28- عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهـِيـمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قـَالَ إِنَّ مـَثـَلَ أَبـِى طـَالِبٍ مـَثـَلُ أَصْحَابِ الْكَهْفِ أَسَرُّوا الْإِيمَانَ وَ أَظْهَرُوا الشِّرْكَ فَآتَاهُمُ اللَّهُ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ اصول كافى جلد 2 صفحه 339 روايت 28

ترجمه روايت شريفه : و فـرمـود: حـكـايـت ابـوطـالب حكايت اصحاب كهف است كه ايمان را نهان كردند و شرك را اظـهـار داشـتـنـد، پـس خدا پاداششان را دو بار بآنها داد. (يك بار بجهت ايمان آوردن و يك بار بجهت تقيه كردن ).

29- الْحـُسـَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ عَنْ بَكْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَزْدِيِّ عـَنْ إِسـْحـَاقَ بـْنِ جـَعـْفـَرٍ عـَنْ أَبِيهِ ع قَالَ قِيلَ لَهُ إِنَّهُمْ يَزْعُمُونَ أَنَّ أَبَا طَالِبٍ كَانَ كَافِراً فَقَالَ كَذَبُوا كَيْفَ يَكُونُ كَافِراً وَ هُوَ يَقُولُ أَ لَمْ تَعْلَمُوا أَنَّا وَجَدْنَا مُحَمَّداً ـــــ نَبِيّاً كَمُوسَى خُطَّ فِى أَوَّلِ الْكُتُبِ وَ فِى حَدِيثٍ آخَرَ كَيْفَ يَكُونُ أَبُو طَالِبٍ كَافِراً وَ هُوَ يَقُولُ لَقَدْ عَلِمُوا أَنَّ ابْنَنَا لَا مُكَذَّبٌ ـــــ لَدَيْنَا وَ لَا يَعْبَأُ بِقِيلِ الْأَبَاطِلِ وَ أَبْيَضُ يُسْتَسْقَى الْغَمَامُ بِوَجْهِهِ ـــــ ثِمَالُ الْيَتَامَى عِصْمَةٌ لِلْأَرَامِلِ اصول كافى جلد 2 صفحه 340 روايت 29

ترجمه روايت شريفه : اسـحـاق بـن جـعـفـر از پـدرش (امـام صـادق ) عـليـه السـلام نقل كند كه به آن حضرت عرض شد: آنها (اهل سنت ) گمان كنند كه ابوطالب كافر بوده است ، فرمود: دروغ گويند، چگونه او كافر است كه مى گويد: مـگـر نـمـى دانـنـد كـه ما محمد را مانند موسى پيغمبرى يافته ايم كه در كتابهاى نخست و سلف نامش نوشته است ؟ و در حديث ديگر فرمود: چـگـونـه مـى شـود كـه ابـوطـالب كـافر باشد؟ در صورتى كه خود او مى گويد: مردم دانـسـتـه انـد كـه مـا فـرزنـد خود را به دروغ نسبت ندهيم و بسخن ياوه سرايان اعتنا نمى شـود. او روسـفـيـد و آبـرومندى است كه باحترام آبروى او طلب باران مى شود. او فرياد رس يتيمان و پناه بيوه زنانست :

شرح :
ابوطالب اين شعر را هنگامى گفت كه در مكه خشكسالى پيدا شد، و پدرش عبدالمطلب باو دستور داد تا پيغمبر را كه كودكى در قنداق بود بياورد و در برابر كعبه بسوى آسمان بلند كند و بگويد:
پروردگارا بحق اين كودك بارانى براى ما بفرست ، او چنين كرد و پس از ساعتى ابرى پديد شد و بارانى فراوان آمد مرآت ص 369.

30- عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهـِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قـَالَ بـَيـْنـَا النَّبـِيُّ ص فـِي الْمـَسـْجـِدِ الْحـَرَامِ وَ عـَلَيـْهِ ثـِيـَابٌ لَهُ جُدُدٌ فَأَلْقَى الْمُشْرِكُونَ عَلَيْهِ سَلَى نَاقَةٍ فَمَلَئُوا ثِيَابَهُ بِهَا فَدَخَلَهُ مِنْ ذَلِكَ مَا شَاءَ اللَّهُ فَذَهَبَ إِلَى أَبـِى طـَالِبٍ فـَقـَالَ لَهُ يـَا عـَمِّ كـَيـْفَ تَرَى حَسَبِى فِيكُمْ فَقَالَ لَهُ وَ مَا ذَاكَ يَا ابْنَ أَخِى فـَأَخـْبَرَهُ الْخَبَرَ فَدَعَا أَبُو طَالِبٍ حَمْزَةَ وَ أَخَذَ السَّيْفَ وَ قَالَ لِحَمْزَةَ خُذِ السَّلَى ثُمَّ تَوَجَّهَ إِلَى الْقـَوْمِ وَ النَّبـِيُّ مـَعَهُ فَأَتَى قُرَيْشاً وَ هُمْ حَوْلَ الْكَعْبَةِ فَلَمَّا رَأَوْهُ عَرَفُوا الشَّرَّ فِى وَجـْهـِهِ ثـُمَّ قـَالَ لِحـَمـْزَةَ أَمِرَّ السَّلى عَلَى سِبَالِهِمْ فَفَعَلَ ذَلِكَ حَتَّى أَتَى عَلَى آخِرِهِمْ ثُمَّ الْتَفَتَ أَبُو طَالِبٍ إِلَى النَّبِيِّ ص فَقَالَ يَا ابْنَ أَخِي هَذَا حَسَبُكَ فِينَا اصول كافى جلد 2 صفحه 340 روايت 30

ترجمه روايت شريفه : امـام صـادق عـليـه السـلام فـرمـود: در آن مـيـان كـه پـيـغـمـبـر صـلى اللّه عـليـه و آله در مـسـجـدالحرام بود و لباسهاى نو در برداشت ، مشركين شكمبه شترى را بر او افكندند و لبـاسـهـايش را آلوده كردند، پيغمبر از اين عمل بقدرى ناراحت شد كه خدا داند، آنگاه نزد ابوطالب آمد و گفت : اى عمو! حس ‍ ((18)) مرا در ميان خود چگونه مى بينى ؟ او گفت : مـگر چه شده اى برادر زاده ؟! حضرت گزارش داد، ابوطالب حمزه را طلبيد و خودش هم شـمـشـير بر گرفت و بحمزه گفت : شكمبه را بردار، سپس همراه پيغمبرى بسوى آن قوم رفت تا نزد قريش رسيد، آنها گرد كعبه بودند، چون او را ديدند آثار خشم و بدى را در چـهـره اش خـوانـدنـد، آنـگـاه بـه حـمـزه گـفـت : شـكـمـبـه را بـر سبيل همه بمال ، او چنين كرد، تا به نفر آخرشان هم ماليد، سپس ابوطالب متوجه پيغمبر صلى اللّه عليه وآله شد و گفت : برادر زاده ؟ اينست حسب تو در ميان ما.

31- عـَلِيٌّ عـَنْ أَبـِيـهِ عَنِ ابْنِ أَبِي نَصْرٍ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِيِّ عَنْ عُبَيْدِ بْنِ زُرَارَةَ عـَنْ أَبـِى عـَبـْدِ اللَّهِ ع قـَالَ لَمَّا تُوُفِّيَ أَبُو طَالِبٍ نَزَلَ جَبْرَئِيلُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص فـَقـَالَ يـَا مُحَمَّدُ اخْرُجْ مِنْ مَكَّةَ فَلَيْسَ لَكَ فِيهَا نَاصِرٌ وَ ثَارَتْ قُرَيْشٌ بِالنَّبِيِّ ص فَخَرَجَ هَارِباً حَتَّى جَاءَ إِلَى جَبَلٍ بِمَكَّةَ يُقَالُ لَهُ الْحَجُونُ فَصَارَ إِلَيْهِ اصول كافى جلد 2 صفحه 341 روايت 31

ترجمه روايت شريفه : و فـرمـود: چـون ابـوطـالب وفـات يـافـت ، جـبـرئيـل بـر پـيـغـمبر صلى اللّه عليه وآله نـازل شـد و عرض كرد: اى محمد! از مكه بيرون رو، زيرا در اينجا ياورى ندارى و قريش هـم بـر پـيـغـمـبـر هجوم آوردند. حضرت از آنجا فرار كرد تا به يكى از كوههاى مكه كه حـجونش مى گفتند رسيد و در آنجا شد، (گويا مقصود همان كوهى است كه غار مشهور در آن بوده و هجرت در اين زمان واقع شد).

32- عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ رَفَعَهُ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ أَبَا طَالِبٍ أَسْلَمَ بِحِسَابِ الْجُمَّلِ قَالَ بِكُلِّ لِسَانٍ اصول كافى جلد 2 صفحه 341 روايت 32

ترجمه روايت شريفه : و فرمود: همانا ابوطالب بحساب جمل اسلام آورد، يعنى بهر زبان .

33- مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ وَ عَبْدِ اللَّهِ ابْنَيْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ أَبِيهِمَا عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بـْنِ الْمـُغـِيـرَةِ عـَنْ إِسـْمـَاعـِيـلَ بـْنِ أَبـِى زِيَادٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ أَسْلَمَ أَبُو طَالِبٍ بِحِسَابِ الْجُمَّلِ وَ عَقَدَ بِيَدِهِ ثَلَاثاً وَ سِتِّينَ اصول كافى جلد 2 صفحه 342 روايت 33

ترجمه روايت شريفه : و فـرمـود: ابـوطـالب بـحـسـاب جـمـل اسـلام آورد و بـا دسـتـش عـدد شـصـت و سـه را متشكل كرد.

شرح :
حـسـاب جمل در اصطلاح امروز همان حساب ابجد است كه از دير زمان نزد منجمين و مؤ لفـيـن مـرسـوم و مـعمول بوده و در تقاويم و شماره گذاريهاى صفحات مقدمه كتاب و مواد تاريخ و رموز ديگر بكار مى رفته است و ترتيبش چنان است كه : الف را يك و با را دو و جيم را سه و دال را چهار بحساب مى آورند و از يا كه بده مى رسد ده ده بالا مى روند و از عـدد صـد به دويست و سيصد بالا مى روند تا آنكه حرف غين را هزار بشمار مى آورند، بنابراين در تطبيق اين روايت با اين حساب چند وجه گفته شده است :
(1) عـدد 63 بـحـساب ابجد مساوى دو كلمه (لا و الا) است كه مختصر كلمه لا اله الا الله مى باشد و پايه توحيد است .
(2) عـدد 63 بـا حروف ابجد كلمه سج را نشان مى دهد و آن بمعنى نهان كن و مخفى دار مى باشد پس مقصود ابوطالب و هم امام صادق عليه السلام از اين روايت بيان تقيه و اسلام پنهانى ابوطالب بوده است .
(3) مقصود اين است كه ابوطالب به 63 زبان اظهار اسلام كرد.
(4) مـقـصـود ايـن اسـت كـه ابـوطـالب هـنـگـام اسـلام آوردنـش 63 سال داشت .
(5) مقصود اين است كه ابوطالب 63 قصيده در مدح پيغمبر (ص ) سروده كه همگى دلالت بر ايمان او دارد.

34- مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ عُلْوَانَ الْكَلْبِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَزَوَّرِ الْغَنَوِيِّ عَنْ أَصْبَغَ بْنِ نُبَاتَةَ الْحَنْظَلِيِّ قَالَ رَأَيْتُ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ع يَوْمَ افْتَتَحَ الْبَصْرَةَ وَ رَكِبَ بَغْلَةَ رَسُولِ اللَّهِ ص ‍ ثُمَّ قَالَ أَيُّهَا النَّاسُ أَ لَا أُخْبِرُكُمْ بـِخـَيـْرِ الْخـَلْقِ يَوْمَ يَجْمَعُهُمُ اللَّهُ فَقَامَ إِلَيْهِ أَبُو أَيُّوبَ الْأَنْصَارِيُّ فَقَالَ بَلَى يَا أَمِيرَ الْمـُؤْمـِنـِيـنَ حـَدِّثـْنـَا فـَإِنَّكَ كـُنْتَ تَشْهَدُ وَ نَغِيبُ فَقَالَ إِنَّ خَيْرَ الْخَلْقِ يَوْمَ يَجْمَعُهُمُ اللَّهُ سـَبـْعـَةٌ مـِنْ وُلْدِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ لَا يُنْكِرُ فَضْلَهُمْ إِلَّا كَافِرٌ وَ لَا يَجْحَدُ بِهِ إِلَّا جَاحِدٌ فَقَامَ عـَمَّارُ بـْنُ يـَاسـِرٍ رَحـِمـَهُ اللَّهُ فَقَالَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ سَمِّهِمْ لَنَا لِنَعْرِفَهُمْ فَقَالَ إِنَّ خَيْرَ الْخـَلْقِ يـَوْمَ يـَجـْمَعُهُمُ اللَّهُ الرُّسُلُ وَ إِنَّ أَفْضَلَ الرُّسُلِ مُحَمَّدٌ ص وَ إِنَّ أَفْضَلَ كُلِّ أُمَّةٍ بَعْدَ نـَبـِيِّهَا وَصِيُّ نَبِيِّهَا حَتَّى يُدْرِكَهُ نَبِيٌّ أَلَا وَ إِنَّ أَفْضَلَ الْأَوْصِيَاءِ وَصِيُّ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِ وَ آلِهِ السَّلَامُ أَلَا وَ إِنَّ أَفـْضـَلَ الْخـَلْقِ بـَعـْدَ الْأَوْصـِيَاءِ الشُّهَدَاءُ أَلَا وَ إِنَّ أَفْضَلَ الشُّهَدَاءِ حـَمـْزَةُ بـْنُ عـَبـْدِ الْمـُطَّلِبِ وَ جَعْفَرُ بْنُ أَبِى طَالِبٍ لَهُ جَنَاحَانِ خَضِيبَانِ يَطِيرُ بِهِمَا فِى الْجـَنَّةِ لَمْ يـُنـْحـَلْ أَحـَدٌ مـِنْ هـَذِهِ الْأُمَّةِ جَنَاحَانِ غَيْرُهُ شَيْءٌ كَرَّمَ اللَّهُ بِهِ مُحَمَّداً ص وَ شَرَّفَهُ وَ السِّبـْطـَانِ الْحـَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ وَ الْمَهْدِيُّ ع يَجْعَلُهُ اللَّهُ مَنْ شَاءَ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ ثُمَّ تَلَا هـَذِهِ الْآيـَةَ وَ مـَنْ يُطِعِ اللّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقِينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفِيقاً. ذلِكَ الْفَضْلُ مِنَ اللّهِ وَ كَفى بِاللّهِ عَلِيماً اصول كافى جلد 2 صفحه 342 روايت 34

ترجمه روايت شريفه : اصـبـغ بـن نـبـاتـه حـنظلى گويد: اميرالمؤ منين عليه السلام را ديدم روزى كه بصره را فـتح كرد و بر استر رسول خدا صلى اللّه عليه وآله سوار بود. سپس فرمود: اى مردم ! بـشـمـا خبر ندهم كه بهترين مخلوق در روزى كه خدا آنها را گرد آورد (روز قيامت ) كيست ؟ ابـوايـوب انـصـارى بـرخـاسـت و عـرضـكرد: چرا اى اميرالمؤ منين بما خبر ده ، زيرا (نزد پـيـغـمـبـر و هـنـگـام نـزول وحى و دانستن حقايق و واقعيات ) تو حاضر بوده اى و ما غايب . فـرمـود: هـمـانـا بـهـتـريـن مـخـلوق در روزى كـه خـدا گـردشـان آورد، هفت تن از فرزندان عبدالمطلبند كه جز كافر و جاحد منكر فضيلت ايشان نباشد. عـمار بن ياسرـ رحمه الله بر خاست و عرضكرد: يا اميرالمؤ منين نام آنها را بما بگو تا بـشناسيمشان ، فرمود: بهترين مخلوق روزى كه خدا گردشان آورد، پيغمبرانند و بهترين پـيـغمبران محمد صلى اللّه عليه وآله است و بهترين شخص از هر امتى بعد از پيغمبر آنها وصـى او اسـت تـا آنـكـه پـيغمبرى در زمان او آيد (پس آن پيغمبر از وصى پيغمبر سابق افـضـل است ) و همانا بهترين اوصياء، وصى محمد عليه و آله السلام است ، همانا بهترين مـخـلوق بـعـد از اوصـيـاء، شهيدانند، همانا بهترين شهيدان حمزة بن عبدالمطلب و جعفر بن ابـيـطالب است كه دو بال تر و تازه دارد و با آنها در بهشت پرواز مى كند و با حدى از ايـن امـت جـز او دو بـال عطا نشده است ، خدا آن را براى احترام محمد صلى اللّه عليه وآله و تشريف او عطا كرده است . و ديگر دو نوه پيغمبر حسن و حسين و مهدى عليهم السلام اند كه خدا هر كه را از ما خانواده بخواهد مهدى قرار دهد. سـپس اين آيه را تلاوت فرمود: (((آنها كه اطاعت خدا و پيغمبر كنند، همدم كسانى هستند كه خـدا بـه ايـشـان نعمت داده يعنى پيغمبران و راست پيشگان و شهيدان و نيكوكاران ، و اينان نيكو رفيقانند، اين تفضيل از جانب خداست و دانائى خدا بس است 69 سوره 4 ـ))).

35- مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَيْنِ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ أَبِى مـَرْيـَمَ الْأَنـْصَارِيِّ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ قُلْتُ لَهُ كَيْفَ كَانَتِ الصَّلَاةُ عَلَى النَّبِيِّ ص قـَالَ لَمَّا غـَسَّلَهُ أَمـِيـرُ الْمـُؤْمـِنـِينَ ع وَ كَفَّنَهُ سَجَّاهُ ثُمَّ أَدْخَلَ عَلَيْهِ عَشَرَةً فَدَارُوا حَوْلَهُ ثُمَّ وَقـَفَ أَمـِيـرُ الْمـُؤْمِنِينَ ع فِى وَسَطِهِمْ فَقَالَ إِنَّ اللّهَ وَ مَلائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يا أَيُّهـَا الَّذِيـنَ آمـَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِيماً فَيَقُولُ الْقَوْمُ كَمَا يَقُولُ حَتَّى صَلَّى عَلَيْهِ أَهْلُ الْمَدِينَةِ وَ أَهْلُ الْعَوَالِى اصول كافى جلد 2 صفحه 343 روايت 35

ترجمه روايت شريفه : ابومريم انصارى گويد: بامام باقر عليه السلام عرضكردم : چگونه بر جنازه پيغمبر صلى اللّه عليه وآله نماز خوانده شد؟ فرمود: چون اميرالمؤ منين عليه السلام غسلش داد و كـفـنـش نـمـود و روپـوشـى بـر او كـشـيـد، بـده نفر اجازه ورود داد تا گردش حلقه زدند. امـيـرالمـؤ مـنـيـن عـليـه السلام در ميان آنها ايستاد و فرمود: (((همانا خدا و فرشتگانش بر پـيـغـمـبـر درود مـى فـرستند، اى كسانى كه ايمان آورده ايد! بر او درود فرستيد و سلام كـنـيـد، سـلام تمام 56 سوره 33 ـ))) پس مردم هم چنانكه حضرت مى فرمود، مى گفتند تا آنـكـه تمام اهل مدينه و اهل عوالى (آباديهاى نزديك مدينه ، در روى تپه ها) بر آن حضرت نماز گزاردند.

شرح :
ظـاهـر ايـن اسـت كـه نماز بر آن حضرت تنها بهمين كيفيت انجام شده و دعاء و تكبير ديگرى نداشته است و ممكن است مقصود اين باشد كه اين آيه را پيش از نماز يا بعد از هر تـكـبـيـر مـى خـوانـده انـد. و مـمـكـن است نماز مخصوص بر آن حضرت را اميرالمؤ منين عليه السـلام بـا اصـحـاب خـاص خود در ابتداء خوانده و نمازهاى ديگر بهر نحوى كه بوده ، پس از انجام اصل فريضه و به منظورى غير از اداى واجب گزارده شده است .

36- مـُحـَمَّدُ بـْنُ يـَحـْيـَى عـَنْ سـَلَمَةَ بْنِ الْخَطَّابِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ سَيْفٍ عَنْ أَبِي الْمَغْرَاءِ عَنْ عـُقـْبَةَ بْنِ بَشِيرٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ النَّبِيُّ ص لِعَلِيٍّ ع يَا عَلِيُّ ادْفِنِّي فِي هَذَا الْمَكَانِ وَ ارْفَعْ قَبْرِى مِنَ الْأَرْضِ أَرْبَعَ أَصَابِعَ وَ رُشَّ عَلَيْهِ مِنَ الْمَاءِ اصول كافى جلد 2 صفحه 343 روايت 36

ترجمه روايت شريفه : امـام بـاقـر عـليـه السـلام فـرمـود: پـيـغـمبر صلى اللّه عليه وآله به على عليه السلام فـرمـود: يـا عـلى مراد در اينجا دفن كفن و قبرم را چهار انگشت از زمين بلند كن و بر آن آب بپاش .

37- عـَلِيُّ بـْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ حَمَّادٍ عَنِ الْحَلَبِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قـَالَ أَتـَى الْعـَبَّاسُ أَمـِيـرَ الْمـُؤْمـِنـِيـنَ ع فـَقَالَ يَا عَلِيُّ إِنَّ النَّاسَ قَدِ اجْتَمَعُوا أَنْ يـَدْفـِنـُوا رَسـُولَ اللَّهِ ص فـِى بـَقـِيـعِ الْمـُصـَلَّى وَ أَنْ يـَؤُمَّهـُمْ رَجـُلٌ مـِنْهُمْ فَخَرَجَ أَمِيرُ الْمـُؤْمـِنـِيـنَ ع إِلَى النَّاسِ فـَقَالَ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص إِمَامٌ حَيّاً وَ مَيِّتاً وَ قَالَ إِنِّى أُدْفـَنُ فِى الْبُقْعَةِ الَّتِى أُقْبَضُ فِيهَا ثُمَّ قَالَ عَلَى الْبَابِ فَصَلَّى عَلَيْهِ ثُمَّ أَمَرَ النَّاسَ عَشَرَةً عَشَرَةً يُصَلُّونَ عَلَيْهِ ثُمَّ يَخْرُجُونَ اصول كافى جلد 2 صفحه 344 روايت 37

ترجمه روايت شريفه : امـام صـادق عـليـه السـلام فرمود: عباس نزد اميرالمؤ منين عليه السلام آمد و عرضكرد: يا عـلى مـردم گـرد آمده اند تا رسولخدا صلى الله عليه و آله را در بقيع مصلى دفن كنند و مردى از ايشان پيش نماز آنها شود. اميرالمؤ منين عليه السلام بسوى مردم آمد و فرمود: اى مردم همانا رسولخدا در حال زندگى و مرگش امام و پيشوا است و خودش فرمود: من در همان خـانـه اى كـه قـبـض روح شـوم بـخاك سپرده شوم ، آنگاه نزد در ايستاده و بر آن حضرت نماز گزارد، سپس بمردم دستور داد تا ده نفر بر او نماز خوانند و خارج شوند.

شرح :
بقيع بمعنى مكانى است كه درختهاى گوناگون داشته باشد و در شهر مدينه پنج بقيع بوده است : 1ـ بقيع مصلى كه پيغمبر صلى اللّه عليه وآله در آنجا نماز عيد مى خوانده 2ـ بقيع غرقد كه مقبره مدينه است 3ـ بقيع زبير كه پيغمبر آنجا را بقطاع زبير عوام داد 4ـ بـقـيـع جـنـجـبـه و اين نام درختى است كه در آنجا روئيده بود. 5ـ بقيع بطحان كه نزديك رودخانه بوده .

38- مـُحـَمَّدُ بـْنُ يـَحـْيَى عَنْ سَلَمَةَ بْنِ الْخَطَّابِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ سَيْفٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ لَمَّا قُبِضَ النَّبِيُّ ص صَلَّتْ عَلَيْهِ الْمَلَائِكَةُ وَ الْمُهَاجِرُونَ وَ الْأَنـْصـَارُ فـَوْجـاً فـَوْجـاً قـَالَ وَ قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص يَقُولُ فِى صِحَّتِهِ وَ سَلَامَتِهِ إِنَّمَا أُنْزِلَتْ هَذِهِ الْآيَةُ عَلَيَّ فِي الصَّلَاةِ عَلَيَّ بَعْدَ قَبْضِ اللَّهِ لِي إِنَّ اللّهَ وَ مـَلائِكـَتـَهُ يـُصـَلُّونَ عـَلَى النَّبـِيِّ يـا أَيُّهـَا الَّذِيـنَ آمـَنـُوا صـَلُّوا عـَلَيـْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِيماً اصول كافى جلد 2 صفحه 344 روايت 38

ترجمه روايت شريفه : امـام بـاقـر عليه السلام فرمود: چون پيغمبر صلى اللّه عليه وآله وفات كرد، ملائكه و مـهـاجرين و انصار دسته دسته بر آن حضرت نماز گزاردند. و اميرالمؤ منين عليه السلام فـرمـود: مـن از پـيـغـمـبـر صـلى اللّه عـليـه وآله شـنـيـدم كـه در حال تندرستى و سلامتش مى فرمود: همانا اين آيه درباره نماز بر من پس از آنكه خدا قبض روحـم فـرمـايـد، نازل شده است : (((خدا و فرشتگانش بر پيغمبر نماز مى گزارند، آنها كـه ايـمـان آورده ايـد! بـر او نـمـاز گـزاريـد و سـلام كـنـيـد، سـلامـى كامل 56 سوره 33 ـ))).