(عَنِ الصّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبيهِ عَن آبائِهِ - عَلَيْهِم السَّلام - قالَ:

قالَ رَسُولُ اللّهِ - صَلَّي اللَّه عَلَيْهِ وآلِه -: حَدَّثَني جِبْرَئيلُ عَنْ رَبِّ الْعِزَّةِ - جَلَّ جَلالُهُ - أَنَّهُ قَالَ:

مَنْ عَلِمَ أَن لا إِلهَ إِلّاَ أَنَا وَحْدي وأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدِي ورَسُولي وأَنَّ عَليَّ بْنَ أَبي طالِبٍ خَليفَتي وأَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ وُلْدِهِ حُجَجِي، أُدْخِلهُ الْجَنَّةَ بِرَحْمَتي ونَجَّيْتُهُ مِنَ النَّارِ بِعَفْوي وأَبَحْتُ لَهُ جِواري وأَوْجَبْتُ لَهُ کَرامَتي وأَتْمَمْتُ عَلَيْهِ نِعْمَتي وجَعَلْتُهُ مِنْ خاصَّتي وخالِصَتي، إِنْ ناداني لَبَّيْتُهُ وإِنْ دَعاني أَجَبْتُهُ وإِنْ سَأَلَني أَعْطَيْتُهُ وإِنْ سَکَتَ ابْتَدَأْتُهُ وإِنْ أَساءَ رَحِمْتُهُ وإِنْ فَرَّ مِنّي دَعَوْتُهُ وإِن رَجَعَ إِلَيَّ قَبِلْتُهُ واِنْ قَرَعَ بابي فَتَحْتُه.

وَمَن لَمْ يَشْهَدْ أَن لا إِلهَ إِلّا أَنَا وَحْدي، أَوْ شَهِدَ بِذلِکَ ولَمْ يَشْهَدْ أَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدي ورَسُولي أَوْ شَهِدَ بِذلِکَ ولَمْ يَشْهَدْ أَنَّ عَلِيَّ بْنَ أبي طالِبٍ خَليفَتي، أَوْ شَهِدَ بِذلِکَ ولَمْ يَشْهَدْ أَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ وُلْدِهِ حُجَجي، فَقَد جَحَدَ نِعْمَتي وصَغَّرَ عَظَمَتي وکَفَرَ بِآياتي وکُتُبي؛ إِنْ قَصَدَني حَجَبْتُهُ وإِنْ سَأَلَني حَرَمْتُهُ وإِنْ ناداني لَمْ أَسْمَعْ نِداءَهُ وإِنْ دَعاني لَمْ أَسْتَجِبْ دُعاءَهُ وإِنْ رَجاني خَيَّبْتُهُ وذلِکَ جَزاؤُهُ مِنّي ومَا أَنَا بِظَلّامٍ لِلْعَبِيد.

فَقامَ جابِرُ بْنُ عَبْدِاللّهِ الْأَنْصارِيُّ، فَقالَ: يا رَسُولَ اللّه! ومَنِ الْأَئِمَّةُ مِنْ وُلْدِ عَليِّ بْنِ أَبي طالِبٍ؟

قالَ: الْحَسَنُ والْحُسَيْنُ سَيِّدا شَبابِ أَهْلِ الجَنَّةِ، ثُمَّ سَيِّدُالْعابِدينَ في زَمانِهِ عَلِيُّ بْنُ الحُسَيْنِ، ثُمَّ الْباقِرُ محمّد بنُ عَلِيٍّ - وسَتُدْرِکُهُ يا جابِرُ! فَإِذَا أدْرَکْتَهُ فَأَقْرِئْهُ مِنِّي السَّلامَ -، ثُمَّ الصّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ، ثُمَّ الکاظِمُ مُوسَي بْنُ جَعْفَرٍ، ثُمَّ الرِّضا عليُّ بْنُ مُوسي، ثُمَّ التَّقِيُّ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ، ثُمَّ النَّقِيُّ عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ، ثُمَّ الزَّکِيُّ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ، ثُمَّ ابْنُهُ القائِمُ بِالْحَقِّ مَهْديُّ أُمَّتي الَّذي يَمْلَأُ الْأَرضَ قِسْطًا وعَدْلًا کَمَا مُلِئَتْ جَوْرًا وظُلْمًا.

هؤُلاءِ - يا جابِرُ! - خُلَفائي وأَوْصِيائي وأَوْلادِي وعِتْرَتي، مَنْ أَطاعَهُمْ فَقَدْ أَطاعَني ومَنْ عَصَاهُم فَقَدْ عَصَاني ومَنْ أَنْکَرَهُمْ أَوْ أَنْکَرَ واحِدًا مِنْهُمْ فَقَدْ أَنْکَرَني؛ بِهِمْ يُمْسِکُ اللّهُ - عَزَّ وَجَلَّ - السَّماءَ أَنْ تَقَعَ عَلَي الْأَرْضِ إِلّاَ بِإِذْنِهِ وبِهِمْ يَحْفَظُ اللّهُ الْأَرْضَ أَنْ تَميدَ بِأَهْلِها).(4)

(يعني:

از إمام جعفر بن محمّد الصّادق - عليهما السّلام - منقول است که از پدرش وپدرِ بزرگوارش از پدرانِ خويش - عليهم السّلام - نقل کرد که فرمودند: رسولِ خدا - صلّي اللّه عليه وآله - فرمود:

جِبرئيل از رَبّ العِزَّه(5) - جَلَّ جَلالُه(6) - برايم نقل کرد که فرموده است:

(هر کس بداند که جُز من که يکتايم خدائي نيست ومحمّد بنده وفرستاده من است وعليّ بن أبي طالب جانشينِ من است وآن پيشوايان که از فرزندانِ اويند حُجَّتهايِ من اند، او را به رحمتِ خود به بهشت اندرآرم وبه عفوِ خويش از آتش برَهانَم وهمسايگي ام را بر او روا دارَم وکرامتِ خويش را بر وي واجب گردانَم ونعمتِ خود را بر او تمام سازم واو را از برگزيدگان وويژگانِ خويش قرار دهم؛ اگر آوازم دهد او را لَبَّيک گويم واگر بخوانَدَم إجابتش کُنَم واگر از من درخواست کُنَد او را بدهَم واگر خاموش باشد من با او بياغازَم واگر بَد کُنَد بر او ببخشايم واگر از من بُگْريزَد او را بخوانم واگر به سويِ من بازگَردَد درپذيرَمَش واگر درِ (خانه) مرا بکوبَد (بر او) بُگْشايم.

وهرکس گواهي ندهد که جُز من که يکتايم خدائي نيست، يا به اين گواهي دهد ولي گواهي ندهد که محمّد بنده وفرستاده من است، يا به اين گواهي دهد ولي گواهي ندهد که عليّ بن أبي طالب جانشينِ من است، يا به اين گواهي دهد ولي گواهي ندهد که آن پيشوايان که از فرزندانِ اويند حجّتهايِ من اند، هر آينه نعمتِ مرا إنکار کرده وعَظَمَتم را خوار شُمارده وبه آيه ها وکتابهايِ من کافر شده است؛ اگر آهنگِ من کُنَد، محجوبَش سازم، واگر از من درخواست کُنَد، محرومَش دارم، واگر آوازم دهد، آوايش را نشنوم، واگر مرا بخوانَد، دُعايش را نپذيرم، واگر به من اميد بَندَد، نوميدش کُنَم، واين جزائي است که من به او مي دهم ومن بر بندگان سِتَمْران نيستم).

پس جابِر بن عبداللّهِ أنصاري برخاست وگفت: اي رسولِ خدا! اين پيشوايان که از فرزندانِ عليّ بن أبي طالب اند، کيستند؟

فرمود: حَسَن وحُسَيْن، دو سَروَرِ جوانانِ بهشتي؛ آنگاه سَروَرِ عبادتگرانِ روزگارِ خويش، عليّ بن حُسَيْن؛ آنگاه باقر، محمّد بن علي، - که اي جابر! تو او را درخواهي يافت، وچون او را دريافتي سلامِ مرا به او برسان -؛ آنگاه صادق، جعفر بن محمّد؛ آنگاه کاظم، موسي بن جعفر؛ آنگاه رضا، عليّ بن موسي؛ آنگاه تَقي، محمّد بن عليّ؛ آنگاه نَقي، عليّ بن محمّد؛ آنگاه زَکيّ، حَسَن بن عليّ؛ وسپس پسرش، آن بَرپايْ دارنده حق، مَهديِ أُمّتِ من که زمين را - همانگونه که از جَوْر وستم پُر شده است - از قِسط وعدل پُر سازَد.

اي جابِر! اينان جانشينان وأَوصياء وفرزندان وعِترتِ(7) من اند؛ هرکه از ايشان فرمان بَرَد از من فرمان بُرده وهرکه از فرمانشان سربپيچَد از فرمانِ من سرپيچيده وهرکه ايشان را إنکار کُنَد يا يکي از ايشان را مُنکر شود، مرا إنکار کرده است. خدايْ - عَزَّ وجَلّ - به واسطه ايشان آسمان را نگاه داشته است تا جُز به إِذنِ او بر زمين فرونيُفْتَد وخداوند با ايشان زمين را نگاه مي دارَد تا باشندگانِ خود را نَجُنبانَد)..

نص امام علي بر حضرت قائم