|
31. وَ أَمّا حَقّ الْجَارِ فَحِفْظُهُ غَائِباً وَ
كَرَامَتُهُ شَاهِداً وَ نُصْرَتُهُ وَ مَعُونَتُهُ فِي
الْحَالَيْنِ جَمِيعاً لَا تَتَبّعْ لَهُ عَوْرَةً وَ لَا
تَبْحَثْ لَهُ عَنْ سَوْءَةٍ لِتَعْرِفَهَا فَإِنْ عَرَفْتَهَا
مِنْهُ عَنْ غَيْرِ إِرَادَةٍ مِنْكَ وَ لَا تَكَلّفٍ كُنْتَ
لِمَا عَلِمْتَ حِصْناً حَصِيناً وَ سِتْراً سَتِيراً لَوْ
بَحَثَتِ الْأَسِنّةُ عَنْهُ ضَمِيراً لَمْ تَتّصِلْ إِلَيْهِ
لِانْطِوَائِهِ عَلَيْهِ لَا تَسْتَمِعْ عَلَيْهِ مِنْ حَيْثُ
لَا يَعْلَمُ لَا تُسْلِمْهُ عِنْدَ شَدِيدَةٍ وَ لَا
تَحْسُدْهُ عِنْدَ نِعْمَةٍ تُقِيلُ عَثْرَتَهُ وَ تَغْفِرُ
زَلّتَهُ وَ لَا تَدّخِرْ حِلْمَكَ عَنْهُ إِذَا جَهِلَ
عَلَيْكَ وَ لَا تَخْرُجْ أَنْ تَكُونَ سِلْماً لَهُ تَرُدّ
عَنْهُ لِسَانَ الشّتِيمَةِ وَ تُبْطِلُ فِيهِ كَيْدَ حَامِلِ
النّصِيحَةِ وَ تُعَاشِرُهُ مُعَاشَرَةً كَرِيمَةً وَ لَا
حَوْلَ وَ لا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ
|
31. و اما حق همسايه، نگهداشت اوست چون در غيبت باشد و
گراميداشت او چون به حضرت آيد و ياورى بدو در هر دو حال (غيبت
و حضور)، عيبى از او را پيگيرى مكن و از بدى كه او راست كاوش
منما كه بر آن آگاه شوى و اگر به ناخواه خود و بىرنجى بر آن
آگه شدى بايد بر آنچه دانستهاى چون دژى استوار و پردهاى
عيبپوش بپايى كه اگر نيزهها به كاويدن دلى كه (از آن راز آگه
شده و) آن را در خود پيچيده پردازند، بدان نرسند. از آنجا كه
نداند (و انتظار ندارد) به سخنى بر ضد او گوش مسپار و به هنگام
سختى او را وا مگذار و به گاه نعمت بر او رشك مبر. (تو را سزد
كه) از خطايش درگذرى و لغزشش را ببخشى و اگر با تو جهالتى كرد
بردبارى را از او دريغ مدار و از (راه) سازگارى با او بيرون
شو. (بايد) دشنام (ديگران) را از او بگردانى و دغلىِ ناصح
نمايى را با او باطل سازى و با او به معاشرتى كريمانه آميزش
كنى. و لا حول و لا قوة الا بالله (و جنبش و نيرويى نيست جز به
خداوند.)
|
|
32. وَ أَمّا حَقّ الصّاحِبِ فَأَنْ تَصْحَبَهُ بِالْفَضْلِ
مَا وَجَدْتَ إِلَيْهِ سَبِيلًا وَ إِلّا فَلَا أَقَلّ مِنَ
الْإِنْصَافِ وَ أَنْ تُكْرِمَهُ كَمَا يُكْرِمُكَ وَ
تَحْفَظَهُ كَمَا يَحْفَظُكَ وَ لَا يَسْبِقَكَ فِيمَا
بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ إِلَى مَكْرُمَةٍ فَإِنْ سَبَقَكَ
كَافَأْتَهُ وَ لَا تُقَصّرَ بِهِ عَمّا يَسْتَحِقّ مِنَ
الْمَوَدّةِ تُلْزِمُ نَفْسَكَ نَصِيحَتَهُ وَ حِيَاطَتَهُ وَ
مُعَاضَدَتَهُ عَلَى طَاعَةِ رَبّهِ وَ مَعُونَتَهُ عَلَى
نَفْسِهِ فِيمَا لَا يَهُمّ بِهِ مِنْ مَعْصِيَةِ رَبّهِ ثُمّ
تَكُونُ عَلَيْهِ رَحْمَةً وَ لَا تَكُونُ عَلَيْهِ عَذَاباً
وَ لا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ
|
32. و اما حق هم صحبت اين است كه چندان كه راهى مىيابى و
توانى با احسان با او هم صحبتى كنى وگرنه دست كم به انصاف با
او رفتار كنى و او را به اندازهاى كه گرامىات مىدارد،
ارجمند شمارى و همان گونه كه تو را نگه مىدارد نگاهش دارى، و
در هيچ گراميداشتى در ميانه شما بر تو پيشى نجويد و اگر
پيشدستى كرد، جبرانش كنى و تا آنجا كه شايستگى دارد در دوستى
او كوتاهى نورزى. خود را بر آن دارى كه خيرخواه و نگهدار و
ياور او در فرمانبردارى پروردگارش، و كمك او به خويشتن در
اينكه نافرمانى پروردگارش نكند، باشى. سپس (بايد بر او) رحمتى
باشى نه زحمتى. و لا قوة الا بالله (و نيرويى نيست جز به خدا.)
|
|
33. وَ أَمّا حَقّ الشّرِيكِ فَإِنْ غَابَ كَفَيْتَهُ وَ إِنْ
حَضَرَ سَاوَيْتَهُ وَ لَا تَعْزِمْ عَلَى حُكْمِكَ دُونَ
حُكْمِهِ وَ لَا تَعْمَلْ بِرَأْيِكَ دُونَ مُنَاظَرَتِهِ وَ
تَحْفَظُ عَلَيْهِ مَالَهُ وَ تَنْفِي عَنْهُ خِيَانَتَهُ
فِيمَا عَزّ أَوْ هَانَ فَإِنّهُ بَلَغَنَا أَنّ يَدَ اللّهِ
عَلَى الشّرِيكَيْنِ مَا لَمْ يَتَخَاوَنَا وَ لا قُوّةَ إِلّا
بِاللّهِ
|
33. و اما حق شريك اين است كه اگر غايب باشد كار او را خود
كفايت كنى و اگر حاضر باشد با او برادرانه كار كنى و سرِ خود
بدون توجه به رأى و صوابديد او تصميم نگيرى و به تصميم خود
بدون رايزنى با او عمل نكنى و مالش را برايش نگهدارى و كم يا
بيش در آن خيانت نورزى، چه به ما رسيده است: «تا دو شريك به
يكديگر خيانت نكردهاند، دست خدا بر سر ايشان است». و لا قوة
الا بالله (و نيرويى نيست جز به خدا.)
|
|
34. وَ أَمّا حَقّ الْمَالِ فَأَنْ لَا تَأْخُذَهُ إِلّا مِنْ
حِلّهِ وَ لَا تُنْفِقَهُ إِلّا فِي حِلّهِ وَ لَا تُحَرّفَهُ
عَنْ مَوَاضِعِهِ وَ لَا تَصْرِفَهُ عَنْ حَقَائِقِهِ وَ لَا
تَجْعَلَهُ إِذَا كَانَ مِنَ اللّهِ إِلّا إِلَيْهِ وَ سَبَباً
إِلَى اللّهِ وَ لَا تُؤْثِرَ بِهِ عَلَى نَفْسِكَ مَنْ
لَعَلّهُ لَا يَحْمَدُكَ وَ بِالْحَرِيّ أَنْ لَا يُحْسِنَ
خِلَافَتَهُ فِي تَرِكَتِكَ وَ لَا يَعْمَلَ فِيهِ بِطَاعَةِ
رَبّكَ فَتَكُونَ مُعِيناً لَهُ عَلَى ذَلِكَ أَوْ بِمَا
أَحْدَثَ فِي مَالِكَ أَحْسَنَ نَظَراً لِنَفْسِهِ فَيَعْمَلَ
بِطَاعَةِ رَبّهِ فَيَذْهَبَ بِالْغَنِيمَةِ وَ تَبُوءَ
بِالْإِثْمِ وَ الْحَسْرَةِ وَ النّدَامَةِ مَعَ التّبِعَةِ وَ
لا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ
|
34. و اما حق دارايى اين است كه آن را جز از راه حلال به دست
نياورى و جز به راه حلالش صرف نكنى و آن را بيجا خرج نكنى و از
راههاى درستش به نادرست منتقل نسازى و چون خداوندش داده است جز
در راه خدا و آنچه وسيله نزديكى به خداست قرارش ندهى و در
صورتى كه خود بدان نياز دارى به كسى كه بسا از تو سپاسگزارى
(هم) نكند (بيهودهاش) ندهى، و سزاست كه آن را به بهاى ترك
طاعت پروردگارت، پس از خود، به ميراث ننهى كه به وارث كمك كرده
باشى تا در راه طاعت پروردگارش بهتر از تو آن مال را به مصرف
رساند و بهره نهايى آن را ببرد و بار گناه و افسوس و پشيمانى
با پيامدهايش بر دوش تو بماند. و لا قوة الا بالله (و نيرويى
نيست جز به خداوند.)
|
|
35. وَ أَمّا حَقّ الْغَرِيمِ الطّالِبِ لَكَ فَإِنْ كُنْتَ
مُوسِراً أَوْفَيْتَهُ وَ كَفَيْتَهُ وَ أَغْنَيْتَهُ وَ لَمْ
تَرْدُدْهُ وَ تَمْطُلْهُ فَإِنّ رَسُولَ اللّهِ (ص) قَالَ
مَطْلُ الْغَنِيّ ظُلْمٌ وَ إِنْ كُنْتَ مُعْسِراً
أَرْضَيْتَهُ بِحُسْنِ الْقَوْلِ وَ طَلَبْتَ إِلَيْهِ طَلَباً
جَمِيلًا وَ رَدَدْتَهُ عَنْ نَفْسِكَ رَدّاً لَطِيفاً وَ لَمْ
تَجْمَعْ عَلَيْهِ ذَهَابَ مَالِهِ وَ سُوءَ مُعَامَلَتِهِ
فَإِنّ ذَلِكَ لُؤْمٌ وَ لا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ
|
35. اما حق بستانكارى كه طلبش را از تو بخواهد اين است كه اگر
مال دارى به او بپردازى و كارش را به راه اندازى و بىنيازش
كنى و او را سر ندوانى و از امروز به فردايش نكشانى؛ زيرا
پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) فرمود: «تأخير اداى
دين از جانب توانگر ستم است»، و اگر تنگدستى، وى را به خوش
گفتارى خرسند سازى و از او به نيكى مهلت خواهى و او را به لطف
و خوشى از خود برگردانى و با بردن مالش، بد رفتارى بدو را نيز
ميفزاى كه اين پستى است. و لا قوة الا بالله (و نيرويى نيست جز
به خدا.)
|
|
36. وَ أَمّا حَقّ الْخَلِيطِ فَأَنْ لَا تَغُرّهُ وَ لَا
تَغُشّهُ وَ لَا تَكْذِبَهُ وَ لَا تُغْفِلَهُ وَ لَا
تَخْدَعَهُ وَ لَا تَعْمَلَ فِي انْتِقَاضِهِ عَمَلَ الْعَدُوّ
الّذِي لَا يَبْقَى عَلَى صَاحِبِهِ وَ إِنِ اطْمَأَنّ
إِلَيْكَ اسْتَقْصَيْتَ لَهُ عَلَى نَفْسِكَ وَ عَلِمْتَ أَنّ
غَبْنَ الْمُسْتَرْسِلِ رِبًا وَ لا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ
|
36. اما حق معاشر تو(8)
اين است كه او را نفريبى و با وى دغلى در كار نيارى و به او
دروغ نگويى و غافلش نسازى و نيرنگش نزنى و چون دشمنى كه ملاحظه
طرف خود را نمىكند به كارشكنى او نپردازى و اگر به تو اطمينان
كرد تا آنجا كه توانى برايش بكوشى و بدانى كه مغبون كردن كسى
كه (به تو) اعتماد كرده مانند ربا خوردن است. و لا قوة الا
بالله (و نيرويى نيست جز به خدا.)
|
|
37. وَ أَمّا حَقّ الْخَصْمِ الْمُدّعِي عَلَيْكَ فَإِنْ كَانَ
مَا يَدّعِي عَلَيْكَ حَقّاً لَمْ تَنْفَسِخْ فِي حُجّتِهِ وَ
لَمْ تَعْمَلْ فِي إِبْطَالِ دَعْوَتِهِ وَ كُنْتَ خَصْمَ
نَفْسِكَ لَهُ وَ الْحَاكِمَ عَلَيْهَا وَ الشّاهِدَ لَهُ
بِحَقّهِ دُونَ شَهَادَةِ الشّهُودِ فَإِنّ ذَلِكَ حَقّ اللّهِ
عَلَيْكَ وَ إِنْ كَانَ مَا يَدّعِيهِ بَاطِلًا رَفَقْتَ بِهِ
وَ رَوّعْتَهُ وَ نَاشَدْتَهُ بِدِينِهِ وَ كَسَرْتَ حِدّتَهُ
عَنْكَ بِذِكْرِ اللّهِ وَ أَلْقَيْتَ حَشْوَ الْكَلَامِ وَ
لَغْطَهُ الّذِي لَا يَرُدّ عَنْكَ عَادِيَةَ عَدُوّكَ بَلْ
تَبُوءُ بِإِثْمِهِ وَ بِهِ يَشْحَذُ عَلَيْكَ سَيْفَ
عَدَاوَتِهِ لِأَنّ لَفْظَةَ السّوْءِ تَبْعَثُ الشّرّ وَ
الْخَيْرُ مَقْمَعَةٌ لِلشّرّ وَ لا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ
|
37. اما حق طرفى كه مدعى توست اين است كه اگر در آنچه ادعا
مىكند او را بر تو حقى است دليلش را نشكنى و واخواهى او را
باطل نسازى و به سود او با خود طرف شوى (كلاهت را قاضى كنى) و
بر ضد خود حكم كنى و بىگواهى گواهان، خودت، گواه حق او باشى؛
زيرا اين حق خدا بر توست، و اگر آنچه ادعا مىكند باطل است با
او نرمى كنى، و بيمش (از خدا) دهى و به دينش سوگند دهى (و
بخواهى كه دين را مراعات كند) و با يادآورى از خدا تندى او را
بكاهى و (خود) دست از پرگويى و نارواگويى بكشى (كه اين دو)
دشمنت را از تو دور نسازد بلكه تو را به گناه او گرفتار سازد و
تيغ دشمنىاش را بر تو تيز كند؛ چه نارواگويى شر به بار آرد و
خوشگويى ريشه شر را براندازد. و لا قوة الا بالله (و نيرويى
نيست جز به خداوند.)
|
|
38. وَ أَمّا حَقّ الْخَصْمِ الْمُدّعَى عَلَيْهِ فَإِنْ كَانَ
مَا تَدّعِيهِ حَقّاً أَجْمَلْتَ فِي مُقَاوَلَتِهِ بِمَخْرَجِ
الدّعْوَى فَإِنّ لِلدّعْوَى غِلْظَةً فِي سَمْعِ الْمُدّعَى
عَلَيْهِ وَ قَصَدْتَ قَصْدَ حُجّتِكَ بِالرّفْقِ وَ أَمْهَلِ
الْمُهْلَةِ وَ أَبْيَنِ الْبَيَانِ وَ أَلْطَفِ اللّطْفِ وَ
لَمْ تَتَشَاغَلْ عَنْ حُجّتِكَ بِمُنَازَعَتِهِ بِالْقِيلِ وَ
الْقَالِ فَتَذْهَبَ عَنْكَ حُجّتُكَ وَ لَا يَكُونَ لَكَ فِي
ذَلِكَ دَرَكٌ وَ لا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ
|
38. و اما حق طرفى كه تو بر او ادعايى دارى اين است كه اگر
آنچه ادعا مىكنى حق توست در گفت و گو براى بيان مدعا (و در
مطالبه خود از او) لطيف و آرام باشى؛ چه شنيدن ادعا (از
خواهان) بر گوش خوانده، دشوار و گران مىآيد، و دليل خود را با
نرمى به او بفهمانى و به او مهلت دهى و بيانى روشن و لطيفترين
نرمشها را به كار گيرى و كشمكش او با بگو مگوى خود، تو را از
دليل آوردنت باز ندارد چندان كه دليلت از دستت برود و نتوانى
جبرانش كنى و به جايى برسى. و لا قوة الا بالله (و نيرويى نيست
جز به خدا.)
|
|
39. وَ أَمّا حَقّ الْمُسْتَشِيرِ فَإِنْ حَضَرَكَ لَهُ وَجْهُ
رَأْيٍ جَهَدْتَ لَهُ فِي النّصِيحَةِ وَ أَشَرْتَ عَلَيْهِ
بِمَا تَعْلَمُ أَنّكَ لَوْ كُنْتَ مَكَانَهُ عَمِلْتَ بِهِ وَ
ذَلِكَ لِيَكُنْ مِنْكَ فِي رَحْمَةٍ وَ لِينٍ فَإِنّ اللّينَ
يُؤْنِسُ الْوَحْشَةَ وَ إِنّ الْغِلَظَ يُوحِشُ مَوْضِعَ
الْأُنْسِ وَ إِنْ لَمْ يَحْضُرْكَ لَهُ رَأْيٌ وَ عَرَفْتَ
لَهُ مَنْ تَثِقُ بِرَأْيِهِ وَ تَرْضَى بِهِ لِنَفْسِكَ
دَلَلْتَهُ عَلَيْهِ وَ أَرْشَدْتَهُ إِلَيْهِ فَكُنْتَ لَمْ
تَأْلُهُ خَيْراً وَ لَمْ تَدّخِرْهُ نُصْحاً وَ لَا حَوْلَ وَ
لا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ
|
39. و اما حق كسى كه از تو رايزنى خواهد (و چاره جويد) اين است
كه اگر رأى درستى به خاطرت رسيد در نصيحت (و خيرانديشى) براى
او بكوشى و هر چه مىدانى به مشورتش بفهمانى و بگويى كه اگر تو
به جاى او بودى چنان مىكردى و اين از آن روست كه او از سوى تو
مهربانى و نرمى بيند؛ زيرا نرمش رمندگى را از ميانه بردارد و
سختگيرى به جاى همدلى، رمندگى آرد. و اگر در كار او نظرى بر
خاطرت نگذرد ولى ديگرى را بشناسى كه به رأى او اعتماد دارى و
او را براى رايزنى خودت مىپسندى وى را به او معرفى و رهنمايى
كنى، و در حق او كوتاهى نورزى و از خيرانديشى برايش فروگذار
نكنى. و لا قوة الا بالله (و نيرويى نيست جز به خدا.)
|
|
40. وَ أَمّا حَقّ الْمُشِيرِ عَلَيْكَ فَلَا تَتّهِمْهُ
فِيمَا لَا يُوَافِقُكَ عَلَيْهِ مِنْ رَأْيِهِ إِذَا أَشَارَ
عَلَيْكَ فَإِنّمَا هِيَ الآْرَاءُ وَ تَصَرّفُ النّاسِ فِيهَا
وَ اخْتِلَافُهُمْ فَكُنْ عَلَيْهِ فِي رَأْيِهِ بِالْخِيَارِ
إِذَا اتّهَمْتَ رَأْيَهُ فَأَمّا تُهَمَتُهُ فَلَا تَجُوزُ
لَكَ إِذَا كَانَ عِنْدَكَ مِمّنْ يَسْتَحِقّ الْمُشَاوَرَةَ
وَ لَا تَدَعْ شُكْرَهُ عَلَى مَا بَدَا لَكَ مِنْ إِشْخَاصِ
رَأْيِهِ وَ حُسْنِ وَجْهِ مَشُورَتِهِ فَإِذَا وَافَقَكَ
حَمِدْتَ اللّهَ وَ قَبِلْتَ ذَلِكَ مِنْ أَخِيكَ بِالشّكْرِ
وَ الْإِرْصَادِ بِالْمُكَافَأَةِ فِي مِثْلِهَا إِنْ فَزِعَ
إِلَيْكَ وَ لا قُوّةَ إِلّا بِاللّهِ
|
40. و اما حق كسى كه تو از او رايزنى خواهى (و چاره جويى) اين
است كه او را در نظر ناموافقى كه بر سبيل مشورت به تو دهد متهم
نكنى؛ زيرا مردم در زمينه آراء متفاوتند و نظرهاى مختلف دارند.
و اگر به رأى او بدگمانى مختارى، اما متهم ساختن او كه به ديده
تو شايسته رايزنى بوده است بر تو روا نيست و نيز از آنجا كه
نظر خود را به خوبى به تو ارائه كرده و به نيكويى مشورت داده
سپاسگزارى از او را فرو مگذار. و اگر نظرى موافق خواست تو داد
خدا را سپاس دار و آن رأى را با سپاسمندى از برادرت بپذير و
منتظر فرصتى باش كه اگر او از تو مشورتى خواهد و چارهاى جويد
همان گونه به او پاداش دهى. و لا قوة الا بالله (و نيرويى نيست
جز به خدا.)
|
