 |
|
جلوه هاى نور سيد احمد هاشميان - ۱ -
مقدمه
معراج حق
هاله اى از نور
جبهه جبهه ! اى سرزمين خدا! جبهه ! اى فرازت چون كوه طور، و اى نشيبت چون شعب ابى طالب ، همه تقدّس ، و همه طهارت ! تو اى ديار عاشقان راستين ، و اى وادى جان باختگان به يقين ! هر چه وسعت تو وسيع تر، روح را آرامشى بيشتر است . چه گريز از تنگناى اين جهان در هواى آن همه نيكانى كه رفته اند و به خداى خود پيوسته اند را، دروازه اى گسترده دارى ، به سوى اين همه عظمت ! و اين همه واقعيت ، و اين همه زيبائى و ابديت ! خدايا! نعمتت را درباره ام تكميل فرما، و هيچگاه روح و هواى مرا از سرزمين مقدس جبهه ، از پايگاه امام عصر (عج ) ، و از ديار خوبان و نيكان در محضر خود محروم مفرما، و هميشه ام را در مبارزه و هم هر جا كه هستم را برايم ميدان مبارزه قرار ده كه تو بر هر چيز قادرى . س ه 10/12/61 امر به معروف و نهى از منكر در خرّمى هاى شاهراه تاريخ بشر، آنجا كه اوج به كمال مى رسد! سرسرائى افتخارانگيز همگونِ ((وادى السلام ))، بر همه نيكيها نظاره گر است ؛ در آنجا مردمى در نهايت صلابت و عظمت بسر مى برند كه خداوند تبارك و تعالى آنها را با بهترين مردم هستيد كه به نفع انسان ها برانگيخته شده ايد كه به معروف امر مى كنيد و از منكر نهى مى نمائيد و به خدا ايمان مى آوريد) .(14) فريضه امر به معروف و نهى از منكر نسيمى از رحمت الهى است كه وجدان هاى پاك را نوازش مى دهد، و شوقِ حركت مى آفريند، و از آن ، سخن بحق ، رحمت بحق ، جهاد بحق ، و همه هر چه حق است جريان مى يابد. ((م ا اَعْم الُ البِرِّ كُلُّه ا وَ الْجِه ادُ فِى سَبي لِ اللّهِ عِنْدَ الاَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهى عَنِ الْمُنْكَر...)). همه اعمال نيكو و جهاد در راه خدا در پيش امر به معروف و نهى از منكر نيست مگر مانند آب دهان انداختنى در درياى پهناور، و امر به معروف و نهى از منكر اجل را نزديك نمى كند و روزى را كم نمى گرداند و نيكوترين امر به معروف گفتن يك سخن درست نزد فرمانروائى ظالم است .(15) مقدّمترين مرحله اين واجب الهى اِعمال آن در سرزمين وجودى خودمان است ، دنيائى ناشناخته از عظمت ! با آن همه نوسان احساسات ، عواطف ، غرائز و هم وسوسه هاى ويرانگر. لذا در رسيدن به سُلطه رحمانى بر اعجوبه نفس ، بايد خود را به پايگاه تفضّلات الهى و الهامات ربّانى برسانيم كه اگر نه اين گونه باشد، چگونه خواهيم توانست بر ديگران مؤ ثر باشيم ، گو اينكه نبايد اميد تاءثير و استمرار عمل را از دست بدهيم . هر قدم و كلام ، هر توجّه و تذكّر، در بُعدى از امر به معروف يا تجسّمى در عكس آن است ، لذا مى تواند باقياتى از صالحات يا سيئات باشد، و در همهمه اين همه عمل و عكس العمل ، كه بالاخص در امر به معروف و نهى از منكر است ، از خداوند متعال كمك مى خواهيم كه در جزء جزء مسئوليت ها ما را مدد فرمايد، و بر تحمّل ما بيفزايد آنجا كه در عظمت و كبريائى حضرتش انديشه مى نمائيم و هم بر رحمت واسعه خود، آنجا كه از عدل او انديشناكيم . س ه 11/6/62 توبه دانشِ آنچه كه فلاح و رستگارى ما در آن است و هم آنچه كه تاءييد پروردگار عالميان را شامل است ، مشخّصا از هر چه گرانبها، گرانبهاتر است ، چرا كه اين گونه دانش ها باعث بيدارى و در نتيجه باعث فاصله گرفتن از هر چه زشتى و آلودگيها مى شود، چه هر چه هست گناه و آلودگيهاست كه ما را به سقوط در منجلاب منتهى مى شود، و هر چه هست گناه است كه آئينه فطرت آدمى را به كدورت و تيرگى مى كشاند، و باز هم گناه و معاصى است كه آدمى را از فيض عُظمى و درك حقايق باز مى دارد. و اما توبه ، بازگشت به سوى خداوند تبارك و تعالى است ، آنگاه كه ندانسته ، فردى مرتكب معصيت شود و وقتى متوجّه شد پشيمان و نادم شود و بلافاصله توبه نمايد و ديگر به آن گناه برنگردد و مرتكب نشود؛ به اين توبه ، توبه نَصوح گويند، و آن گاهى كه يكى از ايشان را مرگ فرا رسد، گويد الان توبه كردم ...) .(16) حضرت مولاى متقيان مى فرمايد: ((اَلْمُذْنِبُ عَلى بَصي رَة غَيْرُ مُسْتَحَقّ للعَفو)) (گناهكار مطّلع ، مستحق عفو نيست ) .(17) اما شروع به گناهِ بسيارى از مردم ، از ندانستن ها و نداشتن علم به احكام و مسائل شرعى است ، بنابراين تعليم و تعلّم (ياد دادن و ياد گرفتن ) نمى شود يك وظيفه اصلى و همگانى نباشد، پس هر كس در هر مقامى كه هست بايستى در آموزش خود و ديگران كوشا باشد كه همه در پيشگاه حضرت احديّت مسئوليت داريم و خود را به او مى سپاريم كه ((اِنَّ النّ اقِد بَصيرٌ بصير)).(18) س ه 30/6/62 حج (از حقوق الهى بر مردم حج خانه خداست ...) . آن اجتماع بزرگ آشناهاى ناآشنا، آنان كه با تناسب وُسع در انعكاس بخشيدن آنچه درك مى نمايند، تواناترند، و آن ، و هم آن همه ، راهها و شهرها در زير پا، در زير بال ، و در عرشه كشتى ها مى پيمايند، تا به مركز آنچه ايمان و باور از گفت ! او كه امين بود، و آن همه نشانه داشت ، كه خدا يكى است ، و آنجا، در پيرامون كعبه خدا، كه پيامبر آن را از بت ها پاك كرد و انسان ها را فرمود، آنچه كه سوره توحيد فرمود، و على كه وصى او و پدر اوصياء بود، در آن متولد شد و پاى بر دوش پيامبر نهاد، و بت ها را فرو كشيد و هم او كه در آن مكان مقدس سوره برائت تلاوت نمود، و در آنجا و در همان على ، همان على كه آن همه زيبا بود! و آن همه زيبا گفت ! و آن همه خدايش ستود كعبه آنجا، همان جا كه خدا همه را از مسلمين به آنجا دعوت فرمود، كه تا بندگان ديده بر ديده هم بگشايند، و به يك قبله با هم ركوع كنند و سجده به جاى آورند، كه زهى سعادت ، و تا با يك صدا دعوت خدا را لبيك بگويند، و در يك لباس محشرى را به تماشا نشينند كه گوئى قيامت است ، و همه كفن پوش ! آنجا، همان جا كه كعبه نام دارد، همان جا، همان مسجدالحرام ، كه آدمى دوست ندارد كه ديگر سر از سجده بردارد، آنجا، با آن همه عظمت ، با آن همه هياهو و ولوله ، با آن همه اخلاص و اشتياق زاينده ، براى آن كه رفت در جذبه شوق ديدارِ مجدّد مى گدازد، و آن كه نرفت دعوت خدايش هميشه در برابر است ، كه آن كه نماز را درك مى نمايد، حجّ را هم درك س ه 1/7/62 غدير خُم آن روز، روز هيجدهم ذى الحجّه و هنگامه غدير خم ، شاهد قدرت نمائى قادرى بود كه امروز دين را براى شما كامل كردم و نعمتم را بر شما تمام نمودم و به دين اسلام للّه للّه (در اين تمامى و كمال ) براى شما رضا دادم . انسان ها در آن روز، و در آن اجتماع عظيم ! آن همه و به يكباره ، به آزمايش سنگينى گذاشته شدند، كه گوئى همگان تا قيامت در حال تكرار است . نداده اى ) .(19) (همانا ولى و سرپرست شما خدا و رسول او و آنهايند كه ايمان آوردند، آن ايمان آورندگانى كه نماز به پاى مى دارند و زكات مى دهند، در حالى كه در ركوع اند) .(20) گفت : ((مَنْ كُنْتُ مَوْلا هُ فَعَلِىُّ مَوْلا هُ)) (آن كس كه من مولا و سرپرست اويم على نيز بر او مولا و حاكم است ) (21) و فرمود: ((اَللّ هُمَّ و الِ مَنْ و الا هُ وَ ع ادِ مَنْ ع اد اهُ)) (خدايا دوست بدار آن كس كه او را دوست دارد و دشمن دار آن را كه او را دشمن و عذاب به دوزخ فرو افتاد، و از اين گونه چه بسيارند كه گوئى روز غدير خُم هميشه است و آفتابش را غروبى نيست . س ه 12/7/62 ولايت فقيه ((من دو جانشين ارزشمند در بين شما قرار مى دهم ، كتاب خدا و عترتم اهل بيتم مادام كه به آن دو متمسّك باشيد ابدا گمراه نخواهيد شد و آن دو هرگز از يكديگر جدا نخواهند شد تا بر حوض به من وارد گردند))(22). وجود مقدّس امام در هر عصرى و وجود مقدّس حضرت ولىّ عصر عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف در اين زمان ، منبع فيض و بركات است حجت خدا خالى باشد اهلش را فرو مى برد) .(23) تمسّك مى جوئيم ، آنجا كه مى فرمايد: ((وَ اَمَّا الْحَو ادِثُ الْو اقِعَة فَارْجِعُوا فيها اِلى رُو اةِ حَدِيثِن ا فَاِنَّهُمْ حُجَّتى عَلَيْكُم وَ اَنَا حُجَّةُ اللّهِ عَلَيْهِمْ))(و اما در حوادث و مسائلى كه پيش مى آيد (براى كسب تكليف ) به راويان حديث ما، مراجعه كنيد كه آنها حجّت من بر شما هستند و من حجّت خدا بر آنها هستم ) .(24) و از آنجا كه بحمداللّه علماء و فقها بسيارند براى انتخاب فردى جامع الشرايط و فقيهى والا در امر فقاهت و ولايت مُخالِفا عَلى هَو اهُ، مُطي عا لاَِمرِ مَوْلا ه فَلِلْعَو امِ اَنْ يُقَلِّدُوهُ وَ ذ لِكَ لا يَكُونُ اِلاّ بَعْضَ فُقَه اءِ الشِّيعَةِ لا كُلَّهُم )). (پس ، از فقها آن كه بر خود مسلّط باشد، و دين خود را حفظ نمايد، و با هواى نفس خود مخالفت نمايد، و مطيع امر مولاى خود باشد، پس بر عوام بايسته است كه از او تقليد كنند و اين كيفيّت در فقها يافت نمى شود مگر در بعضى از فقهاى شيعه نه همه آنها) .(25) س ه 20/7/62 حسين عليه السلام در كربلاى توحيد در عظمت هاى خلقت آن تجلّى بر حق است كه واقعيّت وجود را از واجب الوجود تجسّم بخشد، آنجا كه در ذكر مى ايستيم ، آنجا كه در تفكّر قرار مى گيريم ، آنجا كه به پايان اين زندگى مى انديشيم و همه آيات الهى كه انديشه ما را توجّه دهد و به نحوى سخن گويد و كتابت نمايد كه ذهن آنرا قرائت كند، انسانيّت را در نقطه اوج قرار مى دهد كه عروج به آن ، نقطه نظر و هدف است ، و اين هدف را انسان هاى والا تجسّم مى بخشند، و در تذكّرى هميشه در يادها مى آميزند، كه همه از اوست ؛ ابراهيم خليل سخن از او گفت ، و رؤ يا از او گرفت ، به بت ها سخن از او گفت ، و در آتش او را خواست ، و در گلستانِ او آرميد، و در قربانگاهِ او تيغ بر حلقوم اسماعيل برد، نه ابراهيم را نظر بر اسماعيل و نه اسماعيل را نظر بر ابراهيم ! هر دو او را، اسماعيل او را خواست ! ابراهيم او را خواست ! و انسان هاى والا او را مى خواهند، و اين واقعيّت ها را در بلايا تجسّم مى بخشند، و هم اوست كه نوح را از كَرْبِ عظيم نجات داد، و نيزه ها را براى او تحمّل كرد، و آن همه ضربه ها براى او! آن همه سختى ها را كه ما را ياراى گفتن و شب عاشورا! براى رضاى او موعظه نمود. و به خونهاى ريخته شده ، اكبر، اصغر و آن همه صحابه نيكو به نظاره نشست ، و باز هم ! و هر دم شكفته تر مى شد، و زنده تر! كه او هميشه زنده است ، زنده خدائى ، سرش را بريدند، و باز ذكر مى گفت ، او با سر بريده قرآن مى خواند، مى گويند ديدگانِ نيمه باز حسين نگران و به افق مى نگريست ، خدا مى داند، شايد نگران اسيران بود، آنها كه از اهل بيت و فرزندان پيامبر و على و فاطمه بودند، شايد نگران كودكانى كه به يكباره بى كس شدند. توحيد را در نهايتى به كمال ، معنا بخشيد. س ه 12/7/62 در تاءثير اطعمه و اشربه در صفاى روح و خلوص عقيدت بحثى زيبا بجاى آريم كه خداوند يار ما خواهد بود، چرا كه به سوى او در حركتيم و اين شما كسى دوست دارد كه گوشت برادرِ مرده خود را بخورد...؟ در دو آيه مباركه اخير، آيه نخست موضوع در ماده است و در آيه مبارك دوم موضوع در معناست و مى رساند كه اين هر دو را، هم در ماده و هم در معنا تاءثيرى بحق است ، و همين گونه است آنچه كه حرام است ، و در تشكّل روح و حسين بود، مظهر كمال بود و تبليغ را به كمال رساند و در اثباتِ واجب الوجود واقعيت را به نماى همگان گذاشت و قطرات اى مردم ... واى بر شما! دريافت بخشش از حرام (شخصيت )للّه شما را در هم شكست و شكم هاى مملوّ از حرام شما باعث آن شد كه خداوند بر قلب هاى شما مهر زند (كه از فهم سخن و درك حقيقت محروميد) : ((قَدْ اِنْخَزَلَتْ عَطِيّ اتُكُمْ مِنَ الْحَر امِ وَ مُلِئَتْ بُطُونُكُم مِنَ الْحَر امِ فَطَبَعَ اللّهُ عَلى قُلُوبِكُمْ ...)).(26) و دو گوهر از سخن آن حضرت روحى له الفداء مى آوريم كه فرمود: 1) ((اَمّ ا اَمْو الُكُم ...)) اما اموال شما را نمى پذيرم مگر بخاطر اينكه پاك شويد پس هر كه مى خواهد بپردازد و هر كه نمى خواهد نپردازد.(27) 2) ((مَنْ اَكَلَ مِنْ اَمْو الِن ا...)) هر كه از اموال ما چيزى به نا حق بخورد گويا آتش به درونش سرازير ساخته و بزودى در دوزخ افكنده خواهد شد.(28) س ه 3/8/62 قيام براى خدا براى خدا قيام نمائيد دو تا دو تا و يكى يكى ...) .(29) فرادى با تنها فرق دارد، مثلا وقتى نماز را فرادى مى خوانيم يعنى به جماعت نمى خوانيم كه تعدادى ممكن است به عللى به تنهائى نماز بخوانند و وقتى اين تنهاها را جمع ببنديم فرادى مى شود. مَثْنى نيز شبيه به آن است ، يعنى فرادى به معناى يكى يكى است و مثنى يعنى دوتا دوتا، و اين به آن معنا نيست كه فقط يكى يكى يا دوتا دوتا قيام نمائيم نه بيشتر، بلكه اين حدّاقل است يعنى حتى يكى يكى يا دوتا دوتا براى خدا قيام نمائيد، چرا كه از طرف ديگر خدا و اقامه نماز قيام لِلّه باشد كه هست ، يا ممكن است قيام لِلّه در جنگ و كشتن و كشته شدن باشد، و زمانى هم تفكّر و نهى از منكر مى نمودند و آنجا كه بايد، با سكوت و تحمّل مصائب بر امور نظارت داشتند كه صلوات اللّه عليهم اجمعين . لذا وقتى قيام ، لِلّه شد، همه چيز را در بر مى گيرد، و هر كس در هر كجا به آن مدد مى جويد، چرا كه خودِ شنيدن اين كلام و عمل به آن از مدد پروردگار است و هم اوست كه اگر كسى را از اين گونه مواعظ محروم فرمايد، كسى قادر نيست در جبران آن كارى انجام دهد، و كسى را محروم نمى فرمايد مگر اينكه در اثر نافرمانى و آلودگيها، از ساحت قدس كبريائى فاصله بگيرد كه نستعيذ باللّه . س ه 10/7/62 حكمت ، نور تشخيص و هدايت بسوى خداوند تعالى بسيارى داده شده است ) .(30) آرى ، در آن هنگام كه حكمت الهى بر انسانى تجلّى كند، بر درك و بصيرتش بيفزايد، و حقايق در ابعاد واقعى خود جلوه كند، مرز اين زندگى را در نوردد، و هر گاه و بيگاه آن جهان و آن نشئه و آن همه كه الْك افِرِ)) (دنيا براى مؤ من همانند زندان است و براى كافر چون بهشت ) .(31) اگر كسى بخواهد در خود فرو رود، اگر كسى بخواهد در كوچكى و حقارت خود تصوّرى داشته باشد، اگر بخواهد در هست و نيست خود تاءمّلى نمايد، لامحاله در بى وزنى و بى قدرى خود نه معلّقى بر او تعلّق مى گيرد و نه سكون و پروازى بر او مترتّب است ، و اما آن هنگام كه به خدا توجّه نمايد، به خود كه مخلوق اوست و هم متوكّل و متّكى به او، در ارتباط خلقت و اتّكاء و توكّل مى تواند خودى تصوّر نمايد، و از درك اين همه واقعيّت ها به تدريج خود را به كمال و نتيجه حكمت است و (انتخاب ) راه درست از فروع آن است ) .(32) فى المثل ، انسان مى انديشد كه چرا خلق شده است ، تا وقتى كه به اين سخن خداوند تبارك و تعالى مى رسد كه : (خلق نكردم جن و انس را جز اينكه مرا پرستش نمايند) (33)، از اين كلام رحمان جلّ جلاله كه همه حكمت است ، علّت غائى و غرض آفرينش انس و جن دانسته مى شود؛ اين دانستن و علم نخستين ثمره آن است ، انتخاب راه درست و صواب كه از فروع آن است ، عبادت خداوند تبارك و تعالى است . سخن ديگر اينكه ((بِالْحِكْمَةِ يَكْشِفُ غِط اءُ الْعِلم ))(34) كما اينكه نقل شده است وقتى شيخ الرئيس را مسئله غامضى پيش مى آمد با اقامه نماز به خدا روى مى آورد و در حلّ معمّا از درخشش حكمت الهى بهره مى گرفت . از نشانه هاى حكمت : در نفوس (انسان ها) طبيعت هاى بدى وجود دارد (كه حكمت ، آدمى را) از آنها باز مى دارد.(35) حكيم كسى است كه عقل را در تملّك خود دارد.(36) عقل (چون غوّاصى ) آنچه در عمق حكمت است را استخراج مى كند.(37) س ه 10/8/62 قيود: در رابطه با يكتاپرستى قيود زندگى در معارضه با سعادت و حيات اخروى و ابدى است و وارستگى در اين است كه نخست توفيق ايمان و عمل صالح از خدا بخواهيم ، و آنگاه نيز هر كار نيكى كه انجام مى دهيم به گمان نياوريم كه خود آن را انجام داده ايم ، موسى و قومش عبور كردند و به يكباره فرعونيان را در كام خود كشيد، چرا كه آنان و همه اولياء خدا دل بر غير خدا ندارند، چه هر توجّه به غير خدا شكستى است كه جبران ندارد. خوردن ها، پوشيدن ها، مقام ها، مال و فرزند و دوستان ، و همه ، تا آنجا نيكو است كه در راه خدا و براى خدا باشد كه در اين صورت همه سعادت اند و در غير آن شقاوت را سبب و علّت . اين سرسراى خلقت ، كه اين همه صحراها دارد در عظمت ، را نيكو بنگريم و خويشتن گمانى را دور باش بگوئيم كه همه فريب است نه واقعيّت ، و آن شبِ نخستينِ مرگ كه اين همه در فشار آن سخن است ، مگر نه اين است كه در آنچه بوديم و انديشيديم ، و جمع كرديم و دل بستيم ، به يكباره بر كناريم كه پرده به كنار است و هزار افسوسْ ما را، به كنارى ديگر، آنجا كه ديگر نتوانيم نيكى انجام دهيم ، و تفكّرى به حساب عبادت ، .... شهيد چرا گناهى ندارد؟ براى آنكه هر چه دارد كه ندارد، و هر چه ندارد كه دارد را، يكباره و با خلوص و تضرّع به پيشگاه خدايش عرضه كرده است ، چه سؤ الى ديگر از او كه چه دارى ؟ كه هيچ ندارد، و با كه علقه بستى ؟ كه علقه ها را يكباره گسست و به پرواز در آمد، كه قيدى نه ديگر بر پا، و بندى نه ديگر بر بال دارد. او كه هميشه زنده است ، و برنده برخوردارند) (38). و آنان كه بر راه ديگرند چه بيدار باشى بهتر از سخن خدا، كه سخن خدا رساترين است و هم از شك و تِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَ مَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَآ اَحَبَّ اِلَيْكُمْ مِنَ اللّهِ وَ رَسُولِهِ وَ جِهَادٍ فِى سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُواْ حَتَّىَ يَاءْتِىَ اللّهُ بِاءَمْرِهِ وَ اللّهُ لا يَهِدِى تجارتى كه از كسادى آن مى ترسيد و خانه هائى كه به آن دل خوش داشته ايد، نزد شما محبوبتر است از خدا و رسولش و جهاد در راه او، پس منتظر باشيد تا امر خدا فرا رسد، و خدا مردم فاسق را هدايت نمى كند) .(39) س ه 29/8/62 سپاس از فوز شهادت خدايا! تو را سپاس كه بندگان نيكوى تو، نيكو متولد مى شوند، و پاكيزه زندگى مى كنند و با شكوه به شهادت مى رسند. اگر الطاف خفيّه تو نباشد، چه كسى شايان اين همه عظمت است ، و چگونه ممكن است در اين همه قيد و بندها به عظمتى اين همه شگرف دست يافت ! بما توفيق سپاس گفتن و نيك انديشيدن عطا كن و هميشه ما را بر صراط مستقيم دار. خدايا! اشك هاى ما را در سوگ شهدا باعث تطهير ما از قباحت ها و گناهان قرار ده ، و هم سنگينى فراق را باعث سنگينى حسنات و محو سيئات و بيدارى ما. خدايا! با اعطاى صبر، آن آشناى غيبى ، هر دم بر ايمان ما بيفزاى و ناسپاسى ها و فراموشى هاى نازيبا را از ما دور فرما، و تلخى هجران را به شيرينى وصال بدل فرما كه تو بر هر چيز قادرى ، يا ذالجلال و الاكرام . س ه 9/9/62 شهيد نپذيرد. وحشت هاى كوبنده ، او را از مسير حق باز ندارد. در عطش و گرسنگى ، در نقص جان و مال با صبرى نمودند، فرشتگان بر آنها فرود مى آيند، اينكه نترسيد و غمگين نباشيد و مژده بر شما به بهشتى كه به آن وعده داده شده ايد) . لذّتِ لقاء و شميمِ خوشِ ديار دوست ، از ادراكات يقين است كه در تصوّرِ توصيف نمى گنجد و شهيد نامى از ناظر است و رسيدن انسان ، حتى در حدّى ، به اين مرحله از كمال و عظمت ، در خور آدميانى آن همه والاست كه از همه چيز تا خويشتن خويش براى خدا بگذرند! و در عبور از اين گذرگاه ، خود را به مقام قرب الهى برسانند. وصف اين آنان را كه در راه خدا كشته شده اند از مردگان بحساب آوريد بلكه از زندگان اند و در محضر پروردگارشان روزى مى خورند، و شادمان از آنچه خداوند از فضل خود آنان را بهره مند فرمود، و در مژده به آنها كه هنوز از پى شان به آنها ملحق نشده اند اينكه نه ترسى بر آنهاست و نه اندوهگين شوند) .(40) ((شهيد)) كلمه طيبه اى است كه در عروج به سوى حضرت بارى تعالى است و ((توفيق شهادت )) عمل صالح است كه او را بالا مى برد. س ه 21/9/62 غيب در ساختمان بدنى انسان وقتى خيره مى شويم ، عظمتى از شاهكار خلقت مى بينيم . تا آنجا كه خداوند تبارك و تعالى مى فرمايد: انسان مى بيند، مى انديشد، غيب را درك مى كند، و هر كدام از ابعاد درك به علّت انتقال آن چگونگى ، به دستگاه پيچيده ادراك است . و اين حالت و چگونگى را نيروئى از خارج مدد مى دهد و هدايت مى كند كه از الطاف الهى است و هم روحى عجيب كه علوم انسانى بر آن احاطه ندارد و امر پروردگار است . با اينكه لطف رحمانى بر همه يكسان است ولى تجلّى و تاءثير آن بر همگان يكسان نيست و در ارتباطى پيچيده از صفا و و نعمتى براى يكى ، ممكن است براى ديگرى نقمت باشد، و فقر و محروميّت براى روحى ، باعث جمال و زيبائى و صفا گردد. وقتى فردى وارسته ، كار نيكى انجام مى دهد وارسته تر مى نمايد، و وقتى منحرفى گناهى ديگر مرتكب مى شود، تاريك تر جلوه مى كند، و اين كيفيّت حالتى فطرى در تجسّم زيبائى ها و زشتى هاست كه هدايتگرى عملى به سوى قادر متعال و موجبى در توجّه و تذكّر است . آنچه ديده نمى شود و هست ، غيب نام دارد و در حالت عادى نيز چه بسيار ديدنيها كه براى كسانى ديده نمى شود، و بسا غيبى كه براى افرادى قابل رؤ يت است و يا قابل درك در ادراك مختلف ، و يا شنيدنيهائى كه براى پاره اى قابل درك و تجزيه و تحليل نيست ، فى المثل مى شنوند ولى نمى شنود، و مى بينند ولى نمى بينند، اينها نمونه هائى است كه كم و بيش براى همگان قابل فهم است و در تفهيمِ فهم غيب كه ايمان به آن از اصولِ هدايت قرآن براى مؤ منين است از واضحات و مسلّمات است . كمال است و آن پرده ها كه در جلوى ادراك ماست ، براى جناب ايشان مطرح نيست ، و جسم ايشان در صفا و طهارت مانند روح است كه سايه ندارد، و پرده اى او را حجاب نمى شود. و اين جسم ما كه در حال حاضر با روح ما، ماىِ موجود را تشكيل مى دهد پرده اى در شكل بدن ما به اضافه مجموع وابستگيهاست ، و در آن هنگام كه از اين پرده رها شود، در واقعيّتِ مقتضى به خود قرار خواهد گرفت . بنابراين ، در حال حاضر، هر كس به نسبت صفا و خلوص و تقوائى كه در اوست داراى درك غيبى است ، و چه بسا افراد وارسته كه قبل از مرگ ، جاى خود را در آن جهان مى بينند، آن عالَم كه در حال حاضر و معمولى غيب است . در روايت دارد كه هر وقت خداوند به مؤ منى اراده خير كند و بخواهد بصيرتش را زياد كند از جايى كه اميد ندارد برايش كارسازى مى كند ((مِن حَيْثُ لا يَحْتَسِب )) (تا پى ببرد به اين كه غيب در كار است ) .(41)
|
