شيخ جليل حسين بن سعيد اهوازى رحمة الله كه از اصحاب على بن موسى الرضا (عليه السلام ) است در ((كتاب مومن )) از حضرت صادق روايت نموده كه براى جناب موسى برادرى بود كه برادريش براى خدا بود و حضرت موسى او را تكريم مى نمود و دوست مى داشت و در نظم او معظم بود پس مردى به نزد او آمد گفت : دوست دارم براى من سخن بگوئيد نزد اين جبار و آن جبار ملكى از ملوك بنى اسرائيل بود. آن مومن گفت : قسم به خدا كه من او را نمى شناسم و هرگز از او حاجتى نطلبيده ام . گفت : بر تو ضررى نيست در اين ، شايد خداوند عزوجل حاجت مرا در دست تو روا نمايد پس دلش براى او سوخت و با او رفت نزد آن جبار بدون آنكه موسى را از رفتنش به نزد او خبر نمايد، چون آن جبار او را بديد به نزديك خود خواند و تعظيم نمود او را. پس حاجت آن مرد را از او خواست آن جبار حاجت او را به واسطه اى خاطر ايشان برآورد، پس جبار كه به طاعون مبتلا شد و مرد، پس جمع شد در جنازه او اهل مملكتش و درهاى دكاكين را بستند و تعطيل نمودند براى مردن او بازارها را به جهت حاضر شدن در تشييع جنازه او و از قضاى خدا آن جوان مومن (برادر موسى ) در همان روز فوت كرد و عادت برادر موسى آن بود كه چون داخل منزل مى شد در خانه را به روى خود مى بست ، پس كسى به خدمتش نمى رسيد چون موسى (عليه السلام ) قصد او مى كرد در را به روى او باز مى كرد و او هم داخل مى شد. جناب موسى سه روز او را ترك كرد و به سر وقت او نرفت ، چون روز چهارم شد او را به خاطر آورد، پس گفت : سه روز است كه ترك كرده ام ملاقات برادر خود را و به نزد او نرفته ام ، پس آمد و در را باز كرد سپس داخل منزل شد ناگاه ديد كه آن جوان مرده است و حشرات زمين بر روى او راه مى روند و محاسن او را مى خورند. چون موسى (اين صحنه را) ديد عرض كرد: خدايا! دشمن خود را مى ميرانى و در جنازه او مردم را جمع مى كنى و دوست خود را مى كشى ، حشرات را بر او مسلط مى سازى تا از محاسن روى او بخورند؟! پس خداى تعالى فرمود: اين مومن سوال كرد اين جبار را براى حاجت خود پس آن را برآورد براى او و من جمع كردم اهل مملكت را براى نماز و تشييع او تا او را از جانب آن مومن مكافات كنم به جهت برآوردن حاجت آن مومن را تا بيرون رود از دنيا و نباشد براى او حسنه كه جزا دهم او را بر آن حسنه ، و بر اين مومن حشرات زمين را مسلط گردانيدم تا از محاسن رخسار او بخورند به جهت سوال كردن او از اين جبار و اين سوال بدون رضايت من بود تا اينكه بيرون رود از دنيا و نباشد براى او نزد من گناهى . بديهى است كه : سوال و اجابت متضمن ركون قلبى است به مسئول عنه كما لا يخفى على اولى النهى .
سيد بن طاوس - رضوان الله عليه - از جمله وصاياى خود به پسرش در ((كشف المحجة )) مى نويسد: به درستى كه نوشت به من يك روزى بعضى از وزراء از من مى خواست ديدن و آمد و شد را. من در جواب او نوشتم كه چگونه مانده توانائى مرا به مكاتبه در حوائج خودم به تو و حوائج فقراء و محتاجين يا اهل ضراء و مساكين و حال آنكه مكلفم از خدا و رسول او (صلى الله عليه و آله و سلم ) كه خوش نداشته باشم بقاى تو را با اين حال كه هستى تا به مقدار آنكه برسد به تو از من نوشته من و مكلفم كه طالب باشم عزل تو را از مقامى كه تو در او هستى پيش از رسيدن كتاب من به تو يا ورود رسول من به تو. به درستى كه گفتند به من بعض فقها كه ائمه (عليهم السلام ) وارد مى شدند بر ملوك و خلفا، پس چه ضرر دارد كه تو هم آمد و شد نمائى ؟ پس گفتم در جواب او آنچه معناى او اين بود: ايشان وارد مى شدند حالشان اين بود كه قلوب آنها اعراض دار بود از آنكه بر او وارد مى شدند و غضب دار بودند به ورود بر ايشان و از خود مى بينى كه اگر احسانى به تو نمايند حاجتى را از تو بر آورند يا تكريمى از تو نمايند كه تغيير حالى براى تو پيدا نشود و قلب تو را جلب ننمايند؟! آنها اقرار و اعتراف تغيير حال خود نمودند و اينكه دخول اقوياء قلوب غير ضعفاء قلوب مى باشند. فى ((مجموعة ورام )): قال المنصور لعمربن عبيد و هو فى مجلسه ناولنى الدواة فلم يفعل . فقال : و ما فى اذ يناول المسلم شيئا. قال : كرهت ان يجرى قلمك بشى ء يؤ ثم فاءكون معينا فيه .⁽¹⁸³⁾
من وصايا اءبى اءسود الدئلى - رضى الله عنه - لابنه كما فى ((سفينة البحار)) فى لغة سود: يا بنى اذا كنت فى قوم فحدثهم على قدر سنك و فاوضهم (اى شاركهم ) على قدر محلك و لا تتكلمن بكلام من هو فوقك فيستثقلوك و لا تنحط الى من هو دونك فيحتقروك فاذا وسع الله عليك فابسط و اذا اءمسك عليك فاءمسك و لا تجاود الله ، فان الله اءجود منك ، و اعلم اءنه لا شى ء كالاقتصاد و لا معيشة كالتوسط و لا عز كالعلم ؛ ان الملوك حكام الناس و العلماء حكام الملوك . ثم اءنشاء يقول :