قرآن .

((در حـقـيقت كسانى كه آن بهتان (داستان افك ) را (درميان ) آوردند, دسته اى از شما بودند آن (بهتان ) را شرى براى خود تصور مكنيد, بلكه براى شما در آن مصلحتى (بوده ) است براى هر مردى از آنـان (كـه در ايـن كار دست داشته است ) همان گناهى است كه مرتكب شده است و آن كس از ايشان كه قسمت عمده آن را به گردن گرفته است ,عذابى سخت خواهد داشت )).
((و كسانى كه به زنان شوهردار نسبت زنا مى دهند,سپس چهار گواه نمى آورند, هشتاد تازيانه به آنان بزنيد و هيچ گاه شهادتى از آنها نپذيريد و اينانند كه خود فاسقانند)).
ـ امـام رضـا(ع ): خداوند بهتان زدن به زنان شوهردار را حرام فرموده , زيرا كه اين كار مايه از ميان رفـتـن نـسـبـهـا و انـكار فرزند واز بين رفتن ميراثها و فرو گذاشتن تعليم وتربيت و نابود شدن آشناييها و ديگر بديها ومعايبى است , كه به تباهى مردم مى انجامد.
ـ امام على (ع ): از گناهان كبيره است :(شرك به خدا) و تهمت زنا زدن به زنان پاكدامن مؤمن .

ـ امـام صـادق (ع ) بـه يـكى از اصحاب خود فرمود: با بدهكارت چه كردى ؟
عرض كرد: آن ولد الزنا حـضـرت نـگـاه تندى به اوكرد عرض كرد: فدايت شوم , او مجوسيى است كه با خواهر خود ازدواج كرده است حضرت فرمود: آيا نه اين است كه اين عمل در آيين آنها ازدواج محسوب مى شود.
ـ عـلـى (ع ) مـى فـرمـود: هـر گـاه مـردى بـه مـردى ديگر بگويد: اى ماتحت دريده و اى مابون , بايدبراوحدقذف (هشتاد تازيانه ) زد.
ـ هر فرد بالغى , پسر يا دختر, اگر به كوچك يا بزرگ , مرد يا زن , مسلمان (ياكافر), آزاد يا بنده افترا ببندد, بايد حد افترا(هشتاد تازيانه ) بر او جارى كرد و اگر نابالغ ‌باشد, حد تاديب (يعنى تعزير شود) .

ـ درباره حكم مردى كه به ديگرى بگويد: اى زنازاده , فرمود: اگر مادرش زنده و حاضر باشد و برود بـه قـاضى شكايت كند وخواهان احقاق حق خود شود, آن مردهشتاد تازيانه مى خورد و اگر غايب بـاشـد,مـنـتـظـر مى مانند تا بيايد و حق (عرضى ) خودرا مطالبه كند و چنانچه مرده باشد و از او جزخوبى (و پاكى ) مشاهده نشده باشد, تهمت زننده را بايد هشتاد تازيانه زد.
ـ از امـام صادق (ع ) سؤال شد: اگر كسى به فرزند زنى كه به او تجاوز به عنف شده است بگويد: اى زنـازاده , چـه حـكـمى دارد؟
حضرت فرمود: بايد هشتاد تازيانه بخورد واز گفته خود, به درگاه خداى عزوجل توبه برد.
ـ پيامبر خدا(ص ): تهمت زدن به زن شوهردار (پاكدامن ), عبادت صد سال را برباد مى دهد.
ـ اگر مردى به ديگرى بگويد: اى يهودى , بيست تازيانه به او بزنيد و اگربگويد: اى مخنث (نامرد, زن صفت ), او راهم بيست تازيانه بزنيد.
ـ امـام بـاقـر(ع ), دربـاره مـردى كـه بـه هـمسرش تهمت زنا زند, فرمود: تازيانه مى خورد (راوى مى گويد:) عرض كردم :اگر زن او را بخشيد چه ؟
فرمود: نه , بايدتازيانه بخورد.
ـ امـام على (ع ): هرگاه از زن بدكاره اى بپرسى چه كسى با تو زنا كرد و او بگويد:فلانى بايد دو حد بر او جارى كرد: يكى براى فسقى كه كرده و ديگرى براى بهتانى كه به يك مرد مسلمان زده است .

ـ امـام صـادق (ع ): كـسـى را كـه تـهمت ناموسى مى زند, بايد هشتاد تازيانه زد و ازآن پس هرگز شهادتى از او پذيرفته نيست مگر بعد از آن كه توبه كند يا سخن خود راتكذيب كند.
ـ در پاسخ به سؤال جميل بن دراج ازمردى كه به عده اى سر جمع تهمت زند,فرمود: اگر آن عده با هم او را پيش قاضى برند, يك بار حد مى خورد و اگر به طورپراكنده ببرند, به تعداد هر نفرى از آنها يك حد (تمام ) مى خورد.
ـ در پـاسـخ به عبداللّه بن سنان از حكم دو مردى كه به يكديگر تهمت مى زنند,فرمود: بر آنان حد جارى نمى شود, اماتعزير مى شوند.
ـ اگـر مـردى بـه ديـگرى بگويد: توپليدى , تو خوكى , حد ندارد اما بايد او رانصيحت كرد و اندك كيفرى داد.
ـ امـيـر المؤمنين (ع ) درباره مردى كه به ديگرى گفته بود: ((اى پدر ديوانه )) و اوپاسخ داده بود: ((پـدر خـودت ديـوانـه اسـت )),چـنين حكم فرمود كه به اولى دستور دادبيست تازيانه به طرف مـقـابلش بزند و به اوفرمود: بدان كه او نيز حق زدن بيست تازيانه دارد چون اولى تازيانه ها را زد, حضرت تازيانه را به دست تازيانه خورده داد و او هم بيست تازيانه به ديگرى زد و اين كيفرى بود كه حضرت به آن دو چشاند.
ـ امام باقر(ع ): امير المؤمنين (ع ) براى هجو كردن , حكم تعزير داد.
قرآن .

قرآن .

قرآن .

((و براستى كه تو را سبع المثانى (سوره فاتحه ) وقرآن بزرگ عطا كرديم )).
((و قطعا قرآن را براى پند آموزى آسان كرده ايم پس آيا پند گيرنده اى هست ؟
.
ـ پيامبر خدا(ص ): در زيستن خيرى نيست , مگر براى شنونده فهميده يا داناى گويااى مردم ! شما در زمان آرامش و صلح هستيد وشما را به شتاب مى برند شاهديد كه (گذر) شب و روز, هر نوى را كـهـنـه مـى كند و هردورى رانزديك مى گرداند و هر وعده اى را به سرمى آورد پس , براى ميدان مسابقه دورودرازى كه در پيش داريد, آماده كوشش گرديد.
مـقـدادعـرض كـرد: اى پـيـامـبـر خـدا!ـود ه قـبـاسـمــيدزنـارى رودرهـ و دنـكى ـم ه ـنـهـك آرامـش وصـلـح يـعـنـى چـه ؟
فـرمـود:(دنـيـاسـراى )آزمـايـش وسـپـرى شـدن اسـت پـس ,ـض رـعدادـقـم هـرگـاه كـارهـاهمچون پاره هاى شب تار بر شما مشتبه و مبهم گشت , به قرآن روى آوريد كه آن شـفيعى است كه شفاعتش پذيرفته است و شاكى و خصمى است كه شكايتش قبول مى شود هر كه آن را فراپيش خود قرار دهد, او را به سوى بهشت كشاند وهركه پشت سر خود قرارش دهد, او را به دوزخ ‌كـشـانـد قـرآن راهـنـماى به سوى بهترين راه است جدا كننده (ميان حق و باطل ) است و شـوخـى نـيـسـت ظـاهـرى دارد و بـاطـنى ظاهرش حكم ودستور است و باطنش دانشى ژرف شـگـفتيهاى دريايش بى شمار است و دانايانش از آن سيرنمى شوند قرآن ريسمان محكم خداست , قـرآن راه راسـت اسـت در قـرآن است چراغهاى هدايت و پرتو گاههاى حكمت و قرآن راهنماى به حجت و برهان است .

ـ اى مـردم ! شـمـا در زمان صلح وآرامش هستيد و بر مركب سفر سواريد و شتابان شما را به پيش مى برد شاهد بوده ايد كه شب وروز و خورشيد و ماه , هر نوى را كهنه مى كنند وهر دورى را نزديك مى گردانند و هر وعده ووعيدى را به انجام مى رسانند پس , براى پيمودن اين صحراى دور و دراز زاد و توشه فراهم آوريد.
مـقـداد بـن اسـود كـنـدى بـرخاست و عرض كرد:اى رسول خدا! مى فرماييد چه كنيم ؟
فرمود: دنياسراى بلا و ابتلا و به سر آمدن و نيست شدن است پس , هر گاه كارها همچون پاره هاى شب تار بـر شـمـا تاريك و شبهه ناك شد, به قرآن روى آوريد, زيرا قرآن شفيعى است كه شفاعتش پذيرفته است و شاكى و خصمى است كه شكايتش قبول مى شود هر كه قرآن را فراپيش خود قرار دهد, او را به سوى بهشت كشاند و هركه آن را پشت سر خويش نهد, به سوى دوزخش كشاند قرآن راهنمايى اسـت كه راه رانشان مى دهد, قرآن كتاب تفصيل و روشنگرى و تحصيل (حقايق ) است جدا كننده ميان حق وباطل است و شوخى بردار نيست ظاهرى دارد وباطنى ظاهرش حكم و دستور خداست وبـاطـنـش عـلـم خـداى مـتـعـال پـس , ظـاهر آن محكم و استوار است و باطنش مرزها دارد و مـرزهـايـش مـرزهـا دارد شـگـفـتـيـهايش بى شمار است وعجايب وغرايبش كهنه وتمام نمى شود چراغهاى هدايت و پرتو گاههاى حكمت در قرآن است براى كسى كه انصاف داشته باشد راهنماى بـه سـوى معرفت و شناخت است پس , بايد آدمى دقت نظر كند و انصاف را پيش چشمش آرد, تااز هـلاكـت رهايى يابد و از تنگنا به در آيد, زيراكه انديشيدن , مايه حيات دل شخص بينا و بابصيرت اسـت , هـمچنان كه آدمى به نور چراغ درتاريكيها راه مى پيمايد و نيكو مى رهد و كم (درشبهات و تاريكيها) منتظر مى ماند.
ـ حـارث اعور: خدمت اميرالمؤمنين على بن ابى طالب (ع ) رسيدم و عرض كردم : يااميرالمؤمنين , مـا وقـتـى در حضور شما هستيم ,سخنانى مى شنويم كه با آنها دين خود را استوارمى گردانيم اما وقـتـى از خـدمـت شـما مى رويم ,مطالب گوناگون تاريكى مى شنويم كه نمى دانيم چيستند (با سخنان شبهه انگيزى روبه رومى شويم ) حضرت فرمود: اين حرفها رامى زنند؟
عرض كردم : آرى .

فـرمـود: شنيدم كه رسول خدا(ص )مى فرمايد: جبرئيل نزد من آمدو گفت : اى محمد! بزودى در ميان امتت فتنه اى پديدخواهد آمد من گفتم : راه نجات از آن , چيست ؟
گفت : كتاب خدا, كه در آن خبرهاى پيش از شماو بعد از شما و حكم آنچه ميان شماست , بيان شده است .

ـ چـون به رسول خدا(ص ) گفته شد: بزودى امت تو گرفتار فتنه خواهد شد, (پس پرسيدند)راه خـلاص از آن چيست ؟
فرمود: كتاب گرامى خدا, همان كه باطل نه از پيش رو و نه از پشت سرش بـدو راه نـيـابد, فرود آمده , از سوى حكيمى ستوده است هر كه علم را در جز قرآن بجويد,خداوند گمراهش كند.
ـ امـام عـلـى (ع ), دروصف قرآن , مى فرمايد:خداوند, قرآن را مايه زدودن عطش دانشمندان و بهار دلـهـاى فـهـمـيـدگـان و شـاهـراه درسـتـكـاران قـرار داد و دارويـى كـه بـا وجـود آن ديـگر دردى باقى نمى ماندونورى كه باآن ظلمتى همراه نيست .

ـ بـدانـيد كه اين قرآن مشاورى است كه خيانت نمى ورزد و راهنمايى است كه گمراه نمى كند و گـويـنـده اى اسـت كـه دروغ نمى گويدهيچ كس با اين قرآن ننشست , مگر اين كه باافزايشى يا كاهشى از نزد آن برخاست : افزايش در هدايت يا كاهش در كورى و گمراهى .

ـ خداوند سبحان , هيچ كس را به چيزى مانند اين قرآن اندرز نداده است , زيرا قرآن ريسمان محكم خدا و دستاويز مطمئن اوست دراين قرآن بهار دل است و چشمه هاى دانش وبراى صيقل دادن دل , چيزى جز آن وجود ندارد.
ـ قـرآن فـرمـان دهنده اى است باز دارنده و خاموشى است گويا حجت خدا بر خلق اوست , از آنان نسبت به (عمل به ) قرآن پيمان گرفت و جانشان را گروگان آن كرد.
ـ بـهـتـريـن ذكـر (و سـخـن ) قـرآن است , باقرآن است , كه سينه ها فراخ مى شود و درونهاروشن مى گردد.
ـ خداوند سبحان , قدرت خويش را دركتابش نمايان ساخت و بدين سان خويشتن را به بندگانش , بى آن كه او را ببينند, نشان داد.
ـ امـام سـجـاد(ع ): اگـر همه مردم از شرق تاغرب عالم بميرند, با وجود قرآن در كنار من ,هرگز احساس وحشت و تنهايى نكنم .

ـ امام صادق (ع ): كسى كه حقيقت را ازطريق قرآن نشناسد, از (گزند) فتنه ها بركنار نماند.
ـ امام على (ع ): قرآن , برترين دو هدايت (كننده ) است .