مؤلف مى‏گويد: در احتجاج ذيل حديث طولانى در گفتگوى حضرت اميرالمؤمنين)ع( با بعضى از يهود در باب معجزات رسول‏اللَّه)ص( و فضائل بسيار ايشان عباراتى بدين لفظ آمده كه، مردى يهودى به امام على)ع( گفت: مگر محمد مانند عيسى‏بن مريم است كه شما گمان مى‏كنيد و مى‏گوييد كه او ميان گهواره در كودكى سخن مى‏گويد، امام به او فرمود: همانا كه چنين است، محمد)ع( از رحم مادرش بيرون آمد و دست چپش را بر زمين گذاشت و دست راستش را به سوى آسمان بلند كرد و لبانش را به توحيد حركت داد و از دهان او نورى پديد آمد كه بواسطه آن اهل مكه قصرهاى بصرى در شام و اطراف و اكناف آنرا و قصرهاى سرخ در سرزمين يمن و اطراف آنرا و قصرهاى سفيد در سرزمين فارس و اصطخر و بلاد اطراف آنرا ديدند. همه دنيا در شب ولادت نبى خدا صلى‏اللَّه و عليه و اله روشن شد تا آنجا كه جنّ و انس و شياطين هراسناك شدند و گفتند: در زمين اتفاق بزرگى رخ داده، و مى‏ديدند كه ملائكه در شب ميلاد بلا و پايين مى‏روند و تسبيح حضرت حق را به‏جاى مى‏آورند و ستارگان از جاى خود حركت كرده و به هم اصابت مى‏نمودند و همه اينها علائم ميلاد رسول‏اللَّه)ص( بود، ابليس هم با ديدن اين وقايع عجيب در آن شب خواست كه به آسمانهاى بالاتر برود زيرا در آن زمان او به آسمان سوم رانده شده و آنجا ساكن بود و شياطينى كه استراق سمع مى‏نمودند با ديدن اين عجايب خواستند كه به آسمانها بالاتر رفته و استراق سمع كنند امّا در اين هنگام همه آنها از رفتن به آسمانها بالاتر منع شده و با تيرها و شهابهاى آتشين رانده شدند و همه اينها دلايلى بر نبوت رسول‏اللَّه)ص( مى‏باشد.(7)

 در بحار از واقدى نقل است كه: وقتى حضرت محمد)ص( بدنيا آمد حوريان او را گرفتند و در پارچه‏اى پيچيده و در آغوش مادرش آمنه قرار دادند و به بهشت بازگشتند و به ملائكه آسمانها خبر ولادت پيامبر)ص( را دادند، جبرئيل و ميكائيل نازل شده و به صورت و شكل آدميان در غالب دو جوان وارد خانه آمنه شدند، جبرئيل طشتى از طلا به همراه داشت و ميكائيل آبريزى از عقيق سرخ در دست داشت، جبرئيل رسول‏اللَّه)ص( را گرفت و شروع به شستن او نمود و ميكائيل آب بر بدن مبارك او مى‏ريخت و آن دو رسول‏اللَّه)ص( را شستند، آمنه در گوشه اتاق خوابيده بود و با هراس و تعجب نظاره‏گر بود، جبرئيل به او گفت: اى آمنه ما پسرت را براى پاكى از نجاست نشستيم چون او هرگز به نجاست آلوده نمى‏گردد بلكه ما او را از ظلمات رحم تو پاك نموديم و شستيم، وقتى شستشوى محمد)ص( تمام شد چشمان او را سرمه كشيدند و بر پيشانى‏اش بوسيله جوهرى از مشك و عنبر كه به همراه داشتند نقش زدند و گرد كافور بر سر او ماليدند، آمنه گفت: در اين هنگام هم همه و صدايى از پشت در شنيدم پس جبرئيل به سوى در رفت و نگاهى كرد و به داخل خانه بازگشت و گفت: ملائكه آسمانهاى هفتگانه مى‏خواهند بر پيامبر)ص( سلام كنند، در اين هنگام خانه بزرگ شد و ملائكه گروه گروه به نزد او آمده و بر او سلام نمودند و گفتند: اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا مُحَمَّدٌ، اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يا مَحْمُود، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا أَحْمَدَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا حامِدُ...

 واقدى مى‏گويد: در اين هنگام آمنه از جاى خود برخاست و در خانه را باز كرد و فرياد بلندى كشيد و از هوش رفت، وقتى به هوش آمد مادرش بَرَّةْ و پدرش وهب را صدا زد و گفت: واى بر شما، شما كجا هستيد كه ببينيد چه بر من گذشت، پسرم بدنيا آمده و چنين و چنان شد و آنچه كه ديده بود براى ايشان بازگو كرد، وهب ايستاد و غلامش را صدا زد و به او گفت: به نزد عبدالمطلب برو و به او بشارت ولادت فرزندش را بده، در آن هنگام اهل مكه بر بام خانه‏هايشان رفته بودند و به وقايع عجيبى كه در حال رخ دادن بود نظاره مى‏كردند و نمى‏دانستند كه چه شده، عبدالمطلب نيز به همراه اولادش بر بام خانه‏اش رفته بود و هيچ اطلاعى از جريانات بوقوع پيوسته نداشت تا اينكه غلام وهب درِ خانه او را زد و به نزد عبدالمطلب آمد و گفت: سرورم مژده بده كه آمنه وضع حمل نموده، فرزندى پسر بدنيا آورده و مژدگانى از او طلب نمود، عبدالمطلب گفت: من مى‏دانستم كه اين وقايع عجيب كه امشب رخ داد براهين و دلائلى براى ولادت فرزندم است، پس عبدالمطلب با فرزندانش به سوى آمنه رفت و همگى با ديدن اين صحنه‏ها متعجب بود.

 در بحار شيخ ابوالحسن البكرى استاد شهيد ثانى)ره( در كتابش به نام كتاب الأنوار آورده كه، بزرگان و گذشتگان ما و راويان اين حديث آورده‏اند كه: هنگامى كه ماهها يكى پس از ديگرى بر آمنه مى‏گذشت و مى‏شنيد كه منادى از آسمان چنين ندا مى‏دهد، بر حبيب خدا چنين گذشت و چنان شد(8)، در شب و روز هاتفى بر آمنه ندا مى‏كرد و مژده و خبرى به او مى‏داد و آمنه نيز اين جريانات را براى همسرش عبداللَّه تعريف مى‏كرد، آمنه مى‏گويد كه، عبداللَّه هم به من گفت: وقايعى كه برايت پيش آمده از همگان مخفى و پوشيده بدار، در ماه ششم آمنه احساس سنگينى نمى‏كرد، وقتى كه ماه هفتم شد عبدالمطلب پسرش عبداللَّه را خواست و به او گفت: پسرم ولادت فرزند آمنه نزديك است و ما مى‏خواهيم كه وليمه و ميهمانى بدهيم ولى چيزى از لوازم آن را نداريم، پس به يثرب برو و هر چه كه براى اينكار مورد نياز است بخر، عبداللَّه در زمان تعيين شده از مكه خارج شد و به يثرب مسافرت كرد ولى از گردش چرخ زمانه و حوادث ايام از دنيا رفت و خبر وفات او به مكه رسيد و اين جريان بسيار براى خانواده او اهل مكه سنگين و بزرگ نمود و همه اهل مكه از شنيدن اين خبر گريستند و همه جاى مكه را ماتم و حزن و اندوه فرا گرفته بود و پدرش عبدالمطلب و آمنه و برادران عبداللَّه براى او نوحه‏گرى و مرثيه سرايى مى‏كردند و اين مصيب بسيار بزرگ و دردناك بود. هنگامى كه ماه نهم حمل رسول‏اللَّه)ص( شد خداوند اراده نموده كه پيامبر بدنيا بيايد ولى هيچ اثرى از وضع حمل و آنچه در اين هنگام براى زنان رخ مى‏دهد در آمنه نبود، او با خود مى‏گفت: وضع حمل من چگونه خواهد بود، هيچ يك از خانواده‏ام از حال من خبر ندارد، در آن زمان آمنه در خانه تنها بود، در همين بين كه او مشغول به حال خود بود كه ناگاه صداى عظيمى شنيدم و از اين صدا ترسيد.

 در همين زمان پرنده سفيدى به داخل خانه آمد و با بالهايش شكم او را نوازش نمود پس با اين عمل همه ترس و اندوهى كه در وجود آمنه بود فرو ريخت. آمنه مشغول احوال خود بود كه ديد چندين زن بلند قامت كه از آنها بوى مشك و عنبر به مشام مى‏رسيد وارد خانه شدند آنها با پارچه‏هايى قديمى بر صورت خود نقاب زده بودند و آن پارچه‏هاى سرخ كه به جهت نقاب بر صورت زده بودند بسيار ظريف و گرانقيمت بود و به دستانشان جامهايى از بلور سفيد بود. آمنه مى‏گويد، آن زنان به من گفتند: اى آمنه از اين شربت بنوش، هنگامى كه از آن شربت نوشيدم صورتم بسيار نورانى شد و نور بسيار آن در اطراف پراكنده شده و درخشندگى بسيار گرفت، آنگاه گفتم: از كجا و چگونه به نزد من آمديد در حاليكه من در خانه را قفل كرده بودم؟ آمنه هر چه به ايشان نگاه كرد هيچ يك از آنها را نشناخت سپس يكى از آن زنان به او گفت: اى آمنه از اين شربت بنوش و مژده باد تو را كه فرزندت سرور اوّلين و آخرين محمد مصطفى)ص( است، آمنه مى‏گويد: در اين هنگام شنيدم كه گوينده‏اى چنين مى‏سُرايد:

 صلى الآله و كلُّ عبد صالح

والطيبون على السراج الواضح

 المصطفى اخيرالأنام محمد

الطاهر العلم الضياء اللائح

 زين الإمام المصطفى علم‏الهدى

الصادق البرّ التقى النّاصح

 صلى عليه اللَّه ما هب الصّبا

ريح كما صاح الحمام النائح

 سپس آن زنان بهشتى برخاسته و بيرون رفتند، آمنه مى‏گويد: در اين هنگام ديدم كه بين آسمان و زمين پارچه‏ها و لباسهايى از ديباى رنگارنگ در حال اهتزاز و فرو آمدن است و شنيدم كه گوينده‏اى مى‏گويد: اين پارچه‏هاى و لباسها را بگير و از ديد مردم و حسودان مخفى نما بدرستيكه فرزندت از اولياء پروردگار عالمين است، آمنه مى‏گويد: در اين زمان بى‏قرارى و اضطراب بر من داخل شد در حاليكه من در ميان بالهاى ملائكه مستور بودم ناگاه ديدم كه منادى نزول كرد و شنيدم كه صداى تسبيح و تقديس و تكبير مختلف و بى‏شمار مى‏آيد و آن هنگام هيچ كس جز من در خانه نبود در همين حال من با خود گفتم كه: آيا من خوابم يا بيدارم كه ناگهان نورى برخاست و براى اهل آسمان و زمين درخشيد تا اينكه سقف خانه شكافت و من متعجّبانه صداى تسبيح ملائكه را مى‏شنيدم و در اين حال فرزندم محمد)ص( را بدنيا آوردم. هنگامى كه به زمين فرود آمد به سوى كعبه سجده نمود و دستش را به سوى آسمان مانند كسى كه بدرگاه خداى خويش تضرع و زارى مى‏كند بلند كرد و در اين زمان از داخل خانه صداى بلندى شنيدم كه چنين مى‏سرود:

 كم آية من أجله ظهرت فما

تخفى و زادت فى الأنام ظهوراً

 و رأته آمنة يسبّح ساجداً

عند الولادة للسماء مشيراً

 آمنه مى‏گويد: صداهاى گوناگونى شنيدم و در اين حال ابر سفيدى پايين آمد و فرزندم را در برگرفت و از برابر ديدگانم غايب نمود و چون ديگر او را نديدم از ترس فقدان او فرياد كشيدم و ناله كردم كه در اينحال شنيدم گوينده‏اى به من مى‏گويد: نترس و منادى ديگرى گفت: محمد را به طواف و گردش در مشرق و مغرب زمين و خشكى و دريا و كوههاى آن بردند كه او را به جنّيان و انسان نشان داده تا او را بشناسند، آمنه مى‏گويد: بين غيب شدن محمد از برابر ديدگانم و بازگشت او سريعتر از يك چشم بر هم زدن بود )كنايه از سرعت بازگشت رسول‏اللَّه صلى‏اللَّه و عليه و اله است( پس هنگامى كه نوزادم حاضر شد ملائكه با او به سوى من آمدند و او را به آغوش من دادند در حاليكه او را در پارچه‏اى سفيد از پشم پيچيده بودند و ختنه شده و خوشبو و معطر شده بود و بر سر او روغنى معطر ماليده شده بود و سه كليد در دست داشت، مردى بالاى سر او ايستاده بود و مى‏گفت: محمد كليدهاى پيروزى و نبوت و كعبه را در دست دارد. در اين بين من هم در ميان هاله ابرى ديگر قرار گرفته بودم كه از اوّلى بزرگتر بود و در آنحال صداى تسبيح و تكان خوردن بالهاى ملائكه را مى‏شنيدم پس فرود آمدم و فرزندم را گرفتم و به آغوش كشيدم، چشمانم مملو از اشك شد و دلم شكست، در اينحال منادى گفت: با محمد به دور مولد پيامبران طواف كنيد و او را بر ديگر پيامبران و فرستادگان نشان دهيد و به او خلوص آدم و رأفت نوح و حلم ابراهيم و لسان اسماعيل و جمال يوسف و صبر ايوب و صوت داوود و زهد يحيى و كرم عيسى و شجاعت موسى و جميع اخلاق پيامبران )عليهم‏السلام( را عطا نماييد. آمنه مى‏گويد: فرزندم محمد را ديدم در حاليكه حرير سفيد بسيار پيچيده‏اى در دست داشت و از آن آب بيرون مى‏آمد و منادى مى‏گفت: دنيا در قبضه محمد است و هيچ چيزى نمانده مگر اينكه در يد قدرت و قبضه اوست، آمنه مى‏گويد: در اين هنگام سه نفر به نزد من آمدند و نور صورتشان چنان درخشان بود كه گويى مى‏خواست چشمها را كور كند، در دست يكى از آنها آفتابه‏اى از نقره و در دست ديگرى طشتى از زبرجد سبز بود، پس طشت را در مقابل محمد قرار داد و گفت: اى حبيب خدا هر چه مى‏خواهى اختيار كن، آمنه مى‏گويد: پس نگاه كردم به مكانى كه او مى‏خواست چيزى از آن بگيرد )يعنى به طشت نگاه كردم( آن هنگام او وسط طشت طلا را اختيار نمود پس شنيدم كه گوينده گفت: محمد كعبه و اطراف آنرا اختيار نموده آنگاه ديدم كه در دست نفر سوم از آنها حريرى در هم پيچيده بود و مُهرى كه نور آن آسمان را مانند خورشيد روشن كرده بود سپس صاحب طشت فرزندم را گرفت و سه بار با آفتابه بر روى او آب ريخت و بين دو كتف او به مُهر نبوت مَمْهُور شد سپس او را زير بالهايش گرفت و او را از ديدگانم مخفى نمود، آن فرشته رضوان خزانه‏دار بهشت بود وقتى فرزندم را از زير بالهايش بيرون آورد در گوش او چيزى گفت كه من نفهميدم و روى او را بوسيد و گفت: اى محمد مژده باد تو را كه تو سرور اوّلين و آخرين و شفاعت كننده ايشان در روز جزا هستى آنگاه فرشتگان خارج شدند و فرزندم را ترك كردند.

 پس از آن سه بيرق ديدم كه يكى در مشرق و يكى در مغرب و ديگرى بر كعبه نصب شده، خداوند پرده‏ها را از برابر ديدگانم كنار زد و ديدم كه آن بيرقها در كجا نصب شده‏اند، آن بيرقها از نور بودند كه بين آسمان و زمين مانند كمانى از ابر ايستاده بودند.

 آمنه مى‏گويد: آنگاه ديدم كه ابرى سفيد از آسمان به پايين آمد و فرزندم را در برگرفت و به مدت طولانى او را از نظر پنهان كرد و من او را نديدم پس دلم براى او پر كشيد و بين من و او فاصله افتاد گويى آنچه كه براى من اتفاق افتاده بود در خواب مى‏ديدم در اين حال بودم كه او را به من بازگرداندند و ديدم كه بر چشمانش سرمه كشيده‏اند و او را در حرير بهشتى قنداق كرده‏اند و از او بوى مشك دل‏انگيز مى‏آيد.

 عبدالمطلب مى‏گويد: در ساعتى كه رسول‏اللَّه صلى‏اللَّه و عليه و اله در آن زمان متولد شد ما دور كعبه در حال طواف بوديم در اين هنگام مشاهده كرديم كه بتها فرو افتاده و فرو پاشيدند و بُت بزرگى با صورت به زمين خورد و شنيدم كه منادى مى‏گفت: هم‏اكنون آمنه رسول‏اللَّه)ص( را بدنيا آورد پس هنگامى كه ديدم چه بر سر بُتها آمد زبانم بند آمد و به لكنت زبان افتادم و مبهوت شدم و گويى قلبم از حركت ايستاد بطوريكه نتوانستم حتى يك كلام سخن بگويم، به سرعت از باب بنى شيبه خارج شدم و ديدم كه گويى كوههاى صفا و مروه از خوشحالى در حال شادى و رقص هستند و همان لحظه به سرعت رفتم تا اينكه به نزديكى منزل آمنه رسيدم و ديدم كه ابرى سفيد خانه او را در برگرفته است پس نزديك در خانه شدم در اين حال بوى مشك معطر و عنبر مى‏آمد و به هر گوشه كه مى‏رفتم رايحه خوش و معطر فضا را پر كرده بود، به نزد آمنه داخل شدم و ديدم كه ايستاده و هيچ اثرى از زايمان در او نيست، گفتم: فرزندت كجاست، مى‏خواهم او را ببينم؟ گفت: بين من و او حايل شده‏اند و او را از نظر من پنهان كردند و در اين هنگام شنيدم كه منادى مى‏گويد: براى فرزندت نگران مباش كه بعد از سه روز به تو بازگردانده مى‏شود، پس عبدالمطلب شمشيرش را از نيام بيرون كشيد و گفت: همين الان پسرم را به نزد من بياور والاّ تو را با شمشير خواهم زد و از بين خواهم بُرد پس آمنه گفت: آنها با فرزندم به اين اتاق رفتند سپس اتاق را نشان داد، عبدالمطلب مى‏گويد: خواستم به آن اتاق بروم كه ناگاه شخصى از داخل آن خانه مقابل من آمد و گويى كه مانند نخلى بلند و استوار بود و من ترسناك‏تر از او تا آن زمان نديده بودم ودر دستش شمشيرى بود و به من گفت: باز گرد كه تو و غير تو را به اين مكان راهى نيست تا اينكه زيارت ملائكه و ديدار ايشان با محمد صلى‏اللَّه و عليه و اله تمام شود، عبدالمطلب مى‏گويد: پس هراسناك از ديدن آن صحنه‏هاى دهشت آور خارج شدم. راوى حديث مى‏گويد: از راويان معتبر به ما رسيده است كه در ساعتى كه رسول‏اللَّه)ص( در آن متولد شد شياطين طغيانگر از آسمانها رانده شدند و آنها هم هراسناك گريختند برخى از آنها از هوش رفته و برخى ديگر از ترس مردمند و برخى در آن شب تكه تكه شده و كشته شدند.

 هنگامى كه سه روز از ولادت حضرت سپرى شد جدّش عبدالمطلب بر او وارد شد و چون به او نظر نمود روى او را بوسيد و گفت: ستايش خداوندى را كه تو را براى ما بدنيا آورد همانگونه كه به آمدن تو وعده داده بود، پس از امروز هيچ هراسى از مرگ ندارم سپس او را به آمنه داد، آنگاه محمد)ص( در آغوش مادر براى او و جدش عبدالمطلب شادى مى‏كرد و مى‏خنديد، گويى كه على رغم گذشتن سه روز از ولادتش يك سال است كه بدنيا آمده، عبدالمطلب گفت: اى آمنه از فرزندم محافظت و مراقبت نما، كه در آينده از شأن عظيم و مقام رفيعى برخوردار خواهد بود. در آن زمان مردم از همه اطراف و اكناف و راههاى دور نزد عبدالمطلب آمده و به او تهنيت و تبريك مى‏گفتند و زنان نيز به نزد آمنه آمدند و به او گفتند: چرا كسى را به‏دنبال ما نفرستادى تا تو را در هنگام ولادت فرزندت يارى و كمك كنيم، در اين حال بوى مشك و عنبر برخواسته و مشام ايشان را نوازش داد، پرسيدند اين بوى خوش از چيست؟ پاسخ دادند كه اين بوى خوش فرزند تازه متولد شده آمنه است، زنان قابله به فكر خودشان آمدند تا ناف محمد)ص( را ببرّند ولى ديدند كه ناف او بريده است، پس به آمنه گفتند: كسى تو را در وضع حمل كمك كرده است يا اينكه تو خودت ناف نوزادت را بُريده‏اى؟ آمنه به ايشان گفت: بخدا قسم من نديدم او را مگر در همين حالى كه شما مى‏بينيد، پس قابله‏ها از اين امر تعجب نمودند و بعد از آن نيز قابله‏ها به نزد آمنه آمدند و فرزندش را ديدند در حاليكه چشمانش سُرمه كشيده و قنداق شده بود و از اين امر متعجب شدند.

 هنگامى كه هفت روز از ولادت محمد)ص( گذشت عبدالمطلب گوسفندها و شترهاى بسيارى ذبح نمود و نحر كرد و به مردم سه روز وليمه داد و ميهمانى بسيار بزرگى برپا نمود، آنگاه دايه‏اى طلب نمود و از او خواست كه فرزندش را به روش و عادت اهل مكه تربيت نمايد.

 در بحار از كافى به اسنادش آمده كه از امام صادق)ع( از پدرش محمدبن على)ع( نقل شده كه حضرت فرمود: روز هفتم پس از ولادت رسول‏اللَّه)ص( ابوطالب گوسفندى عقيقه نمود و وليمه داد و آل ابوطالب را دعوت نمود، آنها گفتند: اين وليمه و عقيقه براى چيست؟ ابوطالب گفت: اين وليمه و عقيقه احمد است، گفتند: براى چه او را احمد نام نهادى؟ گفت: او را احمد ناميدم به‏خاطر ستايش اهل آسمان و زمين از او.

 در بحار از مناقب از ابانةبن بطّة نقل است كه گفت: حضرت رسول)ص( سنّت شده و ناف بريده بدنيا آمده بود، اين جريان را نزد جدش عبدالمطلب نقل كردند او نيز فرمود: براى اينكه براى فرزندم محمد)ص( شأن و رتبه‏اى والا است.

 ابن بابويه)ره( در عيون به اسنادش كه به حضرت اباعبداللَّه الحسين‏بن على)ع( مى‏رسد در خبر شامى كه از امام على)ع( سؤال مى‏كرد نقل نموده كه از اميرالمؤمنين)ع( سؤال كرد، خداوند عزوجل كدام يك از انبياء)ع( را سنت شده خلق كرد و بدنيا آورد؟ حضرت فرمود: خداوند عزّوجل آدم و فرزندش شيث و ادريس و نوح و سام‏بن نوح و ابراهيم و داود و سليمان و لوط و اسماعيل و موسى و عيسى)ع( و محمد)ص( را سنّت شده بدنيا آورد.

 از ابن بابويه)ره( در امالى‏اش از احمدبن ابى‏عبداللَّه برقى از پدرش از جدش از بزنطى از ابان‏بن عثمان از امام صادق)ع( نقل كرده كه حضرت فرمود: ابليس )لعنةاللَّه( از ميان آسمانهاى هفتگانه عبور مى‏كرد و در آنها تردد داشت هنگامى كه عيسى)ع( بدنيا آمد از سه آسمان رانده شد و در آنها راه نداشت ولى در چهار آسمان ديگر رفت و آمد مى‏كرد، پس چون رسول‏اللَّه)ص( بدنيا آمد از همه هفت آسمان رانده شده و با ستارها او را هدف قرار داده و مى‏زدند. قريش مى‏گويد: اين روز همان روز است كه ما از اهل كتاب كه آن را ذكر كرده‏اند شنيده‏ام، عمروبن اميّة كه از پيش‏گويان اهل جاهليت بود گفت: به اين ستارگان كه با آنها هدايت مى‏شويد و راه خود را پيدا مى‏كنيد و زمان زمستان و تابستان را مى‏فهميد نگاه كنيد اگر به اين ستارگان تيراندازى شود و آنها هدف قرار گيرند آن روز هنگام از بين رفتن همه عالم فرا رسيده است و اگر آنها ثابت باشند و غير آنها هدف قرار گيرند امرى مهم اتفاق خواهد افتاد.

 صبح روزى كه پيامبر)ص( بدنيا آمد هيچ بُتى نبود مگر اينكه با صورت به زمين افتاده بود و در آن شب )يعنى شب تولّد پيامبر)ص(( ايوان كسرى به لرزه درآمد و چهارده ستون از آن فرو ريخت و درياچه ساوه خشك شد و سرزمين سماوة در آب فرو رفت و آتش آتشكده فارس كه هزار سال روشن بود در آن شب خاموش شد.

 در شب ميلاد رسول‏اللَّه)ص( موبد موبدان در خواب ديد كه شترى سركش پيشاپيش گروهى شتر عربى از دجله گذشتند و در بلاد خود به زمين فرو رفتند و طاق كسرى از وسط دو نيم شد و در آن شب نورى از سمت حجاز در آسمان منتشر شد تا اينكه انعكاس آن به مشرق عالم رسيد و تخت هيچ پادشاهى از فرمانروايان نماند مگر اينكه صبح فرداى آن شب واژگون شده بود و در آن روز همه پادشاهان لال شده و توان سخن گفتن نداشتند، علم كاهنان و پيشگويان از بين رفت و جادوى ساحران باطل شد و هيچ پيشگويى در عرب نماند الّا اينكه از يارانش پنهان گشت و قريش در ميان اعراب بزرگ و گرانقدر شد و آن را آلُ‏اللَّه ناميدند چون در بيت‏اللَّه‏الحرام بودند.

 آمنه گفت: همانا بخدا وقتى پسرم بدنيا آمد دست بر زمين گذاشت )زمين را به دو نيم كرد( سپس سرش را به سوى آسمان بلند كرد و به آن نگاه كرد سپس نورى از من خارج شد كه همه چيز را روشن كرد و در آن روشنايى ديدم كه منادى مى‏گويد: بدرستيكه تو فرزندى بدنيا آوردى كه سرور مردم است و او را محمد مى‏نامند، آنگاه عبدالمطلب به نزد محمد)ص( آمد تا او را ببيند پس براى او سخنان آمنه را بازگو كردند و عبدالمطلب هم نوزاد را در آغوش كشيد و او را به روى سينه‏اش گرفت و گفت: حمد و ستايش مخصوص خدايى است كه اين پسر پاك و زيبا را به من عطا فرمود كه در گاهواره سرور و سيد كودكان و فرزندان است، سپس عبدالمطلب او را با اركان كعبه تبرّك نمود تا آسيبى و چشم‏زخمى به او نرسد و در آن حال اشعارى سرود.

 در بحار از واقدى نقل است كه: در آن هنگام عبدالمطلب روبروى در خانه كعبه ايستاد در حاليكه رسول‏اللَّه)ص( بر روى دستش بود چنين سرود:

 الحمدللَّه الذى أعطانى

هذا الغلام الطيّب الاردانى

 قدسا فى المهد على الغلمان

أعيذه بالبيت ذى الأركان

 حتى اربه مبلغ الغشانى

أعيذه من كل ذى شنان

من حاسد ذى طرف العينان

 در پايان خبرى كه قبلاً ذكر شد آمده كه: ابليس فريادى كشيد و شياطين را فراخواند پس آنها دور او جمع شدند و گفتند: اى سرور ما چه باعث شده كه چنين فرياد بكشى؟ ابليس گفت: اى واى بر شما نمى‏دانيد ديشب در آسمان و زمين چه روى داد، به تحقيق كه در زمين واقعه بزرگى رخ داده است كه از هنگام معراج عيسى‏بن مريم تاكنون چنين واقعه‏اى رخ نداده، بيرون برويد و ببنيد اين اتفاقى كه افتاده چيست؟ شياطين متفرّق شدند و پس از مدتى بازگشتند و جمع شدند و گفتند ما چيزى نيافتيم.

 ابليس گفت: من خود مى‏روم تا ببينم چه شده، سپس به دنيا رفته و در سراسر آن گشت تا اينكه به مكه و حرم كعبه رسيد و ديد كه ملائكه دور حرم و خانه خدا را گرفته و از آنجا محافظت مى‏كنند، ابليس رفت كه به داخل حرم برود و چون به نزديك حرم رسيد فرشتگان نگهبان بر سر او فرياد كشيدند و مانع او شدند او هم بازگشت، سپس خود را به‏صورت يك گنجشك درآورد و از سمت حرى وارد شد، جبرئيل او را ديد و به او گفت: خداوند تو را نابود سازد و لعنت خدا بر تو باد، ابليس به جبرئيل گفت: من يك سؤال از تو دارم اى جبرئيل ديشب در زمين چه اتفاقى افتاده؟ جبرئيل به او گفت: محمد، ديشب محمد پيامبر آخرالزمان به دنيا آمده، ابليس به جبرئيل گفت: آيا در او و وجودش براى من هم نصيبى يا راهى هست؟ گفت: خير، گفت: آيا در امّت او براى من راهى هست، جبرئيل گفت: بله، ابليس گفت: به همين هم راضى هستم.

 تتمّه:

 ابن بابويه در امالى از محمدبن موسى‏بن متوكل از على‏بن ابراهيم‏بن هاشم از محمدبن سنان از زيادبن منذر از ليث‏بن سعد نقل كرد كه گفت: نزد معاويه به كعب گفتم: ولادت پيامبر را چگونه يافتى؟ آيا آن وقايعى كه در تولد او رخ داد در زمان ولادت فرزندان او هم به قوع پيوست؟ آيا شما همانچه در ولادت پيامبر ديديد در زمان ولادت اولاد او نيز يافتيد؟ كعب نظاره‏اى به معاويه كرد تا ببيند او در چه حالى است، آنگاه گويى خداوند به زبان معاويه انداخت كه بگويد: بيا اى ابا اسحاق )كنيه كعب( خداوند تو را رحمت نمايد بگو چه مى‏دانى؟ كعب گفت: من هفتاد دو كتاب از كتبى كه از آسمان نازل شده مطالعه نمودم و همه صحيفه‏هاى دانيال نبى)ع( را خوانده‏ام و در همه آنها جريان ولادت پيامبر)ص( و اولادش را يافتم. همانا نام او معروف و مشهور است بدرستيكه هيچ پيامبرى بدنيا نيامده كه ملائكه هنگام ولادت او به زمين نازل شود مگر عيسى و احمد )صلوات‏اللَّه عليها( و حجابهاى بهشت براى هيچ يك از بنى آدم كنار نرفت مگر مريم مادر عيسى)ع( و آمنه مادر محمد)ص( و از علائم حمل رسول خدا)ص( اين بود كه در شبى كه هنگام وضع حمل مادرش آمنه شد منادر در آسمانهاى هفتگانه ندا داد كه: اى اهالى آسمانهاى هفتگانه بشارت باد شما را كه امشب، شب ولادت احمد است و در طبقات زمين و همه اكناف آن و حتى همه درياها همين ندا داده شد، بطوريكه در آن هنگام هيچ جنبنده‏اى كه در زمين مى‏جنبيد و هيچ پرنده‏اى كه در هوا پرواز مى‏كرد نبود مگر اينكه دانست زمان ولادت رسول‏اللَّه)ص( فرا رسيده و در بهشت در شب ولادت ايشان هفتاد هزار قصر از ياقوت سرخ و هفتاد هزار قصر از لؤلؤ و مرواريد بنا شد و گفته شد كه اينها قصرهاى ولادت هستند و بهشت تزئين و زينت شد به بهشت امر شد: عجله كن و تكان بخور و خود را زينت كن همانا پيامبر اوليا و دوستان تو متولد شد، و بهشت آن هنگام از اين خبر خنديد و تا قيامت خندان خواهد ماند.