قرآن .

((هر كس كه از ياد من اعراض كند , زندگيش تنگ شود ودر روز قيامت نابينا محشورش سازيم گـويـد : اى پـروردگـار مـن ! چـرا مـرا نابينا محشور كردى و حال آن كه من بينا بودم ؟
گويد : همچنان كه تو آيات ما را فراموش كردى , امروز خود فراموش مى شوى )).
((هر كس كه از ياد خداى رحمان روى گرداند , شيطانى بر او مى گماريم تا همدم او باشد)).
ـ از مـناجاتهاى خداى تعالى باموسى (ع ):اى موسى !درهيچ حالى مرافراموش نكن و به مال و دارايى زياد شادمان مشو , زيرا ازياد بردن من دلها را سخت مى كند و همراه ثروت زياد گناهان زياد است .

ايـن كـه مـى فـرمـايـد ((زنـدگـيـش تنگ شود)) دليلش اين است كه هر كس پروردگار خود رافـرامـوش كـنـد و بـه يـاد او نـبـاشد راهى برايش نمى ماند جز اين كه به دنيا چنگ زند و آن را تـنـهـامـطـلـوب و هـدف خـويـش قـرار دهـد و بـراى تحصيل آن بكوشد و تمام هم و غمش را مـصروف درست كردن زندگى خود و توسعه بخشيدن به آن و بهره مند شدن از آن كند زندگى چـنـيـن كـسى , كم باشد يازياد , اورا بسنده و جوابگو نيست , زيرا هر چه به دست آورد باز راضى نـمى شود و سعى مى كندبيشتر و بيشتر به چنگ آورد و درجايى متوقف نمى شود بنابراين , هرچه به دست آورد باز ناراحت و ناراضى است و دلش بيشتر مى خواهد , به علاوه , غم واندوه و نگرانى و اضطراب و ترس از پيشامدها و بلاهاى ناگوارى چون مرگ و بيمارى و آفت و حسادت بد خواهان و تـوطـئه دشـمـنان و ناكامى در كوششها و از دست دادن كسان و چيزهايى كه دوست دارد او را پـيـوسـتـه دلـتـنـگ و بـى قرار مى سازد در صورتى كه اگر مقام و عظمت پروردگار خويش را مى شناخت و همواره به ياد او بود و فراموشش نمى كرد , يقين مى يافت كه نزد پروردگارش حياتى جاودانه و نياميخته با مرگ و نيستى دارد و ملكى زوال ناپذير و عزتى ناب و تهى از خوارى و شادى و مقام و كرامتى كه اندازه و پايانى ندارد در انتظار او است و درمى يافت كه دنيا گذرگاه است و زندگى آن در قياس با زندگى اخروى ناچيز است اگر اين نكته ها را درمى يافت , به همان مقدار از دنيا كه برايش مقدر شده قناعت مى كرد و معيشتى كه بهره اش گشته است كفايتش مى كرد و خود را در تنگنا و سختى قرار نمى داد.
آيه ((و كسى كه از ياد خداى رحمان روى گرداند شيطانى را براو مى گماريم )) يعنى كسى كه از يـاد خداى رحمان خود را به كورى زند و همچون افراد شب كور يا داراى ضعف بينايى به اوبنگرد شيطانى را بر او مى گماريم ((كه قرين اوست )) يعنى همدم و همنشين جداناشدنى ازاوست .

آيه ((و آن شيطانها آنان را از راه خدا باز مى دارند,ولى خودپندارندكه رهيافتگانند)) به اين معناست كـه شـيـاطـيـن ايـن رويگردانان از ياد خدا را از راه به در مى برند , در حالى كه خودشان گمان مـى كـنـند كه در راه حق قدم مى گذارند اين مطلب ـ يعنى پندار آنان بر هدايت و رهيافتگى در حـالى كه گمراهند و از راه حق بيرون ـ نشانه گماشته شدن همدم بر آنان و قرارگرفتنشان در زيـر سـلـطه و فرمانروايى شيطان است , زيرا انسان , براساس سرشت اوليه خود , درصورت رو به روشـدن بـاحـق , بـه حـق و حـق شـنـاسـى تـمـايـل دارد, اما چنانچه بر اثر پيروى ازخواهشهاى نفسانى ازحق اعراض كند و به اين روش خود ادامه دهد خداوند بردلش مهر مى زندو چشم بصيرتش را كـور مـى كـنـد و شـيـطان را همدم او مى سازد كه در نتيجه , در صورت رو به روشدن با حق وحـقـيـقت از ديدن آن ناتوان مى ماند و حق را كه فطرتا به آن گرايش دارد برباطل كه شيطان به سوى آن فرا مى خواندش منطبق مى كند و لذا با آن كه گمراه است خود را رهيافته مى پندارد و با آن كه بر باطل است خيال مى كند بر حق است )).

خدا فراموشى خود فراموشى است .