ترجمه :
1ـ حضرت صادق (ع ) فرمود: بگو (دعائى را كه ترجمه اش چنين است ): (((بار خدايا مرا از خـود تـرسـان كـن چـنـانـكـه گـويـا تـرا بـچشم ببينم و با تقواى نسبت به خودت مرا سـعادتمند گردان ، و بوسيله نشاط در نافرمانيت مرا بدبخت مكن ، و خير و سعادت مرا در حكم خود بخواه ، و قضا و قدر خود را بر من مبارك گردان تا بدانجا كه پس افتادن آنچه را در آن شتاب دارى دوست نداشته باشم ، و شتاب در آنچه پس افتادنش را خواهى نخواهم ، و توانگرى مرا در خودم مقرر فرما، و بگوش و چشمم مرا بهره مند ساز، و آندو را وارث من گردان (يعنى آنچه از آندو بدست من آيد براى من باقى نگهدار) و مرا بآن كس كه به مـن ستم كند يارى فرما، و قدرت خودت را درباره او به من بنما اى پروردگار، و ديده ام را بدان روشن كن ))).

ترجمه :
2ـ ابـراهـيـم بن ميمون گويد: شنيدم حضرت صادق (ع ) دعائى مى خواند (كه ترجمه اش اين است ): (((بار خدايا بر هراس روز قيامت مرا يارى فرما، و از دنيا سالم بيرونم ببر، و حـور العـين را به من تزويج كن ، و خرج خود و عيالم و خرج مردم را از من كفايت فرما، و مرا برحمت خود در زمره بندگان شايسته ات در آور))).

ترجمه :
3ـ زراره از حـضـرت بـاقر (ع ) حديث كند كه فرمود: بگو (دعائى را كه ترجمه اش چنين اسـت ): (((بـار خـدايـا از تـو خواهم هر خوبى را كه دانشت آن را فرا گرفته ، و به تو پناه برم از هر بدى كه دانشت آن را احاطه كرده ، بار خدايا از تو خواهم عافيت خود را در همه كارهايم ، و پناه برم به تو از خوارى و رسوائى دنيا و از عذاب آخرت ))).

ترجمه :
4ـ عـلى بـن زيـاد گـويد: على بن بصير بدان حضرت نامه نوشت و درخواست كرد كه در پائين نامه اش دعائى براى او بنويسد و بياموزد كه بوسيله آن از گناهان نگهدارى شود و دعـائى جامع براى (حوائج ) دنيا و آخرت باشد، پس ‍ حضرت عليه السلام در پاسخش بـه خـط خود نوشت (دعائى كه ترجمه اش اينست ): (((بسم اللّه الرحمن الرحيم اى كسيكه نـيك را آشكار كند، و زشت را بپوشاند، و پرده مرا ندرد، اى در گذشت كريم ، و اى خوش در گذرنده (از گناه ) اى وسيع در آمرزش اى پر بخشش در رحمت اى دمساز در هر راز، و اى پـايان هر شكايت ، اى در گذرنده با كرامت ، و اى بزرگ در منت ، اى آغاز كننده بهر نعمت جـلوتـر از اسـتحقاق آن ، اى پروردگار و اى آقا و اى فرياد رس ، رحمت بر محمد و آلش فرست و از تو خواهم كه درد و زخم جا ندهى ))) سپس بخواه هر چه خواهى .

ترجمه :
5ـ حـضـرت صـادق (ع ) فـرمـود: (((اللهـم انـت ثـقـتـى فـى كـل كـربـة و انـت رجـائى فـى كـل شـدة و انـت لى فـى كـل امـر نـزل بـى ثـقـة وعـدة ، كـم مـن كـرب يـضـعـف عـنـه المـؤ اد و تـقـل فـيـه الحـيـلة و يـخـذل عنه القريب و البعيد، و يشمت به العدو تعمنينى فيه الامور انزلته بك و شكوته اليك راغبا فيه عمن سواك ففرحته و كشفته و كفيتنيه ، فاءنت ولى كل نعمة و صاحب كل حاجة و منتهى كل رغبة ؛ فلك الحمد كثيرا و لك المن فاضلا))).

ترجمه :
6ـ عيسى بن عبداللّه قمى از حضرت صادق (ع ) حديث كند كه فرمود: بگو: (((اللهم انى اسـئلك بـجـلالك و جمالك و كرامك ان تفعل بى كذا و كذا))) (و بجاى (((كذا و كذا))) حاجت خود را ذكر كند).

ترجمه :
7ـ فـضـل بن يونس از حضرت ابى الحسن (موسى بن جعفر) عليه السلام حديث كند كه آن حـضـرت بـه من فرمود: اين دعا را بسيار بخوان : ((((اللهم ) لا تجعلنى من المعارين و لا تـخـرجنى من التقصير))) (يعنى بار خدايا مرا از عاريت داده شدگان (ايمان ) قرار مده : و از تـقـصـيـر بيرون مبر) گويد: من عرضكردم : اما عاريت داده شدگان ، معنايش را دانستم ، آيـا مـعـنـاى (((مـرا از تـقصير بيرون مبر))) چيست ؟ (و يعنى چه ؟) فرمود: هر كارى را كه بـخـاطر خداى عزوجل انجام دهى پس خود را در آن كار پيش خود مقصر بدان ، زيرا كه همه مردم در كارهايشان ميان خود و خداى عزوجل تقصير كار و مقصرند.

ترجمه :
8ـ حضرت باقر (ع ) فرمود: به حقيقت و راستى كه خدا مردى بيابانى را با دو كلمه كه بـا آنـهـا بـدرگـاه خـداونـد دعا كرد آمرزيد (و آن دو كلمه اين بود كه ) گفت : (((اللهم ان تـعـذبـنـى فـاءهل لذلك انا، و ان تغفر لى فاءهل لذلك انت ))) (يعنى بار خدايا اگر مرا عذاب فرمائى پس من سزاوار آنم ، و اگر بيامرزى پس تو شايسته آنى ) پس خداوند او را آمرزيد.

ترجمه :
9ـ حـضـرت رضا عليه السلام (اين دعا را مى خواند) فرمود: (((يا من دلنى على نفسه ، و ذلل قلبى بتصديقه اسئلك الامن و الايمان فى الدنيا و الاخرة ))).

ترجمه :
10- مـحـمـد بـن ابـى حـمـزه از پـدرش نـقـل كـنـد كه گويد: شبى حضرت على بن الحسين عـليـهـمـاالسـلام را در كـنـار خـانـه كـعـبـه ديـدم كـه نـمـاز مـى خـوانـد و قـيـام آنـرا طول داد تا بحدى كه گاهى براى پاى راستش تكيه مى داد، و گاهى بر پاى چپ ، سپس شـنيدم با صدائى مانند شخص گريبان مى گفت : (((يا سيدى تعذبنى و حبك فى قلبى ،؟ امـا و عـزتـك لئن فـعـلت لتـجـمـعـن بـيـنـى و بـيـن قـوم طـال مـا عـاديـتـهـم فـيـك ))). (يـعـنـى آقـاى من آيا مرا عذاب كنى با اينكه دوستى تو را در دل دارم ؟ هـر آيـنـه بـعـزت سـوگـنـد اگر چنين كنى ميان من و مردمى جمع كنى و يا مرا با مردمى گردآورى كه دير زمانى بخاطر تو با آنان دشمنى ورزيده ام ).

ترجمه :
11- داود رقـى گـويـد: من شنيدم كه حضرت صادق (ع ) بيشتر چيزى كه در هنگام دعا بر آن اصـرار داشـت ايـن بـود كـه خـدا را بـحـق پـنـج تـن مـى خـوانـد، يـعـنـى رسول خدا (ص ) و اميرالمؤ منين و فاطمه و حسن و حسين صلوات اللّه عليهم اجمعين .

ترجمه :
12ـ ابراهيم كرخى گويد: امام صادق عليه السلام دعائى بما آموخت و بما دستور داد كه آنـرا در روز جـمـعـه بـخـوانيم : (((اللهم انى تعمدت اليك بحاجتى و اءنزلت بك اليوم فـقـرى و مـسـكـنـتـى فاءنا اليوم لمغفرتك اءرجا منى لعملى و لمغفرتك و رحمتك اءوسع من ذنـوبـى فـتـول قـضاء كل حاجة هى لى بقدرتك عليها و تيسير ذلك عليك و لفقرى اليك فـانـى لم اصـب خـيـرا قـط الا مـنـك و لم يـصـرف عـنـى اءحـد شرا قط غيرك و ليس اءرجو لاخـرتى و دنياى سواك ، و لا ليوم فقرى (و) يوم يفردنى الناس فى حفرتى و افضى اليك يا رب بفقرى ))).

ترجمه :
13- زيـد صـائغ گـويـد: بـه حـضـرت صـادق (ع ) عـرضـكـردم : بـراى ما دعا كن ، پس (دربـاره مـا دعـائى ) فـرمـود: (كـه تـرجـمـه اش ‍ ايـنـسـت ) (((بـار خدايا روزى ايشان كن راستگوئى و امانت دارى و محافظت بر اءداى نمازها را، بار خدايا اينان سزاوارترين خلق تو هستند كه اينكار را درباره آنها انجام دهى بار خدايا آنرا درباره آنان انجام ده ))).

ترجمه :
14- حضرت على بن الحسين عليهما السلام فرمود: اميرالمؤ منين عليه السلام (در اينگونه دعـا) مـى فـرمـود: (((اللهـم مـن عـلى بـالتـوكـل عـليك و التفويض اليك و الرضا بقدرك والتسليم لامرك ، حتى لا احب تعجيل ما اخرت و لا تاخير ما عجلت يا رب العالمين ))).

ترجمه :
15- ابـن اءبـى يـعـفـور گـويـد: شـنـيـدم از امـام صادق عليه السلام كه در حاليكه دست بـآسـمـان بـرداشـتـه بـود مـى گـفـت : (((رب لا تـكـلنـى الى نـفـسـى طـرفه عين ابدا لا اقل من ذلك و لا اكثر))) (يعنى پروردگارا مرا چشم بهمزدنى بخودم وامگذار نه كمتر از آن و نـه بـيـشـتـر) گويد: اينرا گفت و اشك هايش از اطراف محاسنش مى ريخت ، سپس رو بمن كرد، و فرمود، اى پسر اءبى يعفور همانا يونس بن متى را خداوند كمتر از چشم بهمزدنى بـخـودش واگـذارد و آن گـنـاه را (يـعنى ترك اولى را) انجام داد، عرضكردم : خداوند كار شـمـا را نـيـكـو كـنـد آيـا آن كـار او را بـحـد كـفـر رسـانـيـد؟ نـه ولى مـردن بـا اينحال هلاكت است (و لايق بشاءن انبياء و پيمبران الهى نيست ).

ترجمه :
16- احمد بن محمد بن خالد در حديث مرفوعى (كه سند آن بمعصوم عليه السلام رسانده ) حـديـث كند كه جبرئيل خدمت پيغمبر (ص ) آمده و باو عرضكرد: همانا پروردگارت بتو مى فـرمـايـد: هـرگاه خواستى در شب و روزى چنانچه شايد مرا پرستش كنى پس دستهايت را بسوى من بردار و بگو: (((اللهم لك الحمد حمدا خالدا مع خلودك و لك الحمد حمدا لا منتهى له دون عـلمـك ، و لك الحـمـد حـمـدا لا امـد له دون مشيئتك ، و لك الحمد حمدا لا جزاء لقائله الا رضاك ، اللهم لك الحمد كله ، و لك المن كله ، و لك الفخر كله ، و لك البهاء كله ، و لك النور كله ، و لك العزة كلها، و لك الجبروت كلها، و لك العظمة كلها، و لك الدنيا كلها، و لك الاخـرة كـلهـا، و لك الليل و النهار كله ، و لك الخلق كله ، و بيدك الخير كله ، و اليك يـرجـع الامـر كـله ، عـلانـيـتـه و سـره اللهـم لك الحـمـد حـمـدا ابـدا انـت حـسـن البـلاء، جليل الثناء، سابغ النعماء، عدل القضاء، جزيل العطاء، حسن الالاء، اله (من ) فى الارض و اله (مـن ) فـى السـمـاء، اللهـم لك الحـمـد فى السبع الشداد، و لك الحمد فى الارض المـهـاد، و لك الحـمـد طـاقـة العـبـاد، و لك الحـمـد سـعـة البـلاد، و لك الحـمـد فـى الجـبـال الاوتـاد، و لك الحـمد فى الليل اذا يغشى ، و لك الحمد فى النهار اذا تجلى ، و لك الحـمـد فـى الاخـرة و الاولى ، و لك الحمد فى المثانى ، و القرآن العظيم ، و سبحان اللّه و بـحمده و الارض جميعا قبضتة يوم القيامة و السماوات مطويات بيمينه ، سبحانه و تـعـالى عـمـا يـشـركـون ، سـبـحـان اللّه و بحمده كل شى ء هالك الا وجهه سبحانك ربنا و تـعـاليـت و تـبـاركـت و تـقـدسـت خـلقـت كـل شـى ء بـقـدرتـك ، و قـهـرت كـل شـى ء بـعـزتـك ، و عـلوت فـوق كـل شـى ء بـارتـفـاعـك ، و غـلبـت كـل شـى ء بـقـوتـك ، و ابـتـدعـت كـل شـى ء بـحـكـمـتـك ، و عـلمـك و بـعـثـت الرسـل بـكـتـبـك ، و هـديـت الصـالحـيـن باذنك ، و ايدت المومنين بنصرك ، و قهرت الخلق بـسـلطـانـك ، لا اله الا انـت وحـدك لا شـريـك لك لا نـعـبـد غـيـرك و لا نسئل الا اياك و لا نرغب الا اليك انت موضع شكوانا و منتهى رغبتنا و الهنا و مليكنا))).