سوم: نيت
اگر انسان ثابت قدم هم باشد، ممكن است كار را بدون روح آن يعنى نيت انجام دهد و
روح هر كارى را نيت آن تامين مىكند. بنابراين، نيتبه منزله روح است و عمل به
منزله تن و عمل بى روح، جسد سرد و مرده است و كارى از آن ساخته نيست. اين كه رسول
اكرم صلى الله عليه و آله و سلم فرمودند:
«فانما لكل امرء ما نوى» (1)
هر كسى به اندازه نيتى كه دارد طرفى مىبندد، از همين باب است.
در باره مجاهدان و مهاجران الى الله وارد شده است كه اگر كسى براى خدا هجرت كند،
پاداشش لقاى حق و ثواب اوست، ولى كسى كه وارد جبهه جنگ شود و جهاد كند تا غنيمتى
ببرد، جهاد او به اندازه همان غنيمت مىارزد و بيانگر ارزش همان شخص است; چون قيمت
هر شخص به معرفت اوست و معرفت او را در هدفدارى او بايد جستجو كرد.
از اين رو يكى از بهترين امور براى سالكان نيت است و در دوران امر بين نيت و
عمل، نيتبى عمل از عمل بى نيت، بهتر است; مثلا، اگر كسى كارى را انجام مىدهد ولى
نيتيعنى قصد قربت نداشته باشد، اگر آن كار «توصلى» باشد از عقوبت ترك واجب مصون
است و اگر عبادى باشد كه مبتلا به عذاب ترك واجب مىشود; ولى اگر كسى به انجام كارى
مصمم شود و نيت كند كار خيرى را انجام دهد، ليكن وسيله و امكانات او را همراهى
نكند، يقينا پاداش دارد; چون خود نيت، فعل عبادى قلبى است.
روزى معنوى
نيت از اعمال باطنى و از روزيهاى معنوى انسان است، گرچه برخى انسانها بسيارى از
امور ماوراى طبيعى را، روزى، نعمت و درجه نمى شمرند. از اين رو، كسانى از ائمه
(عليهم السلام) مىپرسيدند: چرا خردمندان و فرزانگان تهى دستند؟ آنها هم در جواب
مىفرمودند: مگر فرزانگى، عقل و دانش روزى نيست؟ خدا روزيها را تقسيم مىكند.
امام صادق (عليه السلام) نيز مىفرمايد: عقل، زيبايى و فصاحت روزيهايى است كه
مايه كمال آدمى است:
«ثلاث خصال من رزقها كان كاملا: العقل و الجمال و الفصاحة» (2) .
اگر متمكنان بى خرد، ارزش خرد را بدانند متاثر خواهند شد و بنابراين، علت عدم
تاثر آنها عدم درك آنان است كه نمىدانند فرزانگى فضيلت است و لذت دارد.
لذت دانش به مراتب بيش از لذت امكانات رفاهى مادى است; زيرا چيزى كه جداى از جان
انسان است، براى او گوارا نيست و فقط «خيال لذت» استحتى لذت غذا و ميوه شيرينى كه
انسان مىخورد، تنها در محدوده كام او و بسيار زودگذر است و همين كه از دهان،
فرورفت ديگر هيچ لذتى براى او ندارد; اما علم و دانش چنين نيست; زيرا شنيدن، گفتن،
داشتن، نشر آن و عمل به آن لذيذ است. بنابراين، گذشته از رزق ظاهرى رزق معنوى را كه
علم و فرزانگى استبايد به حساب آورد. به هر تقدير، مسئله نيت مثل خرد و فرزانگى
جزو روزيها و اعمال باطنى است و عمل باطن از عمل ظاهر قويتر است.
ارزش و دشوارى نيت
امامان معصوم (عليهمالسلام) فرمودهاند:
«نية المؤمن خير من عمله» (3)
و يا :
«افضل الاعمال احمزها» (4) .
نيت روح عمل، و كار دشوارى است. چون اصل كار را بسيارى از انسانها انجام
مىدهند، اما همه قدرت نيت صحيح ندارند. اولا نمىشود كار ناپسند را «قربة الى
الله»، انجام داد. بنابراين، بايد كار، شايستگى نزديك ساختن انسان به خدا را داشته
باشد; يعنى، «حسن فعلى» داشته باشد و ثانيا بايد كار، از «حسن فاعلى» برخوردار
باشد. در اين صورت اگر اين عمل از هر پيرايهاى منزه باشد، نيت آن بهتر از خود عمل
است و البته اين بسيار دشوار است و به همين جهت هم نيت، بهترين اعمال است; مثلا،
كسى كه كتابى مىنويسد طبيعتا علاقه دارد كه نام او روى جلد آن نوشته شود; يا اگر
كسى مسجد يا مؤسسه خيريهاى مىسازد، علاقمند است كه نام او در چهره تابلو آن
ثبتشود و يا در محافل برده شود و بعضى هم علاقه مندند كه نامشان برده نشود تا
ديگران بگويند: او بدان حد رسيده كه حتى حاضر نشده مردم نامش را ببرند كه اين هم يك
نوع رياست; يعنى، گاهى انسان ريا مىكند و نمىداند كه ريا كار است، كه البته اين
رياى مرموزى است و كمتر مورد توجه قرار مىگيرد و شيطان هم هر كسى را از راه مخصوص
او فريب مىدهد. برخى هم براى اين كه ديگران نگويند فلان كس رياكارى مىكند كار خير
را انجام نمىدهند كه در حقيقت، سخن مردم انگيزه ترك كار خير، است.