|
تفسير الميزان جلد ۱۰
علامه طباطبايي رحمه الله عليه
- ۲۲ -
اسلام مشكل شرك و
وثنيّت را در مرحله توحيد از اين راه حل كرده كه استقلال در ذات و صفات را از تمامى
موجودات بجز خداى سبحان نفى كرده و خداى تعالى را قيوم بر هر چيز دانسته است و فهم
انسانها را در بين دو نقطه انحراف تشبيه و تنزيه نگه داشته و در وصف خداى تعالى
فرموده است : او حيات دارد اما نه چون حيات ما (كه محتاج به داشتن بدن است ) و علم
دارد، اما نه چون علم ما (كه نيازمند داشتن مغز و سلامتى بافته هاى آن است ) و قدرت
دارد اما نه چون قدرت ما (كه زائيده سلسله اعصاب است )، شنوايى دارد اما نه چون
شنوايى ما (كه نيازمند داشتن دستگاه شنوايى است ) و بينايى دارد اما نه چون بينايى
ما (كه نيازمند دستگاه بينايى است )، و كوتاه سخن اينكه : هيچ چيز مانند او نيست تا
ما او را به آن چيز تشبيه كنيم و او بزرگتر از آن است كه توصيف شود.
اسلام با اين حال به مردم دستور داده كه در اين باره هيچ سخنى بدون داشتن مدرك و
علم نگويند و زير بار هيچ سخن و دعوتى در مورد اعتقادات نروند مگر با حجتى عقلى ،
البته حجتى كه عقل و فهمشان بتواند آن را درك كند و هضم نمايد.
به همين جهت اسلام توانسته است كه اولا دين خدا را با آن همه معارفش هم بر عموم بشر
عرضه كند و هم بر خواص ، آن هم نه اينكه بعضى را به عوام و بعضى را به خواص عرضه
كرده باشد بلكه خاص و عام را بطور مساوى از آن معارف برخوردار نموده و ثانيا عقل
بشر را بكار انداخته و آن را كه بزرگترين موهبت الهى است مهمل و بى فايده نگذاشته و
ثالثا طبقات مختلفه مردم در مجتمع انسانى را به يكديگر نزديك كرده و آنقدر نزديك
كرده كه ديگر بيشتر از آن امكان ندارد، نه طبقه اى را از اين معارف برخوردار و طبقه
اى ديگر را محروم كرده و نه طبقه اى را مقدم و طبقه اى ديگر را مؤ خر كرده است و در
اين باره فرموده : (ان هذه امتكم امة
واحدة و انا ربكم فاعبدون .
و نيز فرموده : (يا ايها الناس انا
خلقناكم من ذكر و انثى و جعلناكم شعوبا و قبائل لتعارفوا ان اكرمكم عند اللّه
اتقيكم ).
اين اجمال سخن بود و تو خواننده محترم مى توانى با مطالعه بحثهاى متفرقى كه در اين
كتاب آمده به تفصيل سخن در اطراف آن را به دست آورى و اللّه المستعان .
4- پاسخ به يك شبهه در مورد توسل به معصومين و
اولياءاللّه (عليهم السلام )
واظهار محبت به ايشان
چه بسا اشخاصى اينطور بپندارند اينكه در ادعيه ، رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و
سلم ) و آل معصومينش (عليهم السلام ) شفيع قرار داده شده اند و به حق آنان از خداى
تعالى درخواست شده و همچنين زيارت قبور آن حضرات و بوسيدن ضريحشان و تبرك جستن به
تربتشان و تعظيم آثارشان همه مصاديقى است از شركى كه در شرع از آن نهى شده و همان
شرك وثنيت است ، و استدلال كرده اند به اينكه اينگونه توجيه عبادى در حقيقت قائل
شدن به تاءثير ربوبى براى غير خداى تعالى است و اين خود شرك است ، و مگر بت پرستان
چه مى كردند؟ آنها نيز مى گفتند: اين بتها شفعاء ما در درگاه خداى سبحانند و ما اگر
بتها را مى پرستيم براى اين منظور است كه ما را قدمى به درگاه خدا نزديك سازند. و
چه فرق است در پرستش كردن غير خدا بين اينكه آن غير خدا پيغمبرى باشد و يا وليى از
اولياى خدا باشد و يا جبارى از جباران و يا غير ايشان ، همه اين پرستشها شركى است
كه در شرع از آن نهى شده .
ليكن اين اشخاص از چند نكته غفلت كرده اند: اول اينكه ثبوت تاءثير براى غير خدا چه
تاءثير مادى و چه معنوى ضرورى است و نمى توان آن را انكار كرد، خود خداى تعالى در
كلام مجيدش تاءثير را با همه انواعش به غير خداى تعالى نسبت داده و مگر ممكن است
غير اين باشد؟ با اينكه انكار مطلق آن ابطال قانون عليت و معلوليت عمومى است كه خود
ركنى است براى همه ادله توحيد، و ابطال قانون مذكور، هدم بنيان توحيد است .
آرى ، آن تاءثيرى كه خداى تعالى در كلام مجيدش از غير خداى تعالى نفى كرده تاءثير
استقلالى است كه هيچ موحدى در آن سخنى ندارد، هر مسلمان موحدى مى داند كه هندوانه و
سرديش ،
عسل و گرميش در مزاج ، از خداى تعالى است ، او است كه هر چيزى را آفريده و اثرش را
نيز خلق كرده . و هيچ موحدى نمى گويد كه : عسل در بخشيدن حرارت به بدن حاجتى به
خداى تعالى ندارد. و اما اينكه بگوييم : نه هندوانه سرد است و نه عسل گرم ، و نه آب
اثر سردى دارد و نه آتش اثر حرارت ، در حقيقت بديهيات عقل را انكار كرده و از فطرت
بشرى خارج شده ايم ، خوب وقتى خداى تعالى بتواند به فلان موجود، فلان اثر و خاصيت
را ببخشد چرا نتواند به اولياى درگاهش مقام شفاعت و وساطت در آمرزش گناهان و برآمدن
حاجات را ببخشد و حتى در تربت آنان اثر شفا بگذارد؟
كسانى كه به اهل شفاعت يعنى به اولياى خدا متوسل مى شوند كارشان بدون دليل نيست
آنها مى دانند كه اولا خداى تعالى در كلام مجيدش به افرادى كه مرضى درگاهش باشند
مقام شفاعت داده و فرموده : (و لا يملك
الذين يدعون من دونه الشفاعة الا من شهد بالحق و هم يعلمون
).
و نيز فرموده : (و لا يشفعون الا لمن
ارتضى ).
و اگر در درخواست هايشان خداى تعالى را به جاه آن حضرات و به حق آنان سوگند مى دهند
در اين عمل خود، دليل دارند و آن كلام خود خداى تعالى است كه مى فرمايد:
(و لقد سبقت كلمتنا لعبادنا المرسلين انهم لهم المنصورون و ان جندنا لهم
الغالبون ) و نيز مى فرمايد:
(انا لننصر رسلنا و الذين آمنوا).
و اگر آن حضرات را تعظيم مى كنند و با زيارت قبورشان و بوسيدن ضريحشان اظهار محبت
نسبت به آنان مى كنند و با تربت آنان تبرك مى جويند براى اين است كه اين اعمال را
مصاديقى براى تعظيم شعائر مى دانند و به آيه شريفه (و
من يعظم شعائر اللّه فانها من تقوى القلوب )،
و آيه مودت به ذى القربى و به آيات ديگر و روايات سنت ، تمسك مى كنند. پس چنين كسى
كه اينگونه اعمالى را انجام مى دهد مى خواهد وسيله اى به درگاه خدا برده و به آيه
شريفه (يا ايها الذين آمنوا اتقوا اللّه و
ابتغوا اليه الوسيله ) عمل كرده باشد، پس
اين خود خداى تعالى است كه ابتغاء وسيله به آن حضرات را تشريع كرده و دوست داشتن
آنان و تعظيمشان را واجب فرموده و همين دوستى و تعظيم را وسائلى به درگاه خود قرار
داده است و معنا ندارد كه خداى تعالى محبت به چيزى و تعظيم آن را واجب كند و در عين
حال آثار آن را تحريم نمايد. بنابراين هيچ مانعى در اين كار نيست كه كسى از راه
دوستى انبياء و امامان الهى و تعظيم امر آنان و ساير آثار و لوازمى كه براى محبت و
تعظيم هست به درگاه خدا تقرب بجويد، البته اين در صورتى است كه دوستى و تعظيم و
بوسيدن ضريح و ساير آثار محبت ، جنبه توسل و استشفاع داشته باشد نه اينكه اين امور
و اين اشخاص را مستقل در تاءثير بداند و يا اين اعمال جنبه پرستش داشته باشد.
فرق بين شرك و استشفاع
و ثانيا از فرقى كه بين شرك و استشفاع هست غفلت ورزيده اند، و به عبارتى ساده تر
اينكه نتوانسته اند فرق بگذارند بين اينكه كسى غير خدا را بپرستد تا او نزد خدا
شفاعتش كند و يا به خدا نزديكش كند و بين اينكه تنها خدا را بپرستد و غير خدا را
شفيع درگاه او قرار دهد و با دوستى كردن به غير خدا به درگاه خدا تقرب بجويد، كه در
فرض اول به غير خداى تعالى استقلال داده و عبادت را خالص براى غير خدا كرده كه اين
خود شرك ورزيدن در عبوديت است و در صورت دوم استقلال را فقط و فقط به خداى تعالى
داده و او را مخصوص به عبادت كرده و احدى را شريك او قرار نداده است .
و اگر خداى تعالى مشركين را مذمت فرموده ، براى اين است كه گفته بودند:
(ما الا نعبدهم ليقربونا الى اللّه زلفى )
كه اين گفتارشان ظاهر در اين است كه به غير خدا استقلال داده اند و در عبادت تنها
همان غير خدا را در نظر مى گيرند نه خداى تعالى را و اگر گفته بودند: ما تنها خدا
را مى پرستيم و در عين حال از ملائكه و يا رسولان و اولياى خدا اميد داريم كه با
اذن خدا ما را شفاعت كنند و كمبود ما را جبران نمايند. و يا گفته بودند: ما به اين
نامبردگان توسل مى جوييم و آنان را به درگاه خدا وسيله قرار مى دهيم و شعائرش را
تعظيم مى كنيم و اوليايش را دوست مى داريم ، هرگز مشرك نبودند بلكه شركاى آنان همان
جنبه را مى داشت كه كعبه در اسلام دارد يعنى وجهه عبوديت آنان واقع مى شد نه معبود،
همانطور كه كعبه وجهه عبوديت مسلمين است نه معبود آنان بلكه مسلمين خداى تعالى را
روبروى آن عبادت مى كنند.
و من نمى فهمم اين آقايان درباره حجر الاسود و استحباب بوسيدن آن و دست ماليدن به
آن را در اسلام چگونه توجيه مى كنند؟ و همچنين درباره خود كعبه چه مى گويند؟ آيا
طواف پيرامون كعبه و بوسيدن و استلام حجر شركى است كه در اسلام استثناء نشده ؟ - كه
مساءله شرك ، حكم ضرورى عقلى است و قابل تخصيص و استثناء نيست - و يا مى گويند: اين
كار فقط عبادت خدا است (و كعبه ) و حجر الاسود حكم طريق و جهت را دارد؟ اگر اين را
مى گويند، از ايشان مى پرسيم پس چه فرقى بين سنگ كعبه و بين غير آن هست ؟ اگر تعظيم
غير خدا بر وجه استقلال دادن به آن غير نباشد و جنبه پرستش نباشد، چرا شرك شمرده
شود؟ و تمامى روايات و آياتى كه بطور مطلق به تعظيم شعائر الهى و تعظيم رسول خدا
(صلى اللّه عليه و آله و سلم ) و دوست داشتن آن جناب و مودت با حضرتش و حب اهلبيتش
و مودت آنان سفارش كرده و همچنين سفارشات ديگرى از اين قبيل ، سفارشهايى است كه بجا
و هيچ اشكالى در آنها نيست .
آيات 60 - 50 سوره هود 440
|
و الى عاد اخاهم
هودا قال يا قوم اعبدوا اللّه مالكم من اله غيره ان انتم الا مفترون (50) يا قوم لا
اسئلكم عليه اجرا ان اجرى الا على الذى فطرنى افلا تعقلون (51) و ياقوم استغفروا
ربكم ثم توبوا اليه يرسل السماء عليكم مدرارا و يزدكم قوة الى قوتكم ولا تتولوا
مجرمين (52) قالوا يا هود ما جئتنا ببينة و ما نحن بتاركى الهتنا عن قولك و ما نحن
لك بمؤ منين (53) ان نقول الا اعترئك بعض الهتنا بسوء قال انى اشهد اللّه و اشهدوا
انى برى ء مما تشركون (54) من دونه فكيدونى جميعا ثم لا تنظرون (55) انى توكلت على
اللّه ربى و ربكم ما من دابة الا هو اخذ بناصيتها ان ربى على صرط مستقيم (56) فان
تولوا فقد ابلغتكم ما ارسلت به اليكم و يستخلف ربى قوما غيركم و لا تضرونه شيا ان
ربى على كل شى ء حفيظ (57) و لما جاء امرنا نجينا هودا و الذين امنوا معه برحمة منا
و نجيناهم من عذاب غليظ (58) و تلك عاد جحدوا بايات ربهم و عصوا رسله و اتبعوا امر
كل جبار عنيد (59) و اتبعوا فى هذه الدنيا لعنة و يوم القيامة الا ان عادا كفروا
ربهم الا بعدا لعاد قوم هود (60)
|
ترجمه آيات
و نيز (ما) به سوى قوم عاد برادرشان هود را فرستاديم و او به قوم خود گفت : اى قوم
! خدا را بپرستيد كه هيچ معبودى غير او نداريد و به جز افتراء هيچ دليلى بر خدايى
خدايانتان وجود ندارد. (50)
اى مردم من از شما در برابر دعوتم مزدى نمى خواهم ، پاداش من جز به عهده خدايى كه
مرا آفريده نيست آخر چرا تعقل نمى كنيد. (51)
(و نيز گفت ) اى مردم از پروردگارتان طلب مغفرت نموده ، سپس برگرديد تا باران
سودمند آسمان را پى در پى به سويتان بفرستد و نيرويى بر نيرويتان بيفزايد و زنهار،
به ناكارى و عصيان روى از خداى رحمان مگردانيد. (52)
گفتند: اى هود تو بر نبوت خود شاهدى براى ما نياوردى و ما هرگز به خاطر گفتار تو از
خدايانمان دست بر نداشته و به تو ايمان نخواهيم آورد. (53)
و جز اين درباره تو نظر نمى دهيم كه به نفرين بعضى از خدايان ما دچار بيمارى روانى
شده اى ، هود گفت : من اللّه را شاهد دارم و خود شما نيز شاهد باشيد كه من از شرك
ورزيدنتان بيزارم . (54)
شما همه دست به دست هم داده ، با من هر نيرنگى كه مى خواهيد بزنيد و بعد از اخذ
تصميم مرا مهلتى ندهيد. (55)
من بر خدا، پروردگار خود و پروردگار شما توكل و اعتماد دارم پروردگارى كه هيچ
جنبنده اى نيست مگر آنكه زمام اختيارش به دست او است چون سنت او در همه مخلوقات
واحد و صراط او مستقيم است . (56)
و در صورتى كه از پذيرفتن دعوتم اعتراض كنيد من رسالت خود را به شما رساندم و آنچه
براى ابلاغ آن به سوى شما گسيل شده بودم ابلاغ نمودم (شما اگر نپذيريد) پروردگارم
قومى غير شما را مى آفريند تا آن را بپذيرند و شما به خدا ضررى نمى زنيد چون
پروردگار من نگهدار هر موجودى است - او چگونه از ناحيه شما متضرر مى شود؟ -. (57)
همينكه فرمان عذاب ما صادر شد و عذابمان نازل گرديد هود و گروندگان به وى را مشمول
رحمت خود نموده ما نجات داديم و به راستى از عذابى غليظ و دشوار نجات داديم .(58)
و اين قوم عاد كه اثرى بجاى نگذاشتند آيات پروردگارشان را انكار نموده ، فرستادگان
او را نافرمانى كردند و گوش به فرمان هر جبارى عناد پيشه دادند - و در نتيجه از
پروردگار خود غافل شدند -. (59)
نتيجه اش اين شد كه براى خود لعنتى در دنيا و آخرت بجاى گذاشتند و خلاصه اين سرگذشت
اين شد كه قوم عاد به پروردگار خود كفر ورزيدند و گرفتار اين فرمان الهى شدند كه
مردم عاد قوم و معاصر هود پيامبر از رحمت من دور باشند. (60)
بيان آيات
اين آيات ، داستان هود پيغمبر (عليه السلام ) و قوم او يعنى قوم عاد اول را بيان مى
كند و آن جناب اولين پيغمبر بعد از نوح (ع ) است كه خداى تعالى در كتاب مجيدش نام
مى برد و از كوشش او در اقامه دعوت حقه و قيامش بر عليه بت پرستى تشكر مى كند و در
چند جا از كلام مجيدش بعد از شرح داستان قوم نوح ، داستان قوم هود كه همان قوم عاد
است (و نيز) قوم ثمود را ذكر مى كند.
اگر (قرآن ) جناب هود را برادر قوم عاد دانسته از اين باب بوده كه آن جناب برادر
نسبى آنان بوده ، چون از افراد همان قبيله بوده كه همه افرادش به پدر قبيله منتهى
مى شدند، نه برادر تنى آنان ، و جمله مورد بحث عطف است بر آيه قبلش كه مى فرمود:
(نوحا الى قومه
) كه تقديرش چنين مى شود: (و
لقد ارسلنا الى عاد اخاهم هودا) - و همانا
ما هود، برادر قوم عاد را برايشان فرستاديم . و شايد حذف شدن فعل
(ارسلنا) باعث شده باشد كه در
جمله معطوف ، ظرف (الى عاد)
جلوتر از مفعول (يعنى اخاهم ) ذكر شود بر خلاف جمله معطوف عليه يعنى جمله :
(نوحا الى قومه
)، و گرنه مى بايست فرموده بود مثلا:
(و هودا الى عاد) و اين بدان
جهت است كه دلالت ظرف يعنى جمله (الى عاد)
روشن تر و واضح تر از عطف دلالت مى كند بر اينكه فعل :
(ارسلنا) در تقدير هست .
سخنان جناب هود (عليه السلام ) به قوم خود (قوم عاد)
|
قال يا قوم
اعبدوا اللّه ما لكم من اله غيره ان انتم الا مفترون
|
اين جمله در مورد جواب از سوالى مقدر وارد شده گويا شنونده وقتى جمله
(و الى عاد اخاهم هودا) را
شنيده پرسيده : خوب ، هود به آنان چه (گفت
؟ مى فرمايد: گفت : اى قوم من خدا را بندگى كنيد...)
و به همين جهت جمله مورد بحث بدون واو عاطفه و به اصطلاح ادبى به فصل آمده است .
و جمله (اعبدوا اللّه
) در مقام حصر است يعنى مى خواهد بفرمايد: تنها او را بپرستيد و خدايان
ديگر را كه به جاى خدا ارباب خود گرفته ايد به خيال اينكه شفيعان شما نزد خدا
باشند، و آن وقت عبادت خود خدا را رها كرديد نپرستيد، دليل گفتار ما كه جمله مورد
بحث در مقام افاده حصر است جمله بعد مى باشد كه مى فرمايد:
(ما لكم من اله غيره ان انتم الا مفترون - شما غير از او هيچ معبود و جز
افتراء هيچ دليل ديگرى نداريد) كه اين
جمله دلالت دارد بر اينكه مشركين اگر خدايانى براى خود گرفتند و آنها را به عنوان
شريك خدا و شفيع درگاه او عبادت كردند بجز افتراء، دليلى نداشتند.
|
يا قوم لا
اسالكم عليه اجرا...
|
صاحب مجمع البيان گفته است : كلمه (فطر)
به معناى شكفته شدن از امر خدا است ، آنچنانكه برگ از داخل درخت سر در مى آورد و
شكفته مى شود، اين هم كه آفرينش خلق را فطر خدا خوانده اند براى اين است كه خلق شدن
عالم به منزله شكفته شدن آن از ناحيه خدا و ظاهر شدن آن است .
و اما راغب گفته است : اصل ماده (فطر)
به معناى شكافتن چيزى از ناحيه طول است ، وقتى مى گويند:
(فلان فطر كذا فطرا) و يا مى
گويند: (افطر فطورا)
و يا مى گويند: فلان چيز (انفطر انفطارا)
همه به معناى اين است كه فلان چيز را از طرف طول شكافت و يا فلان چيز از جهت طول
شكافته شد... و اما فطر كردن خدا خلق را به معناى ايجاد و ابداع آن است ، ايجاد بر
هيات و وصفى كه فعلى از افعال ترشح كند، (و خاصيت اثرى از آثار داشته باشد، و در
خصوص انسان ايجاد آن است بطورى كه مسائلى را بدون تعليم درك كند) پس اينكه در قرآن
كريمش مى فرمايد: (فطرة اللّه التى فطر
الناس عليها) اشاره اى است از آن جناب به
آن درك و ارتكازى كه انسان ها به آن درك آفريده شده اند و آن ارتكاز شناختن خدا است
، و (فطرة اللّه
) عبارت است از آن نيرويى كه در انسان قرار داده شده تا با آن نيرو
ايمان به خدا را تشخيص دهد، كه به همين معنا در آيه شريفه
(و لئن سالتهم من خلقهم ليقولن اللّه )
اشاره شده و همين درك فطرى است .
معناى (فطر)
و (فطرة اللّه
) و فرق بين (فطرت
) و (خلق
)
ولى به نظر چنين مى رسد كه ماده (فطر)
به معناى پديد آوردن از عدم محض است (به خلاف خلقت ، كه بر پديد آوردن ساختمان از
آجر و آهن نيز صادق است ) و آن خصوصيتى كه از (فطر
الناس ) فهميده مى شود از بنا و صيغه
(فعلة ) فهميده مى شود چون اين
صيغه را در جايى بكار مى برند كه بخواهند بنا و ساختمان نوع را برسانند. پس در جمله
(فطرة اللّه التى فطر الناس عليها)
درك فطرى بشر، از كلمه (فطرة
)
فهميده مى شود نه از ماده (فطر)
و بنابراين كه گفتيم فطرت به معناى خلقت از عدم محض است پس اينكه بعضى ها فطرت را
به معناى خلقت گرفته اند از راه صواب دور شده اند براى اينكه ماده
(خلق ) به معناى ايجاد صورت از
ماده است به اين صورت كه چند ماده را با هم جمع كنيم و چيزى جديد و نو بسازيم ، و
اگر خلقت به معناى فطرت و ايجاد از عدم محض بود خدا آن را به عيسى بن مريم (عليه
السلام ) نسبت نمى داد و نمى فرمود: (و اذ
تخلق من الطين كهيئة الطير).
زمينه كلام در آيه مورد بحث رفع تهمت و نفى لغويت از كار خودش (يعنى هود (عليه
السلام ) است و معنايش اين است كه اى قوم من ! بدانيد كه من از كار دعوتم ،
از شما مزد و پاداشى نمى خواهم تا مرا متهم كنيد به اينكه دعوت خود را بهانه كرده
تا با آن وسيله ما را بدوشد، او فكر منافع خودش است هر چند كه نفعش مايه ضرر ما
باشد و در عين حال كارم بدون اجر هم نيست تا بگوييد بيهوده خود را به زحمت افكنده
بلكه كارم پاداش دارد و پاداش آن نزد خدايى است كه مرا پديد آورده و از عدم محض
ايجاد كرده ، آيا باز هم به عقل خود بر نمى گرديد و آن را براى درك گفتار من به كار
نمى زنيد تا براى شما معلوم شود كه من در دعوتم خير خواه شما هستم و جز اين هدفى
ندارم كه شما را به حق وادار مى كنم ؟
سخن هود به قومش : اگر بسوى خدا برگرديد باران رحمتش را
بر
شمانازل مى كند
|
و يا قوم
استغفروا ربكم ثم توبوا اليه يرسل السماء عليكم مدرارا...
|
در سابق يعنى در اول سوره پيرامون معناى جمله (استغفروا
ربكم ثم توبوا اليه )
بحث كرديم .
و جمله (يرسل السماء عليكم مدرارا)
موقعيت جزاء فعل شرط سابق را دارد چون جمله سابق كه مى فرمايد:
(استغفروا...) هر چند به صورت
امر است و ليكن در معناى جمله شرطيه است و مى خواهد بفرمايد:
(ان تستغفروا...) يعنى اگر از
خداى تعالى طلب مغفرت كنيد و به سوى او برگرديد او از آسمان براى شما رحمت فراوان
مى فرستد. و مراد از كلمه (سماء)
ابر آسمان است نه خود آن ، و اگر ابر را آسمان خوانده از اين بابت است كه كلمه
(سماء) به معناى هر چيزى است
كه بالاى سر ما قرار گرفته و بر ما سايه افكنده باشد. بعضى هم گفته اند: تقدير آيه
: (مطر السماء)
است و يا مراد از كلمه (سماء)،
مطر (باران ) است و اين تعبير در استعمال شايع است . و كلمه
(مدرارا) مبالغه از مصدر
(در - ريزش )
است و مورد استعمال اصلى در خصوص شير پستان بود بعدها در مورد باران نيز به عنوان
استعاره استعمال شده ، چون هر دو، يعنى هم شير و هم باران نفع و فايده دارد پس
(ارسال سماء مدرارا)
به معناى فرستادن ابرى است كه چون پستان حيوانات ، باران هاى پى در پى و مفيد ببارد
بارانى كه زمين به وسيله آن زنده شود و زراعت ها و گياهان برويند و باغها و بستانها
سبز و خرم گردند.
(و يزدكم قوة الى قوتكم
) - بعضى از مفسرين گفته اند: مراد از اين زياد كردن قوت ، زيادتى در
نيروى ايمان بر نيروى بدنها است يعنى اگر چنين كنيد ما نيروى شما را دو چندان مى
كنيم يكى نيروى بدن و يكى هم نيروى ايمانتان را چون مردم قوم هود نيروى بدنى داشتند
و بدنهايشان قوى و محكم بود اگر ايمان مى آوردند نيروى ايمانشان نيز به نيروى
بدنهايشان اضافه مى شد.
بعضى ديگر گفته اند: مراد همان نيروى بدنيشان است همچنانكه مى بينيم نوح (عليه
السلام ) آنجا كه همين وعده را به قوم خود مى دهد مى فرمايد:
(استغفروا ربكم انه كان غفارا يرسل السماء عليكم مدرارا و يمددكم باموال
و بنين ) ولى بعيد نيست كه بگوييم : هر دو
جور زيادتى را شامل شود بهتر است .
(و لا تتولوا مجرمين
) - اين جمله به منزله تفسير براى جمله :
(استغفروا ربكم ثم توبوا اليه )
است و چنين معنا مى دهد كه عبادت كردنتان در برابر آلهه اى كه به جاى خداى تعالى
اتخاذ كرده ايد جرمى است از شما، و معصيتى است كه شما را مستوجب آن مى كند كه سخط
الهى و عذابش بر شما نازل گردد و چون چنين است پس بايد هر چه زودتر از جرمى كه كرده
ايد استغفار نموده و با ايمان آوردنتان به سوى خدا برگرديد تا او شما را رحم كند و
ابرهاى بارنده را با باران هاى مفيد برايتان بفرستد و نيرويى بر نيروى شما بيفزايد.
از اين آيه دو نكته استفاده مى شود: يكى اينكه آيه شريفه اشعار و بلكه دلالت مى كند
بر اينكه قوم هود گرفتار خشكسالى بوده اند و آسمان از باريدن بر آنان دريغ مى
ورزيده و در نتيجه گرانى و قحطى در بين آنان پديد آمده بوده ، كه اين معنا هم از
جمله
(يرسل السماء)
استفاده مى شود و هم از آيه شريفه زير كه مى فرمايد:
(فلما راوه عارضا مستقبل اوديتهم قالوا هذا عارض ممطرنا بل هو ما
استعجلتم به ريح فيها عذاب اليم ).
اعمال صالح باعث ازدياد خيرات و نعمتهاات
واعمال زشت بلا و محنت و بدبختى در پى دارد
نكته دوم اينكه مى فهماند ارتباطى كامل بين اعمال انسانها با حوادث عالم برقرار است
، حوادثى كه با زندگى انسانها تماس دارد، اعمال صالح باعث مى شود كه خيرات عالم
زياد شود و بركات نازل گردد، و اعمال زشت باعث مى شود بلاها و محنتها پشت سر هم بر
سر انسانها فرود آيد و نقمت و بدبختى و هلاكت به سوى او جلب شود، و اين نكته از
آيات ديگر قرآنى نيز استفاده مى شود از آن جمله آيه زير همين مطلب را بطور صريح
خاطرنشان نموده ،
مى فرمايد: (و لو ان اهل القرى امنوا و
اتقوا لفتحنا عليهم بركات من السماء و الارض
) كه ما در تفسير آيات 94 - 102 سوره
اعراف در جلد هشتم اين كتاب و نيز در تحت عنوان احكام اعمال در جلد دوم اين كتاب
پيرامون اين مطلب بطور مفصل بحث كرديم .
جواب رد قوم هود به آن حضرت
|
قالوا يا هود ما
جئتنا ببينة و ما نحن بتاركى آلهتنا عن قولك و ما نحن لك بمؤ منين
|
هود (عليه السلام ) در آيه (يا قوم اعبدوا
اللّه ما لكم من اله غيره ...) از مردمش
دو چيز خواسته بود: يكى اينكه خدايان دروغين را ترك نموده و به عبادت خداى تعالى
برگردند و يكتاپرست شوند،، و دوم اينكه به او ايمان بياورند و اطاعتش كنند و
خيرخواهى هايش را بپذيرند. مردم در پاسخ آن جناب هر دو پيشنهادش را رد كردند، هم
بطور اجمال و هم بطور تفصيلش را.
اما بيانگر رد اجمالى آنان جمله كوتاه (ما
جئتنا ببينة ) است كه گفته اند: تو دليل و
معجزه اى بر دعوت خود ندارى تا ما ناگزير باشيم دعوت تو را بپذيريم و هيچ موجبى
نيست كه گوش دادن به سخنى را كه چنين وصفى دارد بر ما واجب كند.
و اما بيانگر رد تفصيلى آنان جمله (و ما
نحن بتاركى آلهتنا عن قولك ) است كه گفته
اند: ما دعوت تو را مبنى بر اينكه شركا و خدايان خود را به صرف دعوت تو رها كنيم
نخواهيم پذيرفت ، و دعوت دوم آن جناب را مبنى بر اينكه به وى ايمان آورند و اطاعتش
كنند اينطور رد كردند كه : (و ما نحن لك
بمؤ منين ) و با اين جمله آن جناب را از
قبول هر دو خواسته اش نوميد كردند.
آنگاه براى اينكه آن جناب بطور كلى از اجابت آنان مايوس شود نظريه خود را برايش شرح
داده و گفتند: (ان نقول الا اعتريك بعض
الهتنا بسوء) كه كلمه
(اعتراء) به معناى برخورد و
اصابه است يعنى گفتند: فكر ما درباره تو جز به اين نرسيده كه بعضى از خدايان ما تو
را آسيب رسانده اند و به خاطر اينكه تو به آنها توهين و بدگويى كرده اى بلايى از
قبيل نقصان عقل يا ديوانگى بر سرت آورده اند و در نتيجه عقلت را از دست داده اى ،
پس ديگر اعتنايى به سخنان دعوتگونه تو نيست .
تحدى : پاسخ هود به قوم خود
|
قال انى اشهد
اللّه و اشهدوا انى برى ء مما تشركون من دونه فكيدونى جميعا ثم لا تنظرون
|
اين آيه پاسخ هود (عليه السلام ) را حكايت مى كند كه آن جناب در پاسخ ، از شركاء
آنان بيزارى جسته پس تحدّى مى كند كه اگر راست مى گوييد كه شما صاحب نظر و من بى
عقلم پس همه فكرهايتان را جمع كنيد و مرا از بين ببريد و مهلتم ندهيد.
پس اينكه در آغاز پاسخ فرمود: (انى برى ء
مما تشركون من دونه ) انشاء بيزارى است ،
نه اينكه خواسته باشد از بيزارى خود خبر دهد چون در مقام بيزارى مناسب آن است كه
بيزارى را انشاء كند و اين منافات ندارد كه آن جناب از سابق يعنى از اول امر نيز
بيزار باشد چون به رخ كشيدن بيزارى منافات ندارد كه آن جناب در تمامى عمر گذشته اش
نيز بيزار بوده باشد و اينكه فرمود: (فكيدونى
جميعا ثم لا تنظرون
) دو امر و نهى هستند كه در هر دوى آنها
تعجيز است يعنى مى خواهد بفرمايد: آيا توانايى آن را داريد كه با من كيد كنيد و در
از بين بردنم شتاب نماييد.
و اگر هود (عليه السلام ) اينطور پاسخ داد براى اين بود كه مردم ، نخست به بتهاى
خود اميد ببندند كه با اين تحدّى كه آن جناب كرده زودتر بلايى بر سر او آورند و
بعدا كه ببينند بتها هيچ كارى در حق آن جناب نكردند به خود بيايند و بفهمند كه بتها
كمترين اثرى ندارند و اگر آنطور كه آنها معتقد بودند آلهه نامبرده قدرت و علمى مى
داشتند حتما با هود كه آنطور صريح و پوست كنده از آنها بيزارى جست انتقام مى گرفتند
آن هم در چنين زمينه و زمانى كه مريدان آنها به آن جناب گفتند بعضى از خدايان ما به
تو آسيب رسانده و اين خود حجتى است روشن بر اينكه آن سنگ و چوبها معبود نيستند و
نيز دليلى است قاطع بر اينكه بتها به آن جناب آسيب نرسانده اند و مردم بيهوده چنين
خيالى كرده اند.
از سوى ديگر درباره خود كه مردمى قهرمان ، و جنگ آورانى نامدار بودند بينديشند كه
ما با اينكه اين قدر نيرومند هستيم چرا نتوانستيم به آن جناب صدمه اى وارد آوريم و
اگر او پيغمبرى از ناحيه خداى تعالى نبوده و در ادعايش صادق نبود و خداى تعالى او
را از ناحيه خودش مصونيت نداده بود، ما بايد ميتوانستيم به آسانترين وجه و با سخت
ترين شكنجه او را از بين برده و شرش را از خود دفع كنيم .
از اين بيان وجه شاهدگيرى نوح (عليه السلام ) بر بيزاريش از بت ها روشن مى شود، اما
اينكه خدا را شاهد گرفت براى اين بود كه اظهار بيزاريش از صميم دل و بر وجه حقيقت
باشد نه تزويق و نفاق ، و اما اينكه خود كفار را شاهد گرفت براى اين بود كه كاملا
يقين به آن پيدا كنند و سپس ببينند آن جناب چه وضعى پيدا مى كند و چگونه خدايانشان
سكوت مى كنند خودشان هم هيچ انتقامى از او نمى توانند بگيرند و از آزارش عاجز مى
مانند.
و نيز روشن گرديد كه آن احتمالى كه بعضى از مفسرين داده و گفته اند اين سخن هود (ع
) معجزه اى بوده ، احتمال درستى است چون از ظاهر جواب بر مى آيد كه آن جناب خواسته
است دليل مشركين را رد كند، آنها گفتند: (ما
جئتنا ببينة ) تو هيچ دليلى و معجزه اى بر
دوستى دعوت خود ندارى و اين بعيد است كه هود پيغمبر (عليه السلام ) در مقام دعوت و
اثبات حجيت دعوتش ، متعرض پاسخ به دليل آنان نشود، با اينكه همين تحدّى و تعجيز،
خودش فى نفسه ميتوانسته آيت و نشانه اى معجزه آسا باشد، همچنانكه بيزارى از خدايان
دروغين مى توانسته كشف كند از اينكه آنها خدا نيستند و از اينكه آنها هيچ آسيبى به
آن جناب نرسانده اند.
پس حق مطلب اين است كه جمله (انى اشهد
اللّه و اشهدوا...) هم مشتمل است بر يك
حجت عقلى و دليل قاطعى بر بطلان الوهيت شركاء و هم آيتى است معجزه آسا براى صحت
رسالت هود (عليه السلام ).
و در اينكه فرمود: (جميعا)
اشاره است به اينكه منظور آن جناب تعجيز آنها به تنهايى نبوده بلكه تعجيز آنها و
بتها هر دو بوده تا دلالتش بر حقانيت خود و بطلان عقايد آنان قاطعتر باشد.
هود (ع ) در ادامه پاسخ به جدال كافران : من بر
خداتوكل مى كنم
|
انى توكلت على
اللّه ربى و ربكم ...
|
از آنجا كه در امر (كيدونى
) و نهى (لا تنظرون
) دو احتمال مى رفته و كفار درباره آن ، دو احتمال مى داده اند: يكى
اينكه آيتى باشد معجزه بر درستى رسالت آن جناب و اينكه كفار هيچ كارى به او نمى
توانند بكنند، و ديگر اينكه آن جناب از ايشان ترسى ندارد هر چند كه آنها قادر باشند
به اينكه او را طبق دستور خودش از بين ببرند و مهلتش ندهند ولى اين قدرتشان او را
نمى ترساند و نمى تواند او را تسليم كند و خلاصه خواسته باشد همان پيشنهادى را بكند
كه ساحران زمان فرعون كرده و به فرعون گفتند: (فاقض
ما انت قاض انما تقضى هذه الحيوة الدنيا).
لذا هودبراى اينكه احتمال دوم را نفى كند دنبال جمله
(فكيدونى ولا تنظرون ) اضافه
كرد كه : (انى توكلت على اللّه ربى و ربكم
) من در كار خودم بر خدا توكل كرده ام كه مدبر امر من و شما است و براى
اينكه بفهم اند شما هيچ كارى نمى توانيد به من بكنيد
- نه اينكه مى توانيد ولى من نمى ترسم - اضافه كرد: (ما
من دابة الا هو اخذ بناصيتها ان ربى على صراط مستقيم
) و فهمانيد كه من در توكل كردنم به خدا، پيروزم ، چون خداى تعالى محيط
بر كار من و شما است و او شما را هلاك مى كند نه مرا زيرا او بر صراط مستقيم است
يعنى در برخورد حق با باطل همواره سنتش يك سنت بوده و آن عبارت بوده از يارى كردن
حق و غلبه دادن آن بر باطل .
پس بيزارى آن جناب از بت هاى مشركين و تعجيزشان با جمله
(فكيدونى و لا تنظرون
) در حالى كه آنان مردمى نيرومند بودند و
اينكه با اين تعجيز مع ذلك در كمال عافيت و سلامت در بين آنان رفت و آمد مى كرده نه
از ناحيه آنان آسيبى ديده و نه از ناحيه خدايان آنان ، خود آيتى بوده معجزه و حجتى
بوده آسمانى بر اينكه آن جناب رسول و فرستاده اى از ناحيه خداى تعالى به سوى آنان
بوده است .
(ما من دابة الا هو اخذ بناصيتها ان ربى
على صراط مستقيم ) - كلمه
(دابه ) به معناى هر جنبنده و
جاندارى است كه روى زمين حركت و جنبشى دارد، و شامل تمامى حيوانات مى شود،
(و گرفتن به ناصيه ) (سوى جلوى
سر) كنايه است از كمال تسلط و نهايت قدرت ، و بر صراط مستقيم بودن خداى تعالى به
معناى اين است كه او سنتش در ميان مخلوقات يك سنت ثابت است و هرگز، تغيير نمى كند و
آن اين است كه امور را بر يك منوال يعنى بر منوال عدل و حكمت تدبير كند و چون چنين
است پس او همواره حق را به كرسى مى نشاند و باطل را هر جا كه با حق در بيفتد رسوا
مى سازد.
پس معناى آيه اين شد كه : من بر اللّه توكل مى كنم كه رب من و رب شما است ، او است
كه مى تواند حجتى را كه به شما القاء كردم (و آن حجت اين بود كه علنا از آلهه شما
بيزارى جستم و اعلام كردم كه نه شما با همه زور و قلدريتان مى توانيد به من آسيبى
برسانيد و نه آلهه شما) به ثمر برساند چون او است تنها مالك و صاحب سلطنت بر من و
بر شما و بر هر جنبنده ، و سنت او عادله و تغيير ناپذير است پس به زودى دين خود را
يارى نموده و مرا از شر شما حفظ مى كند.
هود (عليه السلام ) در اين گفتار خود گفت : (پروردگار
من بر صراط مستقيم ) است و نگفت
(پروردگار من و شما) با اينكه
قبلا گفته بود:
(توكل من بر پروردگار من و شما است
)، علت اين آن است كه مقام آن سخن و اين سخن دو مقام است در اينجا هود
(عليه السلام ) در مقام دعا به جان خود و عليه قوم خويش است ،
در مقامى است كه توقع دارد خداى تعالى او را از شر آنان حفظ كند و لازم است خداى
تعالى را به عنوان رب و مدبر امور خود ياد كند به خلاف قومش كه خدا را رب خود نمى
دانستند، پس مناسب همين بود كه خداى تعالى را رب خود بشمارد و به رابطه عبوديتى كه
بين خود و ربش برقرار است تمسك بجويد تا توقعش برآورده شود به خلاف آن مقامى كه در
آن مقام مى گفت : (توكلت على اللّه ربى و
ربكم ) كه در آنجا مى خواست عموميت سلطنت
الهى و احاطه قدرتش را برساند.
|
فان تولوا فقد
ابلغتكم ما ارسلت به اليكم
|
معناى اين سخن هود (ع ) به قوم خود كه گفت :
(و يستخلف ربى قوما غيركم و
لاتضرونه شيئا)
اين قسمت از كلام هود (عليه السلام ) به آخر جدال كفار نظر دارد كه گفتند:
(ان نقول الا اعتريك بعض الهتنا بسوء)
كه از آن به دست مى آيد قوم هود خواسته اند بطور قطع بگويند كه ايمان نخواهند آورد
و بر انكار خود دوام و استمرار خواهند داد، و معناى جمله اين است كه اگر از ايمان
آوردن به من اعراض مى كنيد و به هيچ وجه حاضر نيستيد امر مرا اطاعت كنيد، ضررى به
من نمى زنيد زيرا من وظيفه الهى خود را انجام داده و رسالت پروردگارم را ابلاغ
نمودم ، و حجت بر شما تمام شده و نزول بلا بر شما حتمى گشت .
|
و يستخلف ربى
قوما غيركم و لا تضرونه شيئا ان ربى على كل شى ء حفيظ
|
اين قسمت از كلام هود (عليه السلام ) تهديد قوم و اعلام به آثار سوئى است كه جرم
آنان به دنبال دارد، چون آن جناب قبلا به آنان وعده داده بود كه اگر از خداى تعالى
طلب مغفرت كرده و به سوى او برگردند، ابر آسمان را مامور مى كند تا بر آنان ببارد و
نيرويى بر نيروى آنان مى افزايد، و نهيشان كرده بود از اينكه از قبول دعوتش سر
برتابند و به جرم شرك خود ادامه دهند كه در اين كار عذابى شديد هست .
اينك در اين جمله مورد بحث مى فرمايد: اگر روى برتابيد علاوه بر آنچه گفته شد، خداى
تعالى شما را از بين مى برد و قومى ديگر خلق مى كند كه جاى شما را بگيرند و مانند
شما نباشند و خلفاى خدا در زمين باشند چون انسان خليفه خدا در زمين است همچنانكه
خودش فرمود: انى جاعل فى الارض خليفة ، خود هود (عليه السلام ) نيز براى قومش بيان
كرده بود كه آنان خلفاى روى زمين بعد از قوم نوحاند و خداى تعالى در كلام مجيدش اين
بيان آن جناب را آورده و فرموده است : (و
اذكروا اذ جعلكم خلفاء من بعد قوم نوح و زادكم فى الخلق بصطة ...).
و از ظاهر سياق و زمينه كلام برمى آيد كه جمله خبريه
(و يستخلف ربى ...) عطف باشد
به جمله اى مقدر و تقدير كلام چنين باشد: (و
سيذهب بكم ربى و يستخلف قوما غيركم - بزودى پروردگار من ، شما را از بين مى برد و
قومى ديگر را غير شما جانشين مى سازد)،
همچنانكه در آيه زير كه در چنين زمين هاى قرار دارد جمله تقديرى در اينجا را ظاهر
ساخته ، فرموده : (ان يشا يذهبكم و يستخلف
من بعدكم ما يشاء).
(و لا تضرونه شيئا)
- از ظاهر سياق برمى آيد كه اين جمله تتمه جمله قبل باشد و معناى مجموع دو جمله
چنين باشد كه : شما نمى توانيد به خداى تعالى هيچگونه ضررى از قبيل فوت كردن چيزى
از او و يا غير آن برسانيد، اگر او اراده كرده باشد كه شما را هلاك كند نه هلاكت
شما چيزى از خواسته هاى او را از او فوت مى كند و نه عذابتان
(ان ربى على كل شى ء حفيظ)
براى اينكه پروردگار من مسلط بر هر چيز و حافظ آن است نه چيزى از علم او پنهان مى
ماند و نه چيزى از حيطه قدرت او بيرون گشته ، از او فوت مى شود. اين بود نظر ما در
تفسير اين آيه ولى مفسرين ديگر وجوهى ديگر ذكر كرده اند كه چون بعيد از صواب بود از
نقل آن وجوه صرف نظر كرديم .
|
و لما جاء امرنا
نجينا هودا و الذين آمنوا معه برحمة منا و نجيناهم من عذاب غليظ
|
منظور از آمدن امر، در جمله (همين كه امر
ما آمد)
نازل شدن عذاب است و به وجهى دقيق تر صدور امر الهى است كه به دنبال آن قضاء فصل و
حكم نهايى براى جدا سازى بين يك رسول و قومش صادر مى گردد همچنانكه در آيه زير
درباره قضاء فصل فرموده (و ما كان لرسول
ان ياتى باية الا باذن اللّه فاذا جاء امر اللّه قضى بالحق و خسر هنالك المبطلون
).
(برحمة منا)
- ظاهرا مراد از اين رحمت ، آن رحمت عمومى كه كل جهان را فرا گرفته نباشد بلكه مراد
رحمت خاصه الهى باشد كه مخصوص بندگان مومن او است ، بندگانى كه موجب شده اند تا خدا
آنان را در دينشان يارى دهد و از شمول غضب الهى و عذاب ريشه كن كننده نجاتشان بخشد
همچنانكه در آيه زير درباره اين رحمت فرموده : (انا
لننصر رسلنا و الذين امنوا فى الحيوة الدنيا و يوم يقوم الاشهاد).
(و نجيناهم من عذاب غليظ)
- از ظاهر سياق بر مى آيد كه منظور از اين عذاب غليظ، همان عذابى است كه كفار قوم
هود (عليه السلام ) را به كام خود كشيد، در نتيجه جمله مورد بحث از قبيل عطف تفسير
است نسبت به جمله قبلش . ولى بعضى از مفسرين گفته اند: مراد از آن ، عذاب آخرت است
، ليكن اين نظريه خيلى قابل اعتنا نيست .
|
و تلك عاد جحدوا
بايات ربهم و عصوا رسله و اتبعوا امر كل جبار عنيد...
|
و در اين دو آيه دو بار از داستان قوم عاد خلاصه گيرى شده ، بار اول خلاصه گيرى
كرده و فرمود: (و تلك عاد جحدوا بايات
ربهم و عصوا رسله ... و يوم القيامة ) قوم
عاد، آيات پروردگار خود را كه همه حكمت و موعظت بود انكار كردند و نيز معجزه اى كه
راه رشد را بر ايشان روشن ساخته و حق را از باطل برايشان مشخص مى كرد حاشا نمودند
با اينكه علم به حقانيت آن پيدا كردند و تلخيص بار دوم از كلمه
(الا ان عادا) شروع مى شود كه
ان شاء اللّه به آن مى رسيم .
اشاره به اينكه عصيان و نافرمانى در برابر يك پيغمبر،
عصيان در برابر
همهپيامبران به شمار مى رود
قوم عاد علاوه بر انكار آيات مشتمل بر حكمت و موعظت و انكار معجزه اى كه - گفتيم -
راه رشد را بر ايشان روشن مى ساخت ، رسولان پروردگار خود كه عبارت بودند از هود و
انبياء قبل از آن جناب را نيز عصيان نمودند، خواهيد پرسيد كه قوم هود همزمان با
انبياء قبل از خود نبودند چطور آنان را عصيان كردند؟ در پاسخ مى گوييم : عصيان يك
پيغمبر، عصيان همه پيغمبران است براى اينكه دعوت همه انبياء به يك دين است ، پس قوم
هود اگر شخص هود پيغمبر (عليه السلام ) را عصيان كردند با عصيان كردن او ساير
انبياء را نيز عصيان كرده اند و اين مطلب از ظاهر كلام خداى تعالى در مواضعى ديگر
نيز استفاده مى شود، مانند آيه شريفه (كذبت
عاد المرسلين اذ قال لهم اخوهم هود الا تتقون )
كه صريحا مى فرمايد: عصيانشان نسبت به هود، عصيان همه مرسلين بود. و آيه زير نيز
اگر به صراحت آيه قبل دلالت ندارد، ليكن اشعار بر مطلب ما دارد، كه مى فرمايد:
(و اذكر اخا عاد اذ انذر قومه بالاحقاف و قد خلت النذر من بين يديه و من
خلفه ).
البته احتمال هم دارد كه قوم عاد غير از جناب هود (عليه السلام )، پيغمبران ديگرى
نيز داشته اند كه قبل از هود و بعد از جناب نوح (عليه السلام ) در بين آنان مبعوث
شده باشد ولى قرآن كريم نام آنان را نبرده باشد و ليكن سياق آيات با اين احتمال
مساعد نيست .
(و اتبعوا امر كل جبار عنيد)
-، دستورات هر جبار و زورگوى عنيدى را كه داشتند پيروى كردند و همين گوش به فرمان
جباران بودن ، آنان را از پيروى هود (عليه السلام ) و پذيرفتن دعوتش باز داشت ، و
كلمه (جبار)
به معناى گردن كلفتى است كه با اراده خود بر مردم غالب گشته و آنان را اجبار مى كند
تا مطابق دلخواه او عمل كنند، و كلمه (عنيد)
به معناى كسى است كه عناد و زير بار حق نرفتنش شديد و بسيار باشد،
سه خصلت قوم هود كه به خاطر آن ملعون دنيا و آخرت شدند:
انكار آيات الهى
،نافرمانى انبياء و اطاعت از جباران
پس اين قسمت از آيه آن خلاصه گيرى نوبت اول بوده كه گفتيم در دو آيه مورد بحث از
سرگذشت هود (عليه السلام ) و قومش شده و حاصلش اين است كه قوم هود گرفتار سه خصلت
نكوهيده بودند، يكى انكار آيات الهى ، دوم نافرمانى انبياء و سوم اطاعت كردن از
جباران .
خداى تعالى سپس وبال امر آنان را بيان كرده ، مى فرمايد:
(و اتبعوا فى هذه الدنيا لعنة و يوم القيامة
) يعنى به خاطر آن سه خصلت نكوهيده ، لعنت در همين دنيا و در قيامت
دنبالشان كرد و از رحمت خدا دور شدند، مصداق اين لعن همان عذابى بود كه آنقدر تعقيب
شان كرد تا به آنها رسيد و از بينشان برد، ممكن هم هست مصداقش آن گناهان و سيئاتى
باشد كه تا روز قيامت عليه آنان در نامه اعمالشان نوشته مى شود و تا قيامت هر مشركى
پيدا شود و هر شركى بورزد، گناهش به حساب آنان نيز نوشته مى شود چون سنتگذار كفر
بودند، همچنانكه قرآن كريم درباره همه سنتگذاران فرموده :
(و نكتب ما قدموا و آثارهم ).
بعضى از مفسرين جمله مورد بحث را اينطور معنا كرده اند كه : نتيجه آن خصلتهاى
نكوهيده شان اين شد كه هر انسانى كه بعد از آن قوم آمد و از سرگذشت آنان خبردار شد
و آثار آنها را ديد و يا پيامبران بعد، سرگذشت آنان را برايش بازگو كردند لعنتشان
كرد.
اين معناى لعنتشان در دنيا بود و اما لعنتشان در روز قيامت مصداقش عذاب جاودانهاى
است كه در آن روز گريبانشان را مى گيرد چون روز قيامت روز جزا است نه جز آن .
و در اينكه بعد از جمله (و اتبعوا - پيروى
كردند) تعبير
(و اتبعوا - دنبال شدند) را
آورد لطفى است كه بر كسى پوشيده نيست .
|
الا ان عادا
كفروا ربهم الا بعدا لعاد قوم هود
|
يعنى آگاه باشيد كه قوم عاد به پروردگار خود كافر شدند، بنابراين ، منصوب شدن كلمه
(ربهم ) در آيه به خاطر اين
است كه حرف جر (با)
از آن حذف شده ، و به اصطلاح اهل ادب ، منصوب به خاطر نزع خافض است ، و اين جمله
خلاصه گيرى نوبت دوم است . كه قبلا به آن اشاره نموديم چون با اين جمله خلاصه گيرى
نوبت اول مجددا خلاصه گيرى مى شود و جمله (الا
ان عادا كفروا ربهم ) خلاصه جمله
(و تلك عاد جحدوا بايات ربهم و عصوا رسله و اتبعوا امر كل جبار عنيد)
است ، و جمله (الا بعدا لعاد قوم هود)
خلاصه جمله (و اتبعوا فى هذه الدنيا لعنة
و يوم القيمة ) است .
و با اين جمله ، نظريه اى كه درباره لعنت در جمله سابق هست تاءييد مى شود و آن
نظريه اى است كه مراد از لعنت ، لعنت الهى و دورى از رحمت خدا است نه لعنت مردم (به
شهادت اينكه در جمله مورد بحث كه خلاصه گيرى جمله سابق است كه در مقابل كلمه لعنت
فرموده : (الا بعدا لعاد قوم هود - آگاه
باشيد كه دورى از رحمت خدا نصيب عاد، قوم هود شد)،
پس اينكه بعضى گفتند مراد از لعنت ، لعنت آيندگان از بشر است ، درست نيست ) و مناسب
با اين بيان هم يا وجه اول است كه مصداق لعنت را عبارت مى دانست از عذاب الهى و يا
وجه دوم است كه عبارت مى دانست از آثارى كه شرك آنان در بشريت باقى گذاشت و مخصوصا
وجه دوم مناسبتر است ، اما وجه سوم كه مراد لعنت مردم باشد هيچ تناسبى با آن ندارد.
بحث روايتى
(روايتى در تفسير جمله : (ان
ربى على صراط مستقيم ) و اشاره به روايات
راجعبه قوم هود)
در تفسير عياشى از ابى عمرو سعدى روايت آورده كه گفت : على بن ابيطالب (عليه السلام
) در تفسير جمله (ان ربى على صراط مستقيم
) فرمود: يعنى پروردگار من بر حق است به اين معنا كه احسان را با احسان
جزاء مى دهد و عمل بد را با كيفر، و از هر كس كه بخواهد عفو مى كند و مى آمرزد، به
راستى كه خداى تعالى منزه و متعالى است .
مؤ لف : توضيح اين حديث در سابق گذشت و در روايات وارده از ائمه اهل بيت (عليهم
السلام ) نيز آمده كه خانه ها و بلاد قوم عاد در بيابان بود و داراى زراعتى گسترده
و باغ هاى خرما بودند، عمرهايى طولانى و هيكل هايى بلند داشتند و بتان را مى
پرستيدند، خداى تعالى جناب هود (عليه السلام ) را به سوى آنان مبعوث كرد تا به
اسلام و خلع شركائى كه براى خدا درست كرده بودند دعوتشان كند، مردم زير بار نرفته و
به آن جناب ايمان نياوردند، در نتيجه خداى تعالى آسمان را از باريدن باران بر آنان
بازداشت ، هفت سال باران بر آنان نباريد تا دچار قحطى شدند... .
مساءله نيامدن باران براى قوم عاد از طرق اهل سنت از ضحاك نيز روايت شده كه او گفته
است : سه سال باران نباريد، هود به مردم فرمود: (استغفروا
ربكم ثم توبوا اليه يرسل السماء عليكم مدرارا - از پروردگارتان طلب مغفرت نموده پس
از شرك ورزيدن توبه كنيد تا خدا باران را به سوى شما گسيل دارد)
اما آنها زير بار نرفتند و همچنان به شرك خود ادامه دادند. و در سابق خود نيز گفتيم
كه آيات مورد بحث خالى از اشاره به چنين وضعى نيست .
اين را هم بايد دانست كه روايات درباره داستان هود و عاد بسيار وارد شده اما مشتمل
بر امورى است كه به هيچ راهى نمى توان اصلاحش كرد، نه از طريق قرآن كريم و نه از
طريق عقل و اعتبار، و به همين جهت از ذكر آن روايات صرفنظر كرديم .
و نيز اخبارى ديگر از طرق شيعه و اهل سنت آمده كه بيانگر وضع باغى است كه در اين
قوم بوده و مردى به نام (شداد)
پادشاه آنان آن را پديد آورده بودند و اين روايات همان است كه در تفسير آيه شريفه
(ارم ذات العماد التى لم يخلق مثلها فى البلاد)
وارد شده و به زودى در تفسير سوره فجر درباره بى اعتبار بودن آن روايات بحث خواهيم
كرد. ان شاء اللّه تعالى .
گفتارى پيرامون داستان هود،قوم عاد، تكذيب هود
ونزول عذاب
1 - عاد، قوم هود: اما قوم او مردمى عرب از انسانهاى ما قبل تاريخ بوده و در جزيره
زندگى مى كرده اند،
و آنچنان منقرض شده اند كه نه خبرى از آنها باقى مانده و نه اثرى ، و تاريخ از
زندگى آنان جز قصه هايى كه اطمينانى به آنها نيست ضبط نكرده و در تورات موجود نيز
نامى از آن قوم برده نشده است .
و آنچه قرآن كريم از سرگذشت اين قوم آورده چند كلمه است : يكى اينكه قوم عاد، (كه
چه بسا از آنان به تعبير عاد اولى نيز تعبير شده ، و از آن به دست مى آيد كه عاد
دومى نيز بوده ) مردمى بوده اند كه در احقاف زندگى مى كردند و
(احقاف ) كه جمع
(حقف
) (شنزار و ناهموار) است و در كتاب عزيز
خدا نامش آمده ، بيابانى بوده بين عمان و سرزمين مهره (واقع در يمن و بعضى گفته
اند: بيابان شنزار ساحلى بوده بين عمان و حضر موت و مجاور سرزمين ساحلى شجر. و ضحاك
گفته : احقاف نام كوهى است در شام . و اين نام در سوره احقاف ، آيه 21 آمده و از
آيه شريفه 69 از سوره اعراف و آيه 46 سوره ذاريات برمى آيد كه اين قوم بعد از قوم
نوح بوده اند.
و از آيه 20 سوره قمر، آيه 7 سوره الحاقه استفاده مى شود كه : آنها مردمى بوده اند
بلند قامت چون درخت خرما، و از آيه 69 سوره اعراف برمى آيد كه : مردمى بوده اند
بسيار فربه و درشت هيكل ، و از آيه 15 سوره سجده و آيه 130 سوره شعراء برمى آيد:
مردمى بوده اند سخت نيرومند و قهرمان ، و از آيات سوره شعراء و سوره هايى غير آن بر
مى آيد كه : اين قوم براى خود تمدنى داشته و مردمى مترقى بوده اند داراى شهرهايى
آباد و سرزمينى حاصلخيز و پوشيده از باغها و نخلستان ها و زراعت ها بوده اند و در
آن عصر مقامى برجسته داشته اند و در پيشرفتگى و عظمت تمدن آنان همين بس كه در سوره
فجر درباره آنان فرموده : (الم تر كيف فعل
ربك بعاد ارم ذات العماد التى لم يخلق مثلها فى البلاد).
و اين قوم بطور دوام ، غرق در نعمت خدا و متنعم به نعم او بودند تا اينكه وضع خود
را تغيير دادند و مسلك بت پرستى در بينشان ريشه دوانيده و در هر مرحله اى براى خود
بتى به عنوان سرگرمى ساختند و در زير زمين مخزنهاى آب درست كردند به اميد اينكه
جاودانه خواهند بود،
| 
