|
دل اگر توشه و توانی داشت |
|
در ره عقل کاروانی داشت |
| دیده گر دفتر قضا میخواند |
|
ز سیه کاریش امانی داشت |
| رهزن نفس را شناخته بود |
|
گنجهایش نگاهبانی داشت |
| کشت و زرعی به ملک جان میکرد |
|
بی نیاز از جهان، جهانی داشت |
| گوش ما موعظت نیوش نبود |
|
ورنه هر ذره‌ای دهانی داشت |
| ما در این پرتگه چه میکردیم |
|
مرکب آز گر عنانی داشت |
| با چنین آتش و تف و دم و دود |
|
کاشکی این تنور نانی داشت |
| آزمند این چنین گرسنه نبود |
|
اگر این سفره میهمانی داشت |
| همه را زنده می‌نشاید گفت |
|
زندگی نامی و نشانی داشت |
| داستان گذشتگان پند است |
|
هر که بگذشت داستانی داشت |
| رازهای زمانه را میگفت |
|
در و دیوار گر زبانی داشت |
| اشکها انجم سپهر دلند |
|
این زمین نیز آسمانی داشت |
| تن بدریوزه خوی کرد و ندید |
|
که چو جان گنج شایگانی داشت |
| خیره گفتند روح گنج تن است |
|
گنج اگر بود، پاسبانی داشت |
| تن که یک عمر زنده‌ی جان بود |
|
هرگز آگه نشد که جانی داشت |
| آنچنان شو که گل شوی نه گیاه |
|
باغ ایام باغبانی داشت |
| نیکبخت آن توانگری که بدل |
|
غم مسکین ناتوانی داشت |
| چاشت را با گرسنگان میخورد |
|
تا که در سفره نیم نانی داشت |
| زندگانی تجارتی است کاز آن |
|
همه کس غبنی و زیانی داشت |
| بوریاباف بود جوله‌ی دهر |
|
نه پرندی نه پرنیانی داشت
|
|
رو به روزگار خواب نکرد |
|
تا که این قلعه ماکیانی داشت |
| گم شد و کس نیافتش دیگر |
|
گهر عمر، کاش کانی داشت |
| صید و صیاد هر دو صید شدند |
|
تا قضا تیری و کمانی داشت |
| دل بحق سجده کرد و نفس بزر |
|
هر کسی سر بر آستانی داشت |
| ما پراکندگان پنداریم |
|
ورنه هر گله‌ای شبانی داشت |
| موج و طوفان و سیل و ورطه بسی است |
|
زندگی بحر بی کرانی داشت |
| خامه‌ی دهر بر شکوفه نوشت: |
|
هر بهاری ز پی خزانی داشت |
| تیره و کند گشت تیغ وجود |
|
کاشکی صیقل و فسانی داشت
|
