قرآن :.
((آگـاه بـاشـيـد كه بر دوستان خدا نه بيمى است و نه آنان اندوهگين مى شوند همانان كه ايمان آورده و پرهيزگارى ورزيده اند)).
((چـرا خـدا (در آخـرت ) عـذابـشـان نكند, با اين كه آنان (مردم را) از زيارت (مسجد الحرام ) باز مى دارند در حالى كه ايشان سرپرست آن نباشند چرا كه سرپرست آن جز پرهيزگاران نيستند, ولى بيشترشان نمى دانند)).
ـ مـسـيـح (ع ) ـ درپـاسـخ ‌بـه اين سؤال حواريان كه : دوستان خدا كه نه بيمى دارند و نه اندوهگين مـى شـونـد چـه كـسـانـى هـسـتـنـد؟
ـ : كـسـانـى كه به باطن دنيامى نگرنددر حالى كه مردم به ظاهرآن چشم دوخته اند و كسانى كه فراسوى دنيا مى نگرند, در حالى كه مردم به اكنون آن چشم دوخته اند و لذا آن چه را از دنيا كه بيم دارند (فضيلت هاى ) آنان را بميراند مى ميرانند و آن چه راكه مـى دانـند به زودى آن ها را ترك خواهند گفت ترك مى كنند از اين رو, هر بهره فراوانى هم كه از آن (بـراى آخـرتشان ) برگيرند كم مى شمارند و به ياد دنيا بودن را براى خود خسارت مى بينند و شادى خود از رسيدن به چيزهاى دنيوى را غم و اندوه مى دانند خداوند متعال را دوست دارند و از نـور او پـرتو مى گيرند و به واسطه آن به ديگران روشنايى مى بخشند آنان را خبرى عجيب است و نـزدشـان خـبـرى شـگـفـت آور مـى باشد, كتاب به آنان پايدار است و آنان به كتاب كتاب به آنان گوياست و آنان به كتاب , كتاب به واسطه آنان دانسته مى شود و آنان به آن عارف و دانايند با وجود آن چـه بـدان رسـيـده اند ديگر مطلوبى براى خود نمى بينند و آرزوهايى فراتر ازآن چه اميد دارند ندارند و ترسى بالاتر از آن چه از آن مى ترسند نمى شناسند.
ـ امـام عـلى (ع ) ـ نيز در پاسخ به همين سؤال ـ : آنان مردمى هستند كه در عبادت خداوند متعال اخلاص مى ورزند و زمانى كه مردم ظاهر دنيا رامى بينند, آنان باطن دنيا را مشاهده مى كنند و از ايـن رو آيـنـده آن را شـناختند در حالى كه ديگر مردم فريفته امروز آنند پس , از دنيا آن چه را كه مى دانند به زودى آنان را ترك خواهد گفت ترك كردند و آن چه را از آن كه مى دانند به زودى آنان را مى ميراند, ميراندند.
ـ دوستان خدا همان كسانى هستند كه باطن دنيا را مى نگرند, در حالى كه ديگر مردم به ظاهرش چشم دارند و به آينده و فرجام دنيا مشغولند, در حالى كه ساير مردم به نقد و امروز آن سرگرمند آن چـه را از دنـيـا كـه مـى تـرسـند آنان را نابود كند, نابود مى كنند و آن چه را ازدنيا كه مى دانند بـه زودى آنـان را تـرك خـواهـد گـفـت , تـرك مـى كـنند و آن چه را كه ديگران از دنيا زياد و با ارزش مـى شـمـارند اندك و حقيرش مى بينند و رسيدن خود به آن ها را از دست دادن (سعادت و رستگارى خويش )مى شمارند دشمن چيزى هستند كه مردم (دنياطلب ) با آن در صلح و سازشند و دوسـتـدار چيزى هستند كه مردم با آن دشمنى مى ورزند! كتاب (خدا) به وجود آنان شناخته و دانسته مى شود و آنان به آن دانا و عارفند, كتاب به آنان پايدار است و آنان به كتاب برپايند, بالاتر از چيزى كه بدان اميد بسته اند اميدى نمى شناسند و ترسناكتر ازچيزى كه از آن مى ترسند, چيزى را مايه ترس نمى دانند.
ـ پيامبر خدا(ص ) ـ در پاسخ ‌به سؤال پيرامون آيه ((بدانيد كه بر دوستان خدا نه بيمى است و نه آنان اندوهگين مى شوند)) ـ : آنان كسانى هستند كه در راه خدا به يكديگر محبت مى ورزند.
ـ امـام عـلـى (ع ): دوستان خدا بيش ازهمه مردم به ياد او هستند و در شكرگزارى از او مداومت بيشترى نشان مى دهند و بر بلاى اوشكيباترند.
ـ دوستان خداى متعال هر آن كسى است كه مرگ خود را نزديك بيند و آرزويش را دروغ شمارد و بسيار عمل كند و كمتر دچارلغزش شود.
ـ امـام صـادق (ع ): دوستان خدا, ازهمان زمانى كه خداوند آدم را آفريد, همواره در ضعف و اقليت بوده اند.
ـ امـام عـلـى (ع ) چـون آيـه ((بـدانـيـد كـه بـر دوسـتـان خدا نه بيمى است )) را خواند, فرمود: مـى دانـيـددوسـتـان خدا چه كسانى هستند؟
عرض كردند: چه كسانى هستند, اى اميرمؤمنان ؟
فرمود: آنان ,ما و پيروانمان هستيم پس , هر كه بعد از ما از ما پيروى كند خوشا به حال ما و خوشتر بـه حـال آنـان عـرض كـردند: اى امير مؤمنان , چرا خوشا به حال ما و خوشتر به حال آنان ؟
مگر نه ايـن اسـت كـه مـا و آنـان هر دو در يك راهيم ؟
فرمود: نه , زيرا آنان بارى را به دوش مى كشند كه شمانكشيده ايد و چيزهايى را تحمل مى كنند كه شما تحمل نكرده ايد.
ـ امـام بـاقـر(ع ): در كـتـاب عـلـى بـن حسين (ع ) يافتيم كه : ((بدانيد كه دوستان خدا )) زمانى (دوستان خدا هستند) كه فرايض خدا رابه جا آورند و به سنت هاى رسول خدا(ص ) چنگ زنند و از حرام هاى خدا پرهيز كنند, و به زرق و برق جهان گذرا بى اعتنايى ورزند.
ـ امـام صادق (ع ): اى ابوبصير, خوشا به حال شيعيان قائم ما كه در زمان غيبت او منتظرظهورش هـسـتـند و در زمان ظهورش فرمانبردار اويند اينان دوستان خدايند كه بر آنان نه بيمى است ونه اندوهگين مى شوند.
ـ پيامبر خدا(ص ) ـ در پاسخ به سؤال از دوستان خدا ـ : كسانى كه هرگاه آنان را ببينى به يادخدا مى افتى .

ـ هـر كه خدا را شناخت و به عظمت او پى برد, دهانش را از سخن گفتن فرو بست و شكمش را از خوراك و خودش را با روزه وشب زنده دارى فرسود.
عرض كردند: پدران و مادران ما به فدايت اى رسول خدا, اين ها همان دوستان خدايند؟
.
فـرمـود: دوسـتان خدا خاموشى مى گزينند و خاموشى آن ها ذكر خداست و مى نگرند ونگاهشان عـبـرت اسـت و سخن مى گويند و سخنانشان حكمت است و راه مى روند و راه رفتنشان در ميان مـردم مـايه بركت است اگر نه اين بود كه اجل هايشان نوشته شده است , از ترس عذاب وشوق به ثواب , جان هايشان در كالبدهايشان (لحظه اى ) قرار نمى گرفت .

ـ امـام عـلـى (ع ): خداوند تبارك وتعالى دوست خود را در ميان بندگانش پنهان نگه داشته است بـنـابراين هيچ يك از بندگان خدارا حقير مشماريد, زيرا ممكن است كه او دوست خدا باشد و تو ندانى .

ـ پـيـامـبـر خـدا(ص ) از جـبـرئيـل از خـداونـد متعال : هركه دوست مرا خوار سازد, به مبارزه با من برخاسته است .

ـ امـام على (ع ): شبهه را از آن رو شبهه ناميده اند كه شبيه حق است اما دوستان خداوند,روشنايى آن هـا در (ظـلمت ) شبهات يقين است و راهنمايشان راه راست , ولى دشمنان خدادعوتگر آنان در شبهات گمراهى است و راهنمايشان كورى .

ـ پـيامبر خدا(ص ): هرگاه دوستى خدا و سعادت سزاوار (كسى ) شود, مرگ پيش چشم اوبيايد و آرزو پـشـت سرش رود و هرگاه دوستى شيطان و شقاوت سزاوار (كسى ) شود,آرزو جلوچشم او بيايد و مرگ پشت سرش قرار گيرد.
ـ امـام عـلـى (ع ): اگـر بنا بود خداوند به فردى از بندگان خود رخصت كبر و بزرگمنشى دهد, بى گمان اين رخصت را به پيامبران ودوستان خاص خود مى داد, اما خداوند سبحان آنان را از تكبر بيزار كرد و برايشان فروتنى راپسنديد.
ـ همانا جهاد درى از درهاى بهشت است كه خداوند آن را براى دوستان خاص خود گشوده است .

ـ در وصـف دنيا ـ : خداوند بزرگ آن را براى دوستان خود صاف و گوارا نساخته و در دادن آن به دشمنانش بخل نورزيده است .

ـ نـيـز در وصف دنيا ـ : خداوند راضى نشده كه دنيا را پاداش دوستان خود و كيفر دشمنانش قرار دهد.
ـ نيز در وصف دنيا ـ : فرودگاه وحى خداست و بازار سوداگرى دوستان خدا, كه در آن رحمت به دست مى آورند و بهشت را سود مى برند.
ـ امام صادق (ع ): خداوند در دنيادوست خود را آماج دشمن خويش قرار داده است .

ـ در تـنـبيه الخواطر آمده است :زكريا(ع ) فرزند خود يحيى را پيوسته غمگين و گريان و در خود فـرو رفـتـه مـى ديد عرض كرد:پروردگارا, من از تو فرزندى خواستم كه از او بهره مند شوم و تو فـرزنـدى روزيـم كردى كه از اوسودى نمى برم ؟
فرمود: تو وليى خواستى و ولى جز چنين نباشد بى گناهان آماج بلاها هستند.
ـ امـام عـلـى (ع ): تـقواى الهى دوستان خدا را از حرام هاى او بازداشت و ترس از او را با دل هايشان پيوند داد.
ـ پيامبرخدا(ص ): سه خصلت از صفات اولياى خداست : اعتماد كردن به خدا در هر كارى و بى نياز شدن به واسطه او از هر چيزى ونيازمندى به او در هر چيزى .

ـ امـام عـلـى (ع ): بـار خدايا, تو براى دوستان خود انيس ترين انيسانى و براى كارسازى كردن امور تـوكـل كـنندگان بر خود آماده ترين كسانى نهانى هايشان را مى بينى و بر ضماير و انديشه هايشان آگاهى و اندازه بصيرت هايشان رامى دانى بنابراين , رازهايشان براى تو آشكار و دل هايشان به سوى تـو مـشـتـاق اسـت اگـر غـربـت و تنهايى آنان را به وحشت اندازد, ياد تو مونس آنان شود و اگر مصيبت ها بر آنان فرو ريزد, به پناه جويى از تو متوسل مى شوند, زيرا مى دانند كه سررشته كارها در دست توست و منشا آن هاقضا و فرمان توست .

نوميدى و قطع طمع .

نوميدى .