قرآن .

((وى را در زمين توان داديم و از هر چيز سببى (وراهى ) بدو عطا كرديم پس , راهى را دنبال كرد تـا بـه غـروبـگـاه خـورشـيد رسيد و آن را ديد كه در چشمه اى گل آلود فرومى رود و نزديك آن گروهى را يافت گفتيم : اى ذوالقرنين يا عذاب كنى يا درباره آنها نيكويى پيش گيرى گفت : هر كـه سـتـم كـنـد , بزودى عذابش كنيم و آن گاه سوى پروردگارش برده شود و او وى را عذابى سـخـت كـنـد و هـر كه ايمان آورد و كارشايسته كند پاداش نيك دارد و بزودى از فرمان خويش [كارى ] آسانش گوييم آن گاه راهى را دنبال كرد تا به طلوعگاه خورشيد رسيد و آن را ديد كه بر مـردمى طلوع مى كند كه در برابر آفتاب آنان را پوششى نداده ايم اين چنين ما از آنچه نزدوى بود خـبـر داشـتيم سپس راهى را دنبال كرد تا ميان دو كوه رسيد و گروهى را ميان آن دو يافت كه سخنى رانمى فهميدند)).
ـ امام صادق (ع ) : خداوند ابا دارد از اين كه چيزها (و امور) را جز از طريق اسباب فراهم آورد از اين رو , بـراى هر چيزى سببى قرارداده و براى هر سبب گشايش و براى هر گشايشى دانشى و براى هـر دانـشى , درى گويا كه كسانى اين در را شناختند و كسانى هم نشناختند اين در همان رسول خدا(ص ) و ما هستيم .

ـ امام على (ع ) : سر دانش تواضع و افتادگى است و خردش شناخت اسباب امور است .

ـ هر چيزى سببى دارد.
ـ سبب محبت , بخشندگى است .

ـ سبب الفت , وفادارى است .

ـ سبب درست دينى , پارسايى است .

ـ سبب تباه شدن يقين , طمع است .

ـ سبب درستى ايمان , تقوى است .

ـ سبب تباهى خرد , هوس است .

ـ سبب بدبختى , دنيا دوستى است .

ـ سبب زوال آمدن نعمتها , ناسپاسى است .

ـ سبب محبت , نيكى كردن است .

ـ سبب هلاكت , فرمانبردارى از خشم است .

ـ سبب تزكيه اخلاق , ادب نيكوست .

ـ سبب افسردگى , حسادت است .

ـ سبب فتنه ها , كينه توزى است .

ـ سبب سرورى , بخشندگى است .

ـ سبب كينه ورزى , بسيارى ستيزه گرى است .

ـ سبب برآشفتن , خيره سرى است .

ـ سبب زوال آمدن توانگرى , محروم كردن نيازمند است .

ـ سبب پاكدامنى , آزرم است .

ـ سبب اصلاح نفس , دورى جستن از دنيا است .

ـ سبب فقر , اسراف است .

ـ سبب جدايى , اختلاف است .

ـ سبب قناعت , خويشتندارى است .

ـ سبب بدى , چيره شدن شهوت است .

ـ سبب فسق , تنهايى است .

ـ سبب وقار, بردبارى است .

ـ سبب ترس از خدا , علم است .

ـ سبب سلامت ماندن , خاموشى است .

ـ سبب جدايى , مرگ است .

ـ سبب اخلاص , يقين است .

ـ سبب هلاكت , شرك است .

ـ سبب پارسايى , درست دينى است .

ـ سبب حيرت , دودلى است .

ـ سبب تباه شدن دين , هوس است .

ـ سبب تباهى خرد , دنيا دوستى است .

ـ سبب زياد شدن نعمت , شكرگزارى است .

ـ سبب از كف رفتن نعمتها , كفران آنهاست .

ـ سبب محبت , خوشرويى است .

ـ سبب اصلاح نفس , پارسايى است .

ـ سبب از بين رفتن ورع , طمع است .

ـ سبب ويرانى , سؤ تدبير است .

ـ ليكن خداوند بندگان خود را با انواع سختيها مى آزمايد و از طريق سختگيريهاى گوناگون آنان را بـه عـبادت و پرستش وا مى دارد و به انواع ناملايمات و امور ناخوشايند گرفتارشان مى سازند تا غـرور را از دلـهـاى آنـان بـيـرون بـرد و افتادگى را در جانهايشان بنشاند و نيز تا آن (آزمايشها و سـخـتيها) را درهايى گشاده به سوى فضل و احسان خويش و اسباب آسان براى (رسيدن آنان به ) گذشت و بخشايش خود قرار دهد.

محكمترين رشته ه.