1- زين الدين بن على بن احمد، از فقهاى بنام اماميه ، در سال 911 ه .ق ولادت يافت . وى در دمشق و مصر به تحصيل علم پرداخت . على بن عبدالعالى و شمس الدين ابن طولون از جمله ى اساتيد او بودند. سفرهايى به حجاز، عراق و روم داشت . از او بيش از شصت تاليف ذكر شده است مانند روضه البهيه ، مسالك الفهام و منية المريد فى آداب المفيد و المستفيد. وى در دوران سلطان سليم عثمانى در اثناى سفر حج دستگير و در بلاد روم در ساحل دريا به شهادت رسيد و جسد مطهرش به دريا افكنده شد. سال شهادت آن بزرگوار را 965 ه .ق نوشته اند.
2- لقمان مردى حكيم بود كه بنابر روايات اسلامى حبشى بود و در روزگار داود(ع) مى زيست . در اشعار فارسى و امثال و حكم نام وى فراوان آمده است . كلمات حكيمانه ى بسيارى از وى در ارتباط با صفات نيك ، امر به معروف و نهى از منكر، صبر و تواضع نقل شده است . قرآن كريم در سوره ى لقمان نام او را ذكر كرده است .
3- از آنجا كه اين گفتارها در زمان حيات پر بركت رهبر كبير انقلاب اسلامى ، حضرت امام خمينى (رضوان اللّه تعالى عليه ) برگزار شده است در مباحث طرح شده از آن بزرگوار با عنوان رهبر عظيم الشاءن انقلاب ياد شده است .
4- سيد محمد باقر بن تقى موسوى شفتى از علماى بزرگ شيعيان است كه در اصول ، نحو، رجال و رياضى استاد بود. وى از شاگردان سيد مهدى بحرالعلوم ، كاشف الغطاء و ميرزاى قمى بود. تخفة الابرار، الاجازات و مطالع الانوار از تاءليفات او است . حجة الاسلام شفتى به سال 1260 ه .ق در اصفهان وفات يافت و بر طبق وصيت بر جنب مسجدش مدفون گرديد.
5- ((كوه نور)) نام يكى از بزرگترين و قيمتى ترين الماس هاى جهان است كه وزنى حدود 50 گرم دارد. الماس فوق را كمپانى هند شرقى در دوران استعمار هند، از مهاراجه راجيت سينگ تصاحب كرد و به ملكه ويكتوريا هديه نمود. اكنون اين الماس از جواهرات سلطنتى انگلستان محسوب مى شود.
6- صدر الدين محمد بن ابراهيم شيرازى معروف به ملاصدرى (صدرالمتالهين ) در اصفهان نزد شيخ بهايى و مير محمد باقر داماد تحصيل نمود. تاليفات فراوانى از او به جاى مانده است از جمله اسفار اربعه ، مفاتيح الغيب و شرح كافى . ملامحسن فيض و ملا عبدالرزاق لاهيجى از شاگردان بنام او هستند 1050 ه .ق در بازگشت از هفتمين سفر حج در بصره وفات يافت و در همان محل بخاك سپرده شد.
7- محمد بن يعقوب الكلينى ملقب به ثقة الاسلام ، صاحب كتاب كافى است كه نزديك به هفده هزار حديث در آن ذكر شده است و او را از اوثق ناس بر شمرده اند. علاوه بر كافى تاليفاتى ديگرى از جمله رسائل الائمه و رجال از او به يادگار مانده است . وى در سال 328 ه . ق وفات يافت و در باب الكوفه بغداد به خاك سپرده شد. گفته مى شود چون مدفن او محل زيارت مردم بود توسط يكى از حكام شكافته شد و به دليل سالم بودن بدن مطهر ايشان ، حاكم مزبور دستور احداث گنبد و بارگاه عظيمى را در محل دفن او داد.
8- حاتم بن عبداللّه بن سعد طايى مكنى به ابوسفانه از قبيله ى طى ، در دوره ى جاهليت مردى جوانمرد و بخشنده بود. عرب در سخا و كرم بدو مثل مى زدند. ((فرهنگ معين ))
9- سراج الدين ابو يعقوب يوسف خوارزمى ، از ادباى معروف عربيت قرن ششم و هفتم است . وى در انواع علوم خصوصا علوم ادبى و بالاخص علوم بلاغى متبحر بود. وى كتاب مفتاح العلوم را تاليف نمود. او در سال 555 ه .ق بدنيا آمد و به سال 626 ه .ق دار فانى را وداع گفت (فرهنگ معين )
10- بلعم يا بلعام را از مدعيان نبوتى مى دانند كه در بين النهرين مى زيست . مولوى او را از زاهدان بنى اسرائيل مى داند كه در شمار گمراهان در آمد. در تورات و انجيل نيز اشاره به بلعم شده است . او مردم را مسحور خود كرده بود و دَم او را شفاى بيماران مى دانستند وى خود را برابر يا حتى برتر از موسى (ع) مى دانست . در قرآن كريم نامى از او به ميان نيامده است اما مفسران آيه 175 از سوره ى اعراف را اشاره به او مى دانند. در آيه ى مذكور اشاره به فردى شده است كه از آيات الهى سرپيچيد و از شمار گمراهان شد.
11- شيخ الاسلام عبدا... بن انصارى هروى ، به سال 396 ه .ق د رهرات ديده به جهان گشود. وى از اعقاب ابو ايوب انصارى (صحابى گرامى رسول اكرم (ص)) است . در علوم دينى و ادبى و همچنين در حديث و سرودن اشعار فارسى و عربى توانا بود. وى عمر خود را به تعليم و ارشاد اختصاص داد و در 481 ه .ق وفات يافت . از او كتب ارزشمندى چون مناجات نامه ، زاد العارفين و نصايح به يادگار مانده است .
12- محمد بين محمد بين احمد طوسى مكنى به ابوحامد (غزالى ) در طابران طوس به سال 450ه ق ولادت يافت - پدرش را كه از متعبدان زمان بود در كودكى از دست داد. در محضر ابوالمعالى جوينى فقه و كلام آموخت و در همه ى علوم دينى عصر خود سرآمد گرديد. وى در عصر سلجوقى مى زيست و در نظاميه ى نيشابور به تدريس پرداخت . احياء علوم الدين ، جواهر القرآن و كيماى سعادت از جمله آثار معروف او هستند. وى در 505 ه ق وفات يافت و در طوس به خاك سپرده شد.
13- برگزارى اين كلاس ها همزمان با سال هاى دفاع مقدس بود كه طى آن شهرهاى مختلف كشور از جمله شهر مقدس قم به دفعات مورد هجوم هوايى و موشكى قرار گرفت و جمع زيادى در سكوت موذيانه و شرورانه ى مجامع بين المللى ، مظلومانه به درجه ى شهادت نايل آمدند و با خون خود سند جاودانگى ايران اسلامى را امضاء نمودند.
14- فالصالحات قانتات حافظات للغيب بما حفظ اللّه نساء - 36
15- محمد باقر فرزند ملامحمد تقى مجلسى از بزرگان شيعه است كه در سال 1037 ه .ق به دنيا آمد. بحار الانوار فى اخبار الائمه الاطهار از معروفترين آثار وى است . مجموعه ى تاءليفات وى بيش از شصت جلد مى باشد كه علاوه بر بخار مى توان از حلية المتقين ، مشكوة الانوار و زادالمعاد ياد كرد. وى به سال 1110 ه .ق وفات يافت و در جامع عتيق اصفهان مدفون گرديد.
16- محمد بن حسين بن عبدالصمد الحارثى الهمدانى ، معروف به شيخ بهايى ، از بزرگترين فقها، مفسران و رياضى دانان دوران بود. ولادت وى در شهر بعلبك به سال 1031 ه -ق روى داد. از وى تاليفات فراوانى از جمله صمديه ، دخيره ى تشريح افلاك و اربعين به جاى مانده است . او در هفتاد و هشت سالگى بدورد حيات گفت و بر حسب وصيت ، جسد وى در جوار امام رضا(ع)، در گوشه صحن آنجناب دفن شد.
17- شيخ جعفر بن يحيى حلى ، از بزرگان علماى اماميه محسوب مى شود. وى شاگرد سيد مهدى بحرالعلوم و سيد صادق مخام بود. حجة الاسلام رشتى و صاحب جواهر از شاگردان او بودند. احكام الاموات و شرح قواعد علامه از تاليفات او هستند. شهرت شيخ به كاشف الغطاء به مناسبت نام كتاب ((كاشف الغطاء عن مبهمات الشريفة الغراء)) مى باشد كه از جمله ى تاءليفات اوست . وى به سال 1227 در نجف رحلت نمود و مدفن او در محله ى عماره ى نجف است .
18- حاج ميرزا حسن بن ميرزا محمود، در محضر ميزا حسين مدرس اصفهانى فلسفه و علوم دينى را فرا گرفت و در كربلا از محضر شيخ مرتضى انصارى استفاده ى فراوان برد. وى مدت ها مرجع تقليد شيعيان بود. داراى حافظه اى قوى و وارد به امور سياسى بود. فتواى معروف تحريم تنباكو كه در دوره ى ناصرالدين شاه عليه انگليس صادر نمود از فرازهاى مهم تاريخ كشور ما است . او در سال 1230 ه .ق متولد شد و به سال 1312 ه .ق وفات يافت
19- مفسرين شعيب را ((خطيب الانباء)) مى نامند زيرا وى در رهبرى قوم خود، زبانى نرم و بيانى ملايم و سخنانى دلنشين بكار برد و در استدلال و اقامه ى برهان به بهترين روش آنان را به عبادت خدا و ترك ظلم دعوت كرد. او ابتدا اهل مدين را كه در مرز شام و حجاز زندگى مى كردند پيامبرى نمود و سپس اصحاب ايكه را به سوى خداوند رهبرى نمود ولى هر دو قوم به دليل نافرمانى به عذاب الهى دچار شدند. بنابر روايات اسلامى او از نسل ابراهيم خليل (ع) بود و پس از هود و صالح و پيش از موسى (ع) مى زيسته است .