 |
|
عطر باران ناصر صبا - ۳ - قصّه پرغُصّه زينبم من، زينبم رو در وطن آورده ام *** کس نيارد در وطن رنجي که من آورده ام هرکه آيد از سفر، سوغات آرد در وطن *** من هزاران خاطرات دلشکن آورده ام بادلِ چون لاله پژمرده، هفتادودو داغ *** در وطن از مرگ هفتادودو تن آورده ام گُلبُنان با صفا را کِشته ام در کربلا *** بلبلان خون جگر را در چمن آورده ام يوسفم را گرگهاي کربلا بدريده اند *** در وطن تنها از او يک پيرهن آورده ام اين همه خاري که در پاي يتيمان کرده جا *** هست سوغاتي کز آن دشت و دمن آورده ام سرگذشتِ ماهِ در خون خفته و خاک تنور *** داستان مهر تابان و لگن آورده ام زانهمه شمعي که بردم درزمين کربلا *** شمع بيمارم براي انجمن آورده ام قصّه پرغصّه اي را جانب ام البنين *** از ابوالفضل رشيد صف شکن آورده ام «پيروي» منهم به يثرب اشکي و آه دلي *** بهر خيرمقدم اين شيرزن آورده ام پيروي گلاب حسرت مدينه! کارواني سوي تو با شيون آوردم *** ره آوردم بود اشکي که دامن دامن آوردم مدينه! دربرويم وامکن چون يک جهان ماتم *** نياورد ارمغان با خود کسي تنها من آوردم مدينه، يک گلستان گُل اگر در کربلا بُردم *** ولي اکنون گلاب حسرت از آن گلشن آوردم اگر موي سياهم شد سپيد از غم ولي شادم *** که مظلوميت خود را گواهي روشن آوردم اسيرم کرد اگردشمن، به جان دوست خرسندم *** که پيروزي به کف در رزم با اهريمن آوردم مدينه، اين اسارت ها نشد سدّ رهم بنگر *** چه ها با خطبه هاي خود به روز دشمن آوردم مدينه، يوسُف آل علي را بردم و اکنون *** اگر او را نياوردم، از او پيراهن آوردم مدينه، از بني هاشم نگردد باخبر يک تن *** که من ازکوفه پيغام سرِ دور از تن آوردم مدينه، گربه سويت زنده برگشتم مکن عيبم *** که من اين نيمه جان را هم به صد جان کندن آوردم جواد غفورزاده - شفق زبان حال حضرت زينب(عليها السلام) تلخي انتظار مي کُشدم *** مرکب بي سوار مي کُشدم داغ حسرت به سينه ام گل کرد *** تنگي شام تار مي کُشدم در ميان شکوفه هاي اميد *** لاله داغدار مي کُشدم غوطهور در ميان خون گلو *** کودکي شيرخوار مي کُشدم در شب دردناک عاشورا *** اشک بي اختيار مي کُشدم در بر غنچه هاي تشنه گل *** ساقي شرمسار مي کُشدم به اسيري به سوي شام ستم *** ماه محمل سوار مي کُشدم من مُريد سپيده سحرم *** ظلمت شام تار مي کُشدم محمدي زينب کبري درقتلگاه من آن مرغم که بال و پر ندارم *** پريدن را خوشم شهپر نداردم نمي نالم که بازويم ببستند *** همي نالم به سر معجر ندارم عزير جان زهرا زينبم من *** دراين طوفان غم مادر ندارم بسان کشتي بي بادبانم *** در اين امواج غم لنگر ندارم ببند اي ساربان بازوي زينب *** که عباس و علي اکبر ندارم مرا از قتلگاه بيرون نرانيد *** کز اينجا مقصد ديگر ندارم رباب از ديده خون دل بريزد *** که در آغوش، علي اصغر ندارم رقيّم گم شود اندر بيابان *** چرا در قافله رهبر ندارم خداحافظ خداحافظ حسين جان *** ز رفتن چاره ديگر ندارم ندا آمد از آن ناي شکسته *** برو خواهر که در تن سر ندارم سپارم بر خدا اين کاروان را *** به غير ازلطف حق ياورندارم برو جان تو و جان رقيّه *** سفارش غير از اين دخترندارم در آغوشت بخوابانش به شبها *** نگويد بالش و بستر ندارم مرا از آب دريا منع کردند *** مگر من ساقي کوثر ندارم مپرس از ماجراي نيمه شب *** چرا انگشت و انگشتر ندارم «کريمي» آنچنان کن شه نگويد *** که من در نام تو نوکر ندارم کريمي مکالمه سيدالشهدا(عليها السلام) با زينب کبري(عليها السلام) اي دلاور، خواهر غمخواره ام *** وي ز شهر و خانمان آواره ام آتش دل ساعتي خاموش کن *** يک وصيّت با تو دارم گوش کن گرچه داغ مرگ اکبر ديده اي *** داغ عباس دلاور ديده اي ليک چون هستي تو اي دخت بتول *** عصمت صغري و ناموس رسول عصمت الله را نشان و مظهري *** هم يدالله را نشان و مظهري بوده دردامان عزّت جاي تو *** کس نديده قامت رعناي تو آنقدر ازدل مکش آه وخروش *** تا تواني درشکيبائي بکوش ازپي عهد ازل آماده باش *** دربلاها صابرو افتاده باش حق تورا اينگونه مي داند صلاح *** صبر کن که الصّبر مفتاح الفلاح مي نگويم گريه وزاري مکن *** ازبراي من عزاداري مکن ليک تامن زنده ام اي جان پاک *** تومکَش ازسينه آه دردناک صبرکن اي زينب زارحزين *** گريه ها درپيش داري بعد ازاين چون سرم برنوک ني جولان کند *** کيست جز توبهر من افغان کند گريه ها خواهي نمود اي بي پناه *** ساعت ديگر ميان قتلگاه گريه کن آندم که مي بيني مرا *** زير دست و پاي شمر بي حيا گريه کن اي خواهر غم پرورم *** شمر چون خنجر کشد برحنجرم گريه کن آن دم که باحال فکار *** مي شوي برناقه عريان سوار گريه کن آن دم که اين قوم لئام *** مي برندت چون اسيران سوي شام اندرآن ره با اسيران يارباش *** بر سکينه مونس و غمخوار باش گرکسي سيلي زند بررويشان *** ور غبار آلوده گردد مويشان از سرش گرد يتيمي پاک کن *** شستشو از ديده نمناک کن گر بيفتند از شتر طفلان من *** طفلهاي بي سر و سامان من شو پياده از زمين بر دارشان *** در بيابان بلا مگذارشان چونکه برگشتي ز شام اي ممتحن *** بااسيران چون رسيدي در وطن گو به صغري کاي عليل دل فکار *** وعده ما و تو در روز شمار از وداع زينب و شاه شهيد *** خون دل از ديده ذاکر چکيد عباس حسيني جوهري - ذاکر زبانحال زينب کبري(عليها السلام) در آتش زدن خيمه ها در آن صحرا چو آتش شعلهور شد *** دل زينب چو آتش پرشرر شد ميان آتش، آه آتشين داشت *** زبانحال باخود اين چنين داشت اگر دردم يکي بودي چه بودي *** اگر غم اندکي بودي چه بودي گهي از درد مهجوري بنالم *** گهي از فرقت و دوري بنالم گهي از داغ عباس جوانم *** قرين ناله و آه و فغانم گهي اندر فغان و شور و شينم *** به فکر جسم عريان حسينم گهي در فکر جمع کودکانم *** گهي با شمر و خولي هم زبانم فراق دوستان وجور دشمن *** سراسر سهل وآسان است برمن ولي يک غم مرا مشکل فتاده *** کزآن غم آتشم دردل فتاده ازآن ترسم که آتش برفروزد *** ميان خيمه، بيمارم بسوزد گهي با ناله رو سوي نجف داشت *** شکايت ها به شاه لوکشف داشت که اي حلاّل مشکلها کجائي *** ز حال زار ما غافل چرائي توآخر چاره بيچارگاني *** پناه وياور درماندگاني دمي ازکوفه رو درکربلا کن *** پرستاريّ ما بهر خداکن بيا بابا که ما را هيچ کس نيست *** در اين دشت بلا يک دادرس نيست که ما در کربلا خوار و اسيريم *** به دست شمر کافر دستگيريم سنان بر ما زند بر پشت و شانه *** گهي کعب سنان گه تازيانه خموش اي ذاکر برگشته کوکب *** مگو زين بيشتر از حال زينب ذاکر ـ عباس حسيني جوهري زبانحال زينب(عليها السلام) با کشته برادر شنيدستم که با نعش برادر *** چنين مي گفت آن مظلومه خواهر که اي پشت و پناه و يار زينب *** تو بودي مونس و غمخوار زينب به هرمنزل مرا وقت سواري *** زراه مهر مي کردي توياري ز جا برخيز و بنگر حال زارم *** به روي ناقه عريان سوارم تو آخر زينت عرش خدائي *** ميان خاک و خون عريان چرائي؟ چرا تنهائي اي شه، لشکرت کو *** علمدار و عليّ اکبرت کو سرت را شمر اگر از تن جدا کرد *** جدا بهر چه ديگر از قفا کرد؟ نداده آن قدر اعدا امانم *** که امشب بر سر نعشت بمانم به ديدار تو دل در اشتياق است *** خداحافظ که هنگام فراق است من از کوي تو اي آرام جانم *** به سوي کوفه ويران روانم تو را امشب در اين صحرا مکان است *** دو دست تو به دست ساربان است نه تنها من ز هجرت اشکبارم *** دريغا در وطن صغراي زارم ز هجران تو بي صبر و قرار است *** به راه کربلا درانتظار است دل «ذاکر» ازاين ماتم کباب است *** که جسمت بي کفن در آفتاب است ذاکر ـ عباس حسيني جوهري وداع با برادر آمدم در قتلگه تاشاه را پيداکنم *** ماه را شرمنده ازآن طلعت زيبا کنم گشته ازباد خزان پرپر همه گلهاي من *** جستجو دربين اين گلها گل زهراکنم ديد تا عريان ميان آفتابش گفت، کاش *** خصم بگذارد بمانم سايبان پيدا کنم گر به خون قانون آزادي نوشتي در جهان *** من هم او را با اسيري رفتنم امضا کنم تا شود ثابت که حق جاويد و باطل فاني است *** زين زمين تا شام غم برنامه ها اجراکنم تا يزيد دون نگويد فتح کردم زين عمل *** مي روم تا آن جنايت پيشه را رسواکنم مي کنم باخاک يکسان کاخ استبداد را *** تادهان خود براي خطبه خواندن واکنم تاکني سيراب نخل دين، تو دادي تشنه جان *** من هم ازاشک بصراين دشت را درياکنم کاش بگذارند اعدا که اي عزيز فاطمه *** در کنار پيکر صدپاره ات مأواکنم بر تنت جان برادر ني سرو ني پيرهن *** داد خواهي تو نزد ايزد يکتا کنم گفت انساني چومن نوميد از هر در شوم *** روي حاجت را بسوي زينب کبري کنم علي انساني زبان حال زينب کبري با برادر از کويت اي آرام دل با چشم گريان مي روم *** جانم توبودي و کنون با جسم بي جان مي روم ازگريه پايم درگِل است، درياي غم بي ساحل است *** درد فراقت مشکل است، با سوز هجران مي روم خيز اي امير کاروان، مارا تو درمحمل نشان *** همراه با نامحرمان، درشام ويران مي روم پرپر شده گلهاي تو، کو اکبر رعناي تو *** ناچيده گل اي باغبان، از اين گلستان مي روم اي ساقي آب حيات، وي خواهرت گردد فدات *** لب تر نکردم از فرات، باکام عطشان مي روم گريد رقيّه دخترت، هردم بياد اصغرت *** تو درکنار اکبرت، من با يتيمان مي روم نگذاردم چون ساربان، سازم دراين صحرامکان *** تو باشهيدانت بمان، من با اسيران مي روم شکوهي هلال من اَلا اي سر، فداي خون خشک گردنت گردم *** توصحرا گَرد، من قربان صحرا گَردنت گردم تنت در کربلا تنها، سرت بر نيزه ها با ما *** به دنبال سرت آيم، به قربان تنت گردم ترا عريان به خاک کربلا بنهاده و رفتم *** نشد از تار و پود هستيم پيراهنت گردم هلال من، هلالي شد قدم از غم، بيا تا من *** شبي پروانه شمع جمال روشنت گردم زهر بام و درت سنگي به استقبال مي آيد *** بيا بنشين به دامانم که با جان، جوشنت گردم تو خورشيد بلند عشقي و از دست ما بيرون *** بيا يک نيزه پايين تر که دست و دامنت گردم چو افکندي مرا از خطبه خواندن لب فروبستي *** بخوان قرآن که من قربان قرآن خواندنت گردم بشوق باتو بودن، از مدينه من سفر کردم *** ندانستم که بايد همسفر با دشمنت گردم مؤيد کاروان اشک مي نويسم نامه اي با اشک و خون *** از زبان داغ داران قرون کاروان اشک و محمل هاي آه *** درميان لاله ها مي جست راه لاله ها ازسينه هاي چاک چاک *** مي دميد ازسينه گلگون خاک بال هاي سوگ در پرواز بود *** پرده هاي آه در آواز بود کاروان را طاقت اين راه نيست *** از دل زينب کسي آگاه نيست دست ها در آرزوي پيکرند *** مرغکان عشق، بي بال و پرند دشت مي گريد در آغوش غروب *** واي از سيماي مدهوش غروب ساقه هاي نيزه گل داده است، آه *** دست ها هرسوي افتاده ست، آه مي دود در لاله ها خون حسين *** واي از رخسار گلگون حسين زينب و بدرود مهمانان خاک *** زينب و گلزخم هاي چاک چاک جامه هاي زخم بر اندامشان *** پيشگامان رهايي نامشان هر طرف سروي به خاک افتاده است *** وين طلوع سرخ هر آزاده است پيشگامان، ارغواني گشته اند *** لاله رويان، جاوداني گشته اند پرويز بيگي حبيب آبادي زبان حال حضرت زينب(عليها السلام) در کنار قتلگاه چه شد اي کشته، ز داغ دل من بي خبري *** مي زند داغ جگر سوز تو بر جان شرري شرري کز تف آن سوخت سرا پاي مرا *** که بجانيست ازاين، سوخته ديگر اثري يارب اين کشته مگر سبط رسول تو نبود *** که چنين زخم به تن نيست خدا را بشري بوسم اي غرقه به خون حنجر بُبريده تو *** که بدين شيوه برآيد ز لبم نوحه گري لحظه اي خيز زجا مرغ خوش آواز که تا *** بر گلستان پر از لاله پرپر نگري جزدف و چنگ وني و ناله بيمار وسرت *** به خدا نيست در اين راه مرا همسفري گويد عنقا که بود فکر دلش زعاطفه دور *** بر تو و بي کسي ات گر که نسوزد جگري شرري کز تف آن سوخت مرا طاير جان *** که نماندست از آن مرغ بجز مشت پري عباس عنقا تهراني دوطفلان زينب(عليها السلام) منم زينب که در کوي محبت منزلي دارم *** در اين منزل خدا را من حق آب و گلي دارم برادرجان بيا لطفي کن و مشکن دل زينب *** که بادل بي تو دلبر تا که هستم محفلي دارم ملاقات خدا رفتن گرامي هديه مي خواهد *** گرانقدري ولي من هديه ناقابلي دارم برادر کن قبول از خواهر خود اين دوقرباني *** کزين درياي خون، منهم اميد ساحلي دارم سرموئي نگرددکم، ز داغ آن دو از صبرم *** بده حکم شهادت را، که صبرکاملي دارم اگر زهرا سرت را روي ني بيند به او گويم *** که من هم سر به روي ني، به دست قاتلي دارم دلم خواهد که در شادي و غم دلدار هم باشيم *** که دشمن هم بگويد من چه يارعادلي دارم دل ژوليده را هم از محبت کربلائي کن *** که تا گويد منم از شعر گفتن حاصلي دارم ژوليده نيشابوري رويت اي سر به من نگاهي من خواهر تو هستم *** کاين آن به کنج محمل در ماتمت نشستم تا صوت دلربايت از روي ني شنيدم *** ديباچه سخن را از حرمت تو بستم تا جلوه خدا را ديدم ز روي ماهت *** پيوند ديده و دل از غير حق گسستم اي نازنين برادر قرآن بخوان برايم *** چون عاشق صداي داودي تو هستم ديشب به ياد رويت تاصبح ناله کردم *** زيرا که بود کوتاه از دامن تو دستم گويا که بوده اي تو ديشب به نزد مادر *** کاينسان زبوي عطر آن دلشکسته مستم ژوليده بارديگر برگو که گفت زينب *** اي سر به من نگاهي من خواهر تو هستم ژوليده نيشابوري درد هجران گفت اي که به هر منزل، تو همسفرم بودي *** من زينب خونين دل، تو تاج سرم بودي شرح غم هجران را اي جان به توگويم چون *** تومونس و دلدارم ازراه کرم بودي هر جا که مکان کردم با هرکه سخن گفتم *** هرسو که روان بودم خود راهبرم بودي نالم ز کدامين غم، جويم ز کجا محرم *** آخر نه تو خود ما را، محرم به حرم بودي دور از رخ دلجويت، روزم زغمت شب شد *** اي آنکه به روز و شب شمس و قمرم بودي هرگاه دلِ تنگم، يادي ز پدرمي کرد *** تو نام و نشاني خوش، بعد از پدرم بودي برخيز و ببين حالم، اي طاير اقبالم *** بشکسته پر و بالم، تو بال و پرم بودي پيوسته «صفا»، زينب، با شور و نوا مي گفت *** آرام دل و جانم، نور بَصَرم بودي صفا تويسرکاني خطاب حضرت زينب در کوفه با سر مطهّر امام حسين(عليه السلام) اي پشت و پناه و يار زينب *** اي مايه افتخار زينب با آن همه مهر و آشنائي *** کردي تو ز ما چرا جدائي ديشب زمن ارچه دور بودي *** مهمان که در تنور بودي کي کرد به کوفه ميهمانت *** بر خاک نهاده گيسوانت از روز ازل من و تو با هم *** بوديم در اين حادثه توأم رفتي تو به سوي باغ و رضوان *** من مانده غريب و زار و حيران رفتي تو بر رسول مختار *** من مانده اسير قوم کفّار آسوده شدي تو از زمانه *** من ماندم وشمر و تازيانه تا سايه تو مرا به سر بود *** زين واقعه کي مرا خبر بود باشد سر تو مقابل من *** بر نيزه به پيش محمل من با اين همه محنت جگرسوز *** خون است دلم از آنکه امروز چون ماه، سر تو بر سنان است *** انگشت نماي کوفيان است «ذاکر» هم از اين غم و مصيبت *** گرديد قرين رنج و محنت عباس حسيني جوهري (ذاکر) زبان حال زينب مظلومه با شاه تشنه جگر اي برادر، منِ سرگشته وحيران چه کنم؟ *** از پس قتل تو با خيل اسيران چه کنم؟ خواري و درد غريبي همه سهل است ولي *** ازغم هجر تو و داغ جوانان چه کنم؟ به صف کرب و بلا هر چه کشيديم گذشت *** روز وارد شدن کوفه ويران چه کنم؟ مجلس زاده مرجانه اگر صبر کنم *** بعد از آن واقعه در گوشه زندان چه کنم؟ از غم کوفه وزندان اگر آسوده شدم *** درره شام به اين لشکر عدوان چه کنم؟ وارد شام چو گشتم به آن حال خراب *** سر بازار روي ناقه عريان چه کنم؟ شام در گوشه ويرانه، چو شد منزل ما *** با يتيمان تو وناله طفلان چه کنم؟ آخر کار در آن منزل ميشُوم يزيد *** گر تو را چوب زند برلب و دندان چه کنم؟ گفت «ذاکر» غم دنيا همه سهل است ولي *** در صف حشر ز بسياري عصيان چه کنم؟ ذاکر- عباس حسيني جوهري دروازه کوفه به روي ني سر تو مي برد هوش از سر زينب *** چه سازد چون کند بي تو دل غم پرور زينب به سان شمع مي سوزي به روي ني ولي افسوس *** که چون پروانه از غم سوخته بال وپرزينب جدايي من و تو اي برادر غيرممکن بود *** اگر ممکن شود روزي، نگردد باور زينب بخوان قرآن که قرآن خواندنت را دوست مي دارم *** که مي بخشد صداي تو توان بر پيکر زينب دهد هرتارموي تو خبر ازمادرم زهرا *** گمانم بوده اي ديشب به نزد مادر زينب من ژوليده مي گويم که زينب گفت با افغان *** به روي ني سر تو مي برد هوش از سر زينب ژوليده نيشابوري ورود اسرا به شام صداي هلهله از روي بام مي آيد *** صداي خنده وشادي مدام مي آيد صداي چاووش مردي مدام مي گويد *** که قافله خارجي به شام مي آيد ازآسمان تمامي خانه هاي شهر *** براي صورت ماالتيام مي آيد دليل شاديشان را زسنگ پرسيدم *** خبررسيد کنيز و غلام مي آيد تمام چشم هاي نانجيب اين وادي *** براي ديدن زينب به بام مي آيد صداي پاي سري روي نيزه غم *** در آستانه سرزمين شام مي آيد علي اشتري کاروان اربعين حسيني آنچه از من خواستي، با کاروان آورده ام *** يک گلستان گل به رسم ارمغان آورده ام از درو ديوار عالم فتنه مي باريد ومن *** بي پناهان را بدين دار الامان آورده ام اندرين ره ازجرس هم بانگ ياري برنخواست *** کاروان را تابدينجا بافغان آورده ام بس که من منزل به منزل درغمت ناليده ام *** همرهان خويش را چون خود بجان آورده ام تا نگويي زين سفر با دست خالي آمدم *** يک جهان درد و غم و سوز نهان آورده ام قصه ي ويرانه شام ار نپرسي خوشتراست *** چون ازآن گلزار، پيغام خزان آورده ام خرمن موي سپيد و دامني خونين جگر *** پيکري بي جان وجسمي ناتوان آورده ام ديده بودم با يتيمان مهرباني مي کني *** اين يتيمان را به سوي آستان آورده ام ديده بودم تشنگي ازدل قرارت برده بود *** ازبرايت دامني اشک روان آورده ام تابه دشت نينوا بهرت عزاداري کنم *** يک نيستان ناله وآه وفغان آورده ام تانثارت سازم وگردم بلا گردان تو *** در کف خود از برايت نقد جان آورده ام نقد جان را ارزشي نَبوَد ولي شادم چومور *** هديه اي سوي سليمان زمان آورده ام تادل مهر آفرينت را نرنجانم زدرد *** گوشه اي از درد دل رابرزبان آورده ام هاتفي پروانه را مي گفت، ازاين مرثيت *** در فغان، اهل زمين و آسمان آورده ام محمدعلي مجاهدي ـ پروانه اربعين حسيني از فراقت همچو ني در آه و افغانم هنوز *** پاي تا سر از غمت، چون شمع سوزانم هنوز تا بخاک و خون بديدم جسم عريان تو را *** اشک غم از ديده مي ريزد به دامانم هنوز لب نهادم آن زمان بر حنجر گلگون تو *** بهر آن بُبريده حنجر، ديده گريانم هنوز قتلگاه و حنجر عطشان و تيغ خونفشان *** منظر آن هرسه باشد پيش چشمانم هنوز بعد قتلت، خيمه ها را خصم آتش زد به کين *** خسته دل از کينه بيداد عدوانم هنوز چون شنيدم صوت قرآن تورا بر نوک ني *** منقلب زان صوت روح افزاي قرآنم هنوز پرپر از باد خزان شد چون گلت در شام غم *** بلبل آسا از غمش محزون ونالانم هنوز گفت عنقا زين مصيبت اي شهيد راه حق *** بي امان در ماتمت سوزد دل و جانم هنوز عباس عنقا تهران زبان حال حضرت زينب(عليها السلام) در روز اربعين روزي که سر به کوه و بيابان گذاشتم *** بردم بدوش پيکرم وجان گذاشتم بانگ رحيل چونکه شد از کاروان بلند *** شوق وصال گشتم و هجران گذاشتم بگرفتم از تو جان دگر اي مسيح عشق *** تا لعل لب به حنجر عطشان گذاشتم در باغ لاله هاي تو داغ دلم شکفت *** مرحم ز عشق بر دل سوزان گذاشتم کردم به تن لباس صبوري گه سفر *** امّا دريغ جسم تو عريان گذاشتم پيمان عشق با تو چو بستم به کربلا *** هستي خويش بر سر پيمان گذاشتم سر گشته چون نسيم شدم در ديار شام *** گنج ترا به گوشه ويران گذاشتم از آب ديده تا دهمت شستشو حسين *** جوئي برت ز ديده گريان گذاشتم خورشيد طلعتِ تو به ني کرد تا طلوع *** سر از پي ات به ناله و افغان گذاشتم بلبل صفت بگلشن ازکين خزان تو *** آواي غم بياد بهاران گذاشتم رفتم ولي ز قصه خود تا به روز حشر *** عنقا صفت فسانه به دوران گذاشتم عباس عنقا زبان حال زينب(عليها السلام) با مادرش در بازگشت از شام به مدينه گفت مادر، از پسر بهرت خبر آورده ام *** دخترت زينب منم شرح سفر آورده ام گر دهم شرح سفر، ترسم بيازارم دلت *** کز عزيزانت خبر با چشم تر آورده ام رفتم از کويت ولي باز آمدم دل غرق خون *** زاشک خونين ،دامني پر از گهر آورده ام از عراق و شام با سنگ جفا سوي حجاز *** طايران قدس را بشکسته پر آورده ام يوسفت شد صيد گرگان در زمين کربلا *** ارمغان پيراهنِ آن نامور آورده ام مادران را با جوانان از وطن بردم ولي *** جمله را در بازگشتن بي پسر آورده ام ام ليلا را زداغ اکبرش از کربلا *** دل پر آذر، ديده گريان، خون جگر آورده ام مادر اصغر، رباب خسته جان را همرهم *** بادلي پر درد از داغ پسر آورده ام هرچه گويم باز ماند ناتمام، اين شرح حال *** قصه جانسوز خود را مختصر آورده ام قصّه پر غصه زينب، «صفا» بنوشت و گفت *** بهر دلها مايه سوز و شرر آورده ام صفا تويسرکاني درد دل زينب کبري(عليها السلام) با شهر مدينه چون مدينه شد نمايان گفت زينب آمدم *** اي مدينه! بي کس و بي يار و ياور آمدم اي مدينه! وقت رفتن بود حسينم همسفر *** حاليا بي حضرتش چون مرغ بي پر آمدم اي مدينه! داشتم پيش ازسفر چندين امير *** وقت برگشتن چنين محزون ومضطر آمدم اي مدينه! جسم شاه دين نهادم کربلا *** درحقيقت پيکري هستم که بي سرآمدم اي مدينه! ماه من عباس نام آورزکين *** شد به خاک وخون و اکنون بي برادر آمدم اي مدينه! ره مده ديگر مرا درکوي خود *** باعزيزان رفته بي سردار و افسر آمدم اي مدينه! وقت کوچيدن بُدم باغي زگل *** سبزو خرم آن زمان، امروز بي بر آمدم اي مدينه! کوفيان کشتند جانانم به ظلم *** بر مزار جدّ، پي احقاق داور آمدم اي مدينه! اکبر و هم قاسم و اصغر ز کف *** همچو گوهر دادم و با ديده تر آمدم مينوئي جهاد عقيده از سفر داغديده، آمده ام *** دل ز هستي بريده، آمده ام زينبم من، که از ديار عراق *** رنج و حسرت کشيده، آمده ام اينک از شام با لباس سياه *** چون شب بي سپيده، آمده ام شادي دهر را زکف داده *** غم عالم خريده، آمده ام گرچه با قامتي رسا رفتم *** ليک، با قدّي خميده، آمده ام پيکر پاک سرو قدانْ را *** بروي خاک، ديده آمده ام دسته گلهاي نازنينم را *** دست بيداد، چيده آمده ام ديده ام يک چمن، گل پرپر *** خار در دل خليده، آمده ام پاي هرگل، گلاب گريه ي من *** باتأثّر، چکيده آمده ام باد يغما گر خزان هرچند *** بر بهارم وزيده، آمده ام سربلندم که با اسارت خويش *** افتخار آفريده آمده ام تار و پود ستم، به تيغ سخن *** با شهامت، دريده آمده ام پي محو ستم اگر رفتم *** با همان عزم وايده آمده ام ازکنار مجاهدان شهيد *** وز جهاد عقيده آمده ام بارها از سر حسين عزيز *** صوت قرآن شنيده آمده ام گر رود خون زديده ام نه عجب *** من که بي نور ديده آمده ام هدفم، اعتلاي قرآن بود *** به مرادم رسيده آمده ام شاهد صبح وشام من شفق است *** کز سفر، داغديده آمده ام محمد جواد شفق زبان حال زينب مظلومه با شمر ظالم شنيدم زينب مظلومه زار *** چنين مي گفت باشمر ستمکار بيا اي شمر، شرمي از خداکن *** ترحّم برحريم مصطفي کن مبُر ازتن سر سالارمارا *** مکُش اين مونس و غمخوار مارا رهاکن اين غريب نا توان را *** به جاي او بکُش مابيکسان را که اين شه تاب درپيکر ندارد *** گلويش طاقت خنجر ندارد يقين دارم که اين لب تشنه ديگر *** نماند زنده بعد از داغ اکبر کند گر گوسفندي ذبح قصّاب *** به وقت کشتن، اورا مي دهد آب تو هم رحمي براين قربان ماکن *** بده آب و پس آنگه سرجداکن اگرازبهر قتلش درشتابي *** بيا در وقت مُردن کن جواني بده مهلت ببندم چشمهايش *** کشانم سوي قبله دست وپايش چراکه اين تشنه لب مادر ندارد *** دم مردن کسي برسر ندارد دل «ذاکر» ازاين ماتم ملول است *** پرازخون قلب زهرا ورسول است مرحوم عباس حسيني جوهري- ذاکر گفتگوي جغد بابلبل زهرجا بگذري دردو غم کرب و بلا باشد *** به هربستان وويران گفتگوي کربلا باشد زجغدي بلبلي پرسيد کاي ديوانه محزون *** بگو بامن چراجاي تو در ويرانه ها باشد براي چيست در دوران گريزاني توازبستان *** مکانت گوشه ويران به هرصبح ومساء باشد زويران بگذرو بامن بيا در ساحت گلشن *** ببين سرووگل و سنبل درآنجا جابجا باشد بگفتاجغد بي دل، خاک برفرق تواي بلبل *** بده انصاف، کي اين شيوه مهر و وفا باشد که من آسوده دل برشاخ گل درباغ بنشينم *** ولي زينب سرعريان به دور شهرها باشد من اندرصحن گلشن شادمان باشم ولي ليلا *** زمرگ اکبرناکام درشور و نوا باشد من اندرگُلْستان درشاخ گلها آشيان گيرم *** ولکن دست عبّاس جوان ازتن جدا باشد برو اي بلبل نالان،تو و آن سروو آن بستان *** مرا اين گوشه ويران، بهشت جاودان باشد ازآن روزي که شد آل نبي را جاي ويرانه *** مرا جا و مکان ويرانه ازآن ماجرا باشد تومشتاقي به بستان و من از ويرانه خوشحالم *** که درويرانه جاي دختر شير خدا باشد ز احوال من دل خون، مپرس از ذاکر محزون *** که «ذاکر» چاکري از خاندان مصطفي باشد عباس حسيني جوهري - ذاکر حضرت زينب سلام الله عليها دوبيتي ها تصوير تمام کربلا زينب بود *** تفسيرپيام کربلا زينب بود در عشق و فداکاري و ايمان و وفا *** زهراي قيام کربلا زينب بود مؤيد زيبائي گلشن علي زينب بود *** پرورده دامن علي زينب بود بر خصم شکست داد ولي خود نشکست *** آيينه نشکن علي زينب بود مؤيد در فضل، محيط بيکراني زينب *** در صبر، بسيط آسماني زينب اي خورده به سينه ات مدال عظمت *** بانوي هميشه قهرماني زينب مؤيد زينب که به عشق جوشش آموخته است *** ماه است و چو مهر رخ برافروخته است کارآئي انقلاب خونين حسين *** بر قامت صبر او نظر دوخته است مؤيد زينب که به کار عاشقي غوغاکرد *** صد بار شهادت به رخش دروا کرد دو دسته گل ياس که در دامن داشت *** تقديم به باغبان عاشورا کرد مؤيد من مظهر صبر، زينب کبرايم *** هرجا که بود حسين، من آنجايم هرچند که آفتاب بي سايه بود *** من سايه آفتاب عاشورايم سيد رضا مؤيد زينب که شکوه عشق پاينده از اوست *** ماهي است که نور صبر تابنده از اوست اسلام ز کربلا بود زنده، ولي *** تاريخ حيات کربلا، زنده از اوست سيد رضا مؤيد زينب که دل و روح دليري دارد *** در ياري دين سهم کثيري دارد همچون حسن و حسين و زهرا و علي *** نيرويِ شکست ناپذيري دارد سيد رضا مؤيد زينب که قيام کربلا زنده ازاوست *** ايثارگري و صبر پاينده از اوست از جلوه او چهارده قرن گذشت *** امّا به خدا هميشه آينده از اوست ميثم با داغ و فراق، آشنايي زينب *** با درد و غم و عشق، دوائي زينب سوگند به مظلومي زهراي بتول *** تو فاطمه کرب و بلايي زينب وفائي چون قافله عشق رسيدند ز راه *** بر تربت شاه دين، به صد ناله و آه زينب به سر قبر برادر مي گفت *** لا حول و لا قوة الاّ بالله صفا تويسرکاني از جوهر خلقت و ز انوار جلي *** مجموعه علم و حلم و فيض ازلي خلاّق ازل نهاد نامش زينب *** وز راه کرم عطا نمودش به علي صفاتويسرکاني تسليم ورضا نگر که آن دُخت بتول *** در مقتل کشتگان چو فرمود نزول شکرانه سرود، که اي خداوند جليل *** قرباني ما به پيشگاه تو قبول فؤاد کرماني تسکين دل شکسته، آهم ندهد *** بي هم نفسم کسي، پناهم ندهد من زينب بي حسينم و برگشتم *** جا دارد اگر مدينه راهم ندهد موحديان ـ اميد سر در بر امر حق فرود آوردم *** شاهد به غمش، تن کبود آوردم رفتم ز مدينه و پس از آن همه داغ *** جزطفل سه ساله، هرچه بود آوردم موحديان - اميد بر حنجر خون، نواي عشقي زينب *** دلداده و جان فداي عشقي زينب در بهت سکوت کوفه، در ظلمت شام *** پيغامبرِ خداي عشقي زينب محمد جواد غفور زاده - شفق نواي عشق بر حنجر خون، نواي عشقي زينب *** دلداده و جانفداي عشقي زينب در بهت سکوت کوفه، در ظلمت شب *** پيغامبر خداي عشقي زينب محمد جواد شفق زينب، تو که در حنجر حق، آوايي *** تنديس علي، آيينه ي زهرايي در مکتب عارفان و در دفتر عشق *** گلواژه انقلاب عاشورايي محمد جواد غفورزاده شفق آنروز که خون عاشقان ريخت به دشت *** درياي فرات، غرق درخون مي گشت ديدم که به دنبال حسينش، زينب *** سر تا سر دشت کربلا را مي گشت حسن علي پور مآل انديش فردا بود زينب *** در آن صحرا چه تنها بود زينب به هنگام غروب تنگ آن روز *** تمام غربت ما بود زينب يدالله گودرزي اي شمع شبستان وِلا، يا زينب *** اي اختر صحراي بلا، يا زينب درياب که از کف نرود دامن صبر *** سوگند به خون شهدا، يا زينب سپيده کاشاني ناموس خدا و دخت حيدر، زينب *** پرورده آغوش پيمبر زينب صابر چو حسن،شجاع مانند حسين *** در حفظ بقاء دين داور زينب سيفي شيرازي در مسلخ عشق کرده غوغا زينب *** در سنگر صبر، کرده مأوا زينب همراه رقيّه رفته در شام بلا *** برگشته زشهر شام تنها زينب ژوليده نيشابوري «پرچم به دوش» اي پرچم کربلا به دوشت، زينب *** قربان تو و خشم و خروشت زينب تا موي سرت، سپيد شد از غم دوست *** شد کعبه ي دل، سياه پوشت زينب علي موسوي گرمارودي زينب پاسدار لاله ها مي سوخت چو شمع و پايداري مي کرد *** دل از مژه جاي اشک جاري مي کرد شب دختر شير حقّ به جاي عباس *** از عترت عشق پاسداري مي کرد احد ده بزرگي با پاي برهنه زان فتنه خونين که به بار آمده بود *** خورشيد ولا، بر سر دار آمده بود با پاي برهنه، دشت ها را زينب *** دنبال حسين، سايهوار آمده بود حسين اسرافيلي زينب که مه برج کمال وادب است *** درخلق به بهترين نسب منتسب است در وصف و مقام او همين باشد بس *** که اين دخت عليّ مرتضي زين اب است شکوهي از داغ غمت خون جگردارم من *** وز ياد لبت ديده تر دارم من تو از سرني سايه فکندي به سرم *** يا سايه خورشيد به سر دارم من؟ شکوهي اي واسطه رحمت رحمان زينب *** وي عالمه علوم قرآن زينب در نام گذاريت محمّد (صلي الله عليه وآله) فرمود: *** خوانده است ترا خداي سبحان زينب قانع در عشق علامتي بجز زينب نيست *** درصبر قيامتي بجز زينب نيست آن جامه عصمتي که زهرا پوشيد *** زيبنده قامتي بجز زينب نيست
زينب که شکوه جاوداني دارد *** هرجا حضور آسماني دارد ازدست حسين بن علي، خون خدا *** برسينه مدال قهرماني دارد مؤيد اي تالي فاطمه به آئين و مرام *** اي صبر تو و نطق تو همدوش قيام ما دست طلب به سوي تو آورديم *** اي دخت امام و عمّه و اُخت امام خسرو فصل دوّم: دختر عشق گل ياس اسرا ما به درگاه تو با درد نهان آمده ايم *** سينه سوزيم که با اشک روان آمده ايم قرن ها از سفر قافله بگذشت ولي *** يک بيابان به سُراغت نگران آمده ايم کُنج ويرانه وبي تابي ديدار پدر *** ماجرائي است که با آه وفغان آمده ايم اي جگر گوشه سالار شهيدان بپذير *** زائرانيم که بي نام و نشان آمده ايم به غريبانه ترين شام غريبان شما *** گُل ياس اُسرا، پيرو جوان آمده ايم آتش داغ تو در سينه ما شعلهور است *** به طواف حرمت اشک فشان آمده ايم کودک باب الحوائج بنما مرحمتي *** که به درگاه تو با درد نهان آمده ايم آذر شاهي (آتش) کودک بي سرپناه کاروان مي رفت امّا کودکي جامانده بود *** او درآغوش عطش دامان صحرا مانده بود او نمي دانست آئين اسارت را ولي *** ناز پرورد اسيران بود امّا مانده بود هرچه بابا گفت آن شيرين زبان در طول راه *** در جواب بي جوابي هاي بابا مانده بود يک بيابان غُربت ويک کودک بي سر پناه *** بي عزيزانش زبانم لال تنها مانده بود بر فراز نيزه ها منظومه اي را ديده بود *** سِيْر چشم مهرجويش سوي بالا مانده بود خيزران و چهره گل نسبتي باهم نداشت *** چرخ گردون نيز در حلّ معمّا مانده بود سينه ام آتش گرفت ازاين مصيبت ياحسين *** زآنکه دلبندي سه ساله روي شن هامانده بود آذر شاهي (آتش) خواب صبا
بي خبر از شهر شما مي روم *** تا که ندانيد کجا مي روم خسته از اين مردم مهمان کُشم *** هيچ نپرسيد چرا مي روم خواب خوشي ديدم و باور کنيد *** بسته به عهدم به خدا مي روم مي شکند اين قفس تن شبي *** از منِ من گشته رها مي روم کودکي از قافله جا مانده بود *** با غم و اندوه و نوا مي روم آتش عشق است صبا بر دلم *** همره تو کرببلا مي روم هديه به ويرانه نشين مي برم *** پيک صبايم که دعا مي برم آذرشاهي زبان حال کودکي که از کاروان جا مانده بود پايم از بس که دويدم ز پي ات، آبله شد *** بس که محنت بکشيدم، ز دلم حوصله شد قصدم اين بود که دور از تو نباشم هرگز *** چه توان کرد، که بين من و تو فاصله شد تا تو بودي پدرا، جاي من آغوش تو بود *** تا که رفتي زبرم، کار من آه و گله شد دي عزيز تو و دُردانه مادر بودم *** ليکن امروز گُسسته زهم آن سلسله شد دشمن آن رحم ندارد که بپرسد از خويش *** چه برين کودک آواره بي راحله شد گاه مي افتم و گه مي دوم، از پي نگران *** که بسي فاصله بين من و اين قافله شد جاي عباس در اين باديه خالي است حسان *** که چنين آهوي گم گشته زهرا يله شد حبيب الله چايچيان (حسان) زبان حال رقيه(عليها السلام) خطاب به پدر، هنگام جدا شدن از قافله نه چراغ پيش رويم که دليل راه باشد *** نه کسي که پرسم از او، چو ره اشتباه باشد نه يکي ز همرهانم، که ز دست من بگيرد *** نبود مگر که ياد تو، خدا گواه باشد شده ام اسير دشمن، کشدم به هر دياري *** بجز از محبّت تو، چه مرا گناه باشد گهي از خراش خاري، نگهي کنم به پايم *** گهي از خيالت اي گل، نظرم به راه باشد نکنم شکايت از تو، که خبر نگيري از من *** که به من هرآنچه خواهي، همه دلبخواه باشد دلم آرميده عمري، همه زير سايه تو *** نتواند اين دل اکنون، که جدا زشاه باشد نکند خيال دشمن، که نباشدم پناهي *** زسفر اگر بيايد، پدرم پناه باشد زادب به پاي هر گل، بنهاده سرگياهي *** چه شود اگر حسان هم، به تو گل گياه باشد حسان زبان حال حضرت رقيه(عليها السلام) که از کاروان جامانده بود» عاقبت بي کس و تنها مانده ام *** لالهوش در دل صحرا مانده ام همه رفتند و من غمزده باز *** خسته در محبس دنيا مانده ام سوختم، خاک شدم، چون آتش *** کاروان رفت و به ره جا مانده ام پاي تا سر، همه گوش و همه چشم *** منتظر در ره بابا مانده ام هيچکس ياور و غمخوارم نيست *** خسته دل در کف اعدا مانده ام پايم از خار زبس آبله شد *** ديگر از رفتن ره وامانده ام دور از چشم عمويم عباس *** من جگر گوشه زهرا مانده ام پدرم رفت خدايا! به کجا *** که من آواره، در اينجا مانده ام نه همين مي کُشدم هجر پدر *** دور از زينب کبري مانده ام دست من گير تو اي دخت حسين *** هر کجا بي کس و تنها مانده ام اشک يتيم اي عمه بيا تا که غريبانه بگرييم *** دور از وطن و خانه، به ويرانه بگرييم پژمرد گل روي تو از تابش خورشيد *** در سايه نشينيم و به جانانه بگرييم لبريز شد اي عمه دگر کاسه صبرم *** بر حال تو و اين دل ويرانه بگرييم نوميد ز ديدار پدر گشته دل من *** بنشين بکنارم که يتيمانه بگرييم گرديم چو پروانه به گرد سر معشوق *** چون شمع در اين گوشه غمخانه بگرييم اين عقده مرا مي کشد اي عمه که بايد *** پيش نظر مردم بيگانه بگرييم زبان حال حضرت رقيه(عليها السلام) در خرابه شام عمه جان، کو منزل و کاشانه ام *** من چرا ساکن در اين ويرانه ام آشنايانم همه رفتند و من *** ميهمان، بر سفره بيگانه ام عمه جان، بگذار گريم زار زار *** چونکه ديگر پر شده پيمانه ام شمع مي ريزد گهر در پاي من *** چون که داند کودکي دُردانه ام عقل مي گويد به من آرام گير *** او نداند عاشقي ديوانه ام دست از جانم بدار اي غمگسار *** من چراغ عشق را پروانه ام بگذر از من اي صبا، حالم مپرس *** فارغ از جان، در غم جانانه ام بس که بي تاب از پريشاني شدم *** زلف، سنگيني کند بر شانه ام من گرفتارم به زلف و خال او *** من اسير آن کمند و دانه ام خانمانم رفته بر باد اي عدو *** کم کن آزار دل طفلانه ام کي توانم رفت از کويش حسان؟ *** من نمک پرورده اين خانه ام حسان نوشته ضريح حضرت رقيه(عليها السلام) جُغد دلم خرابه شام آرزو کند *** تا با سه ساله دخترکي گفتگو کند آن دختري که قبله ارباب حاجت است *** حاجت رواست هرکه بر اين قبله رو کند تاريکي خرابه و چشمان اشکبار *** با رأس باب، شکوه زجور عدو کند خونين چو ديد رأس پدر را رقيه، خواست *** با اشک خويش خون ز رخش شستشو کند خوابيد در خرابه که تا کاخ ظلم را *** با ناله يتيمي خود زير و رو کند زبان حال حضرت رقيه(عليها السلام) در خرابه شام من که اين سان جا در اين ويرانه بي در گرفتم *** مرغ دور از آشيانم، سر به زير پر گرفتم عمه ام درس فداکاري به من آموخت منهم *** پرده از ظلم يزيد شوم بد اختر گرفتم کاخ بيدادش من ويران نشين ويران نمودم *** صبر کردم تا از آن بيدادگر کيفر گرفتم تا شود ثابت به عالم ظلم او مظلومي من *** زين سبب اين گوشه ويرانه را سنگر گرفتم جان بها مي خواست بهر رأس بابم آن ستمگر *** جان بدادم تا که در بر، اين سر انور گرفتم اي پدر، جانم به لب آمد زدوري تو امّا *** لب نهادم بر لب تو، زندگي از سرگرفتم شد رخم نيلي و بازويم کبود از تازيانه *** منهم اين ميراث را بلکه از مادر گرفتم بهر پاس دين، در اين خلوتسرا منزل نمودم *** پايگاهي از براي خود در اين کشور گرفتم ساختم در اين خرابه، سوختم از درد هجران *** صبر کردم تا جهاني را به زير پر گرفتم سوخت داغ آن سه ساله، جان زينب را هنرور *** منهم از دوري قبرش، روز و شب آذر گرفتم هنرور زبان حال رقيه بنت الحسين من رقيه دختر ناکام شاه کربلايم *** بلبل شيرين زبان گلشن آل عبايم ميوه باغ رسولم، پاره قلب بتولم *** دست پرورد حسينم، نور چشم مرتضايم کعبه صاحبدلانم، قبله اهل نيازم *** مستمندان را پناهم، دردمندان را دوايم من يتيمم، من اسيرم، کودکي شوريده حالم *** طايري بشکسته بالم، رهروي آزرده پايم زهره ديوان عصمت، ميوه بستان رحمت *** منبع فيض و عنايت، مطلع نور خدايم گُلبني از شاخسار قدسِ تقوي و فضيلت *** کوکبي از آسمان عفت و شرم و حيايم شعله بر دامان خاک افکنده آه آتشينم *** لرزه بر ارکان عرش افتاده از شور و نوايم گرچه در اين شامويران گشته ام چون گنج پنهان *** دستگير مردم افتاده پا و بينوايم من گلابم بوي گل جوئيد از من زآنکه آيد *** بوي دلجوي حسين از خاک پاک باصفايم اي رسا، از آستانش هرچه خواهي آرزو کن *** عاجز از اوصاف اين گل مانده طبع نارسايم رسا زبان حال حضرت رقيه(عليها السلام) زائرين قبر من، اين شام عبرت خانه است *** مدفنم آباد و قصر دشمنم ويرانه است دختري بودم سه ساله دستگير و بي پدر *** مرغ بي بال و پري را اين قفس کاشانه است بود او مردي ستمگر، صاحب قدرت، يزيد *** فخر مي کرد او که مستم در کفم پيمانه است داشت او کاخي مجلّل، دستگاهي با شکوه *** خود چو مردي کز غرور منصبش ديوانه است داشتم من بستري از خاک و باليني زخشت *** همچو مرغي کو بسا، محروم زآب ودانه است تکيه مي زد او به تخت سلطنت با کرّ و فرّ *** اين تکبّر ظالمان را عادت روزانه است من به ديوار خرابه مي نهادم روي خود *** آن سبب شد رو سپيدم شهرتم شاهانه است بر تن رنجور من شد کهنه پيراهن کفن *** پر شکسته بلبلي را اين خرابه لانه است محو شد آثار او تابنده شد آثار من *** ذلت او عزت من هر دو جاويدانه است «کهنموئي» چشم عبرت باز کن بيدار شو *** هرکه از اسرار حق آگه نشد بيگانه است کهنموئي
|
