| فلک، ای دوست، ز بس بیحد و بیمر گردد |
|
بد و نیک و غم و شادی همه آخر گردد |
| ز قفای من و تو، گرد جهان را بسیار |
|
دی و اسفند مه و بهمن و آذر گردد |
| ماه چون شب شود، از جای بجائی حیران |
|
پی کیخسرو و دارا و سکندر گردد |
| این سبک خنگ بی آسایش بی پا تازد |
|
وین گران کشتی بی رهبر و لنگر گردد |
| من و تو روزی از پای در افتیم، ولیک |
|
تا بود روز و شب، این گنبد اخضر گردد |
| روز بگذشته خیالست که از نو آید |
|
فرصت رفته محالست که از سر گردد |
| کشتزار دل تو کوش که تا سبز شود |
|
پیش از آن کاین رخ گلنار معصفر گردد |
| زندگی جز نفسی نیست، غنیمت شمرش |
|
نیست امید که همواره نفس بر گردد |
| چرخ بر گرد تو دانی که چسان می‌گردد |
|
همچو شهباز که بر گرد کبوتر گردد |
| اندرین نیمه ره، این دیو تو را آخر کار |
|
سر بپیچاند و خود بر ره دیگر گردد |
| خوش مکن دل که نکشتست نسیمت ای شمع |
|
بس نسیم فرح‌انگیز که صرصر گردد |
| تیره آن چشم که بر ظلمت و پستی بیند |
|
مرده آن روح که فرمانبر پیکر گردد |
| گر دو صد عمر شود پرده نشین در معدن |
|
خصلت سنگ سیه نیست که گوهر گردد |
| نه هر آنرا که لقب بوذر و سلمان باشد |
|
راست کردار چو سلمان و چو بوذر گردد |
| هر نفس کز تو برآید، چو نکو در نگری |
|
آز تو بیشتر و عمر تو کمتر گردد |
| علم سرمایه‌ی هستی است، نه گنج زر و مال |
|
روح باید که از این راه توانگر گردد |
| نخورد هیچ توانگر غم درویش و فقیر |
|
مگر آنروز که خود مفلس و مضطر گردد |
| قیمت بحر در آن لحظه بداند ماهی |
|
که بدام ستم انداخته در بر گردد |
| گاه باشد که دو صد خانه کند خاکستر |
|
خسک خشک چو همصحبت اخگر گردد |
| کرکسان لاشه خورانند ز بس تیره دلی |
|
طوطیانرا خورش آن به که ز شکر گردد
|
| نه هر آنکو قدمی رفت بمقصد برسید |
|
نه هر آنکو خبری گفت پیمبر گردد |
| تشنه‌ی سوخته در خواب ببیند که همی |
|
به لب دجله و پیرامن کوثر گردد |
| آنچنان کن که بنیکیت مکافات دهند |
|
چو گه داوری و نوبت کیفر گردد |
| مرو آزاد، چو در دام تو صیدی باشد |
|
مشو ایمن چو دلی از تو مکدر گردد |
| توشه‌ی بخل میندوز که دو دست و غبار |
|
سوزن کینه مپرتاب که خنجر گردد |
| نه هر آن غنچه که بشکفت گل سرخ شود |
|
نه هر آن شاخه که بررست صنوبر گردد |
| ز درازا و ز پهنا چه همی پرسی از آن |
|
که چو پرگار بیک خط مدور گردد |
| عقل استاد و معلم برود پاک از سر |
|
تا که بی عقل و هشی صاحب مشعر گردد |
| جور مرغان کشد آن مرز که پر چینه بود |
|
سنگ طفلان خورد آن شاخ که برور گردد |
| روسبی از کم و بیش آنچه کند گرد، همه |
|
صرف، گلگونه و عطر و زر و زیور گردد |
| گر که کار آگهی، از بهر دلی کاری کن |
|
تا که کار دل تو نیز میسر گردد |
| رهنوردی که بامید رهی میپوید |
|
تیره رائی است گر از نیمه‌ی ره برگردد |
| هیچ درزی نپسندد که بدین بیهدگی |
|
دلق را آستر از دیبه‌ی ششتر گردد |
| چرخ گوش تو بپیچاند اگر سر پیچی |
|
خون چو آلوده شود، پاک به نشتر گردد |
| دیو را بر در دل دیدم و زان میترسم |
|
که ز ما بیخبر این ملک مسخر گردد |
| دعوت نفس پذیرفتی و رفتی یکبار |
|
بیم آنست که این وعده مکرر گردد |
| پاکی آموز بچشم و دل خود، گر خواهی |
|
که سراپای وجود تو مطهر گردد |
| هر که شاگردی سوداگر گیتی نکند |
|
هرگز آگاه نه از نفع و نه از ضر گردد |
| دامن اوست پر از لل و مرجان، پروین
|
