85 - پسرم!عمويت را نيز كشتند.

در روايتى آمده است:هنگامى كه امام حسين (عليه السلام) تنها شد به خيمه هاى برادرانش سر كشيد آنجا را خالى ديد. آنگاه به خيمه هاى فرزندان عقيل نگاهى انداخت كسى را در آنجا نيز نديد سپس به خيمه هاى يارانش نگريست كسى را نديد امام در آن حال ذكر لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم را فراوان بر زبان جارى مى ساخت. آنگاه به خيمه هاى زنان روانه شد و به خيمه فرزندش امام زين العابدين (عليه السلام) رفت. او را ديد كه بر روى پوست خشنى خوابيده و عمه اش زينب (عليه السلام) از او پرستارى مى كند چون حضرت على بن الحسين (عليه السلام) نگاهش به پدر افتاد خواست از جا برخيزد ولى از شدت بيمارى نتوانست پس به عمه اش زينب گفت:كمكم كن تا بنشينم چرا كه پسر پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) آمده است زينب (عليه السلام) وى را به سينه اش تكيه داد و امام حسين (عليه السلام) از حال فرزندش پرسيد:او حمد الهى را بجا آورد و گفت:
يا ابتاه ما صنعت اليوم مع هولاء المنافقين؟ پدر جان!امروز با اين گروه منافق چه كرده اى؟
امام (عليه السلام) در پاسخ فرمود:
يا ولديى قد استحوذ عليهم الشيطان فانساهم ذكر الله و قد شب القتال بيننا و بينهم لعنهم الله حتى فاضت الارض بالدم منا و منهم فرزندم !شيطان بر آنان چيره شده و خدا را از يادشان برده است و جنگ بين ما و آنان چنان شعله ور شد كه زمين از خون ما و آنان رنگين شده است!
حضرت سجاد (عليه السلام) عرض كرد:
يا ابتاه اءين عمى العباس؟ پدر جان!عمويم عباس كجاست؟ در اين هنگام اشك بر چشمان زينب حلقه زد و به برادرش نگريست كه چگونه پاسخ مى دهد - چرا كه امام (عليه السلام) خبر شهادت عباس را به وى نداده بود زيرا كه مى ترسيد بيمارى وى شدت پيدا كند!
امام (عليه السلام) پاسخ داد:
يا بنى ان عمك قد قتل و قطعوا يديه على شاطى ء الفرات پسر جان!عمويت كشته شد و دستانش كنار فرات از پيكر جدا شد!
على بن الحسين (عليه السلام) آن چنان گريست كه بى هوش شد چون به هوش آمد از ديگر عموهايش پرسيد و امام پاسخ مى داد همه شهيد شدند.
آنگاه پرسيد:
و اءبن أخيى على و حبيب بن مظاهر و مسلم بن عوسجة و زهير بن القين؟ برادرم على اكبر حبيب بن مظاهر مسلم بن عوسجه و زهير بن قين كجايند؟
امام پاسخ داد:
يا بنى اعلم انه ليس فيى الخيام رجل الا أنا و أنت و أما هولاء الذين تسال عنهم فكلهم صرعى على وجه الثرى فرزندم!همين قدر بدان كه در اين خيمه ها مردى جز من و تو نمانده است همه آنان به خاك افتاده و شهيد شده اند.
پس على بن الحسين (عليه السلام) سخت گريست آنگاه به عمه اش زينب (عليه السلام) گفت: يا عمتاه على بالسيف و العصا عمه جان!شمشير و عصايم را حاضر كن
پدرش فرمود: و ما تصنع بهما مى خواهى چه كنى؟
عرض كرد: أما العصا فاتوكا عليها و أما السيف فاذب به بين يدى ابن رسول الله (صلى الله عليه و آله و سلم) فانه لا خير فيى الحياة بعده بر عصا تكيه كنم و با شمشيرم از فرزند رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) دفاع نمايم چرا كه زندگى پس از او ارزش ندارد.
امام حسين (عليه السلام) او را باز داشت و به سينه چسباند و فرمود: يا ولديى أنت اءطيب ذريتيى و اءفضل عترتى و أنت خلقتيى على هولاء العيال و الاطفال فانهم غرباء مخذولون قد شملتهم الذلة و اليم و شماتة الاعداء و نوائب الزمان سكتهم اذا صرخوا و آنسهم اذا استو حشوا و سل خواطرهم بلين الكلام فانهم ما بقى ملن رجالهم من يستانسون به غيرك و لا اءحد عندهم يشكون اليه حزنهم سواك دعهم يشموك و تشمهم و يبكوا عليك و تبكيى عليهم فرزندم!تو پاك ترين ذريه و برترين عترت منى و تو جانشين من بر اين بانوان و كودكانى آنان غريب و بى كس اند كه تنهايى و يتيمى و سرزنش دشمنان و سختى هاى دوران آنان را فرا گرفته است هرگاه كه ناله سر دادند آنان را آرام كن و چون هراسان شدند مونسشان باش و با سخنان نرم و نيكو خاطرشان را تسلى بخش چرا كه مردانشان جز تو نمانده است تا مونسشان باشد و غم هايشان را به وى باز گويند بگذار آنان تو را ببويند وتو آنان را ببويى و آنان بر تو گريه كنند و تو بر آنان!
آنگاه امام (عليه السلام) دست فرزندش را گرفت و با صداى رسا فرمود:
يا زينب و يا ام كلثوم و يا سكينة و يا رقية و يا فاطمة اسمعن كلاميى و اعلمن أن ابنى هذا خليقتيى عليكم و هو امام مفترض الطاعة اى زينب!اى ام كلثوم اى سكينه!اى رقيه و اى فاطمه سخنم را بشنويد و بدانيد كه اين فرزندم جانشين من بر شماست و او امامى است كه پيروى از او واجب است.
سپس به فرزندش فرمود:
يا ولديى بلغ شيعتيى عنيى السلام فقل لهم ان اءبى مات غريبا فاندبوه و مضى شهيدا فاكبوه فرزندم!سلامم را به شيعيانم برسان و به آنان بگو پدرم غريبانه به شهادت رسيد پس بر او اشك بريزيد. ⁽⁶⁰⁸⁾
آخرين سخنان اين پيشواى بزرگ ايثار و فداكارى به خوبى نشان مى دهد كه از چنان نفس مطمئنه و آرامى برخوردار بود كه نه تنها مرگى را كه در چند قدمى قرار داشت به چيزى نمى گرفت و نه تنها شهادت عزيزان و ياران - جز در جنبه هاى عاطفى - تغييرى در روح و فكر بلند او ايجاد نمى كرد بلكه بر استقامتش مى افزود و هر زمان آتش شوق ديدار يار در دلش افروخته مى شد!
او در اين لحظات حساس تنها فرزندش امام سجاد (عليه السلام) را آماده پذيرش مسئوليت عظيم به ثمر زساندن نهال برومندى را كه در كربلا نشانده و با خون عزيزانش آبيارى كرده بود مى ساخت آخرين وصايايش را با او در ميان مى گذارد و سفارش اصاعت از او را به خواهران و دخترانش مى كرد.
امام (عليه السلام) شيعيان و پيروان مكتبش را در اين لحظات بحرانى و طوفانى نيز فراموش نمى كند و پيام مظلوميت خود را به وسيله تنها پسرش ‍ به آنها مى رساند تا بذانند در ادامه راه از چه حربه اى استفاده كنند.

86 - لباس كهنه چرا؟

هنگامى كه امام حسين (عليه السلام) عزم ميدان كرد فرمود:
ائتونيى بثوب لا يرغب فيه البسه غير ثيابيى لا اجرد فانيى مقتول مسلوب برايم جامعه كهنه اى بياوريد كه كسى به آن رغبت نكند تا آن را زير لباسهايم بپوشم و بعد از شهادتم مرا برهنه نكنيد زيرا مى دانم پس از شهادت لباسهايم ربوده خواهد شد.
لباس تنگ و كوتاهى آوردند ولى امام (عليه السلام) آن را نپوشيد و فرمود: هذا لباس أهل الذمة اين لباس اهل ذمه كفار اهل كتاب است
لباس بلندترى آوردند. امام (عليه السلام) آن را پوشيد سپس با بانوان حرم خداحافظى كرد. در آن هنگام حضرت سكينه گريه سر داد امام وى را به سينه چسبانيد و فرمود:

سكينه جان!بدان پس از شهادتم گريه هاى طولانى خواهى داشت.
تا جان در بدن دارم با اشك حسرتت دلم را آتش مزن
اى بهترين زنان!هنگامى كه شهيد شدم پس تو از هر كس به سوگوارى سزاوارترى ⁽⁶⁰⁹⁾
و در روايت ديگرى آمده است هنگامى كه لباس كهنه آوردند چند جايش را پاره كرد تا ارزشى براى بيرون آوردن نداشته باشد و آن را زير لباس هايش ‍ پوشيد ولى پس از شهادت امام دشمن ناجوانمرد پست آن را نيز از بدنش ‍ بيرون آوردند. ⁽⁶¹⁰⁾
امام (عليه السلام) با دقت تمام در جاى جاى داستان كربلا چهره واقعى ياران خود و دشمنانش را ترسيم كرد و براى ثبت در تاريخ به يادگار گذاشت!
امام (عليه السلام) در صحنه هايى كه با ياران فداكار و پاكبازش در شب و روز عاشورا داشت نشان داد كه آنها از ارزنده ترين انسانهاى تاريخ بودند همان گونه كه نشان داد دشمنانش از پست ترين و فرو مايه ترين انسانها بودند بلكه درندگان و شياطينى بودند در لباس انسان!
يك پيراهن كهنه كه چندين جاى آن را پاره كرده باشند چه ارزشى دارد كه از تن مبارك امام (عليه السلام) بعد از شهادت بدر آورند و بدن مبارك او را برهنه زير آفتاب سوزان بگذارند اين نشانه چيست؟

87 - گفتگو با زنان حرم

در تاريخ آمده است:امام حسين (عليه السلام) هنگامى كه به هفتاد و دو تن از يارانش نگريست كه به خاك و خون افتاده اند به سوى خيمه رفت و ندا داد:
يا سكينة!يا فاطمة!يا زينب! يا الم كلثوم!عليكن منيى السلام اى سكينه اى فاطمه!اى زينب!اى ام كلثوم!خداحافظ من هم رفتم.
سكينه فرياد بر آورد:پدر جان!آيا تسليم مزگ شده اى؟ امام پاسخ داد:
كيف لا يستسلم من لا ماصر له و لا معين؟ چگونه تسليم نشود كسى كه يار و ياورى براى او نمانده است؟
سكينه گفت:پدر جان!حال كه چنين است ما را به حرم جدمان بر گردان!
هيهات لو ترك القطا لنام هيهات!اگر مرغ قطار را رها مى كردند در آشيانه اش آرام مى گرفت اشاره به اين كه ما را رها نخواهد كرد.
صداى گريه بانوان برخاست،امام آنان را آرام كرد و به سوى دشمن حمله ور شد. ⁽⁶¹¹⁾

88 - سخنان و اشعار امام (عليه السلام) در برابر دشمن

امام حسين (عليه السلام) به دشمنان نزديك شد و خطاب به آنان فرمود:
يا ويلكم اءتقتلونيى على سنة بدلتها؟ ام على شريعة غيرتها اءم على جرم فعلة اءم على حق تركته؟ واى بر شما!چرا با من مى جنگيد؟ آيا سنتى را تغيير داده ام؟ يا شريعتى را دگرگون ساخته ام؟ يا جرمى مرتكب شده ام؟ و يا حقى را ترك كرده ام؟
گفتند: انا نقتلك بعضا لا بيك بلكه به خاطر كينه اى كه از پدرت به دل داريم با تو مى جنگيم و تو را مى كشم ⁽⁶¹²⁾
امام (عليه السلام) چون اين اشعار را مى خواند بر آنان حمله ور شد: