دكتر فلانك لاباخ دانشمند مشهور اروپايى مى نويسد:
وقتى ما زانو مى زنيم ، همه چيز ما را تهديد مى كند ولى وقتى بلند مى شويم ، دور و نزديك با زمينه روشن و واضح در برابر ما نمودار مى شود. هنگام زانو زدن چقدر ضعيف هستيم و هنگام بر خاستن چقدر پرانرژى و نيرومند! پس چرا ما چنين سستى به خود يا ديگران روا مى داريم . چرا پيوسته نيرومند نباشيم - (نگارنده مى گويد: اگر ما نماز را اقامه كنيم ، نماز نيز ما را اقامه مى كند و سر پا نگه مى دارد؛ يعنى به ما نيرو و توان مى بخشد)- گاهى دچار غم مى گرديم و ناتوان ، ترسو و مضطر و رنجديده مى شويم ، در صورتى كه دعا و نيايش با ماست و شادى و نيرو و شهامت نزد خدا است . ⁽¹¹³⁾ (نگارنده مى گويد: اين همان است كه قرآن مى فرمايد: ان القوة لله جميعا ⁽¹¹⁴⁾)
دكتر على شريعتى ، كه خدا بر او رحمت آورد درباره مطلق نيايش مى گويد:
اگر هيچ زبانى از ارزش نيايش سخن نمى گفت جز كلماتى كه صحيفه سجاديه را ساخته اند و آثار آن را هيچ جا نمى توانستيم يافت جز در روحى كه كلمات صحيفه را ساخته است ، كافى بود كه هر انسان آگاهى ، نيايش را يكى از نيرومندترين عوامل تلطيف و تكامل روح و عاطفه نوع انسان در تاريخ بشناسد و آن را در تربيت معنوى جامعه بشرى دستى اعجاز گر ببيند، درسى كه يك روح وحشى و سخت ، همان اندازه به آن محتاج است كه روح اهلى و نرم ، روحى كه هم معنى دوست داشتن را مى فهمد و هم زيبايى اشك را، هم مى جنگد و هم مى داند كه سر بر زانوى مهربان او نهادن و در زير دستهاى نوازشگرش ، به لذت تسليم ، رام بودن از شكوه آدمى نمى كاهد. ⁽¹¹⁵⁾
نماز اميد بخش ترين عمل  
نمازهاى روزانه از مصداق هاى روشن حسنات ، و حسنات ، شوينده سيئات است . خداى تعالى فرمود:
و اقم الصلوة طرفى النهار و زلفا من الليل ، ان الحسنات يذهبن السيئات ، ذلك ذكرى للذاكرين ⁽¹¹⁶⁾
نماز را در دو طرف روز و اوايل شب بر پادار! چرا كه نمازها، بديها را از ميان مى برند و مى شويند. اين كار براى پند گيرندگان و ياد كنندگان خدا يادآورى و تذكر است .
مفسران با توجه به صدر و ذيل آيه ، و قرينه اى كه در آن وجود دارد و همچنين با تكيه بر سخنان معصومين ، عليهم السلام ، گفته اند: (مقصود از حسنات در اين آيه ، نماز روزانه است ) چون به موجب آيه چهل و پنجم از سوره عنكبوت از فحشا و منكرات باز مى دارد و موجب ترك سيئات مى شود، و در حقيقت ، بديها را مى زدايد و باعث مى شود كه تدارك و جبران گردند و شسته شوند و چون اين آيه از بين رفتن سيئات ، را به وسيله حسنات (نمازها) مژده مى دهد. پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم ) آن را اميد بخش ترين آيه قرآن معرفى فرمودند، و چون موضوع اميد بخش ترين آيه قرآن ، نماز مى باشد، جان كلام آن بزرگوار اين است كه بايد نماز را اميد بخش ترين كار به حساب آورد.
روزى كه حضرت على (عليه السلام ) خطاب به مردم فرمود: به نظر شما اميد بخش ترين را براى هر كه بخواهد مى بخشد ⁽¹¹⁷⁾.)
امام فرمود: خوب است ولى آنچه من مى خواهم نيست .
بعضى ديگر گفتند: آيه : (هر كس عمل زشتى انجام دهد يا بر خود ستم كند، سپس آمرزش بخواهد خدا را غفور و رحيم خواهد يافت ⁽¹¹⁸⁾.)
امام فرمود: خوب است ولى آنچه من مى خواهم نيست .
برخى گفتند آيه : (اى بندگان من كه بر خود اسراف كرده ايد! از رحمت خدا ماءيوس نشويد ⁽¹¹⁹⁾.)
امام فرمود: خوب است ولى آنچه من مى خواهم نيست .
بعضى ديگر گفتند آيه : (پرهيزگاران ، كسانى هستند كه وقتى كار زشتى انجام مى دهند يا به خود ستم مى كنند، به ياد خدا مى افتند و از گناهان خويش ‍ آمرزش مى طلبند و چه كسى جز خدا گناهان را مى آمرزد؟ ⁽¹²⁰⁾
باز امام فرمود: خوب است ولى آنچه من مى خواهم نيست .
در اين هنگام ، مردم از هر طرف بسوى امام متوجه شدند و همهمه كردند. فرمود: چه خبر است اى مسلمانان ؟ عرض كردند: به خدا سوگند ما آيه ديگرى در اين زمينه سراغ نداريم .
امام فرمود: از حبيب خودم رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) شنيدم كه فرمود:
اميد بخش ترين آيه قرآن اين است :
و اقم الصلوة طرفى النهار و زلفا من الليل ، ان الحسنات يذهبن السيئات ، ذلك ذكرى للذاكرين ⁽¹²¹⁾
با توجه به آن كه هر يك از اين آيات به زاويه اى از اين بحث نظر دارد و يك بعد از ابعاد آن را بيان مى كند تضادى با هم ندارند.
در واقع آيه :
و اقم الصلوة ... ان الحسنات يذهبن السيئات ...
از كسانى سخن مى گويد كه نمازهاى خود را به خوبى به انجام مى رسانند، نمازى با روح و با حضور قلب كه آثار گناهان را از دل و جان مى شويد.
اما آيات ديگرى از كسانى سخن مى گويند كه داراى چنين نمازى نيستند و تنها از در توبه وارد مى شوند. پس اين آيه براى آن گروه و آن براى اين گروه اميد بخش ترين آيه است ⁽¹²²⁾
گاندى مى گويد:
دعا و نماز، زندگيم را نجات داده است . بدون آن بايد از مدتها پيش ‍ ديوانه مى شدم . من در تجارب زندگى عمومى و خصوصى خود تلخ كاميهاى بسيار سخت داشته ام كه مرا دستخوش نااميدى مى ساخت . اگر توانسته ام بر اين نااميدى ها چيره شوم ، به خاطر نمازها و نيايشهايم بوده است . دعا و نماز را؛ مانند حقيقت ، بخشى از زندگى خود نمى شمارم . فقط به خاطر نياز و احتياج شديد روحى آنها را به كار مى بسته ام زيرا اغلب خود را در وضع و حالى مى يافتم كه احتمالا بدون دعا و نماز نمى توانستم شادمان باشم . هر چه زمان مى گذشت ، اعتقاد من به خداوند افزايش ‍ مى يافت و نياز من به دعا و نماز، بيشتر مى شد و بدون آن زندگى برايم سرد و تهى بود ⁽¹²³⁾.
و آقاى ديل گارنگى ، روانشناس معروف ، مى نويسد:
هنگامى كه كارهاى سنگين ، قواى ما را از بين مى برد و اندوهها هر نوع اراده اى را از ما سلب مى كند و بيشتر اوقات كه درهاى اميد به روى ما بسته مى شود، به سوى خدا روى مى آوريم ، ولى اصلا چرا بگذاريم روح ياءس و نااميدى بر ما چيره شود؟ چرا همه روزه به وسيله خواندن نماز و دعا و بجاى آوردن حمد و ثناى خداوند، قواى خود را تجديد نكنيم ⁽¹²⁴⁾
نماز چگونه ايجاد امنيت روانى مى كند؟  
آنان كه زندگى را پوچ ، بى معنى ، و بى هدف تصور مى كنند، و آن را رنگ باخته و از دست رفته مى بينند، به نوميدى ، افسردگى ، اضطراب ، روان پرسشى ، درون گرايى ، و انزواطلبى مبتلا مى گردند.
آنان به علت آن كه براى خود، و كار خود قايل به ارزش و ارزش گذارى نمى باشند و قدرتى ماورايى را كه ناظر بر اعمالشان باشد قبول ندارند، اعتماد به نفس و امنيت روانى خود را از دست مى دهند.
اما نماز دست كم روزى ده بار به نمازگزار مى گويد: اين جهان آفريننده و پرورش دهنده دارد كه بر آن نظارت دارد، و داور و ارزشگذار كار بندگان خود است . كوچكترين كار آنان را زير نظر دارد، به آن نمره مى دهد و براى آن درجه ثواب و عقاب معين مى كند. او مالك روز محاسبه (يوم الدين ) است .
نمازگزار به يقين مى داند كه از ذره حساب است و ريزترين كار نيك و بدش ‍ بدون پاداش نمى ماند. اين باور؛ همان چيزى است كه به او آرامش ، جمعيت خاطر، و امنيت روانى مى دهد، گرفتاريهاى دنيا، رنج ترك گناه ، و تكلف عمل به تكليف را راحت و آسان مى كند.
اما بى نمازان از خيرات و بركات نماز بى بهره و گرفتار اضطراب و دلهره اند.
بى خدايان كه خود را بى پناه و سرگردان ، و كارهاى خود را بيهوده و بى نتيجه مى دانند، مشكلات و مصيبت هاى كوچك آنان را از پا مى اندازد زيرا بر اين باورند كه چيزى را از دست داده اند بدون آن كه در برابر چيزى به دست آورند. آنان ؛ همانند ورشكستگانى هستند كه بر خداى روزى رسان توكل ندارند و از شدت غم دق مى كنند.
مجاهدان صدر اسلام و بسيجيان دوران دفاع مقدس را در نظر آوريد كه معتقد به احدى الحسنيين بودند. مى گفتند ما براى خدا مى جنگيم . يا دشمنت را از پا در مى آوريم و انقلاب اسلامى و ميهن خود را نجات مى بخشيم و به پاداش چيزى را از دست نمى دهيم . آنان با اين تفكر، شجاعت و انسانيت را به كمال رسانيدند و جان خود را امانتى از خدا دانستند كه آن را در راه او به درگاه او باز برده اند. شاعرى زبان حال آنان را چنين سرود: