 |
|
روضة الشهداء مرحوم ملاحسين واعظى كاشفى - ۲۱ - عزيز بيامد و هزار درم رشوت به موكلان داد تا دستورى دادند كه خدمت اهل بيت به جاى آرد پس چون دستورى يافته درآمد و براى هر يك از خواتين حجرات عصمت و طهارت جامه قيمتى بياورد و دو هزار دينار پيش امام زين العابدين عليهالسلام نهاده بر دست وى به شرف اسلام معزز گشت و نزد سر امام آمده و گفت: اى سيد، سرور سلام موسى و هارون عليهماالسلام به شما آوردهام از سرامام حسين عليهالسلام آواز حزين آمد كه سلام خداى بر ايشان باد عزيز گفت: اى سيد خدمتى بفرماى كه مرا رضاى حق سبحانه حاصل آيد حضرت امام فرمود: كه آن چه لايق بود به جاى آوردى چون اسلام قبول كردى خدا و رسول از تو خشنود شدند و چون در حق اهل بيت من احسان نمودى جد و پدر و برادرم از تو راضى گشتند و چون سلام دو پيغمبر به من آوردى رضاى من دريافتى و روز قيامت در ميان اهل بيت من محشور خواهى شد آن گه شهربانو شيرين را گفت: اگر رضاى دل من مىخواهى عزيز را به شوهرى قبول كن پس او را به عقد عزيز درآوردند و جميع اهل قلعه مسلمان شدند.
امام اسماعيل آورده به روايت ابوالحنوق كه هر شب پنجاه كس بر آن سرها موكل بودند شبى من در ميان ايشان بودم نگاهبانان همه بخفتند و مرا خواب نمىآمد ناگاه از جانب آسمان صدايى شنيدم كه نزديك بودم كه جهان زير و زبر گردد نگاه كردم مردى سفيد جامه نورانى بلندبالاى گندمگون ديدم كه از آسمان به زير آمد و سر خود را برهنه كرد و سر امام حسين عليهالسلام در صندوقى بود آن صندوق بيرون آورده و بر روى او بوسه مىداد و مىگريست من برخاستم و متحير شده خواستم كه آن سر را از وى بستانم و در صندوق نهم پيش از آن كه موكلان بيدار شوند چون فراپيش شدم يكى بانگ بر من زد كه گستاخى مكن و پيش مرو كه اين آدم صفى عليهالسلام است كه به ماتم فرزند حبيب خدا آمده ناگاه نعره ديگر شنودم كه نوح نجى عليهالسلام فرود آمد و همچنين ابراهيم خليل و اسماعيل و اسحق با جمله انبياى كرام عليهم السلام فرود آمد و در آخر حضرت سيد انبيا عليه التحية و الثنا با صحابه كبار و حيدر كرار و حمزه و حسن و جعفر طيار همه گيسوان باز كرده نزول نمودند و يك يك آن سر را برداشته تعظيم كردند پس كرسى از نور بياوردند و مسافر عرش عظيم يعنى سيد رؤوف رحيم
بر آن كرسى نشست و انبيا گرداگرد او بر زمين نشستند پس فرشتهاى پديد آمد و بر يك دست وى شمشيرى و عمودى از آتش بود به دست ديگر آن فرشته دست مرا بگرفت من فرياد برآوردم كه يا رسول الله من دوستدار خاندانم و مرا اين قوم به اكراه همراه آوردهاند آن فرشته طپانچه بر روى من زد كه موضع آن طپانچه سياه شد حضرت رسول صلّى الله عليه و آله و سلم فرشته را گفت: كه دست از وى بدار فرشته مرا بگذاشت و من بيهوش گشتم تا صبح بدميد به هوش باز آمدم از آن نگاهبانان هيچ اثرى پيدا نبود و سر امام حسين عليهالسلام را ديدم در صندوق نهاده و گرداگرد آن صندوق توده خاكستر بود راوى گويد: چون بامداد شد شمر ابوالحنوق را طلبيد ديد كه يك نيمه روى او سياهست احوال پرسيد ابوالحنوق هر چه ديده بود باز گفت و آهى بكرد و بيفتاد و جان بداد نگاه كردند زهره او ترقيده بود اهل آن لشگر بترسيدند و بعضى از آمدن پشيمان شده به جز رفتن ديگر چاره نديدند
ابوسعيد دمشقى گويد كه من همراه آن جماعت بودم كه سر امام حسين عليهالسلام را به شام مىبردند چون نزديك به دمشق رسيدند خبرى در ميان قوم افتاد كه مسبب بن قعقاع خزاعى لشگرى جمع كرده مىخواهد شبيخون آرد و سرها را باز ستاند سرداران لشگر با احتياط تمام مىرفتند شبانگاه به منزلى رسيدند و در آن منزل ديرى محكم ديدند رأى ايشان بر آن قرار گرفت كه آن دير را پناه سازند تا اگر كسى شبيخون آرد كارى نتواند كرد راوى گويد: كه شمر به در دير آمده نعره زد پيرى كه سر حلقه اهل دير بود به بالاى بام برآمد و نگاه كرد لشگرى ديد گرداگرد دير سوار ايستاده و شمر در پيش نعره مىزد پرسيد: كه اين چه لشگر است و شما چه كسانيد شمر گفت: ما از ملازمان پسر زياديم و از كوفه به دمشق مىرويم پير گفت: به چه مهم متوجه شام شدهايد؟ گفت: در عراق شخصى با يزيد ياغى شده بود ما به حرب وى رفتيم و او را با كسان وى كشتيم و اينك سرهاى ايشان را بر سر نيزه كردهايم و اهل بيت او را نيز آوردهايم تا پيش يزيد رويم پير نگاه كرد سرها ديد بر سر نيزه گفت: سر مهتر آنها كدامست اشارت به سر امام حسين عليهالسلام كردند پير در نگريست هيبتى از آن سر در دل وى افتاد گفت: گرد دير من چرا آمدهايد شمر گفت: شنيدهايم كه جمعى اتفاق كردهاند كه بر ما شبيخون آوردند و سرها و اسيران را از ما باز ستانند مىخواهيم كه امشب به دير تو آئيم پير گفت: شما لشگر بسياريد و دير من گنجايش چندين مردم ندارد سرها و عورات را به دير من در آريد و گرداگرد دير را فرو گرفته آتشها بر افروزيد و هشيار و بيدار باشيد تا از شبيخون ايمن گرديد و دزدان اگر بيايند و مطلوب خود را نبينند باز گردند و كسى خود بر اين دير دستى ندارد شمر گفت: نيكو مىگويى پس سر امام حسين عليهالسلام را در صندوقى مستحكم نهاده قفل محكم بر آن زدند و هر كه را از لشگريان گفتند كه همراه صندوق به دير درآئيد و شب آن جا باشيد هيچ كس قبول نكرد چه از قضيه ابوالحنوق ترسيده بودند اينقدر كردند كه صندوق را به دير در آوردند و در خانهاى مضبوط كرده قفل گران بر در آن خانه زدند و از آن دير بيرون برفتند و امام زين العابدين عليهالسلام با اهل بيت درآمدند و پير ديرانى ايشان را به منزل نيكو فرود آورد و صندوق را در خانهاى كه نهاده بودند گرداگرد آن خانه مىگرديد و مىخواست كه سر مبارك امام حسين عليهالسلام را از نزديك ببيند ناگاه ديد كه آن خانه كه صندوق در اوست بى شمع و چراغ روشن شده پير متعجب گشت و گفت: آيا اين روشنى از كجاست قضا را پهلوى آن خانه خانهاى ديگر بود و روزنى در اين خانه داشت پير بدان خانه در آمد و از روزنه مىنگريست ديد كه آن روشنى هر ساعت زياده مىگردد تا به حدى كه هيچ ديده تاب مشاهده آن نور نداشتى.
القصه بعد از غلبه نورانيت سقف آن خانه بشكافت و عمارى نازل گشته از آن خاتون
خوبرويى بيرون آمد با كنيزان بسيار كه نه به جوارى دنيا مانستندى و منادى ندا مىزد
كه طرّقوا طرّقوا راه دهيد راه دهيد مادر همه آدميان
يعنى حوا صفية الله را و به همين دستور حرم محترم خليل الله ساره مادر اسحق و هاجر
والده اسمعيل فرود آمدند آنگه راحيل مادر يوسف و صفورا دختر شعيب و كلثوم خواهر
موسى و آسيه زن فرعون دغا و مريم مادر عيسى على نبينا و عليهم السلام فرود آمدند
ناگاه خروشى برآمد و عمارى در رسيد در او خديجه كبرى و بعضى از ازواج طاهرات حضرت
رسالت صلّى الله عليه و آله و سلم نزول فرمودند سر را از آن صندوق بيرون آوردند و
يك يك زيارت كردند ناگه ناله و زارى عظيم پيدا شد و عمارى نورانى پديد آمد و يكى
بانگ بر پير ترسا زد كه از اين سوراخ نگاه مكن كه خاتون قيامت مىآيد پير از غايت
حيرت بى خود شد و چون با خود آمد حجابى در پيش نظر وى بود كه كسى را از آن زنان
نمىديد ولى خروش و فغان و فرياد ايشان مىشنيد و آواز يكى از آن زنان مىآمد كه
السلام عليك اى مظلوم مادر و اى شهيد مهموم مادر و اى غريب مغموم مادر و اى نور
ديده من و اى فرزند پسنديده من غم مخور كه من داد تو از خصمان بستانم و شعله غصه تو
را به آب انتقام بنشانم.
پير ترسا از استماع اين سخنان بيهوش شد و چون با هوش آمد از آن عمارىها و اهالى آن
نشانى نديد برخاست و از آن خانه بيرون دويد قفلى كه آن مدبران بر در زده بودند در
هم شكست و به خانه در آمده قفل صندوق را بگشاد و پيش صندوق در خاك غلطيده بسيار
بگريست پس سر آن سرور را بيرون آورده به مشك و گلاب بشست و بر سر سجاده نهاده و دو
شمع روشن كرده پيش آورده و از دور به زانوى ادب در آن سر نظاره مىكرد و به گريه و
زارى مىگفت: اى سر سروان عالم و اى مهتر مهتران بنى آدم گمان مىبرم كه تو از آن
جماعتى كه وصف ايشان در تورات موسى عليهالسلام ديدهام و در انجيل عيسى
عليهالسلام خواندهام به حق آن خدايى كه تو را اين جاه و منزلت داده كه محرمان
سرادقات عصمت به زيارت تو مىآيند و خاتونان سراپرده نبوت براى تو زارى مىنمايند
كه ما را خبر كن تا چه كسى؟
پير گفت: كه زدنى زياده كن سر امام حسين عليهالسلام گفت: اى پير از حال حسب و نسب مىپرسى يا از سوز تشنگى و تعب سوال مىكنى اگر از نسب مىپرسى انا ابن النبى المصطفى صلّى الله عليه و آله و سلم من پسر پيغمبر برگزيدهام انا ابن الولى المرتضى عليهالسلام من پسر ولى پسنديدهام.
پير ديرانى كه اين سخنان استماع نمود فى الحال مريدان را طلبيد و ايشان هفتاد تن
بودند و صورت حال با ايشان باز گفت ايشان فرياد بر كشيدند و جامهها بدريدند و به
اتفاق پيش امام زين العابدين عليهالسلام آمده به يكبار زنارها بريدند و كلمه شهادت
بر زبان رانده دست و پاى امام عليهالسلام را ببوسيدند و گفتند: يابن رسول الله
اجازت فرماى تا از دير بيرون رفته شبيخون بر اين لشگر زنيم و دل خود را از اين
ناكسان دون و مدبران ملعون خالى كنيم.
اما چون روز شد سرها و اهل بيت را از دير بيرون آورده روى به راه عسقلان آوردند و
منازل و مراحل طى مىكردند تا به شهر عسقلان رسيدند يعقوب عسقلانى از امراى شام كه
در حرب امام حسين حاضر شده بود و حالا با اين لشگر همراه آمده و حكومت اين شهر تعلق
به وى داشت بفرمود: تا شهر را آئين بستند و مطربان آغاز سرود كرده بر غرفه نشستند و
مجالس خمر آراسته شادى و نشاط مىكردند و آن سرها را با اهل بيت گرد شهر بر
مىآوردند جوانى بازرگان كه او را زرير خزاعى گفتندى آنروز در بازار عسقلان ايستاده
بود طرب و بهجت مردمان مىديد و از هر طرف آواز مبارك باد مىشنيد از كسى پرسيد كه
آراستن شهر را سبب چيست و اين همه مسرت و فرح از كجا است؟ آن كس گفت: مگر تو غريبى؟
گفت: آرى، ديروز بدين شهر رسيدم و امروز چنين حالتى ديدم
موجب اين حال ندانم كه چيست.
امام زين العابدين عليهالسلام بگريست و گفت: اى جوانمرد از تو بوى آشنايى مىشنوم
حق سبحانه تو را جزاى خير دهاد زرير گفت: اى مخدومزاده مرا كارى فرماى و آرزويى كه
در خاطر مبارك هست باز نماى تا آن چه توانم شرف خدمت به جاى آرم
به هر چه حكم كنى چاكريم و خدمتكار
شمر لعين نعره بر ملازمان زد كه بزنيد اين بىادب را به يكبار به تيغ و خنجر بر وى حمله آوردند و مردم شهر سنگ و خشت به جانب وى روان كردند و چندان زخم به وى رسيد كه از پاى درافتاد و بيهوش شد مردمان گمان بردند كه بمرد او را بگذاشتند و برفتند نيمه شبى بود كه زرير چشم باز كرد كسى را در حوالى خود نديد برخاست و روان شد مشهدى بود در عسقلان كه حضرت سليمان على نبينا و عليهالسلام ساخته بود و بسيارى از پيغمبران و پيغمبرزادگان در آن مشهد مقدس آسوده بودند زرير مجروح و كوفته از ترس دشمنان پناه بدان مشهد برد و چون درآمد جماعتى ديد سرها برهنه كرده و جامهها چاك زده و آب از ديدهها گشاده و سينهها خراشيده زرير گفت: چه حالتست كه مردم اين شهر همه در طربند و شما در شغب همه در عشرتند و شما در عسرت همه در تهنيتاند و شما در تعزيت ايشان جواب دادند كه اى عزيز وقت شادى خارجيانست و زمان ماتم محبان اگر از دشمنانى به ميان ايشان باز رو و اگر از دوستانى بنشين و با ما در غم و اندوه موافقت نماى و اگر دردمندى دردمندان را بنواز و اگر سوختهاى زمانى بنشين و با اين سوختگان محنت ديده در ساز.
زرير گفت: حاشا كه من از مخالفان باشم و من حالا از دست قاتلان امام حسين
عليهالسلام جان به صد حيله بيرون آوردهام و از خوف معاندان روى بدين مشهد پاكيزه
كرده پس صورت حال به تمامى باز گفت و جراحتهاى خود بديشان نمود و به اتفاق به
مصيبت اهل بيت مشغول شدند و تاسف مىخوردند كه كاشكى ما در كربلا مىبوديم تا جانها
نثار شهدا مىنموديم يا انتقام از قاتلان حسين عليهالسلام مىكشيديم. زرير گفت:
حالا هم انتقام مىتوان كشيد.
گفتم روشنتر از اين بگوى گفت: اين سر امام حسين عليهالسلام است كه اهل عراق به
سوى يزيد هديه فرستادهاند و مردم شام فرح و شادى مىكنند گفتم آن سر را از كدام
دروازه به شهر در مىآورند؟ گفت: از باب ساعات پس در پيش دويدم و بسى رنج كشيدم تا
خود را به ميانه شتران اهل بيت رسانيدم بر سر نيزه سرى ديدم كه به سر مبارك حضرت
رسول صلّى الله عليه و آله و سلم شبيه بود گريه بر من غلبه كرد يكى از عورات با من
به سخن در آمد كه اى پير چرا مىگريى؟ گفتم: من انت تو
كيستى؟ گفت: من سكينهام دختر امام حسين گريه من زيادت شد گفتم اى فرزند خاتون
قيامت من سهل ساعدىام از صحابه جد بزرگوار تو هيچ حاجتى دارى كه بدان قيام نمايم
گفت: آرى، اين نيزهداران را بگوى تا سر پدرم را با سرهاى ديگر پيشتر برند تا غلبه
ابصار شاميان بديشان بود و ما اندكى از نظر خلق دور باشيم پس من پيش رفتم و حامل آن
سر بزرگوار را گفتم به تو حاجتى دارم اگر قبول كنى چهارصد درهم به تو دهم گفت حاجت
چيست؟ گفتم تقديم رأس امام حسين عليهالسلام آن مرد چنان كرد و من زر به وى دادم و
خواستم كه نزد اهل بيت باز آيم از غلبه مردم ميسر نشد و ازدحام به مرتبهاى رسيد كه
از باب ساعات در آمدن متصور نبود باز گشتند و از دروازه ثوما در آوردند راوى گويد
كه چون به شهر درآمدند گذر ايشان به پيش مسجد جامع افتاد و در آن جا پيرى بود با
محاسن سفيد چون چشمش بر امام زينالعابدين افتاد و آن عورات را در هودجها بديد
گفت: شكر مر خداى را كه اكابر شما را هلاك گردانيد و مردمان را از فتنه شما آسايش
داد و يزيد را بر شما مستولى ساخت.
راوى گويد: كه اول روز سرها را به دروازه درآوردند از بسيارى مردم كه به نظاره و
تماشا آمده بودند نماز ديگر به كوشك يزيد رسيدند يزيد امر كرده بود كه تا كوشك وى
را بياراستند و پردههاى زنبورى درآويخته و تختى از ساج و عاج موصل گردانيده و به
زر و جواهر مكلل ساخته در يك صفه نهادهاند و ديباى رومى و ششترى بر وى افكنده و
كرسىها بر حوالى تخت وضع كرده و امراى شام بعضى نشسته برخى ايستاده چون شمر با آن
دو امير ديگر برسيد حكم شد كه در آيند و سرها و اهل بيت را در آورند چون اهل بيت را
در آوردند و سرها را درآورده در پيش تخت بداشتند يزيد سر يك يك را مىديد و احوال
صاحب آن سر مىپرسيد تا بر تمام سرهاى سروران دين اطلاع يافت بعد از آن گفت: سر
امام حسين بياوريد شمر مرد غدار و پر حيلهاى بود سر امام را به بشير ابن مالك داد
تا پيش برد و با او گفت: رجزى بخوان و به قتل امام حسين مباهات كن و از يزيد صله
نيك طلب كن غرض شمر آن بود تا مزاج يزيد را درباره قاتلان امام حسين معلوم كند بشير
سر مبارك امام پيش تخت برد و اين رجز آغاز كرد كه املاء ركابى
فضة و ذهابا پر كن چهار پايان مرا از زر و نقره انى
قتلت الملك المحجبا به جهت آن كه بكشتم پادشاهى بزرگوار
قتلت خير الناس اما و ابا بكشتم كسى را كه بهترين مردم بود هم از جهت مادر و
هم از جهت مادر و بيتى چند ديگر كه مشتمل بر شرف نسب و كثرت حسب امام حسين بود فرو
خواند يزيد از اين سخن در خشم شده گفت: اگر مىدانستى كه امام حسين بدين صفات موصوف
بود و بدين نعوت منعوت چرا او را كشتى والله كه هيچ چيز از من به تو نرسد بلكه تو
را بدو رسانم آن گاه امر كرد تا وى را بيرون كوشك برده گردنش بزدند و اين بشير از
آن ده تن بود كه بر قتل امام حسين اتفاق كرده بودند و در بعضى كتب مذكور است كه اين
صورت در مجلس ابن زياد واقع شده والله اعلم.
ابوالمويد خوارزمى آورده كه در آن زمان كه يزيد قضيب به جانب لب و دندان مبارك امام
حسين عليهالسلام حواله كرد سمرة بن جندب كه از اصحاب كبار و از ياران سيد ابرار
بود در آن مجلس تشريف داشت آواز بر كشيد كه قطع الله يدك يا
يزيد خداى دست تو را ببرد اى يزيد مىخواهى كه چوب بر جايى زنى كه چندين
نوبت مشاهده كردهام كه حضرت رسول بوسه بر آن جا مىزد.
يزيد از اين سخن در قهر شده گفت: خاموش باش اى يهودى اگر نه آن بودى كه پيغمبر ما
فرمود كه اهل ذمه را مرنجانيد كه هر كه آزار به ذمى رساند من خصم وى باشم روز قيامت
بفرمودمى تا سرت از تن جدا كنند يهودى گفت: اى ابله بىبصيرت كسى كه از براى جهودى
خصمى كند آيا براى جگرگوشه خود چهها خواهد كرد واى بر تو زمانى كه جدش پيغمبر خدا
به خصومت تو برخيزد و مادرش فاطمه زهرا در عرصه محشر به دامنت در آويزد آتش غضب
يزيد به اشتعال در آمده گفت: جلاد را بطلبيد يهودى برجست و سر امام برداشت و گفت:
يا اباعبدالله من مولاى توام و از دل پاك مسلمان شدهام اشهد
ان لا اله الا الله و اشهد ان محمدا رسول الله عليا ولى الله اى سيد فردا
پيش جدت بر ايمان من گواهى ده يزيد گفت: اكنون كه دانستى تو را بخواهم كشت مسلمان
مىشوى گفت: اى يزيد من از حسين بن على عليهالسلام فاضلتر نيستم او را فرمودى كه
بكشتند مرا هم بفرماى تا به قتل آرند و اميدوارم كه به حكم
المرء مع من احبه مرا با زمره شهداى كربلا برانگيزند و در ميان ايشان حشر
كنند يزيد حكم كرد تا آن نومسلمان را شهيد كردند.
حضرت رسالت فرمود: كه نام تو چيست؟ گفتم: عبدالشمس گفت: تو را عبدالوهاب نام كردم و اگر اسلام قبول كنى هديه تو را قبول كنم من نيز در نگريستم دانستم كه اين آن پيغمبر است كه حضرت عيسى ما را از وى خبر داده
فى الحال بر دست وى ايمان آورم و به روم بازگشته دين خود پنهان داشتم و حالا چند
سال است كه من با پنج پسر و چهار دختر همه مسلمان در ميان روميان مىباشم و زير ملك
رومم و هيچكس از حال من آگاه نيست و در آن روز كه در خانه امسلمه در ملازمت پيغمبر
صلّى الله عليه و آله و سلم بودم اين عزيز كه سرش به خوارى پيش تو مىبينم كودك بود
و از در حجره در آمد و حضرت رسول بغل باز گشاد و او را در كنار گرفته بوسه بر لب و
دندان او مىداد و مىگفت: از رحمت خدا دور باد آن كس كه تو را به ناحق بكشد روز
ديگر در مسجد پيغمبر بودم اين جوان با برادرش كه از او بزرگتر بود بيامدند و گفتند:
يا جداه ما با يكديگر كشتى گرفتيم هيچيك ديگرى را نتوانستيم انداخت و مىخواهيم
بدانيم كه قوت كدام از ما زيادت است آن حضرت فرمود: كه اى جانان جد كشتى گرفتن
مناسبتى به حال شما ندارد، برويد و هر يكى خطى بنويسيد هر كدام كه بهتر باشد قوت او
زيادهتر بود ايشان برفتند و هر يك خطى نوشته بياوردند و به دست پيغمبر اكرم دادند
حضرت تاملى فرموده گفت: اى جانان جد نزد پدر خود بريد كه او خط نيكو مىشناسد تا
بگويد خط كدام از شما بهتر است ايشان برفتند و حضرت برخاست و من هم بيرون آمدم و
ميان من و سلمان دوستى بود وى را پرسيدم كه چرا حضرت پيغمبر ميان نبيرگان خود حكم
نكرده و نگفت كه خط كدام نيكوتر است؟
چون سخن بدين جا رسيد غريو از حاضران مجلس برآمد يزيد بترسيد و گفت: اى عبدالشمس!
ملك را بر من مىشورانى و رعيت را به آشوب مىآرى و اگر نه آنست كه تو رسول قيصرى
فى الحال تو را به سياست مىرسانيدم.
يزيد از اين سخنان در غضب شد و سرهنگى را گفت اين را بيرون ببر و سرش بردار و پيش
من آر.
چون يزيد اين بيت استماع كرد لرزه بر اعضاى وى افتاد بفرمود تا دست از وى بداشتند و
نزديك خودش خواند و در پهلوى پسر خودش بنشاند گفت: يا على پسر من در سن به تو نزديك
است توانى با وى كشتىگيرى؟
پسر يزيد پليد خاموش خاموش گرديد و حاضران از فصاحت شاهزاده زمين و زمان متعجب ماندند و ميان يزيد و امام زين العابدين عليهالسلام مباحثات بسيار واقع شد چنان چه ذكر آن به طول مىانجامد القصه سخن به جايى رسيد كه على ابن الحسين عليهالسلام گفت: اى يزيد جبرئيل در خانه ما فرود آمد يا در خانه شما آيت تطهير در حق ما نازل شد يا در حق شما و كريمه مودت ذى القربى درباره ماست يا درباره شما؟ همچنين مىگفت تا رعشه بر يزيد پليد افتاد و هيبتى از اين سخنان بر وى طارى شد گفت: يابن الحسين از من حاجتى بخواه تا روا كنم گفت: قاتل پدرم را به من ده تا بكشم يزيد مردان كوفه را طلبيد و گفت: حسين را كه كشته؟ گفتند: خولى بن يزيد. يزيد بفرمود تا او را حاضر كردند و پرسيد كه حسين را تو كشتى چون خولى سياست بشير بن مالك را ديده بود بترسيد و گفت: حاشا مرا با كشتن حسين چه كار است گفت: پس كه كشت؟ گفتند: سنان بن انس او آواز داد و پرسيد كه حسين را تو كشتى؟ گفت: نى و لعنت خدا بر قاتلان حسين باد يزيد تند شد و گفت: پس او را كه كشته است؟ گفتند: شمر ذىالجوشن كس فرستاد تا شمر را آوردند پرسيد: كه حسين را تو كشتى گفت: معاذ الله يزيد گفت: همه مردمان متفقاند بر آن كه او را تو كشتهاى گفت: اينان دروغ مىگويند غضب بر يزيد مستولى شد پرسيد: كه پس او را كه كشته است شمر گفت: من راست بگويم كه حسين را كه كشته است آن كه قبايل عرب را جمع كرد و در بيت المال بگشود و لشگر را اسب و سلاح و نفقه و خلعت داد و گفت: برويد و با حسين حرب كنيد يزيد را انفعال عظيم دست داده گفت: برخيز، كه لعنت خداى بر همه شما باد آن گه روى به امام زين العابدين عليهالسلام آورد كه حاجت ديگر بطلب گفت: سر پدرم را به من ده با سرهاى شهدا تا ببرم و به تنهاى ايشان ملحق سازم گفت: اين حاجت رواست حاجت ديگر بخواه. امام زين العابدين عليهالسلام فرمود: مرا با اهل بيت اجازت فرماى تا به مدينه رويم و بر سر روضه جد بزرگوار خود صلوات الله و سلامه عليه به طاعت و عبادت مشغول شويم گفت: اين مراد هم حاصلست آرزوى ديگر در خواست كن گفت: فردا روز آدينه است مرا اجازت فرماى تا بر منبر روم و خطبه بخوانم يزيد گفت: اين آرزويت نيز برآرم و خطابت فردا به تو گذارم اما چون روز ديگر شد يزيد از وعده خطابت امام زينالعابدين عليهالسلام پشيمان شده خطيب فصيح شامى را مقرر كرد كه خطبه بخواند و منادى كردند كه همه كس به مسجد جامع حاضر آيند و چون مردم به نماز آدينه حاضر شدند خطيب بر منبر رفته زبان به ستايش آل ابوسفيان بگشود و در مذمت آل ابىطالب مبالغه بسيار نموده بطلان امام حسين را بيان كرد و حقيقت و اولويت يزيد را عيان كرد امام زين العابدين عليهالسلام بىطاقت شده خود را نگاه نتوانست داشت و آواز داد كه يا شامى بئس خطيب القوم انت اى مرد شامى بد خطيبى تو مر اين قوم را و رضاى مخلوق را بر سخط خالق اختيار نمودهاى و دين را به دنياى دون بدل كردهاى.
پس رو به يزيد كرد كه به وعدهاى كه مرا دادهاى وفا كن و وام عهدى كه بستهاى از ذمه خويش ادا كن و اجازت ده كه بر منبر روم و چنان خطبهاى كه رضاى خدا و رسول بدان باز بسته باشد بخوانم و كلماتى كه مستمعان مست معانى آن گشته مثاب و ماجور شوند ادا كنم يزيد گفت: بر منبر رفتن حاجت نيست همين جا بر پاى ايستاده هر سخنى كه خواهى بگوى اهل دمشق به فغان آمدند و اشراف شام برپاى خاسته درخواست نمودند كه مىخواهيم كه الفاظ و عبارات اهل حجاز بشنويم و ببينيم كه فصاحت و بلاغت حجازيان تا چه مرتبه است يزيد گفت: اى اهل شام اين پسر از بنىهاشمست و ايشان افصح عربند مبادا كه چون به منبر رود آل ابوسفيان را فضيحت سازد و بنى اميه را سخنان ناسزا گويند اكابر شام گفتند: او خردسال است چه تواند گفت ما را هوس آنست كه از جد خود سخنى نقل كند كه در آن ما را موعظه و تذكير بود يزيد التماس بزرگان را رد نتوانست كرد اجازت داد و امام عليهالسلام به بالاى منبر برآمد و خطبهاى مشتمل بر حمد الهى و نعت حضرت رسالت پناهى صلوات الله و سلامه عليه ادا فرمود بر وجهى كه سهام اوهام و اذهان فصحاى شيرينزبان به هدف تعريف آن نرسد و ضماير بلغاى زيبا بيان به اسرار توصيف آن راه نيابد بدايع الفاظ دلگشايش چون روايع مسائل اهل دين بر غوامض اهل بلاغت محتوى و حقايق معنوى جانفزايش مانند دقايق دلايل ارباب يقين بر لطايف براعت ارباب فصاحت مشتمل و منطوى.
و بعد از حمد و صلوات موعظهاى فرمود كه همه دلها از تأثير آن نرم و مجموع سينهها از شعله تصرف آن گرم شد.
پس از آن كه ديدهها اشكبار و دلها بىآرام و قرار شده بود فرمود: كه اى اهل شام هر
كه مرا داند داند و هر كه نداند بداند انا ابن الرسول المختار
انا ابن المصطفى سيد الاخيار منم پسر معراج و خداوند تاج و دواج منم فرزند
راكب براق و افضل همه پيغمبران به اتفاق منم پسر مسافر سفر
سبحان الذى اسرى و مجاور حريم كان قاب قوسين او ادنى
منم پسر خطيب فاوحى الى عبده ما اوحى و عندليب گلشن
علمه شديد القوى منم پسر خواجه يثرب و بطحا و صدر مسند
اجتبا و اصطفا منم پسر حبيب حضرت اله يعنى محمد رسول الله صلوات الله و سلامه عليه
منم پسر شهسوار مضمار هل اتى و شهريار تختگاه لا فتى
منم پسر وصى وفى بابه و مفتاح خزانه انا مدينة العلم و على
بابها منم پسر صاحب مناصف و مظهر العجائب و مظهر الغرايب اميرالمؤمنين على
بن ابى طالب هرگاه كه گفتى ان ابن غريو از خلق برآمدى
بعد از تعريف جدين فرمود: كه منم پسر دختر خير المرسلين سيدة نساء العالمين منم پسر
گوهر درج فاطمه بضعة منى و اختر برج
من اذاها فقد اذانى منم پسر سيدة سادات و شفيعه عرصه
عرصات بتول عذرا يعنى فاطمه زهرا عليهاالسلام منم برادرزاده سبط رسول و قرة العين
بتول امام مسموم ممتحن يعنى اميرالمؤمنين حسن عليهالسلام منم فرزند شهيد مظلوم و
غريب مغموم نورديده مصطفى و سرور سينه مرتضى مبتلاى ميدان كرب و بلا يعنى حسين شهيد
كربلا در اين محل خروش و فغان برخاست و از آواز گريستن مردم غريو در شهر دمشق افتاد
يزيد لعين از اين غلغله بترسيد و از بيم غوغاى عام بر خويشتن بلرزيد و موذن را
اشارت كرد تا بانگ نماز بگويد و سخن بر امام زين العابدين منطقع گردانيد موذن
برخاست و گفت: الله اكبر امام زين العابدين عليهالسلام فرمود: كه
نعم لا شىء اكبر منه موذن گفت:
اشهد ان لا اله الا الله امام گفت: نعم شهد بها لحمى و
شعرى و دمى و بشرى موذن گفت: أشهد أن محمداً رسول الله امام زين العابدين
عليهالسلام عمامه از سر برداشت نزد مؤذن افكند و گيسوهاى مشكين پريشان كرده گفت:
اى موذن به حق اين محمد صلّى الله عليه و آله و سلم بر تو سوگند كه يك زمان توقف كن
موذن خاموش گشت امام روى به يزيد آورد كه اى پسر معاويه اين رسول كريم جد تو بود يا
جد من اگر گويى جد تو بوده دروغ گويى و همه عالم دانند كه دروغ گفتى و اگر گويى كه
جد من بوده كه على بن الحسينم پس تو را چه چيز بر آن داشت كه پدرم را كه بهترين
عترت اين حضرت بود بفرمودى تا شهيد كردند و مخدرات سراپرده عصمت و طهارت را چون
اسراى بلده به بلده بگردانيدى و مرا يتيم ساختى و رخنه در دين جدم انداختى و با اين
همه مىگويى كه مسلمانم و روى به قبله مىآرم و شرم نمىدارى پس دست كرد و گريبان
جامه بدريد و گفت: اى مردمان هيچكس هست از شما كه جد او پيغمبر بوده باشد غير از
من؟
در كنزالغرايب آورده كه يزيد اهل بيت را در درون كوشك خود جاى مقرر ساخته بود و امام حسين عليهالسلام دخترى داشت چهار ساله كه بسيار او را دوست داشتى و او نيز پدر را به غايت دوست مىداشت و تا پدرش شهيد شده بود دايم مىپرسيد كه اين ابى كجاست پدر من مىگفتند به جايى رفته است و به انواع تسلى، تسلى مىدادند و او را به ديدار پدر اشتياق عظيم بود در اين وقت كه در كوشك يزيد بودند شبى اين دختر پدر را در خواب ديد كه او را در كنار گرفته از غايت شادى بيدار شد و پدر را نديد شوقش زياده گشت و آغاز اضطراب كرده فغان در گرفت حال پرسيدند گفت: حالى مىديدم كه در كنار پدر نشستهام چون چشم باز كردم او را نمىبينم مرا بگوييد كه پدرم كجاست كه مرا بيش از اين طاقت فراق نمانده هر چند گفتند: اى دختر صبر كن و شكيبايى پيش گير جواب مىداد كه:
يا پدرم را پيش من آريد يا مرا نزد پدر فرستيد چون اهل بيت اين سخن بشنيدند به
يكبار فرياد از نهاد ايشان برآمد و خروش در گرفتند يزيد پليد از گريه و غوغاى ايشان
از خواب در آمد و كس فرستاد تا خبر گيرد كه اهل بيت را چه واقع شده است ايشان صورت
واقعه باز گفتند و خبر به يزيد رسيد كه دختر امام حسين پدر را در خواب ديده و براى
ديدار او بىطاقتى مىكند.
يزيد چون از اين حال خبر يافت ايشان را تعزيت رسانيد و امكلثوم اجازت طلبيد كه در خارج كوشك به منزلى رود و تعزيت اهل بيت بدارد و اجازت يافته به منزلى كه جهت ماتم مقرر كرده بودند تشريف فرمود و زنان اكابر به تعزيت او حاضر گشتند و او مرثيهاى در احوال زارى اهل بيت و خوارى شهدا گفته بود مىخواند و خاتونان عرب آب از ديده مىباريدند و از غم و اندوه اهل بيت مىزاريدند و يك بيت از قصيده امكلثوم اينست:
در روايت ابوالمويد چنانست كه يزيد اسباب سفر اهل بيت ساخت همه را جامه داد و زاد
راه چنان چه لايق باشد تعيين نمود و نعمان بن بشير را مقرر كرد تا با سى سوار مكمل
در ملازمت ايشان باشد و او را در محافظت ايشان بسيار مبالغه كرده به جانب مدينه
روان ساخت و امام زين العابدين عليهالسلام سر پدر بزرگوار با سرهاى ديگر فرا گرفته
به كربلا رفت و در بيستم ماه صفر سر آن سرور به بدن اطهر انضمام يافت و سرهاى شهداى
ديگر نيز به ابدان ايشان پيوست و نعمان بشير در ملازمت اهل بيت هيچ دقيقهاى از
دقايق فرو نگذاشت و قاعده تعظيم و احترام ايشان كما ينبغى مرعى داشت و نزول و
ارتحال اهل بيت بر موجب دلخواه ايشان بود هر جا خواستندى نزول فرمودندى و هرگاه
اراده كردندى رحلت نمودندى و در وقت فرود آمدن و سوار شدن اهل بيت ملازمان نعمان
دور شدندى تا ايشان را حجابى نبودى و به مثابهاى ادب ايشان را نگاه داشت كه چون
قريب به مدينه رسيدند.
|
