قرآن :.
((و كـسـان خـود را به نماز فرمان ده و خود بر آن شكيبا باش ما از تو جوياى روزى نيستيم , ما به توروزى مى دهيم و فرجام (نيك ) براى پرهيزگارى است )).
((آن سـراى آخـرت را بـراى كـسانى قرار مى دهيم كه در زمين خواستار برترى و فساد نيستند و فرجام (نيك ) از آن پرهيزگاران است )).
((ايـن ازخـبرهاى غيب است كه آن را به تو وحى مى كنيم پيش از اين نه تو آن را مى دانستى و نه قوم تو پس شكيباباش كه فرجام (نيك ) از آن تقوا پيشگان است )).
ـ امـام عـلـى (ع ): اگـر خداوند عافيتى به شما بخشيد آن را بپذيريد, و اگر دچار بلا و گرفتارى شديد شكيبايى ورزيد, زيرا عاقبت (نيك ) از آن تقوا پيشگان است .

ـ در انـدرز بـه تـقـوا ـ : ((آن كـسـانـى كـه از پـروردگارشان پروا كردند گروه گروه به سوى بهشت رانده مى شوند)), در حالى كه از عذاب آسوده و از سرزنش رها گشته و از آتش دور شده اند و درسـراى (بـهـشـت ) آرام گـرفـتـه اند و به جايگاه و قرارگاه خود خشنودند آنان كه اعمال و كـردارشان در دنيا پاك است و چشمانشان گريان و شب دنيايشان به خاطر خشوع و استغفار روز اسـت وروزشان به سبب تنهايى و بريدن (از مردم ) شب خداوند بهشت را بازگشتگاه آنان و ثواب راپـاداش ايشان قرار داد و آنان به بهشت سزاوارترند و اهل آن هستند و در ملكى جاويدان ونعمتى پايدار به سر مى برند.
علامه طباطبائى ـ رضوان اللّه عليه ـ در فصل پانزدهم از گفتارى كه پيرامون روابط اجتماعى در اسلام دارد,چنين مى نويسد:.
دين حق سرانجام جهان را فرا مى گيرد:.
عـاقبت از آن تقوا و پرهيزگارى است , زيرا نوع انسانى به موجب فطرتى كه در او به وديعه سپرده شـده اسـت , در پـى تـحـصـيل سعادت حقيقى خويشتن است وسعادت واقعى او در اين است كه زندگى جسم و جان او هر دو تامين شود و از دنيا و آخرتش , هر دو, بهره مندگردد و دانستيم كه اين همان اسلام و آيين توحيد است .

و امـا انحرافاتى كه در حركت انسان به سوى هدفش و صعود او به اوج كمالش پيش مى آيد اين در حـقـيـقـت ناشى از خطا و اشتباه در تطبيق است , نه اين كه حكم فطرت باطل باشد و هدفى كه دستگاه آفرينش دنبال مى كنددير يا زود به ناچار تحقق پيدا خواهد كرد خداوند متعال مى فرمايد: ((پـس روى خود را با گرايش تمام به حق , به سوى اين دين كن , با همان سرشتى كه خدا مردم را بـر آن سـرشـته است آفرينش خداى تغييرپذير نيست اين است همان دين پايدار, ولى بيشتر مردم نمى دانند)) مقصود خداوند از ذيل آيه اين است كه مردم اين مطلب رابه تفصيل نمى كنند, گرچه فطرت آنان اجمالا از آن آگاه است اين آيات ادامه پيدا مى كند, تا آن جا كه مى فرمايد: ((بگذار تا به آن چـه بـدان هـا عطا كرده ايم كفران ورزند, پس برخوردار شويد, زودا كه خواهيد دانست به سبب آن چـه دسـت هـاى مـردم فراهم كرده , فساد در خشكى و دريا نمودار شده است تا سزاى بعضى از آن چـه راكـه كـرده اند به آنان بچشاند, باشد كه باز گردند)) در جاى ديگر مى فرمايد: ((به زودى خـداونـد مـردمـى را بـياورد كه آنان را دوست دارد و آنان او را دوست مى دارند, در برابر مؤمنان فـروتـنـنـد و در بـرابـر كـافران سركش ,در راه خدا جهاد مى كنند و از سرزنش هيچ سرزنشگرى نـمى هراسند)), نيز مى فرمايد: ((و در حقيقت , در زبورپس از تورات نوشتيم كه زمين را بندگان شايسته ما به ارث خواهند برد)) و مى فرمايد: ((و فرجام (نيك ) از آن پرهيزگارى است )) اين آيات و نـظـاير آن به ما خبر مى دهند كه اسلام به زودى بر تمام جهان پيروز خواهد شد وبر سراسر عالم حكمروا خواهد گشت .

نـبـايد به اين گفته بعضى گوش داد كه مى گويند: گرچه اسلام خودى نشان داد و دوران آن حلقه اى از زنجيره تاريخ بود و تاثير كلى خود را در حلقه هاى بعد گذاشت و تمدن كنونى دانسته يـا ندانسته متكى بر همان تمدنى شد كه اسلام آورد, اما ظهور كامل و تام آن يعنى حاكميت يافتن ديـن بـا تـمام مواد و صور و اهداف آن چيزى است كه طبيعت نوع انسان آن را نمى پذيرد و هرگز نخواهد پذيرفت و در اين باره تجربه اى هم به وقوع نپيوسته است تا اين ادعا را ثابت كند كه دين با تمام ابعادش مى تواند در خارج تحقق پيدا كند و بر نوع انسان حاكميت يابد.
اين حرف باطل و بى اساس است , زيرا اسلام به معنايى كه ما از آن بحث و جستجو مى كنيم , عبارت از همان هدف نهايى است كه اصولا نوع انسان به سمت آن در حركت است و كمالى است كه آدمى به موجب غرايزخود, دانسته يا ندانسته به سويش رهسپار مى باشد و تجربه هاى قطعى كه در انواع مختلف موجودات به عمل آمده , اين نتيجه را به دست مى دهد كه اصولا نظام آفرينش هر نوعى از انـواع مـوجـودات را بـه سوى هدف وكمالى كه متناسب با اوست سوق مى دهد و انسان هم از اين قانون فراگير و عمومى بر كنار نيست .

علاوه بر اين , بسيارى از قوانين و آيين هايى كه در اجتماعات بشر به ظهور پيوسته و امروزه دردنيا در مـيـان جـوامـع بـشرى رواج دارد, در پيدايش و بقا و حاكميت يافتن خود متكى بر يك تجربه قـطـعـى قـبلى نبوده است براى مثال , همين شريعت نوح و ابراهيم و موسى و عيسى , بدون هيچ تجربه قبلى ظهور كردند و در ميان مردم رايج شدند همين طور آيين هايى كه برهما و بودا و مانى و ديـگران آوردند و نيز مسلك هاى مادى امروزى ,مانند دموكراسى و كمونيسم و غيره همه اين ها بـدون ايـن كـه يـك سـابـقه تجربى داشته باشند در ميان جوامع مختلف بشرى ظهور كرده و به گونه هاى مختلف و متفاوت جريان پيدا كرده اند.
تـنـهـا چيزى كه براى پيدايش و ريشه دار شدن يك سنت اجتماعى لازم است , همان عزم و اراده قـاطع وهمت بلند مردان قوى و نيرومندى است كه در راه رسيدن به آرمان هاى خود هيچ رنج و خـسـتـگـى بـه خود راه نمى دهند و هرگز زير بار اين باور نمى روند كه روزگار گاهى انسان را كـامـيـاب نـمـى كند و سعى و كوشش به جايى نمى رسد و در اين ميان هم تفاوتى ميان اهداف و آرمان هاى رحمانى و اغراض و مقاصد شيطانى وجود ندارد.
تقيه .

تقيه .