اقتدا به على (ع ).
ـ امـام عـسكرى (ع ) : شيعيان على (ع ) آنانندكه باكشان نيست در راه خدا مرگ به سراغ آنان آيد يا آنـان بـه پيشواز مرگ روند , شيعيان على (ع ) آنانندكه برادرانشان را بر خود ترجيح مى دهند , هر چـنـد خود نيازمند باشند و آنانند كه خداوند ايشان را در آن جا كه نهى كرده نمى بيند و در آن جا كـه امـر كـرده هميشه حاضر مى بيند , شيعيان على (ع ) آنانند كه درگراميداشت برادران مؤمن خويش به على (ع ) اقتدا مى كنند.
ـ امـام صـادق (ع ) : شـيـعـيـان مـا اهل پارسايى و سختكوشى (در عبادت ) هستند , اهل وفادارى وامـانـتـداريند , اهل زهد و عبادتند , آنانند كه در شبانه روز پنجاه و يك ركعت نماز مى گزارند , شـبـها را به عبادت سپرى مى كنند و روزها را به روزه دارى , زكات اموال خود را مى پردازند و به حج مى روند و ازهر حرامى دورى مى كنند.
ـ شـيـعـه مـا كـسـى اسـت كـه آنـچـه را نيك مى شمارد , پيش مى برد و از آنچه زشت مى داند , خـوددارى مـى كـنـد , خوبيها را آشكار مى سازد و از سر شوق و اشتياق به رحمت خداى بزرگ به كارهاى سترگ مى شتابد , پس او از ماست و رو به سوى ما دارد و هر جا كه ما باشيم با ماست .

ـ امـام بـاقر(ع ) : شيعه ما نيست مگر كسى كه از خدا بترسد و او را فرمان برد , آنان جز با فروتنى و خاكسارى و امانتدارى و بسيارى ياد خدا شناخته نمى شوند.
ـ امـام صـادق (ع ) : شـيـعـيـان مـا(از خـوف خـدا) رنـگ پريده و پژمرده و تكيده اند , همانان كه چون تاريكى شب فرا رسد با غم و اندوه به استقبال آن مى روند.
ـ در حـقـيـقـت شيعه على كسى است كه عفت بطن و فرج دارد , (در عبادت ) سختكوش است , براى آفريدگار خود كار مى كند , به پاداش او اميد دارد و از كيفرش بيمناك است , هرگاه چنين افرادى راديدى (بدان كه ) آنان شيعه جعفرند.
ـ شـيـعـيـان مـا را در سه چيز بيازماييد : در مواظبت بر اوقات نمازها , در نگهدارى اسرارشان از دشمنان ما و در همدردى و كمك مالى به برادرانشان .

ـ پـيـامبر خدا(ص ) : شيعه ما كسى است كه ازما پيروى كند و پا جاى پاى ما بگذارد و به كردار ما اقتدا نمايد.
ـ امام صادق (ع ) : شيعيان ما با چند خصلت شناخته مى شوند : با سخاوت و بخشش به برادران و با گزاردن پنجاه ركعت نماز در شبانه روز.
ـ امام باقر(ع ) : عقايد مختلف شما رامتزلزل و گمراه نكند, به خدا قسم شيعه ما نيست مگر كسى كه از خداى عزوجل اطاعت كند.
ـ محمد بن حنفيه : وقتى اميرالمؤمنين (ع ) بعد از جنگ با اهل جمل به بصره آمد , احنف بن قيس آن حـضـرت را دعـوت كرد او غذايى تهيه نمود و در پى ايشان و يارانش فرستاد حضرت (به منزل احـنـف )آمـد و سـپس به او فرمود : اى احنف ! يارانم را صدا بزن پس , جماعتى شكسته و پژمرده مـانـند مشكهاى فرسوده وارد شدند احنف بن قيس عرض كرد : اى اميرالمؤمنين ! اين چه وضعى است كه به سر آنان آمده است ؟
آيا از كمبود غذاست ؟
يا از وحشت و دشوارى جنگ ؟
اميرالمؤمنين صـلـوات اللّه عليه فرمود : نه اى احنف ! بلكه خداوند سبحان مردمانى را دوست دارد كه در سراى دنـيـا او را هـمـچـون كسانى پرستيدند كه مى دانند به روز قيامت نزديكند , پيش از اين كه آن را مشاهده كنند , از اين رو , خود را درراه آن به رنج درافكندند.
ـ امـام على (ع ) : به خدا سوگند كه , شيعيان من مردمانى بردبارند و خدا و دين او را مى شناسند , از خـدا اطـاعـت مى كنند و فرمانش را مى برند , به واسطه محبت او رهيافته اند , تكيده عبادتند , معتكف دير زهدند , از شب زنده دارى رنگشان زرد است , بر اثر گريه چشمانشان كم سو و آبريزان اسـت , لـبـانـشـان بر اثر ذكر گفتن خشكيده , شكمهايشان ازگرسنگى به پشت چسبيده است ربـانيت و خداپرستى در رخسارشان معلوم است و پارسايى وخداترسى در سيماشان , چراغهاى هر تاريكى و ظلمتى هستند اگر در محفلى حاضر باشند كسى آنهارا نمى شناسد و اگر نباشند كسى جوياى آنان نمى شود اينان پيروان پاك و برادران ارجمند من هستند ,وه كه چه شوقى به آنان دارم .

ـ شيعيان ما در راه ولايت ما به يكديگربذل و بخشش مى كنند و در راه محبت ما به يكديگر محبت مى ورزند , براى زنده كردن امر ما با يكديگرديدار مى كنند , همانان كه اگر خشمگين شوند , ستم نمى كنند و هرگاه خشنود شوند , زياده روى نمى كنند, براى همسايگان خود بركتند و با معاشران خويش به صلح و صفا رفتار مى كنند.
ـ خداى تعالى به زمين نگريست و ما را انتخاب كرد و براى ما پيروانى برگزيد كه ياريمان مى كنند واز شـادى ما شادمان مى شوند و از اندوه ما اندوهناك , در راه ما جان و مال خود را نثار مى كنند , آنان ازمايند و رو به سوى ما دارند و در بهشت با ما هستند.
ـ امام حسن (ع ) در جواب مردى كه عرض كرد : من از شيعيان شما هستم , فرمود : اى بنده خدا! اگـرمـطيع اوامر و نواهى ما باشى , راست مى گويى ولى اگر چنين نباشى پس با ادعاى منزلت والايى كه تواهل آن نيستى , بر گناهانت ميفزاى مگو : من از شيعيان شما هستم , بلكه بگو : من از دوسـتـداران شـمـا ودشـمن دشمنان شما هستم در اين صورت , تو آدم خوبى هستى و به خوبى گرايش دارى .

ـ امـام عـلـى (ع ) : شيعيان ما آنانند كه خدا شناسند , به فرمان خدا عمل مى كنند , اهل فضايلند , زبانشان گوياى راستى و درستى است , خوراكشان بخور نمير است , پوشاكشان ميانه روى است , راه رفـتـنشان بافروتنى است آنان را بيمار و خل و ديوانه مى پندارى حالى كه چنين نيستند بلكه عـظـمـت پـروردگـارشـان و شكوه قدرت او چنان در آنان اثر گذاشته كه دلهايشان ديوانه او و خـردهـايـشـان در بـرابـرش حيران و سرگشته شده است شوق و اشتياق آنان سبب گشته كه با كـارهـاى پـاك و پاكيزه به سوى خداى تعالى بشتابند , به عمل اندك براى او رضايت نمى دهند و اعمال زياد را برايش زياد نمى شمارند.
ـ عـبـداللّه بـن زيـاد : در منا به امام صادق (ع ) سلام كرديم و من عرض كردم : يابن رسول اللّه ! ما جـمـاعـتـى كوچگريم و نمى توانيم هر وقت بخواهيم در مجلس شما حاضر شويم , بنابر اين , ما را سـفـارشـى بـفـرماييد؟
حضرت فرمود : بر شما باد به تقواى خدا و راستگويى و امانتدارى و حسن معاشرت بامعاشرانتان و رواج دادن سلام و اطعام مردم در مساجدشان نماز بخوانيد و بيمارانشان را عيادت كنيد ودر تشييع جنازه هايشان شركت نماييد , زيرا پدرم به من حديث فرمود كه بهترين افـراد هـمـيـشـه از ميان پيروان ما خاندان بوده اند اگر فقيهى بوده از ميان آنها بوده است , اگر مـؤذنـى بـوده از آنان بوده است , اگر امامى بوده ازآنان بوده است , اگر امانتدارى بوده از ميان ايـشـان بـوده اسـت , اگـر صاحب وديعه اى بوده از آنان بوده است واينچنين ما را محبوب مردم گردانيد و منفور ايشان مسازيد.
ـ ابـو مـريـم از امـام بـاقـر(ع ) نـقل مى كند : روزى پدرم در حضور اصحابش فرمود : كدام يك از شماحاضر است اخگرى آتش در مشت خودبگيرد و آن را نگه دارد تا خاموش شود؟
همه ترسيدند و هـيـچ كـس حـاضر به اين كار نشد من برخاستم و گفتم :پدرجان ! امر مى فرماييد من اين كار را بكنم ؟
پدرم فرمود : مقصودم تو نبودى من و تو يكى هستيم , بلكه مقصودم اينها بودند.
حـضـرت باقر(ع ) فرمود : پدرم سه بار اين جمله را تكرار كرد سپس فرمود : چه بسيار است حرف وچـه انـدك است عمل ؟
براستى كه اهل عمل كم هستند بدانيد كه من كسانى را كه اهل كردار و گـفـتار , هردو , هستند مى شناسم به خدا سوگند كه گويا زمين آنان را زنده زنده در كام خود فرو برده است .

ـ امام كاظم (ع ) به موسى بن بكر واسطى فرمود : اگر شيعيان خود را جدا و مشخص كنم در ميان آنان جز اهل حرف پيدا نكنم و اگر آنان را بيازمايم همگى مرتد از كار در آيند و اگر آنان را خوب و بد و سره وناسره كنم از هر هزار نفر يك نفر خالص پيدا نشود و اگر ايشان را از غربال بگذرانم , جز آن كـه متعلق به من است كسى باقى نماند آنها مدتهاست كه بر اريكه ها لميده اند و مى گويند : ما شـيـعه على هستيم , در صورتى كه شيعه على فقط كسى است كه كردارش گفتارش را تصديق كند.

ويژگيهاى شيعه (2).