قرآن .

((آيا تو را بلند آوازه نساختيم ؟
)).
((كـسـانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده اند , بزودى (خداى ) رحمان براى آنان محبتى (در دلها) قرار مى دهد)).
((و براى من در ميان آيندگان آوازه نيكو قرار ده )).
ـ پـيـامـبر خدا(ص ) : تا مى توانيد خود را از هم و غمهاى دنيا فارغ كنيد , زيرا كسى كه با دل خود بـه خداى تعالى روى آورد , خداوند زمام مهر و محبت دلهاى بندگان را به دست او سپارد و خدا هرگونه خير را به سوى او بشتاباند.
ـ امـام عـلـى (ع ) , در وصـيـت خـود بـه فـرزنـدش حسن (ع ) , مى فرمايد : همانا نيكوكاران را از طريق آنچه خداوند بر زبان بندگانش جارى مى كند , مى توان شناخت , پس بايد كه محبوبترين و بهترين اندوخته ها در نظر تو ذخيره كردار شايسته باشد.
ـ امـام سـجـاد(ع ) ـ در دعـا ـ : بـار خدايا!محبت مرا در دلهاى بندگانت بينداز و ترس از مرا در دلـهـاى دشمنانت بيفكن مرا دوست بدار و نزدديگران محبوبم گردان و گفتار و كردارى را كه دوست دارى , نزد من محبوب گردان تا با لذت آنها راشروع كنم و با نشاط و خوشى به انجامشان رسانم .

ـ امـام بـاقـر(ع ) : بهترين خواسته ها از خداى عزوجل سه چيز است : اين كه بگويى : خدايا! مرا در ديـن فـقـيـه و آگـاه گردان و نزد مسلمانان محبوبم گردان و در ميان آيندگان به خوشنامى شهره ام ساز.
ـ پـيـامبر خدا(ص ) در پاسخ به ابوذر كه عرض كرد مردى براى خودش كارى نيك انجام مى دهد ومردم او را مى ستايند , فرمود : اين همان مژده اى است كه در دنيا به مؤمن مى رسد.
ـ در پاسخ به سؤال درباره مردى كه كار خوبى انجام مى دهد و مردم او را مى ستايند , فرمود : اين همان بشارتى است كه در دنيا به مؤمن مى رسد.
ـ هـرگـاه خـداونـد بـنـده اى از امـت مـرا دوست بدارد , محبت او را در دلهاى برگزيدگان و ارواح فرشتگان و ساكنان عرش خود بيفكند , تا او را دوست بدارند اين است دوستدار حقيقى .

ـ هـرگـاه خـداونـد تعالى بنده اى را دوست بدارد , مناديى از آسمان ندا دهد : هان ! خداى تعالى فـلان رادوسـت دارد پـس شـما نيز او را دوست بداريد پس , دلها او را در خود جاى مى دهند و با هركه برخوردكند , محبوب و دوست داشتنى و مورد رغبت او باشد.
ـ مفضل : به امام صادق (ع ) عرض كردم : طرف ما مى گويند : خداى تبارك و تعالى وقتى بنده اى رادوست داشته باشد , آواز دهنده اى از آسمان فرياد زند كه خداوند فلان را دوست دارد شما نيز او رادوست بداريد , پس محبت او در دلهاى بندگان بيفتد و وقتى خداوند بنده اى را ناخوش بدارد , بـانـگ دهـنـده اى از آسمان بانگ برآورد كه خداوند فلان را ناخوش مى دارد شما نيز او را ناخوش بداريد , پس ,خداوند نفرت از او را در دلهاى بندگان افكند.
مـفـضل مى گويد : حضرت كه تكيه داده بود راست نشست و سه بار دستش را (از گرد و خاك ) تـكـان داد و در همان حال فرمود : نه , چنان نيست كه آنها مى گويند بلكه خداى عزوجل هرگاه بـنده اى رادوست داشته باشد , مردم روى زمين را عليه او تحريك مى كند تا درباره اش بدگويى كنند و بدين سان آنان را به گناه افكند و او را پاداش دهد و هرگاه بنده اى را ناخوش داشته باشد , او را نـزد مـردم محبوب مى گرداند , تا از او تعريف و تمجيد كنند و با اين كار هم مردم و هم او را گنهكار كند سپس فرمود : چه كسى پيش خداوند محبوبتر از يحيى بن زكريا(ع ) بود؟
مردم را بر ضـد او بـرانـگـيـخـت تـا آن كـه وى راكشتند چه كسى نزد خداوند عزوجل محبوبتر از على بن ابـيـطـالـب (ع ) بـود؟
اما او از مردم آن ديد كه خودمى دانيد و چه كسى نزد خداى تبارك و تعالى محبوبتر از حسين بن على صلوات اللّه عليهما بود ؟
مردم راعليه آن حضرت برانگيخت تا جايى كه او را كشتند.
در جمع و ايجاد سازش ميان اين احاديث دقت شود.

شهرت نكوهيده .