 |
|
الغدير جلد ۸ علامه شیخ عبدالحسین احمد
امينى نجفی (ره) - ۶ - - موى سپيد، اعلام خطر است اگر بر حذر باشند، پيرى زبان به پند و نصيحت گشوده اگر بپذيرند. و دل ما حط عليك من سنى عمرك ان الحظ فيما قد رحل - سالهاى عمرى كه در فناء زندگى بار افكنده، گواه است كه بخت و اقبالت بار بسته. - زندگى سراسر درس عبرت است، و تو بى خبر دنبال ديو آرزو مى تازى.
- فاصله آرزوها با مرگ نه چندان است، چونان كه فاصله دست راست با چپ. - اينك كه توانى در كار خير بكوش. آرزوى سعادت كن باشد كه دريابى. - سبكبال جانب حوض كوثر پوى كه صاحبان حوض، ترازوى عملت را گرانبار سازند. - به مهر آل احمد چنگ بر زن، اين دستاويز رستگارى ناگسستنى است. - سوگى نثار تربتشان ساز يا ثنائى: چكيده انديشه هاى بلند و احساس دلپسند.
- دوشيرگان قصائد كه در پرده نهان باشند، و چون از پرده بر آيند، رهزن مسافران باشند.
- از دفاتر فضلشان آن چند به سراسر گيتى بر كه اشتران قوى هيكل از از حمل آن عاجز آيند. - آويزه اى بر كاكل خيل و استر، آويخته از كوهان اشتر. - سروران را يكى پس از ديگرى ثنا بر خوان، قهرمانان را يكى پس از ديگرى بسوك و ماتم نشين. - پاكدامنان در سياهى شب،پناه درماندگان به سيه روزى. - بخشندگان نعمت بهنگامى كه پهنه زمين از قحط و
غلا تيره و درهم، چهره زمانه از خشم دژم.
- سرور نماز گزاران از فرشته و بشر. مهتر فرزندان آدم از پوشيده و برهنه سر. - آنان، و پدر و مادرشان. عزيزترين مردمان در زير اين كهكشان. - نه از زمره " طلقا " كه رهين منت باشند چون اسيران، در گير و دار نبرد مصطرب و سرگردان. - شعارشان: " الله اعلى و اجل " نه چون ديگران: اعل هبل. اعل هبل. - صنمى از دست آنان زيور نبست، و نه قلب آنان بفريفت. - و نه از شير مادران، آلودگى خبائث بر وجود آنان نشست. - اى سوارى كه شتر نجيب بزير ران دارى، پشتش از زخم جهاز دو تا گشته. - اگر از جراحت دست بلنگد ياورى نيابد، سنگينى بار هم بر سر و دوش اولنگر آرد. - به هر پنج يك نوبت آن بياشامد و از چرا به نشخوار خار قناعت جويد، با آنكه آب فراوان و مرغزار خرم است. - بدان حد شيفته و مشتاق كه چون راكب خستور آرزوى خواب كند، سحرگاهش گويد -: باشد سپيده دم، نيمروزش گويد: مهلتى تا غروب دم. اى سوار باد پيما! - در روضه نجف به ريگزارش اقامت جوى به پاكترين تربت والاترين مرتبت. - و درود و تحيات مرا تقديم كن به پيشگاه بهترين اوصيا، همتاى بهترين انبياء. - گوشدار اى سرور مومنان و اين نامى است كه بحق ترا در خور است.
- قريش در پيمان ولايت از چه با خلاص نرفت، دوستى را با غل و غش در آميخت: - و بعد از برادرت رسول خدا، كينه هاى ديرين: خونهاى بدر واحد را از تو جويا گشت. - چه شد كه يكراى و يكرنگ بيارى هم برخاستند، چون ترا در گوشه انزوا يافتند. - با آنكه عيب و عارى در وجودت نمى يافتند و نه ضعف و زبونى در انديشه و افكارت. - منقبتى بمفاخرت ياد نشد، جز اينكه مفصل و مجملش زيور اندام تو بود. - خدا را از اين قوم كه با محمد - سراسر حياتش - نفاق ورزيدند و براى نابوديش كمين نشستند. - با چنان دلهائى دنبال او گرفتند، كه قرآن كريم بيانگر آن است.
- پس از رحلت او كه اولى بر سركار آمد، از شترشان ناله اى برآمد و نه از شتربان. - دومى هم كه بجايش نشست، از نفاق و دو رنگى آنان شكوه نكرد، و نه آزارشان داد و ملامت كرد. - پنداشتى با مرگ رسول، نفاق از ميان برخاست، نياتشان خالص گشت؟ - نه بان خداوندى كه رسول را با وحى خود مويد ساخت و پشت او را بيارى تو محكم كرد. - علت آن بود كه نيات و افكارشان در راه كفر هم آهنگ بود. - در ميانه دوستى برقرار بود يك صادقانه. از آن رو كه از كردار هم راضى و خرسند بودند. - چنان گير كه مدعيان گويند: نفاقى بود و منتفى گشت. - پس چه شد كه با شروع خلافتت، باز بر سر نفاق شدند، و كينه ها را در دل بجوش آوردند؟ - با مكر و دغل دست بيعت سپردند: دستها بر سينه و در زير آن دلهاى پر كينه. - بديهى است. از اينان هر كه با برادرت احمد مرسل پيمان بست، عهد خود بگشت. - آن يك كه از ترس انقلاب، عجولانه كار بشورى گذاشت، نگوئى چرا از تو روى برگاشت. - چه شد كه زاده اميه تو را عقب راند و ديگران را براى دريافت عطا پيش خواند. - در مسند خلافت كار بشيوه خسروان عجم كرد، آئين حق ضايع شد تا دولت او برقرار ماند. - آن چند كه عرصه بر همگان تنگ آورد، آنانكه بدست خود بر تواش مقدم كردند. - و چون بر مسند نشستى و حقوق مسلمانان بمساوات بگذاشتى، بر آنان دشوار و ناگوار آمد. فشحذت تلك الظبا و حفرت تلك الزبى و اضرمت تلك الشعل
- از اين رو، تيغها تيز شد، سنگرها مهيا، شعله ها برافروخته گشت. - نيرنگها باختند، از جمله روز جمل را براه انداختند، كارى سزاوار عار و دشنام. - كاشى دانستمى: آن دستها كه تيغ تيز و نيزه كين بر سرت آهيخت. - هيزم آورد و شرار آتش برانگيخت. بروز رستاخيز چه خاكى بر سر بايدش ريخت؟ - فرامش كرد كه ديروزش دست بر دستت بسود: پيمان بست كه راه تبديل و خلاف نخواهد پيمود. - كاش دانستمى. آن دستها كه حرم رسول را از حجاب برآورد. - تا خون عثمان جويد: عجبا. آنها كه بيارى برخاستند، هم آنها بودند كه درياى او را از پا نشستند. - اى مردم آزاده. بگردش روزگار بنگريد: اينك " تيم " خون خواه " اميه " آمد. - خون را به دامن ديگران وابستند، قاتلين در ميانه از كينه رستند. - اما آسياى ستمشان بر سر چرخيد، تيغ زبان معذرت بريد. - نقض بيعت كيفرشان را امروز و فردا كرد، باخر بر سر پيمان شد، پيمانه عذاب بر سرشان ريخت. - بارى به عفو كريمانه على پناه جستند، آنكه با صبر و شكيبائى عذر خواه و عذر پدير است. - پيوند رحم به افغان، ناله الامان كشيد، كسى بناله اش ننگريد. نائره خشم بالا گرفت، آتش دل خاموش نگشت. - جمعى كه عمرى داشتند راه نجات جستند، ما بقى از دم شمشير گذاشتند. جمعى ازپى آمدند، در مقام جدل زبان احتجاج گشودند، جز رسوائى و عار نفزودند.
- گفت: " آن يك "زبير" راه ندامت گرفت، سركشى وانهاد گوشه عزلت گرفت. - سنان نيزه را بر كند، چون بملامتش در سپردند،خصمانه تاخت و حمله آورد ". - اما شواهد ماجرا حاكى است كه عزلت او از نا اميدى و سستى بود.
- و گفت: " آن دگر "طلحه" در كشاكش مرگ توبه كرد " اما از توبه هنگام مرگ چه سود؟ اما صاحب هودج "عايشه" اگر از خلافكارى دست كشيد، بر غم انف راوى كه گفت و احتجاج نمود. - چه شد كه در برابر جنازه حسن بكين برخاست؟ جز اين بود كه جراحت قلبش را شفا مى خواست. - اما آن دو پليد دگر، پسر هند و زاده او. گرچه بعد از على كارشان بالا كشيد. - آنچند كه كينه و شر آوردند، جاى شگفت نبود، چون براه دگران رفتند. - اى سرور من گر به كمالت حسد بردند، از ضعف و ناتوانى در مشكلات بود. - همريشه رسول توئى. جانشين او توئى. وارث دانش توئى. و هم رفيق با اخلاص. - خورنده مرغ بريان. كشنده اژدهاى دمان. هم كلام با ثعبان. - خاصف نعل رسول. بخشنده خاتم در حال ركوع. سقاى لشكريان بر چاه " بدر ".
- اما بازگشت خورشيد، خود آيتى از عظمت تو است كه خرد را حيران كرد. -از اين رو حاسدان را نكوهش نكنم كه از خشم جانبت رها كردند، و نه آنها كه گامشان لغزيد. - اى ساقى كوثر آنكه به ولايت عشق ورزد، از شراب كوثر محروم مباد. - و نه شعله آتش گردن او بزير آرد كه در برابر مهرت خاضع است.
- در راهت با ديگران دشمنى گرفتم، و نه ارجشان نهادم، تا آنجاكه جز معدودى - همگان مرا چون كف خاك از دست فشاندند. - خلوت گزيده به غيبت نشستند، گوشت و استخوانم به نيش كشيدند، و من سرگرم ثنا و ستايشتان به آنان نپرداختم. - رضايت با خشم جهانيان سنجيدم، و رضايت برگزيدم.
- اگر درياچون دو پاره كوه بشكافد و مرا در كام كشيده سر بهم آرد، پروايم نباشد. -مهر و پيوندم سابقه ديرين دارد، جونانكه سلمان محمدى را مجد و عظمت از شما بيادگار باشد.
- نبض هايم از شور و اشتياق چنان در تب و تاب است كه شتر مست به هنگام لقاح. - پيوند من حبل ولايت شما استوار است: با مهرى ديرين و آئينى نوين. - بدين پيوند بر پدرانم كه شاهان بودند برترى جستم، برترى اسلام بر سايل ملل.
- از اين رو چكامه ام را بسان تير دلدوز، سوى مادرانى پر ان سازم كه از مرك و و ماتم فرزندان پروا ندارند. - ناوك آبدار از شست من رها شود، و دشمنانت از بيم جان كنارى گيرند.
- پيكان تيرم به هدف نشيند، اگر از جانب شمارها سازم. چه بسا كه تيرانداز پارتى هم خطا كند. و در قصيده دگر استاد امت، ابن المعلم، شيخ مفيد متوفى 413 را سوگ و ماتم سروده بدين مطلع:
"اين قصيده در اصل كتاب 91 بيت است، و چون ترجمه آن باعث ملال خواننده بود، صرف نظر گرديد. مترجم. غديريه سيد شريف مرتضى 355 - 436
- اگر كاروان شتاب نمى كرد، عاشق شيدا در آغوش، وداع جان مى سپرد، اينك بهت زده آرام است. - رواست كه صورت نگاربنگرد. قطرات اشك از ديده اش روان باشد و سيلاب كشد؟ - داغ فراق شررى بدل زده شعله اش ناپيدا، اشكى از ديده فشانده كه بر ديدگان خشكيده. - شورى كه در پرده شرم نهان است با اشتياق پنهان، آن به كه بر ملا باشد. - ياران با خونسردى و صبورى تن بجدائى نداند، با خون دل صبر و تحمل پيشه كردند. - با فرياد " الرحيل " روان گشتند، سراپرده سفيدمان از سوز هجران رنگ خوف گرفت. - هجران و فراق چه دردناك است؟ ساعتى بيش نگذشته، گمانم سالى است. - درخشكزار وادى باميد كفى آب منزل گرفتند، سيلاب ديده ما از سوز هجران بدريا پيوست. - راه خوف و خطر وانهاده از وادى وحشت بسلامت رستند، اما آشيانه دل از غم جدائى وحشتبار و ويران ماند. - ديگر قلبم آرام و قرار نبايد، از آنكه خاطره نگارم درتار و پود تن جاويد و پايدار است. - بجستجوى تسلا و آرامش دل بر شدم، نصيبم نگشت، معذور آنكه در جستجو باشد و توفيق نيابد.
- مرحبا بر روياى دوشين كه خوب از چشم زدوده. وه كه از خواب ناز هم شيرين ترم بود. - چه لطفى گواراتر از اين ديدار لطيف. اگر دمى بيش، بر سرم مى پائيد.
- طره سپيدم نگريست، در جزع شده ناليد، ندانست كه شاخ جوانى بعد از كمال به گل نشيند. - گرم از ورود پيرى نگرانى، هر جوانى كه زندگى يابد، ناچار بدين آبشخورش گذر بايد. - زلف سياهش سپيد گردد، اگر پيرى به استقبال نيايد، خاك گورش باغوش نهان سازد. - درود بر تو - اى روزگار جوانى، هماره از سيلاب بهارى سيراب بهارى سيراب باش. - چه روزها كه در سايه گسترده ات جامه كبر و ناز بر زمين كشيدم و شاخسار تنم سبز و بارور بود.
|
