ـ امام على (ع ) : پس , دنيا را رها كن كه دنيا دوستى (انسان را) كور و كر و لال و خوار مى سازد.
ـ دنـيـا دوستى خرد را تباه مى كند و دل را از شنيدن حكمت كر مى سازد و موجب عذاب دردناك مى شود.
ـ خداوند به داود فرمود : اى داود!از دلهاى وابسته به شهوات و خواهشهاى دنيوى پرهيز كن , زيرا كه خردهاى آنان از (ديدن )من در حجابند.
ـ امام على (ع ) : هر كه دنيا بر او چيره شوداز ديدن آنچه فراپيش اوست كور گردد.
ـ آن كـه دلـش غرق دنيادوستى باشدسه چيز از اين جهان پيوسته با او باشد : اندوهى كه او را رها نسازد , حرصى كه از او دست برندارد و آرزويى كه به آن نرسد.
ـ امام صادق (ع ) : هر كه به دنيا دل بنددبه سه چيز دل بسته است : اندوه بى پايان و آرزوى دست نيافتنى و اميد نا رسيدنى .

ـ امام على (ع ) : هر كه دوستدار ماندن است , بايد براى مصيبتها و گرفتاريها دلى شكيبا آماده كند .

ـ پـيـامبر خدا(ص ) : دنيادوستى در دل هيچ بنده اى جا نكرد مگر آن كه سه چيز پيوسته با او شد: گـرفـتـارى و مـشـغـله اى كه رنج آن را پايانى نباشد , فقرى كه به توانگرى و بى نيازى نينجامد وآرزويى كه به آخر نمى رسد.
ـ امام على (ع ) : اگر به دنيا دل بنديدعمر خود را در راه چيزى صرف كرده ايد كه نه شما براى آن مى مانيد و نه آن براى شما.
ـ هر كه هم و غمش دنيا باشد , درهنگام جدا شدن از آن بسيار حسرت و دريغ خورد.
ـ امام صادق (ع ) : هر كه بيشتر به دنيابچسبد هنگام جدايى از آن بيشتر افسوس خورد.
ـ امام على (ع ) : دنيا دوستى موجب طمعكارى مى شود.
ـ پيامبر خدا(ص ) : جدا شدن طمع از دلى كه دنيا دوست باشد حرام است .

ـ دنـيـا مـايـه گـرفـتـارى دلـها و تن هاست , خداى تبارك و تعالى از نعمتهاى حلالش كه به ما داده بازخواست مى كند , چه رسد به نعمتهايى كه از حرام به دست آيد.
ـ امام على (ع ) : دنيا دوست براى ديگران جمع مى كند.
ـ آنـان كـه از دنـيـا بهره مند و كامروايند دلهايشان گريان است هرچند (به ظاهر) شادباشند , از خويشتن بسيار خشمگين و ناراضى هستند هر چند به سبب پاره اى از آنچه در دنيانصيبشان شده است , خوشحال باشند.
ـ امام كاظم (ع ) : كسى كه دنيا را دوست داشته باشد , ترس از آخرت از دلش برود.
ـ مصباح الشريعة : امام صادق (ع )فرمود : هر كه دنيا را دوست داشته باشد دچار تكبر شود و هر كه آن را بپسندد و نيكويش شمارد حريص گردد و هركه دنيا را بطلبد گرفتار طمع گردد و هركه آن را بـسـتـايد دنيا جامه ريابر او پوشاند و هر كه دنيا را بخواهددچار عجب وخودپسندى گردد و هركه به آن تكيه كند دنيااو را بر مركب غفلت نشاند.
ـ امـام عـلى (ع ) : به سبب دنيا دوستى است كه گوشها از شنيدن حكمت كر شده و دلها از ديدن نور بصيرت كور گشته است .

ـ در خبر معراج آمده است كه خداى تبارك و تعالى فرمود : اى احمد! اگر بنده به اندازه نمازهاى اهـل آسـمـان و زمـيـن نـماز گزارد و به اندازه روزه هاى اهل آسمان و زمين روزه بگيرد وچون فـرشتگان از غذا كناره گيرد و جامه عابدان بر تن كند , اما در دل او ذره اى دنيا دوستى ياشهرت طـلـبى , يا رياست طلبى , يا علاقه به زيورهاى دنيا ببينم هرگز در خانه ام به جوار من درنيايد و مـحـبت خود را از دل او بر كنم (و دلش را سياه كنم تا مرا از ياد برد و حلاوت محبت خودرا به او نچشانم ).

نفرت از دني.

ـ امـام عـلـى (ع ) : آيـا آزاده اى نـيـسـت كـه اين خرده ريزه هاى لاى دندانها (دنيا) را براى اهلش واگذارد؟
بدانيد كه جانهاى شما را بهايى جزبهشت نيست , پس آنها را جز به اين بهامفروشيد.
ـ ايـن پـيـامـبـران و بـرگـزيـدگـان خـدا از(آلـوده شـدن بـه ) دنـيـا رستند و در آنچه از دنيا كه خداوندبه زهدشان خوانده بودزهدورزيدند وآنچه را خدا دشمن داشت دشمن داشتند و آنچه را او خرد شمرد , خرد شمردند.
ـ امـام سـجـاد(ع ) هـر گـاه آيـه ((اى كـسانى كه ايمان آورده ايد , از خدا بترسيد و با راستگويان بـاشـيد))راتلاوت مى كرد,مى گفت : خدايا! مرا در بالاترين درجه اين فراخوان قرارده وبا برخوردار كردن از اراده قوى (براى پاسخ گفتن به اين دعوت تو) ياريم رسان و دل و زبانى روزيم كن كه در نكوهش دنيا ودورى كردن از آن همگام باشند تا اين كه جز سخن راست نگويم .

ـ امام على (ع ) : سرمشق بودن پيامبرخدا(ص ) براى تو كافى است و راهنمايى است براى اين كه به نـكـوهـيـدگـى و نـنگين بودن دنيا و فراوانى رسواييها و بديهايش پى برى , چه آن كه دنيا از آن حضرت گرفته شد و براى ديگران فراهم گشت و ازشير (مادر) دنيا بازگرفته شد و از زيباييها و زخارف آن دور گشت پس , به پيامبر پاك و پاكيزه ات اقتدا كن , زيرا كه آن حضرت براى كسى كه بـخـواهـد بـه كـسـى تـاسـى جـويد سرمشق است و براى كسى كه بخواهد به كسى منتسب باشد بـهترين است ومحبوبترين بندگان نزد خداى متعال كسى است كه به پيامبراو تاسى جويد و از او پيروى كند.