نشانه هاى ظهور او

مرحوم حاج شيخ محمد خادمى شيرازى

- ۵ -

خواننده عزيز!
امتحانى است براى مردم . خوشا به حال آن كسانى كه صداى اول را مى شنوند و متابعت مى كنند و صداى دوم را رد مى كنند.
امام باقر عليه السّلام در رابطه با فتنه ها (پيش از قيام حضرت بقية الله روحى له الفداء) چنين مى فرمايند:
تكون قبل المهدى فتنة تحصر الناس حصرا فلا تسبوا اهل الشام بل ظلمتهم فان الابدال منهم و سير سل الله سببا من السماء فيفرقهم حتى لوقاتلهم الثعالب غلبتهم ثم يبعث الله المهدى فى اثنى عشر الفا ان قلوا و خمسة عشر الفا ان كثروا و علامتهم انهم اذا هجموا صرخوا امت امت ثم يظهر فيرد الى المسلمين اءلفتهم و نعمتهم . ⁽¹¹⁸⁾
مردم پيش از قيام مهدى ما به فتنه اى بسيار مهم و كوبنده مبتلا مى شوند. به همه مردم شام ناسزا نگوييد بلكه ستمگران آنها را نفرين كنيد؛ زيرا از ميان آنها ابدال و صلحائى بر مى خيزند. خداوند از آسمان چيزى بر آنها فرو مى فرستد كه آنچنان وحدت آنها را درهم مى كوبد كه اگر با ضعيف ترين حيوانات مانند روباه جنگ كنند شكست مى خورند. آنگاه خداوند مهدى ما را با لشكرى بين دوازده تا پانزده هزار نفر مى فرستد كه در وقت حمله رمزشان ((امت ، امت )) (بميران ، بميران ) است . سپس پيروز مى شوند و الفت و يگانگى و نعمتهاى مسلمين را به آنها برمى گردانند (چه فتنه اى بالاتر از هجوم اسرائيل به سرزمينهاى اسلام و كشتار بيرحمانه مردم ؟).
امام باقر عليه السّلام درباره عصاى حضرت موسى عليه السّلام كه سرانجام فرعون و لشكريانش را در رود نيل غرق كرد و از بين برد چنين مى فرمايند:
كانت عصاء موسى لادم فصارت الى شعيب ثم صارت الى موسى بن عمران عليه السّلام و انها لعندنا و ان عهدى بها انفا و هى خضراء كهيئتها حين انتزعت من شجرتها و انها لتنطق اذا استنطقت اعدت لقائمنا يصنع بهاما كان يصنع موسى و انها لتروع و تلقف ما يافكون و تصنع ما تؤ مربه ، انها حيث اقبلت تلقف ما يافكون ، يفتح لها شعبتان احداهما فى الارض و الاخرى فى السقف و بينهما اربعون ذراعا، تلقف ما يافكون بلسانها. ⁽¹¹⁹⁾
اين عصا (عصاى موسى ) روز اول به دست حضرت آدم بود، سپس به شعيب داده شد، بعد از شعيب به حضرت موسى بن عمران عليه السّلام اعطا شد و اكنون نزد ماست و اخيرا كه آن را ديدم ، درست مانند روزى كه از درخت جدا شده باشد رنگش سبز و خرم بود. اگر فرمان سخن گفتن به او بدهيم حرف مى زند. و اين عصا براى قائم ما ذخيره شده است تا مثل موسى بن عمران در راه نشان دادن عظمت حق و نابودى دشمنان خدا از آن استفاده كند. از خصوصيات اين عصا اين است كه دشمنان را مى لرزاند و هرچه را جلوى آن بيندازند يا ببيند مى بلعد و آنچه فرمانرواى عالم هستى (به اذن خدا) بگويد اطاعت مى كند و چون لب بگشايد فاصله بين آن از زمين تا سقف را كه چهل ذراع است ، مى بلعد (هرچه بيندازند همه را مى بلعد).
امام باقر عليه السّلام درباره تجهيزات لشكريان امام عصر روحى له الفداء و ساعت حركت از مكه معظمه به طرف كوفه چنين فرموده اند:
اذا خرج القائم عليه السّلام من مكة ينادى مناديه الا لايحملن احد طعاما ولا شرابا و يحمل مه حجر موسى بن عمران عليه السّلام و هو وقر بعير فلا ينزل منزلا الا انفجرت منه عيون فمن كان جائعا شبع و من كان ظامئا روى و رويت دوابهم فهو زادهم حتى ينزلوا النجف من ظهر الكوفة . ⁽¹²⁰⁾
ساعت اول حركت ، منادى از طرف آن سرور فرياد مى زند كه هيچ كس حق بار كردن مواد غذايى و آب آشاميدنى را ندارد و سنگ معروفى كه حضرت موسى بن عمران عليه السّلام داشتند آن حضرت همراه خويش بر مى دارند كه حجم و قطر آن سنگ به اندازه بار يك شتر است . به هر منزلى كه مى رسند و سربازان و مركبهاى سوارى آنها تشنه يا گرسنه مى شوند چشمه هايى از آن سنگ خارج مى شود. آنهايى كه گرسنه اند از آن چشمه ها مى خورند و سير مى شوند و افرادى كه تشنه اند از آنها سيراب مى شوند تا اينكه وارد نجف اشرف كه در پشت كوفه واقع است ، مى شوند.
اين است معناى ولايت تكوينى و تشريعى و اين است آن حكومتى كه تمام رژيمها را در هم مى كوبد.
حضرت باقر عليه السّلام در ارتباط با نشانه هاى قيام حضرت بقية الله روحى له الفداء مى فرمايند:
آيتان بين يدى هذا الامر خسوف القمر لخمس و كسوف الشمس لخمس عشرة ولم يكن ذلك منذ هبط آدم عليه السّلام الى الارض و عند ذلك يسقط حساب المنجمين .⁽¹²¹⁾
در پيشاپيش ظهور مهدى ما دو نشانه بزرگ ديده مى شود:
1. خسوف ماه در پنجم آن .
2. كسوف خورشيد در پانزدهم ماه .
از وقتى كه خداوند حضرت آدم را به اين دنيا فرستاده چنين واقعه اى رخ نداده است . بنابراين ، ديگر اعتبارى براى منجمان باقى نخواهد ماند.
محمد بن مسلم از حضرت باقر عليه السّلام روايت مى كند كه آن حضرت فرمودند:
السفيانى و القائم فى سنة واحدة . ⁽¹²²⁾
سفيانى و قائم ما (عليه السّلام ) در يك سال قيام مى كنند.
مسلما سفيانى در همان سال پيش از حضرت ولى عصر عليه السّلام خروج مى كند. امام پنجم عليه السّلام بعد از اشاره به نداى آسمانى و فرورفتن لشكر سفيانى در سرزمين بيداء (نزديك مكه معظمه ) چنين امر مى فرمايند:
فاسعوا اليه ولو حبوا والله كانى انظر اليه بين الركن و المقام يبايع الناس . ⁽¹²³⁾
به سوى حضرت بقية الله بشتابيد ولو از طريق خزيدن بر روى سينه باشد. به خدا سوگند، گويى مى بينم بين ركن و مقام ايستاده و با مردم بيعت مى كنند.
از حضرت ابى جعفر عليه السّلام نقل مى كنند كه فرمودند:
اذا راءيتم نارا من المشرق شبه الهردى العظيم تطلع ثلاثة ايام او سبعة فتوقعوا فرج آل محمد صلى الله عليه و آله ان شاء الله عزوجل ان الله عزيز حكيم . ثم قال عليه السّلام الصيحة لايكون الا فى شهر رمضان لان شهر رمضان شهر الله و هى صيحة جبرئيل الى هذا الخلق . ثم قال ينادى مناد من السماء باسم القائم عليه السّلام فيسمع من بالمشرق و من بالمغرب لايبقى راقد الا استيقظ ولا قائم الا قعد و لا قاعد الا قام على رجليه فزعا من ذلك الصوت فرحم الله من اعتبر بذلك الصوت فاجاب فان الصوت صوت جبرئيل الروح الامين .
و قال عليه السّلام الصوت فى شهر رمضان فى ليلة جمعة ليلة ثلاث و عشرين فلا تشكوا فى ذلك و اسمعوا و اطيعوا و فى آخر النهار صوت ابليس اللعين ينادى الا ان فلانا قتل مظلوما ليشكك الناس و يفتنهم فكم ذلك اليوم من شاك متحير قد هوى فى النار فاذا سمعتم الصوت فى شهر رمضان فلا تشكوا فيه انه صوت جبرئيل عليه السّلام و علامة ذلك انه ينادى باسم القائم و اسم ابيه عليهما السلام حتى تسمعه العذراء فى خدرها فتحرض اباها و اخاها على الخروج .
قال عليه السّلام لابد من هذين الصوتين قبل خروج القائم صوت من السماء و هو صوت جبرئيل باسم صاحب هذا الامر و اسم ابيه و الصوت الثانى الذى من الارض و هو صوت ابليس اللعين ينادى باسم فلان انه قتل مظلوما يريد بذلك الفتنة فاتبعوا الصوت الاول و اياكم والاخير ان تفتنوا به . ⁽¹²⁴⁾
هرگاه ديديد كه آتشى عظيم از جانب مشرق روشن شد و عمر آن سه روز يا هفت روز ادامه پيدا كرد، منتظر فرج آل محمد باشيد (ظهور امام عصر روحى له الفداء)، البته اگر خداوند حكيم و مقتدر بخواهد. صيحه آسمانى حتما در ماه رمضان است ، زيرا ماه رمضان ماه خداوند است و اين صيحه هم صداى جبرئيل عليه السّلام است كه از طرف خداوند براى اين مردم فرستاده مى شود. منادى از آسمان حضرت قائم عليه السّلام را به اسم صدا مى كند (محمد بن الحسن العسكرى ). پس هر كسى كه در مشرق و مغرب زمين است اين صدا را مى شنود و به جهت ترسناك بودن اين صدا، آن كه در خواب است بيدار مى شود و هر كه ايستاده است مى نشيند و آن كسى كه نشسته است برمى خيزد و سرپا مى ايستد. خداوند رحمت كند كسى كه آن صدا را بشنود و عبرت بگيرد و عملا اين صدا را جواب بگويد (اطاعت كند از حضرت بقية الله ارواحنا له الفداء). براى اينكه اين صدا، صداى جبرئيل روح الامين است (پيام او از سوى خداوند براى جهانيان است ).
امام عليه السّلام مى فرمايد: صداى آسمانى در شب بيست و سوم ماه رمضان خواهد بود. براى شما ترديدى پيدا نشود، بشنويد و اطاعت كنيد و در آخر روز ابليس ملعون فرياد مى زند: اى مردم ! آگاه باشيد كه فلانى مظلوم كشته شده است . براى اينكه مردم در شك بيفتند و گرفتار امتحان بشوند. چه بسا اشخاصى كه در آن روز به خاطر شنيدن اين صدا سرگردان و در آتش غضب خداوند سرنگون خواهند شد. پس ، وقتى كه در ماه رمضان صدا را شنيديد (اينكه قائم آل محمد آمد) در آن شك نكنيد و بدانيد آن ، صداى جبرئيل عليه السّلام است و علامت حقانيت آن صدا اين است كه حضرت قائم عليه السّلام را به نام پدرش ذكر مى كند (يعنى ان شاءالله مى گويد محمد بن الحسن العسكرى عليهماالسلام آمد). اين صدا چنان فراگير است كه حتى دختران پرده نشين نيز آن را مى شنوند و پدر و برادر خود را ترغيب مى كنند كه از منزل بيرون برويد (و امام عصر را يارى كنيد).
امام پنجم عليه السّلام مى فرمايد: دو صدا بايد قبل از ظهور شنيده شود: يك صدا از آسمان كه صداى جبرئيل است و صاحب اين امر را به نام او و نام پدرش معرفى مى كند (محمد بن الحسن العسكرى عليهماالسلام )؛ صداى دوم صداى شيطان است كه به نام فلانى است و مى گويد او را مظلوم كشتند و مى خواهد مردم را گمراه كند. پس ، از صداى اول متابعت كنيد؛ اما بترسيد از اينكه صداى دوم (صداى شيطان ) شما را به گمراهى كشاند.
زراره مى گويد از حضرت باقر عليه السّلام پرسيدم : آيا نداى آسمانى حق است ؟ فرمودند:
اى والله حتى يسمعه كل قوم بلسانهم . ⁽¹²⁵⁾
آرى ، به خدا قسم ، حق است و به صورتى است كه تمام مردم به زبان خودشان اين ندا را مى شنوند.
از امام باقر عليه السّلام روايت شده است كه فرمودند:
فذكر آيتين قبل القائم لم يكونا منذ هبط آدم عليه السّلام ابدا و ذلك ان الشمس تنكسف فى النصف من شهر رمضان و القمر فى آخره فقال رجل يا ابن رسول الله لابل الشمس فى آخر الشهر و القمر فى النصف فقال له ابوجعفر عليه السلام انى لاعلم بما تقول ولكنهما آيتان لم تكونا منذ هبط آدم . ⁽¹²⁶⁾
در محضر امام باقر عليه السّلام بوديم . آن سرور دو علامت پيش از قيام حضرت قائم را ذكر كرده ، فرمودند: از وقتى كه حضرت آدم عليه السّلام به اين دنيا آمد اين دو آيت بزرگ هرگز ديده نشده است : اول كسوف خورشيد است در نيمه ماه رمضان ؛ دوم خسوف ماه است در آخر همان ماه رمضان . مردى در مجلس نشسته بود، عرض كرد: اى پسر پيامبر! اينطور نيست بلكه درست برعكس است ؛ يعنى كسوف در آخر ماه و خسوف در وسط ماه پديد مى آيد. امام باقر عليه السّلام فرمودند: مى دانم شما چه مى گوييد (از لحاظ برنامه هاى جارى همين است )، اما من مى خواهم بگويم از اول تا قبل از قيام مهدى ما اين كار نشده است و اختصاص به پيش از ظهور دارد.
ابى الجارود از حضرت باقر عليه السّلام نقل مى كند كه آن حضرت فرمودند:
لاترون الذى تنتظرون حتى تكونوا كالمعزى المواة التى لايبالى الخابس اين يضع يده منها ليس لكم شرف ترقونه ولاسناد تسندون اليه امركم . ⁽¹²⁷⁾
آن چيزى را كه منتظرش هستيد (ظهور حضرت مهدى روحى له الفداء) نمى بينيد مگر وضع شما به جايى برسد كه مانند گوسفندانى شويد كه گرفتار گرگهاى درنده شده باشند، در حالى كه چوپانى هم نداشته باشيد و گرگها از هر جاى بدن شما كه بخواهند شروع به خوردن مى كنند. از سوى ديگر، شرف و موقيعتى هم نداشته باشيد كه به آن تكيه كنيد و نيز اسناد و مداركى هم در اختيار شما نباشد كه استناد به آنها كنيد و سرانجام از خودتان دفاع نماييد.
جابر از حضرت باقر عليه السّلام روايت نموده است كه آن حضرت فرمودند:
تنزل الرايات السود التى تخرج من خراسان الى الكوفة فاذا ظهر المهدى بعث اليه بالبيعة . ⁽¹²⁸⁾
پرچمهاى سياه از خراسان به جانب كوفه مى آيد (كنايه است از قيام جناب حسنى ). پس ، وقتى كه مهدى ما (عليه السّلام ) ظهور كرد امر به بيعت مى كند.
بعضى از علائم مانند سفيانى و خروج او از حتميات است ؛ يعنى حتما بايد پيش از ظهور تحقق پيدا كند. لذا در روايت زير از زراة بن اعين آمده است :
كنت عند ابى جعفر عليه السّلام فجرى ذكر القائم عليه السّلام فقلت ارجوا ان يكون عاجلا و لايكون سفيانى فقا لا والله انه لمن لمحتوم الذى لابدمنه . ⁽¹²⁹⁾
در خدمت حضرت باقر عليه السّلام بوديم ، سخن از حضرت قائم عليه السّلام به ميان آمد. عرض كردم : اميدوارم ظهور قائم بسيار نزديك باشد بدون اينكه نيازى به سفيانى داشته باشد. فرمودند: به خدا نه اينچنين است ؛ خروج سفيانى حتما بايد پيش از ظهور باشد.
حضرت امام صادق عليه السّلام و نشانه هاى ظهور
برگرفته از كتاب : نشانه هاى ظهور
ابى بصير از حضرت صادق عليه السّلام نقل مى كند كه آن حضرت فرمودند:
لا يخرج القائم عليه السّلام الا فى وتر من السنين سنة احدى او ثلاث او خمس او سبع او تسع . ⁽¹³⁰⁾
قائم ما قيام نمى كند مگر در سالهاى طاق : يك يا سه يا هفت يا نه .
محمد بن مسلم مى گويد:
سمعت ابا عبد الله عليه السّلام يقول ان قدام القائم عليه السّلام بلوى من الله قلت و ما هو جعلت فداك فقراء ((ولنبلونكم بشيى من الخوف و الجوع و نقص من الاموال و الانفس و الثمرات و بشر الصابرين )). ⁽¹³¹⁾
شنيدم از امام صادق عليه السّلام كه فرمودند: پيش از قيام قائم مردم دست به گريبان يك امتحان بزرگ خواهند بود. عرض كردم آن امتحان چيست ؟ حضرت آيه بالا را تلاوت فرمودند: ((هر آئينه امتحان مى كنيم شما را به چيزى از ترس و گرسنگى و كم شدن مال و ثروت و از بين رفتن جانها و ميوه ها، و مژده بده به صبر كنندگان (به اينكه مهدى ما قيام مى كند) )). ⁽¹³²⁾
ابى بصير نقل مى كند كه امام صادق عليه السّلام فرمودند:
ينادى باسم القائم عليه السّلام فى ليلة ثلاث و عشرين و يقوم فى يوم عاشوراء و هو اليوم الذى قتل فيه الحسين بن على عليهما السلام لكانى فى يوم السبت العاشر من المحرم قائما بين الركن و المقام جبرئيل عليه السّلام عن يمينه ينادى ((البيعة لله )) فتصير اليه شيعته من اطراف الارض تطوى لهم طيا حتى يبايعوه فيملا الله به الارض عدلا كما ملئت جورا و ظلما. ⁽¹³³⁾
در شب بيست و سوم منادى به اسم قائم عليه السّلام ندا مى كند. و قيام آن حضرت در روز عاشورا است كه حضرت امام حسين عليه السّلام و يارانش را كشتند. گويا مى بينم (قائم را) كه در روز شنبه دهم محرم (عاشورا) بين ركن و مقام ايستاده و جبرئيل عليه السّلام در طرف راست اوست و ندا مى كند كه ((بيعت براى خدا)). شيعيان امام عصر روح له الفداء (شيعيان خاص ) از اطراف و اكناف عالم مى آيند و زمين زير پاى آنها به سرعت درنورديده مى شود. آنگاه امام زمان دنيا را پر از عدل و داد مى كند چنانكه پر از ظلم و جور شده باشد.
در ارتباط با نشانه هاى ظهور حضرت بقية الله ارواحنا له الفداء ابى بصير از امام صادق عليه السّلام به چند علامت اشاره مى فرمايد:
1. نداى آسمانى در شب بيست و سوم است (ظاهرا بيست و سوم ماه مبارك رمضان ).
2. قيام در روز عاشورا است .
3. جبرئيل در طرف راست آن حضرت مى ايستد و فرياد مى زند: ((بيعت براى خدا))؛ يعنى بيعت با امام عصر بيعت كردن با خداست .
4. شيعيان (افراد خاص ) با طى الارض خدمتشان مى رسند.
5. زمين پر از عدل و داد مى شود.
ابى بصير، يكى از ياران برجسته امام صادق عليه السّلام از آن حضرت نقل مى كند كه فرمودند:
اذا قام القائم عليه السّلام هدم المسجد الحرام حتى يرده الى اساسه و حول المقام الى الموضع الذى كان فيه و قطع ايدى بنى شيبة و علفها على باب الكعبة و كتب عليها ((هؤ لاء سراق الكعبة .)) ⁽¹³⁴⁾
يكى از برنامه هاى روزهاى اول امام عصر عليه السّلام عبارت است از:
1. مسجدالحرام را ويران مى كنند و آن را به صورت اوليه بر مى گردانند.
2. مقام حضرت ابراهيم عليه السّلام را نيز به جاى اولش برمى گردانند (جنب خانه كعبه ).
3. دست طايفه بنى شيبه را قطع مى كنند و آن را بر درب كعبه مى آويزند و اين عبارت بر ديوار كعبه نوشته مى شود: ((صاحبان اين دستها كه از بنى شيبه هستند به كعبه معظمه خيانت نمودند)) (دزدهاى كعبه هستند).
ارشاد مفيد مى گويد:
اذا قام القائم عليه السّلام حكم بالعدل و ارتفع فى ايامه الجور و امنت به السبل و اخرجت الارض بركاتها ورد كل حق الى اهله ولم يبق اهل دين حتى يظهروا الاسلام و يعترفوا بالايمان اما سمعت الله سبحانه يقول : ((وله اسلم من فى السموات و الارض طوعا و كرها و اليه يرجعون )).
وقتى قائم آل محمد عليه السّلام قيام مى كند برنامه هايش در چند اصل خلاصه مى شود:
1. حكومت آن حضرت بر اساس عدل واقعى و همه جانبه است .
2. ظلم و ستم از سرتاسر گيتى برداشته مى شود.
3. امنيت سرتاسر راهها و جاده ها را فرا مى گيرد.
4. زمين بركات خودش را در اختيار مردم مى گذارد.
5. حقوق همه مردم به آنها پس داده مى شود (از غاصبان گرفته مى شود).
6. اسلام دين همه جهانيان مى شود و همه مردم به ايمان اعتراف مى كنند.
آيا شنيده اى كه خداوند مى فرمايد: ((آنچه در آسمانها و كرات بى شمار و در زمين است (از وجود مقدس امام عصر عليه السّلام ) چه بخواهند و چه نخواهند بايد اطاعت كنند))؟ ⁽¹³⁵⁾
ابوخديجه از امام صادق عليه السّلام روايت مى كند كه فرمودند:
اذا قام عليه السّلام جاء بامر جديد كما دعى رسول الله صلى الله عليه و آله فى بدوا الاسلام الى امر جديد. ⁽¹³⁶⁾
هر زمان كه قائم ما عليه السّلام قيام كند امر تازه اى (قانون جديدى ) مى آورند، چنانكه رسول اكرم صلى الله عليه و آله در ابتداى اسلام چنين بودند (قرآن را آوردند).
خواننده عزيز!
معلوم مى شود پيش از ظهور، احكام خداوند تغيير مى كند؛ يعنى حلال ، حرام و حرام ، حلال مى شود كما اينكه الان در دنياى اسلام شده است .
مفضل بن عمر از امام صادق عليه السّلام روايت مى كند كه آن حضرت فرمودند:
يخرج مع القائم عليه السّلام من ظهر الكوفة سبعة و عشرون رجلا خمسة عشر من قوم موسى عليه السّلام الذين كانوا يهدون بالحق و به يعدلون و سبعة من اهل الكهف و يوشع بن نون ، و سلمان ، و ابودجانة الانصارى ، والمقداد و مالك الاشتر فيكونون بين يديه انصارا و حكاما. ⁽¹³⁷⁾
در پشت كوفه (سهله ) قائم ما بيرون مى آيد در حالى كه بيست و هفت نفر مرد در خدمت او هستند: پانزده نفر از اقوام موسى كه به حق گرويدند و بحق عدالت ورزيدند و هفت نفر از اصحاب كهف و يوشع بن نون و سلمان و ابودجانه انصارى و مقداد و مالك اشتر. پس اين بيست و هفت تن در خدمت امام زمان عليه السّلام هستند و از ياران و فرمانروايان دولت آن بزرگوارند.
عبدالله بن عجلان از امام صادق عليه السّلام روايت مى كند كه فرمودند:
اذا قام قائم آل محمد صلى الله عليه و آله وسلم حكم بين الناس بحكم داود عليه السّلام لايحتاج الى بينة يلهمه الله تعالى فيحكم بعلمه و يخبر كل قوم بما استبطنوه و يعرف وليه من عدوه بالتوسم . قال الله سبحانه و تعالى : ((ان فى ذلك لايات للمتوسمين و انها لبسبيل مقيم )). ⁽¹³⁸⁾
قائم ما وقتى قيام مى كند، بين مردم همانند حضرت داوود عليه السّلام حكم كند. احتياج به شاهد و دليل ندارد، خداوند احكام واقعى را به او الهام مى كند. پس ، به علم واقعى حكم مى كند و از هرچه كه مردم در دلهاى خود پنهان كرده اند، آن حضرت خبر مى دهد، دوستانش را از دشمنانش جدا مى كند و مى شناسد با فراست و هوشمندى كه خداوند در ديدگان مقدسش قرار داده است . خداوند مى فرمايد: ((به راستى در اين ، نشانه هايى است براى هوشمندان ، آنان كه در راه راست پايدارند.)) ⁽¹³⁹⁾
از امام صادق عليه السّلام ده صفت و نشانه براى امام بيان شده است :
العصمة و النصوص و ان يكون اعلم الناس و اتقاهم لله و اعلمهم بكتاب الله و ان يكون صاحب الوصية الظاهرة و يكون له المعجزة و الدليل و تنام عينه و لاينام قلبه و لايكون له فى ء ويرى من خلفه كما يرى من بين يديه . ⁽¹⁴⁰⁾
1. عصمت از گناه و خلاف اخلاق و دور از حق .
2. نص بر امامت او از طرف خداوند و پيامبر و امام قبل از او.
3. بايد از همه مردم داناتر باشد.
4. از نظر تقوا و پرهيزكارى بايد بر همه برترى داشته باشد.
5. به قرآن خداوند و احكام او از همه اعلم باشد (علوم و معارف بيكران قرآن در نزد او باشد).
6. از طرف امام قبل از او به عنوان وصى از لحاظ ظاهر هم معرفى شده باشد.
7. داراى معجزه باشد (كارهاى خارج از عادت انجام دهد و در مقابل دشمن متكى به دليل باشد).
8. چشمش به خواب برود اما قلبش بيدار باشد.
9. بدن مقدسش هيچگاه سايه ندارد.
10. همان گونه كه از پيش رو همه چيز را مى بيند از پشت سر نيز ببيند (هيچ عاملى نمى تواند بين او و عالم هستى و موجوداتش مانع گردد).
زراره از امام صادق عليه السّلام روايت مى كند كه :
ينادى مناد باسم القائم عليه السّلام قلت خاص او عالم قال عام يسمع كل قوم بلسانهم قلت فمن يخالف القائم عليه السّلام و قد نودى باسمه قال لايدعهم ابليس حتى ينادى فى آخر الليل فيشكك الناس . ⁽¹⁴¹⁾
منادى آن حضرت را به نام اصلى از آسمان صدا مى كند. زراره مى گويد عرض كردم : آيا همه مردم اين صدا را مى شنوند يا يك دسته خاص ؟ فرمودند: همه مردم به زبان خودشان مى شنوند. عرض كردم : پس چه كسى با توجه به اينكه به اسم حضرتش ندا داده شده است با ايشان مخالفت مى كند؟ فرمود: شيطان هم ندايى سر مى دهد كه مردم پس از شنيدن آن ترديد و تزلزل پيدا مى كنند و از شر شيطان در امان نيستند و اين موجب شك و ترديد مردم مى شود. (آرى ، مكتب آزمايش است . خداوند همه ما را در اين آزمايش پيروز فرمايد، آمين .)
ابن مغيره از امام صادق عليه السّلام روايت مى كند كه فرمودند:
الصيحة التى فى شهر رمضان تكون ليلة الجمعة لثلاث و عشرين مضين من شهر رمضان . ⁽¹⁴²⁾
صيحه آسمانى كه در ماه رمضان واقع مى شود حتما در شب جمعه ، بيست و سوم آن ماه خواهد بود.
از ميمون بان نقل شده است كه در خيمه اختصاصى حضرت صادق عليه السّلام در خدمت آن سرور بوديم . دامن خيمه را بالا زد و فرمود:
ان امرنا لو قد كان لكان ابين من هذه الشمس ثم قال ينادى مناد من السماء ان فلان بن فلان هو الامام باسمه و ينادى ابليس من الارض كما نادى برسول الله ليلة العقبة .⁽¹⁴³⁾ ع
امر ما (ولايت و امامت ) از اين آفتاب روشن تر است و منادى از آسمان قائم ما را به نام خودش و پدرش معرفى مى كند و شيطان در همان روز فرياد خود را بلند مى كند، مانند شب عقبه كه صدا بلند كرد (در آن شبى كه رسول الله از جنگ تبوك مراجعت مى فرمودند و از گردنه گذشتند، شيطان فريادش بلند شد). در روز قيام جهانى حضرت صاحب الامر عليه السّلام شيطان براى گمراه كردن مردم فريادش بلند مى شود.
خواننده عزيز!
از خداوند بخواهيم كه همه ما را در آن روز پرخطر از پيروان صداى اول قرار بدهد (پيروان حضرت مهدى نه ارتباع شيطان ).
از امام صادق روايت شده است كه فرمود:
ليس بين قيام القائم عليه السّلام و بين قتل النفس الزكية الا خمس عشرة ليلة . ⁽¹⁴⁴⁾
بين قيام حضرت قائم عليه السّلام و شهادت نفس زكيه ⁽¹⁴⁵⁾ بيش از پانزده شب نخواهد بود.
امام صادق عليه السّلام مى فرمايد:
لاتمضى الايام و الليالى حتى ينادى من السماء يا اهل الحق اعتزلوا يا اهل الباطل اعتزلوا فيعزل هؤ لاء من هؤ لاء قال قلت اصلحك الله يخالط هؤ لاء و هؤ لاء بعد ذلك النداء قال كلا انه يقول فى الكتاب ((ما كان الله ليذر المؤ منين على ما انتم عليه حتى يميز الخبيث من الطيب )). ⁽¹⁴⁶⁾
روزها و شبها تمام نمى شود تا اينكه ندا كننده اى از آسمان فرياد بزند: اى اهل حق ! (صاحبان تقوا) كنار برويد، اى پيروان باطل ! شما نيز از اهل حق جدا شويد. پس ، اين دو دسته از يكديگر جدا مى شوند. راوى مى گويد عرض كردم : خداوند امر شما را اصلاح فرمايد، بعد از اين ندا آيا اين دو دسته (حق و باطل ) با يكديگر مخلوط خواهند شد؟ فرمودند: هرگز مخلوط نشوند. مگر نه اينكه خداوند در قرآنش مى فرمايد: ((خداوند اهل ايمان را با مشركان و بندگان دنيا مخلوط نخواهد گذاشت . آرى ، پاكان حتما بايد از ناپاكها جدا بشوند)) ⁽¹⁴⁷⁾ ؟
حمران كه يكى از اصحاب امام صادق عليه السّلام است از آن حضرت نقل مى كند كه فرمودند:
و ذكر هؤ لاء عنده و سوء حال الشيعة عندهم فقال انى سرت مع ابى جعفر (المنصور) و هو فى موكبه و هو على فرس و بين يديه خيل و من خلفه خيل و انا على حمار الى جانبه فقال لى يا با عبدالله قد كان ينبغى لك ان تفرح بما اعطانا الله من القوة و فتح لنا من العزة و لاتخبر الناس انك احق بهذا الامر منا و اهل بيتك فتغرينا بك و بهم قال فقلت و من رفع هذا اليك عنى فقد كذب فقال اتحلف على ما تقول قال فقلت ان الناس سحرة يعنى يجبون ان يفسدوا قلبك على فلا تمكنهم من سمعك فانا اليك احوج منك الينا فقال لى تذكر يوم ساءلتك ((هل لنا ملك )) فقلت ((نعم طويل عريض شديد فلا تزالون فى مهلة من امركم و فسحة من دنياكم حتى تصيبوا منا دما حراما فى شهر حرام فى بلد حرام ؟)) فعرفت انه حفظ الحديث فقلت لعل الله عزوجل ان يكفيك فانى لم اخصك بهذا انما هو حديث رويته ثم لعل غيرك من اهل بيتك ان يتولى ذلك فسكت عنى فلما رجعت الى منزلى اتانى بعض موالينا فقال جعلت فداك و الله لقد راءيتك فى موكب ابى جعفر و انت على حمار و هو على فرس و قد اشرف عليك يكلمك كانك تحته فقلت بينى و بين نفسى هذا حجة الله على الخلق و صاحب هذا الامر الذى يقتدى به و هذا الاخر يعمل بالجور و يقتل اولاد الانبياء و يسفك الدماء فى الارض بما لايحب الله و هو فى موكبه و انت على حمار فدخلنى من ذلك شك حتى خفت على دينى و نفسى قال فقلت لوراءيت من كان حولى و بين يدى و من خلفى و عن يمينى و عن شمالى من الملائكة لاحتقرته و احتقرت ما هو فيه فقال الان سكن قلبى ثم قال الى متى هؤ لاء يملكون ؟ اومتى الراحة منهم ؟ فقلت اليس تعلم ان لكل شى ء مدة قال بلى فقلت هل ينفعك علمك ان هذا الامر اذا جاء كان اسرع من طرفة العين انك لو تعلم ما لهم عندالله عزوجل و كيف هى كنت لهم اشد بعضا ولو جهدت وجهد اهل الارض ان يدخلهم فى اشد ما هم فيه من الاثم لم يقدروا فلا يستفزنك الشيطان فان العزة لله و لرسوله و للمؤ منين ولكن المنافقين لا يعلمون الا تعلم ان من انتظر اءمرنا و صبر على ما يرى من الاذى و الخوف هو غدا فى زمرتنا فاذا راءيت الحق قد مات و ذهب اهله و راءيت الجور قد شمل البلاد و راءيت القرآن قد خلق و احدث فيه ما ليس فيه و وجه على الاهواء و راءيت الدين قد انكفاء كما ينكفى الاناء و راءيت اهل الباطل قد استعلوا على اهل الحق و راءيت الشر ظاهرا لاينهى عنه و يعذر اصحابه و راءيت الفسق قد ظهر و اكتفى الرجال بالرجال و النساء بالنساء و راءيت المؤ من صامتا لايقبل قوله و راءيت الفاسق يكذب و لا يرد عليه كذبه و فريته و راءيت الصغير يستحقر بالكبير و راءيت الارحام قد و راءيت من يمتدح بالفسق يضحك منه و لا يرد عليه قوله و راءيت الغلام يعطى ما تعطى المرئة و راءيت النساء يتزوجن النساء و راءيت الثناء قد كثر و راءيت الرجل ينفق المال فى غير طاعة الله فلا ينهى و لا يؤ خذ على يديه و راءيت الناظر يتعوذ بالله مما يرى المؤ من فيه من الاجتهاد و راءيت الجار يؤ ذى جاره و ليس له مانع و راءيت الكافر فرحا لما يرى فى المؤ من مرحا لما يرى فى الارض من الفساد و راءيت الخمور تشرب علانية و يجتمع عليها من لايخاف الله عزوجل و راءيت الامر با المعروف ذليلا و راءيت الفاسق فيما لا يحب الله قويا محمودا و راءيت اصحاب الايات يحقرون و يحتقر من يحبهم و راءيت سبيل الخير منقطعا و سبيل الشر مسلوكا و راءيت بيت الله قد عطل و يؤ مر بتركه و راءيت الرجل يقول ما لايفعله و راءيت الرجال يتسمنون للرجال و النساء للنساء و راءيت الرجل معيشته من دبره و معيشة المراءة من فرجها و راءيت النساء يتخذون المجالس كما يتخذها الرجال و راءيت التاءنيث فى ولد العباس قد ظهر و اظهروا الخضاب و امتشطوا كما تمتشط المراة لزوجها و اعطوا الرجال الاموال على فروجهم و تنوفس فى الرجل و تغاير عليه الرجال و كان صاحب المال اعز من المؤ من و كان الربا ظاهرا لايعير و كان الزنا تمتدح به النساء و راءيت المراة تصانع زوجها على نكاح الرجال و راءيت اكثر الناس و خير بيت من يساعد النساء على فسقهن و راءيت المؤ من محزونا ذليلا محتقرا و راءيت البدع و الزنا قد ظهر و راءيت الناس يعتدون بشاهد الزور و راءيت الحرام يحلل و راءيت الحلال يحرم و راءيت الدين بالراءى و عطل الكتاب و احكامه و راءيت الليل لايستخفى به من الجراءة على الله و راءيت المؤ من لايتطيع ان ينكر الا بقلبه و راءيت العظيم من المال ينفق فى سخط الله عزوجل و راءيت الولاة يقربون اهل الكفر و يباعدون اهل الخير و راءيت الولاة يرتشون فى الحكم و راءيت الولاية قبالة لمن زاد و راءيت ذوات الارحام ينكحن و يكتفى بهن و راءيت الرجل يقتل على (التهمة و على ) الظنة و يتغاير على الرجل الذكر فيبذل له نفسه و ماله و راءيت الرجل يعير على اتيان النساء و راءيت المراءة تقهر زوجها و تعمل ما لا يشتهى و تنفق على زوجها و راءيت الرجل يكرى امراته و جاريته و يرضى بالذنى من الطعام و الشرب و راءيت الايمان بالله عزوجل كثيرة على الزور و راءيت القمار قد ظهر و راءيت الشرب تباع ظاهرا ليس عليه مانع و راءيت النساء يبذلن انفسهن لاهل الكفر و راءيت الملاهى قد ظهرت يمربها لايمنعها احد و لايجترى احد على منعها و راءيت الشريف يستذله الذى يخاف سلطانه و راءيت اقرب الناس من الولاة من يمتدح بشتمنا اهل البيت و راءيت من يحبنا يزور و لايقبل شهادته و راءيت الزور من القول ينافس فيه راءيت القرآن قد ثقل على الناس استماعه و خف على الناس استماع الباطل و راءيت الجار يكرم الجار خوفا من لسانه و راءيت الحدود قد عطلت و عمل فيها بالاهواء و راءيت المساجد قد زخرفت و راءيت اصدق الناس عند الناس المفترى الكذب و راءيت الشر قد ظهر والسى بالنميمة و راءيت البغى قد فشا و راءيت الغيبة تستملح و يبشربها الناس بعضهم بعضا و راءيت طلب الحج و الجهاد لغير الله و راءيت السلطان يذل للكافر المؤ من و راءيت الخراب قد اديل من العمران و راءيت الرجل معيشته من بخس المكيال و الميزان و راءيت سفك الدماء يستخف بها و راءيت الرجل يطلب الرئاسة لعرض الدنيا و يشهر نفسه بخبث اللسان ليتقى و تسند اليه الامور و راءيت الصلوة قد استخف بها و راءيت الرجل عنده المال الكثير لم يزكه منذ ملكه و راءيت الميت ينشر من قبره و يؤ ذى و تباع اكفانه و راءيت الهرج قد كثر و راءيت الرجل يمسى نشوان و يصبح سكران لايهتم بما يقول الناس فيه و راءيت البهائم تنكح و راءيت البهائم تفرس بعضها بعضا و راءيت الرجل يخرج الى مصلاة و يرجع و ليس عليه شى ء من ثيابه و راءيت قلوب الناس قد قست و جمدت اعينهم و ثقل الذكر عليهم و راءيت السحت قد ظهر ينافس فيه و راءيت المصلى انما يصلى ليراه الناس و راءيت الفقيه يتفقه لغير الدين يطلب الدنيا و الرئاسة و راءيت الناس مع من غلب و راءيت طالب الحلال يذم و يعير و طالب الحرام يمدح و يعظم و راءيت الحرمين من يعمل فيهما بما لا يحب الله لا يمنعهم مانع و لا يحول بينهم و بين العمل القبيح احد و راءيت المعازف ظاهرة فى الحرمين و راءيت الرجل يتكلم بشى ء من الحق و ياءمر بالمعروف و ينهى عن المنكر فيقوم اليه من ينصحه فى نفسه فيقول هذا عنك موضوع و راءيت الناس ينظر بعضهم الى بعض و يقتدون باهل الشرور و راءيت مسلك الخير و طريقه خاليا لايسلكه احد و راءيت الميت يهزبه فلا يقزع له احد و راءيت كل عام يحدث فيه من البدعة و الشر اكثر مما كان و راءيت الخلق و المجالس ‍ لايتابعون الا الاغنياء و راءيت المحتاج يعطى على الضحك به ويرحم لغير وجه الله و راءيت الايات فى السماء لايفزع لها احد و راءيت الناس يتسافدون كم تسافد البهائم لاينكر احد منكرا تخوفا من الناس راءيت الرجل ينفق الكثير فى غير طاعة الله و يمنع اليسير فى طاعة الله و راءيت العقوق قد ظهر و استخف بالوالدين و كانا من اسوء الناس حالا عند الولد و يفرح بان يفترى عليهما و راءيت النساء قد غلبن على الملك و غلبن كل امر لايؤ تى الا ما لهن فيه هوى و راءيت ابن الرجل يفترى على ابيه و يدعو على والديه و يفرح بموتهما و راءيت الرجل اذا مربه يوم ولم يكسب فيه الذنب العظيم من فجور او بخس مكيال او ميزان او غشيان حرام او شرب مسكر كئيبا حزينا يحسب ان ذلك اليوم عليه وضيعة من عمره و راءيت السلطان يحتكر الطعام و راءيت اموال ذوى القربى تقسم فى الزور و يتقامربها و يشرب بها الخمور و راءيت الخمر يتدواى بها و توصف للمريض و يستشفى بها و راءيت الناس قد استووا فى ترك الامر با المعروف و النهى عن المنكر و ترك التدين به وراءيت رياح المنافقين و اهل النفاق دائمة و رياح اهل الحق لاتحرك و راءيت الاذان بالاجر و الصلاة بالاجر و راءيت المساجد محتشية ممن لايخاف الله مجتمعون فيها للغربية و اكل لحوم اهل الحق و يتواصفون فيها شراب المسكر و راءيت السكران يصلى بالناس فهو لايعقل و لايشان بالسكر و اذا سكر اكرم واتقى و خيف و ترك لايعاقب و يعذر بسكره و راءيت من اكل اموال اليتامى يحدث بصلاحه و راءيت القضاة يقضون بخلاف ما امر الله و راءيت الولاة ياءتمنون الخونة للطمع و راءيت الميراث قد وضعته الولاة لاهل الفسوق و الجراءة على الله ياءخذون منهم و يخلونهم و ما يشتهون و راءيت المنابر يؤ مر عليها بالتقوى و لايعمل القائل بما ياءمر و راءيت الصلاة قد استخف باوقاتها و راءيت الصدقة بالشفاعة لايردابها وجه الله و تعطى لطلب الناس و راءيت الناس همهم بطونهم و فروجهم لايبالون بما اكلوا و بما نكحوا و راءيت الدنيا مقبلة عليهم و راءيت اعلام الحق قد درست فكن على حذر و اطلبت من الله عزوجل النجاة و اعلم الناس فى سخط الله عزوجل (و انما يمهلهم لامر يردابهم فكن مترقبا و اجتهد ليراك الله عزوجل ) فى خلاف ما هم عليه فان نزل بهم العذاب و كنت فيهم عجلت الى رحمة الله و ان اخرت ابتلوا و كنت قد خرجت مما هم فيه عجلت الى رحمة الله و ان اخرت ابتلوا و كنت قد خرجت مما هم فيه من الجراءة على الله عزوجل و اعلم ان الله لا يضيع اجر المحسنين و ان رحمة الله قريب ما المحسنين . ⁽¹⁴⁸⁾
در خدمت آن بزرگوار سخن از موفقيت بنى عباس (در امر دنيا) و گرفتارى شيعيان به ميان آمد، آن حضرت فرمودند: روزى همراه منصور (خليفه عباسى ) بودم در حالى كه او سوار بر اسب بود و از طرفين راست و چپ او لشكريان فراوانى در حركت بودند و من كنار وى سوار بر الاغى حركت مى كردم . منصور در عين حالى كه به شوكت خود مغرور بود به من گفت : يا ابا عبدالله ! سزاوار است كه شما از قدرت و عزتى كه خداوند به ما داده است خوشحال باشيد و به مردم نگوييد كه شما اهل بيت احق و اولى هستيد از ما در مورد خلافت ، تا مانسبت به شما و دوستانتان بدبين بشويم . من به منصور گفتم : آن كسى كه اين سخن از زبان من به شما گفته است دروغ مى گويد. منصور به من گفت : آيا سوگند مى خورى كه اين حرف را نزده اى ؟ به او گفتم : مردم دوست مى دارند كه فساد كنند و قلب شما را از ما پر از كينه سازند؛ به آنها گوش مسپاريد. نياز ما به شما بيش از احتياج شما به ما است . ⁽¹⁴⁹⁾ پس ‍ منصور به من گفت : به خاطر داريد يك روز از شما سؤ ال كردم كه آيا ما (بنى عباس ) به حكومت مى رسيم ؟ شما گفتيد آرى ، حكومتى بس طولانى و پيوسته ؛ شما همواره در وسعت از نظر دنيا و حكومت بر آن هستيد تا اينكه دست شما به ريختن خون ما آن هم در ماه حرام آلوده بشود؛ در آن هنگام خداوند خشم مى گيرد و سلطنت شما را نابود مى كند. متوجه شدم حديثى را كه قبلا به او گفته بودم حفظ كرده است ؛ لذا به او گفتم : شايد خداوند تو را از اين بلا حفظ كند و من نگفتم كه تو خون ما را مى ريزى ؛ شايد كسى از خويشانت اين كار را بكند. پس ساكت شد. وقتى به منزلم برگشتم يكى از دوستان ما به ديدن من آمد و گفت : قربانت گردم ، ديدم همراه منصور سوار بر الاغى هستيد و او سوار بر اسب است و طورى با شما صحبت مى كرد كه گويى برتر از شماست . پيش خودم گفتم اين آقا حجت خداوند است و صاحب اين امر و اين دستگاه و حال آنكه منصور دشمن خداوند است و فرزندان انبياء را مى كشد و خون آنها را مى ريزد و برخلاف رضاى خداوند عمل مى كند و سوار بر مركب قدرت است و حال آنكه شما سوار بر الاغى هستيد. شكى در دلم پيدا شد كه چرا بايد اين طور باشد و ترسيدم كه دينم از دستم برود. به آن دوست گفتم : اگر تو مى ديدى كه در طرف راست و چپ و جلوى رو و پشت سر من افواجى از ملائكه در حركت هستند هر آينه سطوت و شوكت منصور در نظرت ناچيز مى آمد. آن مردى شيعى به من (امام صادق عليه السّلام ) گفت : اكنون دلم آرام گرفت . آنگاه گفت : يا ابن رسول الله ! اين حكومت باطل تا كى در دنيا خواهد بود و كى ما از دست اين جباران راحت مى شويم ؟ به او گفتم : آيا نمى دانى كه براى هر دولتى مدتى خواهد بود؟ گفت : چرا، مى دانم . گفتم : آيا مى دانى كه اين امر (حكومت ما) وقتى بخواهد بيايد زودتر از يك چشم به هم زدن خواهد آمد؟ به آن دوست گفتم : تو اگر آنچه را كه خداوند بزرگ براى آنان مهيا كرده است مى دانستى (كنايه از عذابهايى كه خداوند براى آنها مقرر فرموده است ) تعجب نمى كردى . تو و همه مردم اگر بكوشيد و تمام قدرتها را روى هم انباشته كنيد نمى توانيد مانند آن عذابى كه خداوند براى آنها خلق فرموده است آماده كنيد. مراقب باش شيطان تو را فريب ندهد، زيرا عزت مخصوص خداوند و پيامبران و ايمان آورندگان است (مقصود از مؤ منان در اين عبارت ، ائمه معصومين سلام الله عليهم اجمعين هستند) كه البته منافقان اين حقيقت را درك نمى كنند. آيا نمى دانى كسى كه منتظر امر ما باشد (حكومت ما) و در مقابل اذيتها و ترسها صبر كند، فردا در عالم آخرت با ما نخواهد بود؟
(در اينجا امام عليه السّلام نشانه هاى ظهور را بيان مى فرمايد:)