قرآن .

((خداوند كسى را كه دروغگوى ناسپاس است ,هدايت نمى كند)).
((خداوند كسى را كه افراط كار دروغزن باشد, هدايت نمى كند)).
((درنـتـيـجـه , بـه سـزاى آن كـه با خدا خلف وعده كردند واز آن روى كه دروغ مى گفتند, در دلهايشان ـ تا روزى كه او را ديدار مى كنند ـ پيامدهاى نفاق را باقى گذارد)).
ـ امام على (ع ): نتيجه دروغ , خوارى در دنياو عذاب در آخرت است .

ـ پيامبر خدا(ص ): دروغ , روسياهى مى آورد.
ـ امام صادق (ع ): دروغ مگو, كه شكوهت از بين مى رود.
ـ امام على (ع ): زياد دروغ گفتن انسان ,شكوه او را مى برد.
ـ مسيح (ع ): كسى كه زياد دروغ بگويد, شكوهش برود.
ـ امام على (ع ): دروغگويى زياد, دين را تباه و گناه را بزرگ مى گرداند.
ـ در سفارش به فرزند بزرگوارش حسن (ع ), مى فرمايد: فرجام دروغ , پشيمانى اس .

ـ دروغ , همه چيز را تباه مى كند.
ـ دروغ گفتن , در دنيا ننگ است ودر آخرت , عذاب آتش .

ـ دروغ , به نفاق مى انجامد.
ـ دروغ , باعث غيبت و بدگويى مى شود.
ـ پيامبر خدا(ص ): كم مروت ترين مردم ,كسى است كه دروغگو باشد.
ـ امام على (ع ): كسى كه دروغ بگويد,مروت خود را تباه كرده است .

ـ دروغگويى و مروت , با هم جمع نمى شود.
ـ كـسـى كـه به دروغگويى شناخته شوداعتماد به او كم مى شود و كسى كه از دروغ اجتناب ورزد گفته هايش باور شود.
ـ امام صادق (ع ): بخيل را آسايش ,حسود را خوشى , شاهان را وفا و دروغگو رامروت , نيست .

ـ امام على (ع ): باعث از بين رفتن شكوه , دروغ است .

ـ دروغگو و مرده يكسانند, زيرابرترى زنده بر مرده , به سبب اعتماد به اوست پس هر گاه به گفته او اعتماد نشود,حياتش از بين رفته است .

ـ دروغگو, در گفتارش مورد اتهام است هر چند (براى اثبات گفته اش ) دليل قوى بياورد و راست بگويد.
ـ امـام صـادق (ع ): هـرگـز از دروغـگـو,كـمك مخواه زيرا دروغگو دور را در نظر تونزديك جلوه مى دهد و نزديك را دور.
ـ امـام عـلى (ع ): دروغگو با دروغگويى خود سه چيز به دست مى آورد: خشم خدا رانسبت به خود, نگاه تحقيرآميز مردم رانسبت به خود و دشمنى فرشتگان را نسبت به خود.
ـ دورترين مردم از جاده صلاح ,دروغگوست و شخصى كه چهره وقيح دارد.
ـ امام صادق (ع ): انسان دروغى مى گويدو به سبب آن , از نماز شب محروم مى شود.
ـ پيامبر خدا(ص ): دروغ , روزى را كم مى كند.
ـ امام على (ع ): عادت به دروغگويى ,فقر مى آورد.
ـ دروغ سفير, تباهى مى آفريند و ازرسيدن به خواسته , باز مى دارد و دور انديشى را,از بين مى برد و تصميم را, به هم مى زند.
ـ امام صادق (ع ): از جمله كمكهاى خداوندبرضددروغگويان فراموشى است .

   ((5)) ـ امام على (ع ): بدترين گفتار, آن است كه قسمتى ازآن , قسمت ديگرش رانقض كن .

علامه طباطبائى در الميزان , در تفسير اين آيه در سوره يوسف : ((وجاؤوا على قميصه بدم كذب )), مى نويسد.
واژه ((كـذب )) ـ بـه فـتح اول و كسر دوم ـ مصدراست و به جاى اسم فاعل به كار رفته , تا مبالغه رابرساند, يعنى آلوده به خونى آشكارا دروغين .

اين آيه مشعر به اين است كه پيراهن خون آلود ـ نكره آوردن كلمه ((دم )) براى نشان دادن سستى و بـى پـايـگـى دلالـت آن بر مدعاى پسران يعقوب است ـ طورى بوده كه دروغ بودن سخن آنان را آشكار مى كند, زيرا كسى را كه درندگان پاره كنند و بخورند پيراهن سالم تكه پاره نشده اى برايش بـاقـى نـمـى گـذارند اصولا دروغ ,چنين وضعى دارد هيچ سخن دروغ يا نقل وحكايت دروغينى نـيـسـت , مـگر اين كه ميان قسمتهاى مختلف آن تنافى و در اطرافش تناقضهايى وجود دارد, يا از اوضـاع و احـوال خـارجـى شـواهدى است كه دروغ بودن آن راآشكار مى سازد و واقعيت را روشن مى كند و ازدرون و نهاد زشت آن , هر چند ظاهرى زيبا وخوش منظر داشته باشد, پرده برمى دارد.
گفتارى در باب اين كه دروغ فرجامى ندارد.
ايـن مـطـلـب بـه تـجربه ثابت شده كه اعتبار دروغ ,مدت زيادى نمى پايد و ديرى نمى گذرد كه ازشخص دروغگو رفتارى سر مى زند كه گفتار اورا دروغ از آب درمى آورد يا از بطلان ونادرستى خبرى كه داده يا ادعايى كه كرده است پرده برداشته مى شود علتش هم اين است كه هستى بر پايه نظامى استوار است كه ميان اجزاى آن نسبتها و رابطه هاى تغيير و تبديل ناپذيرى حاكم است , زيرا بـراى هـر حـادثـه و رويـدادى خارجى و واقعى , لوازم و ملزوماتى متناسب است كه از يكديگر جدا ناشدنى و تفكيك ناپذيرند و ميان اين لوازم و ملزومات احكام وآثارى مرتبط با يكديگر وجود دارد به طـورى كه اگر به يكى از آنها خللى وارد آيد, همه آنهامختل مى شوند و سالم و نامختل بودن يكى ازآنـها دليل بر سالم و بى عيب بودن مجموعه است اين يك قانون كلى و استثنا ناپذيرمى باشد مثلا اگـر جسمى در يك زمان خاص ازجايى به جاى ديگر منتقل شود, يكى از لوازم اين جابه جايى اين اسـت كـه از مـكان نخست و ازهر چه مرتبط و متصل به آن مكان مى باشد, جداو دور شود و مكان نخست از آن خالى گردد ومكان دوم را اشغال كند و همچنين فاصله ميان اين دو مكان را بپيمايد و ديگر لوازم اين جابه جايى حال اگر يكى از اين لوازم دچار خلل شود, مثلا در همان زمان مفروض باز هم آن جسم , مكان اول را در اشغال داشته باشد, همه لوازم وابسته به آن جسم مختل مى شود.
نه انسان و نه هيچ سبب و عامل فرضى ديگرى , اگر چيزى از حقايق هستى را بپوشاند,با هيچ حيله و تـرفندى نمى تواند كليه لوازم وملزومات مربوط به آن حقيقت را نيزپوشيده نگه دارد يا آنها را از جـايـگـاه واقـعـى شـان بـيـرون بـرد يا از بستر هستيشان منحرف سازد اگر بر يكى از اين لوازم و ملزومات پرده افكند, ديگرى آشكار مى شود و اگرآن را هم بپوشاند, سومى خود را نمايان مى سازد و به همين ترتيب .

از هـمـيـن جـاسـت كه حكومت و دولت ازآن حق و حقيقت است , هر چند باطل ونادرستى چند صـبـاحى جولان دهد و ارزش واقعى از آن راستى و صداقت است , هر چندگاه دروغ مورد رغبت قـرار گيرد خداى متعال فرموده است : ((همانا خداوند كسى راكه دروغزن ناسپاس باشد, هدايت نـمـى كـنـد))و فـرمـوده اسـت : ((هـمـانا خداوند كسى را كه افراط كار دروغپرداز باشد, هدايت نمى كند)) و فرموده است : ((كسانى كه به خدادروغ مى بندند, رستگار نمى شوند)) وفرموده است : ((پـس وقـتى كه حق به ايشان رسيد تكذيبش كردند, پس آنان در وضع آشفته اى هستند)) علتش ايـن است كه وقتى حق و حقيقت را دروغ شمردند, ناچار درزندگى خود باطل و نادرست را مبنا قـرار داده و بـر آن تـكـيـه كردند و از اين رو در يك نظام مختل و از هم گسيخته كه اجزاى آن با هم ناسازگار و هر بخشى از آن بخش ديگرش رادفع و ابطال مى كند, افتادند.

زشت ترين دروغ .