و طبق نظريه اى كه در گذشته از ملا سعد و سيد شريف نقل شد كه هر كس با يك نفر بيعت كند آن شخص امام و واجب الاطاعة مى شود. لازم مى آيد كه خون حسين عليه السلام و پيروانش مباح باشد - پناه به خدا -، و نيز حسين عليه السلام بنابر نظريه آنان واجب الاطاعة بود، زيرا يارانش با او بيعت كرده بودند. خداوندا دوستان على واولادش را با آن بزرگواران محشور فرما، و دوستان دشمنانشان را نيز با همان دشمنانشان .

و لَا شك اءَنْ هَذِهِ الفجرة الفسقة اَلَّذِى نَ يفتون بما هو يصير اصلاحا لافعالهم الشنيعة مشاركون معهم فِى الاثم كما هو منصوص ، و لكن هَذِهِ الفتاوى لَا تصلح ما تجاوز افعالهم من الشناعة ، و نعم ما قَالَ:

و شكى نيست كه اين فاسقان فاجرى كه فتواهايى مى دهند تا كارهاى شنيع و زشت آن ها را ترميم كنند شريك جرم آن هايند، و در اين زمينه حديث وارد است . ولى اين فتاوى كارهاى آن ها را كه از حد شناعت و زشتى فراتر رفته است ترميم نتواند كرد، و چه خوب گفته شاعر كه : ((پير زالى است كه آرزوى جوانى دارد در حالى كه چشمهايش خشك و كم سو شده و پشتش خميده است ! به جستجوى جوانى به نزد عطار مى رود [تا با استفاده از وسائل آرايش خود را جوان جلوه دهد] و حال آن كه عطار چيزى را كه روزگار تباه ساخته ، ترميم نتواند كرد)).

و المخالفون يفرحون فِى ذَلِكَ اليوم و يلبسون احسن ثيابهم المتلونة و يخضيبون الايدى و الارجل و يشتغلون بانواع الملاهى و بانواع الملاعب و الدفوف و الرقص ، و سنوا من يوم قتلهم اءَنْ يقراءوا سورة ((انا فتحنا)) فرحا باءن فتح الامر و الدولة ليزيد - عليه اللعنة - بقتله عترة النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم و اصحابه ، فالتعصب الجاهلية و العرق الكافرية كان مركوزا فِى طباعهم .

آرى مخالفان در اين روز (عاشورا) شادى مى كنند، بهترين لباس هاى رنگارنگ خود را مى پوشند، دستها و پاهاى خود را رنگ مى گذارند و به انواع بازى ها و سرگرمى ها و سازها و پايكوبى ها مى پردازند، و از روزى كه شهداى كربلا را به قتل رساندند به خاطر شادى به فتح و دولت يزيد - عليه اللعنة - با كشتن خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و ياران او، خواندن سوره ((انا فتحنا)) را سنت نهاده اند. آرى تعصب جاهلى و رگ كفر صفتى در كمون طبيعتشان رسوخ كرده و با شيره جانشان آميخته بوده است .

روى فِى كتاب ((شرف النبوة)): ((انّ ابابكر راءى فِى منامه اءَنْ الشمس انفصلت من السماء و وقعت على سطح الكعبة و تنائرت اجزاؤ ها و تفرقت و سقطت قطعة منها فِى بيته . فسال بحيراء الراهب عَن تعبيره ، فَقَالَ: سيطهر نبى آخر الزمان فِى مكة و يدعى النبوة ، و يحصل لك منه حظ اوفر بعده ، فلا تتاخر عَن قبول دعوته . فلما دعاه النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم الى الاسلام قَالَ: باى حجة تقبل قولك ؟ قَالَ: بتعبير بحيراء الراهب ، فاسلم عند ذَلِكَ)).⁽⁹⁵⁴⁾ فيمكن اءَنْ يَكوُن اسلامه لذلك لَا لله تعالى ، و اما على عليه السلام فشهد الله بخلوص اعتقاده : اءِنَّمَا نطعمكم لوجه الله لَا نريد منكم جزاء و لَا شكورا.⁽⁹⁵⁵⁾

در كتاب ((شرف النبوه)) روايت كرده است كه : ((ابوبكر در خواب ديد كه خورشيد از آسمان جدا شد و بر بام كعبه سقوط كرد و اجزائش از هم پاشيد و پراكنده گشت و پاره اى از آن در خانه او افتاد. تعبير آن را از بحيراء راهب پرسيد، وى گفت : به زودى پيامبر آخر زمان در مكه ظاهر مى شود و ادعاى نبوت مى كند و پس از او تو را از سوى او بهره فراوانى نصيب خواهد شد، بنابراين در قبول دعوت او تاخير مكن .

چون رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم او را دعوت به اسلام نمود، گفت : به چه دليل قول تو را بپذيرم ؟ فرمود: به دليل تعبير بحيراء راهب . ابوبكر اسلام آورد)). بنابراين ممكن است اسلام آوردن او به خاطر همين بوده نه براى خداى متعال .

و اما على عليه السلام ، خداوند به خلوص اعتقاد در اين آيه گواهى داده كه :

((ما شما را براى خدا طعام مى دهيم و از شما انتظار پاداش و سپاس نداريم)).

و مما ينادى بعداوتهم القديمة لاهل البيت عليهم السلام ما رواه الصدوق - رحمه الله - فِى - ((العلل)) عَن احمد بن حنبل قَالَ: ((الحق اءَنْ السنى لَا يَكوُن سنيا حتّى يبغض عليا و لو قليلا)).⁽⁹⁵⁶⁾

و از جمله دلايلى كه به فرياد بلند از دشمنى ديريه آنان نسبت به اهل بيت عليهم السلام خبر مى دهد آن است كه صدوق (ره) در كتاب ((علل)) از احمد بن حنبل روايت كرده است كه گفت : ((حق آن است كه سنى ، سنى نيست تا اين كه على را دشمن بدارد ولو اندك)).

و فِى ((تاريخ ابن خلكان)) المعتبر عندهم : ((انّ التسنن لَا يجتمه مع حب على))،⁽⁹⁵⁷⁾ مع اءِنَّهُم رووا فِى كتبهم اءَنْ النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم قَالَ: يا على ! لَا يحبك الا مؤ من تقى ، و لَا يبغضك الا منافق شقى .⁽⁹⁵⁸⁾

و در ((تاريخ ابن خلكان)) كه نزد آنان معتبر است گويد: ((تسنن با دوستى على جمع نمى شود))، با اين كه خودشان در كتاب هاى خود روايت كرده اند كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم فرموده است : ((اى على ، دوست ندارد تو را جز مؤ من با تقوا، و دشمن ندارد تو را جز منافق تيره بخت)).

و فِى ((نكت الفصول)) للشيخ نجيب الدين ابى الفتح الاصفهانى نقلا عَن ((صحيح المسلم)): ((انّ النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم قَالَ: اوحى الله تعالى الىّ فِى على عليه السلام ثلاثة : اءِنَّهُ سيد الوصيين ، و امام المتقين ، و قائد الغر المحجلين .⁽⁹⁵⁹⁾ قثبت اءِنَّهُ ليس بامامهم بل امام المتقين اَلَّذِى نَ قَالَ الله تعالى : اءنّ المتقين فِى جنات و نهر - الاية ،⁽⁹⁶⁰⁾ لان تصديق الامام بالامامة لَا يجتمع مع بغضه .

و در كتاب ((نكت الفصول )) نجيب الدين شيخ ابوالفتح اصنفهانى به نقل از ((صحيح مسلم)) آمده است كه : ((پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: خداوند درباره على عليه السلام سه چيز به من وحى فرستاد: او سرور اوصياء، پيشواى پرهيزگاران ، و پيشرو كسانى است كه نور ايمان در رخسارشان هويدا است)).

پس ثابت است كه آن حضرت پيشواى آنان (سنيان) نيست بلكه پيشواى پرهيزكارانى است كه خداى متعال در باره آن ها فرموده : ((همانا پرهيزكاران در باغها و نهرهايى هستند...)) چرا كه تصديق امام به امامت با دشمنى او جمع نمى شود.

و اعلم اءِنَّهُ قد روت الجماعة كلهم اءَنْ النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم قَالَ فِى حق ابى ذر رحمه الله : ما اقُلْتُ الغبراء، و لَا اظلت الخضراء على ذى لهجة اصدق من ابى ذر،⁽⁹⁶¹⁾ و لم يسموه صديقا و سموا ابابكر صديقا مع اءِنَّهُ لم يرد مثل ذَلِكَ فِى حقه ، و سموه خليفة رَسول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم مع اءَنْ رَسول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم لم يستخلفه فِى حياته و لَا بعد وفاته عندهم ، و لم يسموه اميرالمؤ منين عليه السلام خليفة رَسول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم مع اءِنَّهُ استخلفه فِى عدة مواطن ، منها استخلفه على المدينة فِى غزوة تبوك و قَالَ له : اءنّ المدينة لَا تصلح الا لى او لك ، اما ترضى اءَنْ تكون منى بمنزلة هارون من موسى الا اءِنَّهُ لَا نبى بعدى ؟⁽⁹⁶²⁾

و بدان كه عامه همه روايت كرده اند كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم درباره ابى ذر (ره) فرمود: ((زمين برنداشته و آسمان سايه نينداخته بر سر كسى كه از ابى ذر راستگوتر باشد)).

با اين وصف او را ((صديق)) نخواندند و ابوبكر را صديق ناميدند با اين كه چنين چيزى درباره او نرسيده است . و او را خليفه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم ناميدند با آن كه به قول خودشان آن حضرت او را نه در زمان حيات و نه پس از وفات خويش ‍ خليفه نساخت ، ولى اميرالمؤ منين عليه السلام را خليفه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم نخواندند با آن كه حضرتش را در مواطن متعددى جانشين خود ساخت از جمله در جنگ تبوك كه او را در مدينه به جاى خود گذارد و به او فرمود: ((مدينه جز براى من يا تو شايستگى ندارد؛ آيا خشنود نيستى كه نسبت تو با من همان نسبت هارون با موسى باشد جز اين كه پس از من پيامبرى نخواهد بود؟)).

و امر اسامة على الجيش اَلَّذِى نَ فيهم ابوبكر و عمر، و مات و لم يعزله ، و لم يسموه خليفة رَسول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم ، و لما تولى ابوبكر غضب اسامة و قَالَ: اءنّ رَسول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم امرنى عليك فمن استخلفك على ؟ فمشى هو و عمر حتّى استرضياه ، و كانا يسمياءِنَّهُ مدة حياته اميرا. و سموا عمر الفاروق و لم يسموا عليا عليه السلام بذلك مع اءَنْ رَسول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم قَالَ فيه : هَذَا فاروق امتى ، يفرق بين الحق و الباطل .⁽⁹⁶³⁾

آن حضرت اسامه را بر لشكرى كه ابوبكر و عمر نيز در ميان آن ها بودند اميرا ساخت و تا هنگام مرگ هم عزلش ننمود، با اين حال او را خليفه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم نناميدند، و چون ابوبكر به حكومت رسيد اسامه خشمگين شد و گفت : رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم مرا اميرتو قرار داده پس چه كسى تو را بر من خليفه ساخته است ؟ وى با عمر به نزد او رفتند و او را راضى نمودند و تا زنده بود او را امير مى خواندند. آنان عمر را ((فاروق)) ناميدند و على عليه السلام را به اين لقب نخواندند با اين كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم درباره آن حضرت فرموده بود: ((اين شخص فاروق امت من است كه ميان حق و باطل فرق مى نهد و جدايى مى اندازد)).

و كيف ساعدوا عايشة فِى امرباطل و هو خروجها على الامام الرابع و لم ينصر احد مِنْهُمْ بنت رَسول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم لما طلبت حقها من ابى بكر، و لَا شخص واحد بكلمة . و سموها ام المؤ منين و لم يسموا غيرها من ازواجه بذلك . و لم يسموا اخاها محمد بن ابى بكر مع عظم شاءنه و قرب منزلته من الله تعالى و اخته عايشة خال المؤ منين ، و سموا معاوية بن ابى سفيان خال المؤ منين ، لان اخته ام حبيبة بنت ابى سفيان بعض زوجات النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم ، و اخت محمد بن ابى بكر و ابوه اعظم شانا من اخت معاوية و ابيه ، مع اءَنْ رَسول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم لعن معاوية الطليق ابن الطليق اللعين ابن اللعين ، و قَالَ صلى الله عليه و آله و سلم : اءِذَا رايتم معاوية على منبرى فاقتلوه .⁽⁹⁶⁴⁾

بنگر كه چگونه عايشه را در كار باطل خود كه شروش بر امام چهارم (به نظر آن ها) بود يارى دادند ولى هيچكدام دخت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم را آن گاه كه حق خود را از ابى بكر طلب كرد يارى ندادند و هيچ كس حتّى يك كلمه هم نگفت . عايشه را ((ام المؤ منين)) خواندند و زنان ديگر آن حضرت را بدين نام نخواندند. محمد بن ابى بكر برادر عايشه را با همه علو شاءن و قرب و منزلتى كه به خدا داشت و خواهرى چون عايشه داشت ((دائى مؤ منان)) نخواندند ولى معاويه را بدين لقب ناميدند، چه خواهر او يعنى ام حبيبه دخت ابى سفيان يكى از همسران رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بود، و حال آن كه خواهر محمد بن ابى بكر (عايشه) و پدرش (ابوبكر) از خواهر معاويه و پدرش باعظمت تر بودند، و نيز اين كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم معاويه را كه آزاد شده و پسر آزاد شده بود (زيرا هر دو در فتح مكه به لطف پيامبر آزاد شدند) و ملعون پسر ملعون بود لعنت كرد و فرمود: ((هرگاه معاويه را بر فراز منبر من ديديد او را بكشيد)).

و كان من المؤ لفة قلوبهم ، و قاتل عليا عليه السلام ، و هو رابع الخلفاء امام حق ، و كل من حارب اماما حقا فهو باغ . و سبب ذَلِكَ موافقة محمد بن ابى بكر لعلى عليه السلام مفارقته لابيه و بغض ‍ معاوية لعلى عليه السلام و محاربته له . و سموه كاتب الوحى و لم يكتب منه كلمة واحدة بل كان يكتب رسائل ، على اءِنَّهُ كان من جملة كتبة الوحى ابن ابى سرح و ارتد مشركا و فيه نزل : و لكن من شرح بالكفر صدرا فعليهم غضب من الله و لهم عذاب عظيم .⁽⁹⁶⁵⁾

معاويه از كفارى بود كه پيامبر براى جلب قلوب آن ها بديشان سهمى از زكات مى داد، وى با على عليه السلام كه چهارمين خليفه (به نظر خودشان) و امام بر حق بود جنگيد، در صورتى كه هر كس با امام بر حق بجنگد ((باغى و شورشگر)) بوده [و حكم او كشتن است]. و سبب آن موافقت محمد بن ابى بكر با على عليه السلام و مخالفت وى پا پدرش و دشمنى معاويه با على عليه السلام و جنگ با او بود. معاويه را كاتب وحى ناميده اند در حالى كه يك كلمه از وحى را ننوشته بلكه نامه اى چند براى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نوشته است علاوه آن كه [كاتب وحى بودن فضيلت نيست ، چه] ابن ابى سرح نيز از كاتبان وحى بود كه به شرك بازگشت و اين آيه درباره اش نازل شد كه :

((... ولى آن كس كه سينه اش به كفر گشاده است پس خشم خدا بر آنان باد، و عذابى بزرگ براى آن هاست .))

مع اءَنْ معاوية لم يزل مشركا فِى مدة كون النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم مبعوثا يكذب بالوحى و يهزا بالشرع ، و كان باليمن يوم الفتح يطعن على رَسول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم و يكتب الى صخرين حرب يعيره باسلامه ، و الفتح كان فِى شهر رمضان لثمان سنين من قدوم النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم المدينة و معاوية مقيم على شركه ، هارب من النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم لانه كان قد اهدر دمه ، فهرب الى مكة ، فلما لم يجد له ماءوى صار الى النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم مضطرا فاظهر الاسلام . قيل : و كان اسلامه قبل موت النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم بخمسة اشهر، و طرح نفسه على العباس فسال رَسول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم فعفا عنه .

و نيز معاويه در طول مدت بعثت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم پيوسته مشرك بود، وحى را تكذيب مى كرد و شريعت را مسخره مى نمود، و روز فتح مكه در يمن بود و بر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم طعن مى كرد و به صخر بن حرب (ابوسفيان) نامه مى نوشت و او را در مورد اسلام آوردنش ‍ سرزنش مى كرد. و فتح مكه در ماه رمضان سال هشتم هجرت پيامبر به مدينه رخ داد و معاويه در آن زمان بر شرك باقى بود، وى از پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم گريخت ، زيرا آن حضرت خون او را مباح فرموده بود، او به سوى مكه گريخت و چون پناهى نيافت ناگزير نزد پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم بازگشت و اظهار اسلام نمود.

بعضى گفته اند كه : اسلام او پنج ماه پيش از رحلت پيامبر صورت گرفت . او به عباس [عموى پيامبر] توسل جست واو از آن حضرت درخواست كرد و حضرت از سر تقصير او گذشت .

مع اءَنْ الزمخشرى من مشايخ المعتزلة الحنفية روى فِى كتاب ((ربيع الابرار)) اءِنَّهُ ادعى بنوّته اربعة نفر.⁽⁹⁶⁶⁾ و قد روى عبدالله بن عمر قَالَ: اتيت النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم فسمعته يَقوُل : يطلع عليكم رجل يموت على غير سنتى ، فطلع معاوية .⁽⁹⁶⁷⁾ وقام النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم يوما يخطب ، فاخذ معاوية بيد ابنه يزيد و خرج و لم يسمع الخطبة ، فقَالَن لعن الله القايد و المقود.⁽⁹⁶⁸⁾

و نيز زمخشرى كه از مشايخ معتزله حنفِى مذهبان است در كتاب ((ربيع الابرار)) آورده است كه :

((چهار پدر مدعى فرزندى او بودند)). و عبدالله بن عمر گويد: ((نزد پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم رفتم ، شنيدم كه ميفرمود: مردى نزد شما از راه مى رسد كه بر غير سنت من مى ميرد. و معاويه از راه رسيد.)) و روزى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم به خواندن خطبه پرداخت ، معاويه دست فرزندش يزيد را گرفت و بيرون رفت و به خطبه گوش نداد. حضرت فرمود: ((خداوند، پيشرو و پسرو، هر دو را لعنت كند)).

و بالغ فِى محاربة على عليه السلام و قتل جمعا كَثِيرا من اخيار الصحابة ، و لعنه على المنابر مدة ثمانين سنة الى اءنقطعه عمر بن عبدالعزيز، و سم الحسن عليه السلام ، و قتل ابنه يزيد - عليه اللعنة - الحسين عليه السلام و نهب نساءه ، و كسر جده ثنية النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم و اكلت امه كبد حمزة .

معاويه در جنگ با على عليه السلام كمال شدت به خرج داد و جمع كثيرى از خوبان صحابه را به قتل رساند، و مدت هشتاد سال پايه گذار لعن بر آن حضرت شد تا عمر بن عبدالعزيز آن را ممنوع ساخت ، حضرت امام حسن عليه السلام را مسموم نمود، فرزندش يزيد - عليه اللعنة - امام حسين عليه السلام را به شهادت رساند و حرم او را كرد، جدش دندان پيشين پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم را شكست ، و مادرش جگر حمزه [سيد الشهداء] را جويد.⁽⁹⁶⁹⁾

و سموا خالد بن الوليد سيف الله و سهم الله ، و خالد لم يزل عدو الله و عدو الرَّسوُل صلى الله عليه و آله و سلم مكذبا له ، و هو كان سبب قتل المسلمين فِى يوم احد و فِى كسر رباعية النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم و فِى قتل حمزة عمه صلى الله عليه و آله و سلم ، و لما تظاهر بالاسلام بعثه رَسول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم الى بنى جذيمة لياخذ مِنْهُمْ الصدقات ، فخانه و خالفه على امره و قتل المسلمين ، فقام رَسول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم فِى اصحابه خطيبا بالانكار عليه رافعا يديه الى السماء حتّى شوهد بياض ابطيه و هو يَقوُل : اللهم انى ابراء اليك مما صنع خالد.⁽⁹⁷⁰⁾ ثُمَّ انفذ اليه اميرالمؤ منين عليه السلام لتلافِى ما فرط فِى امره ، و امره اءَنْ يسترضى القوم ، ففعل .

و خالد بن وليد را ((شمشير خدا)) و ((تير خدا)) ناميدند با آن كه خالد هميشه دشمن خدا و رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم و تكذيب كننده آن حضرت بود، و هم او بود كه در جنگ احد سبب كشته شدن مسلمانان و شكستن دندان پيامبر و شهادت حمزه عموى پيامبر گرديد، و چون به ظاهر اسلام آورد رسول خدا او را به سوى قبيله بنى جذيمه فرستاد تا صدقات و زكوات آن ها را بگيرد، خالد به آن حضرت خيانت كرد و مطابق دستورش ‍ عمل ننمود و آن ها را كه مسلمان بودند كشت ، رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم در ميان اصحاب خود به جهت انكار بر او به خطبه برخاست و در حالى كه دستهاى مبارك را به سوى آسمان برداشته به اندازه اى كه سپيدى زير بغلش نمايان شد، گفت : ((خداوندا من از اين عملى كه خالد كرده به سوى تو بيزارى مى جويم))، سپس اميرالمؤ منين عليه السلام را براى جبران تفريطى كه خالد در فرمان آن حضرت كرده بود به سوى آنان گسيل داشت و دستور داد رضايت آن قوم را جلب نمايد، و حضرت چنين كرد.

و لما قبض النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم و ولى ابوبكر، امره بقتل اهل يمامة ، فقتل مِنْهُمْ الفا و ماءتى نفس مع تظاهرهم بالاسلام . و قد سمعت حكايته مع مالك بن نويرة و قبيلته ، و مع هَذِهِ الشنايع سموه سيف الله ، و سموا مانع الزكوة مع الشبهة مرتدا مع اظهارهم العذر، و لم يسموا من قتل المسلمين و استحل دماءهم و نساءهم و سبى ذراريهم و لم يسموا محارب اميرالمؤ منين عليه السلام مرتدا، مع قول النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم : يا على حربك حربى ، و سلمك سلمى ؛⁽⁹⁷¹⁾ و محارب رَسول اللَّه صَلَّى اللَّه عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم كافر بالاجماع .

و چون رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم در گذشت و ابوبكر زمام امور را به دست گرفت ، او را به كشتن اهل يمامه فرمان داد، و او هزار و دويست تن از آنان را با اين كه تظاهر به اسلام مى كردند، به قتل رساند. و پيش از اين داستان او را با مالك بن نويره و قبيله او شنيدى . و با اين همه زشتكارى او را ((شمشير خدا)) لقب دادند، و كسانى را كه از پرداخت زكات خوددارى كردند از روى شبهه اى كه رخ داده بود [كه خلافت ابوبكر را قبول نداشتند نه وجوب پرداخت زكات را] مرتد ناميدند يا اين كه آن ها عذر خود را در عدم پرداخت زكات اظهار كردند، ولى كسى را كه مسلمانان را كشت و خون و ناموسشان را حلال شمرد و كودكانشان را اسير نمود، و نيز كسى را كه رودر روى اميرالمؤ منين عليه السلام ايستاد و به جنگ با آن حضرت پرداخت ، مرتد نخواندند، با آن كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم فرموده بود كه : ((اى على ، جنگ تو جنگ من است ، و آشتى تو آشتى من است))، و با توجه به اين كه محارب با رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم به اجماع امت ، كافر است .

و قد احسن بعض الفضلاء فِى قَوْله : ((شر من ابليس من لم يسبقه فِى سالف طاعته ، و جرى معه فِى ميدان معصيته)). و لَا شك بين العلماء اءَنْ ابليس كان اعبد الملائكة و كان يحمل العرش ‍ ستة آلاف سنة ، و لما خلق الله تعالى آدم خليفة فِى الارض و امره بالسجود فاستكبر فاستحق الطرد و اللعن ؛ و معاوية لم يزل فِى الاشراك و عبادة الاصنام الى اءَنْ اسلم بخمسة اشهر قبل وفاة النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم ، ثُمَّ استكبر عَن طاعة الله فِى خليفة النَّبِى صلى الله عليه و آله و سلم فكان شرا من ابليس .

يكى از فضلاء چه خوب گفته كه : ((بدتر از ابليس كسى است كه سابقه عبادت و فرمانبرى پيش از او نداشته ، و در ميدان نافرمانى با او همگام بوده است))، چه ميان علما ترديدى نيست در اين كه ابليس عابدترين فرشتگان بود و شش هزار سال حامل عرش بود، و چون خداى متعال آدم عليه السلام را به عنوان خليفه در زمين آفريد و شيطان را امر به سجده نمود استكبار ورزيد و مستحق طرد و لعن شد، ولى معاويه پيوسته در شرك خود و پرستش بت ها باقى بود تا اين كه پنج ماه پيش از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم اسلام آورد سپس در مورد خليفه پيامبر سر از فرمان خدا برتافت ، بنابراين از ابليس بدتر است .

و تمادى بعضهم فِى التعصب حتّى اعتقدوا امامة يزيد بن معاوية مع ما صدر منه من الافعال القبيحة من قتل الامام الحسين بن على عليهماالسلام و نهب امواله و سبى نسائه و الدوران بهم فِى البلاد على الجمال بغير قتب و مولانا زين العابدين عليه السلام مغلول اليدين ، و لم يقنعوا بقتله عليه السلام حتّى رضوا اضلاعه و صدره بالخيول ، و حملوا رؤ وسهم على القنا، مع اءَنْ مشايخهم رووا اءَنْ يوم قتل الحسين عليه السلام اقطرت السماء دما؛ و قد ذكر ذَلِكَ الرافعى فِى ((شرح الوجيز)) و ذكر ابن سعد فِى ((الطبقات)): (( اءنّ الحمرة اَلَّتِى ظهرت فِى السماء يوم قتل الحسين عليه السلام)).⁽⁹⁷²⁾

و قَالَ ايضا: ((ما رفعت حجر الا و تحته دم عبيط، و قد مطرت السماء مطرا بقى اثره فِى الثياب حتّى تقعطت)).⁽⁹⁷³⁾