 |
|
روضة الشهداء مرحوم ملاحسين واعظى كاشفى - ۷ - مرويست كه حق سبحانه ده حور از بهشت به حجره طاهره حضرت رسالت صلّى الله عليه و آله و سلم فرستاد و با هر يكى طشتى و ابريقى و در آن اباريق آب كوثر بود پس آن زن كه در پيش روى خديجه بود فاطمه را فراگرفت و بدان آب بنشست و خرقهاى سفيد بيرون آورد به غايت خوشبوى و وى را در آن خرقه پيچيد و رقعهاى ديگر پاكيزه كه با رايحه طيب به طريق مقنعه بر سر وى افكند و گفت: بگير اى خديجه وى را پاك و پاكيزه بركت كند خدا بر وى و نسل وى و ديگر زنان نيز تهنيت گفتند خديجه وى را فراستد شاد و خندان و حضرت رسالت صلّى الله عليه و آله و سلم او را فاطمه نام كرد و كنيت او اممحمد است و لقبش راضيه و مرضيه ميمونه و زكيه و بتول و زهرا و وى را فضايل بسيار و مناقب بىشمار است و در روضةالاخبار آورده كه از عايشه پرسيدند كه از زنان كه دوستتر بود پيش رسول خدا صلّى الله عليه و آله و سلم گفت: فاطمه، گفتند: از مردان گفت: شوهر وى و به ثوبت پيوسته كه روزى حضرت رسالت صلّى الله عليه و آله و سلم در مجمع صحابه فرمود كه زنان را در مجلس گذشته بود با فاطمه باز گفت فاطمه گفت: چرا نگفتى كه زنان را آن بهتر است كه مردان را نبينند پس على عليهالسلام به مسجد باز آمد و جواب را به آن سرور بگذشت فرمود: از كه تعليم گرفتى گفت از فاطمه حضرت فرمود كه فاطمه بضعة منى او پارهايست از من و به صحت پيوسته كه خداى تعالى خشم گيرد به خشم فاطمه و خشنود شود به خشنودى او آيا فاطمه از كشندگان فرزند خود خشمناك خواهد بود و يا خشنود آن محالست كه بتول زهرا از قاتلان فرزند خود خشنود باشد و بيشك بر ايشان غضب خواهد داشت و غضب فاطمه سبب غضب خداوند است پس آن ظالمان ستمكار و آن بدبختان غدار به خشم خداى گرفتار خواهند بود و عذرى كه در اين باب گويند كس نخواهد شنود.
در اخبار آمده است كه روزى سيد انبياء صلّى الله عليه و آله و سلم به غزائى رفته بود و مرتضى على عليهالسلام را با خود برده و حسين و حسن طفل بودند مگر حسين از خانه بيرون آمده به خرماستانهاى مدينه افتاده بود و هر طرف مىگشت و درختان را تفرج مىفرمود ناگاه يهودى كه او را صالح بن رفعه مىگفتند آن جا بگذشت و نظرش بر حسين افتاد فى الحال او را بگرفت و به خانه خود برد در جايى پنهان ساخت و روز به نماز ديگر رسيد و حسين پيدا نشد دل خاتون قيامت به جوش آمد و زبان مباركش در خروش رواى گويد: هفتاد بار حضرت سيدة النساء سلام الله عليها به پيش در حجره آمده بود و باز گشته و كسى پيدا نشد كه او را به طلب حسين فرستد آخر روى به حسن كرد كه اى جان مادر برخيز و طلب برادر كن كه دل مجروح من در فراق او مىسوزد و هر دم شعله اندوه در كانون سينه بىكينه من بر مىافروزد حسن برخاست و از مدينه بيرون آمده گرد خرماستانها مىگشت و مىگفت: يا حسين بن على يا قرة عين النبى اين انت تو كجايى و چرا ديدار عزيز به برادر نمىنمايى.
حسن نعره مىزد و جواب نمىآمد ناگاه آهويى پيدا شد فى الحال بر زبان حسن جارى گشت كه يا ظبى هل رأيت اخى حسينا اى آهو برادرم حسين را ديدى آهو به فرمان حضرت الله و بركت و ميمنت محمد رسول الله صلّى الله عليه و آله و سلم به سخن در آمد و گفت: اى نور ديده پيغمبر و سر و سينه زهرا و حيدر اخذه صالح بن رفعة اليهودى او را صالح بن رفعه يهودى گرفته است واخفاه فى بيته و در خانه خود پنهان كرده اين گنج را در ويرانه او جوى و اين جوهر را در خزانه او طلب كن حسن خرامان، خرامان به در خانه صالح آمد و آواز داد صالح بيرون آمد حسن گفت: اى صالح برادرم حسين را بيرون آور به من سپار و اگر نه مادر را بگويم تا به يك يارب را بگويم تا به زخم تيغ آبدار دمار از يهودان نابكار برآرد و از جدم درخواست كنم تا تير دعا از جعبه اخلاص بركشيده در كمان يقين پيوندد و به هدف قاب قوسين اندازد تا حق سبحانه و تعالى اجابت نموده تمامت يهود بيجان شوند صالح از آن گفت و گوى متحير شده و در آن جستوجوى متعجب مانده گفت: اى پسر مادر تو كيست گفت: مادرم زهره زهرا و روضه خضرا و صفوت خانواده رسالت، واسطه قلاده عزت و جلالت دره صدف عصمت غره چهره علم و حكمت نقطه دائره مناقب و مفاخر لمعه ناصيه محامد و مآثر وجود مباركش از سيب بهشت سرشته و در قباله او آزادى عاصيان نوشته مادر سادات مجمع سعادات، چشم بر هم نهاده از بهر او اهل عرصات بتول عذار فاطمه زهرا سلام الله عليها. صالح گفت: مادرت را دانستم پدرت كيست؟ گفت: پدرم شير يزدان و شاه مردان و بدو شمشير حرب كننده در ميدان و به دو نيزه طعنهزننده بر اهل انكار و عدوان و به دو قبله با مصطفى نماز ادا كرده و شب غار جان خود را براى سيد انس و جال فدا كرده و جبرئيل به جوانمردى او از آسمان ندا كرده خدايش على نام كرده و رسول در تعظيمش اهتمام كرده سيد غالب محور فلك مواهب على بن ابىطالب عليهالسلام صالح گفت: پدرت را هم دانستم جدت كيست گفت: دريست از صدف شرف خليل و ميوهايست از درخت بخت اسماعيل نوريست فروزان از قنديل تبجيل آويخته از ذروه عرش ملك جليل در مكه نماز خفتن گذارده در مسجد اقصى سنت ادا كرده در زير عرش مجيدش بگذرانيده به مقام قاب قوسين رسانيده رسول ثقلين امام عالمين سيد كونين و نظام دارين مقتداى حرميت پيشواى اهل مشرقين و مغربين جد سبطين سندين حسن منم و برادرم حسين. حضرت اين مناقب ادا مينمود و صيغل كلامش غبار كفر از آئينه دل صالح مىزدود و آب ندامت از ديدهها مىباريد و به ديده حيرت در روى حسن مىنگريد و مىگفت:
پس گفت اى جگرگوشه رسول خدا و اى نور ديده على مرتضى و اى سرور دل فاطمه زهرا پيش از آن كه برادرت را به تو تسليم كنم مهر مهر جد بزرگوار خود بر نگين دل من عرض فرماى تا احكام اسلام را گردان نهم و منقاد فرمان قرآن شوم حسن اسلام برو عرض كرد و صالح از روى اخلاص مسلمان شد و به خانه درون دست حسين عليهالسلام گرفته بيرون آورد و به دست حسن عليهالسلام داد و طبقى زر سرخ و سفيد بر سر ايشان نثار كرد و حسن دست برادر را گرفته به خانه باز آمدند و فاطمه عليهاالسلام را دل مبارك آرام گرفت.
روز ديگر صالح با هفتاد تن از قوم خود مسلمان شده به در خانه فاطمه آمد و آواز شهادت بركشيد و محاسن سفيد خود را در آستانه خانه زهرا مىماليد و به سوز سينه و نياز تمام مىناليد و مىگفت اى دختر مصطفى بد كردم كه فرزند تو را بيازردم از آن حركت پشيمان شدم از سر گناه من درگذر فاطمه به وى پيغام فرستاد كه من از حصه خويش در گذشتم و نصيب خويش عفو كردم اما ايشان فرزندان مرتضىاند از او عذر بايد خواست صالح صبر كرد تا حضرت على از غزا بازگشت امر را ملازمت كرده صورت حال باز نمود على فرمود: كه اى صالح من خشنود گشتم و از سر گناه تو درگذشتم اما ايشان ريحان باغ رسالتند و نهال حديقه جلالت جگرگوشگان سيد عالمند و نورديدگان خواجه اولاد آدم برو به نزد آن حضرت و از او عذرخواهى كند صالح گريه كنان به نزد رسول خداى صلوات الله و سلامه عليه و آله آمد و گفت: يا سيد المرسلين و رحمة للعالمين صالح خطا كرد و با جگرگوشه تو جفا كرد كه او را بى اجازه مادر و برادر به خانه برد و چون واقف شد فى الحال به برادرش سپرد و اكنون كمر اسلام بربست و بر عتبه متابعت شرع و سنت نشست توبه و انابت پيش آورد و بر آن چه كرده بود حسرت بسيار خورد هيچ روى آن دارد كه بر وى رحم كنى و از گناه وى در گذرى حضرت صلّى الله عليه و آله و سلم فرمود: كه اى صالح من از بهره خود درگذشت؛ اما ايشان برگزيدگان خدايند اگر وى از تو خشنود گردد زيانهاى تو همه سود گردد صالح بى چاره روى به صحرا نهاد و تضرع و زارى مىكرد كه خداى گناه كردهام و حال خود تباه كردهام و نامه عمل خود را بدين بىادبى سياه.
هفده شبانهروز مىگريست و در صحرا مىگشت و ناله وى شبها از منزل ثريا مىگذشت روز هجدهم جبرئيل امين از نزد حضرت رب العالمين در رسيد كه اى سيد خدايت سلام مىرساند و مىفرمايد كه آن پير مجروح را باز خوان كه ما توبه وى قبول كرديم و گناهان او را قلم عفو در كشيديم و نام او را در جريده دوستان ثبت نموديم عزيز من درين معنى نظر كن كه كافرى اين مقدار خطا كرد كه حسين را به خانه برد و پنهان كرد نه او را طپانچه زد و نه در روى او سخن سخت گفت بعد از آن از كرده خود پشيمان شده كفر را بگذاشت و مسلمان شد اين همه تضرع بايستى كرد تا حق سبحانه از او خشنود گردد آن ستمكاران كه جگرگوشه مصطفى و نور ديده زهرا را به زهر قهر هفتاد و دو پاره ساختند و فرزند پسنديده مرتضى را به تيغ بىدريغ با هفتاد و دو تن در بوته كرب و بلا بگداختند تا حال ايشان چگونه خواهد بود.
آمديم با ذكر بعضى از مناقب فاطمه در اخبار وارد شده كه حذيفة ابن اليمان رضى الله
عنه گفت: مادرم پرسيد كه چند گاهست كه پيغمبر صلّى الله عليه و آله و سلم را
نديدهاى؟ گفتم: چند وقت است مادر مرا خوارى كرد و دشنام داد گفتم بگذار تا بروم و
با آن حضرت صلّى الله عليه و آله و سلم نماز شام بگزارم و از براى تو و خود التماس
كنم كه طلب آمرزش نمايد دستورى داد برفتم و با حضرت رسول صلوات الله عليه نماز شام
و خفتم گزاردم چون از نماز فارغ شد برخاست و متوجه حجره طاهره شد من هم از عقب آن
حضرت روان گشتم ديدم كه در راه شخصى او را پيش آمد و به طريق مساره با وى سخنى گفت
و غايب شد باز آن سرو روان شد و من از پى او مىرفتم آواز پاى مرا شنود فرمود: اين
كيست؟ حذيفه است گفتم: آرى؛ پرسيد: كه حاجت تو چيست؟ گفتم: آن كه براى من و مادر من
آمرزشطلبى فرمود: كه غفر الله لك و لأُمّك پس گفت: اين
شخص كه مرا در راه پيش آمد ديدى گفتم آرى يا رسول الله فرمود: كه ملكى بود كه هرگز
پيش از اين به زمين نيامده بود از حضرت پروردگار خود دستورى خواسته كه بر من سلام
كند و بشارت دهد مرا كه فاطمه سيده زنان اهل بهشت و حسن و حسين سيد جوانان اهل بهشت
خواهند بود و در حديث انس بن مالك آمده كه حضرت رسول صلّى الله عليه و آله و سلم
فرمود: بس است تو را از زنان عالميان يعنى از آنها كه به سمت مناقب و معالى
آراستهاند مريم بنت عمران و خديجه بنت خويلد و فاطمه بنت محمد و آسيه زن فرعون بنت
مزاحم.
و از عايشه به صحت رسيده كه گفت: بيرون رفت پيغمبر صلّى الله عليه و آله و سلم و بر وى كسايى بود از پشم حسن پيش آمد وى را در زير آن كسا در آورد و حسين بيامد او را نيز جاى داد على و فاطمه بيامدند ايشان را نيز در آن كسا در آورد پس جبرئيل آمد و اين آيه آورد: انما يريد الله ليذهب عنكم الرجس اهل البيت و يطهركم تطهيرا يعنى جز اين نيست كه خدا مىخواهد ببرد از شما رجس را اى اهل بيت و پاكيزه گرداند شما را پاكيزه گردانيدنى و در شأن ايشان چهار كس فرمود كه: انا حرب لمن حاربكم و سلم لمن سالمكم ملخص اين سخن آنست كه من حرب كنم با كسى كه با ايشان حرب كند و صلح دارم با كسى كه با ايشان صلح دارد و حضرت فاطمه هشت سال در مكه ملازم پدر بود و از آن حضرت كرامات بسيار منقولست يكى آن كه در بعضى كتب آوردهاند كه روزى حضرت سيد عالم صلّى الله عليه و آله و سلم در مسجد الحرام نشسته بود و پشت بر ديوار كعبه باز نهاده جماعتى از خواتين قريش خرامان در لباس ناز و عيش شادان در مفاخرت و طيش به نزد آن حضرت آمدند و گفتند اى محمد صلّى الله عليه و آله و سلم اگر چه در ملت از تو بيگانهايم اما در نسبت و قرابت يگانه و در يك شهر همخانهايم و نمىخواهيم كه به كلى سررشته رحم از تو بريده گردانيم امروز ترتيب عروسى داريم و كار زفافى مىسازيم و فلانه را كه خويش توست به فلان كس مىدهيم دختر خود فاطمه را بفرست تا عروسى ما را تماشا كند و رسم خويشاوندى به جاى آرد و به قدوم خود منزل ما را رونقى بخشد و محفل ما را زيب و زينتى ارزانى فرمايد خواجه تأمل كرد آن گه سر برآورد و گفت: نيكو باشد شما برويد تا من فاطمه را بفرستم ايشان برفتند و حضرت سيد عالم صلّى الله عليه و آله و سلم نزد فاطمه آمد و گفت: اى جان پدر ما را فرمودهاند كه با خلق خلق ورزيم و جفا و آزار دشمنان را تحمل كنيم زهر نفاق ايشان را به شكر شكر مقابل سازيم.
امروز خاتونان عرب نزد پدرت آمده بودند و درخواست كرده كه به خانه ايشان روى و در عقد و زفاف ايشان حاضر گردى و من قبول كردهام كه تو را بفرستم تو چه مىگويى فاطمه فرمود: كه حكم مر خداى و رسول او راست من بنده فرمانم و از حكم تو سرپيچيدن نمىتوانم.
اى پدر به فرمان تو به مجلس و محفل ايشان مىروم اما متحيرم كه كدام جامه بپوشم و به چه لباس ملبس گردم ايشان جامههاى زيبا پوشيده باشند و خود را به البسه قيمتى آراسته مبادا كه چون مرا با جامه خلقان و چادر كهنه بينند طعنه و طنز پيش آرند و به استهزاء و افسوس در من نگرند زن عتبه و دختر شيبه و خواهر ابوجهل بار عنايان فضولپيشه و بىادبان كج انديشه آنجا حاضرند اى پدر تو لاف و گزاف دختران عرب را نيكوشناسى حمالة الحطب كه خار در راه تو مىاندازد و هند زن ابوسفيان كه از غيبت شما به هيچ كار ديگر نمىپردازد در آن مجلسند اى پدر بر ضمير منير شما روشنست كه اينها همه به آستين آستانه خانه مادرم خديجه مىرفتهاند و به رسم ملازمت هر روز دايم به دايم به در خانه او مىرفته امروز جمله با ديباى روى و خز مصرى و برد يمنى و حله عراقى نشسته باشند و زيورهاى به تكلف بربسته و تاجهاى مكلل به جواهر بر سر نهاده بر بالشهاى زربفت تكيه زده من با چادرى كه چند جا از ليف خرمابند بر نهادهام و با پشمينهاى كه چندين جا رقعه بر آستين و گريبان او دوختهام بدان مجلس در آيم چون مرا ببينند نگويند كه اين دختر را چه افتاده است عقد مادرش كه در روز عقد در گردن داشت خراج مملكتى بود كنون دختر جامه پلاس مىپوشد سبب چيست؟ اى پدر بزرگوار ايشان را ديده معنى گشاده نيست كه دانند درختى كه از بوستان نبوت رسته است و نهالى كه از جويبار رسالت سر بالا كرده به جامه ديبا و زيور زيبا بله به تمامى متاع غرور دنيا فريفته و شيفته نشود ايشان همه نظر بر صورت دارند و ديده بصيرت به جانب معنى نمىگمارند.
اى پدر چه بويد كه مادرم خديجه بودى تا ايشان را اين داعيه پيدا نشدى و اين خيال از خاطر سر بر نزدى اكنون او به جوار رحمت حق پيوسته پيدا در خزان فراقش چون عندليب بر بوى گلزار مىزارم و از خار خار خاتونان عرب كه در حضور انفعال منند در هجران مادر زار زار مىنالم.
فاطمه اين مىگفت و قطرات عبرات بر رخساره مىباريد حضرت رسول صلّى الله عليه و آله و سلم نيز به گريه درآمد و گفت: اى جان پدر ملول مشو اندوهناك مباش كه جامههاى فاخر و زيورهاى مكلل نزد ما قدر قيمتى ندارد هدهد تاج بر سر دارد گو مىدار كه رايحه كريهه وى مشام را رنجه دارد و طاووس لباس ملمع مىپوشد گو مىپوش كه پاى سياه او را رسوا مىسازد امروز آنها كه چون گل لباس زرد و سرخ پوشيده در چمن تكبر جلوه مىكنند فردا مانند خار بىقيمت هيمه آتش دوزخ خواهند بود خواهر ابوجهل پر جهل اگر امروز طوق زرين بر گردن دارد فردا غل آتشين بر گردن خواهد داشت دختر عتبه اگر در دنيا بر متكاى عشرت تكيه مىزند در آخرت بر عقبه عقابش باز خواهند داشت اى دختر ما را فخر به گليم فقر است كه موسى كليم با گليم محرم ذروه طور و مقرب قبه نور شد.
ايشان در اين سخن بودند كه جبرئيل از حضرت ملك جليل در رسيد كه يا رسول الله خداى تو را سلام مىرساند و مىفرمايد كه فاطمه را بگو تا در آن عروسى حاضر شود كه آن جا به مقدم او رمزى عجيب و حالى غريب ظاهر خواهد شد و بعضى از آن زنان صيد وى خواهند گشت و به بركت قدومش از قيد كفر خلاصى خواهند يافت. پس خواجه عالم صلّى الله عليه و آله و سلم گفت: اى جگرگوشه من اينك آورنده وى و رساننده قواعد امر و نهى طاووس ملائكه از آشيانه سدرة المنتهى رسيد و فرمان حضرت عزت مىرساند كه فاطمه را بگوى تا بدان محفل رود فاطمه فرمود: كه اى پدر و اى سيد بشر و اى شفيع محشر من نافرمانى نمىكردم اين انديشه پيش آمده بود كه دنيا سراى ماتمست در سراى ماتم تماشاى عروسى عجب مىنمايد اين زمان كه حكم خداوند در رسيد توقف را مجال نماند پس حضرت بتول عذرا مقنعه فقر بر سر افكند و چادر عصمت پوشيده از خانه پدر چون خورشيد انور تنهايى خادمه و حاجبه روان شد.
آوردهاند كه حضرت عزت به حفظ عصمت دامن خلقان او را از نظر خلقان پوشيده مىداشت دختران قريش همه چشم نهاده و خاتونهاى عرب مجموع گوش گشاده كه همين ساعت دختر محمد صلّى الله عليه و آله و سلم درآيد با خرقه كهنه و مقنعه پشمينه چون اندوه از ديده وى روان شود از حسرت آتش غم در دلش علم زند ايشان در اين انديشه بودند كه آواز برآمد كه اينك فاطمه درآمد همين كه زهرا قدم در آستانه خانه نهاد چهار ديوار خانه از شعشعه جمالش چون چشمه خورشيد روشن و درخشنده گشت فاطمه نه به رسم جاهليت بلكه به طريق اسلام بر اهل مجلس سلام كرد
حاضران آن محفل را از حيرت مجال جواب نبود اما ديدند كه دختر خير البشر خرامان خرامان مىآيد دامن حلهاى كه چشم روزگار چنان جامه و نديده در پا مىكشيد و تاجى مرصع به در شاهوار و ياقوت آبدار و لعل درخشنده و فيروزه درخشنده و زمرد تابنده كه ديده از مشاهده جواهر آن خيره مىشد بر سر و دست برنجن از زرى كه كسى در كان دنيا چنان زر خالص نديده و دست تصرف هيچ زرگر بدان نرسيده در دست رشتههاى مرواريد از اطراف جامهاش در آويخته زيبايى حله و حيله او آبروى همه پيرايهها ريخته حوران بهشت و كنيزان پاكيزه سرشت در خدمتش روان شده يكى شقه چادر مطهرش به دست ادب برداشته تا از غبار زمين آلوده نگردد يكى دامن مقنعه پاكيزهاش به طريق احترام برگرفته تا گرد بر او ننشيند ديگرى مروحه صفا در دست گرفته او را باد مىزند يكى مجمره عود در پيش آورده تا رايحه آن مشام عالميان را معطر سازد يكى جهت دفع چشم زخم اعدا سپند مىسوخت ديگرى براى سلامت حال دوستانش دعا مىكرد بدين عظمت و دبدبه و رايت و كوكبه فاطمه بدان خانه درآمد و زبان زنان بدين كلمات مترنم شد:
چشم خواتين عرب كه بر آن گوهر صدف خلق و ادب افتاد ديده ايشان خيره و آئينه عقل و فهمشان تيره گشت از جاى خود برجسته مىگفتند آيا اين دختر كدام سلطانست و حرم محترم كدام خاقان؟
اين كدام خاتون است كه نور چهره او بر آفتاب و ماه غالبه مىكند و اين جامهها از كجاست كه در خزاين ملوك عرب چنين لباس نباشد مگر اين جامهها را چربدستان مصر و اسكندر ببافتهاند و پود و تارش را هنرمندان روم و فرنگ تافته ايشان ندانسته كه آن البسه از جامه خانه غيب بوده يا جامهها فاطمه در نظر ايشان اطلس و ديبا نموده چون دانستند كه فاطمه است لرزه بر اعضاى ايشان افتاده پيشگاه سرير با فاطمه گذاشتند و هر يك در گوشهاى سر خجلت و انفعال در پيش انداختند.
جمع كافران كه مدد توفيق از ايشان منقطع شده بود از آن مجلس فرار نموده آن صورت را بر سحر حضرت رسالت صلّى الله عليه و آله و سلم حمل كردند و جماعت ديگر كه آن جا قرار داشتند زبان به عذرخواهى گشوده گفتند اى دختر مصطفى ما تو را تكليف كرديم مبادا كه غبارى بر خاطر عاطرت نشسته باشد حكمى فرماى كه ما به امرى كه سبب خشنودى تو گردد قيام نماييم از طعامها چه پيش آريم از شربتها كدام مهيا سازيم فاطمه فرمود: كه خشنودى من به طعام و شراب نيست گرسنگى صفت من و پدر منست كه فرمود: اجوع يومين دو روز گرسنه مىباشم و اشبع يوما و يك روز سير مىشوم اگر خشنودى من مىخواهيد و از آن پدر من بلكه رضاى حضرت ذوالمن قدم از ظلمتكده كفر بيرون نهاده به فضاى روشنايى فزاى ايمان آئيد و با يگانگى خداوند آشنا شده از بيگانگى شرك بگريزد جمعى از آنها كه سخن فاطمه شنيدند و آن چنان كرامتى معاينه ديدند جامهها چاك زده و مقنعهها از سر كشيده كلمه طيبه لا اله الا الله محمد رسول الله بر زبان راندند و از يمن قدوم حضرت فاطمه عليهاالسلام بدان دولت و سعادت سرمدى رسيدند.
و در شواهد النبوه وقوع اين صورت را در مدينه نقل مىكنند يا همين حكايت است كه يك
راوى از آن جا دانسته و ديگرى اينجا يا خود كرامت ديگر بوده مر فاطمه عليه التحية و
الدعا را در خبر است كه چون يكسال از هجرت رسالت برآمد فاطمه به روايت اهل بيت نه
ساله شد و به قولى چهارده ساله و به روايتى بيست ساله و غير از اين نيز گفتهاند و
بر هر تقدير در ماه رجب سال دوم از هجرت يا در ماه صفر از همان سال يا در ماه رمضان
وى را به على داد و در باب تزويج به على روايات بسيار است و اينجا به نقل اشهر از
كتب معتبر ايراد كرده مىشود.
پس جبرئيل فرمود: كه حق تعالى مىفرمايد كه تزويج كن تو هم فاطمه را در زمين به على چنان چه در آسمان تزويج واقع شده پس سيد عالم صلّى الله عليه و آله و سلم فاطمه را به على داد و امسلمه را گفت: كه دختر مرا به خانه على بر و بدو بسپار و با او بگوى تا تعجيل نكند تا من بيايم و ايشان را با يكديگر ببينم و چون نماز خفتن بگذارد كوزهاى آب برداشت و نزد ايشان آمد و آب دهن مبارك در آن جا انداخت و معوذتين و ديگر ادعيه بر آن خواند آن گاه فرمود: يا على از اين آب بياشاميد و وضو سازيد و روايتى آن كه مقدارى از آن آب بر سر فاطمه و ميان هر دو پستان او پاشيد و گفت: اللهم انى اعيذها و ذريتها من الشيطان الرجيم بار خدايا! به پناه تو در مىآورم او را و فرزندان او را از شر ديو رانده يعنى شيطان آن گاه مقدارى ديگر از آن آب بر سر على و ميان هر دو شانه وى پاشيد و همان دعا گفت درباره وى آنگاه فرمود: اللهم انهما منى بار خدايا! اين هر دو از منند و انا منهما و من از ايشانم اللهم بار خدايا! كما اذهبت عنى الرجس همچنان كه از من رجس را ببردى و طهرتنى و مرا پاك و پاكيزه گردانيدى فطهر هما پس ايشان هر دو را پاك ساز آن گاه فرمود: برخيزيد و به جاى خواب خود رويد كه خداى تعالى ميان شما الفت دهد و در نسل شما بركت دهد و خود برخاست تا از خانه بيرون رود فاطمه در گريه افتاد حضرت صلّى الله عليه و آله و سلم فرمود: كه اى دختر من چه چيز تو را در گريه مىآورد و به تحقيق من تو را به كسى دادم كه اسلام وى از همه پيش و حلم و خلق وى از همه بيش و خلق وى از همه بهتر و عرفان وى به خداوند تعالى از همه زيادتر است و روايتى آنست كه چون حضرت رسول بكاى فاطمه مشاهده فرمود به طريق تلطف فرمود: كه اى جان پدر در حق تو تقصير نكردم كسى را شوهر تو گردانيدم كه بهترين اهل بيت منست و سوگند مىخورم به خدايى كه جان من در قبضه قدرت اوست كه تو را به كسى دادهام كه سيد است در دنيا و آخرت و مقرر است كه گريه فاطمه به جهت آن بود كه از خدمت پدر دور مىافتاد نه چنان چه جمعى خيال بندند كه گريه او از آن بود كه على مال و متاع چندان نداشت چه فاطمه دامن همت از دنيا در كشيده بود و از پدر همه مراسم و قواعد فقر ديده و شنيده و مىدانست كه پدر بزرگوار او را فخر و مباهات به فقر است و بس.
در اخبار آمده است كه جهاز حضرت فاطمه عليهاالسلام از ثياب و متاع و اثاث بيت دو جامه برد بود و دو بازوبند نقره و قطيفهاى كه تمام بدن را نمىپوشيد و قدحى و يك آسيا دست و آردبيزى و دو سبو و مشك آبى و مشربه و دو نهالى از كتان سطبر كه حشو يكى از ليف خرما و حشو ديگرى از تراشه سختيان بود و چهار عدد بالش كه دو تا از آن را به پشم و دو ديگر را به ليف خرما پر كرده بودند امام سيف النظر ابوبكر طوسى در كتاب ستين الجامع للطايف البساتين آورده كه يكى از منافقان، مرتضى على را ملامت كرد و در خواستن فاطمه و گفت: اى على تو معدن فضل و ادبى و شجاعترين مبارزان عرب چرا زنى خواستى كه چاشتش به شام نمىرسد اگر دختر مرا بخواستى من چنان ساختمى كه از در خانه تو شتر در شتر بودى پر از جهاز دختر من. على فرمود: كه اين كار به تقدير است نه به تدبير الحكم لله العلى الكبير ما را نظر بر مال و متاع دنياى غدار نيست و مقصود ما جز رضاى حضرت پروردگار نه، تفاخر ما به اعمال است نه به اموال، و مباهات ما به كردار است نه به درهم و دينار.
چون مرتضى على عليهالسلام رضاى خدا را به حكم قضا ظاهر ساخت در سرش ندا كردند كه اى على سر بردار تا قدرت خدا بينى و جهاز دختر مصطفى بينى و قدر و حرمت فاطمه زهرا بينى على سر مبارك بالا كرد از بالاى سر خود تا عرش عظيم حجابها ديد از نور و در زير عرش ميدانى وسيع در نظرش آمد تمام آن ميدان پر از ناقههاى بهشت، بار ايشان در و گوهر و مشك و عنبر بر سر هر شترى كنيزكى چون آفتاب تابان و زمان هر شترى در دست غلامى چون سرو خرامان ندا مىكردند كه هذا جهاز فاطمه بنت محمد صلّى الله عليه و آله و سلم اين جهاز فاطمه دختر محمد صلّى الله عليه و آله و سلم است مرتضى على عليهالسلام از مشاهده آن حال خوشوقت شده روى از منافق بگردانيد و به حجره در آمد كه فاطمه را خبر دهد پيش از آن فاطمه را خبر داده بودند چون امير به خانه در آمد فاطمه گفت: يا على تو ميگويى يا من؟ على گفت: تو بگو فاطمه فرمود: كه اگر سرزنش منافقان شنيدى اما جهاز ما را به عين ديدى.
در معارج آورده كه روزى حضرت خواجه عالم صلّى الله عليه و آله و سلم مىفرمود كه
سليمان پيغمبر على نبينا و آله و عليهالسلام براى دختر خود جهازى ترتيب كرده بود
بسيار نيكو و براى داماد تاجى ساخته و به هفتصد گوهر مكلل و مرصع گردانيده مرتضى
على اين خبر از سيد بشر شنيده به خانه آمد و پيش فاطمه تقرير كرد فاطمه را در خاطر
عاطر گذشت كه شايد على را بر ضمير منير گذرد كه سليمان پيغمبر بزرگوارتر و عالى
مقدارتر است دختر آن پيغمبر را آن همه جهاز و پيرايه و دختر اين پيغمبر چنين نادار
و بىسرمايه آن داماد را تاج بدان مثابه و اين داماد را احتياج بدين مرتبه.
پس تاجى از نور بيارند و بر فرق سلطان انس و جن نهند و لباس حرير اخضر در بدن
مباركش پوشانند و براق حاضر سازند تا شهسوار ميدان اسرى بعبده
سوار شود و براى هر يك از انبياء نيز براق و حله و تاج بياورند و آن گروه سواره روى
به بهشت آورند و چون حضرت رسول سوار گردد علم به دست مرتضى على دهد و او پيش پيش
مىرود و گويند آن لوا به هيئت تاج باشد بر سر على و بر سر او ندا كند كه اى على
اين تاج بهتر يا تاج داماد سليمان پيغمبر كه به حضور فاطمه از روى تعجب تقرير
مىكردى.
و چون حضرت پيغمبر صلّى الله عليه و آله و سلم بر مسند حشمت قرار گرفت فاطمه طعام پيش آورد و به رسم خدمت بايستاد و همين كه انگشت ماه شكاف آن آفتاب بدر مصاف سرپوش بر گرفت ظرفى ديد پر از نانهاى لطيف و مملو از گوشتهاى لذيذ نظيف فاطمه از مشاهده آن حال متحير شده دانست كه وقوع آن صورت جز بركت الهى و ميمنت حضرت رسالت پناهى نيست وظائف حمد احد جل ذكره و عم بره و مراسم درود احمد صلوات الله عليه به تقديم رسانيد خواجه عالم بدين عبارت زيبا پرسيد من اين لك هذا اى فاطمه اين از كجا به تو رسيده است عندليب زبان زهراى بتول على الوفور بر شاخسار قبول به ترنم اين جواب ملهم شد كه هو من عند الله اين از نزديك خداوند است ان الله يرزق من يشاء بغير حساب بدرستى كه خدا روزى مىدهد هر كه را مىخواهد از خزانه غيب بىشمار از جهت كثرت بهجت بعد از استماع اين كلام گل رخسار سيد انام از شادى برافروخت و فرمود: كه سپاس مر خداى را كه از راه فضيلت تو را به سيده زنان بنىاسرائيل يعنى مريم بنت عمران مانند گرانيد كه هرگاه حضرت اله او را روزى فرستادى و زكريا از او پرسيدى كه اين از كجاست همين جواب دادى كه هو من عندالله پس حضرت رسول صلّى الله عليه و آله و سلم فرمود: كه تا على و حسن و حسين را حاضر گردانيدند و مجموع از آن مائده مبارك تناول فرمودند چنان چه سير گرديدند و براى هر يك از ازواج طاهرات نيز فرستادند راوى گويد كه تمام اهل بيت و متعلقان از آن خوردنى به حظوظ كامله محظوظ شده بودند و هنوز آن ظرف از طعام مملو بود پس فاطمه همسايگان را نيز به اقسام وافيه بهرهمند گردانيد و فائده آن طعام به اغلب خاص و عام رسيد.
و چون فضائل بتول عذرا و مناقب فاطمه زهرا نه محيطيست كه پايان و كنارى دارد به تحرير و تقرير شمهاى از وفات آن حضرت اشتغال كنيم و از آن قصه مشتمل بر غصه دو سه كلمه بياريم راويان صادق الروايه و مخبران ظاهر الدرايه آوردهاند كه هيچ كس را الم مفارقت حضرت رسالت صلّى الله عليه و آله و سلم چنان در نيافته بود كه فاطمه را در آن زمان كه حضرت رسالت در گذشت فزغى در مدينه افتاده آسمان به گريه و زمين به لرزه در آمدند ناله پريان به گوش آدميان رسيد فغان ملائكه از ذروه عرش مجيد بر گذشت اهل مدينه را از زنان و مردان جگر از اين غصه چاك شد و دل از وقوع اين قضيه غرقه خوناب گشت الم مفارقت سيد عالم صلّى الله عليه و آله و سلم اساس طرب از دل صحابه برانداخت و مشرب صافى اهل بيت را بخس و خاشاك اندوه و تعب مكدر ساخت.
در اين اثنا على مرتضى نزديك فاطمه آمد كه اى دختر خير البشر امروز در مدينه قيامتست اگر خواهى كه من از تو خشنود باشم آواز خود را به كسى مشنوان گفت: چگونه كنم گفت: صبر كن تا شب در آيد آنگاه به سر تربت آن حضرت صلّى الله عليه و آله و سلم برو و زيارت كن فاطمه آن چنان كرد چون شب درآمد و مردمان بياراميدند و مسجد خالى شد على به خانه آمد فاطمه را بيهوش ديد افتاده زمانى صبر كرد تا به هوش آمد و چون چشمش به على افتاد گفت: يا اباالحسن از شب چه وقتست گفت: ثلثى يا بيشتر گذشته گفت: اكنون دستورى هست تا بيرون آيم على گفت: بيرون آى اما به آواز بلند گريه مكن فاطمه خواست بر پاى خيزد بيفتاد على دستش گرفت و به سر روضه مقدس آن حضرت آورد فاطمه را چون نظر بر آن مشهد منور و مرقد مطهر افتاد بناليد و گفت: ما لك و التراب اى گوهر پاك تو را با حفره خاك چه كار.
پس خود را بر تربت پدر افكند و روى بر خاك مىماليد و مىناليد و زبان حالش بدين مقال مترنم مىبود:
على گفت: اى فاطمه چندين مگرى كه هيچ كس را اين راه گريز نيست فاطمه گفت: اى پسر عم ملامتم مكن كه درد فراق صعب است خصوصا مفارقت چنين پدرى و از قصيدهاى كه حضرت فاطمه در مرثيه پدر گفته يك بيت اينست:
يعنى بر من ريختهاند چندان مصيبت كه اگر آن را به روزها ريختندى همه از اندوه چون شب تيره شدندى و نقلى ديگر آنست كه فاطمه چون به زيارت پدر بزرگوار آمد قبضهاى از خاك تربت آن حضرت برداشت و بر چشمهاى مبارك خود نهاد و گريه آغاز كرد.
و به صحت سيده كه فاطمه را كسى بعد از وفات پدر خندان نديد بلكه شب و روز گريه كردى به سوز دل بناليدى و گريه او به مرتبهاى رسيد كه اهل مدينه از آن به تنگ آمده گفتند اى دختر مصطفى به روز گريه كن و به شب آرام گير تا ما را هم آرامشى باشد يا به شب گريه كن و به روز خاموش باش تا ما را آسايشى بود و فاطمه بعد از آن شبها به مقابر شهدا رفتى و چندان چه خواستى بگريستى و از امام جعفر صادق عليهالسلام نقل كردهاند كه گريندگان در عالم پنج تن بودهاند كه كسى زياده از ايشان نگريسته سه تن از پيغمبران بودهاند و دو تن از اهل بيت ما از انبيا اول آدم كه در فراق بهشت چندان بگريست كه دو رود در رخساره وى پيدا شد دوم يعقوب كه در فراق يوسف چندان گريه كرد كه چشمش سفيد شد سوم يوسف كه در زندان شب و روز گريستى چنان چه همه اهل زندان به تنگ آمده به زليخا پيغام فرستادند كه اين غلام ما را از گريه خود رنجه دارد زليخا پيغام داد تا غرفه علىحده براى وى ترتيب كردند تا آنجا مىگريست و آواز او به زندانيان نمىرسيد اما از اهل بيت يكى فاطمه بود كه در فراق پدر چندان بگريست كه اهل مدينه به وى پيغام كردند كه اى فاطمه لقد آذيتنا ببكائك بدرستى كه ما را رنج مىرسانى به بسيارى گريه خود حضرت بتول عذرا بعد از آن به مقابر شهدا مىرفت و مىگريست دوم حضرت امام زين العابدين على بن الحسين عليهماالسلام بود كه بعد از واقعه كربلا چهل سال بزيست و هيچ بار طعام پيش وى نياوردندى مگر كه چندان گريستى كه طعام از آب چشم مباركش غرقه شدى و آن حضرت را غلامى بود مفلح نام روزى با وى گفت: يابن رسول الله چند مىگريى مىترسم كه از گريه هلاك شوى فرمود: كه اى مفلح چه كنم هرگاه بر مىانديشم از صحراى كربلا كه پدرم را با برادرانم و عمانم و جماعتى از خويشان و گروهى از دوستان را در حضور من شهيد كردند نمىتوانم خود را از گريه نگاه دارم و اگر به مقدار اندوهى كه در دل منست بگريم هيچ اجدى را طاقت مشاهده آن نباشد.
|
