احياى روح خودباورى و استقلال در مردم
اول ، احياى روح خود باورى و استقلال در مردم در طول ساليان دراز به مردم تفهيم شده بود كه شما نمى توانيد. هرچه افراد از همه ى طبقات - روحانى ، غير روحانى ، دانشگاهى ، عالم ، جاهل - مى گفتند، پاسخ مى دادند كه نمى شود و فايده يى ندارد. اين روحيه بايد عوض مى شد. اين گونه خلقيات اجتماعى ، مثل خلقيات فردى نيست . خلقيات فردى هم به آسانى عوض نمى شود اما خلقيات اجتماعى خيلى دشوارتراست . امام بايد اين را به روح خودباورى و اتكا به نفس و مشى مستقل تبديل مى كرد. براى خاطر اين خصوصيات امام بايد هيچ گونه دخالت و نفوذى را غير از ملت بر اين ملت تحمل نكند، و نكرد. اين كه مى بينيد امام اينگونه در مقابل امريكا و در مقابل شوروى آن روز مى ايستاد؛ به خاطر اين بود. امريكاييها بيست و پنج سال تمام ، سرشان را پايين انداخته بودند و به اين جا آمده بودند سفره ى گسترده يى بود كه اينها و يك مشت مزدور هر كار خواسته بودند، كرده بودند؛ تا ماههاى اول انقلاب هم هنوز قطع اميد نكرده بودند! من قضايايى را در ذهن دارم كه حالا وقت نيست آنها را بگويم . امام ، بكل نوك همه ى اين پرمدعاها را چيد. اگر اندك غفلتى از امام سر مى زد از طريق مختلف و از پنجره هاى متعدد، همان كسانى كه از در بيرون شده بودند، دوباره وارد مى شدند. امام قرص و محكم جلوى نفوذ و تسلط بيگانه را به هر كيفيتى بست و ايستاد؛ اين اولين نقطه بود.

احياى روح دينى و تقويت ايمان در مردم
دومين چيزى كه امام بر روى آن نهايت اهتمام را داشت ، احياى روح دينى و تقويت ايمان در مردم بود؛ همان ايمانى كه در خودش وجود داشت ؛ لذا روى مسائل دين - تعبد و هر آنچه كه به دين مربوط مى شود - نهايت كوشش و دقت را داشت و هيچ حاضر نبود در اين زمينه كوتاه بيايد؛ چون دين علاج كننده است . وقتى روح دينى در ملتى بود اثر آن فقط اين نيست كه از لحاظ شخصى ، مردم خوب و پاكيزه و پارسايى خواهند شد؛ اثر روح دينى ، در زندگى اجتماعى منعكس مى شود؛ اگر دين درست باشد. براى همين بود كه با دينى كه امام ترويج مى كرد، اسلامى كه امام آن را

اسلام ناب مى ناميد، همه دشمنان بزرگ دنيا و دنباله هايشان در داخل كشور، شروع به مخالفت كردند؛ به عنوان اين كه اين دين ، سياسى و حكومتى است گاهى هم دايه اى دلسوزتر از مادر مى شدند - كه حالا هم گاهى مى شوند - كه آقا شما دين حكومتى و دين سياسى را كه مطرح مى كنيد، دين از نظر مردم ضعيف مى شود؛ ايمان دينى مردم سست مى شود اين درست عكس واقعيت است . وقتى دين در يك جامعه بود، روح فداكارى در آن جامعه هست ، وقتى دين در يك جامعه بود، آگاهى و هوشيارى و احساس مسئوليت در يك جامعه هست . اين كه شما مى بينيد در جامعه و كشور ما نسبت به مسائل دينى تا آنجايى كه به اطلاع مردم برسد در مردم احساس مسئوليت و احساس غيرت مى كند اين به خاطر روح دينى است ؛ دشمن مى خواهد اين روح دينى را تضعيف كند امام اين روح را در همه اركان جامعه چه اركان حكومتى و چه آحاد مردم بشدت تقويت كرد؛ يعنى در دولت ، در مجلس ، در قوه قضاييه ، در قوانين ، در شوراى نگهبان ، در انتخابات و در همه چيز، امام بر روى ايمان دينى و تعبد دينى تكيه مى كرد. امام اين دو خصوصيت را در اولويت اول قرار داد. غالب آنچه را كه امام به عنوان دستور العمل در مقابل پاى اين ملت گذاشته است ؛ مربوط به اين دو چيز است .
امام جمهورى اسلامى را مطرح كرد. جمهورى اسلامى ، يعنى يك نظام حكومتى نو بنياد و نو آورده شده كه با هيچيك از نظامهاى متعارف دنيايى شباهت ندارد اما همه خصوصيات مثبتى را كه مى شد پيشبينى كرد؛ در جمهورى اسلامى هست ، اسلام هست ، آراء مردم هست ، ايمان مردم هست ، احساس عزت هست تعبد هست ، احكام و مقررات اسلامى - كه احيا كننده ى زندگى انسان است - هست ، بله اگر ما اسلام را به معناى شناخته شده ى به وسيله امام - يعنى به همان معناى صحيح و حقيقى و متكى به مبانى و اصول - به مرحله عمل بياوريم ، همه جا جواب خواهد داد؛ همچنان كه هرجا به ميدان آمديم و دفاع كرديم و اصرار ورزيديم ، جواب داد. اين اسلام در نظام حكومتى جواب داد؛ كه حالا مجال نيست من بگويم اين قواره حكومتى كه امروز در ايران وجود دارد، از همه قواره هايى كه امروز در بخشهاى مختلف جهان است ، براى آزادى و پيشرفت يك ملت متناسب تر است ؛ هم از دمكراسى غربى ، هم از انواع نظامهاى حكومتى ديگر؛ چه برسد به آن نظامهاى بسته ى استبدادى كه راجع به آنها اصلا بحثى نداريم . آن جايى كه پيشنهاد نظام اسلامى هر چه بود، عمل شد، جواب داد؛ در زمينه ى پايبندى به مسائل فرهنگى و مقابله اى با دشمن ؛ جواب داد. تا آنروز هميشه كشور و ملت ما گيرنده فرهنگ غرب بود؛ اما به بركت اقدام امام جريان فرهنگى دوسويه شد؛ يك جريان فرهنگى هم از سوى مركز ما يعنى از سوى جامعه اسلامى به سمت بيرون اين جامعه به حركت در آمده ؛ آن چنان شد كه سران استكبار را بارها و بارها به وحشت انداخت و تا امروز هم آنرا تكرار مى كنند؛ البته حالا كمتر. فرياد مى كردند كه شما مى خواهيد انقلابتان را صادر كنيد؛ در حالى كه ما انقلابمان را بسته بندى نكرده بوديم كه به جايى صادر كنيم ! معنايش همين جريان اين سويه فرهنگى بود كه كشورهاى اسلامى و حتى به غير از كشورهاى اسلامى مى رفت و انسانها را بيدار و متوجه مى كرد.⁽¹³⁾
طلبه جوان و غريب ، در اين شهر مورد حمايت مردم قرار گرفت
براى من ديدار با شما برادران و خواهران مومن و خونگرم بيرجندى و زيارت شهر بيرجند، بسيار خاطره انگيز است . سالها قبل از اين ، آن وقتى كه هنوز پرچم اسلام در اين كشور سايه نيفكنده بود و قدرتهاى دست نشانده و ظلم بر سر تا سر اين كشور سايه افكنده بودند و سلطه گرى و حكمرانى مى كردند من به اين شهر آمدم و يك بار ديگر از محبت و ايمان و خونگرمى و علاقه مندى شما مردم عزيز به دين و قرآن بهره مند شدم . در سال 1342 - يعنى سى و شش سال قبل از اين - در آغاز مبارزات اسلامى ، مردم بيرجند با ايمان و قدرت معنوى و پايبندى خود به دين توانستند سهم قابل توجهى را در مبارزات عظيم ملت ايران به عهده بگيرند.
البته آن روز از اين شهر بزرگ و پرجمعيت و آباد، مثل امروز خبرى نبود؛ از هزار دانشجو در اين شهر خبرى نبود؛ از مراكز آموزشى متعدد، دستگاههاى فرهنگى ، امكانات براى زندگى مردم ، مثل امروز خبرى نبود، بيرجند يك شهر كوچك و قديمى بود و به خاطر ستم اربابان آن روز اين منطقه در حال ويرانى بود؛ اما مردم اين شهر - همين مردم مومن و خونگرم و با محبت - همين خصلتهاى نيك و همين پايبندى و ايمان را دارا بودند، من اين را در اين شهر با همه وجود حس كرده ام .
در اين شهر دو عالم برجسته وجود داشت كه هركدام از آنها در حوزه هاى علميه مى بودند، در حد مرجع تقليد بودند؛ يكى مرحوم آيت الله سيد حسن تهامى ، ديگرى مرحوم آيت الله شيخ محمد حسين ضياء آيتى بود؛ دو ملاى بزرگ و دو شخصيت برجسته علمى . نه فقط حوزه علميه و اهل علم و اهل فرهنگ ، بلكه حتى اين دو روحانى بزرگ هم در اين شهر به وسيله دست نشانده هاى استعمارى كهن اين منطقه - يعنى خاندان علم ؛ ميراث خوران جهنمى اجداد خودشان ؛ بيگانگانى كه صاحب اين منطقه شده بودند - تحقير مى شدند. به وسيله آنها، اين دو عالم ، آن روحانيت ، آن حوزه علميه ، آن مدرسه ى معصوميه ، آن مردم مومن و خونگرم و با معرفت ، همه و همه تحقير مى شدند؛ اما مردم به دين پايبند بودند. من در روز هفتم محرم همان سال در مسجدى در اين شهر - شهرى كه سعى مى شد از همه حوادث دور نگه داشته شود، تا خواب اربابان وابسته به انگليس آشفته نگردد - حقايقى را از قضاياى قم و مبارزات روحانيت و مبارزات مردم بر زبان آوردم ، كه غوغايى برپا شد.
امروز بحمدالله از آن كسانى كه آن روز را از نزديك ديدند، كسانى در همين شهر هستند؛ برجسته ترينشان همين عالم كهنسال معنوى بزرگوار اين شهر، حضرت آقاى حاج شيخ جواد عارفى است كه امروز هم بعد از سالهاى متمادى ، اين مرد عالم با شخصيت معنوى كهنسال را زيارت كردم ؛ آن روز هم در كنار آن دو عالم بزرگ ؛ اين مرد ارزشمند و برجسته بود.
آن روز يك طلبه ى جوان و غريب ، در اين شهر مورد حمايت مردم قرار گرفت كه او را حتى به درستى نمى شناختند.⁽¹⁴⁾ همين مردم در مقابل پليس ‍ رژيم طاغوت ، از اين طلبه ى ضعيف و غريب حمايت مى كردند. در واقع ، مسطوره يى از ملت ايران بود كه پايبندى خودش را به هر حنجره يى كه از آن نام قرآن و اسلام بلند مى شود و براى حاكميت دين فرياد مى زند اعلام مى داشتند. اين جا شروع مبارزه بود. از سال 41 و 42 مبارزه با غربت و مظلوميت شروع شد؛ اما با پشتيبانى عواطف و ايمانها و احساسات عميق اين ملت مومن مواجه گشت .
عزيزان من ! بيرجندى هاى عزيز! جوانانى كه امروز بركات ناشى از مجاهدتهاى پدران خودتان را در اين سرزمين و در اين مرز و بوم مشاهده مى كنيد! اين مبارزه مقدس به خاطر اسلام و دين بوده است ؛ كه اولين قدمش حمايت از حقوق انسانها و حقوق مظلومان و مستضعفان شد؛ لذا مبارزان توانسته اند همه فشارها را تحمل كنند آن روز ممكن بود يك طلبه را در اين شهر بيرجند بربايند و او را به مشهد منتقل و زندانى كنند و تحت آزار قرار بدهند آن طلبه كه نمى توانست با نيروى نظامى از خودش دفاع كند، آنها با عواطف مردم چه مى كردند؟ آنها نمى توانستند با ايمان و احساسات مردم و با رشد اين فكر در فضاى ذهنى جامعه ايرانى كارى بكنند؛ و همين شد كه اين مبارزه على رغم مشكلات و فشارها و شكنجه هاى جهنمى و سلولها و زندانهاى تاريك اداره شده ى به وسيله ى كارشناسان اسرائيلى ، پيروز شد و روحانيت و عناصر مومن و انسانهاى فداكار توانستند اين سيل خروشان عظيم افكار و عواطف مردم را بر انگيزند و آنها را به صحنه بكشانند. نتيجه چه شد؟ نتيجه اين شد كه رژيمى كه وابسته به آمريكا بود و از همه رژيمهاى ديگر بيشتر تحت حمايت نظامى و سياسى و همه جانبه امريكا بود، به وسيله اين مردم ساقط شد و على رغم ميل آنها، پرچم اسلام ، پرچم قرآن ، پرچم دين و پرچم حمايت از حقوق انسان در اين كشور برافراشته شد.⁽¹⁵⁾
خاندان علم نگذاشتند استعدادهاى اين منطقه شكوفا بشود
امروز ديگر مثل آن روزها، اين منطقه در قحط انسانهاى متخصص نيست . شما مردم بيرجند بحمدالله استعداد خوبى هم داريد، در اين چند سال اخير جوانانتان در مسابقات علمى و در كنكورها هميشه رتبه هاى بالايى آورده اند. استعدادهاى انسانى اين منطقه بالاست ؛ استعدادهاى طبيعى هم در اين منطقه فراوان است . معدن غنى و سرزمينهاى بالقوه حاصلخيز، امكانات فراوانى را براى اين منطقه فراهم كرده است . دستور اسلام احياى اين استعدادهاست . هر جا انسانى هست ، به خصوص نسل جوان ، بايد بتواند در راه تعالى زندگى عمومى تلاش كند همتهاى عالى - همتهايى كه در حد متناسب متوقف نمى شود - قبل از شروع جنگ و بعد از جنگ تا به حالا شما مردم جنوب خراسان و شما مردم بيرجند و نواحى اطراف آن ، نشان داده ايد كه با همتيد. سرداران رشيد و شجاع شما، شهدا و جانبازان و آزدگان شما، در آمارى كه انسان نگاه مى كند، ارقام افتخارآميزى را به انسان نشان مى دهند.
اين همان بيرجند است كه صد و پنجاه سال ، دويست سال خاندان علم سعى كردند نگذارند اين مردم جز به دوروبر خودشان توجهى پيدا كنند؛ كه البته آنها هم نتوانستند. در همين شهر علماى بزرگى پرورش پيدا كرده اند؛ اگر چه علمايى كه در اين شهر مانده اند زير سايه سنگين آن خوانين قدرتمند و ظالم نتوانسته اند شخصيت حقيقى خودشان را بروز بدهند. مرحوم تهامى اگر در قم و يا در نجف بود، مرجع تقليد بود؛ اما اينجا يك ملاى كنار افتاده اى بود كه فقط خواص مى دانستند شخصيت او چه قدر بزرگ است ؛ همين طور مرحوم آيتى ، همين طور مرحوم شيخ محمد باقر بيرجندى در دوره قبل از اينها و حاج شيخ هادى بيرجندى . آن كسانى كه مى خواستند در عالم ادب و علم گل كنند. از اين شهر رفتند؛ زيرا اين جا نمى گذاشتند. بله براى بچه و نوكرهاى خودشان مدرسه آوردند. آن سالهايى كه من چند بار به بيرجند رفت و آمد كردم - كه آخرينش همين سال 42 بود - علاوه بر روستاها، خود شهر بيرجند براى مردم يك محيط غم آلود و فقير و محروميت مطلق بود؛ اما براى نوكرهاى علم يك محيط اربابى و زورگويى و تشريفات بود! آنها فكر نمى كردند كه روزى فراخواهد رسيد كه اين مردم ، جوانانى ، سردارانى ، شجاعانى ، برجستگان علمى يى ، استعدادهاى درخشانى را از خود بروز خواهند داد. هركس فكر كند كه آنها صدوپنجاه سال اين منطقه را عقب انداختند، به روح آنها لعنت خواهد فرستاد.⁽¹⁶⁾
مجبور شدند جسد اصلى را بدهند
رژيم عراق ، اصلا شرير بالذات است ؛ اصلا نمى تواند عدم شرارت را تحمل كند. شما ببينيد جسد مبارك شهيد تند گويان را موميايى كرده و حاضر دارند؛ اما وقتى كه هياءت و دكتر و مسؤ ولان به آنجا مى روند؛ قبرى را مى كنند و جسد ديگرى را نشان مى دهند! البته اينها هم فهميدند و گفتند كه اين جسد شهيد تند گويان نيست ؛ اصرار كردند، بالاخره آنها مجبور شدند كه جسد اصلى را بدهند. حالا اگر اينها قانع مى شدند و همان جسد را مى آورند، بگو شما با آن جسد موميايى كرده ، مى خواستيد چه كار بكنيد؟! شرارت اين دشمن تا اين حد است ؛ از يك جسد موميايى كرده هم حاضر نيست بگذرد؛ براى اينكه يك وقت به صورتى از آن عليه جمهورى اسلامى استفاده كند؛ يك بى آبرويى سياسى ، يا يك مشكلى درست كند!⁽¹⁷⁾
فرماندهى جوان 18 ساله !
اسلام درباره جوانان ، نظرش دقيقا منطبق بر همان چيزى است كه پيشنهاد و نياز ما از نسل جوان و براى نسل جوان است . پيامبر اكرم (صلى الله عليه و اله و سلم ) درباره جوانان توصيه كرده است ؛ با جوانان انس گرفته است ؛ از نيروى جوانان براى كارهاى بزرگ استفاده كرده است . امسال ، سال اميرالمومنين على بن ابى طالب (عليه السلام ) معين شده است . شما اميرالمومنين را فقط به عنوان يك چهره دوران چهل ساله و پنجاه ساله و شصت ساله نبينيد؛ درخشش اميرالمؤ منين در دوران جوانى ، همان الگوى ماندگارى است كه همه جوانان مى توانند آن را سرمشق خودشان قرار دهند. در دوره جوانى در مكه ، يك عنصر فداكار، يك عنصر باهوش ، يك جوان فعال يك جوان پيشرو و پيشگام بود؛ در همه ميدانها مانع هاى بزرگ را از سر راه پيامبر بر طرف مى كرد؛ در ميدانهاى خطر سينه سپر مى كرد و سخت ترين كارها را بر عهده مى گرفت ؛ با فداكارى خود امكان هجرت پيامبر را به مدينه فراهم كرد و بعد در دوران مدينه ، فرمانده سپاه ، فرمانده دسته هاى فعال ، عالم ، هوشمند، جوانمرد و بخشنده بود؛ در ميدان جنگ سرباز شجاع و فرمانده پيشرو بود؛ در عرصه هاى حكومت ، يك فرد كارآمد بود و در زمينه مسائل اجتماعى هم يك جوان پيشرفته و به تمام معنا بود. پيامبر اكرم نه فقط از كسى مثل على ، بلكه در دوران ده سال و چند ماه حكومت خود، از عنصر جوان و نيروى جوان حداكثر استفاده را كرده است .
پيامبر اكرم در يكى از حساسترين لحاظات عمر خود، مسئوليت بزرگى را به يك جوان هجده ساله داد. در جنگهاى خود پيامبر اكرم فرماندهى را عهده دار مى شد؛ اما آن وقتى كه پيامبر اكرم در آخرين هفته هاى زندگى خود احساس مى كرد كه از اين عالم خواهد رفت و لشكركشى به سرزمين امپراتورى روم به وسيله خود او امكان ندارد - چون كار بسيار بزرگ و دشوارى بود؛ لازم بود نيرويى براى اين كار برگزيده بشود كه هيچ مانعى نتواند جلوى آنرا بگيرد - لذا اين مسئوليت را به يك جوان هيجده ساله داد. پيامبر مى توانست يك نفر از اصحاب پنجاه ساله ، شصت ساله و داراى سابقه جنگ و جبهه را بگذارد؛ اما يك جوان هجده ساله را گذاشت و او ((اسامة بن زيد)) بود. پيامبر از ايمان و از سابقه فرزند شهيد بودن او هم استفاده كرد. آن نقطه اى كه اسامه را فرستاد، همان نقطه اى بود كه پدر اسامة بن زيد - يعنى زيد بن حارثه - در دو سال قبل از آن در آن نقطه به شهادت رسيده بود. پيامبر فرماندهى اين سپاه بزرگ و گران را به اين جوان هجده ساله داد كه همه اصحاب بزرگ و پير مرد و سرداران سابقه دار پيامبر در آن سپاه عضو بودند. پيامبر به او گفت تا آن محلى كه پدرت در آن شهيد شد مى روى - يعنى در ((موته )) كه محلى در امپراتورى روم آن روز در كشور شام امروز بود - آنجا را اردوگاه مى كنى ؛ و بعد دستورات جنگى را به او داد. از نظر پيامبر، نيروى جوانى اينقدر حايز اهميت است .⁽¹⁸⁾
تهديدهاى خارجى و داخلى
عزيزان من ! گاهى يك غفلت ، يك بى توجهى ، يك سستى ، يك سهل انگارى ، ممكن است يك محصول عظيم را از دست ملتى بگيرد؛ نبايد اجازه داد. ملت ما نشان داده ، آن جايى كه جاى كار و حركت و تلاش است ، اگر فرماندهان و مسؤ ولان خوبى بالا سر داشته باشند، خواهند توانست كارهاى بزرگ را به انجام برساند؛ بعد از اين هم خواهد توانست ؛ مشروط بر اينكه اين تهديدها را بدانيم . اين جا ديگر خطاب من فقط به نسل غير جوان نيست ؛ بخصوص به خود جوانان هم توجه مى دهم و مايلم به طور دقيق تهديدهايى كه وجود دارد؛ بشناسد و شما هم به سهم خودتان در مقابله با اين تهديدها كوشا باشيد.
تاثير دو چهرگان در مسائل كشور
تهديدهاى آينده درخشان ما دو نوعند: تهديدهاى خارجى ، و تهديدهاى داخلى . من اول اين كلمه را بگويم كه اگر در داخل ، اين ملت دشمن داخلى نداشته باشد؛ نفوذى نداشته باشد؛ دو چهرگان در مسائل كشور تخريب نكنند؛ دشمن خارجى نمى تواند كار زيادى انجام دهد. البته توجه كنيد كه بعضى از تهديدها از درون خود ما و از درون نفس ماست . من مى گويم كه هر چيزى كه به سلامت و ايمان و عزم و نشاط صدمه بزند و كار و كوشش و تحصيل جوانان را معوق بگذارد، تهديد است ؛ بى بند و بارى تهديد است ؛ ولنگارى تهديد است ؛ مواد مخدر تهديد است ؛ بى اهميتى به درس و كار تهديد است ؛ سرگرم شدن به مناقشات اجتماعى و بيهوده تهديد است ؛ درگيريهاى داخلى تهديد است ؛ البته غفلت مسؤ ولان هم تهديد است ؛ برنامه ريزى دشمن بيرون هم تهديد است . يك ملت بيدار، يك ملت آگاه ، يك ملت زنده ، يك ملت جوان ، يك ملت انقلابى مثل ملت ما، بايد همه اين تهديدها را از سر راه خودش بردارد.
معناى جهانيگرى
من وقتى به تهديدهاى خارجى اشاره مى كنم منظورم مراكز قدرت جهانى است . برادران و خواهران ! فرزندان عزيز من ! امروز يك تهديد مضاعفى نه فقط ايران را، بلكه همه كشورهايى را كه در رديف كشورهاى پيشرفته اروپايى و آمريكايى نباشند، تهديد مى كند؛ اين تهديد مضاعف چيست ؟ از يك سو نفوذ مستقيم قدرتهاى بزرگ و در راس آنها امريكا و از سوى ديگر اين موج جهانگيرى ؛ همين چيزى كه شما مى بينيد الان در خود امريكا؛ از طرف بخشى از مردم امريكا، عليه اين موج ، تظاهرات مى شود.
جهانگيرى يعنى چه ؟ يعنى يك مجموعه از قدرتهاى جهانى ؛ عمدتا آن كسانى كه در سازمان ملل هم نفوذ دارند، عمدتا همان كسانى كه استعمارگران ديروز دنيا بودند؛ چند كشورى كه در صدند فرهنگ و اقتصاد و عادات و آداب خودشان را به همه دنيا گسترش بدهند؛ يك شركت سهامى درست كنند كه در واقع نود و پنج درصد سهمش در واقع مال آنهاست ؛ پنج درصد هم مال همه كشورهاى ديگر؛ اختيار در دست آنها است و تصميم گيرى هم با آنها است ! اين معناى جهانگيرى است كه امروز بسيارى از كشورها بسيارى از رجال سياسى جهان سوم ، بسيارى از روشنفكران دنيا، با آن مخالفت و مبارزه مى كنند و از آن مى ترسند، بعضى از مسؤ ولان ما نقل كرده اند كه در اين كنفرانسهاى جهانى ، بسيارى از اين كشورهاى مشترك در اين كنفرانس 77 و غير متعهدها، از جهانى شدن مى ترسند؛ چون مى دانند كه جهانى شدن ، يعنى سلطه امريكا بر اقتصاد و فرهنگ و ارتش و سياست و حكومت و تقريبا بر همه چيز كشورهاى ديگر؛ اين تازه غير از اعمال نفوذ مستقيم است .
هدف آمريكا از ارتباط با كشورها
اين كه شما مى بينيد بر روى بى اعتنايى ايران به امريكا اين همه فشار مى آيد - آمريكاييها از تمام وسايل استفاده مى كنند، براى اين كه چهره بى اعتنايى و عبوس را كه ملت ايران در مقابل امريكا گرفته ، در هم بشكنند - براى اين است كه در اطراف دنيا همه زحمت خودشان را كشيده اند، بتوانند سياسيون سالم را وادار به تملق و تواضع و تعظم و تسليم بكنند. امريكاييها به رؤ ساى كشورهاى آفريقاى و آسيايى و امريكاى لاتين اين طور تفهيم كرده اند كه براى زندگى كردن ، هيچ چاره اى نيست ، مگر تسليم شدن در مقابل امريكا و سياستهاى آن ؛ خيلى از آنها هم اين كار را قبول كرده اند! يك كشور و يك ملت و يك دولت در دنيا هست كه زير اين بار نرفته ، مى گويد ما كارى به كار امريكا نداريم ؛ ما حاضر نيستيم تسليم زورگويى و فشار و تسليم تحميل سياستها و روابط امريكا بشويم ؛ و آن ، كشور جمهورى اسلامى ايران است .
 

بمباران مدرسه اي در بروجرد بهمن ماه 1365