قرآن :.
((همانا, تقواپيشگان در ميان باغ ها و نهرها درقرارگاه صدق , نزد پادشاهى توانايند)).
ـ پيامبر خدا(ص ): تقوا پيشگان مهترندو فقيهان پيشرو و نشستن در حضور آنان عبادت است .

ـ تقواپيشگان مهترند و علما و فقها پيشرو از آنان پيمان گرفته شده است كه تعهدات (خودنسبت به ) علم را به جا آورند و نشستن در محضر آنان مايه بركت است و نگريستن به آن هاروشنايى .

ـ امام صادق (ع ): علما, امانتدارند و پرهيزگاران , دژ و كارگزاران مهتر.
ـ امـام عـلـى (ع ): اى بـنـدگـان خـدا, بدانيد كه پرهيزگاران هم دنيا را بردند و هم آخرت را, با اهـل دنـيـا در (استفاده از نعمت هاى ) دنياى آنان شريكند, ولى اهل دنيا در (سعادت ) آخرت آنان باايشان شريك نيستند.
ـ امام صادق (ع ): قيامت , عروس (يا عروسى ) تقواپيشگان است .

ويژگى هاى تقواپيشگان .

قرآن :.
((و آن كس كه راستى آورد و آن را باور نمود, آنان همان پرهيزگارانند)).
((نيكوكارى (و طاعت ) آن نيست كه روى خود را به سوى مشرق و مغرب بگردانيد, بلكه نيكى (و طـاعـت ) آن اسـت كـه كسى به خدا و روز واپسين و فرشتگان و كتاب (آسمانى ) و پيامبران ايمان آورد و مـال (خـود) را بـا وجـود دوسـت داشـتـنش ,به خويشاوندان و يتيمان و بينوايان و در راه ماندگان و گدايان و در (راه آزاد كردن ) بندگان بدهد و نماز را برپاى دارد وزكات بدهد و آنان كـه چـون عـهـد بـندند, به عهد خود وفادارانند و در سختى و زيان و به هنگام جنگ شكيبايانند آنانندكسانى كه راست گفته اند و آنان همان پرهيزگارانند)).
((پرهيزگاران در باغ ها و چشمه سارانند آن چه را پروردگارشان عطا فرموده مى گيرند, زيرا كه آن هـا پـيـش از ايـن نـيكوكار بودند و از شب اندكى را مى غنودند و در سحرگاهان طلب آمرزش مى كردند و در اموالشان براى سائل و محروم حقى (معين ) بود)).
((و گذشت كردن شما به تقوا نزديكتر است )).
((اى كـسانى كه ايمان آورده ايد, براى خدا به داد برخيزيد و به عدالت شهادت دهيد و البته نبايد دشـمنى گروهى شما رابر آن دارد كه عدالت نكنيد, عدالت كنيد كه آن به تقوا نزديكتر است و از خدا پروا داريد كه خدا به آنچه انجام مى دهيد آگاه است )).
ـ امـام باقر(ع ): به راستى كه توانگران واقعى همان پرهيزگارانند, اندك دنيا آنان را بى نياز كرده و كـم خـرج و زحمت هستند اگر خير و خوبى را فراموش كنى , به يادت مى آورند, اگر به آن عمل كنى كمكت مى كنند شهوت ها و لذت هاى خود راپشت سرشان انداخته اند و طاعت پروردگارشان را پيش روى خود نهاده اند و به راه خير و به دوستى دوستان خدا چشم انداخته اند و آنان را دوست مى دارند وآنان را ولى خود كرده اند و از ايشان پيروى مى كنند.
ـ تـقـواپيشگان كم خرج و زحمت ترين مردم دنيايند و كمك كارترين آنان به تو ياد مى كنى ياريت مى دهند, فراموش مى كنى به يادت مى آورند, پيوسته امر خدا را مى گويند و همواره امر خدا را به پا مى دارند براى دوستى خدا, از هردوستى و محبتى دل كنده اند و به خاطر طاعت پادشاه خويش از دنيا گريخته اند و از صميم دل به خداوندعزوجل و دوستى و محبت او رو كرده اند و دانسته اند كه منظور اصلى هموست چون شان و مرتبى عظيم دارد.
ـ امـيـر الـمـؤمـنـيـن (ع ) مـى فرمود: تقواپيشگان نشانه هايى دارند كه با آن ها شناخته مى شوند: راسـتـگـويـى , امـانتدارى , وفاى به عهد كم آميختن با زنان , احسان كردن بيدريغ , خوش خويى , بردبارى زياد و پيروى از علمى كه به خداوند عزوجل نزديك مى كند.
ـ پرهيرگار را سه نشانه است : اخلاص در عمل , كوتاهى آرزو و بهره گرفتن از فرصت ها.
ـ روايت شده است كه يكى از ياران اميرمؤمنان (ع ) به نام همام كه مردى عابد بودبه حضرت عرض كـرد : اى امـير مؤمنان , پرهيزگاران را چنان برايم وصف كن كه گويى (در برابرم ايستاده اند و) آنـان رامـى بـينم حضرت در پاسخ دادن به او كندى كرد و سپس فرمود: اى همام , از خدا بترس و نـيـكويى كن , زيرا ((خداوند با كسانى است كه تقوا داشته باشند و كسانى كه نيكوكارند)) همام به ايـن جـمـله قناعت نكرد و به حضرت اصرار نمود پس امام (ع )حمد و ثناى الهى به جاى آورد و بر پيامبر(ص ) درود فرستاد و آن گاه فرمود:.
امـا بـعد, خداوند پاك و بزرگ آن گاه كه خلق را آفريد از طاعت آنان بى نياز بود و از نافرمانيشان ايـمـن , زيـرانـه نـافـرمـانى كسى كه او را نافرمانى كند زيانى به وى رساند و نه طاعت كسى كه طاعتش برد, سودى به او رساند آن گاه روزى و معاش آنان را ميانشان تقسيم كرد و هر كس را در اين دنيا در جايگاه خودش قرار داد.
پس , پرهيزگاران در اين دنيا فضايلى دارند: گفتارشان با راستى و درستى توام است و پوشاكشان بـامـيـانـه روى و راه رفـتـنـشـان بـا تـواضـع از چـيـزهايى كه خداوند بر آنان حرام كرده است , چـشـم پـوشـيـده اند وگوش هاى خود را وقف دانشى كرده اند كه برايشان سودمند است در بلا و گرفتارى همان گونه اند كه در خوشى وآسايش واگر نبود مهلت و اجلى كه خداوند برايشان رقم زده است , از شوق به پاداش و ترس از كيفر, لحظه اى جان هايشان در پيكرهايشان قرار نمى گرفت .

آفـريدگار در جان هاى آنان بزرگ است و از اين رو هر چه جز اوست در چشم هايشان خرد و حقير مـى بـاشـدبـهـشـت را آن چـنـان باور دارند كه گويى آن را مى بينند و هم اكنون از نعمت هايش بـرخوردارند و دوزخ را چنان باور دارند كه انگار آن را مشاهده مى كنند و هم اينك در آن معذبند دل هايشان اندوهگين است و شرشان به كسى نمى رسد پيكرهايشان نزار است و نيازهايشان اندك و جـان هايشان عفيف اين چند روزه كوتاه (عمر) رابا شكيبايى به سر مى برند و به دنبال آن , آسايش جاودانى به دست مى آورند و اين سوداى سودآورى است كه پروردگارشان براى آنان فراهم ساخته اسـت دنـيـا آنـان را خـواست اما آنان دنيا را نخواستند و دنيا آنان را اسيركرد اما جان خود را از او خريدند و خلاصش كردند.
شـب هـنـگـام بـرپـا مـى خـيـزند و آيات قرآن را شمرده و با تامل تلاوت مى كنند و به وسيله آن جـان هـايـشان رااندوهناك مى سازند و داروى درد خود را در آن مى جويند پس , هرگاه به آيه اى تشويق آميز مى رسند, به آن طمع مى بندند و با اشتياق به آن مى نگرند و گويى پاداشى را كه از آن خـبـر مى دهد در مقابل ديدگان آن هاست وهرگاه به آيه اى تهديدآميز بر مى خورند, گوش دل خويش را به آن مى سپارند و چنان مى پندارند كه خروش دم و بازدم دوزخ در بيخ گوش هاى آنان است قامت خويش را (در مقابل حق ) خم مى كنند, پيشانى و كف دستها وزانوان و سرانگشتانشان را بر زمين مى نهند و از خداوند متعال آزادى خويش (از دوزخ ) را مى طلبند.
بـه هـنـگـام روز بردبارانى دانا و نيكوكارانى پرهيزگارند ترس از خدا آنان را مانند تيرهاى تراش خورده لاغركرده است هر كه آنان را ببيند, خيال مى كند بيمارند در حالى كه هيچ بيمارى ندارند مـى گـويـنـد: اينان ديوانه اند!(اما ديوانه نيستند) بلكه در درونشان هنگامه اى بزرگ برپاست ! به اعـمال اندك خود رضايت نمى دهند, واعمال بسيار خود را هم زياد نمى شمارند پس خود را متهم (بـه تـصـور و تـقـصير) مى كنند و از كردارهايشان هراسانند هرگاه از يكى از آنان ستايش شود از آن چـه دربـاره اش گـفـته مى شود, مى ترسد و مى گويد: من خود رابهتر از هركس مى شناسم و پروردگارم مرا بهتر از خودم مى شناسد! خداوندا آن چه مى گويند بر من مگير و مرابرتر از آن چه آنان گمان مى كنند بگردان و آن چه را از (بدى هاى ) من نمى دانند بر من ببخشاى .

از نـشانه هاى يكى از آنان اين است كه در دين نيرومند است و نرمى و ملايمت را با دورانديشى در آمـيخته است ايمانى توام با يقين دارد, به علم و معرفت حريص است , علم را با بردبارى توام كرده اسـت , در زمان توانگرى مقتصد است , در عبادت خشوع دارد, در تنگدستى آراسته و با عزت نفس است , در سختى هاشكيباست , در طلب حلال است , در پيمودن راه راست با نشاط است و از طمع و آزمـنـدى بـه دور مـى باشد, درحالى كه اعمال نيك انجام مى دهد ترسان و نگران است , روز را با اهـتـمـام به شكر (حق ) به شب مى رساند, و شب را در حالى به صبح مى رساند كه هم و غمش ياد خداست , شب را با ترس و حذر مى گذراند و روز را با شادى وخوشحالى , ترس و حذر از غفلتى كه از آن برحذر داده شده است و شادى و خوشحالى به خاطر فضل و رحمتى كه به او رسيده است .

اگر نفسش در آن چه وى دوست ندارد سركشى و نافرمانى كند, او نيز شهوت هاى نفس خود را بر آورده نـمـى سازد, شادى و دلخوشى او به چيزى است كه زوال نمى پذيرد و بى رغبتى او به چيزى اسـت كـه بـاقى و پايدارنمى ماند او را مى بينى كه آرزويش كوتاه و لغزشش اندك و دلش خاشع و نـفـسش قانع و خوراكش كم و كارش آسان و دينش محفوظوشهوتش مرده و خشمش فروخورده است , به خيرش اميد مى رود و شرش به كسى نمى رسد.
اگـر در ميان مردم غافل باشد از يادآوران (ياد خدا) نوشته مى شود و اگر در ميان يادكنندگان باشد از غافلان قلمداد نشود از كسى كه به او ستم كرده است , گذشت مى كند و به كسى كه از او مضايقه كرده است عطا مى كند و باآن كه از او بريده است , پيوند برقرار مى سازد, از زشتگويى بدور اسـت و گـفـتـارش نرم و ملايم , كار ناپسند از اوديده نمى شود و كار پسنديده اش حاضر و آماده است , خيرش به همه مى رسد و شرش به كسى نمى رسد.
در حـوادث تـكـان دهـنـده بـا وقـار و پـابـرجـاست و در ناخوشايندها شكيبا و در هنگام نعمت و آسـايش سپاسگزار به كسى كه دشمن دارد ستم نمى كند و به خاطر كسى كه دوست دارد مرتكب گناه نمى شود, به حق وحقيقت , پيش از آن كه بر آن گواهى آورند, اعتراف مى كند آن چه را به او سـپـرده شـود ضـايع نمى سازد و آن چه را به يادش آورند فراموش نمى كند و نام و لقب هاى زشت روى كسى نمى گذارند و به همسايه خود زيانى نمى رساند و از گرفتارى ها و مصيبت هاى ديگران شاد نمى شود در راه باطل گام نمى گذارد و از طريق حق وحقيقت خارج نمى شود.