حرف : ق

قرائت قرآن و بهرهمندى از آن

(1) امام صادق (ع ) فرمود: همانا در اين قرآن جايگاه نور هدايت و چراغهاى شب ظلمانى نهفته است ؛ پس شخص تيز بين بايد در آن دقت كند و نظر خويش را براى بهره گيرى از پرتو آن بگشايد.⁽⁴³²⁾

(2) اميرالمؤ منين (ع ) فرمود: بدانيد همانا قرآن راهبر روز است و پرتو افكن شب تار، اگر چه (آن كس كه در صدد راهنمايى شدن و كسب نور از آن باشد) در سختى و ندارى باشد.⁽⁴³³⁾

(3) امام صادق (ع ) فرمود: همانا قرآن باز دارنده و فرمان دهنده است : به بهشت فرمان دهد و از دوزخ باز دارد.⁽⁴³⁴⁾

(4) امام سجاد(ع ) فرمود: اگر همه مردمى كه بين مشرق و مغرب هستند، بميرند، من از تنهايى نهراسم ، پس از آنكه قرآن با من باشد.⁽⁴³⁵⁾

(5) امام صادق (ع ) فرمود: حافظ قرآن كه بدان عمل كند، در آخرت رفيق فرشتگان پيغام برنده و نيك رفتار خداوند است .⁽⁴³⁶⁾

(6) رسول خدا(ص ) فرمود: هر كس كه خداوند (از معارف ) قرآن به او عطا كند و چنان پندارد كه به مردى بهتر از آن چيزى داده اند، چيز بزرگى را كوچك شمرده و چيز كوچكى را بزرگ دانسته است .⁽⁴³⁷⁾

(7) حضرت صادق (ع ) فرمود: هر كه قرآن بخواند، بى نياز شود و نيازى پس ‍ از آن نيست ، وگرنه (اگر قرآن بى نيازش نكند) هيچ چيز او را بى نياز نكند.⁽⁴³⁸⁾

(8) رسول خدا(ص ) فرمود: حاملان قرآن نمايندگان و سرپرستان اهل بهشتند.⁽⁴³⁹⁾

(9) امام صادق (ع ) فرمود: كسى كه درباره قرآن رنج كشد و با وجود سختى و كم حافظه بودنش آن را حفظ كند، دو اجر دارد.⁽⁴⁴⁰⁾

(10) امام صادق (ع ) فرمود: كسى كه به سختى قرآن را ياد گيرد دو اجر دارد، و آن كس كه به آسانى ياد گيرد، با اولين است .⁽⁴⁴¹⁾

(11) امام سجاد(ع ) فرمود: آيه هاى قرآن گنجينه هايى است ، پس هرگاه در يك گنجينه را گشودى ، شايسته است كه بدانچه در آن است نظر بيفكنى .⁽⁴⁴²⁾

(12) امام صادق (ع ) فرمود: خانه اى كه در آن شخص مسلمانى قرآن مى خواند اهل آسمان آن خانه را به گونه اى بنگرند كه اهل دنيا ستاره درخشان را در آسمان مى نگرند.⁽⁴⁴³⁾

(13) امام صادق (ع ) فرمود: هر كه قرآن را از روى آن بخواند از ديدگان خود بهره مند شود، و سبب سبك شدن عذاب پدر و مادرش گردد اگر چه آن دو كافر باشند.⁽⁴⁴⁴⁾

(14) امام صادق (ع ) فرمود: هر آينه من دوست مى دارم كه در خانه قرآنى باشد كه خداوند به سبب آن شيطانها را (از آن ) دور كند.⁽⁴⁴⁵⁾

(15) حضرت صادق (ع ) فرمود: قرآن براى اندوه (و تاءثير در نفوس مردمان ) نازل شده ، پس آن را با آواز حزين بخوانيد.⁽⁴⁴⁶⁾

(16) رسول خدا(ص ) فرمود: هر چيزى زينتى دارد و زينت قرآن آواز خوش است .⁽⁴⁴⁷⁾

(17) رسول خدا(ص ) فرمود: قرآن را با لحنها و آواز عرب بخوانيد، و از لحن فاسقان و گنهكاران دورى كنيد. زيرا پس از من مردمانى بيايند كه قرآن را در گلو بچرخانند و مانند خوانندگى و نوحه خوانى و خواندن كشيشان ، كه از گلوى آنها نگذرد (يعنى مقبول درگاه خداوند واقع نگردد) دلهاى ايشان وارونه است ، و هر كه از آنها خوشش آيد نيز دلش وارونه است .⁽⁴⁴⁸⁾

(18) رسول خدا(ص ) فرمود: مرد عجمى (غير عرب ) از امت من قرآن را عجمى مى خواند (يعنى مراعات تجويد و محسنات قرائت را نمى كند يا اعراب آن را غلط مى خواند) و فرشتگان آن را به عربى صحيح بالا برند.⁽⁴⁴⁹⁾

(19) حضرت صادق (ع ) فرمود: براى مؤ من شايسته است كه نميرد تا قرآن را ياد گيرد يا در پى ياد گرفتنش باشد.⁽⁴⁵⁰⁾

(20) حضرت صادق (ع ) فرمود: قرآن عهد خداوند و فرمان اوست بر خلقش ، پس سزاوار است براى شخص مسلمان كه در اين عهد و فرمان خدا نظر افكند و روزى پنجاه آيه از آن بخواند.⁽⁴⁵¹⁾

(21) رسول خدا(ص ) فرمود: خانه هاى خود را با تلاوت قرآن روشن كنيد و آنها را گورستان نكنيد، چنانچه يهود و نصارا كردند، در كليساها و عبادتگاههاى خود نماز كنند، ولى خانه هاى خويش را معطل گذارده اند (و در آن ها عبادتى انجام ندهند) زيرا كه هرگاه در خانه ، قرآن بسيار تلاوت شد، خير و بركتش زياد شود و اهل آن به وسعت رسند و آن خانه براى اهل آسمان درخشندگى دارد، چنانچه ستارگان آسمان براى اهل زمين مى درخشند.⁽⁴⁵²⁾

قساوت و سخت دلى

(1)اى موسى !در دنيا آرزوى خود را دراز مكن كه دلت سخت گردد، و سخت دل از من دور است .⁽⁴⁵³⁾

(2) اميرالمؤ منين (ع ) فرمود: (مردم را) دو خاطره است ، خاطره اى از شيطان و خاطره اى از فرشته ، خاطره فرشته ، رقت و نرمى دل و فهم است و خطاره شيطان ، فراموشى و سخت دلى است .⁽⁴⁵⁴⁾

قطع رحم

(1) امام صادق (ع ) فرمود: از حالقه بپرهيزيد، زيرا كه آن ، مردان را مى ميراند عرض شد: حالقه چيست ؟ فرمود: قطع رحم است .⁽⁴⁵⁵⁾

(2) رسول خدا(ص ) فرمود: از خويشاوند خود مبر، اگر چه او بر تو قطع رابطه كند.⁽⁴⁵⁶⁾

(3) اميرالمؤ منين (ع ) در خطبه اى فرمود: از گناهانى كه به سرعت مايه نابودى گردد، به خداوند پناه مى برم . عبدالله بن كواء يشكرى برخاست و گفت : اى اميرمؤ منان !آيا گناهانى هست كه به سرعت سبب نابودى گردد؟ فرمود: آرى - واى بر تو - (آن ) قطع رحم است . بى ترديد اهل منزلى گرد هم آيند و يكديگر را يارى نمايند و با اينكه بدكارند، خداوند به ايشان روزى دهد و اهل خانه اى (هم ) پراكنده شوند و با يكديگر قطع رابطه كنند با اينكه متقى هستند، خداوند محرومشان سازد.⁽⁴⁵⁷⁾

(4) اميرالمؤ منين (ع ) فرمود: هرگاه مردمان قطع رحم كنند، اموال (و ثروتها) در دست اشرار قرار گيرد.⁽⁴⁵⁸⁾

قناعت كردن

(1) امام صادق (ع ) فرمود: هر كه به معاش اندك از خدا راضى گردد، خدا هم به عمل اندك او راضى شود.⁽⁴⁵⁹⁾

(2) امام باقر(ع ) فرمود: زندگى رسول خدا - صلى الله عليه و اله و سلم - را به ياد آور، كه خوراكش جو و حلوايش خرما و آتش گيره اش شاخه درخت خرما بود، اگر پيدا مى كرد.⁽⁴⁶⁰⁾

(3) امام صادق (ع ) فرمود: هر كه به حلال اندك خشنود باشد، هزينه اش ‍ سبك شود و كسبش پاكيزه گردد و از مرز بدكارى بيرون رود.⁽⁴⁶¹⁾

(4) امام صادق (ع ) فرمود: هر كه خواهد بى نيازترين مردم باشد، بايد به آنچه در دست خداست اعتمادش بيشتر از آنچه در دست ديگران است بوده باشد.⁽⁴⁶²⁾

قهر كردن با برادر دينى

(1) رسول خدا(ص ) فرمود: بيش از سه روز جدايى و قهر كردن روا نيست .⁽⁴⁶³⁾

شرح :

علامه مجلسى گويد: ظاهر اين حديث اين است كه اگر بين دو برادر دينى در اثر كوتاهى كردن در آداب معاشرت كدورتى پيدا شد و سرانجام به قهر و جدايى كشيد، نبايد بيش از سه روز به متاركه ادامه دهند، و اما قهر در اين سه روز ظاهرا عفو شده است ؛ چرا كه سبب تسكين غضب و بدخلقى در اين مدت است ، با اينكه دلالت آن بر جواز ضعيف است . و (بايد دانست كه ) اين گونه اخبار مخصوص است به غير بدعت گذاران و هواپرستان و آنان كه بر گناه خو گرفته اند و آن را رها نمى كنند، و گرنه قهر و جدايى از آنان مطلوب و اين خود يك نوع نهى از منكر است .

(2) حضرت صادق (ع ) فرمود: دو مرد به صورت قهر كردن از هم جدا نشوند جز اينكه يكى از آن دو سزاوار بيزارى (خدا و رسولش ) و لعنت (يعنى دورى از رحمت حق ) گردد، و چه بسا كه هر دوى آنان سزاوار آن شوند.⁽⁴⁶⁴⁾

(3) رسول خدا(ص ) فرمود: پس هر كدام از آن دو (كه با هم قهر شده اند) به سخن گفتن با برادرش پيشى گرفت ، او در روز حساب پيشرو به بهشت باشد.⁽⁴⁶⁵⁾

(4) امام باقر(ع ) فرمود: خدا رحمت كند مردى را كه ميان دو تن از دوستان ما الفت اندازد،اى گروه مؤ منين با هم انس و الفت گيريد و به هم مهربانى كنيد.⁽⁴⁶⁶⁾

(5) امام صادق (ع ) فرمود: تا هنگامى كه دو مسلمان با هم قهر هستند پيوسته شيطان شادمان است ، و همين كه با هم آشتى كنند، زانوهاى شيطان به لرزد و بندهايش از هم جدا شود و فرياد زند:اى واى بر او (و مقصود از او خود شيطان است ) از آنچه بدو رسد از هلاكت .⁽⁴⁶⁷⁾

حرف : ك

كفر

(1) امام صادق (ع ) فرمود: هر كه در خدا و رسولش شك كند، كافر است .⁽⁴⁶⁸⁾

(2) امام باقر(ع ) فرمود: هر چه كه دستاورد اقرار و تسليم باشد، ايمان است ، و هر چه را كه انكار و جحود به بار آورد، كفر است .⁽⁴⁶⁹⁾

(3) امام باقر(ع ) فرمود: همانا على (ع ) درى است كه خداوند (به روى مردمان ) گشود، هر كه داخل آن گردد مؤ من است ، و هر كه از آن بيرون رود كافر است .⁽⁴⁷⁰⁾

(4) امام صادق (ع ) فرمود: اگر بندگان هنگامى كه نمى دانستند توقف مى كردند و ستيزه جويى (و انكار) نمى نمودند، كافر نمى شدند.⁽⁴⁷¹⁾

حرف : گ

گريستن

(1) حضرت صادق (ع ) فرمود: پس اگر بنده اى در ميان يك امتى بگريد، خدا به خاطر گريه آن بنده به همه آن امت رحم مى كند.⁽⁴⁷²⁾

(2) حضرت باقر(ع ) فرمود: هيچ قطره اى نزد خدا محبوبتر نيست از آن قطره اشكى كه در تاريكى شب از ترس خدا بريزد و جز خدا انگيزه ديگرى براى آن نباشد.⁽⁴⁷³⁾

(3) حضرت باقر(ع ) فرمود: نزديكترين حالى كه بنده به پروردگار دارد، زمانى است كه در سجده باشد و گريان .⁽⁴⁷⁴⁾

(4) حضرت صادق (ع ) فرمود: اگر گريه ات نيايد خود را به گريه وادار كن ، پس اگر از ديدگانت به اندازه قطره اى اشك بيرون آمد پس به به (خوشا بر حالت ).⁽⁴⁷⁵⁾

گناه

(1) امام باقر(ع ) فرمود: هيچ نكبتى به بنده نرسد (پايش به سنگى نخورد) مگر به سبب گناهى و آنچه خدا از او مى گذرد بيشتر است .⁽⁴⁷⁶⁾

(2) اميرالمؤ منين (ع ) فرمود: تو كه اعمال رسوا كننده مرتكب شدهاى خنده دندان نما مكن ، و كسى كه گناهانى كرده ، از بلاى شبگير و پيشامد ناگهانى نبايد ايمن باشد.⁽⁴⁷⁷⁾

(3) حضرت باقر(ع ) فرمود: همه گناهان سخت است (از نظر نافرمانى خدا و كيفر و عقوبت آنها) ولى سخت ترين آنها گناهانى است كه بر آن گوشت و خون برويد (مانند خوردن مال حرام يا اصرار بر گناه اگر چه حلال خورد.⁽⁴⁷⁸⁾

(4) حضرت باقر(ع ) فرمود: همانا بنده مرتكب گناه مى شود و روزى از او بر كنار مى گردد.⁽⁴⁷⁹⁾

شرح :

مقصود گناهانى است كه تنگى روزى مى آورد و آن هم نسبت به اشخاصى كه خداى تعالى بخواهد آنها را در دنيا بدين وسيله كيفر دهد، و وگرنه بسيارى از گنهكاران داراى زندگى مرفه و روزى فراوانى هستند.

(5) حضرت صادق (ع ) فرمود: همان گناه بنده را از روزى محروم مى دارد.⁽⁴⁸⁰⁾

(6) حضرت صادق (ع ) فرمود: همانا شخص گناهى مرتكب مى شود و بر اثر آن از نماز شب محروم مى شود و تاءثير كار بد در صاحبش از تاءثير كارد در گوشت زودتر است .⁽⁴⁸¹⁾

(7) حضرت صادق (ع ) فرمود: كسى كه آهنگ گناهى كند، آن را انجام ندهد، زيرا گاهى بنده ، گاهى مرتكب شود و خداى تبارك و تعالى او را ببيند و فرمايد: به عزت و جلالم سوگند، ديگر بعد از اين تو را نيامرزم .⁽⁴⁸²⁾

(8) امام موسى كاظم (ع ) مى فرمود: بر خدا سزاوار است كه هر خانه اى كه در آن نافرمانيش كنند، خرابش كند، تا خورشيد بر آن بتابد و (از پليدى معنوى ) پاكش كند (پس معصيت خدا خانه را ويران كند چنان كه آفتاب بر سطح آن بتابد).⁽⁴⁸³⁾

(9) رسول خدا(ص ) مى فرمود: همانا بنده گاهى براى يكى از گناهانش صد سال (در قيامت ) حبس شود، در حالى كه همسران خود را ببند كه در نعمت بهشت مى خرامند.⁽⁴⁸⁴⁾

(10) امام باقر(ع ) فرمود: خدا حكم قطعى و حتمى فرسوده و نعمتى را كه به بنده اى مرحمت فرموده از او باز نگيرد، مگر زمانى كه بنده گناهى مرتكب شود كه به سبب آن مستحق كيفر گردد.⁽⁴⁸⁵⁾

(11) حضرت صادق (ع ) مى فرمود: گاهى يكى از شما از سلطان بسيار مى ترسد، و اين جز به سبب ارتكاب گناهان نيست پس تا مى توانيد از گناهان بپرهيزيد و بر آنها اصرار نورزيد.⁽⁴⁸⁶⁾

شرح :

برخى از گناهان موجب مى شود كه سلطان ظالمى بر مردم مسلط شود و آنها از او بترسند.

(12) اميرالمؤ منين (ع ) فرمود: دردى دردناكتر از گناه براى دل نيست ، و ترسى سخت تر از مرگ نيست و گذشته براى انديشيدن (و عبرت گرفتن ) و مرگ براى اندرز دادن كافى است .⁽⁴⁸⁷⁾

(13) امام رضا(ع ) مى فرمود: هر چند بندگان گناهان تازه اى را كه سابقه نداشته ايجاد كنند، خدا براى آنها بلاهايى ناشناخته برايشان پديد آورد.⁽⁴⁸⁸⁾

توضيح : اين روايت شريف در اجتماع امروز ما به روشنى جلوه گر است ، ما در اين زمان گناهان نو ظهورى (خصوصا نسبت به زنان و انواع كلاه برداريها) مى شنويم ، كه نسبت به انحرافات گذشته بى سابقه به نظر مى رسد و همچنين از امراض و گرفتاريهاى مردم آنچه مى بينيم ، در قاموس معلومات ما تازگى دارد.

(14) حضرت صادق (ع ) فرمود: خداى فرمايد: هرگاه كسى كه مرا شناخته نافرمانيم كند، كسى را كه مرا نشناخته بر او مسلط كنم . ⁽⁴⁸⁹⁾

گناهان بزرگ

(1) حضرت صادق (ع ) فرمود: گناهان كبيره آنهايى است كه خدا دوزخ را براى آنها واجب ساخته است .⁽⁴⁹⁰⁾

(2) حضرت موسى بن جعفر(ع ) يكى از اصحاب در نامه پرسيده بود گناهان كبيره چندتاست و چيست ؟ حضرت نوشت : گناهان كبيره ، كسى كه از آنچه خدا بر آن به دوزخ تهديد كرده دورى كند، كردارهاى بد او پوشيده مى شود، اگر مؤ من باشد.⁽⁴⁹¹⁾

(3) به امام صادق (ع ) عرض شد: آيا در مورد گناهان كبيره استثنايى وجود دارد كه خداوند كسى را كه مرتكب آن شود ببخشايد؟ فرمود: آرى .⁽⁴⁹²⁾

حرف : م

مؤ من

1. نشانه ها و صفات مؤ منان

(1) امام صادق (ع ) فرمود: هر كه از نيكى خود شادمان و از بدى خويش ‍ بدحال گردد، او مؤ من است .⁽⁴⁹³⁾

(2) امام صادق (ع ) فرمود: همانا مؤ من كسى است كه چون خشم كند از حق نگذرد و چون راضى و خشنود گردد، در باطل قدم ننهد و چون قدرت يابد بيشتر از حق خود نگيرد.⁽⁴⁹⁴⁾

(3) امام صادق (ع ) فرمود: سه چيز از علامات مؤ من است : علم به خدا و (دوستى با) هر كه خدا دوستش مى دارد و (دشمنى با) هر كه خدا دوستش ‍ نمى دارد.⁽⁴⁹⁵⁾

(4) رسول خدا - صلى الله عليه و آله و سلم - مؤ من مانند درختى است كه برگش در زمستان و تابستان فرو نريزد: گفتند يا رسول الله ! آن چه درختى است ؟ فرمود: درخت خرما.⁽⁴⁹⁶⁾

(5) امام صادق (ع ) فرمود: مؤ من بردبارى است كه نادانى نورزد و اگر نسبت به او نادانى ورزند بردبارى كند و ستم نكند و اگر به او ستم كنند، ببخشند و بخل نورزد و اگر نسبت به او بخل ورزند صبر كند.⁽⁴⁹⁷⁾

(6) امام باقر(ع ) فرمود: مؤ من از كوه محكم تر است ، زيرا از كوه چيزى بر گرفته شود، ولى از دين مؤ من چيزى گرفته نشود.⁽⁴⁹⁸⁾

(7) امام صادق (ع ) فرمود: مؤ من يارى كردنش نيكو و خرجش سبك است ،

زندگى اش را خوب اداره مى كند، از يك سوراخ دوبار گزيده نمى شود (يعنى از يك راه دوبار گول نمى خورد، بلكه در همان بار اول عبرت مى گيرد).⁽⁴⁹⁹⁾

2. اندك بودن تعداد مؤ منان

(1) امام صادق (ع ) فرمود: زن مؤ من كميابتر از مرد مؤ من است و مرد مؤ من كميابتر از گوگرد سرخ است ، كدام يك از شما گوگرد سرخ را ديده ايد.⁽⁵⁰⁰⁾

(2) امام كاظم (ع ) مى فرمود: چنين نيست كه هر كه به ولايت ما معتقد شد مؤ من باشد، بلكه آنها همدم مؤ منين قرار داده شده اند.⁽⁵⁰¹⁾

(3) امام صادق (ع ) فرمود: براى مؤ من سزاوار نيست كه از ترس و وحشت با برادر و غير برادرش ماءنوس شود، مؤ من در دينش عزيز و قدرتمند است . (يعنى عزت و شرافت دينش از هر همدمى براى او بهتر و بالاتر است ).⁽⁵⁰²⁾

(4) امام صادق (ع ) فرمود: مؤ من در كنار مؤ من آرامش مى يابد، چنانكه تشنه با آب سرد آرامش مى يابد.⁽⁵⁰³⁾

توضيح : چنانچه شخص تشنه از فراق آب اضطراب و پريشانى دارد و همواره جوياى آن است و چون آب را پيدا دلش آرام مى گيرد، مؤ من هم از فراق مؤ من پريشان است و چون او را پيدا كند دلش آرام شود و خاطر جمع گردد، پس اين كلام از باب تشبيه معقول به محسوس است .

3. آثار و بركات مؤ منان

(1) امام باقر(ع ) فرمود: همانا خدا به واسطه يك مؤ من نابودى را از يك قريه دفع مى كند.⁽⁵⁰⁴⁾

(2) و فرمود: به منطقه اى كه هفت مؤ من در آن باشند، عذاب نرسد.⁽⁵⁰⁵⁾

(3) امام صادق (ع ) فرمود: مؤ من (فرد نيكوكارى است كه ) مورد ناسپاسى قرار مى گيرد.⁽⁵⁰⁶⁾

(4) امام باقر(ع ) فرمود: هرگاه مؤ من بميرد به شماره ربيعه و مضر (دو قبيله بزرگ عرب ) شياطينى كه به او مشغول بوده اند بر همسايگانش راه يابند. (يعنى مؤ من سنگر استوار و مقاومى در برابر شياطين است و با رفتن او اين سنگر و سد دفاعى شكسته مى شود.)⁽⁵⁰⁷⁾

4. آزمايشها و گرفتاريهاى مؤ منان

(1) امام صادق (ع ) فرمود: مؤ من مانند كفه ترازوست كه هر چه بر ايمانش ‍ بيفزايد بر بلايش افزوده مى شود.⁽⁵⁰⁸⁾

(2) امام صادق (ع ) فرمود: بر مؤ من چهل شب نگذرد، جز آنكه پيشامدى برايش رخ دهد كه غمگينش سازد و موجب بيدارى اش ‍ گردد.⁽⁵⁰⁹⁾

توضيح : يعنى متذكر شود كه آن پيشامد به سبب گناهى است كه از او سر زده و توبه كند، چنانكه خداى تعالى فرمايد: ((ما اصابكم من مصيبه فبما كسبت ايديكم )) و نيز متذكر شود كه خدا قادر است آن بلا را از او بگرداند، پس دعا و تضرع كند و نيز تذكر پستى و خوارى دنيا شود كه چگونه به كدورت و مصيب آميخته است و به آخرت رغبت كند كه مكان مقدس و تنزه است .

(3) امام صادق (ع ) فرمود: خدا مؤ من را از بلاهاى تكان دهنده دنيا ايمن نساخته ، ولى او را از كور دلى دنيا (كه به سبب آن حق را تشخيص ندهد) و شقاوت آخرت ايمن ساخته است .⁽⁵¹⁰⁾

(4) رسول خدا(ص ) فرمود: حكايت مؤ من حكايت ساقه گياهى است كه باد آن را به اين سو و آن سو كج مى كند، مؤ من را هم دردها و بيماريها خم مى كند.⁽⁵¹¹⁾

(5) امام صادق (ع ) فرمود: سخت ترين مردم از لحاظ بلا و گرفتارى پيغمبرانند، سپس كسانى كه در پى آنانند، و سپس كسى كه از ديگران بهتر است و به همين ترتيب .⁽⁵¹²⁾

(6) امام صادق (ع ) فرمود: چون خدا بنده اى را دوست بدارد او را در بلا غوطه ور سازد،اى سدير! ما و شما صبح و شام با آن دم سازيم .⁽⁵¹³⁾

(7) امام صادق (ع ) فرمود: اجر بزرگ با بلاى بزرگ است و خدا هيچ قومى را دوست نداشته جز آنه آنان را (با گرفتاريها) آزموده است .⁽⁵¹⁴⁾

(8) امام باقر(ع ) فرمود: مؤ من در دنيا به اندازه دينش گرفتارى ببيند.⁽⁵¹⁵⁾

(9) امام صادق (ع ) فرمود: در بهشت مقامى است كه هيچ بنده اى به آن نرسد جز با بلايى كه (در دنيا) به بدنش رسد.⁽⁵¹⁶⁾

(10) رسول خدا(ص ) فرمود: خداوند به كسى كه از مال و بدنش براى او بهره اى نيست نيازى ندارد. (كسى كه زيان مالى و بدنى نبيند خدا به او توجهى ندارد)⁽⁵¹⁷⁾

(11) امام صادق (ع ) فرمود: مصيبتها بخششهاى خداست و فقر در خزانه خدا محفوظ است . (و آن را جز به بنده عزيزش كه خواهد او را به خود متوجه سازد ندهد).⁽⁵¹⁸⁾

محاسبه خويشتن

(1) امام موسى كاظم (ع ) فرمود: از ما نيست كسى كه هر روز (احوال ) خود را محاسبه نكند، پس اگر كار نيكى كرده است ، از خدا زيادى آن را خواهد، و اگر گناه و كار بدى كرده ، از خدا آمرزش خواهد و به سوى او بازگشت كند.(و توبه نمايد.)⁽⁵¹⁹⁾