اعتراض امام (عليه السلام) بر عمر
چون ابوبكر از دنيا رفت و خلافت را به عمر سپرد، حسين (عليه السلام) بر او اعتراض كرده پيرامون خلافت ، احتجاج فرمود.
77 - 12- طبرسى نقل كرده كه : عمر بن خطاب بر منبر رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) نشسته با مردم سخن مى گفت . در ضمن از اين آيه شريفه كه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) از خود مؤ منان به آنان سزاوارتر است ، ياد كرد حسين (عليه السلام) (كه در سنين كودكى بود) از گوشه مسجد به او خطاب كرد: ((اى دروغگو! از منبر پدرم رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) پايين بيا (اين ) منبر پدر تو نيست )).⁽¹⁹⁶⁾
عمر گفت : حسين جان ! (راست مى گويى ) منبر پدر تو است نه منبر پدر من ، چه كسى اين را به تو آموخته است ؟ پدرت على بن ابى طالب ؟!
حسين (عليه السلام) فرمود: ((اگر هم فرمان پدرم را برده باشم ، به جانم سوگند او هدايت كننده است و من ره يافته اويم . او از عصر رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) بر عهده همه مردم ، بيعت (و پيمان ولايت ) دارد. آن را جبرئيل از نزد خدا آورد و جز بى باوران به كتاب خدا آن را انكار نكنند. مردم او را با دلهاى خود شناختند ولى با زبان انكار كردند، واى بر آنان كه حق ما خاندان رسالت را انكار كنند. چگونه محمد (صلى الله عليه و آله و سلم) پيامبر خدا آنان را از شدت خشم و عذاب دردناك ملاقات كند.))⁽¹⁹⁷⁾
عمر گفت : حسين جان ! لعنت خدا باد هر كه حق پدر شما را منكر شود. (اين ) مردم (بودند كه ) ما را امير خود ساختند، ما هم پذيرفتيم . چنانچه پدرت را حاكم كرده بودند ما نيز مى پذيرفتيم .
حسين (عليه السلام) فرمود: ((پسر خطاب ! پيش از اينكه تو ابوبكر را بر خود امير كنى تا او نيز تو را - بى هيچ حجتى از پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) و بى هيچ رضايتى از آل محمد (صلى الله عليه و آله و سلم) - امير (پس از خود) كند، كدام مردم تو را امير خود كردند؟! آيا رضايت شما رضايت محمد (صلى الله عليه و آله و سلم) است ؟! و آيا رضايت آل محمد (صلى الله عليه و آله و سلم) خشم محمد (صلى الله عليه و آله و سلم) است ؟! آگاه باش اگر زبانى پا برجا در تصديق و كردارى كه مؤ منان يارى اش ‍ رسانند بود (تو به اين آسانى ها) بر آل محمد سلطه نمى يافتى كه به منبرشان برآيى و حاكم بر آنان شوى آن هم حكومت با كتابى كه در خاندان محمد (صلى الله عليه و آله و سلم) فرود آمده و تو از نكات (بلند) و سربسته و تاءويل آن جز شنيدن به گوشها، چيزى نشناسى ، نادرست و درستكار نزد تو برابر است ، پس خدا به آنگونه كه سزايى ، سزايت دهد و از بدعتى كه پديد آوردى به سختى بازجويى ات كند)).⁽¹⁹⁸⁾
راوى گويد: عمر خشمگين از منبر پايين آمد و با گروهى از يارانش تا در خانه اميرمؤ منان آمده اجازه خواست ، امام اجازه داد و او وارد شد و گفت : اى اباالحسن ! امروز از فرزندت حسين (عليه السلام) چه كه نديدم ! در مسجد رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) با صداى بلند با ما سخن مى گويد و او باش و اهل مدينه را بر من مى شوراند.
حسن (عليه السلام) فرمود: آيا كسى كه (از جانب خدا و رسول (صلى الله عليه و آله و سلم) هيچ اختيار و) حكمى ندارد بر همانند حسين (عليه السلام ) فرزند پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) بر مى جهد يا بر همكيشانش اوباش مى گويد؟! بدان كه خود جز با اوباش به حكومت نرسيدى ، پس خدا از رحمت خود دور سازد كسى را كه اوباش را بشوراند.
اميرمؤ منان (عليه السلام) فرمود: ابا محمد! آرام ! تو به اين زودى ها خشم نمى كنى و فرومايه و آشفته مزاج نيستى ، سخنم را بشنو و باشتاب سخن مگو.
عمر گفت : اى اباالحسن ! اينان (حسن و حسين (عليهما السلام )) انديشه اى جز خلافت را ندارند. اميرمؤ منان (عليه السلام) فرمود: آنان به رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) نزديك تر از آنند كه در پى آن باشند تو - اى فرزند خطاب - آنان را به حقشان راضى كن تا آنان كه پس از اين دو مى آيند از تو خشنود شوند.
عمر گفت : رضايشان در چيست ؟
فرمود: خشنودى شان در بازگشت از خطا و خوددارى از گناه با توبه كردن است .
عمر گفت : اباالحسن ! فرزندت را ادب كن تا با حاكمان كه فرمانروايان زمين اند كارى نداشته باشد!!
اميرمؤ منان فرمود: من گنهكاران را بر گناهشان و كسانى را كه بيم لغزش و هلاكتشان دارم ادب مى كنم ، اما كسى كه باباى او رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) و كيش او ادب پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) است . ادبى بهتر از آن نمى بيند تا به آن رو كند. اى فرزند خطاب ! آنان را راضى كن .
راوى گويد: عمر بيرون آمد و در بين راه با عثمان بن عفان و عبدالرحمن بن عوف برخورد كرد، عبدالرحمن پرسيد: ابا حفص ! چه كردى ؟ عمر گفت : آيا با على و شير بچه هاى او توان بحث هست ؟!
عثمان گفت : ابن خطاب ! اينان فرزندان عبدمناف اند كه پرمايه اند و ديگر مردم بى مايه . عمر (خشمگين شده ) گفت : ديگر اين سخنان فخرآميز را تكرار نكن ، از روى حماقت اين سخن را گفتى . عثمان (نيز عصبانى شده ) جامه او را گرفته پرتابش كرد و دورش ساخت و گفت : فرزند خطاب : گويا آنچه گفتم قبول ندارى ! عبدالرحمن دخالت كرده جداشان كرد و مردم پراكنده شدند.
78 - 13- شيخ طوسى ، از كثير، از زيد بن على (عليه السلام)، از امام سجاد (عليه السلام) نقل كرده كه فرمود: روز جمعه اى حسين بن على (عليه السلام) نزد عمر كه بر منبر بود آمده و به او فرمود: از منبر پدرم پايين بيا، عمر گريست ، سپس گفت : فرزندم ! راست مى گويى ، اين منبر پدر توست نه منبر پدر من ، على (عليه السلام) فرمود، (اى عمر)! به خدا سوگند (حسين (عليه السلام )) اين سخن را از من نگرفته است (سخن خود اوست .)
عمر گفت : ابا الحسن ! راست فرمودى ، من شما را متهم نمى كنم ، سپس از منبر فرود آمده ، حسين (عليه السلام) را گرفت و او را بر منبر برده كنار خود نشانيد. پس با مردم سخن گفت ، در پايان گفت : هان اى مردم ! از پيامبرتان شنيدم مى فرمود: حرمت مرا در عترت و ذريه ام نگهداريد. هر كه احترام مرا در آنان حفظ كند خدا او را حفظ خواهد فرمود. آگاه باشيد لعنت خدا بر كسى است كه مرا به خاطر آنان بيازارد. اين را سه بار تكرار فرمود.⁽¹⁹⁹⁾
79 - 14-... عبيد بن حنين گويد: حسين بن على (عليه السلام) فرمود: ((من (روزى ) نزد عمر بن خطاب كه بر منبر بود آمده بالا رفتم و به او گفتم : از منبر پدرم پائين بيا و بر منبر پدرت بالا برو. عمر گفت : پدرم منبر ندارد و مرا گرفته و نزد خود نشانيد من سنگريزه هايى داشتم كه آنها را دست به دست مى كردم ، چون از منبر پايين آمد مرا به منزل خود برد و پرسيد: آن سخن را چه كسى به تو آموخته است ؟ گفتم : بخدا سوگند كسى آن را به من نياموخته است . گفت : فرزندم ! نزد ما رفت و آمد بيشترى داشته باش ؟!))⁽²⁰⁰⁾
فرمود: روزى نزد او رفته ديدم با معاويه خلوت كرده و عبدالله بن عمر پشت در است پس (از مدتى انتظار) پسر عمر برگشت و من نيز با او برگشتم . سپس (روزى ) مرا ديد و گفت : نديدم سر به ما بزنى ؟
گفتم : من آمدم ولى شما با معاويه خلوت كرده بودى و پسرت پشت در بود، او برگشت من نيز با او برگشتم .
گفت : شما - در اذن ورود - از پسرم سزاوارترى ، آنچه بر سر ما ديده شود آن را خدا سپس شما (خاندان عصمت (عليهم السلام )) رويانده ايد.

داورى اميرمؤ منان (عليه السلام) پيرامون زن باردار
80 - 15- موفق بن احمد با سند خود از امام حسين (عليه السلام) نقل كرده كه فرمود: ((زن باردارى را (به اتهام زنا) نزد عمر بن خطاب آوردند. او از زن بازجويى كرد و زن به زنا اعتراف كرد. دستور داد تا او را سنگسار كنند، على (عليه السلام) به عمر فرمود:))⁽²⁰¹⁾ تو حق دارى زن را سنگسار كنى ، نه فرزندى كه در شكم دارد! عمر (متوجه اشتباه خود شده ) زن را آزاد كرد و گفت : زنان عالم از زادن (فرزندى ) چون على (عليه السلام) ناتوانند. اگر على (عليه السلام) نبود عمر هلاك مى شد و گفت : خدايا! مرا براى (رو به رو شدن با) هيچ مشكلى - كه على (عليه السلام) براى حل آن زنده نباشد - باقى مگذار.

پاسخ به پرسشهاى اعرابى پيرامون حج
81 - 16- مرحوم مجلسى از ابوسلمه نقل كرده كه گفت : سالى با عمر بن خطاب حج كردم چون به وادى ابطح رسيديم عربى باديه نشين بر ما رو آورده ، پرسيد: اميرمؤ منان من به قصد حج از خانه خود بيرون آمده در حالى كه محرم بودم به تخمهاى شتر مرغ دسترسى يافتم آنها را برداشته پختم و خوردم ، تكليف من چيست ؟
عمر گفت : چيزى به ذهنم نمى رسد. بنشين شايد توسط يكى از اصحاب محمد (صلى الله عليه و آله و سلم) (كه مى رسند) مشكلت حل شود. ناگاه اميرمؤ منان (عليه السلام) كه حسين (عليه السلام) از پى او بود پيش آمد. عمر گفت : اى اعرابى ! اين على بن ابى طالب (عليه السلام ) است . سؤ ال خود را از او بپرس . اعرابى برخاسته پرسش خود را مطرح كرد. على (عليه السلام) فرمود: از اين پسر بچه يعنى حسين (عليه السلام) كه نزد توست بپرس . اعرابى (ناراحت شده ) گفت : هر كدام مرا به ديگرى حواله مى دهيد؟!
مردم به او اشاره كرده (گفتند:) واى بر تو اين فرزند رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) است ، از او بپرس .
اعرابى گفت : من از خانه خود در حالى كه به احرام حج محرم بودم بيرون آمدم و همه داستان خود را باز گفت .
حسين (عليه السلام) فرمود: ((آيا شتردارى ))؟⁽²⁰²⁾ عرض كرد: بله .
فرمود: ((به تعداد تخمهايى كه شكسته اى از ماده شترها برگزين و آنها را با شترى نر آميزش ده سپس نوزادان آنها را به خانه خدا هديه كن )).⁽²⁰³⁾
عمر گفت : اى حسين ! برخى ماده شترها سقط مى كنند؟!
حسين (عليه السلام) فرمود: ((اى عمر (برخى ) تخم ها نيز فاسد مى شوند)).⁽²⁰⁴⁾
عرض كرد: راست گفتى و نيك فرمودى .
پس على (عليه السلام) برخاسته او را به سينه چسبانيد و فرمود: ((دودمانى (پاك از خاندان وحى و رسالت ) كه برخى از نسل برخى ديگرند و خدا شنوا و داناست )).⁽²⁰⁵⁾