باب 6: غيبت موسى عليه السلام‏

باب 6: فى غيبة موسى (ع)

و أما غيبة موسى النبى (ع) فإنه:

1 - حدثنا الحسين بن أحمد بن إدريس رضى الله عنه قال حدثنا أبى قال حدثنا أبو سعيد سهل بن زياد الأدمى الرازى قال حدثنا محمد بن آدم النسائى‏ ⁽⁶⁵⁾عن أبيه آدم بن أبى إياس قال حدثنا المبارك بن فضالة عن سعيد بن جبير عن سيد العابدين على بن الحسين عن أبيه سيد الشهداء الحسين بن على عن أبيه سيد الوصيين أمير المؤمنين على بن أبى طالب ص قال قال رسول الله ص لما حضرت يوسف (ع) الوفاة جمع شيعته و أهل بيته فحمد الله و أثنى عليه ثم حدثهم بشدة تنالهم يقتل فيها الرجال و تشق بطون الحبالى و تذبح الأطفال حتى يظهر الله الحق فى القائم من ولد لاوى بن يعقوب و هو رجل أسمر طوال و نعته لهم بنعته فتمسكوا بذلك و وقعت الغيبة و الشدة على بنى إسرائيل و هم منتظرون قيام القائم أربع مائة سنة حتى إذا بشروا بولادته و رأوا علامات ظهوره و اشتدت عليهم البلوى و حمل عليهم بالخشب و الحجارة و طلب الفقيه الذى كانوا يستريحون إلى أحاديثه فاستتر و راسلوه فقالوا كنا مع الشدة نستريح إلى حديثك فخرج بهم إلى بعض الصحارى و جلس يحدثهم حديث القائم و نعته و قرب الأمر و كانت ليلة قمراء فبينا هم كذلك إذ طلع عليهم موسى (ع) و كان فى ذلك الوقت حديث السن و قد خرج من دار فرعون يظهر النزهة فعدل عن موكبه و أقبل إليهم و تحته بغلة و عليه طيلسان خز فلما رآه الفقيه عرفه بالنعت فقام إليه و انكب على قدميه فقبلهما ثم قال الحمد لله الذى لم يمتنى حتى أرانيك فلما رأى الشيعة ذلك علموا أنه صاحبهم فأكبوا على الأرض شكرا لله عز و جل فلم يزدهم على أن قال أرجو أن يعجل الله فرجكم ثم غاب بعد ذلك و خرج إلى مدينة مدين فأقام عند شعيب ما أقام فكانت الغيبة الثانية أشد عليهم من الأولى و كانت نيفا و خمسين سنة و اشتدت البلوى عليهم و استتر الفقيه فبعثوا إليه أنه لا صبر لنا على استتارك عنا فخرج إلى بعض الصحارى و استدعاهم و طيب نفوسهم و أعلمهم أن الله عز و جل أوحى إليه أنه مفرج عنهم بعد أربعين سنة فقالوا بأجمعهم الحمد لله فأوحى الله عز و جل إليه قل لهم قد جعلتها ثلاثين سنة لقولهم الحمد لله فقالوا كل نعمة فمن الله فأوحى الله إليه قل لهم قد جعلتها عشرين سنة فقالوا لا يأتى‏بالخير إلا الله فأوحى الله إليه قل لهم قد جعلتها عشرا فقالوا لا يصرف السوء إلا الله فأوحى الله إليه قل لهم لا تبرحوا فقد أذنت لكم فى فرجكم فبينا هم كذلك إذ طلع موسى (ع) راكبا حمارا فأراد الفقيه أن يعرف الشيعة ما يستبصرون به فيه و جاء موسى حتى وقف عليهم فسلم عليهم فقال له الفقيه ما اسمك فقال موسى قال ابن من قال ابن عمران قال ابن من قال ابن قاهث بن لاوى بن يعقوب قال بما ذا جئت قال جئت بالرسالة من عند الله عز و جل فقام إليه فقبل يده ثم جلس بينهم فطيب نفوسهم و أمرهم أمره ثم فرقهم فكان بين ذلك الوقت و بين فرجهم بغرق فرعون أربعون سنة.

1- امير المؤمنين عليه السلام از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم روايت كند كه فرمود: وقتى وفات يوسف عليه السلام فرارسيد شيعيان و خاندان خود را جمع كرد و حمد و ثناى الهى به جاى آورد و سپس به آنها گفت: سختى شديدى به آنها خواهد رسيد كه در آن مردانشان را بكشند و شكم زنان باردارشان را پاره كنند و كودكانشان را سر ببرند تا آنگاه كه خداوند حق را در قائم كه از فرزندان لاوى بن يعقوب است ظاهر سازد و او مردى گندمگون و بلند قامت است و صفات او را بر شمرد، پس ايشان به آن وصيت متمسك شدند و غيبت و شدت بر بنى اسرائيل واقع شد و آنها مدت چهارصد سال منتظر قيام قائم بودند تا آنكه ولادت او را بشارت دادند و علامات ظهورش را مشاهده كردند و سختى آنها شدت يافت و با سنگ و چوب به ايشان حمله كردند و فقيهى كه به احاديث او آرامش مى‏يافتند تحت تعقيب قرار گرفت و او مخفى شد و با او نامه نگارى كردند و گفتند: ما در گرفتاريها به كلام تو آرامش مى‏يافتيم، پس آن فقيه ايشان را به بيابانها برد و نشست و با آنها حديث قائم و صفات او و نزديكى ظهور او را مى‏گفت و آن شب شبى مهتاب بود و در اين ميانه موسى عليه السلام درآمد و در اين هنگام او نوجوان بود و از سراى فرعون به پشت گردشگاه آمد و از موكب خود كناره گرفت و در حالى كه سوار بر قاطرى بود و طيلسان خزى بر دوش داشت به نزد ايشان آمد، چون آن فقيه او را بديد، از صفاتش او را شناخت، برخاست و بر قدوم او افتاد و بر آن بوسه داد و گفت: سپاس خدايى را كه مرا از دنيا نبرد تا آنكه تو را به من نشان داد و چون پيروانش چنين دانستند كه او صاحب ايشان است و به شكرانه خداى تعالى بر زمين افتادند و موسى عليه السلام جز اين نگفت كه اميدوارم خداوند در فرج شما تعجيل كند و بعد از آن غايب شد و به شهر مدين رفت و آن ساليان را نزد شعيب مقام كرد و اين غيبت دوم از غيبت اولى بر آنها سخت‏تر بود و آن پنجاه و چند سال مقدر گشت، و گرفتارى آنها شدت گرفت و آن فقيه نيز خود را مخفى ساخت و كسى را به نزد او فرستادند و گفتند ما بر استتار تو شكيبايى نداريم، پس به بيابانى بيرون شد و آنها را خواست و آنها را خوشدل ساخت و به آنها اعلام كرد كه خداى تعالى به او وحى كرده است كه پس از چهل سال فرج ايشان را خواهد رسانيد همگى گفتند: الحمدلله و خداى تعالى وحى فرمود كه به ايشان بگو بخاطر الحمدلله كه بر زبان جارى كرديد آن را به سى سال تقليل دادم، گفتند: كل نعمه فمن الله، هر نعمتى از جانب خداوند است، وحى آمد كه به آنها بگو آن را بيست سال كاهش دادم، گفتند: لا يأتى بالخير الا الله اين خداست كه خير جارى مى‏كند، وحى آمد كه به آنها بگو آن را به ده سال كاستم، گفتند: لا يصرف السوء الا الله اين خداوند است كه بدى را دور مى‏سازد و خداوند به آن فقيه وحى كرد كه به ايشان بگو: از جاى خود حركت نكنيد كه اذن فرج شما را دادم، در اين ميان موسى عليه السلام در حالى كه سوار بر حمارى بود ظاهر شد و آن فقيه خواست او را به شيعيان معرفى كرده و موجبات استبصار آنها را فراهم سازد موسى آمد و فقيه پرسيد فرزند كه هستى؟ گفت: فرزند عمران، گفت: او فرزند كيست؟ گفت: فرزند قاهث فرزند لاوى فرزند يعقوب، گفت: چه آورده‏اى؟ گفت: رسالت از جانب خداى تعالى. آن فقيه برخاست و به دست موسى بوسه داد سپس در ميان ايشان نشست و آنها را خوشدل ساخت و دستورات موسى را به ايشان ابلاغ كرد و سپس ايشان را متفرق ساخت و از اين زمان تا فرج ايشان كه به غرق فرعون حاصل شد، چهل سال فاصله بود.

2- حدثنا أبى و محمد بن الحسن بن أحمد بن الوليد رضى الله عنهما قالا حدثنا سعد بن عبد الله و عبد الله بن جعفر الحميرى و محمد بن يحيى العطار و أحمد بن إدريس جميعا قالوا حدثنا أحمد بن محمد بن عيسى عن أحمد بن محمد بن أبى نصر البزنطى عن أبان بن عثمان عن محمد الحلبى‏عن أبى عبد الله (ع) قال إن يوسف بن يعقوب ص حين حضرته الوفاة جمع آل يعقوب و هم ثمانون رجلا فقال إن هؤلاء القبط سيظهرون عليكم و يسومونكم سوء العذاب و إنما ينجيكم الله من أيديهم برجل من ولد لاوى‏بن يعقوب اسمه موسى بن عمران (ع) غلام طوال جعد آدم فجعل الرجل من بنى إسرائيل يسمى ابنه عمران و يسمى عمران ابنه موسى.

2- محمد حلبى از امام صادق عليه السلام روايت كند كه فرمود: چون وفات يوسف بن يعقوب فرا رسيد خاندان يعقوب را كه بالغ بر هشتاد نفر بودند گرد آورد و گفت: اين قبطيان به زودى بر شما پيروز شده و بدترين عذاب را به شما بچشانند و خداوند نجات شما را به دست مردى از فرزندان لاوى بن يعقوب كه نامش موسى بن عمران است، قرار داده است، او جوانى بلند قامت با گيسوانى مجعد و گندمگون است و هر مردى از بنى اسرائيل نام فرزندش را عمران مى‏نهاد و عمران نيز نام فرزندش را موسى مى‏گذاشت.

فذكر أبان بن عثمان عن أبى الحسين عن أبى بصير عن أبى جعفر (ع) أنه قال ما خرج موسى حتى خرج قبله خمسون كذابا من بنى إسرائيل كلهم يدعى أنه موسى بن عمران.

و أبى بصير از امام باقر عليه السلام روايت كند كه فرمود: موسى قيام نكرد مگر آنكه پنجاه دروغگو در بنى اسرائيل ظاهر شدند و همه مدعى بودند كه موسى بن عمرانند.

فبلغ فرعون أنهم يرجفون به و يطلبون هذا الغلام و قال له كهنته و سحرته إن هلاك دينك و قومك على يدى هذا الغلام الذى يولد العام من بنى إسرائيل فوضع القوابل على النساء و قال لا يولد العام ولد إلا ذبح و وضع على أم موسى قابلة فلما رأى ذلك بنو إسرائيل قالوا إذا ذبح الغلمان و استحيى‏النساء هلكنا فلم نبق فتعالوا لا نقرب النساء فقال عمران أبو موسى ع بل باشروهن فإن أمر الله واقع و لو كره المشركون اللهم من حرمه فإنى لا أحرمه و من تركه فإنى لا أتركه و وقع على أم موسى فحملت فوضع على أم موسى قابلة تحرسها فإذا قامت قامت و إذا قعدت قعدت فلما حملته أمه وقعت عليها المحبة و كذلك حجج الله على خلقه فقالت لها القابلة ما لك يا بنية تصفرين و تذوبين قالت لا تلومينى فإنى إذا ولدت أخذ ولدى فذبح قالت لا تحزنى فإنى سوف أكتم عليك فلم تصدقها فلما أن ولدت التفتت إليها و هى مقبلة فقالت ما شاء الله فقالت لها أ لم أقل إنى سوف أكتم عليك ثم حملته فأدخلته المخدع و أصلحت أمره ثم خرجت إلى الحرس فقالت انصرفوا و كانوا على الباب فإنما خرج دم منقطع فانصرفوا فأرضعته فلما خافت عليه الصوت أوحى الله إليها أن اعملى التابوت ثم اجعليه فيه ثم أخرجيه ليلا فاطرحيه فى نيل مصر فوضعته فى التابوت ثم دفعته فى اليم فجعل يرجع إليها و جعلت تدفعه فى الغمر و أن الريح ضربته فانطلقت به فلما رأته قد ذهب به الماء همت أن تصيح فربط الله على قلبها.

پس خبر به فرعون رسيد كه بنى اسرائيل مستغرق در اخبار وى اند و او را مى‏جويند و كاهنان و جادوگرانش به وى گفتند: نابودى دين و قوم تو به دست كودكى است كه از بنى اسرائيل در اين سال متولد مى‏شود. فرعون بر زنان آنها قابله‏ها گماشت و گفت: هر فرزندى كه در اين سال متولد شود سرش بريده خواهد شد و يك قابله هم بر مادر موسى گماشت و چون بنى اسرائيل چنين ديدند، گفتند: اگر پسران بكشد و زنان را نگاه دارد، نابود شويم و باقى نمانيم، بيائيد قرار بگذاريم كه با زنان نزديكى نكنيم. اما عمران پدر موسى عليه السلام گفت: با آنها آميزش كنيد كه كار خدايى - گر چه مشركان كراهت داشته باشند - واقع خواهد شد، بار خدايا هر كه آن را حرام بداند من حرام نمى‏دانم و هر كه آن را ترك كند من ترك نخواهم كرد و با مادر موسى آميزش كرد و او باردار شد و قابله‏اى بر مادر موسى گمارد كه او را محافظت كند و با او بر مى‏خاست و با او مى‏نشست و چون مادر موسى به وى باردار شد محبت وى بر دلش افتاد و حجتهاى خدا بر خلق چنين‏اند، قابله به وى گفت: اى دختر جان! چرا رنگت زرد و تنت آب مى‏شود، گفت: مرا ملامت مكن كه چون وضع حمل كنم او را گرفته و سرش را از تنش جدا كنند. گفت: غم مخور كه من راز تو را مكتوم مى‏دارم، اما مادر موسى باور نكرد، و چون فرزند را به دنيا آورد به قابله كه بدو روى آورده بود التفات كرد و گفت: هر چه كه خدا بخواهد! قابله گفت: نگفتم كه رازت را كتمان مى‏كنم، سپس فرزند را برداشته و او را به پستو برد و به اصلاح امر او پرداخت، بعد از آن به نزد نگهبانان رفت و به آنها كه دم در ايستاده بودند گفت: برگرديد كه خون منقطعى خارج شد و آنان نيز برگشتند و مادر بدو شير داد و چون از صداى گريه او ترسيد كه مبادا به وجود او پى برند، خداوند به او وحى كرد كه يك تابوتى بسازد و فرزند را درون آن قرار دهد و شبانه آنرا ببرد و به رودخانه نيل مصر بيفكند، او نيز موسى را در تابوت نهاده و به دريا انداخت، اما تابوت به نزد مادر بر مى‏گشت و او نيز آن را به دم موج مى‏داد تا آنكه باد بر آن وزيد و در دريا روان ساخت، همين كه مادر ديد فرزندش را آب مى‏برد خواست فريادى كشد، اما خداى تعالى قلبش را آرام ساخت.

قال: و كانت المرأة الصالحة امرأة فرعون و هى من بنى إسرائيل قالت لفرعون إنها أيام الربيع فأخرجنى و اضرب لى قبة على شط النيل حتى أتنزه هذه الأيام فضربت لها قبة على شط النيل إذ أقبل التابوت يريدها فقالت هل ترون ما أرى على الماء قالوا إى و الله يا سيدتنا إنا لنرى شيئا فلما دنا منها ثارت إلى الماء فتناولته بيدها و كاد الماء يغمرها حتى تصايحوا عليها فجذبته و أخرجته من الماء فأخذته فوضعته فى حجرها فإذا هو غلام أجمل الناس و أسترهم فوقعت عليه منها محبة فوضعته فى حجرها و قالت هذا ابنى فقالوا إى و الله يا سيدتنا و الله ما لك ولد و لا للملك فاتخذى هذا ولدا فقامت إلى فرعون و قالت إنى أصبت غلاما طيبا حلوا نتخذه ولدا فيكون قرة عين لى و لك فلا تقتله قال و من أين هذا الغلام قالت و الله ما أدرى إلا أن الماء جاء به فلم تزل به حتى رضى فلما سمع الناس أن الملك قد تبنى ابنا لم يبق أحد من رءوس من كان مع فرعون إلا بعث إليه امرأته لتكون له ظئرا أو تحضنه فأبى أن يأخذ من امرأة منهن ثديا قالت امرأة فرعون اطلبوا لابنى‏ظئرا و لا تحقروا أحدا فجعل لا يقبل من امرأة منهن فقالت أم موسى لأخته قصيه انظرى أ ترين له أثرا فانطلقت حتى أتت باب الملك فقالت قد بلغنى أنكم تطلبون ظئرا و هاهنا امرأة صالحة تأخذ ولدكم و تكفله لكم فقالت أدخلوها فلما دخلت قالت لها امرأة فرعون ممن أنت قالت من بنى‏إسرائيل قالت اذهبى يا بنية فليس لنا فيك حاجة فقلن لها النساء انظرى‏عافاك الله يقبل أو لا يقبل فقالت امرأة فرعون أ رأيتم لو قبل هل يرضى فرعون أن يكون الغلام من بنى إسرائيل و المرأة من بنى إسرائيل يعنى الظئر فلا يرضى قلن فانظرى يقبل أو لا يقبل قالت امرأة فرعون فاذهبى‏فادعيها فجاءت إلى أمها و قالت إن امرأة الملك تدعوك فدخلت عليها فدفع إليها موسى فوضعته فى حجرها ثم ألقمته ثديها فازدحم اللبن فى حلقه فلما رأت امرأة فرعون أن ابنها قد قبل قامت إلى فرعون فقالت إنى‏قد أصبت لابنى ظئرا و قد قبل منها فقال ممن هى قالت من بنى إسرائيل قال فرعون هذا مما لا يكون أبدا الغلام من بنى إسرائيل و الظئر من بنى‏إسرائيل فلم تزل تكلمه فيه و تقول ما تخاف من هذا الغلام إنما هو ابنك ينشأ فى حجرك حتى قلبته عن رأيه و رضى.

فرمود: زن فرعون زنى صالحه و از بنى اسرائيل بود، به فرعون گفت: اكنون ايام بهار است، مرا از اين قصر بيرون بر و بر كنار شط نيل خيمه‏اى بزن تا در اين ايام تفريح تفرجى كرده باشم. در كنار شط نيل چادرى براى او زدند و بناگاه تابوت به طرف او پيش آمد. گفت: آيا شما هم بر روى آب آنچه را كه من مى‏بينم مى‏بينيد؟ گفتند: اى ملكه! به خدا سوگند ما هم مى‏بينيم و وقتى نزديك شد خود را به آب انداخت و با دست خود آن را گرفت و نزديك بود كه در آب غرق شود تا جايى كه فرياد از نهاد همه برخاست، آن را گرفت و از آب بيرون آورد و بر دامن خود گذاشت و يكباره ديد كه بچه‏اى است زيبا و خوشرو و محبتش بر دل او افتاد، او را در دامن گرفت و گفت: اين پسر من است! گفتند: اى والله! چه نيكو گفتى، تو و پادشاه مصر فرزندى نداريد، پس او را فرزند خود بگيريد، برخاست و به نزد فرعون آمد و گفت: من به پسر بچه پاكيزه و شيرينى رسيدم، او را فرزند خود بگيريم كه مايه روشنى چشم من و تو خواهد بود و مبادا كه او را بكشى! گفت اين بچه از كجا آمده است؟ گفت نمى‏دانم، جز اينكه آب او را آورده است، و آنقدر گفت و گفت تا فرعون راضى شد. وقتى كه مردم شنيدند پادشاه بچه‏اى را به فرزندى گرفته است، هر يك از سرانى كه با فرعون بودند همسرش را فرستاد تا به آن بچه شير دهد و دايه او باشد، اما آن بچه پستان هيچيك را نگرفت، زن فرعون گفت: براى فرزندم دايه‏اى بجوئيد و هيچ زنى را حقير نشمريد و موسى هيچ زنى را نپذيرفت و مادر موسى به خواهر وى گفت: به دنبال او برو ببين اثرى از او مى‏بينى؟ او رفت به در خانه پادشاه رسيد و گفت: شنيده‏ام كه شما به دنبال دايه‏ايد در اينجا يك زن پاكدامنى هست كه فرزند شما را مى‏گيرد و براى شما كفالت مى‏كند. زن فرعون گفت: او را داخل كنيد، وقتى كه وارد شد زن فرعون پرسيد: از كدام خاندانى؟ گفت: از بنى اسرائيل، گفت: اى دخترك برو كه به تو نيازى نداريم. زنان گفتند: خدايت عافيت دهد! ببين بچه او را مى‏پذيرد يا نه؟ زن فرعون گفت: بنگريد اگر پذيرفت آيا فرعون راضى مى‏شود كه بچه از بنى اسرائيل و دايه نيز از بنى اسرائيل باشد؟ او هرگز راضى نخواهد شد. گفتند: حالا ببين كه مى‏پذيرد يا نه؟ زن فرعون گفت: اى دختر برو و بگو بيايد. و او به نزد مادرش آمد و گفت: زن پادشاه تو را خوانده است و او آمد و موسى را بدو دادند او موسى را در دامن خود نهاد و پستان در دهانش گذاشت و شير به حلق او سرازير شد. وقتى كه همسر فرعون ديد كه او دايه‏اى را پذيرفته است برخاست و به نزد فرعون آمد و گفت: براى فرزندم دايه‏اى يافته‏ام كه او را پذيرفته است. گفت: از كدام خاندان است؟ گفت: از بنى اسرائيل! فرعون گفت: امكان ندارد، بچه از بنى اسرائيل و دايه از بنى اسرائيل! اما زن فرعون اصرار كرد و گفت: آيا از اين بچه مى‏ترسى؟ او پسر توست، در دامن تو پرورش مى‏يابد، تا آنجا كه فرعون را از رأيش برگردانيده و او بدين كار رضا داد.

فنشأ موسى (ع) فى آل فرعون و كتمت أمه خبره و أخته و القابلة حتى هلكت أمه و القابلة التى قبلته فنشأ (ع) لا يعلم به بنو إسرائيل قال و كانت بنو إسرائيل تطلبه و تسأل عنه فيعمى عليهم خبره قال فبلغ فرعون أنهم يطلبونه و يسألون عنه فأرسل إليهم فزاد فى العذاب عليهم و فرق بينهم و نهاهم عن الإخبار به و السؤال عنه قال فخرجت بنو إسرائيل ذات ليلة مقمرة إلى شيخ لهم عنده علم فقالوا قد كنا نستريح إلى الأحاديث فحتى متى و إلى متى نحن فى هذا البلاء قال و الله إنكم لا تزالون فيه حتى يجى‏ء الله تعالى ذكره بغلام من ولد لاوى بن يعقوب اسمه موسى بن عمران غلام طوال جعد فبينما هم كذلك إذ أقبل موسى يسير على بغلة حتى وقف عليهم فرفع الشيخ رأسه فعرفه بالصفة فقال له ما اسمك يرحمك الله قال موسى قال ابن من قال ابن عمران قال فوثب إليه الشيخ فأخذ بيده فقبلها و ثاروا إلى رجله فقبلوها فعرفهم و عرفوه و اتخذ شيعة.

موسى در ميان خاندان فرعون پرورش يافت و مادر و خواهرش و آن قابله نيز درباره او چيزى اظهار نكردند تا آنكه مادر و آن قابله در گذشتند و موسى پرورش يافت و بنى اسرائيل هيچ اطلاعى از او نداشتند. فرمود: بنى‏اسرائيل در جستجوى او بودند و از او پرسش مى‏كردند، اما هيچ خبرى از او نداشتند. به فرعون گفتند كه بنى‏اسرائيل در طلب اوست و از او پرسش مى‏كند او هم به دنبال ايشان فرستاد و بر عذاب آنها افزود و بين آنها جدائى انداخت و از خبر گرفتن از موسى و پرسش درباره او بازداشت. فرمود: شبى مهتابى بنى‏اسرائيل نزد يكى از مشايخ خود كه دانشمند بود گرد آمده و گفتند: ما به ذكر احاديث آرامش مى‏يابيم، تا كى و تا چند در اين بلا باشيم؟ او گفت: به خدا در اين رنج خواهيد بود تا خداى تعالى پسرى از فرزندان لاوى بن يعقوب را كه نامش موسى بن - عمران است ظاهر سازد. او نوجوانى بلند بالا با گيسوانى مجعد است در همين گفتگو بودند كه موسى سوار بر استرى آمد و نزد ايشان ايستاد، شيخ سرش را بلند كرد و او را از صفاتش شناخت و به او گفت: خدا تو را رحمت كند اسمت چيست؟ گفت: موسى. گفت: فرزند كه هستى؟ گفت: فرزند عمران، فرمود: آن شيخ پريد و بر دستان موسى افتاد و بر آن بوسه زد و ديگران نيز به پاى او افتادند و بر آن بوسه زدند. موسى ايشان را شناخت و آنها نيز او را شناختند و موسى آنها را به عنوان شيعيان خود انتخاب كرد.

فمكث بعد ذلك ما شاء الله ثم خرج فدخل مدينة لفرعون فيها رجل من شيعته يقاتل رجلا من آل فرعون من القبط فاستغاثه الذى من شيعته على الذى من عدوه القبطى فوكزه موسى فقضى عليه و كان موسى (ع) قد أعطى‏بسطة فى الجسم و شدة فى البطش فذكره الناس و شاع أمره و قالوا إن موسى قتل رجلا من آل فرعون فَأَصْبَحَ فِى الْمَدِينَةِ خائِفاً يَتَرَقَّبُ فلما أصبحوا من الغد إذا الرجل الَّذِى اسْتَنْصَرَهُ بِالْأَمْسِ يَسْتَصْرِخُهُ على آخر ف قالَ لَهُ مُوسى‏ إِنَّكَ لَغَوِيٌّ مُبِينٌ بالأمس رجل و اليوم رجل فَلَمَّا أَنْ أَرادَ أَنْ يَبْطِشَ بِالَّذِى هُوَ عَدُوٌّ لَهُما قالَ يا مُوسى‏ أَ تُرِيدُ أَنْ تَقْتُلَنِى كَما قَتَلْتَ نَفْساً بِالْأَمْسِ إِنْ تُرِيدُ إِلَّا أَنْ تَكُونَ جَبَّاراً فِى الْأَرْضِ وَ ما تُرِيدُ أَنْ تَكُونَ مِنَ الْمُصْلِحِينَ وَ جاءَ رَجُلٌ مِنْ أَقْصَى الْمَدِينَةِ يَسْعى‏ قالَ يا مُوسى‏ إِنَّ الْمَلَأَ يَأْتَمِرُونَ بِكَ لِيَقْتُلُوكَ فَاخْرُجْ إِنِّى لَكَ مِنَ النَّاصِحِينَ فَخَرَجَ مِنْها خائِفاً يَتَرَقَّبُ‏ ⁽⁶⁶⁾فخرج من مصر بغير ظهر و لا دابة و لا خادم تخفضه أرض و ترفعه أخرى حتى انتهى إلى أرض مدين فانتهى إلى أصل شجرة فنزل فإذا تحتها بئر و إذا عندها أمة من الناس يسقون و إذا جاريتان ضعيفتان و إذا معهما غنيمة لهما قال ما خطبكما قالتا أبونا شيخ كبير و نحن جاريتان ضعيفتان لا نقدر أن نزاحم الرجال فإذا سقى الناس سقينا فرحمهما موسى (ع) فأخذ دلوهما و قال لهما قدما غنمكما فسقى لهما ثم رجعتا بكرة قبل الناس ثم تولى موسى إلى الشجرة فجلس تحتها فَقالَ رَبِّ إِنِّى لِما أَنْزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ فروى أنه قال ذلك و هو محتاج إلى شق تمرة فلما رجعتا إلى أبيهما قال ما أعجلكما فى هذه الساعة قالتا وجدنا رجلا صالحا رحمنا فسقى لنا فقال لإحداهما اذهبى فادعيه لى فجاءته تمشى‏

على استحياء قالت إن أبى يدعوك ليجزيك أجر ما سقيت لنا.

بعد از آن طبق مشيت الهى درنگ كرد، سپس خارج شد و به شهرى از شهرهاى فرعون در آمد، در آنجا يكى از شيعيانش با يكى از فرعونيان قبطى منازعه مى‏كرد و آنكه از شيعيانش بود عليه دشمن قبطى‏اش استغاثه كرد، موسى مشتى بر آن قبطى زد و او افتاد و مرد و موسى عليه السلام تنومند و نيرومند بود و ذكرش در دهان مرد افتاد و كارش شيوع يافت و گفتند موسى يكى از فرعونيان را كشته است، آن شب را موسى در آن شهر در ترس و انتظار به سر برد و فرداى آن روز ناگهان همان مردى را مشاهده كرد كه ديروز طلب كمك مى‏كرد و امروز با ديگرى گلاويز شده بود، موسى به او گفت: بى‏گمان تو مرد آشوبگرى هستى، ديروز با يكى درافتادى و امروز با ديگرى! و چون موسى عليه السلام رفت به يارى آن مؤمن و خواست عليه دشمنانش دسى دراز كند، گفت: اى موسى! آيا مى‏خواهى مرا بكشى، همچنانكه ديروز يكى را كشتى؟ تو در زمين قصدى جز گردنكشى ندارى و نمى‏خواهى كه از مصلحان باشى و از اقصاى شهر مردى دوان دوان آمد و گفت: اى موسى رجال و بزرگان شور كرده‏اند كه تو را بكشند، از شهر بيرون برو كه من خيرخواه تو هستم، و موسى ترسان و منتظر از شهر بيرون آمد، در حالى كه نه ياورى داشت و نه مركبى و نه خادمى، به زمينى سرازير مى‏شد و از زمينى بالا مى‏رفت تا آنكه به شهر مدين رسيد و به زير درختى درآمد و آرميده و ديد زير آن درخت چاهى است و گرد آن گروهى از مردم آب مى‏كشند و بناگاه دو دختر ناتوان را مشاهده كرد كه چند گوسفند همراه داشت و به آنها گفت: كارتان چيست؟ گفتند: پدر ما شيخى پير است و ما دو دختر ناتوان هستيم و نمى‏توانيم در ميان ازدحام مردان رويم و بعد از مردم گوسفندانمان را آب خواهيم داد. موسى عليه السلام بر آنها ترحم كرد و دلو آنها را گرفت و گفت: گوسفندان خود را پيش برانيد و آنها را آب داد و آن روز پيش از مردم برگشتند، موسى به زير درخت برگشت و نشست و گفت: خدايا! من بدانچه برايم فرو فرستى محتاجم، و محتاج بود. آن دو دختر چون برگشتند پدرشان گفت: چه زود در اين ساعت آمديد؟ گفتند: مرد صالحى را يافتيم كه بر ما ترحم كرد و گوسفندان ما را آب داد. و پدر به يكى از آن دو گفت: برو و او را دعوت كن به نزد من آيد. آن دختر با شرم و حيا به نزد موسى آمد و گفت: پدرم تو را دعوت كرد تا مزد آبكشى تو را بدهد.

فروى أن موسى (ع) قال لها وجهينى إلى الطريق و امشى خلفى فإنا بنو يعقوب لا ننظر فى أعجاز النساء فَلَمَّا جاءَهُ وَ قَصَّ عَلَيْهِ الْقَصَصَ قالَ لا تَخَفْ نَجَوْتَ مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ قالَتْ إِحْداهُما يا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِيُّ الْأَمِينُ قالَ إِنِّي أُرِيدُ أَنْ أُنْكِحَكَ إِحْدَى ابْنَتَيَّ هاتَيْنِ عَلى‏ أَنْ تَأْجُرَنِى ثَمانِيَ حِجَجٍ فَإِنْ أَتْمَمْتَ عَشْراً فَمِنْ عِنْدِكَ فروي أنه قضى أتمهما لأن الأنبياء (ع) لا يأخذون إلا بالفضل و التمام فلما قضى موسى الأجل و سار بأهله نحو بيت المقدس أخطأ عن الطريق ليلا فرأى نارا فقال لأهله امكثوا إنى ءانست نارا لعلى ءاتيكم منها بقبس أو بخبر من الطريق فلما انتهى إلى النار إذا شجرة تضطرم من أسفلها إلى أعلاها فلما دنا منها تأخرت عنه فرجع و أوجس فى نفسه خيفة ثم دنت منه الشجرة فنودى من شاطئ الوادى الأيمن فى البقعة المباركة من الشجرة أن يا موسى إنى أنا الله رب العالمين و أن ألق عصاك فلما رآها تهتز كأنها جان ولى مدبرا و لم يعقب فإذا حية مثل الجذع لأسنانها صرير يخرج منها مثل لهب النار فولى موسى مدبرا فقال له ربه عز و جل ارجع فرجع و هو يرتعد و ركبتاه تصطكان فقال يا إلهى‏هذا الكلام الذى أسمع كلامك قال نعم فلا تخف فوقع عليه الأمان فوضع رجله على ذنبها ثم تناول لحييها فإذا يده فى شعبة العصا قد عادت عصا و قيل له اخلع نعليك إنك بالواد المقدس طوى.

روايت شده است كه موسى عليه السلام به آن دختر گفت: راه را به من نشان بده و پشت سرم بيا كه ما فرزندان يعقوب به پشت زنان نمى‏نگريم، و چون به نزد او آمد و داستان را براى وى باز گفت: فرمود: نترس كه از مردم نادان نجات يافتى، يكى از دختران گفت: پدر جان: او را اجير كن كه او بهترين اجير، مرى نيرومند و درستكار است. گفت: مى‏خواهم يكى از اين دو را به زنى به تو دهم به شرط آنكه هشت سال و يا ده سال اجير من باشى و اختيار با توست. و روايت است كه موسى ده سال خدمت كرد، زيرا پيامبران به فضل و تمام عمل مى‏كنند.

چون موسى مدت را به انجام رسانيد و خانواده خود را به جانب بيت المقدس مى‏برد، شبى راه را گم كرد و به خانواده خود گفت: همينجا بمانيد كه من آتشى مى‏بينم، شايد بتوانم براى شما شعله‏اى و يا خبرى از راه بياورم، چون به آتش رسيد درختى را ديد كه از شاخه تا بن شعله‏ور است، چون به آتش نزديك شد آتش واپس رفت، موسى برگشت و در دل هراسان شد، سپس آن درخت بوى نزديك شد و از جانب راست وادى كه سرزمين مباركى بود از آن درخت ندايى برخواست كه اى موسى! من خداى رب العالمينم و عصايت را بيفكن و چون ديد كه آن عصا به حركت درآمد و مانند مار جنى است، روى برگردانيد، و رفت و آن را دنبال نكرد كه ناگاه اژدهائى شد تنومند و برنا و از دندانهايش لهيب آتش زوزه كشان خارج مى‏شد كه موسى پا به فرار نهاد! خداى تعالى وحى فرمود: برگرد! و او نيز در حالى كه مى‏لرزيد و زانوهايش بهم مى‏خورد، برگشت و گفت: اى خداى من! آيا اين كلامى كه مى‏شنوم كلام توست؟ گفت: آرى و نترس و او آسوده شد، آنگاه پايش را بر دم آنها نهاد و زير گلويش را گرفت كه بناگاه دستش بر قبضه عصا بود و مار مبدل به عصا گرديد و به او گفته شد: نعلينت را بدر آر كه تو در وادى مقدس طوى گام مى‏نهى!

فروى أنه أمر بخلعهما لأنهما كانتا من جلد حمار ميت.

و روايت شده است كه مأمور به كندن آنها شد زيرا جنس آنها از پوست حمار مرده بود.

و روى فى قوله عز و جل فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ أى خوفيك خوفك من ضياع أهلك و خوفك من فرعون.

و همچنين روايت شده كه مقصود از فاخلع نعليك، دور ساختن دو هراس است: هراس از نابودى خانواده و هراس از فرعون.

ثم أرسله الله عز و جل إلى فرعون و ملئه ب‏آيتين بيده و العصا فروى عن الصادق (ع) أنه قال لبعض أصحابه كن لما لا ترجو أرجى منك لما ترجو فإن موسى بن عمران (ع) خرج ليقتبس لأهله نارا فرجع إليهم و هو رسول نبى‏فأصلح الله تبارك و تعالى أمر عبده و نبيه موسى (ع) فى ليلة و هكذا يفعل الله تبارك و تعالى بالقائم الثانى عشر من الأئمة (ع) يصلح له أمره فى ليلة كما أصلح أمر نبيه موسى (ع) و يخرجه من الحيرة و الغيبة إلى نور الفرج و الظهور.

سپس خداى تعالى او را به نزد فرعون و يارانش با دو معجزه يد بيضاء و عصا فرستاد و از امام صادق عليه السلام روايت شده است كه به بعضى اصحابش فرمودند: بدانچه نااميدى اميدوارتر از آنچه اميد مى‏دارى باش، زيرا موسى بن عمران عليه السلام رفت تا براى خانواده خود شعله‏اى آتش بياورد، اما به نزد ايشان آمد در حالى كه رسول و پيامبر بود و خداى تعالى كار بنده و پيامبرش موسى عليه السلام را در يك شب اصلاح فرمود و با امام قائم دوازدهمين ائمه عليهم السلام نيز چنين كند، در يك شب كارش را اصلاح فرمايد همچنانكه كار پيامبرش موسى عليه السلام را در شبى اصلاح فرمود و او را از حيرت و غيبت به روشنائى فرج و ظهور در آورد.

3- حدثنا أبى رضى الله عنه قال حدثنا سعد بن عبد الله قال حدثنا المعلى بن محمد البصرى عن محمد بن جمهور و غيره عن عبد الله بن سنان عن أبى عبد الله (ع) قال سمعته يقول فى القائم (ع) سنة من موسى بن عمران‏فقلت و ما سنته من موسى بن عمران قال خفاء مولده و غيبته عن قومه فقلت و كم غاب موسى عن أهله و قومه فقال ثمانى و عشرين سنة.

3- عبدالله بن سنان از امام صادق عليه السلام روايت كند كه فرمود: در قائم عليه السلام سنتى از موسى بن عمران عليه السلام است، گفتم: سنت او از موسى بن عمران چيست؟ فرمود: پنهانى ولادتش و غيبت از قومش. گفتم: موسى از اهل و قومش چقدر غايب بود؟ فرمود: بيست و هشت سال.

4- و حدثنا أبو العباس محمد بن إبراهيم بن إسحاق المكتب رضى الله عنه قال حدثنا الحسين بن إبراهيم بن عبد الله بن منصور قال حدثنا محمد بن هارون الهاشمى قال حدثنا أحمد بن عيسى قال حدثنا أبو الحسين أحمد بن سليمان الرهاوى قال حدثنا معاوية بن هشام عن إبراهيم بن محمد بن الحنفية عن أبيه محمد عن أبيه أمير المؤمنين على بن أبى طالب (ع) قال قال رسول الله ص المهدى منا أهل البيت يصلح الله له أمره فى ليلة و فى رواية أخرى يصلحه الله فى ليلة.

4- اميرالمؤمنين عليه السلام از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم روايت كرده كه فرمودند: مهدى از ما اهل بيت است و خداوند كار او را يك شبه اصلاح كند. و در روايت ديگر آمده است كه خداوند او را يك شبه اصلاح كند.

5- حدثنا أبى و محمد بن الحسن رضى الله عنهما قالا حدثنا عبد الله بن جعفر الحميرى عن محمد بن عيسى عن سليمان بن داود عن أبى بصير قال سمعت أبا جعفر (ع) يقول فى صاحب هذا الأمر أربع سنن من أربعة أنبياء سنة من موسى و سنة من عيسى و سنة من يوسف و سنة من محمد صلوات الله عليهم أجمعين فأما من موسى فخائف يترقب و أما من يوسف فالسجن و أما من عيسى فيقال له أنه مات و لم يمت و أما من محمد ص فالسيف.

5- ابو بصير از امام صادق عليه السلام روايت كند كه فرمود: در صاحب الأمر چهار سنت از چهار پيامبر وجود دارد، سنتى از موسى و سنتى از عيسى و سنتى از يوسف و سنتى از محمد صلوات الله عليهم اجمعين، اما از موسى ترس و انتظار است، و اما از يوسف زندان است، و اما از عيسى آن است كه درباره او مى‏گويند مرده است ولى او نمرده است، و اما از محمد صلى الله عليه و آله و سلم شمشير است.

باب 7: درگذشت موسى عليه السلام و غيبت اوصياء و حجتهاى پس از او تا روزگار مسيح عليه السلام‏

باب 7: ذكر مضى موسى (ع) و وقوع الغيبة بالأوصياء و الحجج من بعده إلى أيام المسيح (ع)

1- حدثنا أحمد بن الحسن القطان قال حدثنا الحسن بن على السكرى قال حدثنا محمد بن زكريا البصرى قال حدثنا جعفر بن محمد بن عمارة عن أبيه قال قلت للصادق جعفر بن محمد (ع) أخبرنى بوفاة موسى بن عمران (ع) فقال إنه لما أتاه أجله و استوفى مدته و انقطع أكله أتاه ملك الموت (ع) فقال له السلام عليك يا كليم الله فقال موسى و عليك السلام من أنت فقال أنا ملك الموت قال ما الذى جاء بك قال جئت لأقبض روحك فقال له موسى ع من أين تقبض روحى قال من فمك قال موسى (ع) كيف و قد كلمت به ربى جل جلاله قال فمن يديك قال كيف و قد حملت بهما التوراة قال فمن رجليك قال كيف و قد وطئت بهما طور سيناء قال فمن عينك قال كيف و لم تزل إلى ربى بالرجاء ممدودة قال فمن أذنيك قال كيف و قد سمعت بهما كلام ربى‏عز و جل قال فأوحى الله تبارك و تعالى إلى ملك الموت لا تقبض روحه حتى يكون هو الذى يريد ذلك و خرج ملك الموت فمكث موسى‏ما شاء الله أن يمكث بعد ذلك و دعا يوشع بن نون فأوصى إليه و أمره بكتمان أمره و بأن يوصى بعده إلى من يقوم بالأمر و غاب موسى (ع) عن قومه فمر فى‏غيبته برجل و هو يحفر قبرا فقال له أ لا أعينك على حفر هذا القبر فقال له الرجل بلى فأعانه حتى حفر القبر و سوى اللحد ثم اضطجع فيه موسى‏لينظر كيف هو فكشف الله له الغطاء فرأى مكانه فى الجنة فقال يا رب اقبضنى إليك فقبض ملك الموت روحه مكانه و دفنه فى القبر و سوى عليه التراب و كان الذى يحفر القبر ملك الموت فى صورة آدمى و كان ذلك فى‏التيه فصاح صائح من السماء مات موسى كليم الله و أى نفس لا تموت.

1- محمد بن عماره از پدرش روايت كند كه به امام صادق عليه السلام عرض كردم: مرا از وفات موسى بن عمران عليه السلام آگاه كن، فرمود: چون اجلش فرا رسيد و مدت عمرش به پايان آمد و روزيش به پايان رسيد، ملكوت الموت عليه السلام به نزد او آمد و گفت: سلام بر تو اى كليم الله! موسى گفت: و عليك السلام تو كيستى؟ گفت: من ملك الموتم، گفت: براى چه آمدى؟ گفت: آمده‏ام تا تو را قبض روح كنم، موسى بدو گفت: از كجا روحم را مى‏گيرى؟ گفت: از دهانت، موسى عليه السلام گفت: چگونه چنين مى‏كنى در حالى كه با اين دهان با خدايم جل جلاله تكلم كرده‏ام، گفت: از دستت، گفت: چگونه چنين مى‏كنى در حالى كه با آن تورات را برگرفته‏ام، گفت: از پايت، گفت: چگونه چنين مى‏كنى در حالى كه با آنها بر طور سينا گام نهاده‏ام، گفت: از چشمانت، گفت: چگونه چنين مى‏كنى در حالى كه هميشه به رحمت حق چشم دوخته‏ام، گفت از گوشت، گفت: چگونه چنين مى‏كنى در حالى كه با آنها كلام پروردگارم جل جلاله را شنيده‏ام.

خداى تعالى به ملك الموت وحى فرمود: جانش را مگير تا آنكه او باشد كه آن را درخواست نمايد و ملك الموت بيرون آمد و موسى عليه السلام تا آنجا كه خداوند اراده فرمود زنده بود و يوشع بن نون را خواست و بدو وصيت كرد كه امرش را مكتوم بدارد و پس از خود به جانشينش وصيت نمايد و از ميان قوم خود غايب شد و در دوران غيبتش مردى را ديد كه به حفر گورى مشغول بود و بدو گفت: آيا مى‏خواهى در اين كار كمكت كنم؟ آن مرد گفت: آرى، و او را كمك كرد تا گور را كند و لحد را پرداخت، سپس موسى عليه السلام در آن خوابيد تا بنگرد چگونه است، پس خداى تعالى پرده‏ها را كنار زد و او جايگاه خود را در بهشت ديد و گفت: اى خداى من! مرا قبض روح كن! و ملك الموت جانش را همانجا گرفت و دفنش كرد و خاك بر او ريخت و آنكه به حفر قبر مشغول بود كسى جز ملك الموت نبود كه به صورت آدمى در آمده بود و اين در صحراى تيه بود و فرياد كننده‏اى از آسمان ندا در داد كه موساى كليم درگذشت و كيست كه دار فانى را وداع نكند؟

فحدثنى أبى عن جدى عن أبيه (ع) أن رسول الله ص سئل عن قبر موسى أين هو فقال هو عند الطريق الأعظم عند الكثيب الأحمر.

و پدرم از جدش و او از پدرش و او از ائمه عليهم السلام روايت كرده است كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم پرسش شد كه قبر موسى عليه السلام كجاست؟ و آن حضرت فرمود: آن بر كنار راه بزرگى پهلوى تل سرخ است.

ثم إن يوشع بن نون (ع) قام بالأمر بعد موسى (ع) صابرا من الطواغيت على اللأواء و الضراء و الجهد و البلاء حتى مضى منهم ثلاث طواغيت فقوى بعدهم أمره فخرج عليه رجلان من منافقى قوم موسى (ع) بصفراء بنت شعيب امرأة موسى (ع) فى مائة ألف رجل فقاتلوا يوشع بن نون‏فقتلهم و قتل منهم مقتلة عظيمة و هزم الباقين بإذن الله تعالى ذكره و أسر صفراء بنت شعيب و قال لها قد عفوت عنك فى الدنيا إلى أن ألقى نبى الله موسى (ع) فأشكو إليه ما لقيت منك و من قومك فقالت صفراء وا ويلاه و الله لو أبيحت لى الجنة لاستحييت أن أرى فيها رسول الله و قد هتكت حجابه و خرجت على وصيه بعده.

بعد از آن يوشع بن نون عليه السلام به امر نبوت و خلافت قيام كرد و بر آزار و سختى و بلاى سركشان شكيبا بود تا آنكه سه تن از طواغيت در گذشتند و پس از آنها كارش بالا گرفت، اما دو تن از منافقان قوم موسى عليه السلام صفوراء دختر شعيب همسر موسى عليه السلام را به شورش واداشتند و به همراهى صد هزار نفر به جنگ يوشع بن نون آمدند و او با ايشان جنگيد و بسيارى از آنها كشته شدند و بقيه به اذن خداى تعالى گريختند و صفوراء دختر شعيب اسير شد و يوشع بن نون به او گفت: در دنيا تو را بخشيدم تا پيامبر خدا موسى عليه السلام را ملاقات كرده و شكايت تو و قومت را بدو برم.

صفوراء گفت: واويلا! به خدا اگر بهشت را بر من ارزانى كنند، شرمم آيد كه پيامبر خدا را در آن ملاقات كنم زيرا كه هتك حرمت وى را كرده‏ام و بر جانشين او شوريده‏ام.

فاستتر الأئمة بعد يوشع بن نون إلى زمان داود (ع) أربعمائة سنة و كانوا أحد عشر و كان قوم كل واحد منهم يختلفون إليه فى وقته و يأخذون عنه معالم دينهم حتى انتهى الأمر إلى آخرهم فغاب عنهم ثم ظهر لهم فبشرهم بداودو أخبرهم أن داود (ع) هو الذى يطهر الأرض من جالوت و جنوده و يكون فرجهم فى ظهوره فكانوا ينتظرونه فلما كان زمان داود (ع) كان له أربعة أخوة و لهم أب شيخ كبير و كان داود (ع) من بينهم حامل الذكر و كان أصغر إخوته لا يعلمون أنه داود النبى المنتظر الذى يطهر الأرض من جالوت و جنوده و كانت الشيعة يعلمون أنه قد ولد و بلغ أشده و كانوا يرونه و يشاهدونه و لا يعلمون أنه هو.

و ائمه پس از يوشع بن نون زمان داود عليه السلام به مدت چهار صد سال پنهان بودند و تعداد آنها يازده تن بود و پيروان هر يك از آنها به نزد آن ائمه آمد و شد داشتند و معالم دين خود را از آنها مى‏آموختند تا آن كه نوبت به آخرين آنها رسيد و او غايب شد و پس از ظهورش بشارت به داود عليه السلام داد و گفت: داود همان كسى است كه زمين را از جالوت و لشكريانش پاك خواهد ساخت و فرج ايشان در ظهور اوست و آنها نيز در انتظار او بودند و چون زمان داود رسيد آنان چهار برادر بودند و پدر پيرى داشتند و داود در ميان ايشان از همه كوچكتر بود و كسى از وى ياد نمى‏كرد و نمى‏دانست كه او، داود پيامبر است كه منتظر اويند، همان كسى كه زمين را از جالوت و لشكريانش پاك مى‏سازد، اما شيعيانش مى‏دانستند كه او به دنيا آمده و به سن نيرومندى رسيده است او را مى‏ديدند و مشاهده مى‏كردند اما نمى‏دانستند كه او همان داود است.

فخرج داود (ع) و إخوته و أبوهم لما فصل طالوت بالجنود و تخلف عنهم داود و قال ما يصنع بى فى هذا الوجه فاستهان به إخوته و أبوه و أقام فى غنم أبيه يرعاها فاشتد الحرب و أصاب الناس جهد فرجع أبوه و قال لداود احمل إلى إخوتك طعاما يتقوون به على العدو و كان (ع) رجلا قصيرا قليل الشعر طاهر القلب أخلاقه نقية فخرج و القوم متقاربون بعضهم من بعض قد رجع كل واحد منهم إلى مركزه فمر داود (ع) على حجر فقال الحجر له بنداء رفيع يا داود خذنى فاقتل بى جالوت فإنى إنما خلقت لقتله فأخذه و وضعه فى مخلاته التى كانت تكون فيها حجارته التى كان يرمى بها غنمه فلما دخل العسكر سمعهم يعظمون أمر جالوت فقال لهم ما تعظمون من أمره فو الله لئن عاينته لأقتلنه فتحدثوا بخبره حتى أدخل على طالوت فقال له يا فتى ما عندك من القوة و ما جربت من نفسك قال قد كان الأسد يعدو على الشاة من غنمى فأدركه ف‏آخذ برأسه و أفك لحييه عنها فآخذها من فيه و كان الله تبارك و تعالى أوحى الله إلى طالوت أنه لا يقتل جالوت إلا من لبس درعك فملأها فدعا بدرعه فلبسها داود (ع) فاستوت عليه فراع ذلك طالوت و من حضره من بنى إسرائيل فقال عسى الله أن يقتل به جالوت فلما أصبحوا و التقى الناس قال داود (ع) أرونى جالوت فلما رآه أخذ الحجر فرماه به فصك به بين عينيه فدمغه و تنكس عن دابته فقال الناس قتل داود جالوت و ملكه الناس حتى لم يكن يسمع لطالوت ذكر و اجتمعت عليه بنو إسرائيل و أنزل الله تبارك و تعالى عليه الزبور و علمه صنعة الحديد فلينه له و أمر الجبال و الطير أن تسبح معه و أعطاه صوتا لم يسمع بمثله حسنا و أعطاه قوة فى‏العبادة و أقام فى بنى إسرائيل نبيا.

پس از آن روزى داود و برادران و پدرشان با طالوت به جبهه رفته بودند و داود از آنها بازمانده بود و مى‏گفت در اين جبهه چه كارى از من بر مى‏آيد و پدر و برادرانش نيز او را خوار و بى مقدار مى‏شمردند، او در ميان گوسفندان پدر باقى مانده بود و آنها را مى‏چرانيد و جنگ شدت گرفت و مردم گرفتار شدند، پدرش از جبهه برگشت و به داود گفت: طعامى به نزد برادرانت ببر تا در برابر دشمن تقويت شوند و داود عليه السلام مردى كوتاه قد و كم مو و پاكدل و خوش اخلاق بود به جبهه رفت و ديد لشكر به گرد يكديگر فراهم آمده و هر يك در سنگر خود موضع گرفته است. داود عليه السلام به سنگى گذشت و سنگ با نداى بلندى بوى گفت: اى داود! مرا برگير و جالوت را با من بكش كه من براى كشتن او آفريده شده‏ام. داود آن سنگ را برداشت و در خرجين خود گذاشت كه در آن سنگهايى براى پرتاب به گوسفندان خود جمع مى‏كرد. چون به ميان لشكر رسيد شنيد كه امر جالوت را بزرگ مى‏شمارند و به آنها گفت: چرا امر او را بزرگ مى‏شماريد، به خدا سوگند اگر چشمم به او بيفتد او را خواهم كشت. سخن او را بازگو كردند تا آنكه به طالوت رسيد و به داود گفت: اى جوان! توان تو چقدر است و چه تجربه‏اى براى خود اندوخته كرده‏اى؟ گفت: بسا بوده كه شير به گوسفندى از گله‏ام حمله آورده است و من خود را به آن رسانيده و سر شير را گرفته و دهانش را باز كرده و گوسفند را آزاد ساخته‏ام، و خداى تعالى به طالوت وحى كرده بود كه جالوت را كسى مى‏تواند بكشد كه زره تو را بپوشد و بر تنش اندازه باشد و زره خود را خواست و داود عليه السلام آن را پوشيد و بر تنش اندازه بود و طالوت و حاضرانش از بنى اسرائيل متعجب شدند و طالوت گفت: اميد است خداوند به دست او جالوت را بكشد. چون صبح شد و دو لشكر در مقابل هم قرار گرفتند، داود عليه السلام گفت: جالوت را به من نشان بدهيد و چون او را ديد سنگ را برگرفت و به طرف او پرتاب كرد سنگ ميان دو چشمش را شكافت و به مغز سرش رسيد و از مركب سرنگون شد و مردم گفتند: داود جالوت را كشت و او را به فرمانروائى برگزيدند و ديگر نامى از طالوت نبود. بنى اسرائيل نيز به گرد او در آمدند و خدالى تعالى زبور را بر وى فرو فرستاد و صنعت آهن را تعليم وى كرد و آن را برايش نرم گردانيد، و به كوهها و پرنده‏ها دستور داد كه به همراه او تسبيح گويند و صدايى خوش به او عطا فرمود كه مثل آن شنيده نشده است و در عبادت توانمندش ساخت و او را پيامبر بنى‏اسرائيل قرار داد.