510 - دعايى ديگر از او
(عليه السلام ):
رَبِّ انك قد حَسَّنْتَ خَلْقِي وَ عَظَّمْتَ
عَافِيَتِي وَ وَسَّعْتَ عَلَيَّ فِي رِزْقِك وَ لَمْ تَزَلْ
تَنْقُلُنِي مِنْ نِعْمَةٍ إِلَى كَرَامَةٍ وَ مِنْ كَرَامَةٍ إِلَى
رضى تُجَدِّدُ لِي ذَلِكَ فِي لَيْلِي وَ نَهَارِي لَا أَعْرِفُ غَيْرَ
مَا أَنَا فِيهِ من عافيتك يا مولاى حَتَّى ظَنَنْتُ أَنَّ ذَلِكَ
وَاجِبٌ عَلَيْكَ لِي وَ أَنَّهُ لَا يَنْبَغِي لِي أَنْ أَكُونَ فِي
غَيْرِ مَرْتِبَتِي لِأَنِّي لَمْ أَذق طعم الْبَلَاءِ فَأَجِدَ
لَذَّةَ الرضاءِ وَ لَمْ يُذِلَّنِي الْفَقْرُ فَأَعْرِفَ لذه الغنى
فَضْلَ الْأَمْنِ و لم يلهني الخوف فأ عرف فضل الا من يا إ لهى
فَأَصْبَحْتُ وَ أَمْسَيْتُ فِي غَفْلَةٍ مِمَّا فِيهِ غَيْرِي مِمَّنْ
هُوَ دُونِي نكرْتُ وَ لَمْ أَشْكُرْنعمائك وَ لَمْ أَشُكَّ فى أَنَّ
الَّذِي أَنَا فِيهِ دَائِمٌ غَيْرُ زَائِلٍ عَنِّي و لَا أُحَدِّثُ
نَفْسِي بِانْتِقَالِ عَافِيَةٍ وَ لا حْلولِ فَقْرٍ وَ لَا خَوْفٍ وَ
لَا حُزْنٍ فِي عَاجِلِ دُنْيَايَ وَ فى آجِلِ آخِرَتِي فَحالَ ذَلِكَ
بَيْنِي وَ بَيْنَ التَّضَرُّعِ إِلَيْكَ فِي دَوَامِ ذَلِكَ لِي مَعَ
مَا أَمَرْتَنِي بِهِ مِنْ شُكْرِكَ وَ وَعَدْتَنِي عَلَيْهِ مِنَ
الْمَزِيدِ مِنْ لَدَيْكَ فَسَهَوْتُ وَ لَهَوْتُ وَ غَفَلْتُ وَ
أَشَرْتُ وَ بَطِرْتُ وَ تَهَاوَنْتُ حَتَّى جَاءَ التَّغْيِيرُ
مَكَانَ الْعَافِيَةِ بِحُلُولِ الْبَلَاءِ وَ نَزَلَ الضُّرُّ مَنْزِل
الصِّحَّةِ بِأَنْوَاعَِ الْأَذَى وَ أَقْبَلَ الْفَقْرُ بِإِزَاله
الْغِنَى فَعَرَفْتُ مَا كُنْتُ فِيهِ لِلَّذِي صِرْتُ إِلَيْهِ
فَسَأَلْتُكَ مَسْأَلَةَ مَنْ لَا يَسْتَوْجِبُ أَنْ تُسْمَعَ لَهُ
دَعْوَةٌ لِعَظِيمِ مَا كُنْتُ فِيهِ مِنَ الْغَفْلَةِ وَ طَلَبْتُ
طَلِبَةَ مَنْ لَا يَسْتَحِقُّ نَجَاحَ الطَّلِبَةِ لِلَّذِي كُنْتُ
فِيهِ مِنَ اللَّهْوِ وَ الْغرَةِ وَ تَضَرَّعْتُ تَضَرُّعَ مَنْ لَا
يَسْتَوْجِبُ الرَّحْمَةَ لِلذى كُنْتُ فِيهِ مِنَ الزَّهْوِ وَ
الِاسْتِطَالَةِ فَركنتُ الى مَا إِلَيْهِ صَيَّرْتَنِي وَ إِن كَانَ
الضُّرُّ قَدْ مَسَّنِي وَ الْفَقْرُ قَدْ أَذَلَّنِي وَ الْبَلَاءُ
قَدْ جائنى فَإِنْ يَكُ ذَلِكَ يا الهى مِنْ سَخَطٍ على فَأَعُوذُ
بِحِلْمِكَ مِنْ سَخَطِكَ يا مولاى وَ إِنْ كُنْتَ أَرَدْتَ أَنْ
تَبْلُوَنِي فَقَدْ عَرَفْتَ ضَعْفِي وَ قِلَّةَ حِيلَتِي إِذْ قُلْتَ
: إِنَّ الْإِنْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً
وَ إِذا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعاً
(50) وَ قُلْتَ :ٍ فَأَمَّا
الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ
فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ وَ أَمّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ
عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ
(51) وَ قُلْت :ٍ إِنَّ
الْإِنْسانَ لَيَطْغى أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى
(52) وَ قُلْت : وَ إِذا مَسَّ
الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً
فَلَمّا كَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يَدْعُنا إِلى
ضُرٍّ مَسَّهُ
(53) وَ قُلْت : وَ إِذا مَسَّ
الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعا رَبَّهُ مُنِيباً إِلَيْهِ ثُمَّ إِذا
خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِيَ ما كانَ يَدْعُوا إِلَيْهِ مِنْ
قَبْلُ
(54) وَ قُلْتَ: وَ يَدْعُ
الْإِنْسانُ بِالشَّرِّ دُعاءَهُ بِالْخَيْرِ وَ كانَ الْإِنْسانُ
عَجُولًا
(55) وَ قُلْت : وَ إِنَّا إِذَا
أَذَقْنَا الْانسَنَ مِنَّا رَحْمَةً فَرِحَ بهَِا
(56) صَدَقْتَ و بررت يَا
مَوْلَايَ فهَذِهِ صِفَاتِي الَّتِي أَعْرِفُهَا مِنْ نَفْسِي وَ قَدْ
مَضت بقدرتك فِيَّ غير انَ وَعَدْتَنِي مِنْكَ وَعْداً حَسَناً أَنْ
أَدْعُوَكَ فَتَسْتَجِيبَ لِي فَأَنَا أَدْعُوكَ كَمَا أَمَرْتَنِي
فَاسْتَجِبْ لِي كَمَا وَعَدْتَنِي وَ اردد على نِعْمَتِكََ وَ
انْقُلْنِي مِمَّا أَنَا فِيهِ إِلَى مَا هُوَ أَكبر مِنْهُ حَتَّى
ابْلُغَ منه رِضَاكَ وَ أَنَالَ بِهِ مَا عِنْدَكَ فِيمَا أَعْدَدْتَهُ
به لِأَوْلِيَائِكََ الصّالِحِينَ انك سميع الدعاء قريب مْجيبِ و صلى
الله على محمد و آله الطيبين الطاهرين الا خيار
511 - و از جمله دعاهاى او (عليه السلام ) به هنگام ياد كردن مرگ :
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ
اكْفِنَا طُولَ الْأَمَلِ، وَ قَصِّرْهُ عَنَّا بِصِدْقِ الْعَمَلِ
حَتَّى لَا نُؤَمِّلَ اسْتِتْمَامَ سَاعَةٍ بَعْدَ سَاعَةٍ، وَ لَا
اسْتِيفَاءَ يَوْمٍ بَعْدَ يَوْمٍ، وَ لَا اتِّصَالَ نَفَسٍ بِنَفَسٍ،
وَ لَا لُحُوقَ قَدَمٍ بِقَدَمٍ (2) وَ سَلِّمْنَا مِنْ غُرُورِهِ، وَ
آمِنَّا مِنْ شُرُورِهِ، وَ انْصِبِ الْمَوْتَ بَيْنَ أَيْدِينَا
نَصْباً، وَ لَا تَجْعَلْ ذِكْرَنَا اياه غِبّاً (3) وَ اجْعَلْ لَنَا
مِنْ صَالِحِ الْأَعْمَالِ عَمَلًا نَسْتَبْطِئُ مَعَهُ الْمَصِيرَ
إِلَيْكَ، وَ نَحْرِصُ لَهُ عَلَى وَشْكِ اللَّحَاقِ بِكَ حَتَّى
يَكُونَ الْمَوْتُ مَأْنَسَنَا الَّذِي نَأْنَسُ بِهِ، وَ مَأْلَفَنَا
الَّذِي نَشْتَاقُ إِلَيْهِ، وَ حَامَّتَنَا الَّتِي نُحِبُّ
الدُّنُوَّ مِنْهَا (4) فَإِذَا أَوْرَدْتَهُ عَلَيْنَا وَ
أَنْزَلْتَهُ بِنَا فَأَسْعِدْنَا بِهِ زَائِراً، وَ آنِسْنَا بِهِ
قَادِماً، وَ لَا تُشْقِنَا بِضِيَافَتِهِ، وَ لَا تُخْزِنَا
بِزِيَارَتِهِ، وَ اجْعَلْهُ بَاباً مِنْ أَبْوَابِ مَغْفِرَتِكَ، وَ
مِفْتَاحاً مِنْ مَفَاتِيحِ رَحْمَتِكَ (5) أَمِتْنَا مُهْتَدِينَ
غَيْرَ ضَالِّينَ، طَائِعِينَ غَيْرَ مُسْتَكْرِهِينَ، تَائِبِينَ
غَيْرَ عَاصِينَ وَ لَا مُصِرِّينَ، يَا ضَامِنَ جَزَاءِ
الْمُحْسِنِينَ، وَ مصْلِحَ عَمَلِ الْمُفْسِدِينَ و يا قابل توبة
التوابين
512 - و از جمله دعاهاى بيمار:
اللَّهُمَّ اجْعَلِ الْمَوْتَ خَيْرَ غَائِبٍ
نَنْتَظِرُهُ وَ الْقَبْرَ خَيْرَ مَنْزِلٍ نَعْمُرُهُ وَ اجْعَلْ مَا
بَعْدَهُ خَيْراً لَنَا مِنْهُ اللَّهُمَّ أَصْلِحْنِي قَبْلَ
الْمَوْتِ وَ ارْحَمْنِي عِنْدَ الْمَوْتِ وَ اغْفِرْ لِي بَعْدَ
الْمَوْتِ
بار خدايا مرگ را خوبترين غايبى قرار ده كه چشم به راه آنيم و قبر را
نيكوترين منزلى ساز كه آبادش مى كنيم و آنچه را پس از آن است براى ما
بهتر از آن ساز. بارخدايا پيش از مرگ درستم كن و هنگام مرگ رحمتم كن و
پس از مرگ ببخشايم .
513 - روايت است كه ،
على بن سالم جعفى به امام باقر (عليه السلام ) گفت : برايم دعا كن .
فرمود اللَّهُمَّ أَحْيِهِ مَحْيَانَا وَ
أَمِتْهُ مَمَاتَنَا وَ اسْلُكْ بِهِ سَبِيلَنَا بار خدايا،
حياتى چون حيات ما به او ببخش و چون مرگ ما بميرانش و او را رونده راه
ما گردان )). و او به شهادت رسيد.
514 - و امام موسى بن جعفر (عليه السلام ) اين دعا را در سجده خود
بسيار مى خواند و پياپى مى گفت اللَّهُمَّ
إِنِّي أَسْأَلُكَ الرَّاحَةَ عِنْدَ الْمَوْتِ وَ الْعَفْوَ عِنْدَ
الْحِسَاب بار خدايا از تو هنگام مرگ خيالى آسوده مى خواهم و
هنگام حسابرسى عفو تو را مى طلبم .
515 - و از جمله دعاهاى امام زين العابدين (عليه السلام ) اين دعاست :
إِلَهِي وَ سَيِّدِي ارْحَمْنِي مَصْرُوعاً
عَلَى الْفِرَاشِ تُقَلِّبُنِي أَيْدِي أَحِبَّتِي وَ ارْحَمْنِي
مَطْرُوحاً عَلَى الْمُغْتَسَلِ يُغَسِّلُنِي صَالِحُ جِيرانِي وَ
ارْحَمْنِي مَحْمُولًا قَدْ تَنَاوَلَ الْأَقْرِبَاءُ أَطْرَافَ
جِنَازَتِي وَ ارْحَمْ فِي ذَلِكَ الْبَيْتِ الْمُظْلِمِ وَحْشَتِي وَ
غُرْبَتِي معبود و سرور من ، آن گاه كه در بستر افتاده ام و
دستهاى دوستدارانم مرا مى گردانند، به من رحم كن . و آن گاه كه مرا در
جاى شست و شو افكنده اند و همسايه اى درستكار از همسايگانم ، مرا مى
شويد، به من رحم كن . و آن گاه كه نزديكانم چهار سوى تابوتم را گرفته
اند و مرا مى ريزند به من رحم كن . و در آن خانه تاريك ، به وحشت و
تنهايى و غربتم رحم كن .
516 - و مناجاتى از اميرالمؤ منين (عليه السلام ):
إِلَهِي كَأَنِّي بِنَفْسِي قَدْ أُضْجِعَتْ فِي
حُفْرَتِهَا وَ انْصَرَفَ عَنْهَا الْمُشَيِّعُونَ مِنْ جِيرَتِهَا وَ
بَكَى الْغَرِيبُ عَلَيْهَا لِغُرْبَتِهَا وَ جَادَ عَلَيْهَا
الْمُشْفِقُونَ مِنْ جِيرَتِهَا وَ نَادَاهَا مِنْ شَفِيرِ الْقَبْرِ
ذُو مَوَدَّتِهَا وَ رَحِمَهَا الْمُعَادِي لَهَا فِي الْحَيَاةِ
عِنْدَ صَرْعَتِهَا وَ لَمْ يَخْفَ عَلَى النَّاظِرِينَ ضُرُّ
فَاقَتِهَا وَ لَا عَلَى مَنْ رَآهَا قَدْ تَوَسَّدَتِ الثَّرَى وَ
عَجَزَ حِيلَتُهَا فَقُلْتُ مَلَائِكَتِي فَرِيدٌ نَأَى عَنْهُ
الْأَقْرَبُونَ وَ بَعِيدٌ جَفَاهُ الْأَهْلُونَ نَزَلَ بِي قَرِيباً
وَ أَصْبَحَ فِي اللَّحْدِ غَرِيباً وَ قَدْ كَانَ لِي فِي دَارِ
الدُّنْيَا دَاعِياً وَ لِنَظَرِي لَهُ فِي هَذَا الْيَوْمِ رَاجِياً
فَتُحْسِنُ عِنْدَ ذَلِكَ ضِيَافَتِي وَ تَكُونُ أَشْفَقَ عَلَيَّ مِنْ
أَهْلِي وَ قَرَابَتِي
بخش دوم : دعا و صدقه و
درمان با تربت سيدالشهداء (عليه السلام )
517 - رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) فرمود:
درمان كنيد، آن كس كه بيمارى دارد همو دارو دارد.
518 - و فرمود:
خداوند بيماريى نفرستاد مگر اين كه براى آن درمانى فرستاد.
519 - و فرمود:
خداى بى انباز با صدقه ، هر بيمارى ، و طاعون زدگى يا غده و دمل كشنده
و سوختن و غرق شدن و ويرانى و جنون و تا هفتاد گونه شر را برشمرد را
دور مى كند.
520 - و اميرالمؤ منين (عليه السلام ) فرمود:
صدقه دارويى كارگر است .
521 - و پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) فرمود:
خداوند با صدقه هفتاد مرگ بد و ناگوار را پس مى زند.
522 - بياع هروى ، معاذ بن مسلم گفت :
نزد امام صادق (عليه السلام ) بودم ، سخن از درد به ميان آمد، فرمود:
بيمارانتان را با صدقه درمان كنيد، چه مى شود كه هر كس از شما غذاى يك
روزش را صدقه دهد؟ به فرشته مرگ دستور نامه اى داده شود تا جان بنده اى
را بگيرد، و او صدقه اى مى دهد، به فرشته مرگ پيغام مى رسد، كه دستور
را بازگردان .
523 - داود بن زربى گفت :
در مدينه سخت بيمار شدم و خبر بيماريم به امام صادق (عليه السلام )
رسيد، به من نوشت : خبر بيماريت را دريافت كردم ، صاعى (چهار مد، برابر
با سه كيلوگرم ) گندم بخر و بر قفا دراز بكش و روى سينه ات بپاش ، هر
گونه كه پخش شد و بگو اللَّهُمَّ إِنِّي
أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الَّذِي إِذَا سَأَلَكَ بِهِ الْمُضْطَرُّ
كَشَفْتَ مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَ مَكَّنْتَ لَهُ فِي الْأَرْضِ وَ
جَعَلْتَهُ خَلِيفَتَكَ عَلَى خَلْقِكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ
وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تُعَافِيَنِي مِنْ عِلَّتِي هذه آن
گاه بر خيز و بنشين و گندمها را از پيرامون خود جمع كن و همان دعا را
بخوان و آن را به چهار مد ( هر مد به اندازه پرى دو كف است است ، نزديك
به ده سير) قسمت كن ، هر مد براى يك مسكين و آن دعا را بخوان .
داود گفت : اين كار را كردم چنان شد كه گويا از پايبند رسته ام .
524 - عكرمه گفت :
پادشاهى از بنى اسرائيل در ميان مردم خود آواز داد كه ، هر كسى از هر
شهرى از شهرهاى اين سرزمين ، صدقه دهد، دستش را مى برد و او را از
سرزمينش مى راند. زنى دو گرده نان صدقه داد.پادشاه شنيد و دستش را بريد
و از شهر بيرونش كرد. زن به همراه كودك خردسال خود بيرون رفت تا به
رودى رسيد، كنار آن رود رفت تا آبى بنوشد، كودك در آب افتاد و زن
سرگشته مانده كه ناگاه مرد را ديد. مردان به او گفتند: چه مى گويى ( و
چه حالى مى شوى ) اگر خداى دست و فرزندت را به تو بازگرداند؟
گفت : مگر اين كار ممكن است ؟!
مردان دست به دعا برداشتند و برايش دعا كردند و خداست دست و فرزندش را
به او بازگرداند.
زن گفت : شما را به خدا سوگند، شما كيستيد؟
گفتند: ما آن دو گرده نان توايم .
525 - روايت است كه سائلى از زنى كمك خواست و زن لقمه اى كه در دهان
داشت چيزى مهيا نداشت . آن را بيرون آورد و به سائل داد. او را كودكى
در گهواره بود، اندكى بيش نگذشت كه گرگى آمد و كودك را ربود. زن اندكى
گرگ را پى كرد. گرگ بى هيچ گزندى كودك را رها كرد. و در اين زن آوازى
شنيد كه مى گفت : لقمه اى به لقمه اى .
526 - رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) فرمود:
دعايى به شما بياموزم تا با آن به هيچ طبيب و دارو نيازمند نشويد؟
گفتند: آرى اى رسول خدا.
فرمود: هر كس آب باران را بگيرد و هفتاد بار فاتحة الكتاب و هفتاد بار
قل اعوذ برب الفلق و هفتاد بار قل اعوذ برب الناس بر آن بخواند و هفتاد
بار بر پيامبر و آل او درود فرستد و هفتاد بار تسبيح بگويد و از آن آب
هفت روز پياپى صبح و شام بنوشد، ( به هيچ طبيب و دارو نيازمند نشود).
527 - و اميرالمؤ منين (عليه السلام ) فرمود:
آب باران را بنوشيد كه بدن را پاكيزه مى كند و بيمارى ها را مى راند؛
خداى تعالى فرمود وَ يُنَزِّلُ عَلَيْكُمْ مِنَ
السَّماءِ ماءً لِيُطَهِّرَكُمْ بِهِ وَ يُذْهِبَ عَنْكُمْ رِجْزَ
الشَّيْطانِ وَ لِيَرْبِطَ عَلى قُلُوبِكُمْ وَ يُثَبِّتَ بِهِ
الْأَقْدامَ
(57) و از آسمان بر شما آبى ريزاند تا شما را بدان پاك
كند و پليدى به شيطان جنابت را از شما بزدايد و دلهايتان را محكم سازد
و گامهايتان را بدان استوار دارد.
528 - مرد نزد اميرالمؤ منين (عليه السلام ) آمد و گفت :
درد شكم است .
فرمود: همسر دارى ؟
گفت : آرى .
فرمود: از او بخواه تا يك درم از مال مهريه اش را با خرسندى به تو
ببخشد و با آن عسلى بخر و آب باران روى آن بريز و بياشام .
مرد چنين كرد، شفا يافت ، و از اميرالمؤ منين (عليه السلام ) پرسيد:
از رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) در اين باره چيزى شنيده اى ؟
فرمودن نه ، ولى شنيدم كه خداى تعالى در كتاب خود مى گويد((
فَإِنْ طِبْنَ لَكُمْ عَنْ شَيْءٍ مِنْهُ
نَفْساً فَكُلُوهُ هَنِيئاً مَرِيئاً
(58) پس اگر همسران شما به ميل خود چيزى از مهريه را
براى شما واگذاشتند، آن را حلال و گوارا بخوريد:))
و فرمود (( يَخْرُجُ مِنْ
بُطُونِها شَرابٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوانُهُ فِيهِ شِفاءٌ لِلنَّاس
(59) از درون زنبور عسل ، شهدى كه به رنگهاى گوناگون
است بيرون مى آيد، در آن شفايى براى مردم است )).
و فرمود: (( وَ نَزَّلْنا
مِنَ السَّماءِ ماءً مُبارَكا
(60) و از آسمان آبى با بركت ريزانديم .
)) گفتم وقتى بركت و شفا و حلال يك جا شوند، در آن اميد بهبودى
دارم و به خواست خدا شفا مى يابى .
529 - در روايتى است كه
مردى از بيمارى لاعلاجى نزد امام صادق (عليه السلام ) شكوه كرد. امام
(عليه السلام ) فرمود: از همسرت بخواه تا درهمى از مهريه اش را به تو
ببخشد و با آن عسلى بخر و با آب باران بياميز و با آن آياتى از قرآن را
بنويس و بنوش .
مرد چنين كرد و خدا آن بيمارى را از او برد، و به امام صادق (عليه
السلام ) خبر داد. امام اين آيات را تلاوت كرد:((
فَإِنْ طِبْنَ لَكُمْ عَنْ شَيْءٍ مِنْهُ
نَفْساً فَكُلُوهُ هَنِيئاً مَرِيئاً)) و
(( يَخْرُجُ مِنْ بُطُونِها شَرابٌ مُخْتَلِفٌ
أَلْوانُهُ فِيهِ شِفاءٌ لِلنَّاس )) و
(( وَ نَزَّلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً مُبارَكا))
و پس از آن وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ
ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِين
(61) و ما از قرآن ، آنچه را كه براى مومنان شفا و رحمت
است نازل مى كنيم .
530 - و هر گاه باران بر اميرالمؤ منين (عليه السلام ) مى باريد، آن را
به پيش سر خود مى كشيد و مى فرمود: بركتى است از آسمان كه هيچ دست و
دلوى به آن نرسيده است .
531 - و امام صادق (عليه السلام ) فرمود:
اگر بيمارى قدر و مقام ابوعبدالله حسين بن على (عليه السلام ) را بداند
و براى خود از گل تربت قبر حسين (عليه السلام ) به قدر سرانگشتى
بردارد، براى او دارو و درمان باشد.
532 - و فرمود:
كام كودكانتان را با تربت حسين (عليه السلام ) برداريد كه امان و زنهار
است .
533 - و از او (عليه السلام ) درباره درباره گل ارمنى پرسيده شد، كه
آيا رواست براى شكستگى و شكم درد و به كارش بندند؟
فرمود: رواست ، ليك آن ، از گل ذوالقرنين است و گل قبر حسين بن على
(عليه السلام ) به از آن است .
534 - روايت است كه مردى به امام صادق (عليه السلام ) گفت : شنيده ام
شما مى گويى تربت حسين (عليه السلام ) از آن داروهاست كه به تنهايى
كارگر است و به مرضى نرسد مگر اين كه آن را درهم شكند.
فرمود: چنين است . يا فرمود: مگر چه شده است ؟
گفتم : من خوردم و از آن بهره اى نبردم .
فرمود: برداشتن تربت حسين (عليه السلام ) دعايى دارد، كسى كه آن را
بردارد و دعا را نخواند و بخورد، از آن بهره مند نگردد.
گفتم : چه بگوييم .
فرمود: پيش از هر چيز آن را ببوس و روى دو چشمت بگذار و بيش از يك خود
از آن مخور، كه هر كس بيش از آن بخورد گويا از گوشت و خون ما خورده است
. و چون آن را برداشتى بگو اللَّهُمَّ إِنِّي
أَسْأَلُكَ بِحَقِّ الْمَلَكِ الَّذِي قَبَضَهَا وَ أَسْأَلُك بِحَقِّ
النَّبِيِّ الَّذِي خَزَنَهَا وَ أَسْأَلُكَ بِحَقِّ الْوَصِيِّ
الَّذِي حَلَّ فِيهَا أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
وَ أَنْ تَجْعَلَهَا شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ أَمَاناً مِنْ كُلِّ
خَوْفٍ وَ حِفْظاً مِنْ كُلِّ سُوء اين را كه گفتى تربت را در
چيزى ببند و (( انا
انزلناه فى اليلة القدر ( سوره قدر) را بر آن بخوان .
آن دعا كه براى گرفتن تربت گذشت ، اجازت خواستن بر آن است و خواندن
انا انزلناه مهر كردن آن است .
535 - و فرمود:
گل قبر حسين (عليه السلام ) شفاى هر بيمارى است . و چون آن را خوردى
بگو بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ اللَّهُمَّ
اجْعَلْهُ رِزْقاً وَاسِعاً وَ عِلْماً نَافِعاً وَ شِفَاءً مِنْ كُلِّ
دَاءٍ إِنَّكَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ اللَّهُمَّ رَبَّ التُّرْبَةِ
الْمُبَارَكَةِ وَ رَبَّ الْوَصِيِّ الَّذِي وَارَتْهُ صَلِّ عَلَى
مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اجْعَلْ هَذَا الطِّينَ شِفَاءً مِنْ
كُلِّ دَاءٍ وَ أَمَاناً مِنْ كُلِّ خَوْفٍ
536 - در روايت سدير است كه او فرمود:
هر كس از قبر حسين (عليه السلام ) بخورد و قصد شفا جستن نكند گويا كه
از گوشت ما خورده است . پس هر گاه كسى از شما بدان نيازمند شد تا به به
قصد شفاجويى آن را بخورد، بگويد بِسْمِ اللَّهِ
وَ بِاللَّهِ اللَّهُمَّ رَبَّ هَذِهِ التُّرْبَةِ الْمُبَارَكَةِ
الطَّاهِرَةِ وَ رَبَّ النُّورِ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ وَ رَبَّ
الْجَسَدِ الَّذِي سَكَنَ فِيهِ وَ رَبَّ الْمَلَائِكَةِ
الْمُوَكَّلِينَ بِهِ اجْعَلْهُ لِي شِفَاءً مِنْ دَاءِ كَذَا وَ كَذَا
(و به جاى كذا و كذا بيماريش را نام برد.) و پس از آن جرعه اى
آب بنوشد و بگويد اللَّهُمَّ اجْعَلْهُ رِزْقاً
وَاسِعاً وَ عِلْماً نَافِعاً وَ شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ سُقْمٍ
خداوند بدان ، هر بيمارى و غم و اندوه را كه در خود مى يابد به
خواست خود مى راند.
537 - و ابن سنان از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرد كه فرمود: هر
كسى از شما قدرى از گل قبر امام حسين (عليه السلام ) را برگرفت بگويد
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ الْمَلَكِ الَّذِي تَنَاوَلَ وَ
الرَّسُولُ الَّذِي نَزَلَ وَ الْوَصِيِّ الَّذِي ضُمِّنَ فِيهِ أَنْ
تَجْعَلَهُ شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ و آن بيمارى را نام برد.
538 - و فرمود:
سجده كردن بر تربت ابوعبدالله حسين (عليه السلام ) حجابهاى هفتگانه را
مى درد.
539 - و او (عليه السلام ) انبان زرد ابريشمى داشت كه در آن تربت
ابوعبدالله (عليه السلام ) بود، چون وقت نماز مى رسيد آن را روى سجاده
اش مى پاشيد و بر آن سجده مى كرد.
540 - و پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) فرمود:
قرآن ، خود دواست .
541 - و امام صادق (عليه السلام ) فرمود: نشد كه حمد را هفتاد بار بر
درى بخوانم و آرام نگيرد.
524 - و فرمود:
اگر حمد را هفتاد بار بر مرده اى بخوانم و روح در او بازگردد، جاى
شگفتى نيست .
543 - اميرالمؤ منين (عليه السلام ) فرمود:
حسين (عليه السلام ) بيمار شد. و فاطمه (عليه السلام ) او را در آغوش
گرفت و نزد پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) آورد و گفت : اى رسول
خدا، از خدا بخواه تا فرزندت را شفا دهد.
او فرمود: دخترم ، خداوند او را به تو بخشيده است و همو تواناست كه
شفايش دهد.
جبرئيل فرود آمد و گفت : اى محمد، خداوند كه عظمت و جلالش والاست ،
هر سوره را كه به تو نازل كرد ((فاء))
دارد و هر ((فائى )) از
آفت است جز حمد كه در آن ((فاء))
نيست ، كاسه اى آب بخواه و در آن چهل بار حمد بخوان ، سپس آن را روى او
بريز؛ خداوند شفايش مى دهد.
پيامبر چنين كرد، به اذن خدا عافيت يافت .
544 - و امام صادق (عليه السلام ) فرمود: خواندن حمد شفاى هر مرض است
جز مرگ .
545 - و فرمود: هر كه بيمار شد در گريبان خود هفت بار حمد بخواند، اگر
عافيت نيافت هفتاد بار بخواند، من ضامن سلامتى او هستم .
و هر كس در پى عافيت است در سجده دوم دو ركعت نخست نماز شب بگويد
يَا عَلِيُّ يَا عَظِيمُ يَا رَحْمَانُ يَا
رَحِيمُ يَا سَميِعَ الدَّعَوَاتِ يَا مُعْطِيَ الْخَيْرَاتِ صَلِّ
عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَعْطِنِي مِنْ خَيْرِ الدُّنْيَا
وَ الاْخِرَةِ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ اصْرِفْ عَنِّي مِنْ شَرِّ
الدُّنْيَا وَ الاْخِرَةِ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ اذْهَبْ عَنِّي هَذَا
الْوَجَعِ ( و آن بيمارى را نام ببرد) فَإِنَّهُ قَدْ غَاظَنِي
وَ أَحْزَنَنِي . و در دعا پافشارى كند، كه خداوند به خواست خود عافيت
را زود به او بازگرداند.
546 - هشام بن ابراهيم از بيمارى و بى فرزندى نزد امام رضا (عليه
السلام ) شكايت كرد. امام (عليه السلام ) او را امر فرمود تا به آواى
بلند در مزل اذان بگويد.
او گفت : من چنين كردم ، خداوند بيماريم را برد و فرزندانم بسيار شدند.
547 - مروان عبدى گفت :
به امام كاظم (عليه السلام ) نامه اى نوشتم و در آن از دردى كه داشتم
شكايت كردم . او نوشت : بگو يَا مَنْ لَا
يُضَامُ وَ لَا يُرَامُ يَا مَنْ بِهِ تُوَاصَلُ الْأَرْحَامُ صَلِّ
عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَافِنِي مِنْ وَجَعِي هَذَا
548 - و امام صادق (عليه السلام ) هنگام بيمارى فرمود:
اللَّهُمَّ إِنَّكَ عَيَّرْتَ أَقْوَاماً
فَقُلْتَ قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِهِ
فَلايَمْلِكُونَ كَشْفَ الضُّرِّ عَنْكُمْ وَ ل ا تَحْوِيلًا
(62) فَيَا مَنْ لَا يَمْلِكُ
كَشْفَ ضُرِّي وَ لَا تَحْوِيلَهُ عَنِّي أَحَدٌ غَيْرُهُ صَلِّ عَلَى
مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اكْشِفْ ضُرِّي وَ حَوِّلْهُ إِلَى مَنْ
يَدْعُو مَعَكَ إِلَهاً آخَرَ لَا إِلَهَ غَيْرُكَ
549 - و از ايشان (عليه السلام ) روايت است :
هر كس بيماريى دارد، پس از نمازهاى واجب هفت بار بر سجده گاهش دست
بسايد و روى آن عضو رنجور بكشد و بگويد: يَا
مَنْ كَبَسَ الْأَرْضَ عَلَى الْمَاءِ وَ سَدَّ الْهَوَاءَ
بِالسَّمَاءِ وَ اخْتَارَ لِنَفْسِهِ أَحْسَنَ الْأَسْمَاءِ صَلِّ
عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ افْعَلْ بِي كَذَا وَ كَذَا وَ
ارْزُقْنِي كَذَا وَ كَذَا وَ عَافِنِي مِنْ كَذَا وَ كَذَا به
جاى كذا و كذا روزى و سلامتى و هر چه را بخواهد، به زبان آورد و طلب
كند).
550 - ابواالوفاء شيرازى گفت :
در كرمان اسير ابن الياس بودم و غل و زنجير بر دست و پا داشتم ، و خبر
يافتم كه او قصد كشتنم را دارد، امام على بن الحسين (عليه السلام ) را
در درگاه خداوند شفيع خود كردم ، چشمانم را خواب گرفته بود و در خواب
ديدم كه رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) مى فرمود: به من و دختر
و فرزندم براى چيزى از امور دنيا توسل مجو، بلكه آخرت و فضل و بخشش
كه در آن ، از خدا اميد دارى ، به ايشان توسل جو. ليك برادرم ابوالحسن
على (عليه السلام ) از كسى كه به تو ستم كرده است انتقام مى گيرد.
گفتم : اى رسول خدا، مگر به فاطمه (عليه السلام ) ستم نشد و او صبر
كرد؟ و ميراث به جاى مانده تو غصب نشد و او دم برنياورد؟ چگونه او از
كسى كه به من ستم كرده است انتقام مى كشد؟!
فرمود: آن سفارش و امرى بود كه من به او كردم و براى او جز قيام به آن
روا نبود، و او حق آن را گزارد، ليك اكنون ، واى بر كسى كه به دوستان
او دست درازى كند.
توسل به على بن الحسين (عليه السلام ) براى نجات از پادشاهان و آزار و
گزند شيطانهاست . و توسل به امام باقر (عليه السلام ) و امام صادق
(عليه السلام ) براى آخرت است . و با توسل به موسى بن جعفر (عليه
السلام ) سلامتى بجو.
و به على بن موسى الرضا (عليه السلام ) براى نجات در سفرهاى خشكى و
دريايى توسل بجو.
و با توسل به امام جواد (عليه السلام ) نزول روزى را از خداى تعالى طلب
كن .
و به امام هادى (عليه السلام ) براى اداى مستحبات و نيكويى به برادران
توسل جو.
و امام حسن عسكرى را براى آخرت واسطه ساز.
و اما امام حجت ، آن گاه كه شمشير به حلقت رسيد - و با دست به حلق
اشاره فرمود - او را به يارى طلب كه به فريادت مى رسد؛ او فرياد رس و
دادرس كسى است كه به فريادرسى خواندش .
گفتم (( يَا مَوْلَايَ
يَا صَاحِبَ الزَّمَانِ أَنَا مُسْتَغِيثٌ بِكَ مولاى من ، اى
صاحب زمان ، من به شما پناه آورده ام و شما را به فريادرسى مى خوانم
)). ناگاه شخصى را ديدم ، سوار بر اسب و با
سلاحى از نور، از آسمان فرود آمد. گفتم : مولاى من ، شر كسى را كه
آزارم مى دهد از من باز دار و كفايتم كن .
فرمود: كفايت شدى ، من از خداى عزوجل نجاتت را خواستم و او دعايم را
پذيرفت .
بامداد كه شد، ابن الياس مرا فراخواند و زنجير از من گشود. و پيشكشى به
من داد و گفت : به چه كس پناه جستى ؟
گفتم : به فريادرس پناه جويان پناه جستم ، و او از پروردگارش عزوجل
رهائيم را خواست . و ستايش خداى راست كه پروردگار عالميان است .
551 - اميرالمؤ منين (عليه السلام ) بيمار شد، رسول خدا (صلى الله عليه
و آله و سلم ) به او فرمود: على ، بگو
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ تَعْجِيلَ عَافِيَتِكَ اوَ صَبْراً عَلَى
بَلِيَّتِكَاوَ خُرُوجاً إِلَى رَحْمَتِكَ
552 - و امام صادق (عليه السلام ) فرمود:
هر كس بگويد لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا
بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ تَوَكَّلْتُ عَلَى الْحَيِّ الَّذِي
لَا يَمُوتُ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ صَاحِبَةً وَ
لَا وَلَداً وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَ لَمْ يَكُنْ
لَهُ وَلِيُّ مِنْ الذُّلِّ وَ كَبِّرْهُ تَكْبِيرا خداوند
بيمارى و فقر را از او ببرد.
553 - سلمة بن ابى سلمة گفت :
اميرالمؤ منين (عليه السلام ) بيمار شد. سلمان و پيامبر (صلى الله عليه
و آله و سلم ) به عيادت او آمدند. پيامبر به او فرمود: اى على ، بلاكش
ترين مردم پيامبران و كسانى اند كه به ايشان مانندتر و نزديك ترند.
مژده باد تو را اى على ، كه افزون بر ثوابى كه دارى ، تب ، بهره تو از
عذاب خداست ، مى خواهى خداوند بيماريت را ببرد؟
گفت : آرى اى رسول خدا.
پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) فرمود: بگو
رَبِّ ارْحَمِ جِلْدِيَ الرَّقِيقَ وَ عَظْمِيَ الدَّقِيقَ وَ أَعُوذُ
بِكَ مِنْ فَوْرَةِ الْحَرِيقِ يَا أُمَّ مِلْدَمٍ فَإِنْ كُنْتِ
آمَنْتِ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الاْخِرِ فَلَا تَأْكُلِي اللَّحْمَ وَ
لَا تَشْرَبِي الدَّمَ وَ انْتَقِلِي إِلَى مَنْ يَزْعُمُ أَنَّ مَعَ
اللَّهِ إِلَهاً آخَرَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ
لَهُ شَهِدْتُ بِهِ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُه
اميرالمؤ منين (عليه السلام ) فرمود: من گفتم و سلامتى ام را باز يافتم
.
بخش سوم - يك درد يك دعا
554 - معاوية بن عمار گفت :
نزد امام صادق (عليه السلام ) از درد نيمه سر شكايت كردم . فرمود: نماز
واجب را كه گزاردى ، انگشت اشاره راستت را بين دو چشم بگذار و هفت بار
بگو ((يَا حَنَّانُ يَا مَنَّانُ اشْفِنِي
)) و آن را نخست بر ابروى راست و سپس بر ابروى
چپ بساى و بگو ((يَا مَنَّانُ اشْفِنِي
)) آن گاه كف دست راستت را روى سر بگذار و بگو
يَا مَنْ سَكَنَ لَهُ مَا فِي اللَّيْلِ وَ
النَّهارِ وَ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ صَلِّ عَلَى
مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ وَ سَكِّنْ مَا بِي
555 - و امام باقر (عليه السلام ) فرمود:
هر گاه به سردرد دچار شدى دستت را بر فرق سر بگذار و بگو
لَوْ كانَ مَعَهُ آلِهَةٌ كَما يَقُولُونَ إِذاً
لَابْتَغَوْا إِلى ذِي الْعَرْشِ سَبِيلًا
(63) وَ إِذا ذُكِرَ اللّهُ
وَحْدَه
(64) رَأَيْتَ الَّذِينَ
كَفَرُوا يَصُدُّونَ عَنْكَ صُدُوداً
(65)
556 - امام باقر (عليه السلام ) فرمود:
نابينائى به مجلس امام باقر (عليه السلام ) گذر كرد. پيامبر به او
فرمود: مى خواهى خداوند بيناييت را به تو بازگرداند؟
گفت : در دنيا چيزى براى من دوست تر از اين نيست كه خدا بينايى ام را
به من بازگرداند.
رسول خدا به او فرمود: وضويى كامل بساز و دو ركعت نماز بگزار و بگو
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ وَ أَدْعُوكَ وَ أَرْغَبُ إِلَيْكَ وَ
أَتَوَجَّهُ إِلَيْكَ بِنَبِيِّكَ مُحَمَّدٍ نَبِيِّ الرَّحْمَةِ يَا
مُحَمَّدُ إِنِّي أَتَوَجَّهُ بِكَ إِلَى اللَّهِسبحانه رَبِّكَ وَ
رَبِّي لِيَرُدَّ بِكَ عَلَيَّ بَصَرِي
هنوز پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) از جاى خود برنخواسته بود و
جامه از تن نگشوده بود كه مرد نابينا با چشمانى كه خدا بينايش كرده
بود، بازگشت .
557 - اعمش گفت :
به حج بيرون شدم ، در بيابان مردى نابيناى عربى را ديدم كه مى گفت :
بار خدايا، تو را مى خوانم به آن گنبدى كه فضايى گسترده و ساقه هاى
بلند و شاخه هاى آويزان و ميوه اى شيرين و بالايى گرد هم و برگهايى
فراگير و رستنگاهى پاك دارد.
گريه گلويم را گرفت ، و نزد او رفتم و گفتم : اى اعرابى ، نيكو دعا
كردى بگو آن گنبد كه فضايى گسترده دارد كدام است ؟
گفت : محمد (صلى الله عليه و آله و سلم ).
مقصود تو از ساقه هاى بلند كيست ؟
مقصودم فاطمه (عليه السلام ) است .
و آن كه شاخه هايش آويزان است ؟
على ، وصى رسول خداست .
و ميوه اش شيرين است ؟
حسن و حسين (عليه السلام ) است .
و بالايش گرد هم و بسامان است است ؟
خداوند نسل و فرزندان فاطمه (عليه السلام ) را بر آتش حرام كرده است .
و برگش فراگير است ؟
به بركت اميرالمؤ منين على بن ابيطالب (عليه السلام ) چنين است .
اعمش گفت : دو دينار به او دادم و به راه خودم رفتم و حج گزاردم و
بازگشتم . وقتى به آن بيابان رسيدم ، او را با چشمانى گشوده و بينا
يافتم ، چنان كه گويى هيچ گاه نابينا نبوده است .
گفتم : اعرابى ، بر تو چه گذشت ؟
گفت : من پيوسته آن دعا را مى خواندم تا آوازدهنده اى چنين آوازم داد:
اگر در دوستى پيامبر و اهل بيتت پيامبرت صادقى ، دست روى چشمت بگذار.
من دست روى چشمانم گذاردم و برداشتم ، خداوند بيناييم را به من
بازگرداند. به راست و چپ خود نگريستم ، كسى را نديدم . فرياد برآوردم :
اى آوازدهنده ، تو را به خدا سوگند، بگو تو كيستى ؟
و شنيدم كه او مى گفت : من خضرم ، على بن ابيطالب (عليه السلام ) را
دوست دارم ، دوستى او خير دنيا و آخرت است .
558 - محمد بن خثعمى از پدرش چنين نقل كرد:
بسيارى اوقات از چشم درد در رنج بودم . به امام صادق (عليه السلام )
شكوه بردم . به من فرمود: دعايى براى دنيا و آخرت و چشم دردت به تو
بياموزم ؟
گفتم : آرى .
فرمود: پس از نماز صبح و نماز مغرب بگو:
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
عَلَيْكَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اجْعَلِ النُّورَ
فِي بَصَرِي وَ الْبَصِيرَةَ فِي دِينِي وَ الْيَقِينَ فِي قَلْبِي وَ
الْإِخْلَاصَ فِي عَمَلِي وَ السَّلَامَةَ فِي نَفْسِي وَ السَّعَةَ
فِي رِزْقِي وَ الشُّكْرَ لَكَ أَبَداً مَا أَبْقَيْتَنِي
559 - و فرمود:
هر كس قرآن را از روى مصحف بخواند از بينائيش بهره مند گردد، و بر پدر
و مادرش آسان گرفته شود. چيزى بر شيطان سخت تر از قرائت قرآن با نظر در
مصحف نيست .
560 - يكى از ياران امام صادق (عليه السلام ) گفت :
نزد او شكوه از سنگينى گوش كردم فرمود: تو را به تسبيح فاطمه (عليه
السلام ) سفارش مى كنم .
561 - و امام رضا (عليه السلام ) فرمود:
در گردن كنيزى از ما، غده هايى سخت و چركين برآمد، ناشناسى نزدم آمد و
گفت : اى على ، به او بگو تا يَا رَءُوفُ يَا
رَحِيمُ يَا رَبِّ يَا سَيِّدِي را بگويد تو بارها بگويد. كنيز
اين را گفت و غده ها از بين رفت .
562 - و ايشان (عليه السلام ) فرمودند:
هر كس عطسه كند و بگويد الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ
الْعَالَمِينَ عَلَى كُلِّ حَالٍ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ
النبى وَ آلِ مُحَمَّد از درد دندان و گوش ، هرگز ننالد.
563 - و امام صادق (عليه السلام ) فرمود:
هر كس عطسه كند سپس دست روى استخوان نى بينى گذارد و بگويد
الْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ كَثِيراً كَمَا هُوَ أَهْلُهُ وَ
صَلَّى اللَّهُ عَلَىَ مُحَمَّدٍ نَبىِّ وَ آلِهِ و سلم
پرنده اى زير عرش تا روز قيامت از خدا براى او آمرزش طلبد.
564 - و فرمود:
هر گاه كسى از شما در آبريز عطسه كرد، پيش خود خدا را حمد گويد، و عطسه
زننده تا هفت روز از مرگ ايمن است .
565 - در روايتى از صاحب الزمان (عليه السلام ) است كه ، عطسه زننده تا
سه روز از مرگ در امان است .
566 - امام صادق (عليه السلام ) بد مى داشت كه مرد ايستاده شلوار بپوشد
و مى فرمود: اين كار غم و غصه و ترس و آب زرد مى آورد. و خودت نشسته
شلوار مى پوشيد و مى فرمود ((اللَّهُمَّ اسْتُرْ
عَوْرَتِي وَ آمِنْ رَوْعَتِي . خدايا آنچه را از آن شرم دارم بپوشان ،
و هراسم را آرام بخش .))
567 - ابوحمزه گفت :
زانويم را درد گرفت : به امام باقر (عليه السلام ) شكايت بردم ، فرمود:
نماز كه گزاردى بگو يَا أَجْوَدَ مَنْ أَعْطَى
وَ يَا خَيْرَ مَنْ سُئِلَ وَ يَا أَرْحَمَ مَنِ اسْتُرْحِمَ ارْحَمْ
ضَعْفِي وَ قِلَّةَ حِيلَتِي وَ عَافِنِي مِنْ وَجَعِي
من گفتم و عافيت يافتم .
568 - عثمان بن عيسى گفت :
مردى به امام ابوالحسن كاظم (عليه السلام ) شكوه آورد و گفت : اسهال
خون گرفته ام و آرام نمى گيرد. نماز شب را كه گزاردى بگو
اللَّهُمَّ مَا عَمِلْتُ مِنْ خَيْرٍ فَهُوَ
مِنْكَ لَا حَمْدَ لِي فِيهِ وَ مَا عَمِلْتُ مِنْ سُوءٍ فَقَدْ
حَذَّرْتَنِيهِ لَا عُذْرَ لِي فِيهِ اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ
أَنْ أَتَّكِلَ عَلَى مَا لَا حَمْدَ لِي فِيهِ وَ آمَنَ مِمَّا لَا
عُذْرَ لِي فِيهِ
569 - و پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) فرمود:
هر گاه كسى از شما دردى در پهلوى خود يافت ، دستش را سه بار بر آن بكشد
و هر بار بگويد: أَعُوذُ بِعِزَّةِ اللَّهِ وَ
قُدْرَتِهِ عَلَى مَا يَشَاءُ مِنْ شَرِّ مَا أَجِدُ فِي خَاصِرَتِي
570 - على بن نعمان گفت :
