نفرين حضرت جواد (عليه السلام ) در حق يك نفر و شكرانه امام هادى (عليه السلام )

در عصر امام جواد (عليه السلام ) و امام هادى يكى از افرادى كه از دشمنان آل محمد (صلى الله عليه و آله و سلم ) بود و موجب مزاحمت براى آنان مى شد شخصى به نام (عمر) از خاندان فرج بود كه با چپاول و رشوه و دزدى ثروت زيادى براى خود انباشته بود و به عنوان يك آدم (قلدر) آن عصر خوانده مى شد او به خاطر نفوذى كه درحكومت طاغوتى بنى عباس ‍ داشت مدتى فرماندار مدينه شد و نسبت به خاندان نبوت بسيار خشن بود او آن قدر خباست باطنى داشت كه روزى باكمال بى حيايى به امام جواد (عليه السلام ) عرض كرد به گمانم تو مست هستى امام جواد (عليه السلام ) گفت خدايا تو مى دانى كه من امروز را براى رضاى تو روزه داشتم .
طعم غارت شدن و خوارى اسارت را به عمر بن فرج بچشان طولى نكشيد كه در سال 233 متوكل بر او غضب كرد و دستور داد به عنوان ماليات 120 هزار دينار از او 150 هزار دينار از برادرش گرفتند و بار ديگر بر او غصب كرد و دستور داد هرچه مى توانند بر پشت گردن او ضربه بزنند شش هزار پس ‍ گردنى بر او زدند بار سوم بر او غصب كرد كشان كشان او را به بغداد بردند و همان جا اسير بود تا از دنيا رفت .
محمد بن سنان مى گويد به حضور امام هادى (عليه السلام ) رسيدم فرمود آيا براى آل فرج پيشآمدى شده است عرض كردم آرى عمر بن فرج وفات كرد حضرت فرمود: الحمد الله و تا 24 بار شمردم كه به شكرانه مرگ عمر بن فرج گفت الحمد الله بعد فرمود او به پدرم نسبت مستى داد پدرم او را نفرين كرد.
((اصول كافى ، ج 1، ص 496)).

شهادت امام جواد (عليه السلام ) به دست ام الفضل

مطابق روايات مسعودى در اثبات الوصيه و روايات عيون المعجزات هنگامى كه امام جواد (عليه السلام ) به دعوت معتصم وارد بغداد شد معتصم با جعفر پسر ماءمون هم دست شدند وام الفضل دختر ماءمون و همسر امام جواد (عليه السلام ) با سمانه مادر امام هادى (عليه السلام ) وسيله زهر رسانى به آن حضرت نمودند ام الفضل به يشنهدا آن ها پاسخ مثبت داد معتصم و جعفر زهر كشنده اى در درون انگور نمودند و براى ام الفضل فرستادند ام الفضل آن انگور را نزد امام چواد (عليه السلام ) گذاشت آن حضرت آن را خورد و پس از چند لحظه احساس مسموميت كرد و بر اثر همين مسموميت به شهادت رسيد.
طولى نكشيد كه ام الفضل در مخفى ترين اعضايش زخمى عظيم پيدا كرد همه اموالش درمان آن مصرف نمود ولى بيماريش خود بنشد و چنان تهى دست گرديد كه دست گدايى به سوى مردم دراز مى كرد تا به او كمك كنند تا آخر الامر هلاك گرديد.
((انوار البهيه ، ص 422 و سيره چهارده معصوم ، ص 408)).

اشعر مصيبت درباره حضرت جواد (عليه السلام )

در ميان حجر جان مى داد و يك ياور نداشت		غير درد و غم نهان در سينه آن سرور نداشت
آفتاب عمر كوتاهش نهان مى شد ولى		آسمان ديده اش جز اشك و خون اختر نداشت
كسى عيادت جز اجل زان يوسف زهرا نكرد		گرگ مرگ آمد ولى او تابدر پيك نداشت
او ميان حجره جان مى داد و قاتل پشت در		پاى كوبى كرد و شرم از روى پيغمبر نداشت
تاكند رفع عطش آن لاله باغ رضا		غير سقاى دو چشمش هيچ آب آور نداشت
مى خواست كه فرياد كند تشنه لبم		از سوز جگر طاقت فرياد نداشت

امام جواد (عليه السلام ) داراى چهار پسر بود (ابو الحسن حضرت امام هادى على النقى (عليه السلام )) و ابو احمد موسى مبرقع مدفنش در قم مى باشد و ابو احمد حسين و ابو موسى عمران و دختران آن حضرت عبارت اند از: فاطمه و خديجه و ام كلثوم و حكيمه و مادر ايشان ام ولد بود كه به نام سمانه مغربيه مى گفتند.
((اقتباس از منتهى الامال ، ج 2، ص 497)).

نگاهى به زندگانى حضرت امام هادى (عليه السلام )

نام مبارك امام دهم (عليه السلام ) على (عليه السلام ) القاب معروف هادى و نقى (عليه السلام ) كنيه آن بزرگوار ابوالحسن (عليه السلام ) پدر آن حضرت حضرت جواد (عليه السلام )، مادر گران قدر آن حضرت سمانه (عليها السلام ) روز تولداش 15 ذيحجه الحرام و محل تولد در روستاى صريا نزديك مدينه در سال 212 هجرى قمرى .
وقت و محل شهادت سوم رجب در سال 254 در سن 41 سالگى در شهر سامرا بر اثر زهرى كه بادسيه (معتز) سيزدهمين خليفه عباسى توسط معتمد عباسى به آن حضرت خوراندند به شهادت رسيد شهر سامرا واقع در عراق مى باشد نوشتن حلات حضرت امام على النقى مصادق شده با روزى كه گروهى از مخالفين دين مقدس اسلام و منافقين و يا عده اى از وهابيون گرچه همه انتها زير سلطه امريكا هستند گنبد آن بزرگوار و همچنين گنبد حضرت امام حسن عسگرى (عليهم السلام ) را خراب نمودند و ملت مسلمانان را غرق در عزا و ماتم نمودند خداوند انشاءالله همه اين افراد را از صفحه روزگار براندازد تا تاريخ اين مصيبت عظمى 3/12/84 برابر با روز 23 ماه محرم الحرام سال 1427 ساعت 7 صبح روز چهارشنبه واقع گرديد مراجع تقليد و روحانيون و مردم در مسجد اعظم قم اجتماع نمودند و بعضى از مراجع با پاى برهنه تشريف آوردند مجلس سوگوارى و نفرين بر دشمنان دين نمودند آن روز بسيار روز ناگوارى بود بر دوستان آن دو امام (عليهم السلام ) ولى ملت شريف كشورمان و متدينين و ارادتمندان امام هادى و امام عسگرى (عليهم السلام ) شروع كردند پول هاى كثيرى به حساب واريز نمودند براى گنبد جديد و تعمير آن .
همان طور كه عرض شد مادر امام هادى (عليه السلام ) سمانه است از اهالى مغرب بود كه دست تقدير او را به مدينه آورد و هسمر امام جواد (عليه السلام ) گرديد اين بانوى با كمال به قدرى در راه كمالات و فضائل معنوى ممتاز بود در زهد تقوى در عصر خود بى نظير بود بيش تر روزهاى سال را روزه مى گرفت .
امام جواد (عليه السلام ) در شاءن او چنين فرمود:
سمانه از بانوان بهشت است شيطان به او نزديك نشود او همواره مورد نظر لطف خداوندى است هرگز خوابندارم و هم طراز مادرانافراد صديق و صالح است . ((رياحين الشريعه ، ج 3، ص 23)).

شباهت به پدر

هنگامى كه امما جواد (عليه السلام ) در سال 230 هجرى قمرى به دعوت اجبارى معتصم مى خواست از مدينه به سوى بغداد حركت كند پس از آن كه به جانشينى امام هادى (عليه السلام ) تصريح كرد او را كه در آن هنگام هفت سال داشت در آغوش گرفت و فرمود چه دوست دارى تا از عراق براى تو هديه و سوغاتى بياورم ؟ حضرت امام هادى (عليه السلام ) عرضكرد شمشيرى كه گويا آتش شعله ور است .
سپس امام جواد (عليه السلام ) به پسر ديگرش موسى توجه كرد و فرمود تو چه دوست دارى تا از عراق برايت به عنوان هديه بياورم موسى عرض كرد يك اسب برايم بياور.
امام جواد (عليه السلام ) فرمود: ابوالحسن (حضرت هادى (عليه السلام )) به من شباهت دارد و مانند من است ولى موسى به مادرش شباهت دارد.
((سيره چهارده معصوم ، ص 828 نقل از عيون المعجزات ، ج 5، ص ‍ 123)).

آگاهى حضرت امام هادى (عليه السلام ) از رحلت حضرت جواد (عليه السلام )

هنگامى كه امام جواد (عليه السلام ) به شهادت رسيد در بغداد بود ولى فرزندش امام هادى (عليه السلام ) در مدينه سكونت داشت امام هادى (عليه السلام ) در آن وقت حدود هشت سال داشت و؛ نزد سرپرست خود به نام ابوزكريا به سر مى برد يكى از حاضران مى گويد ناگاه امام هادى (عليه السلام ) غمگين شد وگريه سختى كرد ابوزكريا عرض كرد چرا گريه مى كنى امام هادى (عليه السلام ) فرمود: در هيمن لحظه پدرم رحلت كرد.
حاضران پرسيدند چه كسى اين خبر را به شما داد؟ فرمود: از عظمت خداوندى چيزى در وجودم وارد شده قبلا او را نمى شناختم دانستم كه پدرم درگذشت .
روايت كننده مى گويد تاريخ همانماه و روز و همان ساعت را به دقت ثبت كردم پس از مدتى خبر رسيد كه امام جواد (عليه السلام ) در مدينه رحلت فرموده تطبيق كردم دريافتم كه آن حضرت در همان لحظه اى كه امام هادى (عليه السلام ) خبر داده بود از دنيا رفته است .
((سيره چهارده معصوم ، ص 832 نقل از دلائل الامام طبرى ، ص 219)).
امام هادى (عليه السلام ) پس از شهادت پدرش امام جواد (عليه السلام ) معتصم عباسى شخصى به نام عمربن فرج را به عنوان فرمانرواى مدينه برگزيد واو را به مدينه فرستاد تا معلم مخصوصى براى حضرت هادى (عليه السلام ) كه در آن وقت هشت سال داشت پيدا كند عمربن فرج از دشمنان خاندان رسالت بود و منظور معتصم از تعيين معلم اين بود كه تعليم و تربيت او در حضرت امام هادى (عليه السلام ) اثر بگذارد و افكار آن حضرت را عوض كند و دوستى دشمنان اهل بيت (عليهم السلام ) را در دل امام (عليه السلام ) جاى دهد.
عمربن فرج پس از جست و جو شخصى به نام جنيدى را كه از دشمنان خاندان رسالت بود به عنوان معلم حضرت هادى (عليه السلام ) برگزيد.
واز او خواست كه مانع ملاقات شيعيان با حضرت هادى (عليه السلام ) گردد.
جنيدى به كار خود مشغول شد ولى هر روز آن چه از حضرت هادى (عليه السلام ) مشاهده مى كرد شگفت زده مى شد روزى محمد بن جعفر از جنيدى پرسيد اين كودك يعنى حضرت هادى چگونه است جنيدى از اين تعبير برآشفته شد و گفت مى گوئى اين كودك نمى گوئى (اين پير) تو را به خدا كسى را داناتر از من نسبت به علم و ادب در مدينه مى شناسى محمد پاسخ داد نه جنيدى گفت قسم خدا من بحثى را در ادبيات پيش مى كشم مى بينم او مطالبى را به گفته هايم مى افزايد كه من از آن ها استفاده مى كنم و ازاودرس مى آموزم چند روز بعد محمد بن جعفر با جنيدى ملاقات كرد و پرسيد حال اين كودك چگونه است جنيدى از اين سئوال ناراحت شد و گفت ديگر اين حرف را نزن سوگند به خدا او بهترين انسان روى زمين است ، گاهى مى خواهد وارد اطاق شود مى گويم يك سوره از قرآن بخوان بعد وارد شو مى گويد كدام سوره من از سوره هاى بلند آغاز قرآن را نام مى بردم او همان سوره را از اول تا آخر به طور دقيق و درست مى خواند به طورى كه من درست تر از آن نشنيده ام او قرآن را زيباتر از همه مى خواند به علاوه حافظ همه قرآن است معنى باطنى و تفسير ظاهرى قرآن آگاه است .
سرانجام همين جنيدى كه از دشمنان خاندان رسالت بود مريد آن ها شد.
((سيره چهارده معصوم ، ص 332)).

زنده كردن مركب مرده

محمد بن سنان مى گويد براى انجام حج در مكه بودم امام هادى (عليه السلام ) نيز در مراسم حج شركت داشت پس از حج به سوى مدينه بازمى گشتيم در مسير راه به يكى از اهالى خراسان برخورديم كه مركبش در راه مرده بود و او بسيار ناراحت بود و مى گفت چگونه باد و اثاث خود را ببرم چگونه اين راه طولانى را بدون مركب بروم در همين هنگام امام هادى (عليه السلام ) در مسير اه به آن جا رسيد همراهان آن مرد خراسانى هنگامى كه آن بزرگوار را ديدند به او گفتنداى فرزند رسول خدا اين مرد خراسانى از دوتسان و شيعاين شما است مركبش مرده غمگين است كه چگونه اين راه طولانى را طى كند.
امام هادى (عليه السلام ) كنار آن مركب آمد و فرمود گاو بنى اسرائيل در پيشگاه خدا گرامى تر از من نيست كه با زدن عضو مرده آن گاو به مرد مرده اى آن مرد زنده شد آن گاه امام (عليه السلام ) به پيش آمد و با پاى راستش به جسد آن چهار پا زده و فرمود قم باذن الله باذن خدا برخيز همان دم چهار پا زنده شد و برخاست و آن مرد خراسانى اثاث خود را بر آن نهاد و بر آن سوار شد و به سوى مقصود حركت كرد از آن پس در مدينه هر كس ‍ امام هادى (عليه السلام ) را مى ديد با انگشت به او اشاره مى كرد و مى گفت :
همنى بزرگوار بود كه مركب خراسانى را زنده كرد.
((بحار، ج 50، ص 185)).

نشانه هاى امامت

على بن مهزيار مى گويد به شهر سامرا رفتم و در مورد اقامت حضرت هادى (عليه السلام ) شك داشتم ديدم هوا گرم و تابستانى است و مردم لباس ‍ تابستانى پوشيده اند ولى امام هادى (عليه السلام ) لباس زمستانى پوشيده به علاوه يك پوشش زمسانى بر پشت اسبش افكنده و دم اسبش را بسته مردم از كار آن حضرت تعجب مى كردند و مى گفتند آيا اين مرد مدنين را نمى بينيد كه لباس زمستانى در تابستان پوشيده . من با خود گفتم اگر اين شخص امام بود چنين نمى كرد مردم به صحرا رفتند و امام (عليه السلام ) نيز سوار بر اسب به سوى صحرا روانه شد در اين هنگام ديديم ابرهاى متراكم و عظيم در آسمان ظاهر شدند و باران شديد باريد به طورى كه همه خيس شدند اما امام (عليه السلام ) به خاطر آن لباس هايى كه پوشيده بود خشك و سالم مانده بود با خود گفتم گمان مى برم كه همين شخص امام باشد سپس با خود گفتم خوب است درباره جواز يا عدم جواز نماز با لباس ‍ كه به عرق جنب آلوده شده بپرسم و نيز با خود گفتم اگر او چهره اش را به روى من بگشايد حتما امام است . همين كه او نزديك من آمد صورتش را گشود و همان دم فرمود اگر لباس آلوده به عرق جنب از حلال باشد نماز با آن جايز است و اگر آلوده به عرق جنب از حرام باشد نماز با آن جايز نيست .
از اين به بعد يقين به امامت آن حضرت نمودم و ديگر در اين مورد شك نكردم .
((مناقب آل ابيطالب ، ج 4، ص 413)).

مناظره جالب در مورد حكم اعدام مسيحى زناكار