ترجمه :
11ـ عـبـداللّه بـن يحيى كاهلى گويد: امام صادق عليه السلام فرمود: هر گاه بدرنده اى بـرخـورد كـردى در روى او آيـت الكـرسى را بخوان و بگو: (((عزمت عليك بعزيمة اللّه و عـزيـمـة محمد (ص ) و عزيمة سليمان ابن داود عليهما السلام و عزيمة اميرالمؤ منين على بن ابيطالب عليه السلام و الائمة الطاهرين من بعده ))) كه آن درنده ان شاء اللّه ز تو روى گـرداند. (كاهلى ) گويد: پس من (زمانى از شهر) بيرون رفتم و ناگاه درنده اى سر راه مرا گرفت پس من او را (به همان نحو كه حضرت فرموده بود) قسم دادم ، و گفتم : از راه مـا بـاز گـرد و مـا را مـيـازار؟ گـويـد: پس ديدم سرش را به زير انداخت و دمش را ميان دو پايش برد و برگشت .

ترجمه :
12ـ و نـيـز حـضـرت صـادق (ع ) فـرمـود: هـر كـه دنـبـال نـمـاز واجـب بـگـويـد: (((اسـتـودع اللّه لعـظـيـم الجـليـل نـفسى و اهلى و ولدى و من يعنينى امره و استوذع اللّه لمرهوب المخوف المتضعضع لعظمته كل شى ء نفسى و اهلى و مالى و ولدى و من يعنينى امره ))) در زير يكى از بالهاى جبرئيل در آيد و خودش و خاندان و مالش محفوظ ماند.

ترجمه :
13ـ و در حـديـث مرفوعى (كه سند را به معصوم رسانند) حديث كنند كه فرمود: هر كه در خانه اطاقى تنها بخوابد پس ‍ آية الكرسى را بخواند و بگويد: (((اللهم آنس وحشتى و آمن روعتى و اعتى على وحدتى ))).

ترجمه :
14ـ بـكـيـر گـويـد: شـنـيـده از امـيـرالمـؤ مـنـيـن عـليـه السـلام كـه مـى فـرمـود: رسـول خـدا (ص ) بـه مـن فرمود: اى على آيا به تو نيازمودم كلماتى ؟ هر گاه در ورطه (امـرى كـه خلاصى از آن دشوار باشد) يا بلائى افتادى پس بگو: (((بسم اللّه الرحمن الرحـيـم و لا حـول و لاقـوة الا بـاللّه لعـظـيـم ))) زيـرا خـداى عزوجل به بركت اين دعا آنچه خواهد از اقسام بلا از تو دور كند.

ترجمه :
1ـ حضرت صادق (ع ) هنگام خواندن قران اين دعا را مى خواند (كه ترجمه اش چنين است ): (((بـار خـدايـا اى پـروردگـار مـا سـتـايش مخصوص تو است ، توئى يگانه در قدرت و پـادشـاهـى اسـتوار، و مخصوص تو است ستايش ، توئى برتر بعزت و كبرياء و مسلط بـر فـراز آسـمـانـها و عرش بزرگ ، پروردگار ما و از آن تو است ستايش ، توئى كه هـمـه چـيـز را بـه ذات خود دانائى و هر دانشمندى نيازمند در گاه تو است ، پروردگارا ما ازان تو است ستايش اى فرود فرستنده آيه ها و ذكر عظيم ، پرورد گارا ما مخصوص تو است ستايش بد آنچه بما آموختى از حكمت و قرآن عظيم آشكار كننده ، بار خدايا توئى كه پيش از رغبت ما در آموختن آن را به ما آموختى ، و پيش از اظهار شوق ما در سودش ما را بدان مـخـصـوص ‍ گـردانـيـدى ، بـار خـدايـا در ايـنـصـورت ايـن مـنـتـى اسـت از تـو بـر مـا، و فـضـل وجـود و لطـفـى اسـت بـه مـا و رحمتى است براى ما و امتنانى است بر سر ما، بدون ايـنـكـه از جـانب ما جنبش و حركت و توانائى و چاره جوئى شود، بار خدايا پس تلاوت اين قرآن و در برداشتن آياتش را محبوب ما ساز، و به ما ارزانى دار ايمان بآيات متشابه آن را، و تـوفـيـق عـمـل بـمـحـكـمـش ‍ را، و بـه مـا ده وسـيـله ناويل آن را، و راهنمائى در تدبير آن و بينائى در پرتو نورش را به ما عنايت فرما.
بـار خـدايـا چنانچه آن را فرو فرستادى درمان براى دوستانت ، و وسيله بدبختى براى دشمنانت ، و سبب كورى نافرمانت ، و وسيله روشنى فرمانبردارنت ، بار خدايا آن را قرار ده بـراى مـا پـنـاهـگـاه مـحـكـمـى از عـذابـت ، و دژى از خـشـمت ، و جلوگيرى از نافرمانيت و نـگـهـبانى از قهر و غضبت ، و راهنمائى به فرمان برداريت ، و نورى در روز ديدارت كه بـدان در مـيـان خـلق تـو روشـنـى يـابيم ، و بر صراط تو بدان وسيله بگذريم ، و به بهشت راه يابيم .
بـار خـدايـا بـه تـو پـنـاه بـريـم از بـدبـخـتـى در حـمـل آن ، و كـورى از عـمـل (يا علم ) بآن ، و كجروى در حكم آن و برترى نمودن از توجه بـدان (يـا پـيـشـتـازى از مـيـانـه روى آن ) و كـوتاهى كردن در برابر حق آن ، بار خدايا سـنـگـيـنـى آن را از مـا بردار و مزدش را براى مالارم گردان ، و سپاسگذاريش را نصيب ما گـردان ، و مـا را چـنـان كـن كـه مراعات و محافظتش كنيم ، بار خدايا ما را چنان ساز كه از حلالش پيروى كنيم و از حرامش اجتناب ورزيم ، و حدود آن را بر پا داريم ، و فرائض آن را به جا آوريم .
بـار خـدايـا روزى مـا گردان شيرينى تلاوتش را و نشاط درباره قيام بدان ، و ترس در هنگام خواندنش و نيروئى براى بكار بستن آن در هر آن از شب و روز، بار خدايا باندكى خواب خستگى ما را درمان كن (و بنابر نسخه (((اسقنا))) يعنى عطش خواب ما را باندكى از آن فـرو نـشان ) و در ساعت مخصوص شب ما را از خوابها بيدار كن . و در گاههائى كه دعا باجابت رسد ما را از چرت چرتيها بخود آر.
بـار خـدايـا دلهـاى ما را در برابر عجائب بى پايانش تيز هوش كن ، و زمزمه آن را لذت بـخـش نما، و هنگام مراجعه بآن عبرتى بما بده ، و سود آشكارى هنگام فهم جوئيش به ما عـنـايـت فرما، بار خدايا به تو پناه بريم از تخلف قرآن در دلهاى ما (يعنى اثر آن در اعـضـاء و جـوارح مـا آشـكار نشود) و از اينكه آن را بالش خواب خود كنيم (فيض (((ره )))) گـويـد: يـعـنـى شـب بـخـوابـيـم بـا او و تهجد باو نكنيم يا او را در كنار تختخواب خود انـدازيم و آن را گرامى نداريم ) و از اينكه آن را پشت سر اندازيم ، و از قساوت دلهامان نـسـبـت بـدانـچـه مـا را بـدان پند دادى به تو پناه بريم ، بار خدايا بآياتى كه در آن آوردى مـا را سـود ده ، و بـه مـثـلهـائى كـه در آن زدى مـا را مـتـذكـر سـاز، و بـه تاءويل آن بديهاى ما را جبران كن و بدان وسيله مزد كردار نيك ما را دو چندان كن ، و درجات ما را بالا ببر، و پس از مرگ بسبب آن به ما بشارت تلقين نما، بار خدايا آن را براى ما تـوشـه اى سـاز كـه در مـوقـع وقـوف در بـرابـرت بدان وسيله به ما نيرو دهى ، و راه روشـنيكه كه با آن نامهاى تو را تسبيح گوئيم ، زيرا تو با فرود فرستادن آن حجتى بر ما آوردى كه راه عذر را بر ما بستى و نعمتى به ما دادى كه زبان شكر ما از آن كوتا هست .
بـار خـدايـا آن را بـراى ما سرپرستى ساز كه ما را از لغزش نگهدارد، و راهنمائى ساز كـه مـا را بـكار نيك راهنمائى كند، و كمكى راهنمايش ساز كه ما را از كجى راست كند، و در خـستگى نيرو بخشد، تا به بهترين آرزوهايمان رساند، بار خدايا آن را براى ما در روز قيامت شفيع ساز و وسيله اى براى ارتقاء و وكيلى پيروز در آن روز قضاوت ، و نورى در آن روز تـاريـكـى و ظلمت روزى كه نه زمينى است و نه آسمانى ، روزى كه هر كس بآنچه كوشش كرده بدان مزد گيرد.
بـار خـدايا آن را براى ما وسيله سيرابى در روز تشنگى ساز، و سبب نجات ما گردان در روز جـزا از آن آتـش سـوزانـى كـه بـر هـر كس از آن گرمى خواهد ترحم نكند و شعله اش زبـانـه كـشـد، بـار خـدايـا آن را بـراى مـا بـرهـانـى قـرار ده در آن روز كـه هـمـه اهـل زمـيـن و آسـمـانـهـا گرد آيند. بار خدايا منزلهاى شهيدان و زندگى سعيدان ، و رفاقت پيمبران را روزى ما گردان زيرا تو شنواى دعائى ))).

ترجمه :
1ـ ابـان بـن تغلب گويد: حضرت صادق (ع ) فرمود: مى گوئى (اين دعا را كه ترجمه اش چـنـيـن است ): (((بار خدايا من از تو خواهم باينكه بندگان از چون توئى خواهش نكنند خـواهـم بـه حـق مـحـمـد پـيـغـمـبـر و رسـولت و بـه حـق ابـراهـيـم خـليـل خـود و بـرگزيده ات و به حق موسى هم سخنت و هم رازت ، و بحق عيسى كلمه ات و روحـت ، و از تـو خـواهـم بـه حـق صـحـف ابـراهـيـم و تـورات مـوسـى و زبـور داود و انجيل عيسى و قرآن محمد (ص ) و بهر وحييكه فرستادى و به حق هر آن حكميكه آنرا گذرا فـرمـودى ، و هر آن حقيكه بدان حكم فرمودى ، و هر بى نيازى كه توانگرش كردى و هر گمراهى كه راهنمائيش كردى ، و هر خواهنده اى كه بدو عطا فرمودى ، و از تو خواهم بدان نامت كه بر شب نهادى پس تاريك شد، و بدان نامت كه بر روز نهادى پس روشن گشت . و بـدان نـامت كه بر زمين نهادى پس آرامش گرفت ، و با آن آسمانها را ستون زدى و استوار شـدنـد، و بـدان نـامت كه بر كوهها نهادى و مستقر شدند، و بدان نامت كه روزيها را بدان پـراكـنـده كـردى ، و از تـو خـواهـم بـدان نامت كه مردگان را بدان زنده سازى ، و از تو خـواهـم بـدان چه مركز انعقاد عزت عرشت شد، و آخرين رحمتى كه از كتابت (قرآن يا لوح محفوظ) آشكار گردد، از تو خواهم كه بر محمد و آلش رحمت فرستى و حفظ قرآن و انواع دانـش را بـه مـن روزى كـن ، و ايـنـكـه آنـها را در دل و گوش و چشمم پا برجا كنى ، و با گوشت و خون و استخوان و مغز من آنها را بياميزى ، و شب و روز مرا از رحمت و قدرت خودت بدانها بكار اندازى ، زيرا كه نه جنبشى و نه توانائى بجز تو نيست اى زنده و پاينده ))).
گويد: و در حديث ديگر اضافه دارد (كه ترجمه آن اضافه نيز اينست ):
(((و از تـو خـواهـم بـدان نـامـت كـه بندگانى كه دعايشان را باجابت رساندى بدان ترا خـواندند، و پيمبرانت بدان ترا خواندند كه آنها را آمرزيدى و بدانها ترحم كردى ، و از تـو خـواهـم بـهـر نامى كه در كتابهايت فرو فرستادى ، و بدان نامت كه عرش تو بدان پـابـرجـا شـد، و بـه نـامـت واحـد، احـد، فـرد، وتـر، متعال ، آنكه همه اركان را (عرش يا آسمانها و زمينها و جز آن را) پر كرده و پاك ، پاكيزه ، مـبـارك مـقـدس ، حـى ، قـيـوم ، روشـنـى آسـمـانـهـا و زمـيـن ، رحـمـن ، رحـيـم ، كـبـيـر مـتـعـال ، و (از تـو خواهم ) به حق كتابت كه به حق و راستى فرود آمده و كلمات نامه ات و نور نام تو، و به عظمت و اركانت ))).
و گـويـد: در حـديـث ديـگـرى اسـت كه رسول خدا (ص ) فرمود: هر كس بخواهد كه خداوند عـزوجـل قـرآن و دانـش را در دل او نـهـد ايـن دعـا را (كـه گـذشـت ) بـا عـمـل سـفـيـد در ظـرف پـاكـى بنويسد سپس آن را با آب بارانيكه به زمين نرسيده باشد بشويد، و سه روز ناشتا بخورد كه ان شاءاللّه قرآن را حفظ كند.

ترجمه :
2ـ حـمـاد در حـديـث مـرفـوعـى از امـيـرالمـؤ مـنـيـن حـديـث كـنـد كـه فـرمـود: رسـول خـدا (ص ) (بـه من ) فرمود: به تو بياموزم دعائى كه قرآن را فراموش نكنى (و آن دعـا ايـنـسـت ) (((اللهـم ارحـمـنـى بـتـرك معاصيك ابدا ما ابقيتنى و ارحمنى من تكلف ما لا يـعـنـيـنـى و ارزقـنـى حسن المنظر فيما يرضيك عنى والزم قلبى حفظ كتابك كما علمتنى و ارزقنى ان اتلوه على النحو الذى يرضيك عنى ، اللهم نور بكتابك بصرى و اشرح به صـدورى و فـرح بـه قـلبـى و اطـلق بـه لسـانـى و اسـتـعـمـل به بدنى ، و قونى على ذلك و اعنى عليه انه لا معين عليه الا انت ، لا اله الا انت ))). و همين حديث را بسند ديگر از حضرت صادق (ع ) روايت كرده اند.