 |
|
داستانهاى خواندنى از پيامبران اولواالعزم محمد محمدى اشتهاردى - ۱۰ -
حنه روزى زير درختى نشسته
بود، پرنده اى را ديد كه به جوجه هاى خود غذا مى دهد، مشاهده اين محبت
مادرانه ، آتش عشق فرزند داشتن را در دل او شعله ور ساخت . هماندم از
صميم دل از درگاه خدا تقاضاى فرزندى كرد. چيزى نگذشت كه اين دعاى خالص
به اجابت رسيد.
(227) روزى شخصى از امام صادق عليه السلام پرسيد آيا عيسى عليه السلام كسى را زنده كرده كه او بعد از زنده شدن مدتى عمر كند و از خوراكيها بخورد و داراى فرزند شود؟! امام صادق عليه السلام فرمود: آرى ، حضرت عيسى عليه السلام برادر دينى و دوست مخلص و درست كردار داشت و هر وقت عيسى عليه السلام از كنار منزل او عبور مى كرد به خانه او وارد مى شد و از او احوالپرسى مى كرد. در ايامى ، عيسى عليه السلام مدتى مسافرت كرد و در بازگشت به ياد اين برادر دينى خود افتاد، به در خانه او رفت تا با او ملاقات كند و احوال او را بپرسد. مادر او از منزل بيرون آمد، عيسى عليه السلام از او پرسيد فلانى كجاست ؟ مادر گفت : (( اى فرستاده خدا! فرزندم از دنيا رفت . )) عيسى عليه السلام به مادر فرمود: (( آيا دوست دارى پسرت را زنده ببينى ؟ )) مادر عرض كرد: (( آرى )) عيسى فرمود: (( فردا نزد تو مى آيم و فرزندت را به اذن خدا زنده مى كنم . )) روز بعد، عيسى عليه السلام نزد مادر دوستش آمد و به او فرمود: بيا با هم كنار قبر پسرت برويم . مادر همراه عيسى عليه السلام در كنار قبر آمدند، عيسى عليه السلام كنار قبر ايستاد و دعا كرد، قبر شكافته شد و پسر آن زنده از قبر بيرون آمد. وقتى مادر او را ديد و او مادرش را، با هم گريه كردند. عيسى عليه السلام دلش به حال اين مادر و فرزند سوخت و به آن پسر فرمود: (( آيا دوست دارى با مادرت در دنيا باقى بمانى ؟! )) او عرض كرد: (( يعنى غذا بخورم و كسب روزى كنم ، و مدتى زنده بمانم ؟! )) عيسى عليه السلام فرمود: آرى آيا مى خواهى تا بيست سال غذا بخورى و روزى كسب كنى و ازدواج نمايى و داراى فرزندى شوى . )) او عرض كرد (( آرى راضى هستم )) . عيسى عليه السلام او را به مادرش سپرد و بيست سال زندگى كرد و داراى زن و فرزند شد. (246) 66- نصيحتهاى جالب عيسى عليه السلام مجلس درس و وعظ بود، حواريون با عشق و شور مخصوص در گرداگرد استادشان عيسى عليه السلام نشسته بودند و گفتار او را با جان و دل مى پذيرفتند، در آن جلسه درس ، همه دوازده نفر از حواريون به عيسى عليه السلام عرض كردند: (( آموزگار راه هدايت ! ما را از نصايح و پندهايت بهره مند ساز )) . عيسى عليه السلام : پيامبر خدا موسى عليه السلام به اصحاب فرمود؛ (( سوگند دروغ نخوريد، ولى من مى گويم سوگند - خواه دروغ و خواه راست نخوريد )) . آنها عرض كردند: ما را بيشتر موعظه كن . عيسى : موسى عليه السلام به اصحاب فرمود: زنا نكنيد، من به شما مى گويم حتى فكر زنا نكنيد (به عنوان مثال ) اگر شخصى در اطاق نقاشى شده و زيبا، آتشى روشن كند، دود آن ، اطاق نقاشى شده را دود آلود و سياه خواهد كرد، گرچه اطاق را نسوزانده ، فكر زنا نيز همچون دوى است كه زيبايى چهره معنوى انسان را تيره و تار مى سازد (گرچه آن را از بين نبرد). (247) شاعر معروف ، ناصر خسرو با اشعار خود، يكى از نصايح عيسى عليه السلام را چنين سرده : شما هر كدام مى گوييد اين زمين مال من است ، ولى حقيقت اين است كه شما مال اين زمين هستيد، بعد از مدتى نه چندان دور، همين زمين قبر مى گردد، شما را در كام خود فرو برده و پس از پوسيدگى شما را جز خود مى نمايد. پس زمين از آن شما نيست ، بلكه شما از آن زمين هستيد، بنابراين براى امور مادى چند روزه دنيا، كشمكش نكنيد، از مركب غرور پياده شويد و صلح كنيد. روزى عيسى عليه السلام همراه حواريون در بيابانى عبور مى كرد، لاشه سگ مرده اى در آنجا افتاده بود. حواريون گفتند: (( بوى اين سگ چقدر زشت و تنفرآميز است ! )) عيسى عليه السلام فرمود: (( چه دندانهاى سفيدى دارد! )) (249) به اين ترتيب عيسى عليه السلام به آنها و ديگران آموخت ، تنها بديها را ننگريد، خوبيها را نيز بنگريد و مگس صفت نباشيد. 67- هلاكت همسفر ابله عيسى مرد ابلهى ، در يكى از سفرها با عيسى عليه السلام همسفر شد. او به جاى اينكه از محضر عيسى عليه السلام درس هاى معنوى بياموزد و خود را از آلودگيهاى گناه پاك نمايد، به دنبال جمع كردن مقدارى استخوان از بيابان پرداخت و هدفش از اين كار رشد معنوى نبود، بلكه هدفش يك نوع سرگرمى بود. استخوانهاى جمع شده را به خيال اينكه استخوانهاى انسان مرده است ، نزد عيسى عليه السلام آورد و اصرار پياپى كرد كه با ياد كردن اسم اعظم ، صاحب آن استخوانها را زنده كند. عيسى عليه السلام به خدا عرض كرد: (( اين مرد اين گونه اصرار دارد. )) خداوند به او فرمود: (( او مرد گمراه است و هدف الهى ندارد. )) سرانجام عيسى عليه السلام در حالى كه نسبت به او خشمگين بود ناگزير به اذن خدا، صاحب آن استخوانها را زنده كرد، آنها به صورت شير در آمده و به آن مرد ابله حمله كرده و او را دريده و خوردند. معلوم شد آن استخوانها از شير مرده بوده است . عيسى عليه السلام به آن شير گفت : چرا او را خوردى ؟ شير پاسخ داد: چون تو به او خشم كردى . عيسى (ع ) گفت : چرا خونش را نخوردى ؟ شير گفت : زيرا قسمت من نبود. آرى ، آن مرد ابله به جاى اينكه روح مرده خود را در محضر عيسى عليه السلام زنده كند، به سراغ استخوانهاى پوسيده رفت . اى بردار! غافل نباش ، وقتى آب صاف ديدى ، آن را در خاك نريز و گل آلود نكن ، وگرنه سگ اماره تو را مى درد، چنانكه شير آن مرد ابله را دريد، بنابراين با خاك ريختن بر استخوانهاى سگ نفس اماره از صيد كردن او جلوگيرى كن . روزى عيسى عليه السلام با حواريون به سير و سياحت در صحرا پرداختند و هنگامى عبور به نزديك شهرى رسيدند، در مسير راه نشانه گنجى را ديدند، حواريون به عيسى گفتند: (( به ما اجازه بده در اينجا بمانيم و اين گنج را استخراج كنيم . )) عيسى به آنها اجازه داد و فرمود: به گمانم در اين شهر گنجى هست ، شما در اين جا براى استخراج اين گنج بمانيد، من به سراغ آن مى روم . حواريون در آنجا ماندند و حضرت عيسى عليه السلام وارد شهر شد، در مسير راه ، خانه ويرانه شده ساده اى را ديد، به آن خانه وارد شد و ديد پيره زنى در آنجا زندگى مى كند، به او فرمود: (( امشب من مهمان شما باشم . )) پيره زن پذيرفت ، عيسى به او گفت : آيا در اين خانه جز تو كسى زندگى مى كند؟ پيره زن گفت : آرى يك پسرس دارم كه خاركن است ، به بيابان مى رود و خارهاى بيابان را جمع كرده و به شهر مى آورد و مى فروشد، و از پول آن ، معاش زندگى ما را تامين مى كند. آنگاه پيره زن عيسى عليه السلام را كه نمى شناخت در اطاق جداگانه اى وارد كرد و از او پذيراى كرد. طولى نكشيد پسرش از صحرا آمد، مادر به او گفت : (( امشب مهمان ارجمندى داريم كه نورهاى زهد و پاكى و عظمت از پيشانيش مى درخشد، خدمت و همنشينى با او را غنيمت بشمار. )) خاركن نزد عيسى عليه السلام رفت ، و به او خدمت كرد و احترام شايان نمود. در يكى از شبها عيسى عليه السلام احوال خاركن را پرسيد و با او به گفتگو پرداخت ، دريافت كه خاركن يك انسان خردمند و باهوش است ولى اندوه جانكاهى قلب او را مشغول نموده است ، به او فرمود: (( چنين مى نگرم كه غم و اندوه بزرگى در دل دارى . )) خاركن : آرى در قلبم اندوه و درد بزرگى هست كه هيچ كس جز خدا به برطرف نموده آن قادر نيست . عيسى : غم دلت را به من بگو شايد خداوند عوامل برطرف نمودن آن را به من الهام كند. خاركن : روزى هيزم بر پشتم حمل مى كردم ، از كنار كاخ شاه عبور نمودم ، چشمم به جمال دختر شاه افتاد، عشق او در دلم جاى گرفت و هر روز بر اين عشق مى افزايد ولى كارى از من ساخته نيست . و اين درد، درمانى جز مرگ ندارد. عيسى : اگر خواهان آن دختر هستى ، من وسائل وصال تو با او را فراهم مى كنم . خاركن ماجرا را به مادرش گفت ، مادر گفت : (( پسرم ! به گمانم اين مهمان ما مرد بزرگى است و اگر قولى داد حتما به آن وفا مى كند، نزد او برو، هر چه گفت از او بشنو و اطاعت كن . )) صبح آن شب ، خاركن نزد عيسى عليه السلام آمد، عيسى عليه السلام به او گفت : (( نزد شاه برو و از دختر خواستگارى كن . )) خاركن به طرف كاخ شاه حركت كرد، وقتى كه به آنجا رسيد نگهبانان راه را بر او بستند و پرسيدند: چه كارى دارى ؟ گفت : براى خواستگارى دختر شاه آمده ام . آنها از روى مسخره خنديدند، و براى اينكه شاه را نيز بخندانند، او را نزد شاه بردند، و با صراحت گفت : (( براى خواستگارى دخترت آمده ام ! )) شاه از روى استهزاء گفت : (( مهريه دختر من ، فلان مقدار كلان از گوهر، ياقوت ، طلا و نقره است )) ، كه مجموع آن در تمام خزانه كشور وجود نداشت . خاركن : من مى روم و بعدا جواب تو را مى آورم . خاركن نزد عيسى عليه السلام آمد و ماجرا را گفت ، عيسى عليه السلام با او به خرابه اى كه سنگهاى گوناگون در آن بود رفتند، عيسى عليه السلام به اعجاز الهى آن سنگها را به همان اندازه كه شاه گفته بود به طلا، نقره ، گوهر و ياقوت تبديل كرد. و به خاركن فرمود: (( اينها را برگير و نزد شاه ببر. )) خاركن آنها را به كاخ برد و به شاه تحويل داد، شاه و درباريانش شگفت زده و حيران شدند، و به او گفتند: (( اين مقدار كافى نيست همين مقدار نيز بياور. )) خاركن نزد عيسى عليه السلام برگشت و سخن شاه را بازگو كرد، عيسى عليه السلام فرمود: (( به همان خرابه برو و به همان مقدار از جواهرات بردار و ببر. )) خاركن همين كار را كرد و آن جواهرات را نزد شاه آورد. شاه با او به گفتگو پرداخت . دريافت كه همه اين معجزات از ناحيه مهمانى است كه در خانه خاركن است و آن مهمان به جز عيسى عليه السلام شخص ديگرى نيست . به خاركن گفت : (( به مهمانت بگو به اينجا بيايد و عقد دخترم را براى تو بخواند. )) خاركن نزد عيسى عليه السلام آمد و با هم نزد شاه رفتند. عيسى عليه السلام شبانه عقد دختر شاه را براى خاركن خواند، صبح آن شب شاه با خاركن گفتگو كرد، شاه دريافت كه خاركن داراى هوش و عقل و خرد سرشارى است ، و براى شاه فرزندى جز همان دختر نبود، خاركن را وليعهد خود نمود و به همه درباريان و رجال و برجستگان كشورش فرمان داد با دامادش بيعت كنند و از فرمانش پيروى نمايند. شب بعد شاه بر اثر سكته ناگهانى مرد، رجال و درباريان داماد او (خاركن سابق ) را بر تخت سلطنت نشاندند و همه امكانات كشور را در اختيار نهادند و او شاهنشاه مقتدر كشور شد. روز سوم عيسى عليه السلام نزد او آمد تا با او خداحافظى كند، خاركن سابق به عيسى عليه السلام گفت : (( اى حكيم ! تو بر گردن من چندين حق دارى كه حتى قدرت شكر يكى از آنها را ندارم تا چه رسد همه آنها را، گرچه هميشه تا ابد زنده باشم . شب گذشته سوالى به دلم راه يافت كه اگر پاسخ آن را به من ندهى ، آنچه را در اختيارم نهاده اى سودى به حالم نخواهد داشت . )) عيسى : آن سوال چيست ؟ خاركن سابق : سوالم اين است كه تو قدرت آن را دارى كه دو روزه مرا از خاركنى به پادشاهى برسانى ، چرا براى خودت يك زندگى ساده بيابانگردى را برگزيده اى ؟ و از مقام پادشاهى و رفاه و عيش و نوش دنيا روى برتافته اى . )) عيسى : (( آن كس كه خدا را شناخته به خانه كرامت و پاداش او آگاهى دارد، و به ناپايدارى آن دل نمى بندد، ما در پيشگاه الهى و در خلوتگاه ربوبى ، داراى لذتهاى روحانى خاصى هستيم كه اين لذتهاى دنيا در نزد آنها بسيار ناچيز است . )) آنگاه عيسى عليه السلام مقدارى از لذتهاى معنوى و درجات و نعمتهاى ملكوتى را براى او توضيح داد، كه آن خاركن ، مطلب را به خوبى دريافت ، تحولى در او ايجاد شد و با قاطعيت به عيسى عليه السلام رو كرد و چنين گفت : (( من بر تو حجت دارم و آن اينكه : چرا خودت به راهى كه بهتر و شايسته تر است رفته اى ولى مرا به اين بلاى بزرگ دنيا افكنده اى ؟ )) عيسى : (( من اين كار را كردم تا عقل و هوش تو را بيازمايم ، و ترك اين امور موجب پاداش براى تو و عبرتى براى ديگران گردد. )) خاركن همه سلطنت و تشكيلات را رها كرد و همان لباس خاركنى قبل را پوشيد و به دنبال عيسى عليه السلام به راه افتاد، تا هر چه زنده است همدم و همنشين عيسى عليه السلام باشد، عيسى عليه السلام همراه او نزد حواريون آمد و گفت : (( اين - مرد - گنجى است كه به گمانم در اين شهر وجود داشت ، به جستجويش پرداختم و او را يافتم و با خود نزد شما آوردم . )) (251) اين است گنج ، نه آن گنج مادى كه شما را در اينجا زمين گير نموده است .
|
