ديگر در اين جا عنان قلم از اختيار کف بيرون مى رود ونمى داند چه مى نويسد. سلام بر حکيمه خاتون که به ديدار سلام هاى حتى مطلع الفجر نائل آمد، درود بر آن سيده که افتخار لقى سيد وصاحب الامرى که کل امر وامر کل به کف با کفايت اوست نصيبش گرديد، وسرانجام در طلوع فجر نيمه شعبان سال 255 هجرى شاهد طلوع فجر سوره قدر گرديد وجان هستى را وآن را که هستى جان ز هستى اوست چون جان شيرين در برگرفت - به شرحى که در فصل بعد ان شاء الله خواهيم آورد. خوب است در اين جا که سمند تند پى نثر از نثار در وگوهر بر سر اين مولود که جوهره هستى است وامانده وخود را از تک وتاز در اين ميدان عاجز مى بيند با نقل چند بند از نظم نغز ومسمط شيوى مرحوم شمس اصطهباناتى اين فصل را خاتمه دهيم. هر چند از زبان نظم هم در اين وادى جز اظهار عجز چيزى انتظام نپذيرد:

ياران بخوانيد فتح وتبارک(1).

پدر با پسر چه مى کند؟

تکلم يا حجه الله وبقيه الانبياء وخاتم الاوصياء...

از جمله آداب ولادت، غسل مولود وشستشوى نوزاد است. بنگريم اين سنت نسبت به مولود نيمه شعبان چگونه اجرا گرديد. عن محمد بن على بن حمزه بن الحسن بن عتبه بن العباس بن على بن ابى طالب عليه السلام قال: سمعت ابا محمد عليه السلام يقول: قد ولد ولى الله وحجته على عباده وخليفتى من بعدى مختونا ليله النصف من شعبان سنه خمس وخمسين وماتين عند طلوع الفجر وکان اول من غسله رضوان خازن الجنان مع جمع من الملائکه المقربين بماء الکوثر والسلسبيل، ثم غسله عمتى حکيمه بنت محمد بن على الرضا عليهما السلام. حضرت عسکرى عليه السلام مى فرمود: متولد شد ولى خدا وحجت خدا بر بندگان خدا وخليفه بعد از من، ختنه شده در شب نيمه شعبان سال 255 نزد طلوع فجر، واول کسى که او را شست رضوان، خازن بهشت بود با جمعى از ملائکه مقربين که او را به آب سلسبيل وکوثر شستند. بعد از آن، شست او را عمه ام حکيمه خاتون، دختر امام محمد بن على الرضا عليه السلام.(2) خدا مى داند صبحدم نيمه شعبان در بيت الشرف امام يازدهم عليه السلام چه خبر بوده، تصور صورت ملکى اش هم براى ما دشوار است تا چه رسد به ملکوتش، نوزادى که در صورت ملکى وکسوت ناسوتى حکيمه خاتون، دختر، خواهر وعمه حجت وامام معصوم او را شستشو مى دهد، طاهره ى طاهر مطهرى را مى شويد، ودر صورتى ملکوتى وجنبه لاهوتى اش رضوان، خازن بهشت با فرشتگان مقرب، او را با آب سلسبيل وکوثر غسل مى دهند چه نوزادى است؟ خدا مى داند.

نسيم وماريه بانوان خدمتکار خانه حضرت عسکرى عليه السلام گويند: چون آقا صاحب الزمان عليه السلام از رحم مادرش به دنيا آمد، بر سر دو زانو قرار گرفت وانگشت سبابه به آسمان برافراشت، آن گاه عطسه نمود وچنين فرمود: الحمد لله رب العالمين وصلى الله على محمد وآله، زعمت الظلمه ان حجه الله داحضه، لو اذن لنا فى الکلام لزال الشک، حمد مخصوص پروردگار جهانيان است، ودرود خدا بر محمد وآل او باد، ستم پيشگان مى پندارند که حجت خدا باطل شدنى واز بين رفتنى است - نه چنين است - واگر رخصت در گفتار يابيم شک وترديد بزداييم.(4)

وهمين نسيم گويد: شبى بعد از ولادت حضرت در حضورش بودم، وشرفياب محضر باهر النورش شده بودم. عطسه کردم. به من فرمود: يرحمک الله، خدى تو را مشمول رحمتش بدارد، نسيم گفت: از اين دعى حضرتش مسرور گشتم، سپس فرمود: به تو نويدى در مورد عطسه ندهم؟ عرض کردم: بفرماييد ى آقى من. فرمود: هو امان من الموت ثلاثه ايام، امان است سه روز از مرگ.(5)

آنچه آورديم، تصويرى است از ماجرى ولادت وترسيمى از آنچه در اندرون خانه وميان حجره در جمع مادر ماجده وعمه مکرمه وکنيزان وخدمتکاران واقع شده بود. از اندرون برون آييم وبنگريم پدر بزرگوار وباب والاتبارش چه مى کند ودر چه حال وهوايى است، پدر بى تاب است وبى قرار، ودر حال گذراندن آخرين لحظات دشوار انتظار، ديده به در اندرون دوخته تاکى چنين شود: (ز در درآ وشبستان ما منور کن - دماغ (هو) مجلس روحانيان معطر کن)

بر فرض پدر پدرى بود معمولى، فرزند هم فرزندى بود متعارف، ميلاد هم ميلادى بود عادى، باز بى تابى ودقيقه شمارى جا داشت. تصور کنيد جوانى ازدواج نموده وپس از گذشت چند سال خدا به او نوزاد پسرى بخشيده، چگونه پشت در قدم مى زند ودر انتظار ديدار فرزندش دقيقه شمارى مى کند وچه شور ونشاطى دارد، وهر لحظه براى او سالى مى گذرد، تا چه رسد به چنين پدرى وچو نان پسرى واين چنين ميلادى که در مقام بيان وتوضيح آن هستيم. صبحدم نيمه ماه شعبان سال 255 هجرى پدرى را در ايوان منزل به انتظار ديدار فرزند بنگريم، ولى چه پدرى وچه پسري؟ پدرى که آخرين امام است يعنى پس از او کسى اب الامام وپدر حجت نيست، فرزندى هم که آخرين فرزند امام است يعنى بعد از اين فرزند کسى امام وحجت حق نيست، ولادت هم ولادت بى مانند ونمونه - موضوع سه نوشته ر حديث قبل از ميلاد حديث شب ميلاد حديث بعد از ميلاد - جز حق تعالى کسى از سرور سينه وبهجت خاطر ولى اش حضرت عسکرى عليه السلام آگاه نيست، ونمى داند در آن لحظات که انتظار ديدن پسرش را داشته، بر او چه گذشته. مدت ها قبل حضرتش ميان زندان خبر از ولادت فرزندش در آينده نزديک داده بود، فرزندى که زمين را از قسط وعدل پر خواهد نمود.(8) خوب است بقيه جريان را از همان بانوى راز دار، جناب حکيمه خاتون بشنويم. گويد: صدى برادر زاده ام حضرت عسکرى عليه السلام بلند شد: يا عمه، تناوليه وهاتيه، عمه جان، پسرم را بياور به من بده - عالم به فدى چون تو پدرى وبه قربان چونان پسرى - پسر را به محضر پدر بزرگوارش بردم. همين که در برابر پدر قرار گرفت، در حالى که هنوز روى دست مکن بود بر باب تاجدارش سلام کردم.(9) ى خداوندگار ادب ورب النوع آداب، سلام خدا بر تو آن گاه که بر روى دست عمه مکرمه ات بر پدر بزرگوارت سلام کردى. حکيمه گويد: حضرت عسکرى عليه السلام نور ديده اش را از من گرفت در حالى که پرندگانى بالى سرى نوزاد پرواز وطيران داشتند، زبانش را در کام پسر نهاده وکام فرزند از زبان باب تاجدارش مشروى وسيراب  گرديد - مشروب از معارف وسيراب از ماء معين - آن گاه فرمود: پسرم را نزد مادرش نرجس خاتون ببر تا به او شير دهد - آخر هنوز مادر فرزندش را درآغوش نگرفته وبر سينه ننهاده - آن گاه نزد من آر. فرمان امام عليه السلام را امتثال کردم وپسر را به مادر رساندم، مادر هم نورديده را چون جان شيرين در برگرفت وشيره شيرين جانش را به رسم شير به او داد.(10)

پاورقى:‌