در هنگام امامت حضرت موسى بن جعفر(ع)، على ابن يقطين از شيعيان بود و وزير هارون الرشيد. وى قصد داشت از دستگاه ظلم هارون الرشيد خارج شود اما امام (ع) اجازه نمى داد و در مقابل اصرار او مى فرمود كه كفاره ى گناه خدمت در زير پرچم ظلم ، خدمت به شيعيان است . اصولا امام او را از آن جهت در اين پست باقى گذارده بود تا شايد گره اى از كار شيعه اى بگشايد و او نيز بسيار اين كار را مى كرد. يكى از كارهاى على ابن يقطين آن بود كه هر سال عده اى قريب هزار نفر از فقراء و ضعفاى شيعه را به مكه مى برد و از اين راه در واقع قصد داشت هر سال به خدمت امام شرفياب شود. يكى از سال ها كه بدين صورت به حج رفته بود، به علت خفقان شديد، نيمه شب و مخفيانه ، بدون آنكه زنش و غلامش متوجه شوند، به در خانه امام رفت و در زد اما امام آن شب او را به خانه راه نداد. شب هاى دوم و سوم هم همينطور. على ابن يقطين تعجب كرد. فهميد كه مرتكب گناه و تقصيرى شده است . فرياد او بلند شد و گفت : ((ياين رسول اللّه ! من نمى توانم از مدينه بروم و شما را نبينم . چه تقصير و گناهى كرده ام كه توبه كنم ؟)) به هر حال خدمت امام رسيد. امام فرمودند: ((چرا ابراهيم جمّال را كه براى ديدن تو به دربار آمده بود، راه ندادى ؟))(ابراهيم جمّال - شتربان - پيش از آن خدمت امام رسيده بود و در پاسخ امام كه جوياى حال على ابن يقطين بودند، گفته بود كه به ديدن او به دربار رفته است ولى راهش ‍ ندادند- به او توهين شده بود) على ابن يقطين هنگامى كه اين سخن را از امام شنيد، عرض كرد: ((مى فرمائيد چه بايد بكنم ؟)) امام فرمودند: ((تا ابراهيم جمّال از تو راضى نشود، از تو راضى نمى شوم .))(تقاضا دارم همه روى اين جمله فكر كنيد و سرمشق زندگى و كلاس شما باشد) على ابن يقطين گفت : ((آقا! ابراهيم جمّال در كوفه است و ما در مدينه !)) امام فرمودند: ((با معجزه تو را به او مى رسانم . به بقيع برو، آنجا شترى است . سوار شو، او تو را با طى الارض به كوفه مى رساند.)) به اين شكل به كوفه آمد و درب خانه ى ابراهيم را به صدا در آورد. ابراهيم با ديدن على ابن يقطين تعجب كرد و گفت : ((آقا! من كجا و شما كجا! بفرمائيد داخل منزل .)) على ابن يقطين گفت : ((نه ، اطلاع پيدا كرده ام از دست من آزرده شده اى . از من راضى شو تا امام موسى بن جعفر(ع) نيز از من راضى شود.)) ابراهيم جمّال گفت كه از او راضى است اما با اين وجود على ابن يقطين - وزير بيشتر از نصف جهان آن روز - همانجا داخل كوچه دراز كشيد و گفت : ((پاى تو را روى سر من بكوب )) ابراهيم امتناع مى كرد ولى با اصرار بسيار زياد ابن يقطين اين كار را كرد. على ابن يقطين خوشحال شد و گفت : ((دلم خنك شد.)) سپس سوار شتر شد و به همان شكل كه آمده بود، برگشت به مدينه ، خدمت امام . در زد، در را گشودند و هنوز خدمت امام نرسيده بود كه امام فرمود: ((على ابن يقطين از تو راضى شدم )).
اين دو واقعه ى تاريخى به ما چه مى گويد؟ مى گويد وظيفه معلّم تنها اين نيست كه شخصيت بدهد، بلكه مواظب باشد كه به شخصيت ضربه نيز وارد نيايد. ضربه زدن به شخصيت ، گناهش گاهى از آدم كشى بالاتر است . پدرها و مادرها مواظب باشند كه به شخصيت بچه حتى يك ساله و دو ساله ضربه وارد نشود.
اگر كسى بى شخصيت شد، رذل و جنايتكار مى شود و يا لااقل بى نشاط و بى استعداد و دل مرده مى شود. عوام چه خوب مى گويند كه دست شكسته به كار مى آيد ولى دل شكسته به كار نمى آيد. آدم بى نشاط و دل مرده ، عضو زائد جامعه مى شود و اين معلّم است كه به نوجوان و جوان شخصيت مى دهد و هم اوست كه بايد بسيار مراعات اين مسئله را بنمايد. اين يك سال را كه معلّم سر كلاس است بايد با بچه ها كار كند، علاوه بر آن نبايد تنبل باشد و نبايد هم بگذارد كه تنبل باشند. بايد در حد توان آنان را تربيت كند و شخصيت دهد.
چه كسى مى تواند به يك بچه شخصيت بدهد؟ كسى كه خود شخصيت داشته باشد. يك مادر بى شخصيت نمى تواند بچه اى با شخصيت تحويل اجتماع نمايد. به قول شاعر: