 |
|
الغدير جلد ۸ علامه شیخ عبدالحسین احمد
امينى نجفی (ره) - ۲۲ - غديريه ابن عودى نيلى ح 478 - 558
- عاشق شيدا، كى از سوز درون آرام گيرد، با آنكه دلدارش لجوج و نامهربان است؟ - اگر خواهد با فراموشى خاطر، آبى بر دل بريان پاشد، سوز درون سر به طغيان بر كشد، شعله هاى برانگيزد. - دانى كه مانع دلدارى خاطر چيست؟ شور جوانى، پيمان عشق و شيدائى. - از چشم جادويش خدنگى بسويم افكند كه اگر از جنون عشق و شيدائى بر كنار بودم، مجنون و شيدا مى شدم. - آنگاه كه شور عشق و مستى خرمن هستى را باتش
كشد، سيلاب اشك فرو ريزد، شعله دل را خاموش سازد.
پيكرش بزندان عشق اسير و در بند است، دلش با غمى جانكاه در پى جانان به فلات و هامون دوان است. - اشك رخسار بپالايد تا درد اشتياق از ناصحان مكتوم دارد، اما شعله هاى دل زبانه كشد، رازش بلا ملا سازد. - ديرى است كه جان دردمندش را با آرزوها سرگرم سازد، اما دردى از اين بالاتركه گاه به شود، گاه سر به طغيان بر فرازد؟
- بسيار شد كه شمشاد قدى را سوى خود كشيدم، ليموى پستانش فشردم، عناب لبش مكيدم. - بازيكنان، ساق دستم از شانه اش بر سرين لغزيد، ميان باريكش از اين بار سنگين بشكوه آمد. - از لب و دندانش كه چون در و ياقوت بهم آزين بسته، شراب لعل چشيدم. - شبهاى تاريك، ما را بدست فراموشى سپرد، ما در
حال وصل، چشم رقيبان در خواب.
- اينك كه برف پيرى بر سر نشست، غارضم سپيد شد. شورجوانى از سر پريده پشتم دو تا گشت. - سپيدى مو از سر برخسارم دويد. گردپيرى عمامه بر سرم بست. - از وصل لوليان دست آرزو كوتاه ماند،پندارى سپيدى سر جرم است. - بر گذشته هاى خود ندامت گرفته گريستم، چونان كه مادرى بر عزيز خود گريد. - ثنا و ستايشم را ويژه رسول همتايش نمودم، و آن اختران تابان كه جز آنان درخش و تابش ندارند:
- تين و زيتون، خاندان محمد است، و هم درخت طوبى. - بهشت عدن همانهايند، و هم حوض كوثر، لوح و قلم، سقف مرفوع معظم. - آنهايند آل عمران، سوره حج و نساء، سوره سبا و ذاريات و هم مريم. - ونيز - آل طه و يس، سوره هل آتى، نحل و انفال. اگر توانى فهم كرد. - و هم، آيت كبرى، حقيقت ركن و صفا،حج خانه خدا. - برستاخيز، كشتى نجات اند، و هم دستاويز استوار كه نگلسد. - جنب الله، اند در ميان خلق. عين الله، اند در ميان مردم. - آل الله، اند، با ارج وارجمند، بربلنديها كه بر منهاج و شريعتشان روانيم. - آخرين هدف، بالاترين مقام. از قرآن واپرس تا خبرت گويد. - برستاخيز، اگر بر حوض كوثر راه يابى، از زلال آب حيات سيراب گردى. - اگر شمع وجودشان نبودى، خداى بزرگ نه آسمان و زمين آفريدى و نه حوا و آدم راه زمين گرفتى. - در زير سايه بان عبا، به مباهله نشستند، دشمن از هراس عذاب لب از سخن بر بست. - جبريل كه زير عبا جاى گرفت، بر ميكال مباهات و افتخار گرفت. - در پهنه گيتى كدامين كس همپايه او تواندبود كه سرور ملايم جبرئيل امين خادم او بود. - كيست كه در فضل و رهبرى همتاى آنان باشد، با آنكه معلم قرآن اند. - پدر، امير مومنان. نيا، پيامبر اكرم هادى مصطفى. - دين حنيف اسلام را همراه تقوى پايه گذار بودند، به دستور خدا قيام كردند. - ابراهيم فرزند رسول،خالويشان، فاطمه دخت محمد مادرشان، جعفر طيار كه در خلد برين بپرواز در آيد، عمويشان. - بسوى خدا گريزانم از اين قوم كه بر هلاك و دمار آنان متفق گشتند. واى از اين مصيبت. چه گونه همدست شدند. - از آب زلال دريغ كردند، شط فرات مالامال بود. جام مرگشان نوشاندند، زهر و شرنگ بود. - از خاندان مصطفى قصاص كردند، خونيكه على در بدر واحد ريخت. - برسم جاهليت شوريدند، گويا مسلمان نبودند. - كشتند و رويهم انباشتند،گويا هيمه بيابان طف بود. - وحش بيابان حلقه ماتم زد، پرندگان بر فرازشان سايبان برا فراشتند. - عجبا. با شمشير اسلام بخاك هلاكشان نشاندند، بخاطر ديانت در خون كشيدند. - خاندان اميه در كربلا قدم پيش ننهاد، مگر با يارى پيشينيان كه راه را هموار كردند. - كجا توانند خون حسين را از دامن خود بشويند، نه اين است كه خيل بنى اميه را با دست خود زين و لجام بستند؟ - دانستند كه حق ولايت با حيدر است، منتهى مظلوم و ستمكش بود. - ستم كردند، حق او را بردند، عقب راندندبا آنكه پيشوا و سرور بود. - اعتراف كردكه اين بيعت " فلته " و تصادف بود، لذا گفت: هر كه آنرا تجديد كند بايد كشت. - بدين جهت كار بشورى افكند، ميان شش نفر كه صاحب اختيارش ابن - عوف بود. - هدف اين شورى، توطئه قتل على بود، تنها خدايش نگاهبان بود. - وگرنه شير بيشه شجاعت كجا و كفتارهاى ترسو. خورشيد رخشان كجا و اختران كم سو. - شگفتا با كدامين سابقه و ارج همتاى او شدند، جز او كسى لايق خلافت بود؟ - منتها، مقدرات، بر وفق مرادشان جارى گشت، اراده خدا درآزمايش استوار و متين است. - با سر گشتگى و ضلالت خداى را نافرمان شدند و چونان عاد و جرهم بهلاكت رسيدند - عذرشان به پيشگاه مصطفى جه باشد كه برستاخيز گويد: از چه با على خيانت كرديد؟ - و يا پرسد: از پس من با همتاى من چه گرديد؟ پاسخ معذرت چه داريد؟ - نه اين بود كه از شما تعهد گرفتم؟ از چه به عهد و پيمانش خيانت كرديد؟ - فرمان خدا را پشت سر نهاديد، از فرمانش سر بدر برديد، چه بد كرديد. - خاندان خود را برهبرى شما انتخاب كرديم، در سايه آنان، راه هدايت گرفتيد؟ - نعل وارونه زديد و بر آنان ستم را نديد،نعمت مرا كفران نموديد. - با سركشى و طغيان هماره تبغ كين برافرشتيد، تا بمراد دل رسيديد. - گويا بيگانگان روم اند كه سپاهتان صليب رادرهم شكند، و پيروز گردد. - به خونخواهى پدرانتان، فرزندان مرا كشتيد، داغ ننگ و عار بر پيشانى خودنهاديد. - شما بى پدران، ارث از دخترم دريغ كرديد، اما خلافت را دست بدست بارث برديد. - گفتيد: پيامبر براى فرزندش ارث نمى نهد. با اين تصور، صحيح است كه اجنبى وارث او گردد؟ - مگر ارث داود را سليمان نبرد؟ يحيى وارث زكريا نبود؟ از چه سيره انبيا را شكستيد؟ - اگر سليمان و يحيى ارث پيامبرى بردند، چنانكه در مسئله ارث، فتوا دهيد. - از چه زادگان انبيا ارث پدر نبردند، هر كه نبوت را مدعى شد با معجزه و گواه آمد. - گفتيد: حج تمتع، و ازدواج موقت، حرام است. اين سخن قرآن است يا از پيش خود بهم باقتيد؟ - زناكاران مورد عفو و اغماض اند، آنكه ازدواج موقت كند، سنگسار و مقتول. - نه آيه قرآن است كه فرمود: " فما استمتعتم به منهن فاتوهن اجورهن ". "بعد از كاميابى از آنان پاداششان بپردازيد". - آيه ديگر نازل شد كه حكم آن نسخ كرد؟ ياشما خود حكم آن را نسخ كرديد؟ - گفتيم: پيامبران دگر، وصى خود را معرفى كردند، پذيرفتار شديد، اما وصى مرا نافرمان شديد. - كردار شما با سيره من ناموافق، فرمان من با فرمان شما مخالف. - گفتيد: رسول خدا بى وصيت در گذشت. وصيت كرد، اما شما نپذيرفتيد. - نه او فرمود:" هر كه بهنگام مرگ، بى وصيت ماند، بائين جاهليت مرده باشد؟ رسول بائين جاهليت نمرد، بلكه شما به دوره جاهليت بازگشتيد. - فرمود: پيشوائى بر شما امير كردم كه راهبر شما باشد، اما كبر و سيه كارى پيشه كرديد. - بارها گفتم و گفتم، او را بر همه امير و مقدم شناختم. و شما خود گواه و شاهد بوديد. - گفتيم: منزلت على منزلت هارون است در خلافت. از چه او را عقب رانديد. - چونان كه قوم ثمود، در برابر صالح به شقاوت برخاست، راه شقاوت گرفتيد، هر كس در گرو اعمال ناهنجار است. - فريفته زيور دنيا گشتيد، عقل خود ازكف نهاديد، فريب خوردگان روزى انگشت ندامت بدندان گيرند. - نفرين بر آن گروه كه در عداوت حير هماهنگ و همگام شدند، بد كردند و تبه كار آمدند. - بر " يعسوب دين " ستم رانده حق او پامال كردند، پاك مرد آزاده خشم خود فرو خورد. - بروز" غدير " رسول حق نص ولايت قرائت كرد، همگان را خطاب فرمود. - گفت: از جانب حق پيام دارم كه فرمانش ابلاغ كنم. اينك زبان برگشايم: - على، كارگزار امر خلافت است، راه او گيريد كه پيشواى شما همو خواهد بود. - گفتند: به پيشوائى و حكومتش رضامنديم، سرور و مطاع همو است. - آنروز، راه رشد و صلاح را شناختند،فرداى آن براه كورى شتافتند. - مصطفى در گذشت. آن يك گفت: على بر ما سرور و سالار باشد؟ نه. به لات و عزى سوگند. - جمعى با على در نزاع شدند، كه نه سابقه اى داشتند،نه در گروه مسلمانان مقتدا و سرور بودند. - بر خوان خلافت خيمه زدند، تا هر چه زودتر نوبت خود دريابند. - حدود و سياست بناحق جارى، فتواى ناروا راندند. - اين يك سخن آن يك زير پا نهد، آن يك فرمان اين يك نقض كند. - گويند: اختلاف امت خود رحمت است از اين رو يكى حرام كند ديگرى حلال خواند. - عجبا پروردگار بشر يكتا نباشد؟ يا دين او كامل نبود كه با دست اينان راه كمال گيرد؟ - خدا را شرع نبى ناپسند آمد، و اينان شرع بهترى پايه نهادند؟ - يا نه. مصطفى، فرمان حق بتمامى نگفت، برخى گفت وبرخى نهفت؟ - شايد: اينان انبياء پسين بودند كه چون رسول خدا درگذشت، نوبت رسالت آنان گشت. - گويا: احكام نبى از راه حق بدر بود، اينان حق را به نصاب آن باز رساندند. عجبا مگر نه قرآن گفت: " اليوم اكملت لكم دينكم و اتممت عليكم نعمتى و رضيت لكم الاسلام دينا "؟ دين شما را كامل كردم، نعمت هدايت را تمام كردم، رضا و تسليم را به عنوان دين پذيرفتم. - و فرمود: خدا را اطاعت كنيد، وهم رسول خدا را و هر كه از رسول او منشور ولايت دارد، تا رستگار شويد. - از چه حلال خدا را حرام شمردند، وحرام خدا را حلال و روا دانستند؟ - تصور كرديد كه خداى قرآن خطا كرد؟ يا رسول او؟ يا جبرئيل امين. - رسول حق در نگذشت، جز آنكه خدا دين او كامل كرد. امر خلافت بر امت مبهم نماند. - منتها كينه ها آشكار شد، جور و ستم حاكم گشت. - نالايق مقدم شد، لايق رانده شد. خطيب دم دربست، نادان بر منبر رسول بر شد. - بى سبب على را عقب راندند، جز تجاوز و سيه كارى انگيزه نبود. - آنچه محمد گفت، درهم شكستند، اما دين حق شكست نپذيرد. - كاشا كه دين خداشكست گيرد، دينى كه اركانش با تيغ على رفيع گردد. - بر آل محمد ستم راندند، كيفرشان برستاخيز عذاب دوزخ باشد. - اگر رياست دنيا را غصب كردند، عزت آخرت بر دوام است. - كدام مصيبت در پهنه زندگى ناگوار است كه در حوزه دين ناگوار نباشد. - اولى بنام اجماع بر كرسى نشست، منشور خلافت بنام دومى صادر كرد. - باول گفت: استعفايم بپذيريد كه از شما بهتر نباشم، باخر گفت: عمر را پس خود بر شما مى گمارم.
- قلاده خلافت بر گردن كسى بست كه از خشونت و تندى مى زد و مى شكست. - دومى گفت: اگر مولاى حذيفه مى بود، بلا تامل بر سر همه امير مى بود. - بارى، سومين با شوراى ششس نفر بخلافت نشست، تيغ تيزبر سر على آهيخت تا بدو پيوست. - آخر آئين خلافت بر شورى بود؟ يا بر اجماع؟ يا نص بر خلافت؟ بيائيد تا بر اسلام بگرييم و بناليم. - آنكه از جانب حق بخلافت منصوص شد، بر كنار ماند. در گوشه اى بتلاوت قرآن روز برد. - اگر شمع وجودش را به سرورى مى پذيرفتند، براه راستشان رهبرى مى فرمود. - اوست دانشمند ربانى كه بيمانند است، اوست دلاور سلحشور، شير بيشه شجاعت. - هماره در " بدر " و " احد " و " خيبر " صف شكن بود، بينى دشمنان بريد. - تاخت برد و با شمشير بر فرقشان كوبيد، خواه نا خواه سر تسليم فرود آوردند. - بظاهر ره اسلام گرفتند، كفر باطن برقرار، باشد كه جان خود برهانند. - گفتند: على راه جور گرفت، فراوان از او شكايت بردند. - گفتند: خون مسلمين ريخت، در ميان آنان تبهكار و ناتبهكار فراوان بود. - گفتم: لختى مهلت آريد، خدايتان رهبرى نكناد. وصى رسول كجا ستمكار باشد. - خون مسلمين ريخت؟ بحق سوگند كه در آن گروه يك نفر مسلمان نبود. - على خون " ناكثين " ريخت كه بيعت او شكستند، از متجاوزين انتقام گرفت. - مگر نه رسول فرمود: على مهين داور شماست؟ اين حديث را همه مخالفين ايراد كردند. - اگر در قضاوت " ناكثين " بر خطا بود، رسول حق چگونه قضاوت او تصويب نمود. - كاش حاضر بودمى و در ركابش خون " ناكثين " ريختمى. - برستاخيز، با پنجه خون آلود، به پيشگاه خدا رفتمى. و معلوم شدى پشيمان و نادم كيست؟ - كجا مانند على توان يافت كه در پهنه نبرد، پيشتاز و مردافكن بود. - كجا مانند على توان يافت كه از وفور دانش صلاى " سلونى "بر زد: - ايها الناس در سينه دانشى وافر دارم كه ازمصطفى به ارث بردم. - از راه آسمانها بپرسيد كه آسمانها را بهتر از زمين شناسايم. - اگر حجاب از چهره غيب برگشايند، بر دانش و يقينم نفزايند. - آيات فضل و دانشش چه فراوان. كرامت ويژه اش، نه قابل كتمان. - هر آنكه پرونده اعمال خود با كار نيك بندد، من با مهر و ولاى او بندم. - بار خدايا. بال محمدت سوگند: اختران هدايت در تاريكى جهالت. - به " مهدى موعود " از خاندان احمد. و نياكان فرزانه اش هادى و رهبر. - بر اين چاكر جان نثارشان " عودى " رحمت آر. ببخش و بيامرز. - از گناهانش بخوبى در گذر، آن روز كه دروزخ شعله بر كشد. - با مهر و عطوفت بر او منت گزار، منت تو خود كرامت است. - اگر بزهكاريم عظيم است، مغفرت و آمرزشت از آن عظيم تر. - اگر چكامه ام با ياد معشوق آغاز گشت، اينك با ثناى ستارگان روشن ختم شد. چكامه ديگرى دارد كه حديث غدير را ياد كرده و آنرا نص بر امامت و خلافت على من داند، قصيده، 57 بيت است، چنين شروع مى شود:
- در بارگاه " غرى " و ناحيه " علقمى " گناه تبهكاران و بزهكاران پاك شود. - آنجا مزار وصى است، و اينجا تربت حسين، لختى درنگ كن و سلام بر گو. - حسين در كنار فرات با لب تشنه شهيد شد، پدرش در كوفه محاسن با خون خضاب كرد. - قافله سالار حج كه صلاى سفر زند، پرهيزكار مسلمان جانب اين دو مزار پويد.
|
