|
ای دوست، دزد حاجب و دربان نمی‌شود |
|
گرگ سیه درون، سگ چوپان نمی‌شود |
| ویرانه‌ی تن از چه ره آباد میکنی |
|
معموره‌ی دلست که ویران نمی‌شود |
| درزی شو و بدوز ز پرهیز پوششی |
|
کاین جامه جامه‌ایست که خلقان
نمی‌شود |
| دانش چو گوهریست که عمرش بود به |
|
باید گران خرید که ارزان نمی‌شود |
| روشندل آنکه بیم پراکندگیش نیست |
|
وز گردش زمانه پریشان نمی‌شود |
| دریاست دهر، کشتی خویش استوار دار |
|
دریا تهی ز فتنه‌ی طوفان نمی‌شود |
| دشواری حوادث هستی چو بنگری |
|
جز در نقاب نیستی آسان نمی‌شود |
| آن مکتبی که اهرمن بد منش گشود |
|
از بهر طفل روح دبستان نمی‌شود |
| همت کن و به کاری ازین نیکتر گرای |
|
دکان آز بهر تو دکان نمی‌شود |
| تا زاتش عناد تو گرمست دیگ جهل |
|
هرگز خرد بخوان تو مهمان نمی‌شود |
| گر شمع صد هزار بود، شمع تن دلست |
|
تن گر هزار جلوه کند جان نمی‌شود |
| تا دیده‌ات ز پرتو اخلاص روشن است |
|
انوار حق ز چشم تو پنهان نمی‌شود |
| دزد طمع چو خاتم تدبیر ما ربود |
|
خندید و گفت: دیو سلیمان نمی‌شود |
| افسانه‌ای که دست هوی مینویسدش |
|
دیباچه‌ی رساله‌ی ایمان نمی‌شود |
| سرسبز آن درخت که از تیشه ایمن است |
|
فرخنده آن امید که حرمان نمی‌شود |
| هر رهنورد را نبود پای راه شوق |
|
هر دست دست موسی عمران نمی‌شود |
| کشت دروغ، بار حقیقت نمیدهد |
|
این خشک رود، چشمه‌ی حیوان نمی‌شود |
| جز در نخیل خوشه‌ی خرما کسی نیافت |
|
جز بر خلیل، شعله گلستان نمی‌شود |
| کار آگهی که نور معانیش رهبرست |
|
بازرگان رسته‌ی عنوان نمی‌شود |
| آز و هوی که راه بهر خانه کرد سوخت |
|
از بهر خانه‌ی تو نگهبان نمی‌شود
|
|
اندرز کرد مورچه فرزند خویشر |
|
گفت این بدان که مور تن آسان نمی‌شود |
| آنکس که همنشین خرد شد، ز هر نسیم |
|
چون پر کاه بی سر و سامان نمی‌شود |
| دین از تو کار خواهد و کار از تو راستی |
|
این درد با مباحثه درمان نمی‌شود |
| آن کو شناخت کعبه‌ی تحقیق را که چیست |
|
در راه خلق خار مغیلان نمی‌شود |
| ظلمی که عجب کرد و زیانی که تن رساند |
|
جز با صفای روح تو جبران نمی‌شود |
| ما آدمی نیم، از ایراک آدمی |
|
دردی کش پیاله‌ی شیطان نمی‌شود |
| پروین، خیال عشرت و آرام و خورد و خواب |
|
از بهر عمر گمشده تاوان نمی‌شود
|
