 |
|
خواص و لحظه هاى تاريخ ساز مؤ سسه فرهنگى قدر ولايت - ۱ -
فهرست مطالب
اين جاست كه قرآن مى گويد عبرت بگيريد، اين جاست كه مى گويد قل سيروا فى الارض ، در سرزمين تاريخ سير كنيد، ببينيد كه چه اتفاقى افتاده است ؛ خودتان را بر حذر بداريد، من براى اين كه اين معنا، ان شاء الله در فرهنگ كنونى كشور ما به وسيله ى انسانهاى صاحب راى و نظر و فكر حركت بكند، و راه بيفتد، امروز يك مختصرى براى شما صحبت مى كنم . خواص و عوام در جامعه ببينيد عزيزان من ، به جماعت بشرى كه نگاه كنيد، در هر جامعه يى ، در هر كشورى ، مردم با يك ديد، با يك برش ، به دو قسم تقسيم مى شوند، يك قسم كسانى كه از روز فكر و فهميدگى و آگاهى و تصميم گيرى كار مى كنند؛ بلكه راهى را مى شناسند و دنبال آن راه حركت مى كنند - خوب و بدش را كار نداريم - يك قسم اينها هستند؛ اسم اينها را خواص بگذاريم . يك قسم كسانى هستند كه نه ، دنبال اين نيستند كه ببينند چه راهى درست است ؛ چه حركتى صحيح است ؛ بفهمند؛ بسنجند؛ تحليل كنند؛ درك كنند، مى بينند كه جو اين طورى است ؛ دنبال آن جو حركت مى كنند، اسم اين را بگذاريم عوام پس جامعه را مى شود به خواص و عوام تقسيم كرد حالا دقت كنيد: من نكته اى را درباره ى اين خواص و عوام بگويم كه اشتباه نشود، خواص چه كسانى هستند؟ آيا يك قشر خاصى هستند؟ نه ، در بين اينهايى كه ما مى گوييم خواص به آدمهاى با سواد هم هست ، آدمهاى بى سواد هست ، گاهى كسى بى سواد است ؛ اما جزو خواص است ؛ مى فهمد كه چه كار مى كند، از روى تصميم گيرى و تشخيص عمل مى كند ولو درس نخوانده و مدرسه نرفته است ، مدرك ندارد، لباس روحانى ندارد؛ اما مى فهمد كه قضيه چيست ، در دوران انقلاب - يعنى پيش از پيروزى انقلاب - من در ايرانشهر تبعيد بودم ، از يك شهرى از نزديكيهاى ما، چند نفر بودند كه يكى از آنان راننده بود، آدمهاى اهل فرهنگ و معرفت نبودند، به حسب ظاهر به اينها عامى مى گفتند، اما جزو خواص بودند، اينها مرتب ايرانشهر، ديدن ما مى آمدند و قضيه ى مذاكرات خودشان را با روحانى شهرشان مى گفتند آن روحانى شهر هم آدم خوبى بود؛ منتهى عوام بود! ملاحظه مى كنيد؛ راننده ى كمپرسى جزو خواص بود؛ آن روحانى محترم پيشنماز، جزو عوام بود مثلا آن روحانى مى گفت : چرا وقتى كه اسم پيغمبر مى آيد، يك صلوات مى فرستيد؛ اسم اين آقا كه مى آيد؛ سه صلوات مى فرستيد؟ نمى فهميد! آن راننده به او جواب مى داد؛ مى گفت : آن روزى كه ديگر مبارزه يى نداشته باشيم ، اسلام بر همه جا فايق بشود؛ انقلاب پيروز شود؛ ما همان سه صلوات را هم نمى فرستيم ، يك صلوات را هم نمى فرستيم امروز اين سه صلوات ، مبارزه است . او (راننده ) مى فهميد ولى او (روحانى ) نمى فهميد! توجه كنيد. ويژگيهاى خواص اين را مثال زدم براى اين كه بدانيد خواص كه مى گويم ؛ معناى آن يك لباس خاص نيست ، ممكن است مرد باشد، ممكن است زن باشد؛ ممكن است تحصيل كرده باشد؛ ممكن است تحصيل نكرده باشد؛ ممكن است ثروتمند باشد؛ ممكن است فقير باشد؛ ممكن است يك انسانى باشد در دستگاههاى دولتى ، ممكن است جزو مخالفين دستگاههاى دولتى طاغوت باشد، خواص كه مى گوييم خوب و بد آن البته خواص را باز هم تقسيم خواهيم كرد. خواص يعنى كسانى كه وقتى عملى انجام مى دهند موضع گيرى مى كنند؛ راهى را انتخاب مى كنند؛ از روى فكر و تحليل است ، مى فهمند و تصميم مى گيرند و عمل مى كنند، اينها خواصند، نقطه ى مقابلش هم عوام است عوام يعنى كسانى كه وقت يك جو به يك سمتى مى رود، اينها هم مى روند؛ تحليلى ندارند، يك وقت مردم مى گويند زنده باد، اين هم نگاه مى كند مى گويد زنده باد، يك وقتى مردم مى گويند مرده باد، او هم نگاه مى كند مى گويد مرده باد. يك وقت جو اين گونه است اين جا مى آيد، يك وقت جو آن طور است ، آن جا مى آيد. تابعيت عوام فرض بفرماييد كه يك وقت حضرت مسلم وارد كوفه مى شود، مى گويند پسر عموى امام حسين آمد، خاندان بنى هاشم آمدند، ببينند اينها مى خواهند قيام كنند، مى خواهند خروج كنند، تحريك مى شود، مى رود، دور و بر حضرت مسلم ؛ هجده هزار بيعت كننده با حضرت مسلم مى شوند، بعد از پنج ، شش ساعت ، روساى قبايل داخل كوفه مى آيند و به مردم مى گويند: آقا چه كار مى كنيد؟ با چه كسى مى جنگيد؟ از چه كسى دفاع مى كنيد؟ پدرتان را در مى آورند؛ اينها اول به خانه هاشان مى روند، بعدا كه سربازهاى ابن زياد دور خانه ى طوعه را مى گيرند كه مسلم را دستگير كنند، همين افراد مى آيند و باز عليه مسلم بنا مى كنند جنگيدن ! اين عوام است ؛ از روى فكرى نيست ؛ از روى يك تشخيص نيست ؛ از روى يك تحليل درستى نيست ، هر طور كه جو بود، حركت مى كنند. خواص در دو جبهه ى حق و باطل پس در هر جامعه ، خواصى داريم و عوامى ، عوام را كنار بگذاريد، سراغ خواص بياييم طبعا، خواص دو جبهه هستند، خواص جبهه ى حق و خواص جبهه ى باطل ، مگر اين طور نيست ؟ عده يى اهل فكر و فرهنگ و معرفتند، براى جبهه ى حق كار مى كنند، بالاخره حق را هم مى شناسند، اهل تشخيص اند، اينها يك دسته اند، يك دسته هم نقطه ى مقابل حقند، اگر باز به صدر اسلام برويم ، يك عده اصحاب امير المومنين و امام حسين و بنى هاشمند، يك عده هم اصحاب معاويه اند، در بين آنها هم خواص بودند آدمهاى با فكر، آدمهاى عاقل ، آدمهاى زرنگ ، طرفدار بنى اميه ، آنها هم خواصند. آنها هم خواص دارند، پس خواص هم در يك جامعه دو گونه شد. خواص طرفدار حق و خواص طرفدار باطل ، شما از خواص طرفدار باطل چه توقع داريد؟ توقع داريد كه بنشيند عليه حق و عليه شما برنامه ريزى كند، بايد با او بجنگيد، با خواص طرفدار باطل بايد جنگيد، اين كه محل كلام نيست . خواص طرفدار حق سراغ خواص طرفدار حق مى آييم حالا من همين طور كه براى شما حرف مى زنم ، شما خودتان ببينيد كجاييد، اين كه مى گوييم سر رشته ى فكر، يعنى تاريخ را با قصه اشتباه نكنيم تاريخ ، يعنى شرح حال ما، منتها در يك صحنه ى ديگر.
يك عده عوامند؛ تصميم گيرى ندارند به شانس عوام بستگى دارد؛ اگر تصسادفا در زمانى قرار گرفت كه امامى سركار است - مثل امام امير المومنين (ع ) يا مثل امام راحل (ره ) ما - كه اينها را به سمت بهشت مى برده ؛ خوب ، اين هم به ضرب دست خوبان ، رانده خواهد شد و ان شاء الله به بهشت مى رود اگر اتفاقا طورى شد كه در زمانى قرار گرفت كه و جلعناهم ائمه يدعون الى النار(8) الم ترالى الذين بدلوا نعمت الله كفرا و احلوا قومهم دار البوار جهنم يصلونها و بئس القرار (9) اگر در يك چنين زمانى قرار گرفت ؛ به سمت جهنم خواهد رفت . بايد مواظب باشيد جزو عوام نباشيد پس بايد مواظب باشيد جزو عوام نباشيد، نمى گوييم جزو عوام نباشيد؛ يعنى بايد حتما برويد تحصيلات عاليه بكنيد؛ نه ، گفتم كه معناى عوام اين نيست ، اى بسا كسانى كه تحصيلات عاليه هم كردند و جزو عوامند. اى بسا كسانى كه تحصيلات دينى هم كردند و جزو عوامند. اى بسا كسانى كه فقيرند يا غنى اند و جزو عوامند، عوام بودن ، دست من و شماست . بايد مواظب باشيم عوام نباشيم ، يعنى هر كارى مى كنيم ، از روى بصيرت باشد، آن كسى كه از روى بصيرت كار نمى كند، عوام است ، لذا مى بينيد قرآن ، درباره ى پيغمبر مى فرمايد: ادعوا الى الله على بصيره انا و من اتبعنى (10)، يعنى من و پيروانم با بصيرت عمل مى كنيم و دعوت مى كنيم و پيش مى رويم . پس اول ببينيد جزو آن گروه عواميد يا نه ؟ اگر جزو گروه عواميد؛ به سرعت خودتان را از گروه عوام خارج كنيد، سعى كنيد قدرت تحليل پيدا كنيد؛ تشخيص بدهيد، معرفت پيدا كنيد. در گروه خواص هم ببينيم ما جزو خواص طرفدار حقيم يا خواص طرفدار باطل ؟ قضيه اين جا روشن است خواص جامعه ى ما، جزو خواص طرفدار حقند، ترديدى در اين نيست ؛ براى خاطر اينكه به قرآن به سنت به عترت ، به راه خدا، به ارزشهاى اسلامى ، دعوت مى كنند. امروز جمهورى اسلامى اين است . پس حساب خواص طرفدار باطل جدا شد فعلا به آنها كارى نداريم آمديم سراغ خواص طرفدار حى همه ى مشكل قضيه ، از اين جا به بعد است . خواص طرفدار حق دو دسته اند عزيزان من ، خواص طرفدار حق دو دسته اند، يك دسته كسانى هستند كه در مقابله ى با دنيا؛ با زندگى ، با مقام ، با شهوت ، با پول ، با لذت ، با راحتى ، با نام ، موفقند، يك دسته موفق نيستند، همه ى اينها چيزهاى خوبى است ، همه ى اينها زيبايى هاى زندگى است . متاع الحياه الدنيا متاع يعنى بهره ، اينها بهره هاى همين زندگى دنيوى است . اين كه در قرآن مى فرمايد متاع الحياه الدنيا؛ معنايش اين نيست كه اين متاع بد است نه ، متاع است . خدا براى شما آفريده است ، منتهى اگر شما در مقابل اينها - اين متاع و بهره هاى زندگى - خداى ناكرده ، آن قدر مجذوب شديد كه آن جايى كه پاى تكليف سخت به ميان آمد؛ نتوانستيد از اينها دست برداريد؛ اين مى شود يك طور و اگر نه ، از اين متاع بهره هم مى بريد؛ اما آن جايى كه پاى امتحان سخت پيش مى آيد؛ مى توانيد از اينها به راحتى دست برداريد؛ اين مى شود يك طور ديگر، پس ما خواص طرفدار حق را باز به دو قسم تقسيم مى كنيم ؛ ببينيد اين چيزها فكر لازم دارد. دقت و مطالعه لازم دارد، همين طورى نمى شود انسان جامعه و نظام و انقلاب را بيمه كند، بايد مطالعه كند؛ دقت كند؛ فكر كند. در هر جامعه ، اين دو قسم آدم دو قسم خواص طرفدار حق وجود دارد. اگر آن قسم خوب خواص طرفدار حق - يعنى آن كسانى كه مى توانند آن وقت كه لازم باشد، از اين متاع دنيا دست بردارند - بيشتر باشند؛ هيچ وقت جامعه ى اسلامى دچار حالت دوران امام حسين (ع ) نخواهد شد، مطمئن باشيد تا ابد، بيمه ى بيمه است . نقش دلسپردن به دنيا در خواص اما اگر اينها كم باشند و آن دسته ى خواص ديگر زياد باشند - يعنى آنهايى كه به دنيا دل سپرده اند، حق را هم مى شناسند، طرفدار حقند؛ در عين حال در مقابل دنيا پايشان مى لرزد! دنيا يعنى چه ؟ يعنى پول ، خانه ، شهوت ، مقام ، اسم و شهرت ، پست و مسووليت و يعنى جان ، اگر كسانى كه براى جانشان راه خدا را ترك مى كنند، آن جايى كه بايد حق بگويند، نمى گويند؛ چون جانشان به خطر مى افتد يا براى مقامشان يا براى شغلشان يا براى محبت به اولادشان ، براى محبت به خانواده اشان ، براى محبت به نزديكان و دوستانشان ، راه خدا را رها مى كنند، اگر عده ى اينها زياد بود - آن وقت واويلاست ! آن وقت حسين بن على ها، به مسلخ كربلا خواهند رفت ؛ به قتلگاه كشيده خواهند شد! يزيدها سركار مى آيند و بنى اميه بر كشورى كه پيغمبر به وجود آورده بود هزار ماه حكومت خواهد كرد و امامت به سلطنت تبديل خواهد شد! جامعه ى اسلامى امامت است ؛ يعنى امام در راس جامعه است ، انسانى كه قدرت دارد؛ اما مردم از روى ايمان و دل از او تبعيت مى كنند؛ پيشواى مردم است . اما سلطان و پادشاه ، آن كسى است كه با قهر و غلبه بر مردم حكم مى راند، مردم دوستش ندارند، مردم قبولش ندارند، مردم به او اعتقاد ندارند - البته مردمى كه سرشان به تنشان بيارزد - در عين حال با قهر و غلبه بر مردم حكومت مى كند، بنى اميه ، امامت را در اسلام ، به سلطنت ، به پادشاهى ، تبديل كردند و هزار ماه - يعنى نود سال - در اين دولت بزرگ اسلامى حاكميت كردند، تازه بناى كجى كه پايه گذارى شده بود، آن چنان بود كه بعد از آن كه عليه بنى اميه انقلاب شد و بنى اميه رفتند، بنى عباس آمدند كه شش قرن - يعنى ششصد سال - در دنياى اسلام ، به عنوان خليفه و جانشينان پيغمبر حكومت كردند! بنى عباس كه خلفايشان ، با به تعبير بهتر پادشاهانشان ، اهل شرب و خمر، فساد و فحشا و خباثت و ثروت و اشرافى گرى و هزار فسق و فجور بودند - مثل بقيه ى سلاطين عالم - مسجد هم مى رفتند؛ براى مردم نماز مى خواندند و مردم از روى ناچارى يا از روى اعتقاد غلط - ناچارى هم به آن معنا نبود - پشت سرشان نماز هم مى خواندند! اعتقاد مردم را خراب كرده بودند! وقتى كه خواص طرفدار حق در يك جامعه - يا اكثريت قاطعشان - آن چنان مى شوند كه دنياى خودشان برايشان اهميت پيدا مى كند، از ترس جان ، از ترس از دست دادن مال و از دست دادن مقام و پست ، از ترس منفور شدن و تنها ماندن حاضر مى شوند حاكميت باطل را قبول بكنند و در مقابل باطل نمى ايستند و از حق طرفدارى نمى كنند و جانشان را به خطر نمى اندازند - وقتى اين طور شد - اولش با شهادت حسين بن على با آن وضع ، آغاز مى شود؛ آخرش هم به بنى اميه و شاخه ى مروانى و بعد بنى عباس و بعد از بنى عباس هم ، سلسله ى سلاطين در دنياى اسلام تا امروز مى رسد! امروز هم شما به دنياى اسلام نگاه كنيد، به كشورهاى مختلف اسلامى ، به آن جايى كه خانه ى خدا و مدينه در آن است ؛ نگاه كنيد، ببينيد چه فساق و فجارى در راس قدرت و حكومتند! دارند حكومت مى كنند! بقيه ى جاها را هم با آن جا قياس كنيد لذا شما در زيارت عاشورا مى گوييد: اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد در درجه ى اول ، گذارندگان خشت اول را لعنت مى كنيم حق هم همين است ، خوب ، يك مقدارى به تحليل حادثه ى عبرت انگيز عاشورا نزديك شديم حالا سراغ تاريخ مى رويم ، اين مقدمه را شنيديد. دوران لغزيدن خواص طرفدار حق دوران لغزيدن خواص طرفدار حق ، از حدود شش سال هفت سال ، هفت هشت سال بعد از رحلت پيغمبر شروع شد. اصلا به مساله ى خلافت كار ندارم ، مساله ى خلافت جداست ، كار به اين جريان دارم ، اين جريان ، جريان بسيار خطرناكى است ! همه ى قضايا از هفت هشت سال بعد از رحلت پيغمبر شروع شد، اولش هم از اين جا شروع شد كه گفتند: نمى شود كه سابقه دارهاى اسلام - كسانى كه در جنگهاى زمان پيغمبر را كردند، صحابه و ياران پيغمبر - با مردم ديگر يكسان باشند! اينها بايد يك امتيازاتى داشته باشند! به اينها امتيازات داده شد - امتيازات مالى از بيت المال - اين ، خشت اول بود حركتهاى انحرافى اين طورى است ؛ از نقطه ى كمى آغاز مى شود، بعدا همين طور هر قدمى ، قدم بعدى را سرعت بيشتر مى بخشد، انحرافها از همين جا شروع شد تا به دوران عثمان رسيد - اواسط دوران عثمان - در دوران خليفه ى سوم ، وضعيت اين گونه شد كه برجستگان صحابه ى پيغمبر، جزو بزرگترين سرمايه دارهاى خودشان شدند! توجه مى كنيد! يعنى همين صحابه ى عالى مقام كه اسمهايشان معروف است - طلحه و زبير، سعد بن ابى وقاص و امثال آنها - اين روزگار كه هر كدامشان يك كتاب قطور سابقه ى افتخارات در بدر و حنين و احد و جاهاى ديگر داشتند؛ اينها جزو سرمايه دارهاى درجه ى اول اسلام شدند! وقتى كه يكى از آنها مرد؛ مى خواستند طلاهايى كه از او مانده بود، بين ورثه تقسيم كنند، اين طلاها را كه آب كرده و شمش كرده بودند، با تبر بنا كردند به شكستن - مثل هيزم كه شما با تبر مى شكنيد - ببينيد چقدر طلاست كه با تبر مى شكنند! در صورتى كه طلا را با سنگ مثقال مى كشند. اينها را تاريخ ضبط كرده است ! اينها حرفهايى هم نيست كه بگوييم شيعه در كتابهايشان نوشته اند، نخير. اينها حرفهايى است كه همه نوشته اند، مقدار درهم و دينارى كه از اينها به جا مى ماند، افسانه وار بود! همين وضعيت ، مسايل دوران امير المومنين (ع ) را به بار آورد؛ يعنى در دوران امير المومنين (ع ) چون براى يك عده مقام اهميت پيدا كرد، با على (ع ) درافتادند. حالا بيست و پنج سال هم از رحلت پيغمبر گذشته است ، و خيلى از خطاها و اشتباهات شروع شده است ، نفس امير المومنين (ع ) نفس پيغمبر (ص ) است ، اگر اين بيست و پنج سال فاصله نشده بود، امير المومنين (ع ) براى ساختن آن جامعه ، هيچ مشكلى نداشت . اما امير المومنين با اين چنين جامعه يى مواجه شد، جامعه يى كه ياخذون مال الله دولا و عباد الله خولا و دين الله دخلا بينهم جامعه يى كه ارزشها در آن ، تحت الشعاع دنيا دارى قرار گرفته است . اين جامعه يى است كه وقتى امير المومنين (ع ) مى خواهد مردم را به جهاد ببرد برايش آن همه مشكلات و دردسر دارد. خواص در دوران امير المومنين (ع ) اكثر خواص دوران امير المومنين (ع ) - خواص طرفدار حق ، يعنى كسانى كه حق را مى شناختند - كسانى بودند كه دنيا را بر آخرت ترجيح مى دادند. نتيجه اين شد كه امير المومنين (ع ) مجبور شد سه جنگ راه بياندازد! عمر چهار سال و نه ماه حكومت خود را دايما در اين جنگها بگذارند! آخرش هم به دست يكى از آن آدمهاى خبيث به شهادت برسد! خون امير المومنين (ع )، به قدر خون امام حسين باارزش است . شما در زيارت وارث مى خوانيد: السلام عليك يا ثار الله و ابن ثاره يعنى خداى متعال ، صاحب خون امام حسين (ع ) است و صاحب خون پدر او، يعنى امير المومنين (ع ) است ، اين تعبير براى هيچ كس ديگر نيامده است بديهى است هر خونى كه بر زمين ريخته مى شود؛ يك صاحبى دارد - صاحبان خون - كسى كه كشته مى شود، پدرش صاحب خون است ؛ فرزند او صاحب خون است ؛ برادر او صاحب خون است ؛ عرب ، اين را ثار مى گويد. آن خون خواهى ، آن مالكيت حق دم - حق خون - را ثار مى گويد. ثار امام حسين (ع ) مال خداست . يعنى حق خون امام حسين (ع ) متعلق به خود خداست و همچنين امير المومنين (ع )؛ صاحب خون اين دو نفر، ذات مقدس پروردگار است . امير المومنين (ع ) به خاطر همين وضعيت ، به شهادت رسيد و بعد امام حسن عليه السلام آمد. در همين وضعيت بود كه امام حسن (ع ) نتوانست بيش از شش ماه دوام بياورد، او را تنهاى تنها گذاشتند. امام حسن مجتبى عليه السلام ديد كه اگر الان با همين عده ى كم برود و با معاويه بجنگد و شهيد شود؛ آن قدر انحطاط اخلاقى در ميان جامعه ى اسلامى ، در ميان همين خواص ، زياد است كه حتى دنبال خون او را هم نخواهند گرفت ! تبليغات معاويه ، پول معاويه ، زرنگى هاى معاويه ، همه را تصرف خواهد كرد، مردم بعد از يك دو سالى كه بگذرد، مى گويند اصلا امام حسن بى جا كرد در مقابل معاويه قد علم كرد! امام حسن ديد خونش هدر خواهد رفت ، لذا با همه ى سختى ها ساخت و خودش را به ميدان شهادت نينداخت .
|
