 |
|
الغدير جلد ۸ علامه شیخ عبدالحسین احمد
امينى نجفی (ره) - ۵ - - از اين رو حاسدانت به كين برخاستند كه همگان دانند مانند آنان براى بت سجده نبردى. - دست آلودگان به دامن طهارتت نرسيد، بد گويان، حسبت را نيالود. - اين افتخارى كهن كه از خون تبارك در رگ و پى دارم، افزون نشمارم از مهرى كه تازه به دل مى پرورانم. - بسا حاسدان كه آرزو دارندگانش در زمره خفتگان بودند و من در برابر آنان با زبانى چون تير و شمشير به دفاع و حمايت بر نمى خاستم - در ثنا و ستايشتان داد سخن دادم، و اين دشمن بدخواه تو است كه از خشم دست به دندان مى گزد. - عشق شما با تمام دنيا برابر است، و دانم روز حشر، سيه نامه اعمالم را سپيد خواهد كرد. نظمى در سوك اهل بيت قرائت شد كه مبتذل و بى ارج بود، از مهيار تقاضا كردند قصيده اى بر آن وزن و قافيه بسرايد، در همان مجلس اين چكامه بديع را بپرداخت:
خرامان و سر خوش گذشتند، چون پرچم در اهتزاز، مست و خراب. - ميوه جوانى بر سر هر شاخى در انتظار چيدن. و من عجب الحسن ان الثقيل منه يذل بحمل الخفيف - راستى عالم پريچهران هم عالمى است: آنكه زيباتراست بر ديگران ناز و ادا مى فروشد. -دوستان دانيد كه داستان خلخال و گوشواره چه بود؟ - از منش پرسيد نام آن زيبائى است، معنايش تباهى پارسائى. - در اين تاريكى شب، اين روياى خيال پرور آن ماه پيكر عدنانى است؟ - ذاتش جلوه گر است يا شبح او. نزديك بود كه در جمع دوستان رسوا شوم. - آرى خود او بود، پيمان عشق را خاطر نشان كرد، اگر بر سر پيمان روم با دلى ناگوار است. - اين گردش ناگوار زمانه بر آل على بود كه زبان مرا به هجو زمانه باز كرده. - با آنكه از ديارم بدور اند، اما از درد فراق آن كشم كه دوست همنشين در فراق همنشين. - اينك همدم من، تنها عزاداران و غمگساران حسين اند- كينه ديرين در كمين بود، بروز عاشوراطوفانى سهمگين بپا كرد.
- و شهيدى بجاى نهاد كه كينه انسانهارا بر آشوفت، چونان كه جراحت را با سر انگشت بخون بپالايند. - با آن دستى كه ديروز بيعت سپردند، امروز هيولاى ميرگ را به سويش راندند. - بدين زودى جدش را از ياد بردند، حقوق ديرين و نوين يكسره از خاطر ستردند. - بار نفاق در دل، به سويش پرواز گرفتند، مكر و فسون در زير بال نهفتند. - چه ناگوار است بر من كه غول مرگ بر سينه با وفارت بر شد. - و سر انورت كه خاك آلوده بر سرنى كردند، با آنكه خورشيدش بزير پى بود. - مطرودتر، فرمانروايشان كه پويا شد، دوان و خيزان. واى برفرمانبرانشان كه بهشت عدن را به بهاى اندك فروختند. - و تو اى سرور من - گر چه از مقامت محروم كردند - پيشوائى، همچون پدر ارجمندت بر غم انف كافران. - بروز خيبر، معجز قلعه و در، بر دست كه جارى شد؟ و بر سر چاه شر جنيان كه بر تافت؟ - بروز " پدر " و " احد " صفوف دشمن كه پراكند؟ شمل آشفته دين را كه مجتمع آورد. - بتهايشان را برضاى حق، درهم كوبيد؟ با آنكه بت پرستان حاضرو ناظر بودند. - جز پدرت بود: پيشواى هدايت و چراغ امت شير بيشه شجاعت. - كند باد شمشيرى كه پيكرت در خون كشيد، و روى هر چه شمشير است سياه كرد. - آب گوارا در كامم شرنك شد، جامه حريرم سوهان تن گشت. - اين تن ناتوانم كى تواند، اين بار مصيبت توان فرسا بر دوش كشد. - حسرت و افسوسم بر تو است. و اين نيز گفت با خبران است كه روز قيامت آتش حسرت با اشاره تو سرد و سلامت خواهد گشت. - سرور من. اين بوى دلاويز تو است كه زايران با خود آوردند، يا مشك ختن كه با تربتت بياميخت. - گويا عرصه مزارت گلزار بهارى است كه سوز پائيزى بر آن وزيد. - من بشما مهر ورزم ما دام كه طائفان كعبه به سعى پردازند و يا قمرى بر شاخساران بنالد. - گرچه نژادم پارسى است، اما مرد شريف و آزاده، تعلق خاطرش وقف آزادگان شريف است.
برسمند تيز گام ادب بر شدم و بر دشمنان بدخواهتان تاختم. سمندى تيز رفتار از قصائد آبدار كه از طغيان و سركشى آن هراسى در دل نداشتم. با آنكه سواران دگر از سركشى و طغيان تكاور واژگون گشتند، و رديف آنان نيز بخاك در غلتيد. و از سروده هاى شاعر در مدح و ثناى اهل بيت اين ابيات زير است:
آنكه از ما دل بريد. ندانم چه كسى را برگزيد چگونه مهر نوين عشق ديرين را از ياد برد. - آن پيمانهاى موكد كجا شد؟ و آن عشق آتشين كه ملامت ناصحان را به چيزى نشمرد؟ - آرزوهاى خام بود كه با گذشت ايام از سر بنهاد؟ يا روياى شبانه كه با سپيده صبح از ميان برخاست؟ - اشكهاى جارى نه از سوز دل بود؟ خدا را، پاسخ دهيد عاشق سرگردان را. - بر سرآن آبگاه گفتم: قدرى بپائيد. و اگرمهلتى مى دادند، چه منتى بر من مى نهادند.
- به بالين اين بيمارتان بپائيد، اگر مايه شفا نباشد، بارى وسيله دلدارى است.
در كنار " وجره " از كاشانه او سراغ گرفتم، گرچه بر گمراهى ما افزود. - آن پريوش كه اگر خورشيد رخش براه انصاف مى رفت، از تابش خود بخل نمى ورزيد.
- بساسخن چين كه نبض او را شناخته و من پيشدستى كنم تا سعايت او بر تابم. - با اين تصور كه مهر دلداه ام چون عرصه ريگزار است، رطب و يابسى بهم بافته تا ريشه عشق و شوريدگى را بسوزاند. - و بسا زبانهاى چون نى فراز و چونان سنان تيز و دراز كه از خود بر تافتم. - اگر آن پريوش رخ بتابد، چه نيازش كه ماه تابان بر آيد. - خدا شبهاى " غوير " را سيراب كناد، از باران صبحگاهى و ژاله شامگاهى. - بارانى كه چون از چشم مشتاقى قطره اشكى روان بيند، به همدردى بر خروشد و سيلاب كشد. - به ويژه آن شب وصل، گرچه ديگر باز نگشت، از آن پس خواب به چشمم راه نكرد. - اما در رويا، هنوز بر سر پيمان است، گر چه پيمان شكنى راه و رسم ديرين است. خدا را چه شب كوتاهى. اگر وصل دلدار نبود، چون شب يلدا بود. - آن دامن كبريا كه درشور و شيدائى بر زمين مى كشيدم، اينك به پيرى كوتاه گشته. - بزودى هم و غم بر دل برجهد و از شوق و سر خوشى بازم دارد. - از آه سوزانم سوهانى بسازد كه شمشير جانكاه را بسايد.
- اينك به ثناى آل پيامبر حريصم، قصيده اى بسرايم، غزلى بيارايم. - جانم فداى آن اختران خاموش، لكن چراغ هدايت خاموشى نگيرد. - پيكر انورشان در بيابان، فضاى جهان را پرتو افكن است. - توده غبررا از جمل اين بار سنگين درماند، ازاين رو شمع وجودشان را در دل نهفت. - فيض بخشى كردند: ابر و دريا آفريدند. فرو افتادند: قله هاى عظمت را بنياد نهادند. - از رقيب كه بمفاخرت خيزد، وا پرس كه پايه هاى عظمت مجدشان تا بكجا بر شده است. - قرآن، كدام خاندان را با مباهله تشريف داد، كه رسول خدا به آبروى آنان بدعا برخاست. - معجز قرآن بر كه نازل گشت؟ و در كدام خاندان؟ - در روز " بدر " بدرى كه پرچم دين را بر افراشت، چه كسى يكه تاز ميدان بود؟ - كه بيدار ماند و ديگران بخواب غنودند؟ داناتر كه بود؟ داد گسترين آنان كدام.
مصاعى جميله فراوان است، تفصيل آن سخن را بدرازا كشد، اجمال آن در مقام سند كافى است. - سوگند بحق كه ملحدان و كجروان بر آئين حق چيره شدند، بلكه آن را تباه كردند.
- آرى پيروزى حق ضمانت الهى است وگرنه در جدل شرمسار و سرافكنده بوديم. - خدا را. اى قوم. رواست كه رسول مطاع فرمان دهد، هنوزش غسل نداده نافرمانى كنند. جانشين خود را معرفى كرد و ما بياوه پنداشتيم آئين خود را مهمل وانهاد - پندارند كه اجماع و اتفاق دارند، از سعد بن عباده خبر وا پرس. - آنهم اجماعى كه بى فضل رابر صاحب فضل مقدم شناخت. - و حق را از صاحب حق باز گرفت. آرى على صاحب حق بود. - منزل به منزل راه سپردند، از بغى و ستم، خاندان على را پى سپر سينه اشتران ساختند. - و از كيد و كين، چونان عقرب جراره، چه نيشها كه بر جانشان نزدند. - مايه ضلال و حيرت بدان پايه كه عزاى حسين را بپا كرد و مصيبتهاى پيشين و پسين. - خاندان اميه، جامه اين عار و شنار بر تن آراست. گرچه خون شهيدان يكسره پامال نگشت. - اى زاده مصطفى، اين خود روز سقيفه بود كه راه كربلا را هموار كرد. - حق على و فاطمه زير پا ماند، از اين روكشتنت روا شمردند.
- اى تك سوارى كه بر خنگ بادپيما روانى، و چونان شاهين در پرواز. - خنگى كه در چهار از طوفان سبق بردگاهى كه در كوه و دره و زان گردد. - و چون طرف چشم به آسمان دوزد، پندارند كه خواهد به سما بر شود. - سپيدى كاكلش بر قرص خورشيد طعنه زند، اندامش غزال رعنا را بچيزى نخرد.
- گمانم كه با اين سير و شتاب به سوى مدينه روان باشى. - بسلامت. و هر كه در نياز من بكوشد، بسلامت باد. - پيام اين دلسوخته را همراه بر. و به پيشگاه احمد مرسل آواز بركش. - پس از ثنا و سپاس بر گو: اى رهبر هدايت، راه و رسمت دگرگون گشت. - به جوار حق راه گرفتى، و مادر آتش فراق مانديم. اما شرع و آئينت تمام بود. - پسر عمت بر آن شد كه به آين و سنتت قيام ورزد. - نيرنگبازان، آنها كه حق را واژگون كردند، راه خيانت و دغل پيش گرفتند. - سر انجام، " تيم " آنان زيور خلافت بر تن آراست، بنى هاشم عاطل و باطل ماندند. - نوبت " تيم "كه بپايان آمد، خاندان " عدى " طنابها را كشيدند. - خاندان اميه هم گران طمع فراز كردند، ديگر جاده ها هموار بود. - از ميانه پسر عفان بر سرير خلافت بر شد كه گمان نمى رفت. بلكه او را بر سرير نشاندند. - ديدگان اميه روشن گشت و عيش عمگان بكام. پيش از آن سخت و ناگوار. - كار شورى و اجماع، در آخر به آئين اردشير پيوست، آن دو آتش زدند اين يك پاك بسوخت. - روان گشتند و قدم به قدم تا گودال هلاكش سوق دادند، بهتر بگويم: كشاندند. - و چون برادرت على زمام خلافت كشيد تا به سوى حق باز گرداند، از اين رو دشوار و سنگين بود. - آمدند كه با خوارى به قاتلانش سپارند با آنكه خود معركه آراى قتال بودند. - ناگفتنى بسيار است، داد خواه آنان بروز قيامت توئى، واى بر آنان كه مهلت يابند.
- اى خاندان مصطفى. اينك ثنايم چون آب زلال، مهرم شيرين و خوشگوار، قلبم خالى ازمهر اغيار است. و عندى لاعدائكم نافذات قولى ما صاحب المقولا - سخنان گزنده ام براى دشمنان آماده، مادام كه زبان در كام بجرخد.
- اگر با گام هموار به مقصود نرسم. بشتابم و دامن صحرا پر كنم: - از تير جان شكاف كه بر هر جا نشيند، هلاك سازد. - چرا چنين نباشم. با آنكه راه نجات بخش دينم براهنمائى شما مكشوف افتاد. - با درستى براه براست قدم نهادم. پيش ازآن، سر خود گرفته بيراهه مى شتافتم. - زنجير شرك را پاره كردم. با آنكه در گردنم قفل بود. - سروران من. مادام كه ابرى خيزد و رعدى برانگيزد، دوستار شمايم. - و از دشمنان شما بيزارى جويم. بيزارى شرطمهر كيشى است. - وابسته مهر شما از كيفر هراس نكند. در روز فردا، بايدش كه پناه باشيد. در سروده اى دگر، امير المومنين را ستوده و كيد و كين دشمنانش را ياد نموده گويد:
- اگر بدين دره و هامون روانى، از مردم آن سامان پرس كه قلب من كو؟ - ديده اى؟ - و غريب كجا بيند - كسى پيكر خود را يابد و قلب خود نيابد؟ - آهوان اين دشت و دمن را گو كه عشق و دلدادگى مرد، بعد از شما دختر رز را اطلاق گفتند. - از ياد شما گذشتند، صياد نا اميد دام بگشاد، ولى خود در دام افتاد. - گوئى آهيختن تيغ و ريختن خون حرام است، خدا را. رحمى بر اين كشته هاى در خون از تير مژگان. - ساكنان وادى " منى " را پرس تا چه گويند: دلير مردى اسيرآهوئى گشت با آنكه هزار مرد جنگى در ركابش بود. - باسنان نيزه از جان خود بدفاع برخاست، اما سيه چشمان شهلا بخونش كشيدند. - خون حرام، آنهم در سرزمين حرام؟ خدا را از چه حلال شمرد؟ - گفتى: آنكه شكوه آرد، دعوى صبرش نشايد. آخر، چشم بگشا و حال زارم بنگر. - تبر عشقت بجان نشست، طاقتم بربود، عشق و شيدائى قهرمان پيلتن را مقهور سازد. - در اين سياهى شب كدامين چراغت رهنمود؟ هيهات. چهره ات خود بدر تابانى است كه سياهى شب بزدود. - جوياى شوكت بودى. با قهر و زور، گردن زيبا رويان ببند گشيدى.
- با چشمان فتان كه به شمشير،كشتن و بستن آموزد، با قد و بالائى كه نيزه تابدار طعنه جان ستان. - اى كه در وادى " حاجر " مى گذرى و در برابرت جولانگاه وسيعى مى نگرى.
- چون به سرا پرده هاى " قبا " بگذرى،هنگامى كه خورشيد در حال غروب است. - اختران سما را بر گو در حجاب شويد،جلوگاه حسن ويژه اختران اين بارگاه است. - به آروزى آن شبهاى " خيف ". آيا روزگار عيش و شادمانى باز خواهد گشت؟ - روياى شبانه بود كه سپيدى صبحش گريزاند، يا سايه جوانى كه رخت بر بست.
هيچ كس جوانى و بى نيازى را با هم گرد نياورد، و نه پيرى با شادمانى. - آن غم كه روزگار عيش و شيدائيم را سياه كرد، كاش با سپيدى عذارم همان مى كرد. - نه گمانم بود كه موى سپيدم از رنگ خضاب درآمده تا آنكه ازفرتوتى بدامنم ريخت. - ناگهان از در بلائى درآمد و ايام پيريم را بجرم شور جوانى بكيفر گرفت.
|
