قرآن :.
((مـثـل ايـن زنـدگى دنيا مثل بارانى است كه از آسمان فروفرستيم تا بدان هرگونه رستنيها از زمين رويد)).
((بـر ايـشـان زنـدگـى را مـثل بزن كه چون بارانى است كه از آسمان فرو فرستيم و به سبب آن گـياهان گوناگون برويد , ناگاه خشك شود و باد به هر سو پراكنده اش سازد و خدا بر هر كارى تواناست )).
ـ امام كاظم (ع ) : دنيا به مار مى ماند كه بسودنش نرم است اما درونش زهرى كشنده است مردمان خردمند از آن حذر مى كنند وكودكان دستهاى خود را به سوى آن دراز مى كنند.
ـ امام على (ع ) : همانا دنيا به مار مى ماندكه بسودنش نرم و گزشش سخت و درد آور است پس , از آنـچـه از دنـيـا كه خوشايند توست دورى كن كه اندكى از آن را با خود مى برى از هر چيز دنيا كه شادى تو نسبت به آن بيشتر بودبيشتر بر حذر باش , زيرا هر كه به شادى وسرورى از دنيا دل بندد, آن شادى او را به ناخوشى وغم كشاند.
ـ يكى از ياران رسول خدا مى گويد :من با پيامبر خدا(ص ) بودم , ديدم كه آن حضرت چيزى را از خـود دور مـى كند عرض كردم : اى رسول خدا , درود خدا بر تو و خاندانت باد , چه چيز را از خود دور مـى كـنـى ؟
فـرمـود : دنـيـا دربرابرم مجسم شد و من گفتمش : از من دور شو دنيا دوباره بـرگـشـت و گـفـت : اگر تو از من گريختى كسانى كه بعد از تو مى آيند از چنگ من نخواهند گريخت .

ـ پـيـامـبر خدا(ص ) : اين دنيا مانند لباسى است كه از بالا تا پايين دريده شده و به آخرين نخ وصل باشد كه آن هم در حال گسيختن است .

ـ امام كاظم (ع ) : دنيا به آب دريا مى ماندكه هر چه تشنه از آن بنوشد , تشنه تر مى شود تا سرانجام او را مى كشد.
ـ دنـيـا بـه صـورت زنى چشم آبى دربرابر مسيح (ع ) مجسم شد حضرت به او فرمود : چند شوهر كـرده اى ؟
گفت : زياد مسيح (ع )فرمود: همه آنها تو را طلاق دادند؟
دنيا گفت : نه , بلكه همه را كـشـتـم مـسـيـح (ع )فـرمـود : پـس ,واى بـر شوهران باقيمانده تو , چگونه از گذشتگان عبرت نمى گيرند؟
.
ـ امام على (ع ) : دنيا مانند زهر است ,كسى آن را مى خورد كه نمى داند.
ـ همانا دنيا دامى است كه بى خبران در آن مى افتند.
ـ دنيا همانند سايه توست كه اگر بايستى مى ايستد و اگر دنبالش روى دور مى شود.
ـ مصباح الشريعه : امام صادق (ع ) فرمود:دنيا به منزله تصويرى است كه سر آن تكبر است و چشمش آزمندى و گوشش طمع و زبانش ريا و دستش شهوت و پايش خودپسندى و قلبش غفلت و رنگش فنا و حاصلش نابودى .

ـ امام باقر(ع ) : چون حسين (ع ) براى رفتن به كوفه آماده شد , ابن عباس خدمت آن حضرت رسيد و او را بـه خـدا و حـق خويشاوندى سوگند داد كه به اين سفر نرود تا مبادا درطف (كربلا) كشته شـود حـضـرت (ع ) فـرمـود : مـن بـه قـتـلـگاه خود از تو آگاهترم و من از دنيا جزمفارقت آن را نمى خواهم اى پسر عباس ! آيا داستان امير مؤمنان (ع ) و دنيا را برايت نگويم ؟
.
امـيـر مـؤمـنـان , صـلـوات اللّه عـلـيـه , بـرايـم نـقـل كـرد : من در يكى از باغهاى فدك كه به فـاطـمـه (ع )رسيده بود با بيل مشغول كار بودم كه ناگهان زنى وارد شد چون به او نگاه كردم از زيبايى او قلبم از جا كنده شد او را شبيه بثينه دختر عامر جمحى , كه از زيباترين زنان قريش بود , ديدم آن زن به من گفت : پسر ابو طالب : دوست دارى با من ازدواج كنى تا تو را از اين بيل بى نياز گـردانـم و بـه گـنـجـيـنه هاى زمين راهنماييت كنم كه تا زنده هستى خودت و بازماندگانت پـادشـاهـى كنيد؟
من به او گفتم : تو كيستى تا تو را از خانواده ات خواستگارى كنم ؟
گفت : من دنـيـايـم امـيـرمـؤمـنان (ع ) فرمود : به او گفتم برو و كسى ديگر را پيدا كن و سپس بيل خود را برداشتم و با خوداين ابيات را برخواندم :.
كسى كه دنياى دون فريبش داد تير اميدش به سنگ خورد.
و دنيا اگر امت هايى را بفريبد چيزى به آنان نمى بخشد.
دنيا در چهره زيباى بثينه نزد ما آمد.
وجمالش بسان همو مى نمود.
پس او را گفتم : كسى ديگر را بفريب كه من .

از دنيا روى گردانده ام و نادان نيستم .

مرا چه به دنيا , زيرا كه محمد.
در ميان آن صخره ها بر زمين افتاد.
گيرم كه دنيا گنجها و مرواريدهاى خود.
و داراييهاى قارون و ملك قبايل را به من دهد.
آيا نه اين است كه همه اينها از بين رفتنى هستند.
و از گنجوران آنها خواسته مى شود كه بخشش كنند.
پس , كسى جز من را بفريب كه مرا به .

ملك و عزت و بخشش تو رغبتى نباشد.
نفس من به آنچه روزيم شده قانع است .

اى دنيا! برو كار خويش با غائله جويان پى گير.
من از خداوند آن روز كه ديدارش كنم مى ترسم .

و از عذاب هميشگى و پايدار بيمناكم .

در نـهـج الـبـلاغـه كـيـدرى آن جـا كـه شـرح ايـن فـرمـايـش امـيـر مـؤمـنان (ع ) به همام در توصيف پرهيزگاران كه ((دنيا آنان را خواست , اما آنان دنيا را نخواستند)) مى پردازد , مى گويد : از جـمـلـه مكاشفات امير مؤمنان (ع ) روايتى است كه امام صادق (ع )از پدرانش (ع ) نقل مى كند ـ شـارح آن حديث را نزديك به آنچه گذشت نقل مى كند ـ و سپس مى گويد : اين است معناى اين فرمايش امام على (ع ) : ((دنيا آنان را خواست , اما آنان دنيا را نخواستند)).

مثل اهل دنيا(1).