 |
|
مسائل و مشكلات زناشويى دكتر احمد بهشتى - ۵ -
مرد و زن و فرزندى كه زير يك
سقف زندگى مى كنند و خود را عضو يك خانواده مى خوانند، اگر سن مجاورت و
معاشرت ندارند، و هيچ يك حدود و حقوق ديگرى را رعايت نمى كنند، هرگز
نمى توانند موجب استمرار سعادت و خوشبختى باشند. اين موشكها شرف و عزت و غيرت و همت ملت مقاوم ما را بالاتر مى برد؛ ولى مواد مخدر، به هر جا برود و در هر شهر يا روستا يا خانواده اى قدم نحس بگذارد، بايد همه چيز خود را از دست بدهد. موشكهاى دشمن خونخوار، حيات فيزيكى را مى گيرند و آنها كه از اين رهگذر قربانى كى شوند، به افتخار شهادت نايل مى شوند؛ اما حيات روحى و معنوى انسانى را از جامعه نمى گيرند. بالعكس ، عواطف عاليه انسانى را تقويت ، و محبتهاى خانوادگى را عميقتر مى كنند و خودمحورى ها و خودبينى ها را كاهش مى دهند. اما مواد مخدر، هم حيات فيزيكى را مى گيرد و هم حيات روحى و معنوى را. اگر معتادان درمان نشوند، بتدريج حيات فيزيكى را از دست مى دهند و به مرگ تدريجى مى ميرند و در همان ايامى كه دستخوش مرگ شوم تدريجى هستند، به شرافت و معنويت و انسانيت پشت پا مى زنند و كاخ اميد و آمال زن و فرزند خود را ويران مى كنند. امروز، مملكت ما براى مقابله با حمالات و تجاوزات صداميان ، به بسيج مردمى روى آورده و علاوه بر نيروهاى ارتش و سپاه كميته ها و ژاندارمرى ، نيروهاى بسيجى را به جبهه ها اعزام داشته و با اعتقاد راسخ به آيه شريفه : نصر من الله و فتح قريب در انتظار فتح و پيروزى نهايى است . همان گونه كه براى مقابله با اين دشمن كوچكتر، اين همه تلاش مى شود، بجاست كه براى مقابله با آن دشمن بزرگتر نيز بر تلاشها افزوده شود. نيروى انتظامى ، در مبارزه با اين دشمن خانمانسوز، رسالت بزرگى دارد. بهدارى در معالجه معتادان و نجات آنها بايد هر چه بيشتر و بهتر، بسيج شود. تلاش وزارت بهدارى در معالجه و درمان مجروحين و معلولين جنگى ، در خور ستايش و تمجيد است . قطعا در راه درمان معتادان نيز، وزارت بهدارى تلاشگر و فعال است . اما انتظار مى رود كه در اين راه نيز، به گونه اى جهادى و انقلابى برخورد كند. دشمنان ملت مقاوم ايران ، تنها از طريق ارسال سلاحهاى مخوف و مخرب به عراق ، دشمنى نمى كنند. بلكه از طريق رواج دادن مواد مخدر و تشويق و ترغيب قاچاقچيان و توسعه بازار بين المللى قاچاق ، دشمنى مى كنند و نبايد از اين دشمنى مرموز، غافل بود. بايد دست قاچاقچيان داخلى را كوتاه كرد. بايد هوشمندانه ، عدل اسلامى ، در مورد اين دشمنان انسانيت ، مو به مو اجرا شود و در عين حال ، با دقت تمام از هر گونه سوء استفاده جلوگيرى گردد. خواهرى پريشان حال و غمزده از كازرون مى نويسد: از شما تقاضا دارم به من بگوييد، چه كنم ؟ زنى هستم بيست و دو ساله . هشت سال پيش كه چهارده ساله بودم ، به خواست پدرم با پسرى ازدواج كردم و عروسى ما سر گرفت . يك سالى از زندگى مشترك ما گذشت . در اين مدت ، زندگى ما شيرين و خوب بود. اگر شوهرم ، على به خانه مى آمد و مى ديد كه اخم كرده ام ، ناراحت مى شد و تا مرا به خنده نمى انداخت ، دست از سرم بر نمى داشت . در اين مدت ، بچه دار نشدم . على مى گفت ناراحت نباش ، هر وقت خدا خواست ، صاحب اولاد مى شويم . يك روز صبح دلم شور مى زد و نمى دانستم چرا. تا اينكه زن همسايه ، وارد خانه شد و بعد از تبسمى كوتاه ، گفت : مريم ، مى دانى شوهرت به چه دردى گرفتار شده است ؟ گفتم : نه . گفت : معتاد به هروئين شده . بدنم سرد و بى حس شد. گفتم : دروغ مى گويى . گفت : نه . خواستم دوستانه به تو بگويم كه به علت اينكه داراى فرزند نشده اى ، شوهرت به اعتياد روى آورده . ناراحت شدم كه چرا اشتباه كردم و به پزشك مراجعه نكردم ، تا اولاد گيرمان بيايد. فردا صبح ، به پزشك مراجعه كردم و سه ماه بعد باردار شدم . با خوشحالى شوهرم را مطلع كردم . اما هنگامى كه به صورتش خيره شدم ، ديدم بسيار لاغر و زرد و بيحال شده و در حال چرت زدن است .گفت : خدا را شكر كه حامله هستى . ولى من بى اختيار به گريه افتادم و گفتم : چرا خودت را معتاد كردى ؟! اول خواست انكار كند ولى جاى انكار نبود. بعد گفت : قول مى دهم كهترك كنم و براى تو و فرزندم شوهر و پدر خوبى باشم . سرانجام ترك اعتياد كرد و سرگرم كار خود شد و من نيز راحت شدم . نه ماه گذشت و خدا به ما پسرى داد و بسيار خوشحال شدم . هم از تولد پسر و هم از ترك اعتياد شوهرم . ولى فرزندم چهار ماهه شده بود كه ديدم باز هم رنگ على زرد شده . از او سؤ ال كردم . ولى او زيرزبانى گفت : نه ، باز هم شروع به اين حرفها كردى ؟! براى اينكه ناراحت نشود، پشت حرف را نياوردم . فرداى آن روز، مى خواستم به حمام بروم . از على اجازه گرفتم . او هم اجازه داد و رفتم . خوشبختانه حمام تعطيل بود و برگشتم . كليد انداختم كه در را باز كنم ، على آمد و گفت : چرا حمام نرفتى ؟ گفتم : تعطيل بود. گفت : برو جاى ديگر. گفتم : اين ، چه حرفى است كه مى زنى ؟! كجا بروم ؟ مى خواستم داخل بشوم و او نمى گذاشت و به من سيلى زد. با ناراحتى داخل شدم . ديدم چند نفر نشسته اند و چيزى روى زرورق ريخته و مى كشند. با آنها بدحرفى كردم و آنها رفتند و تا توانستم با على دعوا كردم . گفت : من همين هستم ، بخواهى يا نخواهى . در همسايگى ما پاسبانى بود. جريان را به او گفتم . گفت : بيا شكايت كن تا تركش دهند. گفتم : شايد شلاق بخورد و برايش بد بشود. گفت : نه . شلاق نمى خورد. به شوهرم گفتم كه مى خواهم از تو شكايت كنم . گفت : اگر شكايت كنى ، حوريه هم بشوى ، نگهت نمى دارم . سرانجام شكايت كردم . او را با مقدارى هروئين ، دستگير كردند و به زندان افتاد. اكنون هشت روز است كه زندانى است . شنيده ام مى خواهند او را شلاق بزنند و من ، وجدانم ناراحت است . شما را به خدا، بگوييد چه بايد كنم ؟ به اين خواهر بايد گفت : شما يك بار تلاش كرديد و او را وادار به ترك اعتياد كرديد و موفق شديد. اما دوستان ناباب ، دست از سر او برنداشتند و دوباره او را به دام انداختند. اگر بعد از ترك اعتياد، مى توانستيد روابط او را با اشخاص معتاد، مراقبت كنيد، شايد اين وضع اسفبار، تكرار نمى شد. ولى اكنون كه كار به اينجا رسيده ، چاره اى جز توسل به همين شيوه نيست . هدف اين است كه انسان گمراهى به راه آيد و شر اعتياد، از سر خانواده اى كوتاه شود. براى توفيق در راه رسيدن به اين هدف ، شيوه هاى مختلفى وجود دارد: يك شيوه اين است كه با تذكر و نصيحت ، برخورد شود. اگر تذكرات و نصيحتها مؤ ثر واقع شد، چه بهتر! شما اين شيوه را دنبال كرديد و براى بار اول ، موفق هم شديد. اكنون با نحوه برخوردى كه باشما كرده ، معلوم شده است كه ديگر حربه تذكر و نصيحت ، برندگى ندارد. شيوه ديگر، همين است كه بعد از بى اثر ماندن اندزر و نصيحت ، دست به دامن ماءموران انتظامى و قضات بشويد. آنها مى توانند با اجراى قانون ، شر اعتياد را كوتاه كنند. براى اين منظور گاهى هم به حكم قانون ، لازم مى شود كه معتاد و عامل اعتياد محبوس شوند، يا احيانا شلاق بخورند. شما با شوهر خود دشمنى نكرده ايد و نبايد پيش وجدان خود ناراحت باشيد. اين كار شما چوب به نمدن زدن نيست ؛ چوب به گرد زدن است . چه مى شود كرد؟ براى مبارزه با دزدى ، دست دزد را قطع مى كنند و براى مبارزه با فساد، مفسد را كيفر مى دهند. شما وقتى روزهاى خوش و شيرين زندگى را به خاطر مى آوريد، متوجه مى شويد كه هروئين ، همان شيطان سفيد و مرئى ، چگونه روز شما را سياه كرده و چگونه زندگى خانوادگى شما را به خطر افكنده و آينده طفل معصومتان را به تباهى كشانده است ؟ در حقيقت ، دشمنى شما با هروئين ويرانگر و تباه كننده است . اين دشمن خطرناك را بايد طرد كرد. ولو اينكه طرد اين دشمن موذى مستلزم شلاق زدن و زندانى كردن معتاد به هروئين باشد. نه تنها نجات جامعه و خانواده به اين كار بستگى دارد، بلكه نجات خود افراد معتاد نيز منوط به همين است . مولوى داستان شيرينى دارد كه بسيار مناسب اين مطلب است : اسب سوارى از جايى عبور مى كرد. از دور ديد كه شخصى در خواب خوش فرو رفته و مارى خوش خط و خال ، از موقعيت استفاده كرده ، وارد دهان و حلقوم او شد. اسب سوار، كه ناظر اين صحنه خطرناك بود و دلش به حال آن شخص مى سوخت ، به فكر چاره جويى و نجات او افتاد. او مى ديد اگر با يك اقدام عاقلانه و سريع ، به داد اين شخص نرسد، قطعا هلاكت خواهد شد و از راه خواب ، يكسره رهسپار ديار مرگ خواهد شد. اما باز هم سوار، او را تعقيب كرد تا اينكه به زير درخت سيبى رسيد. در زير درخت سيب ، برگهاى خشكيده و پوسيده سيب ، فراوان ريخته بود. سوار به او دستور داد كه بايد از آن برگها بخورد و او ناچار مشغول خوردن شد. بيچاره مى ناليد و برگها را مى جويد و مى بلعيد. اگر براى نجات او، همان معامله اى بشود كه اسب سوار، با آن مرد خوابيده كرد، نه تنها نقمت نيست ، بلكه رحمت است و نه خشم و غضب ، كه رحمت است . اگر بيمار مشرف به مرگ ، از خوردن دارو خوددارى كند، با او چه بايد كرد؟ آيا نبايد به هر صورتى ، ولى با تهديد يا بستن دست و پا يا هر اقدام معقول ديگر، او را مجبور كرد كه دارو را بخورد؟ اگر انسانى عقل كافى و اراده قوى داشته باشد، هم وظيفه خود را تشخيص مى دهد و هم باتصميم قاطع ، آنچه را كه عاقلانه تشخيص داده ، عمل مى كند. اين افراد را بايد از لحاظ فكرى و عقلى تقويت كرد تا دچار خطا و لغزش نشوند و بتوانند خوب تشخيص دهند، و خوب عمل كنند. اما به اشخاصى كه عقل و اراده قوى ندارند، بايد بيشتر توجه كرد. اينان بايد ارشاد شوند وبعد، بايد با سلاح مؤ ثر انذار و تبشير، يعنى همان سلاح مؤ ثر پيامبران ، با آنها روبه رو شد. اينها را بايد تبشير كرد و به اينها مژده سعادت و خوشبختى داد. بايد به اينها بهشت سعادت و سلامت را وعده داد و اين قدر تشويقشان كرد كه با آغوش باز به استقبال تحمل سختى و دشواريهاى ناشى از ترك اعتياد بروند. اگر تبشير، مؤ ثر نيفتاد، بايد انذار كرد. بايد عواقب وخيم اعتياد و همه بدبختى هاى فردى ، خانوادگى و اجتماعى زاييده از اعتياد را براى اينان توضيح داد. تنبيه قانونى و شرعى ، نه تنها به حال اينان مضر نيست ، بلكه مفيد هم هست . پاره كردن شكم يك بيمار، دشمنى با او نيست . پزشكى كه با كارد و قيچى ، شكم چنين بيمارى را مى درد و غده خطرناكى را از معده او بيرون مى كشد، به عنوان خادم خيرخواه و مهربان ، مطرح است و نه به عنوان يك خائن بدخواه و نامهربان . شلاق حد و تعزير شرعى ، شلاق دشمنى و كينه توزى نيست ؛ بلكه شلاق محبت و سازندگى و ارشاد است . چنين شلاقى از همان قداستى برخوردار است كه كارد و قيچى جراحى دارد. دستى كه چنين شلاقى را بر مى دارد، از لحاظ ارزش معنوى و اجتماعى ، كمتر از دست يك پزشك نيست . حكمى كه قاضى شرعى در اين مورد بر كاغذ مى نويسد، كمتر از نسخه شفابخش يك پزشك نيست . جا دارد كه هركس چنين مسئوليتى را بر عهده مى گيرد، هر چه بيشتر و بهتر، توجه به اين مطلب داشته باشد. در تاريخ اسلام مى بينيم كه شخصيت والايى همچون اميرالمؤ منين (عليه السلام ) شلاق به دست گرفته ، نسبت به مجرمى اجراى حد كرده است . در حالى كه خود نيز به عنوان اعلم و اقضاى جميع مردم ، از سوى رسول اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم ) معرفى شده است . پس مقام قضا و اجراى حد و همچنين جهاد و دفاع ، مقام اميرالمؤ نين است و همه اينها در اصلاح و ارشاد و تهذيب و تكميل نفوس مردم مؤ ثر است . بنابراين كارى كه براى ترك اعتياد مى شود، اگر چه بر معتاد گران و دشوار باشد، نتيجه اى جز ارشاد و تهذيب و تكميل نفوس ندارد و نبايد از آن نگران بود.
|
