خبر از شهادت خود
16 - 16- طبرى با سند خود از ابوصالح تمار از حذيفه نقل كرده كه گفت : از حسين بن على (عليه السلام) شنيدم مى فرمود: ((به خدا سوگند سركشان بنى اميه بر كشتن من فراهم آيند و پيشاپيش آنان عمر سعد خواهد بود))⁽⁴⁰⁾ او اين سخن را در عصر پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) (و دوران خردسالى خود) فرمود. من از او پرسيدم : آيا اين خبر را از رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) شنيدى ؟ فرمود: نه ، پس خدمت پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) رسيدم و او را از اين خبر آگاه كردم . حضرت (صلى الله عليه و آله و سلم) فرمود: ((علم من علم اوست ، و علم او علم من است و ما از حوادث ، پيش از آنكه رخ دهند آگاهيم )).

خبر دادن پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) از شهادت حسين (عليه السلام).
17 - 17- صاحب ذخائر الافهام از عبدالله بن داود، از راويان موثق ، از ابن عباس نقل كرده كه گفت : يك روز در مسجد النبى (صلى الله عليه و آله و سلم) نماز صبح را با رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) خوانديم ، پس از تعقيبات نماز، رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) روى مبارك خود را كه همچون ماه تمام مى درخشيد به سوى ما نموده ، در حالى كه به محراب خود تكيه داشت با سخنان شگفت انگيزى ما را موعظه مى فرمود و به بهشت ترغيب نموده از آتش بر حذر مى داشت ، ما هم با سخنان او خوشحال و شادمان بوديم . در اين حال پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) سر خود را بالا آورد و چهره اش (از شادى ) درخشيد، نگاه كرديم ديديم حسن و حسين - در حاليكه حسن با دست راست دست چپ حسين را گرفته بود - به سوى او پيش آمده مى گويند: ((چه كسى همانند ماست ، در حاليكه خدا جد ما را شريفترين اهل آسمانها و زمين ، پدر ما را بهترين اهل مشرق و مغرب ، مادر ما را سرور همه زنان عالم ، مادر بزرگ ما را مادر همه اهل ايمان و ما را سرور جوانان اهل بهشت قرار داده است ))؟⁽⁴¹⁾
با شنيدن و ديدن اين صحنه ، شادى ما فزونى يافت . هر يك به ديگرى بر ولايت آنان و برائت از دشمنانشان تهنيت مى گفتيم . پس به رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) نگريسته ، ديديم اشك برگونه هايش جارى است با خود گفتيم : سبحان الله اكنون وقت شادى است ، چرا رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) مى گريد؟ خواستيم از او بپرسيم ، او خود (رو به حسنين (عليهما السلام ) نموده ) فرمود: فرزندانم ! بخاطر اهانت و آزار (و مصائبى ) كه پس از من مى بينيد خدا مرا صبر دهد. و گريه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) فزونى يافت . در اين هنگام آن دو را به سوى خود خوانده بر دامن خود نشانيد، حسن را بر زانوى راست و حسين را بر زانوى چپ خود نشانده فرمود: پدرم فداى پدر شما، و مادرم فداى مادر شما، و لبان حسن را بوسه زد و مدتى طولانى او را بوئيد، و گلوى حسين را بوسه زد و مدتى طولانى او را بوييد، باز اشكهايش فرو ريخت و منقلب شد، ما هم - بى آنكه به راز مطلب پى برده باشيم - از گريه او منقلب شديم . چيزى نگذشته بود كه حسين (عليه السلام) برخاسته گريان و غمين به سوى مادرش رهسپار شد. وقتى كه به حضور مادر خود رفت و او حسين را گريان ديد، برخاسته اشك او را پاك كرد و در حاليكه از گريه او گريان شده ، او را آرامش مى داد، مى فرمود: نور ديده ام ، ميوه دلم ! چرا گريه مى كنى ؟ خدا چشم تو را نگرياند، اى بازمانده قلبم ، تو را چه شده است ؟ عرض كرد: ((مادر جان ، خير است چيزى نيست )).⁽⁴²⁾ فرمود: تو را به آن حقى كه بر تو دارم و به حق جد و پدر خود بگو ببينم چه شده است ؟
عرض كرد: ((مادرجان ! (گويا) جدم به علت رفت و آمد زيادم از من رنجيده است )).⁽⁴³⁾ فرمود فدايت شوم ، چرا؟ عرض كرد: ((مادرجان من و برادرم خدمت جد خود رفتيم تا او را زيارت كنيم ، در مسجد در حاليكه پدرم بود و ياران پيامبر دور او نشسته بودند، به خدمتش رسيديم . او حسن را طلبيد و بر زانوى راست خود نشاند و مرا طلبيد و بر زانوى چپ خود نشاند. پس به اين قانع نشد تا اينكه دهان و لبان حسن را بوسيد و مدتى طولانى بوييد. اما دهان (و لبان ) مرا نبوسيد و بر گلويم بوسه زد. اگر او مرا دوست داشت و از من بدش نمى آمد، بايد مرا مثل برادرم مى بوسيد، تو (بيا) دهان مرا ببوى ، آيا در دهان من بوى بدى است كه دوست ندارد.))
زهرا (على ⁽⁴⁴⁾ها السلام ) فرمود: نه عزيزم ، به خداى بزرگ سوگند، در دل رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) ذره اى از تو ناراحتى نيست . عرض ‍ كرد: ((پس چرا با من همچون برادرم رفتار نكرد))⁽⁴⁵⁾؟ فرمود: فرزندم ! بارها از جدت شنيده ام كه مى فرمود: حسين از من است و من از اويم ، آگاه باشيد هر كه حسين را بيازارد مرا آزرده است . فرزندم ! آيا ياد نمى آورى آن هنگامى را كه تو و حسن پيش روى او با هم كشتى گرفته بوديد، او حسن را تشويق مى كرد و مى فرمود: حسن ! محكم تر، قوى تر، من عرض كردم . پدرجان ! چگونه بزرگتر را بر كوچك تر مى شورانى ؟ فرمود: دخترم ! اين جبرئيل است كه دارد حسين را تشويق مى كند و مى شوراند، و من هم حسن را، فرزندم ! روزى جد تو به منزل ما گذر كرد. تو در گهواره گريه مى كردى . وقتى داخل شد فرمود: فاطمه ! او را آرام كن ، آيا نمى دانى گريه او مرا آزرده مى سازد؟ آيا نمى دانى گريه او ملائكه را آزار مى دهد؟ و بارها فرموده است : خدايا! من حسين را دوست مى دارم ، و هر كه او را دوست دارد نيز دوست مى دارم ، با اين حال چگونه مى گويى تو را دوست ندارد؟ اكنون خدمت پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) برويم (ببينيم ماجرا چه بوده است )، پس دست حسين را گرفته دامن كشان تا درب مسجد آمد. فاطمه (عليها السلام ) به جز پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) و على (عليه السلام) را نديد، همين كه پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) او را ديد از ته دل آهى كشيد و با دلشكستگى آن قدر گريست كه اشك بر گونه ها جارى و آستينهايش تر شد.
عرض كرد: پدرجان ! سلام بر شما. فرمود: اى فاطمه ! سلام و رحمت و بركات خدا بر تو باد.
عرض كرد: سرورم ! خاطر حسينم را چگونه شكستى ؟ آيا نفرموده اى كه او گل آرام بخش من است ؟ آيا نفرموده اى كه او زينت آسمانها و زمين است ؟
فرمود: چرا دخترم ! اينها را گفته ام . عرض كرد: خوب ، چرا او را همانند برادرش حسن نبوسيدى ؟ او گريان نزد من آمده است . تلاش كرده ام تا او را آرام كنم ولى آرام نمى شود. فرمود: دخترم ! اين رازى دارد كه مى ترسم اگر بشنوى زندگيت پريشان و دلت شكسته شود. عرض كرد: پدرجان ! تو را به حقى كه (بر ما) دارى آن را از من پنهان مدار، پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) گريست و فرمود: هر آينه ما از آن خداييم و به سوى او باز مى گرديم ، دخترم ، فاطمه جان ! اكنون اين برادرم جبرئيل است كه از خداى بزرگوار به من خبر مى دهد. سرانجام ، حسن (عليه السلام) با زهرى كه همسرش دختر اشعث به او مى خوراند از دنيا رحلت مى كند. از اين رو من لبان او را كه محل تماس با زهر است بوسيدم و بوييدم . حسين (عليه السلام) نيز با شمشير شمر سرش از تن جدا مى شود و به شهادت مى رسد. از اين رو من گلوى او را كه محل تماس شمشير است بوسيدم و بوييدم .

ما در بهشت در يك منزل و يك درجه هستيم
18 - 18- سليم بن قيس از على بن ابى طالب (عليه السلام) و سلمان و ابوذر و مقداد، و نيز از ابوسعيد خدرى نقل كرده است : روزى رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) بر دختر خود فاطمه زهرا (عليها السلام ) وارد شد در حاليكه فاطمه زير ديگى را آتش مى افروخت تا براى اهل خانه خود غذايى بپزد. على (عليه السلام) در گوشه اى خوابيده بود، حسن (عليه السلام) و حسين (عليه السلام) نيز در كنار او خفته بودند، رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) نشسته با دختر خود مشغول صحبت شد. فاطمه (عليها السلام ) كه خدمتكارى نداشت زير ديگ را روشن مى كرد. در اين هنگام حسن (عليه السلام) از خواب بيدار شده خدمت پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) آمد و عرض كرد: باباجان ! آب مى خواهم . پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) او را در آغوش كشيد. سپس ‍ برخاست و به سوى شتر شيرده خود آمده با دست خود آنرا دوشيد آنگاه كاسه شير (تازه ) را - كه (هنوز) كف (هنگام دوشيدن ) بر روى آن بود - آورد تا به حسن (عليه السلام) بياشامد. پس حسين (عليه السلام) بيدار شده عرض كرد: ((باباجان ! آب مى خواهم ))⁽⁴⁶⁾. پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) فرمود: فرزندم ! برادرت كه از تو بزرگتر است (پيش از تو) آب خواسته است . حسين (عليه السلام) عرض كرد: ((بايد مرا پيش از او سيراب فرمايى ))⁽⁴⁷⁾. پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) با نرمى و مهربانى از او مى خواست تا بگذارد (ابتدا) برادرش حسن بياشامد ولى او نمى پذيرفت . فاطمه (عليها السلام ) عرض كرد: پدرجان ! گويا حسن را بيشتر دوست دارى ؟ فرمود: او را بيشتر دوست ندارم ، هر دو نزد من برابرند جز اينكه حسن اول بار آب طلبيده است . من و تو و آنان و اين كه در خواب است همگى در بهشت در يكجا و يك درجه قرار داريم . راوى گويد: اين در حالى بود كه هنوز على (عليه السلام) خواب بود و خبر از اين ماجرا نداشت .

پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) او را بر دوش مى گيرد
19 - 19- خوارزمى با سند خود از ابورافع نقل كرده كه گفت : من با حسين (عليه السلام) در ايام كودكى او بازى ((سنگ پرانى )) مى كرديم ، هرگاه سنگ من به هدف مى خورد به او مى گفتم : مرا بر پشت خود سوار كن او مى گفت : ((آيا مى خواهى بر كسى كه رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) او را بر دوش مى گيرد سوار شوى ))؟⁽⁴⁸⁾ پس من او را رها مى كردم . و هرگاه سنگ او به هدف مى خورد، مى گفتم تو را سوار نمى كنم چنانكه مرا سوار نكردى ، مى گفت : ((آيا دوست ندارى بدنى را كه رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) بدوش مى كشد سوار كنى ))؟⁽⁴⁹⁾ پس من او را سوار مى كردم .
20 - 20- ابن عساكر با سند خود، از سليمان بن شداد نقل كرده كه گفت : من با امام حسين (عليه السلام) در ايام كودكى بازى ((سنگ پرانى )) مى كرديم ، هرگاه سنگ من به هدف مى خورد او به من مى گفت : ((آيا رواست كه بردوش پاره تن رسول خدا سوار شوى ))؟!⁽⁵⁰⁾ و هرگاه سنگ او به هدف مى خورد مى گفت : ((آيا خدا را سپاس نمى گويى كه پاره تن رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) را بر دوش خود مى گيرى ))؟!⁽⁵¹⁾

شما از منيد و من از شمايم
21 - 21- همدانى با سند خود، از ليث بن ابى سليم نقل كرده كه گفت : على (عليه السلام) و فاطمه (عليها السلام ) و حسن (عليه السلام ) و حسين (عليه السلام) كه درود و رحمت ويژه خداوندى بر آنان باد - محضر پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم) آمدند، هر يك مى فرمود: ((من نزد رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) محبوبترم ))،⁽⁵²⁾ پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) فاطمه (عليها السلام ) را پيش روى خود، و على (عليه السلام) را پشت سر خود، و حسن (عليه السلام) را جانب راست خود، و حسين (عليه السلام) را جانب چپ خود نگهداشته فرمود: شما از منيد و من از شمايم .