بس طعنه زهجران رخ يار شنيديم

ما تشنه ديدار جمال رخ ياريم

از بار گران غم ايام خميديم

زين روى،  از اين کوى به آن کوى دويديم

فردا که قيامت آشکار گردد

هر کس که نه عاشق است ردّ خواهد بود

در جستن تو بسى جهانها

بنماى جمال خويش وبفزاى

وزباده وصل خويش پر کن

بگذشته به زير گام عاشق

در منزلت ومقام عاشق

يکشب صنما تو جام عاشق

عشق دگران بگردد از حال به حال

عشق من ومعشوق مرا نيست زوال

سوز دل يعقوب ستمديده زمن پرس

اندوه دل سوخته دلسوخته داند

چقدر منتظرم من،  خدا کند تو بيايى

از آن درخت شکسته، ازآن پرنده ى خسته

هميشه در سفرى تو،  بهاروبرگ وبرى تو

غريب مانده ام اينجا،  غريب مثل پرستو

شب است وماه،  تويى تو؛نشان راه تويى تو

نشسته پشت درم من، خدا کند تو بيايى!

هنوز خسته ترم من،  خدا کند تو بيايى

درخت بى ثمرم من،  خدا کند تو بيايى

شکسته بال وپر من،  خدا کند تو بيايى

ببين که در بدرم من،  خدا کند تو بيايى

به تمناى طلوع تو جهان،  چشم به راه

به تماشاى تو،  اى نوردل هستى،  هست

رُخ زيباى تو را ياسمن آيينه بدست

درشبستان شهود، اشک فشان دوخته اند

ديدمش فرشى ازابريشم خون ميگسترد

نازنينا! نفسى اسب تجلّى زين کن!

آفتابا! دمى از ابر برون آ،  که بود

به اميد قدمت، کون ومکان،  چشم به راه

آسمان کاهکشان کاهکشان چشم به راه!

قد رعناى تو را سرو جوان چشم به راه

همه شب تا به سحر، خلوتيان چشم به راه

درسراپرده ى چشمان خودآن چشم به راه

که زمين گوش به زنگ است وزمان چشم به راه!

بى تو منظومه ى امکان،  نگران؛ چشم به راه!

بيا موعود! حسن مطلع اين شعر، نام توست

سر انگشتانم از موسيقى الهام تو رقصان

مرا آتش نزد اين مستى جام از پى هر جام

بياور فصل ها را بويى از ارديبهشت عشق

شبانه،  آفتابى شو که آيينه در آيينه

پرازرنگين کمان است آسمان دررقص پرچمها

ببين منظومه هاى آفرينش رو به پايان است

وبا هر واژه،  ضرباهنگ پولادين گام توست

واين گلنغمه ها آکنده از عطر کلام توست

که افروزه ى اين دور بى فرجام،  جام توست

شميم اين شقايق زارها مست از مشام توست

تمام چشمها همه از خورشيد همام توست

برافراز آن شکوه سبز را،  وقت قيام توست!

سراپا شور!گل کن!نوبت حسن ختام توست

نام تو طلايه دار خوبيهاست

بر طاقچه ى خيالِ فرداها

گلچين ترانه هاى سر سبزت

مضمون تو يک بهار، خوبى بود

آن سوى کرانه هاى رؤيايى

توصيف تو، اى هميشه نورانى!

با تو، دل من کنارخوبيهاست

تمثال تو يادگار خوبيهاست

مجموعه ى ماندگارخوبيهاست

اين مايه ى افتخار خوبيهاست

لبخند تو اعتبار خوبيهاست

آيينه ى انتشار خوبيهاست

آسمان گستره ى خرّم آبادى ما

دفتر هستى وديوان بلند ملکوت

بربلنداى شگفت آور بنيان جهان

کوه تاکوه، پرازجارى پژواک جنون

در فراسوى رهايى،  آن تکبير کبير

آى آيينه ى موعود! بپا کن ما را

مژده اى دوست که گل ميکند آن (وعده ى سبز)

صبح، آيينه ى اوصاف سحر زادى ما

همه حيرت زده از ذوق خدادادى ما

قامت افراشته انديشه ى بنيادى ما

عرصه، آشفته شدازشورش فرهادى ما

اوج فرياد جهان گستر آزادى ما

که از آيين تو آکنده شده وادى ما

با شکوفا شدن شوکت اجدادى ما

ديواره هاى فاصله،  تشکيل ميشوند

خورشيدهاى روشن ايام نقره فام

شب بال ميگشايد وفوج شهابها

آيات زخم ميرسدوسينه ها ژرف

امشب نگاه کن که چگونه دراين سکوت

اى نو بهار منتظران! با حلول تو

زنجيره هاى سيطره،  تحميل ميشوند

در آسمان يخ زده قنديل مى شوند

بر خيل خفته، سنگ ابابيل ميشوند

آماده ى پذ يرش تنزيل مى شوند

گلنغمه هاى سوخته، ترتيل ميشوند

اين سالهاى يخ زده،  تحويل ميشوند

چشمها،  پرسش بى پاسخ حيرانى ها

با گل زخم،  سر راه تو آذين بستيم

حاليا دست کريم تو براى دل ما

وقت آن شدکه به گل، حکم شکفتن بدهى!

فصل تقسيم گل وگندم ولبخند رسيد

سايه ى امن کساى تومرا بر سر، بس!

چشم تو لايحه ى روشن آغاز بهار

دستها،  تشنه ى تقسيم فراوانى ها

داغ هاى دل ما جاى چراغانى ها

سرپناهيست دراين بيسروسامان ها

اى سرانگشت توآغاز گل افشانى ها

فصل تقسيم غزل ها وغزل خوانى ها...

تا پناهم دهد از وحشت عريانى ها

طرح لبخند تو پايان پريشانى ها

طلوع مى کند آن آفتاب پنهانى

دوباره پلک دلم ميپرد، نشانه چيست؟

کسى که سبزتراست ازهزار بار بهار!

تو از حوالى اقليم هر کجا آباد

در انتظار تو تنها چراغ خانه ى ماست

کنار نام تو لنگر گرفت کشتى عشق

ز سمت مشرق جغرافياى عريانى

شنيده ام که مى آيد کسى به مهمانى

کسى شگفت، کسى آنچنان که ميدانى!

بيا که مى رود اين شهر،  رو به ويرانى

که روشن است دراين کوچه هاى ظلمانى

بيا که ياد تو آرامشى است طوفانى

صبح بى تو رنگ بعد از ظهر يک آدينه دارد

بى تو مى گويند تعطيل است کار عشقبازى

جغد بر ويرانه مى خواند به انکار تو،  اما

خواستم از رنجش دورى بگويم،  يادم آمد

در هواى عاشقان پر ميکشد با بى قرارى

ناگهان قفل بزرگ تيرگى را مى گشايد

بى تو حتى مهربانى حالتى از کينه دارد!

عشق اما کى خبر از شنبه وآدينه دارد؟!

خاک اين ويرانه ها بويى از آن گنجينه دارد

عشق با آزار،  خويشاوندى ديرينه دارد!

آن کبوتر چاهى زخمى که او درسينه دارد

آنکه در دستش کليد شهر پر آيينه دارد

دراز ناى شب انتظار مى کُشَدم

کجايى ايگل من، ايعدالت موعود؟

ز درد دورى تو، ازهر صبر مى نوشم

به آفتابِ پس ابرها خبر بدهيد

نقاب غيبت خودرا زچهره ات بردار

بيا واز خم عدلت،  پياله را پُر کن

بيا و(پنجره ى روبه باغ) را بگشاى

فضاى غمزده ى اين ديار ميکشدم

که زخم خنجراين روزگارميکشدم

غم فراق تو بى اختيار مى کشدم

که نا اميد ى شبهاى تار مى کشدم

که دوريازرخت ايشهسوارميکشدم

دراين زمانه ى حسرت، خمارميکشدم

هواى ملتهب اين حصار مى کشدم