ترجمه :
1- سعد خفاف گويد: حضرت باقر (ع ) فرمود: اى سعد قرآن را بياموزيد زيرا قرآن در بـهـتـريـن صـورتـها كه مردم ديده اند روز قيامت بيايد و مردم در يكصد و بيست هزار صف هـسـتـنـد، كـه هـشـتـاد هـزار آن صـفـهـا از امـت مـحـمـد اسـت ، و چـهـل هـزار صـف از امـتـهاى ديگر، پس بصورت مردى در برابر صف مسلمانان درآيد و آنها بـوى نـظـر كـنـنـد و گـويـنـد: معبودى جز خداى بردبار و كريم نيست ، همانا اين مردى از مسلمانان است كه به سيما و صفت او را بشناسيم جز اينكه او درباره قرآن كوشاتر از ما بوده ، و از اينرو درخشندگى و زيبائى و روشنى بيشترى باو داده شده كه بما داده نشده ، سـپـس از آنـهـا بـگذرد تا در برابر صف شهيدان قرار گيرد، شهداء بر او نظر كنند و گـويـنـد: مـعـبـودى جز خداى پروردگار مهربان نيست ، اين مرد از شهيدان است كه ما او را بـسـيـمـا و صـفـت بـشـنـاسيم جز اينكه او از شهيدان در دريا است و از اينجا باو زيبائى و برترى داده اند و بما نداده اند، فرمود: پس بگذرد تا بصورت شهيدى در برابر صف شـهـيـدان دريـا رسـد؛ پـس آنـان بـاو نـگـاه كـنند و شگفت آنها بسيار گردد و گويند: اين شهيدان در دريا است كه او را بعلامت و صفت بشناسيم جز اينكه آن جزيره كه اين (مرد) در آن شهيد شده هولناكتر از جزيره اى كه ما در آن گرفتار شديم بوده و روى اين جهت است كه او بدرخشندگى و زيبائى و روشنى بيشترى از ما داده اند، پس از آنان نيز بگذرد تا بـصـف پـيـمـبـران و مـرسـليـن رسـد در صـورت يـك پـيـمـبـر مـرسـل ، پـس پـيـمـبـران و مـرسـلين باو نگاه كنند و تعجبشان از ديدن او بسيار گردد، و گـويند: معبودى جز خداى بردبار كريم نيست براستى اين پيمبر مرسلى است كه ما او را بنشانى و وصفش بشناسيم جز اينكه باو برترى بسيارى داده شده .
فـرمـود: پـس هـمـگـى گرد آيند و خدمت رسول خدا (ص ) آيند و از او پرسند و گويند: اى مـحمد اين كيست بآنها فرمايد: آيا او را نمى شناسيد؟ گويند: ما او را نشناسيم (جز اينكه مـعـلوم اسـت كـه ) او از آنـهـائيـسـت كـه خـدا بـر او خـشـم نـكـرده ، پـس رسـول خـدا (ص ) فـرمـايـد: ايـن حـجت خدا است بر خلقش پس سلام كند و بگذرد تا بصف فـرشـتـگان رسد بصورت فرشته اى ، پس فرشتگان باو نظر افكنند و سخت در شگفت رونـد و چـون بـرتـرى او را ببينند بر آنها گران آيد و گويند: پروردگار ما متعالى و مـقـدس اسـت اين بنده ايست از خداى عزوجل ، و از اين نظر نور و جمالى دارد كه ما نداريم ، پـس ‍ بـگـذرد تـا بـدرگـاه رب العزة تبارك و تعالى رسد و پاى عرش بسجده درافتد، خـداى تـعـالى او را نـدا كـنـد: اى حـجت من در زمين و اى سخن راست و گويايم سر بردار و بـخـواه تا بتو داده شود، و شفاعت كن تا شفاعت پذيرفته شود، پس سر بر دارد و خداى تـبـارك و تـعالى باو فرمايد: بندگان مرا (نسبت بخود) چگونه ديدى ؟ عرض كند: بار پـروردگارا برخى از ايشان مرا نگهدارى كرد و محفوظ داشت و چيزى از مرا ضايع نكرد، و بـرخـى از ايـشـان مـرا ضـايـع كـرد و حق مرا (بر خود) سبك شمرد و مرا تكذيب كرد با اينكه من حجت تو بر تمامى بندگانت بودم ؟ پس خداى تبارك و تعالى فرمايد: بعزت و جـلال خـودم و مـكـانت والايم سوگند امروز بهترين ثواب را بتو دهم و دردناكترين كيفر را بخاطر تو بكنم .
فرمود: پس قرآن در صورت ديگرى برگردد، (سعد خفاف ) گويد: من عرضكردم : در چه صـورتـى بـاز گـردد اى ابـا جـعـفـر؟ فـرمـود: در صـورت مردى رنگ پريده و متغير كه اهـل مـحـشـر او را بـبينند، پس بيايد نزد مردى از شيعيان ما كه او را مى شناخته و بدان با مـخـالفين بحث مى كرده ، و در برابرش بايستد و باو بگويد: مرا نمى شناسى ؟ آنمرد باو نگاه كند و گويد: اى بنده خدا من تو را نشناسم پس بدان صورت كه در خلقت اوليه بـوده اسـت بـاز گـردد و گـويد: مرا نشناسى ؟ گويد: چرا، پس قرآن گويد: منم تو را بشب بيدارى كشيدم و در زندگيت تو را بتعب افكندم ، درباره من ناهنجار شنيدى وارنده در گـفـتـار شدى ، آگاه باش كه همانا تاجرى سود خود را دريافت كند و من امروز پشتيبان و پـشـت سـرت هـسـتـم فـرمـود: پـس او را بسوى پروردگار تبارك و تعالى برد، گويد: پـروردگـارا پـروردگـارا بـنده تو است و تو باو داناترى كه رنجكش درباره من بود، پس خداى عزوجل فرمايد: بنده ام را وارد بهشتم كنيد و از جامه هاى بهشتى باو بپوشانيد و تاج بر سرش نهيد و چون باو چنين كنند او را بقرآن نشان دهند و گويند: آيا بآنچه در بـاره دوسـتـت رفـتار شد خشنود شدى ؟ گويد: بار پروردگارا من اينرا كم شمرم خير را دربـاره اش افـزون كـن خـداونـد فـرمـايـد: بـعـزت و جـلال و ارتـفـاع مـقامم سوگند امروز باو و هر كه در پايه اوست پنج چيز و افزون كنم ، آگـاه بـاش كـه ايـشان جوانانى باشند كه پير نشوند، و تندرستانى باشند كه بيمار نـگردند، و توانگرانى باشند كه نادار نشوند، و خورسندانى باشند كه غمگين نشوند، و زنـده هـايـى بـاشـنـد كـه نـمـيـرنـد، سـپـس (امام باقر عليه السلام ) اين آيه را خواند: (((نـچـشـنـد در آن مـرگـرا جـز هـمـان مرگ نخستين ))) (سوره دخان آيه 56). (سعد) گويد: عـرضـكـردم : فـدايت گردم اى ابا جعفر آيا قرآن نيز سخن گويد؟ حضرت لبخندى زد و فـرمـود: خـدا رحـمـت كـنـد شـيـعـيـان سـاده دل مـا را كـه اهل تسليم هستند (و بسخنان ما گردن نهند) سپس ‍ فرمود: آرى اى سعد نماز هم سخن گويد و صورتى و خلقتى دارد، فرمان مى دهد، قدغن كند، سعد گويد: از اين سخن رنگ من گشت و گـفـتـم : اين (ديگر) چيزى است كه من نمى توانم ميان مردم بگويم ؟ حضرت باقر (ع ) فرمود: آيا مردم جز همان شيعيان ما هستند پس هر كه نماز را نشناسد حق ما را منكر شده سپس فرمود: اى سعد من كلام قرآن را (هم اكنون ) بگوش تو برسانم ؟ سعد گويد: عرضكردم : بـلى رحـمت خدا بر شما باد، فرمود: (((همانا نماز باز مى دارد از فحشاء (ناشايست ) و منكر (ناپسند) و هر آينه ذكر (ياد) خدا بزرگتر است ))) (سوره عنكبوت آيه 45) پس نهى (كه همان باز داشتن مى باشد) سخن است و فحشاء و منكر مردانى هستند، و مائيم ذكر خدا و ما بزرگتريم .

ترجمه :
2- حـضـرت صـادق (ع ) از پـدرانـش عـليـهـم السـلام از رسـول خـدا (ص ) حـديث فرمايد كه آنحضرت (ص ) فرمود: اى مردم شما اكنون در دنيا و خـانـه سـازش و صـلح هـستيد و شما در سر راه سفر هستيد و بشتاب شما را خواهند برد، و شـمـا مـى نـگـريـد كـه شـب و روز و خـورشـيد و ماه هر تازه اى را كهنه كنند و هر دورى را نـزديـك سـازنـد و هـر وعـده اى را بـسـر رسـانـنـد، پـس اسـبـاب وسائل زيادى فراهم كنيد براى اينكه گذرگاه درازى در پيش است . فرمود: پس مقداد بن اسـود بـرخـاست و عرض كرد: اى رسول خدا خانه سازش يعنى چه ؟ فرمود: خانه اى كه رسـانـنده است (انسانيرا بگور رساند، يا در آن خانه كردار نيك ذخيره شود براى رسيدن بـمـنـزلهاى آخرت ) و جدا كننده (يعنى انسان را از علايق دنيا جدا كند) پس هرگاه آشوبها چون شب تار شما را فرا گرفت بقرآن رو آوريد (و بدان چنگ زنيد)
زيـرا آنـسـت شـفـيـعـى كـه شـفـاعـتـش پـذيـرفـتـه اسـت (دربـاره كـسـى كـه بـدان عـمـل كـنـد) و گـرارش دهـنـده اسـت از بـديـهـا كـه گـفـتـه اش (دربـاره آنـكـس كـه بـدان عـمـل نـكرده ) تصديق شده است ، هر كه آنرا پيشواى خود كرد به بهشتش رهبرى كند و هر كه (از آن پيش افتد) و آنرا پشت سر خود قرار دهد بدوزخش كشاند، و قرآن راهنمائى است كـه بـه بـهـتـريـن راهـهـا راهـنـمـائى كـنـد، و كـتـابـى اسـت كـه در آنـسـت تـفـصـيـل و بـيـان و تـحـصـيـل (بـدسـت آوردن حـقـايـق ) و آنـسـت جـدا كـنـنـده (مـيـان حـق و باطل ) شوخى و سرسرى نيست براى آن ظاهرى است و باطنى ، پس ظاهرش حكم و دستور اسـت و بـاطـنـش ‍ عـلم و دانـش ، ظـاهـرش جـلوه و زيـبـايـى دارد و بـاطنش ژرف و عميق است ، سـتـارگـانى دارد و ستارگانش هم ستارگانى دارد (آنچه ترجمه شده بنا بر نسخه اى (((نـجـوم ))) است و در برخى از نسخه ها (((تخوم ))) است و آن به معناى پايان هر چيزى اسـت ) شـگـفـتـيـهـايش به شماره در نيايد و عجايبش كهنه نگردد، در آنست چراغهاى هدايت و جـايـگـاه نور و حكمت و راهنماى معرفت است براى آنكس كه بشناسد صفات را مجلسى (ره ) گـويـد: يـعـنـى صـفـاتـى كه موجب مغفرت است يا صفت شناسائى و استنباط را پس بايد شـخـص تـيـز بـين دقت نظر كند و دقت نظر را تا بدرك صفت آن ادامه دهد كه نجات بخشد آنـكـس را كـه هـلاكت افتاده ، و رهائى بخشد آنرا كه راه رهائى ندارد، زيرا انديشيدن است كـه زنـدگـانى دل بينا است ، چنانچه آنكه جوياى روشنى است در تاريكيها بوسيله نور راه را پيمايد، بر شما باد كه نيكو برهيد و كم انتظار بريد.

ترجمه :
3- حضرت صادق (ع ) فرمود: همانا خداى عزيز و جبار كتابش را بر شما فرود فرستاد و او است راستگو و نيك خواه ، در آن كتاب است آگاهى از شما و آنانكه پيش از شما بودند، و آنـانـكـه پـس از شمايند، و آگاهى از آسمان و زمين ، و اگر كسى نزد شما آيد و از آنها بشما آگاهى دهد هر آينه شما در شگفت شويد.

ترجمه :
4- حضرت باقر (ع ) فرمود: رسول خدا (ص ) فرمود: من نخستين كسى هستم كه روز قيامت بـر خـداى عـزيـز جـبـار وارد شـوم و بـا كتابش و اهل بيتم ، سپس امتم (وارد شوند) پس از ايشان بپرسم چه كرديد با كتاب خدا و اهل بيت من ؟.

ترجمه :
5- حـضـرت صـادق (ع ) فـرمـود: همانا اين قرآن (كتابى ) است كه در آن است جايگاه نور هـدايـت و چراغهاى شب تار، پس شخص تيز بين بايد كه در آن دقت كند و براى پرتوش نـظـر خـويـش را بـگـشـايـد، زيـرا كـه انـديـشـه كـردن زنـدگـانـى دل بينا است ، چنانكه جوياى روشنى است در تاريكى ها به سبب نور راه بپيمايد.

ترجمه :
6- امام صادق عليه السلام فرمود: در سفارش اميرالمؤ منين عليه السلام بيارانش بود كه : بـدانـيـد هـمـانـا قرآن راهبر روز است و پرتو افكن شب تار اگر چه (آنكس كه در صدد راهنمائى شدن و كسب نورش باشد) در سختى و ندراى باشد. (زيرا فقر وفاقه او را از آن باز ندارد بلكه رغبتشان را در اينباره افزون كنند از فيض (ره ).

ترجمه :
7- حـضـرت صـادق (ع ) از پـدرانـش حـديـث كـنـد كـه مردى از درد سينه به پيغمبر (ص ) شـكـايـت كـرد، حـضـرت (ص ) فـرمـود: بـوسـيـله قـرآن شـفـا بـجـوى زيـرا خـداى عزوجل فرمايد: (و اين قرآن ) شفاء است براى آنچه در سينه ها است ))). (سوره يونس آيه 57).

ترجمه :
8- امـام صـادق عـليـه السـلام فـرمـود: نـه بـخدا سوگند اين امر خلافت هرگز در دودمان ابـوبـكـر و عـمر باز نگردد، و نه هرگز در بنى اميه ، و نه در فرزندان طلحه و زبير بـاز آيـد، بـراى آنـكـه ايـنـان قـرآن را بـيـكـسـو نـهـادنـد، و سـنـتـهـا را بـاطـل كـردنـد، و احـكـام (الهـى ) را تـعـطـيـل كـرده (و مهمل گذاردند).
و رسول خدا (ص ) فرموده است : قرآن راهنماى گمراهى است و بينائى از هر كورى است ، و سـبـب گذشت از لغزشها است ، و روشنى در هر تاريكى است ، و در پيشامدها (و بدعتها) پـرتـوى اسـت ، و نـگـاهدارنده از هر هلاكتى است و ره جوئى در هر گمراهى است ، و بيان كـنـنـده هر فتنه و اشتباهى است ، و انسانيرا از دنيا (ى پست بسعادتهاى ) آخرت رساند، و در آنست كمال دين شما، و هيچكس از قرآن رو گردان نشود جز بسوى دوزخ .

ترجمه :
9ـ ابـوبـصـيـر گـويـد: شـنـيـدم حـضرت صادق (ع ) مى فرمود: همانا قرآن بازدارنده و فرمان دهنده است . به بهشت فرمان دهد و از دوزخ باز دارد.

ترجمه :
10- سـعـد اسـكـاف از رسـول خـدا (ص ) حديث كند كه فرمود: بمن سوره هاى طولانى داده شـده بـجـاى تـورات ، و سـوره هـاى صـد آيـه اى داده شـده بـجـاى انـجـيـل . و سـوره هـاى مـثـانـى (تـفـسير آن بيايد) بمن داده شد بجاى زبور، و سوره هاى مـفـصـل (يـعـنـى آيـه كـوتـاه ) را كـه شصت و هشت سوره است افزون بمن دادند و اين قرآن نـگـهـبـان و گـواه اسـت بـر كـتـابـهـاى ديـگـر و تـورات را از موسى عليه السلام است و انجيل از عيسى عليه السلام است و زبور از داود عليه السلام است .

ترجمه :
11- حضرت باقر عليه السلام فرمود: روز قيامت قرآن به بهترين صورت بيايد و بر مـسـلمـيـن گـذر كند آنها گويند: اين مرد از ما است ، از آنان بگذرد و نزد پيمبران آيد، آنها نيز گويند: از ما است ، از آنها نيز بگذرد ونزد فرشتگان مقرب آيد آنان هم گويند: از ما است ، تا اينكه بدرگاه پروردگار عزت رسد و بگويد: پرورگارا فلانكس پسر فلان را من در دنيا روزهاى گرمش را بتشنگى كشانده و شبهايش را به بيدارى ، و فلانكس پسر فـلان را نه روزهايش را به تشنگى بردم و نه شبش را به بيدارى ، پس خداى تبارك و تـعالى فرمايد: آنان را ببهشت ببر و در جايگاههاى خودشان جاى ده ، پس قرآن بر خيزد و آنـان نـيـز دنـبـالش بـرونـد، و بهر مؤ منى بگويد: قرآن بخوان و بالا برو، حضرت فـرمـود: پـس هـر كـدام قـرآن مـى خـوانند و بالا مى روند تا هر مردى از آنها بمنزلى كه براى او مقرر شده برسد و در آن فرود آيد.