تمايلات انسان عجيب است و خدا نكند توفانى شود. غريزه مانند سيل است . اگر در مقابل سيل سدى محكم و فولادى قرار داشته باشد جلوى آن را مى گيريد اما اگر سد خاكى و خاكريز و گونى هاى شن باشد، سيل همه را بر مى دارد و مى برد. هر كدام از غرايز را كه حساب كنيد به همين شكل است .
مثال عوامانه اى كه از نظر روانشناسى و زيست شناسى نيز صحيح است ، مى گويد در ميان حيوانات ميمون بچه اش را بسيار دوست دارد - حيوان شناسان نيز مى گويند ميمون بچه اش را بيشتر از انسان دوست دارد - اطاقى را كه كف آن را مى توانستند گرم كنند، مهيا نمودند و ميمونى را با بچه اش به داخل آن فرستادند. ابتدا كه سطح حمام حرارت زيادى نداشت ميمون مادر، فرزند خود را بدندان گرفت و به اين سو و آن سو حركت مى كرد اما وقتى حرارت كف اطاق خيلى زياد شد، بچه اش را روى زمين گذاشت و خود روى او استاد تا نسوزد. بله ، ميمون بچه اش را خيلى دوست دارد اما تا موقعى كه مسئله ى جان خودش جلو نيايد. حتى بسيار اتفاق افتاده است كه انسان بر اثر شدت گرسنگى و غريزه ى ((جوع )) بچه اش را سر بريده و خورده است ! فرويد فرضيه غلطى دارد و عجيب اينكه اين فرضيه غلط هنوز در كتاب ها مطرح است . يكى از شاگردان فرويد، فرضيه ى او را رد مى كند و مى گويد: ((آقاى فرويد! خدا نكند جوانى گرسنه شود كه در آن حالت ، يك زن با جمال را براى خوردن بهتر مى خواهد تا براى اطفاء شهوت )) و چقدر عالى گفت . فرويد تصور مى كند بعضى از غرايز انسان از غريزه ى جنسى سرچشمه مى گيرد، اما خدا نكند يكى از غرايز، مانند غريزه ى جوع ، توفانى شود.
دانستيم كه عقل چيز خوبى است و براى كنترل غرايز هم عالى است ، اما نه همه وقت همه جا، بلكه كنترل غرايز چيز ديگرى مى خواهد. نيرويى كه افلاطون در ((مدينه فاضله )) روى آن پافشارى بسيار نموده است ، ((علم )) مى باشد. او مى گويد: ((اگر سطح معلومات فرد يا جامعه بالا برود، اين علم غريزه را مى تواند كنترل كند. مصالح و مفاسد هر چيز را بايد به انسان نشان داد، وقتى مفاسد و مصالح چيزها را انسان دريافت خودبخود كنترل مى شود.)) از اين رو مدينه ى فاضله ، اين فيلسوف تاءكيد فراوانى روى علم دارد و شاگردان وى نيز همچنين . حرف افلاطون ، حرف خوبى است . علم چيز خوبى است تا آنجا كه قرآن كريم مى فرمايد: ((نزول قرآن و ارسال براى پيامبر براى آن است كه تربيت و سطح معلومات انسان ها را بالا ببرد.))ويزكّيهم و يعلّمهم الكتاب و الحكه در روايات مى خوانيم كه پيامبر اكرم (ص) وارد مسجد شدند و مشاهده نمودند كه دسته اى به دعا مشغولند، از اين دسته گذشتند، سپس گروهى را ديدند كه در حال ذكر و ورد مى باشند، از اين دسته نيز گذشتند و بدنبال آن عده اى را مشاهده نمودند كه به تعليم و تعلم مشغول بودند؛ در جلسه اين گروه نشستند و سه مرتبه فرمودند:بعثت للتعليم من مبعوث شدم تا عالِم بسازم . اسلام براى عالم متعهد و يا تقوى فضيلت بسيارى قائل شده است و قرآن كريم در اين رابطه مى فرمايد:
يااءيّها الّذين ءامنوا اذا قيل لكم تفسّحوا فى المجلس فافسحوا يفسح اللّه لكم و اذا قيل انشزوا فانشزوا يرفع اللّه الّذين ءامنوا منكم و الذين اءوتوا العلم درجات واللّه بما تعملون خبير
(مجادله ، 11)
در اين آيه مى فرمايد، براى عالم متعهد امتياز فراوانى قائل هستم . براى همين است كه علم نيروى كنترل كننده است . عالم با جاهل تفاوت زيادى دارد، اما همان ايرادى را كه نسبت به عقل در مورد كنترل غرايز عنوان گرديد، در مورد علم نيز مطرح است ، علم در وضعيت عادى ، كنترل كننده ى غرايز است اما خدا نكند موقعيت غير عادى پيش بيايد، يعنى غرايز توقانى شود؛ در اين حالت انسان حاضر است دو سوم دنيا را با علم خود نابود كند تا قادر گردد كه بر يك سوم باقى مانده سلطنت نمايد. دليل ادعاى فوق وضعيت امروز دنيا است . دنياى امروز چرا با اينكه علم دارد، اما اينقدر درنده است ؟اين وضعى را كه علما و عقلا!(آمريكا و شوروى ) براى ايران و عراق پيش آورده اند،⁽¹³⁾ هيچ درنده اى براى كسى پيش ‍ مى آورد؟ هيچ پلنگى و گرگى مى كند؟
چرا علم اين چنين شد؟ اتم را شكستند تا از آن استفاده هاى سودمند بنمايند اما بوسيله آن بمب ساختند و دو شهر ژاپن را مخروبه كردند و يكصد پنجاه هزار انسان بى گناه را به خاك و خون كشيدند و اين اولين نتيجه كار انيشتين بود؛ چرا؟ خدا نكند غرايز انسان توفانى شوند كه در آن صورت ، انسان مبدّل به درنده اى ميشود كه با كمال وقاحت عقل را زير پا مى گذارد و با پُر رويى مى گويد: منافع ام در خطر است ، پس بايد بچه و پير، بى گناه و با گناه ، خوب و بد و دوست و دشمن را بكشم تا به منافع خود دست يابم . اين وضع دنياى امروز است ، باغ وحش به تمام معنى !
مسئولين جمهورى اسلامى ايران و به ويژه رهبر عظيم الشاءن انقلاب ، به همان اندازه كه دلشان براى تهران مى تپد، براى بغداد نيز مى تپد و به همان مقدار كه از اصابت موشك ، به تهران متاءثر مى شوند، از موشكى كه از ايران به بغداد نيز فرستاده مى شود متاءثّرند، اما چاره چيست ؟ چه بايد بكنيم ؟ چه مى شود كرد؟ ديناى امروز وضع را به جايى رسانده است كه ما بايد عليرغم ميل باطنى خود به پرتاب موشك اقدام كنم . اين علم است و اگر اين وضع دنيا ادامه پيدا كند، علم خود را نابود مى كند و تمدن نيز نابود مى شود؛ اگر نه امروز، فردا چنين خواهد شد.
بعضى از غرب زده ها وقتى به آمريكا، سوئد و فرانسه و ... مى روند، در آنجا مى بينند كه ظاهرا دزدى نيست و راءفت و مهربانى وجود دارد(البته جايى كه آنان را برده اند) و اينان خيال مى كنند در آنجا انسانيت وجود دارد، اما وقتى انسان دقيقتر به حالاتشان مراجعه مى كند، مى بيند كه آدمكشى ، دزدى ، زناى به عنف و بى حيائى ها در ميان آنها غوغا مى كند و هر كجا كه متمدنترند(!) اين اعمال بيشتر است . چرا با آنكه علم دارند، اين علم نتوانسته آنان را كنترل نمايد؟ همين دنياى روز نظريه افلاون را رد مى كند. دنياى روز به افلاطون مى گويد: اى افلاطون ! گر چه فيلسوف هستى و افتخار بشريت ، اما اشتباه كرده اى ؛ نمى دانى كه اگر غريزه ((گُل )) كند كار انسان را به كجا مى كشاند.
يكى از رفقا مى گفت : ((در زمان طاغوت ، در يك كنفرانس ، آقاى دكترى يك سخنرانى عالى بر عليه مسكرات (مشروبات الكلى ) نمود. وى مفاسد طبى ، فردى و اجتماعى شراب را يكى يكى برشمرد و از آنجا كه فن او طبابت بود روى مضرات پزشكى اصرار زيادى داشت . پس از اتمام سخنرانى مورد تشويق شديد حضار قرار گرفت و جمعيت دور او را گرفتند و او را غرق بوسه ساختند.)) رفيق ما ادامه مى دهد كه : ((من هم قصد داشتم جلو برم و دست او را ببوسم ولى به دليل جمعيت زياد در اطراف او موفق نشدم . ساعت پنج صبح روز بعد، ضمن عبور از خيابان لاله زار تهران ، جناب دكتر را ديدم كه در آنسوى خيابان در حال عبور است . با خوشحالى فراوان از اينكه فرصتى پيدا شده است كه از سخنرانى جالب روز گذشته اش ‍ تشكر كنم ، جلو رفتم و سلام كردم ، اما وى پاسخى نداد. دوباره و سه باره سلام كردم ، جوابى نداد. دقت كردم ، ديدم كه دكتر مست است ؛ مستِ مست ! گفتم : آقاى دكتر! سخنرانى ديروز شما درباره ى مفاسد شراب ، خصوصا از نظر طبى چه بود و اين حالت مستى چيست ؟ گفت : بله ، چون ديروز خسته شدم ، يك ليوان بيشتر خوردم .)) مشخص شد كه دكتر مزبور ((دائم الخمر)) بود و بر اثر خستگى سخنرانى پيرامون مضرّات مسكرات مقدارى بيشتر خورده بود!
قضيه ى فوق به افلاطون مى گويد كه علم چيز خوبى است ، اما اگر چيز ديگرى با علم تواءم نباشد مضر خواهد بود. يعنى چه عالى مى گويد: